장음표시 사용
411쪽
DE HAEREIIBUS SECUNDI SECULL 3is
a Melitone hanc maculam abstergere contendit, ideoque, ubi Johannis Pici versionem latinam corruptam, Ceu fontem erroris, accusavit, atque correctiorem ut quidem putat textum ejusque versionem protulit, argumenta varia pro Melitone nectens,provocat ad.Theodoreti, adversus Audianos disputantis, aliorumque probatorum autorum silentium, ad sanctimoniam vitae, nec non eruditio nem Melitonis, item ad argumenta contra Anthropomor phitas in libro illo Melitonis contenta, denique ad verba apud Theodoretum sequentia. Quem vero Dionysius Petavius Theoc Dogm. Tom. I. tib. II. L Lρ. Iol. seq. ita refutat, ut ostendat, Sixtum ipsum plurimum salsum esse, ac graeca mendose repraesentare 3 Picum vero omnino recthemendateque, quod in castigatiore Graeco exemplari editionis postremae Graeco-Latinae operum Theodoreti erat,
reddidisse; siquidem idem ille locus origenis, qui apud
Theodoretum legitur, in catena quadam graeca manuscri. pia in Genesin totidem verbis offendatur. Quo dato sinini collabascit argumentum Silati , Theodoreti silentio petitum: neque alios probatos scriptores siluisse , testimonia Origenis, Eusebii de Hieronymi manifestum faciunt. Argumenta contra AnthropomOrphitas ex Mesitonis libro petita nulla comparent, cum liber ipse deperditus fuerit ; & quae apud Theodoretum leguntur, non Melitonem sed origenem autorem habent. Ad argumentum de sanctimonia vitae Melitonis, ejusque eruditione respondemus, mirum non esse Melitoni aliquid humani contigisse,cum vel in celeberrimis ecclesiae luminibus nonnunquam aliqua doctrinae deliquia deprehendere liceat vid. iusseri. nostram de Hosa cb.ρ. υνα obiter Motamus, quod Petavius memoria lapsus Τheodoreti Quaestionem
412쪽
Melito dicti erroris insimulatur. Praeterea, quod Raynaudus Tractatum de dogmatibus Ecclesiasticis perperam Isidoro tribuat, cum ejus autor fuerit Gennadius, de quo alibi: quod non ipse Theodoretus verba Melitonis reserat , sed Origenes apud Theodoretum; denique quod Theodoretus non tam verba Melitonis, quam Origenis de Melitone exhibeat.
XXXII. TATIANORUM, ENCRATITARUM, SEVERIANORUM SACCOPHORORUM, APOSTOMCORUM
aliorumque haereses enarravimus in dissert. nosera de heresiarchis Sect. II. cap. XILρ. rvineqq. Notavimus ibidem, quod, etsi TATIANUS, teste Hieronymo,infinita volumina scripserit, nihil tamen supersit amplius, quam oratio ad Graecos ab Eusebio commendata, & Harmonia Evangelica , quam tamen non nisi pro scripto hypobolimeo agnovimus. Addimus nunc, quod Nicolaus Le Nourryintegram dissertationem in Tatiani Assyrii opera ediderit, quae inter disertationes ejus de scriptoribus secundi EGelesia seculi quinta est, atque ad calcem orationis Tatiani, editionis Oxoniensis per milhelm. North procuratae, legitur. Inquirit ibi vir doctissimus in primo capite, praemissa analysi orationi qui alianus fueritiquid anteChristianae religionis prosessionem fecerit i quibus rationibus
ad eam adductus quid post publicam Christianae fidei
profession em egerit λ num a Crescente Cynico aliquid pa sus siti quinam antiquorum scriptorum Tatiano hunc librum adserant quis titulus libri quae aetast quae eruditio& quis styluis quo modoTatianus in haeresin lapsus siti quot extent hujcis libri manuscripta & editionestquae in eum ob .
413쪽
servationest quae fuerint alia Tatiani opera Cumque interea Evangeliorum collectionem memorasset,litulo διὰ τεσσάρων insignitam, de ea, postquam eap. II. novas, ut Vocat, in Tatiani orationem observationes exhibuit, capite III ex professo agit, atque s. a. nostrae atque Valesii sententiae, cujus argumenta cum dubiis profert, adstipulatus opus hoc spurium & adulterinum pronuntiat, potissimum his rationibus adductus: primo quodTheodoretus referat,Tatiani lucubrationem a Christianis,non secus ac verum Evangelium, magno in honore habitam fuisse, ex quo firmissime concludi posse autumat. eam non aliis quam ipsissimis concinnatam fuisse Evangeliorum verbis ; confirmat sententiam suam exinde,quod Evangelii Tatiani catena Evangelium secundum Hebraeos dictum seratur, quae quamvis erronea sit opinio , exinde tamen haud absurde colligi, eandem commentationem non aliis , quam Evangeliorum verbis fuisse compositam: Atqui, quae hodie extat, Harmoniam Evangelicam autoris verbis conceptam legi. Secundo, quodHodem Theodoreto reserente, I atianus ex suo libro ea omnia amputaverit, quae ad Christi ex Davide ortum pertinebant: atqui illaira, de qua agitur, lucubrationem , Christi nativitatem a suo primordio declarare.
Denique suspectum id esse, quod in libri titulo Ottomarus dicatur esse illius interpres, quum stylus & dictio nihil minus quam latinum interpretem sapiant. Eadem
argumenta urget Tilmontius H. E. Tom II. Part. III. in I.pag. HI. not. a. atque iccirco perhibet, sine fundamento asseri, nos Harmoniam Tatiani habere , hancque eam ipsam esse, quae in Bibliotheca Patrum Parisiis impressa initio tomi septimi legitur. De Encratitis, Severianu re A. postolicis cons. Tilm. Le.P. F. &in Notis p. Dy.
414쪽
XXXIII. Facundus Hermianensis lib. VIII. ea' ult. inter alias haereticorum sectas resert etiam SACIANOS, cumque Simondus conjecisset, Iegendum esse Satanianos, Cotelerius in Notis adta Joh. Damasiceni tib um de haeresibus conjecturam Sirmondi, viri, ut vocat, omni exceptione majoris,non equidem vult improbare,putat tamen,
Iegi posse SACCIANOS, quod idem significet cum S AGCITIS & SACCOPHORIS. Aliquanto tamen post idem telerius de Satanianis agens, qui in eo Damasceni libro
memorantur, ait, ad ea, qua nosavi supra - - nunc addo, probabilioremis Facundo lectionem esse SAT MANOsmeI SATANICOS. Vid. Praefas. ad Tom. II. verum Simmonia, num. In
XXXIR MONTANI ejusqMasseclarum haeresin prolixe
explicatam dedimus tum in aesertat. nostra de Hares archis, Se I. II. c. XIIIp. a . tum in AEApendise ad eamps. δα Pr lixe quoque in eam inquirit Tilm. H. E. Tom. II. Part.
III.p. 3o.seqq. & in Notis stet. ι . fere. Nihilominus unum atque alterum hic illustrationis gratia adjicimus. Fugam in persecutione Montanum illicitam statuisse . f. XVI. dictae dissertationis asseruimus. De hac Montanistarum vana persuasione nonnulla Sebastianus Schmi. dius collegit in mysterio gratia divina p. 3 r. seqq. Pomquam enim lepidam hanc labellam de Petri suga & Chri- , sto ipsi occurrente, quae breviter ita se habet: Petrum victo Simone, & hinc Gentilium odio concitato, nocte egressum Christum sibi occurentem habuisse atque interrogasse: quo venisi respondisse Christum, venire se iterum erucifigi: Petrum lὲoc sibi applicasse, persuasum in se Christum esse aucifigendum , sponte , de frustra renitentibus Chria
415쪽
Christiani ad gentiles persecutores suos remeasse, atque per crucem suam honorificasse Christum, ex A mbrosio vespotius Ambrofiastro narrasset, addit hanc epicrisin sua istud figmentum redolere Scholam Montani & sequac um, quorum sententia fuerit, fugiendum in persecutione esse, quam eorum sententiam deinceps Tertulliani montanuantis exemplo illustratii, XXXV. Miltiadem cum Alcibiade Montanistis annumeravimns in disert. no a Sent. II. g. XX. p. a 3. ubi praeterea Miltiadem hunc ab alio quodam Miltiade, qui cum Α pollinario, Apollonio, Serapionc Asteria multisquα aliis Montani haeresin juxta Euseb. M. V. e. V. impugnavit, distinguendum esse asseruimus. Quod vero perporam a nobis factum esse Dominus Corvinus lib. III. veh
sebio sola Alcibiadis, nulla Miltiadis mentio fiat, adeo que senstra ipsum Miltiadi alii 1 nobis contradistingui.
Praeterea Eusebium minus recte in dicta dissertatione l. e. a nobis allegatum idem Corvinus censet. Enim vero mcut errato typographi factum fuit, ut Eusebius Lb. V. e. ris allegetur, cum caput iri allegari debuisset, ita Dominus Corvinus, si hoc ipsum caput inspicere velit, inveniet, nos Eusebio geminum Miltiadem, unum Montanistarum a versarium, alterum Montani affectam haud perperam resebuisse. Memorat enim Eusebius sub initium eap. XVI. editionis Valesii, quendain ex Orthodoxis librum suum adversus Cataphrygas sta iptum ita ordiri: cumjamdudum id mihi injunxeras, Atarci Marcesse Garissime, ut ADVERSUS
MILTIADIS MERESIN opus aliquod componerem ac
416쪽
Habet ergo Corvinus exEusebio Miltiadem Montanistam, de Miltiade Urthodoxo,cui Montanista opponitur , ipsi nullum dubium est. XXXuI. In Appendice ad dissertationem nostram
pag. yo. ρq. annotavimus, nonnullos etiam Montano &Montanis is, in Sibyllinis Carminibus confingendis, aliquas partes dedisse. His annumerari potest Ioh. Marchius disput. XII g. XL de Carminibus Sibystinis, asserens, super-elle ex illis Carminibus ante , circa & paulo post tempora Christi longe lateque disseminatis, dubio procul nonnulla,
quae etiam Christianorum manibus extorqueri non potuerint: haec vero sub excessum Adriani & imperium Antonini Pii novam sormam accepisse , maxima parte eorum, quae habemus, mysteria atque historiam Christianae religionis complectentium, conficta. illudque factum esse non tam a Christianis orthodoxis, quam haereticis, Montanistico praecipue spiritu correptis. Quae cum clarissimus Cave in Hisoria titteraria Scriptorum Ecclesiasticorum erroris satis crassi argueret, cum oracula ista plus quam XL annis ante exortum Montani orbi innotuissent, Mactius in Adiatamento Exercit. Textu a I. de Sthbet Carminibus R. -76. .s. . de hac censura conquestus id agit , ut quomodocunque errorem a se arceat atque repellat.
XXXVI l. Montanum a daemone quodam obsessum se Prophetam venditasse,Priscillam quoque atqueMaximillam a daemonibus agitatas prophetissas agere voluisse Tilmontius ex Eusebio,Hieronymo, Irenaeo aliisque fuse exponit in H. E. l. e. Sed haec non obscure in dubium vocat
Antonius van Dale in dFertationibus de fals prophetis cap. m. p. 3δψ. Rejectis enim prodigiosis illis, quae Philostratus de Apollonio Thyanaeo r eseri, similiter de Montani atque
417쪽
ejus sequacium muliercularum Priscillae ac Maximillae obissessione dubitare incipit, persuasus cum Cuneo de Repubcmbribb. m. c. I. hujusmodi homines a diabolo obsessos omnibus seculis pauciores fuisse, quam vulgo creditum est ; dolum plerumque & imposturam fuisse: vatibus Delphicis quaestui fuisse animos hΘminum superstitiose captos,in quorum numerum adscribendae sint Montani insanae laminat: fuisse haereticis nimium usitatas ejusmo
XXXVIII. Errorem negatae Trinitatis rectius discipulis quibusdam Montani, quam ipsi Montano a Theod Teto tribui, in in erratione nostra diximus. Idem dicit Philippus Iacobus Harimamus de Rebus gestis Chrisianorum
si, Apostolis cap. .p. 11δ. ubi propterea,cum multa MOntano perperamtribui asseruisset, Damascenum imprudentiae insimula quod in opere de Haresibus u. My. . vulgatas de Montanistarum mysteriis calumnias sequatur. Discis pulorum certe Montani, si non Montani ipsius, etiam hic error est, quod non minus, quam Manichaei,Christi subsistentiam negarunt. Socrates enim cum lib. m. e. XXXII. His . Eccos. affirmasset, Nestorium subsistentem Dei per- . sonam non tollere,quin potius eum Trinitate subsistere, &in ejus essentia inesse confiteri; neq; ei essentiam adimere scut Photinus & Samosatenus, tandem Photino & Samo. fateno Manichaeos & Montanistas idem asserentes jungit. XXXIX. De Melchisedechianis in Appendice ad dissertationem agentes. pag. 13. asseruimus, Autorem libri A. Cr M. sub nomine Epiphaniae sive Cogitaι sonum novarum de ιribus magis vulgati, non procul a Melchisedechianis abfuisse ; cum ut hi docuerunt, Melchisedechum coelestem quandam virtutem & Christo superiorem fuisse, ita il-
418쪽
le similiter Melchisedechum coelestem hominem venditavit, nec ex Adami stirpe progenitum, sed ante Adamum, imo ante lucis creationem & primum mundi diem a Deo Procreatum. De errore ipso, praeter ea, quae annotavimus, hic nihil addimus , sed notamus tantum, quod Tractatus illius sub nomine Epiphaniae vulgati Autor sit Jacobus Dauroles La P re. Hic enim eum in isto libro suo ternarium numerum Regum Magorum, qui Christi incuna-hula adierunt, & vulgo Balthasar, Caspar ae Melchior audiunt, fabulosum ostendisset, ut ut pridem ab Ecclesia Romana vindicati suerint, pro illis magis substituit tres,ut loquitur, indubitatos sanctos Enoctuam,Melahisedecitum &Eliam. Vid. Theophilus Raynaudus in Heterrestis Spiries alibus Calesium cae Inferorum Tom. XV. MEI. III. pum' GL p. a a. Ubi etiam ejus opus a Parisiensibus male approbatum dicit, quantum ad historiam magorum attinet, cum nulla hujusmodi sanctorum pridem ab Ecclesia vindicatorum exauctoratio probanda iit 3 & pag. 244. addit ut autor operis, qui dictos magos Casparem, Meschiorem& Balthasarem censuit esse supposititios ac coelo exturbando in eorum vero loco tres alios substituit, commiseratione dignus est, perSpiritus inopiam sic errans; cujus totum librum si quis contuderit velut ptisana ne illam quidem boni sensus aut apparentiae veritam expresserit; ita reprehensibiles fuisse Theologos illos, qui crassas hujuscemodi nugas approbatione sua muniverunt. In eo solum censores prudenter egi e existimans, quod mantissain de Melcbisedecho homine coelesti approbare noluerint, siquidem sit aperta haeresis eo Apostoli oraculo profligata,
.l ex uno homine genua omne hominum. Ut Ο
419쪽
scopi epistola ad M., Aurelium, p. Abstemus num communis sub
secta his temparibus exorco revocata, ibid. Adamus Halberstadienssis, IMAdo Viennensis notatur, Foasiegatis, ἄνεAelia urbis aditusJudaeisρνο-hibitus , ast e annus ex interpolata natu epistora astegat,
420쪽
gnine c si, μι agraria mura in ecclesia Dgnazis avo, non fuerunt,e ara Iune Ignatio mensis sacra, asiae Amalarius de iuvisis assiciis citatur, a Ambranates Georgius in
brosius Mediolanensis, an interpres Hegesimi r
m ate celebrant δοAnicetus, Pi put Rom. P I carpo Roma versanti, honoras causia munus eucharsiam consecrandi eoncedit. Η Animam nec esse si luem, nec immortaiam, rati nus ad reis, asAn marum straexstentia in Sandis refutata, δ Antiphonarum risus, num abluuto readisus e a