Apomnemoneumata

11쪽

continua, quali in AnaDasi usus errat Xenopnon prooeinia illa inde ab li Dro Secundo G μεν υν vel 'Dσα μεν δὴ-εν ω πρόσθεν λόγω δεδήλωται, in ante Diogenis Laertii aetatem singulis excepto Sexto praefiXa, ita noruni quoque Conamentariorum secundi tertii pio iiDrorum initia: Ἐδόκει δέ μοι καὶ τοιαυτα λέγων προτρεπειντους συνόντας ὰσκεῖν ἐγκράτειαν προς επιθυμίαν βρωτοὐ και ποτου και λαγνείας καὶ πνου καὶ ρίγους καὶ θάλπους καὶ πόνου, et rara τους ὀρεγομένους των καλῶν πιμελεῖς ων ὀρέγοιντο ποιῶν φελει, νυντουr διηγήσομαι, Sunt quae SuSpecta faciant. alni eniti primoliis ver Dis finit Ἐμοι μεν ουν δόκει καὶ του ἀλαζονεύεσθαι ἰποτρέπειν του συνόντας τοιάο διαλεγόμενος, evitente auten ita inclicat Ἐδόκει δέ μοι καὶ τοιαυτ λέγων προτρεπε ιν κ τ λ. Ut 2 6, I, ef εδόκει δέ μοι καὶ-φρενοὐν τοιάδε λέγων, lii Imale τοιάδε et τοιαυτα ita inversum quasi apud nucydidem scri Das: οἱ Κορίνθιοι ελεγον τοιaυτa.-Tοιάδε οι Κορίνθιοι εἶπον. pr τοιάδε τοιαυτa. Deinde otiamsi deleatur προς επιθυμίαν in Seeundi moernio, hi ἐγκράτεια βρωτολκαὶ ποτου scivin Sit ut S. 7, τους ἐγκρατεῖς τούτων πάντων, tarmen quod sequitur contini I Γνους δε τινα τῶν συνόντων ἰκολαστοτέρως χοντα προς τα τοιαυτα, non tantum d infert, Di jure

Schnoidorus desideravit quod Bessam Vertit aρ, Sed etiam 4κολαστοτέρω ad ρίγους καὶ θάλπους και πόνου non quadrat. Qilarontini non ina pro Dabile videtur Xenopnontem neque clausulana iuri primi neque Secundi prooemium scripsisse, sed nae tantum Γνοῖς δε τινα τῶν συνόντων ἀκολαστοτέρως χοντα, Εἰπε μοι, φη, Ἀρίστιππε. RII Sati constat κόλαστος aDSOlute potius licere Atticos quam cum praepOSitione OIGunetuna. ibi, terii vero initio quod est 'Οτι δε τους ὀρεγομένους ῶι καλῶν πιμελεῖς ων ὀρέγοιντο ποιῶν ψέλει νυν τοῖτο διηγήσομαι, non solun ὁτι saest Suspectuna, quum; eXSpectetur, Ut St, I, 3 I: ς ε δ και φελεῖν εoόκει μοι τους συνόντας, et Liatine Si nec dicantiir, Vitid Otiu quam hod, Sed etian Sto Daeus xουσα δεποτε Xni Den pro Sequenti κουσας γάρ ποτε Διονυσόδωρον ις την πόλιν κειν, PIO Servat prooemio non Dinu pervePSum quatia sociandi initio δε, optinae vero convenit SuDlatis 5τι δε-&ηγήσομαι. Nam utrumque exor diuna ut aede potuit vel necessariun videri postqi iam haec in i Dros essent divisa, ita prorSus QSSe SuperVacuunt in scripto quale Xenophon reliquerat Sati Ostendunt cetera lisputationi 1ui Singulamina initia iit 2, 2 I: ισθυμε ς δέ ποτε Λαμπροκλέα 2, 3 I Xαιρεφῶντα δε ποτε αἰσθόμενος, et reliquaruin. Sed iiii illo a nis aperta licentia interpolatus est De quartus. Cisius caput qiuartum quum ita inenoetiar: Ἀλλὰ μην και περὶ του

12쪽

δικαιου γε υκ ἀπεκρύπτετο ν εἶχε γνώμην, ὀλλα καὶ ργω ὰπεδείκνυτο, δια τε πασι νομίμως τε και φελίμως χρώμενος και κοιifἄρχουσί τε α ι νόμοι προστάττοιεν πειθόμενος καὶ κατα πόλιν και ενταῖς στρατείαις ούτως στε διάδhλο εισαι παρὰ τους ἄλλους ευτακτῶν, ahκαι τε ν άλ εκκλησίαις ἐπιστάτης γενόμενος υ επέτρεψε τωδήμω παρα τους νόμους ψηφίσασθαι, ἀλλα συν τοῖς νόμοις ναντιωθητοιαύτη ὁρμὴ του δήμου ην ουκ αν οἶμαι ἄλλον ουδενα ἄνθρωπον πομεῖναι 3 και τε οι τριάκοντα προσεταττον αυτ παρα τους νόμους τι, ου επείθετο τοις τε γαρ νεοις ἀπαγορευόντων αυτων μη διαλεγεσθαι

καὶ προσταξάντων κείνω τε καὶ ἄλλοις τισὶ των πολιτων ἀγαγεῖν τινα επὶ θανάτω μόνος ου επείσθη, δια το παρὰ τους νόμους -τω προστάττεσθαι' Α και ὁτε την πο Μελήτου γραφην εφευγε, των ἄλλων ειωθότων ε τοι δικαστηρίοις προς χάριν τε τοῖς δικασταῖς διαλεγεσθαι καὶ κολακεύειν καὶ δεῖσθαι παρὰ τους νόμους, καὶ δια τα τοιαυτα πολλῶν πολλάκις υπο των δικαστων φιεμενων, κεῖνος ουδεν θελησε των εἰωθότων ε τω δικαστηρίω παρὰ τους νόμους ποιῆσαι, ἀλλ ραδίως ναφεθεὶς πο των δικαστῶν, εἰ καὶ μετρίως τι τούτων εποίησε, προείλετο μὰλλον τοῖς νόμοις εμμενων ἀποθανεῖν η παρανομῶν ζην. καὶ λεγε δε ἴτω καὶ προς ἄλλους μεν πολλάκις, οῖδα δε ποτε αὐτον και προς Ἱππίαν τον λεῖον περὶ του δικαίου τοιάδε διαλεχθεντα, horrem

J10Φie nihil esse puto Xenophontis praeter postrema Oῖδα δεποτε- τοιάδε διαλεχθεντα, I Oeurium autem una cum epilogo in fine capitis A. 25Q οιαsτα λεγων τε και πράττων δικαιοτερους ποίει τους πλησιάζοντας, ΘmSdeIm generis 1od modo notavi. Et illa quideΠ1 1ae Sunt S. Q Και τε - , παρανομῶν η Semia non potivisse a Xenophonte adeo est ImanifeStum ut vi Opus Sit apulonga disputatione qualis de his Ru ante me est instituta'. Nam

Pane S. 2 et 3 repetuntur e I, I, 8 et I 2, 23, BOVOPI augentur exemplo, partim n0Imnibus inepte omissi par tiIII pe1'vel'Sa, areatione novitium produnt scriptorem Minime nini Socrities τοις τριάκοντα ὰπαγορεύουσι τοῖς νεοι μη διαλεγεσθαι Pas ipsa ἀπόρρησις satis inepte inter παρὰ τους νόμους αυτ προσταττόμενα Γefertiar μόνος υ επείσθη, Sed e conuario Secumluui Xenopl10nteui s. 34 Vel Imaxime πείσθη, si illis ita responderet: Ἐγω τοι νυν παρεσκεύασμαι με πείθεσθαι τοῖς νόμους ὁπως δε η δι' ἄγνοιαν λάθω τι παρανομήσας, τουτο βούλομαι σαφῶς μαθειν παρ μῶν κ . . λ. D s. 35 . Ινα τοίνυν μηHuφίβολον η ορίσατε μοι μεχρι πόσων τῶν δεῖ νομίζειν νεους ιναι τους ἀνθρώπους, 1ibus alia addit ad iiii-dendum Charicleni Sed qui capitis quarti initium coimposuit festi-

13쪽

PRAEFATIO. ix

nantius illa haspoxerat, et non solum illud τοῖς νεοι μη διαλεγεσθαι duxit ex s. 33Q οῖς νεοι ὰπειπετην μη διαλεγεσθαι, Sed ut opinor, otiam illud και με e S. 3I. Deinde BOImen Μελητου, 10d est S. 4, Xenophon non magis erat positurias quam uDi redit EDri quarii cap. 8, 4, Sed ut infra dicam, non minus omissurus quam initio lium, ubi οἱ γραφόμενοι dicit. Denique niuii aDsurusius est quam quod et alii dicuntur consuevisse in Ddicio δεῖσθαι παρὰ τους νόμους et Socrates no sacere ac παρανομῶν noluiSSe perhi Detur. Nam neque fieri illa potuissent, si jam tum fuissent παράνομα etiam extra Areopagum, quae Saepe facta hisse neminemque praeterea in Holiaea vetita pelli Dere animadve1etit Senoemannia De Fre Att. p. 7 I9, Xenopnontis nae putans, neone Soeriite legum DServandarum caussa mini tale secit, sed quod nullius sis injuriae conscius contemneret eo descendere. Unde vero no duxerit imposior dudum docere poterat locus Alnenaei 13, p. 59 D. Ο Υπερίδης συναγορεύων τὶ Φρύνη, ως ουδεν νυ λέγων, πίδοξοί τε σαν οἱ δικασται καταψηφιούμενοι, παραγαγων αυτην εις τοὐμφανες καὶ περιρρηξας τους

χιτωνίσκους γυμνά τε τα στερνα ποιησας τους πιλογικους οἴκτους κτης ψεως αυτης επερρητόρευσε, δεισιδαιμονησαί, ποίησε του δικαστὰς την ποφητι καὶ ζάκορον Ἀφροδίτης λεω χαρισαμένους μηὰποκτεῖναι. καὶ φεθείσης γράφη μετὰ ταυτα ψηφισμα μηδεν οἰκτίζεσθαι τῶν λεγόντων περ τινος μηδε βλεπόμενον τον κατηγορου- μενον η την κατηγορουμενην κρίνεσθαι, pii Dii p. 59 additur locus Posidippi Comici, Di dein ne Tην λιαίαν εἴλε περὶ του

σώματος, καὶ των δικαστῶν καθ' ενα δεξιουμένη μετὰ δακρύων διεσωσε την ψυχην μόλις. Quae qui considerarit et Xenopliontem illa scri-Dere potuisSe putet, nemo sacile reperietur. Praeterea ausurda est totius loci compositio, in quo quod est S. I, και εργω ἀπεδείκνυτο, IIctum e S. IO, ει μη λόγω, ἀλλ εργω ὰποδείκνυμat, et cum illo ipS ει μη λόγω rursius non convenit quod S. 5 dicitur xαι λεγε δε ἴτως. Quod ipsum ratio FSSisset praeponi sic: υ μόνον λόγω, ἀλλα και ἔργω ἀπεδείκνυτο, siquidem nihil mirum, qui re factoque quid sentiret declarasset, idem ausum esse VerDis facere: Sed quaere Dat imposior a prooemio hi transitum ad Xenopnontis narrationem de colloquio Hippiae cum Socrate, in quo ipso a Hippia, arguitur . , quod suam de ust sententiana nollet ὰποφαίνεσθαι, quam tamen Secundum S. I, υκ ὰπεκρύπτετο. Alienus vero etiam epilogus 'rius capitis a D pSO ejus argu

mento: οιαυτα λεγων τε και πράττων δικαιοτερους ποίει τους πλη

σιάζοντας. Socrates enim cum Hippia sopnista non tanquam cum

uno de familiaridus, quibus prodesse vellet ad ju5titissan, sed tan-

14쪽

Pasan una ad nonune disputaDat qualem illuui fuisse pauli p0St dicaam, de natura usti. Itaque capitis saarti lana tantum parten Xenopnonti puto Piam in Ule a s. 5, οἶδα δε usque ad s. 25, ἀρέσκει StODaeus excerpsit, etsi cetera facile creda in illo esse lon e antiquiora. Sed etiana capita tertiunt et iiiiituu non esse Xenop nuntiSnauit0que recentiori aetate addita satis certum puto, iamvi indicia Daiulis non ita inania sint manifesta ut in iis de cimi Diis modo dixi Est auton nomina capitum nae ratio.Quunt capitis secundi initio dictum fuissot Tot δε νομίζουσι

παιδέίας τε της αρίστης τετυχηκέναι και μέγα φρονοῖσιν ἐπιψ0φία ς προσεφέρετο νυν διηγήσομαι, Sequitur disputatio cum EutnydeIm O, qui collectis mittis poetam imit sopnistarum i Dris innatus Socratis diSputatione eo remo oretui ut s. 39 απλως ουδεν εἰδέναι et rω τι ἀνδράποδον εἶναι νομίσας iret, sed Imox ad eum rediens itan eo erigeretur et erudiretur, ut deliinc semper cum Socrate SSet. Terti Vero capite non aliud sequitur exeniplum rationis qua Ocrate τοις μέγα φρονουσιν ἐπὶ σοφία προσεφέρετο, qualis est illacuit Hippia sopnista disputati cap. 4 5-25, Sed a ra uul OdeIm Eutnydeni de pietato erga deos, cui sinailis an affuerato, cumno prooemio : ο μὲν ουν λεκτικους καὶ πρακτικους και μηχανικους γίγνεσθαι τους συνόντας υκ σπευοεν, λλὰ πρότερον τούτων ωετο

χρηναι σωφροσύνην αυτοῖς ἐγγενέσθaι τους γaρ νευ του σωφρονἐ ταῶτα δυναμένου ἰδικωτέρους τε καὶ δυνατωτέρους κακουργεῖν ἐνόμιζεν εἶναι' et cun hac clauSilla : οιαυτα με δη λέγων τε καὶ αυτος

ποιων ευσεβεστέρους τε καὶ σωφρονεστέρους τους συνόντa πaρεσκεύ

αζεν. Atysi ita dirimitur disputatio Socratis cuni Eut 3 deua μέγα φρονοῖντ a Glisputatione cum Hippia, ut Prinsterer PrOSOpogr. Plat. p. 9 Ver Dis utar, in Sopnistarum republica primo Super Diae vanitate, qui ita dissintilis orat Euinyd01mis alisque Socratisfaimiliari Dius, ut quium illi a Socrat ad incitas redacti a Dirent, hic

e contrari Socratem A. I tanquan διαφεύγειν ἐγχειροῖντα τοαποδείκνυσθαι γνωμη et S. 9 tanquam ων λλων καταγελωντα ggressiatur et ad sententiam ipsum suam aperiendam assigat, ut nillil ineptius fingi possit clausula talis disputationis' iam paullo ante

notavi: οιαυτα λέγων τε καὶ πράττων δικαιοτέρους ἐποίει τους πλησιάοντας. Quae disputationi cum uno de armiliari Dus potitus quain cum Hippia sophista, qui nil ut accipio Dat ab Socrate, con-Venit, nec imagis utilii videtur seri Di potuisse a Xenophonte quain ineptissitnum Uus deu capiti prooemii IIIl. Nena igitur negaverit Xenopnonteui, si inter ilisputationein

15쪽

PRAEFATIO.

prioren cum Eutnydem μέγα φρονουντ et diSputationem cuin Hippia tulis otiani imagis an et inflato, alterar illati inter posuerit una ut tydeuio de re diversiSSuna, de IIa, dum antea lisputatum erat cum dio, di ncturum suisse quae Sustat capite tertio quartivite prooem etine aptissitae emant O uncta. Ipsum autem illud caput tertium plura a Dei quae aliena Vi leantur a Xenop non te. Nam S a quod SD Πρῶτον με δη περιθεους ἐπειρὰτο σώφρονας ποιεῖν του συνόντας. λλοι μεν ουν υτω προς ἄλλους ουτως ὁμιλουντι πaραγενόμενοι διηγουντο εγω δε, τε προς Κυθύδημον τοιαδε διελεγετο, παρεγενόμην, neque Oυτως μι-

λουντι, quod haud patillo aliter liciti ir, Xenophonteiun videtur neque διηγουντο Seri Di a b illo potuit. Qui, quod ipsum nonnulli con

Etit tydeusi se faciat aequalem, ut plerumpi tales napOStore Sua Se impraulentia, produnt, cujusmodi est quod pii liueyssi lis , O

τον οἰστον , εἰ τους γαθους διεγίγνωσκε δήλωσιν ποιούμενος τι εντυγχάνων τοῖς τε λίθοις κῶ τοξεύμασι διεφθείρετο seclusis a me interpolavit non intollexit illum scripturiun iisse διαφθείρεται. TuΠaritiae S. 3 et rarint forinae ωτος φωτεινος, sicqlii listatuunt de Porsoni sententia Macedonicas dicantis, sive quod Platonicis prioris exeuiplis non plus triti iteret quain Xenopnonteis

Sive quod eorum non recordaretrir, tantum anaen et ipSae conserunt ad minitendat nomini dein quantiim Xenopnonteae φάους et avo collaturae SSent ad augendaria, etsi ipsius Xenoptioni isti Drorum, ut lixi in annotatione, fides in iis vacillat. Qua uio Drenano argumentum, etsi non est negligendum, non ut i Urgere Oliva quana ornaamVφθονεστατος ου. 6 quunt ali Di constanter ὰφθονώτατος ΓXerit Xenoplion. Sed graviora in ipsa Osisputatione Oeeur

Visu in Si indignuin, quod si quis e margine illa tm putet, ni domeliora Iunt quae sequuntur . I et 7. Naua quae de dii νόμω πόλεως κατα δυνas tu colendis ni dicuntur, ea jam dicta I, 3, I, 2, et ii, quiduua reviter se apto, hic Dis terque ea loqiuacitate ingeruntii ut jure Sennoulero fastidiuin noverint S. ΙΤ Ἀλλα χρη της

με δυναμεως μηδεν φιεσθαι' τα γαρ τις τουτο ποι9, φανερος δη- που στὶ τότε Ου τιμῶν θεούς. χρη ουν μηδεν ελλείποντα κατ δ αμιν τιμὰν Ους θεους θαρρεῖν τε καὶ ἐλπίζειν τα μεγιστα γαθά' ου aρπα αλλων γ ν τις μείζω ελπίζων σωφρονοίη των τα μεγιστα

16쪽

ὼφελεῖν δυναμενων ουδ α αλλως μαλλον η ει τούτοις δρεσκοι δρε- σκοι δε πῶς ἐν μαλλον η εἰῶς μάλιστα πείθοιτο αὐτοῖς; non Oluua

duplex ran, sed etiam inane e et per verse dictum μείζω ελπίζων σωφρ0νοίη pr σώφρων μείζω ελπίζοι. Ninilominus nanc displitationem ain antiquitus exstitisse in libris Xenopnontis praeter Clementem et Stobaeum in annotatione citatos, quamvis ita dissentientes in verisis a codicibus ut non e Xenopnonte ipso, sed ex alio illa negligentilas citante, petiisse videantur, testis est uim Cicerone Di Cn S. P. 3, Ol. I,

nunc locum mire laceriaim et vitiosum et an olim aliter lectuimopinatur a Clemente, minus sertasse denter invectus esset in Ciceronem, tanquam partim Aa partim negligentissilia o loco Xenopnontis excerpta' referentem, quum Xenopnonteua periti-Deret Socratem facere disputantem forniam de Oetaeri non oportere, eundemque et Oleni et ani)muni deu)n dicere Nan etsi s. 14 nini est do sole deo, tamen id ipsuΠ quod Cicero refert e Xenopnonte, dicit Dio. Quae quoinodo expedienda sint ego in medio relinquo. Caput quintuita ver ipsum quoque Stimili Dus de cauSSi SuSpectum est. Nam et disputationem aeni Dei cum eoden Eutnydem de εγκρατεία, qualisim affuerat 1, 5 a 10 sister altera, Secundum prooemiitan quidem, de cimo Supra vixi, iteΠ de εγκρατεία, reapSe autem contra aκολασίαν et hδονη instituta, et in ver- Dis sententiisque lauet Xenoptioni indigna Ut enim omittava constanter in ea usurpatan Druiarn κρασία, alienam quidem Xenopnonte, sed ei ali Di quoque a iiDramis latana, etialia quod

S. 7 S κωλυτικώτερον, ΑriStotele primus ut ποδιστικος, diXiSSereperitur, et quod Stis. 9 τοῖς αναγκαιοτάτοις τε καὶ συνεχεστάτοις

ὰξιολόγως ηδεσθαι, ut Plutarcnus Mor. p. 12 C dies ὰξιολόγως δὴ, non magis Xenophonteuna videtur quam quod , 3, 5 notavi αρκούντως δεσθαι, 'Ult vero deteriu S. IO, κατεχομενω επὶ τω vel περι το σπουδάζειν περὶ τα εγγυτάτω δονὰς, quuΠ1 pr0pter Ver Di κατεχεσθαι Sum tuHi propter εγγυτάτω, Io παραυτίκα dicunt Xenopnon et Plato Deinde ne urgeam quod est S. P τα δισταε παντος τρόπου ζητεῖ ποιεῖν, Di delenduu ViSuu ποιεῖν, quae Sequuntur usque ad nnem: Ἀλλα τοις εγκρατεσι μόνοις ξεστι σκοπεῖν τα κράτιστα των πραγμάτων, καὶ λόγω καὶ γω διαλεγοντας κατα

17쪽

PRAEFATIO. xiii

γένη τα μεν γαθὰ προαιρεῖσθαι, των δε κακων πέχεσθαι, 'iDiis additur inepta ejusdem nem Dra iteratio: Καὶ ουτως ἔφη αρίστους

τε κα ευδαιμονεστάτους ανδρας γίγνεσθαι καὶ διαλέγεσθαι δυναrωτάτους εφη δε και το διαλέγεσθαι ὀνομασθηναι εκ ου συνιόντας κοινηβουλεύεσθαι διαλέγοντας κατὰ γένη τὰ πράγματα δεῖν ουν πειρασθαιοτι μάλιστα προς τουτο αυτον τοιμον παρασκευάζειν καὶ τούτου μάλιστα ἐπιμελεῖσθαι, Ῥ11Dus rursus atauu Simili proxiimorun repetitio, ε τούτου γαρ γιγνεσθαι ἄνδρας πίστους τε και γεμονικωτάτους καὶ διαλεκτικωτάτους, nae igitur talia sint ne dici iidem opus est. Et Scnneidem is piidem deletis illi καὶ ἴτως δυνατωτάτους, tanquam a grammatic e postremis illis x τούτου διαλεκτικωτάτου repetitiS, rem confecta II putaDat. Sed ipsa illa postreman lilii capiti vel Da cum p ximi capitis primis 'sὶς δὲ καὶ διαλεκτικωτέρους ποίει τους συνόντας πειράσομαι καὶ τοίτο λέγειν, tantnDSurde coruunguntii ut uerit ii ex illis j tessen la censore καὶ διαλεκτικωτάτους. Milii vero Aetlaiopom lavare videntur ii haec ad Sanam rationem reVocare Studueriint, maeua 111 a Stobae ita Sunt citata ut Servans iae Schneideriis dele Dat omittat postrenaa δεῖν ουν πειρὴσθαι-διαλεκτικωτάτους, Sive quod non habuit sive*1od consulto omisit. Nam adeo inepte διάλεξις cum ἐγκρατεια conpingitur, ut nae Pioqiae tranSitil tantuII ad SeqIIen cap. 6 I, διαλεκτικωτέρους paravis cauSSa, Ut alia Supra addita Videantur. Superest ut vita inde a capitis Septim S. I USPae ad nemlidri sunt qualia sint dicatum munim igitur omae s. I Sunt de μαντικῆ ea rursus nini nisi repetunt dicta de eadem', I, 6, et Diotidem multo disertius, quum hic interposita transitus tantuna paramsi caussa addita videantur ad ea vitae do dasemonio Socratis

SeῬ1lIntuae cap. 8, IpSum autem caput Octaviani triae de Socrate postliam damnatus esset dialiet , ea non solum sne Scripti Xenophonte segrediuntur et aliena sunt a consilio ituale initio declara tur, ut lictis factisque Socratis, antequam in juS OentUS QSSet, reseremtis D sicum sententia, refellatur, sed etiam uini Scri Dendi genere nonni illisque inepte dictis, lualia clinoideriis duro notavit S. 3 et , Mia et in ver Dis ot in sententia haDet s. 7, diversum a Xenoptioni produnt scriptoreui, luantumvis ille ni us agen per-SOnam S. Ia dicat τοιουτος Socrates ω οῖον γω διηγημαι, reVeΠaque addat Virtutum olus recensuim, de si Dus in Script Xeno- pnontis dictum erat, cum clausula luain cnnei terres item tanquam

languidam et ingenio Xenopnontis ita indignani notavit, ut ipsa Apologiae clausula minus videatur inepta, sed cui non dissimilis est finis pil0gi Cyropaediae, ni ipse quoque cum libri cui ap-

18쪽

pensius S consilio ita sei' convenit ut caput Octavum cuim 10ro ei

Etsi aliten caput octavi in Satis se ipSi in refellit, tamen etiauiargument altu te petito vestitur. Nam iod a1n olim Galenus nil inser. p. a me citatu aniImadvertit, piuua Oecononiici initiunt:

Hκουσα δέ ποτε αυτο και περὶ οικονομίας τοιάδε διαλεγομένου, UUS-1modi sit ut non solum propter particular δε, ut dies Galenus, sed etiali propter prononien αυτου, nisi Bais Xenophontem de Socrato loquutuli putet ut Pythagoreo de Pyttaagora, Ἀπομνημονεύματα scripto illo continuari appareat j eque Galenus nota verit OS qui ' γιγνώσκοντες τι το βιβλίον τουτο των Σωκρατικῶν πομνημονευμάτων στὶ το σχατον, pateticulam Dinitio sui ipti positainooconon ci xeniplo defendissent, equitur a ciendaui Ss Ou1neni imaSulam ' Απομνημονευμάτων, quae illa ita dividat ab Oeeo-nousic ut et caput octavunt et aae eodeni quo illud consilio

scripta videtur Apologia S0cratis, aippe ipsa quoque particula de

inchoata: Σωκράτους δε ἄξιόν μοι δοκεῖ εἶναι μεμνησθαι, et sim, anteliam caput octaVUna accederet, ad Ἀπομνημονεύματα appendicis instar alecta a alio Oinine tiOSo, qui Ἀπομνημονεύματα narration do audicio et mori Socratis Optime si Di claudere videi e-

tur.

Noc multirim refert utrum Galenus neglexerit talen appenusicunt, ut ad oecono ci potitas initivim quam ad 'Aπομνημονευμάτων finen antimum ad verterit, an ne haDuerit quidem in ossice suo, vi Oeconor cum collocaret post illa, ut editio Alusina, qtiam vis

sium RempuDlicani ponens V. Non ita eritvi enim quid Gaioni astato lectuli fuerit in i Dris Xenopnontis, Sed quid illo, si sana uteretur ratione facere potuerit. Nini autem aDsurdius cogitari possu oeconomico ita ut fecit Xenopnon incnoato, eodeni die Ono uncto cum 'AπομνημονευμάτωνHIDro, alit caepit Octavo aut Apologia clauso, Satis est ver D dixiSse. D. iis Ver vitae utrique Pseiulo-Xenopnonti OII1Imunia, Sunt paucis dicam inbDa iiDi de Apol0gia egero.

19쪽

PRAEFATIO. XVIIulus igitur qua dicitur Apologiae Socratis Gallius duobus

buli, Ἀπολογία σωκράτους προς τους δικαστὰς - S. ψ, ἀπεκτεινaV COIU-

Plexum, inter Specimina, codicum n. I i. Sunt enim nutus Delli codice adeo rari ut quem nun memorat a Dricii tutioinec editi Hartesiana, Ol. 3, p. 15, eum fictum esse ex li Dro Convivii Reiferi Catalogus p. 69 Stendat.1Latinam, et quidem Xenopnontis Ormine inscriptana, priΠIUS evidit leonar diis Aretinus, cujus interpretati cum aliis alioriana Xenopnontis scriptor ut interpretationi Dus Liatinis minum edita in editione sine loco ot anno, nisi quod vi paediae SuDScripturia aDsolutaui esse Messiolani a. d. XI Kalend. Octo Dris a. 467, fiat annus ad operam Philolphi pertinet, non ad Glition eui.

Graeeam primus cum Agesila et Hierono conjunctas odissit Ioanne Reuc linias Pn Orcensis Hagenone a. 52O, . Qui etsi titilluui fecit nunc : Eενοφῶντος Ἀπολογία Σωκράτους προς τους δικαυάς Ἀγησίλαος ' Ιερων η υράννικος, in inscriptione tarnenἈπολογία Σωκράτους προς τους δικαστάς, OmiSit non1en 'Eενοφῶντος,*'od in Agesilao posuit o Hierone, ut naud dudio defuerit in

cocilice, Plen acclarate expressit. Omiserunt i Delium mini Xeno- pnontis oditores nilippus Iunia et Aldus Manutius, nullum ejus nacti iurum Scriptum. Hanc Apologiam tanqualm Xenopnon tiS c u nomen non Onstat an in ullo gerat 1 Dro scripto, estant Allienaeus, StODaeu et scholiasta Platonis in codico Bodl ano, ne pio aliam credi Dile est HSurpaSSe Diogenem Li. 2, 57, Di inter Scripta Xenophontis refert Ἀπολογίαν Σωκράτους. Nec quisquana Xenopnontis esse duDitaverat ante Valet enariuua, qui in annotationi Dus ad Xenopnontis COImment. I, I Haec aπομνημονεύματα prae Dent XenopnOnteam Socratis Apologiam respondet enim in his Xenop non ad singula accuSationis capita praeterea in Arte Rnetor inter opera Dionus. Halic a P. O3, 34 Socrati ἐγκώμιον scripsisse dicitur Plato vaπολογίας σχηματι Xenophon auteΠ ἐν τοῖς ἀπομνημονεύμασιν ως γαρ πολογούμενος περ Σωκράτους ἐγκώμιον Σωκράτους περαίνει. Quae vulgata prostat ut Xenopnontis Σωκράτους απολογία, est illa nocingenio capitali, si quid dico, prorsus indigna a eodeIII conflata, cui finem Curopaedia ole Demus et alia, quaecllam, quae Vulgo leguntur ut Xenopliontea. Et ad 3, Et credere1mus Xeno-

20쪽

pnontem sua ipsius, tae dederat in Hist Gaeca, centena continua in Agosilai nconsi transcripsisses antapologiam scripsisse Socratis, in an nillil aliculus inveniatur momenti, Piod non legatur in is commontari V Et post opplerAE ODservata pullologica inter ineses quas illi defendendas praescripsit vii Xeno- pnontea Iae Vulgo nauentur, Apologia Socratis ot oratio in laudem Agesilai, indigna sunt ingenio Xonopnontis capitali et sopnistae deuentuae; Iod mirum est, aliis nondum filisse animadversiun,''memsternushim sertasse cogitans, qui ad Liuciani Dial. MOPt. I, I, Ol. I, p. 4aΙ, elegantisSiImam appellato ensionem,liam nodie Xenopnontis orationi et ingenio assuetus illo I orsus esse indignari ne duditandum quidem putauit. Valchenarii sententiam pro Darunt IVVtton Dacuius ad Platonisinaedonem p. 34, duditantius locii tutus ad milianuam Bi Di erit. Ol. 3, I aert. I, p. 6O, Booelchius D stimultate latonis et Xenopnoniis p. 7, et praeter Solinoidomiti Lieonardus Sennittgius in Commentatione de ea Mu-

se Classici vol. 2, p. 221-229. Qui etsi lallitur in nonnullis, De-wie animadvertit postremum Commentariorum caput, Iod plera-Φ1 cum Apologia haDet comimunia, non magis esse XenopnOntis, verissima tamen Scripsit de totius scripti perversitate, quae non melius Piarn ipsius ver Di dicenda una una opinione ejus de te pore quo empta Sit Apologia nuc tra11stuli.

ouisset, fiat it is iis o uctrio defend Socrates against in cnarge

vas otte se nim to die Dan to live Foronis ui pose the vriter introduces Socrates explaining to Hermogenes ne causes vllicli provonte nis imploring ne aere oscine audges. Tnen

Diloavs a specimen os Socrates' μεγαληγορία, Os Iunici Stron traces vero visi Dio even in tho conversation vit Hermogenes. ne biter non proceed to relate ne Ianne in Whicn Socrates De-