장음표시 사용
11쪽
X PRAEFATIO. est αμμες et υμμες, qua poetae epici interdum - nequo enim frequentia sunt exempla - usi sunt ubi metriun formam vulgarem ημεῖς et: υμεῖς excluderet, Vettii: αμμες
apud Hom. Il. 21, 432. τω κεν δη πάλαι ἄμμες ἐπαυσάμεθα πτολέμοιο. Od. 9, 302. αυτοὐ γάρ κε και αμμες απωλόμεθ αἰπυν ολεθρον. et ib. 321. 22, 55. Hesiod. Sc. Here. 87., nusquam Mud Apollonium; et vμμες Il. 1. 274. ἀλλα πίθεσθε καὶ ὐμμες, ἐπεὶ πείθεσθαι ἄμεινον. et P. 335. 23, 469. Od. 21, 231., nusquam apud HeSiOdum, semel apud Apollonium 4, 195. , frustra illatum Homero in fine versii uiri Il. 14, 481. 24, 242. , sed relinquendum Luciano Sympos. c. 41. αμμες ὁ αυθ υμῖν τουτον θαλαμηλν υμνον - , tui Verae rationis, ut videtur, i amas αμμες non alia de caussa scripsit quam quod magis poeticum esse crederet
quaII1 ημεῖς. Secunda tima est μe et vμμε pro ημῶς et sμῆς vel ημέας ἡμέας) posita postulante metro ab Homero locis propo Vionti, velut Il. 1, 59. 'Aτρείδη, νυν ἄμμε παλιμπλαγχθέντας οει - ,
ἔσσεται, αυτίκα δ' υμμε κατακτενεῖ οξέi χαλκω et cum elisiono Il. 11, 781.ηρχον ἐγω μυθοιο, κελευ- υμμ αμ επεσθαι. apud Titeognidem 1273. ἄμμε δ' ανέψυξας μικρὸν χρόνον etc. et ιμμε 1104, de quo loco supra dicebam. Tertia forma est dativi ἄμμι et ύμμι, ab Homero circiter triginta in locis, ab Hesiodo semel, ab Apollonio aliisquo non raro usurpata ubi metrum neque ημῖν υμ neque ημίν υμίν serebat, Vo-
πάντη ανα στρατον ευρυνωχαιῶν. ἄμμι δε μάντις -, 6, 77. - . 'Αἰνεία τε καὶ Ἀκτορ, ἐπεὶ πόνος υμμι μάλιστα - et cum elisione, velut Il. 7, 76.ωδε δε μυθέομαι, Ζευς δ' ἄμμ ἐπιμάρτυρος ἔστω, 10, 551.
12쪽
αλλά τιν' υ- οω δόμεναι θεον αντιάσαντα. Et haec quidem omnia nihil dubitationis habent. Tanto Innos suspecta sunt αμμιν et vμμιν, tuae paucis in locis Homeri et passim apud alios reperiuntur, etsi non erat cur Poetae epici, quum saepissime ημίν υμω dicerent ubi trochaeo Opus esset, paucis quibusdam in locis ad Aeolica illa ἄμμιν et υμμιν sine ulla ratione confiagerent, Rut, quod ineptius etiam est, αμμιν et υμμιν scriberent ubi syllaba altera correbis ne opus quidem Esset, sed metrum vulgarem ferret forinam ημῖν et υμν, velut Il. 30, 70. αλλα και αυτοί περ πονεώμεθα' ωδέ που αμμιν -
τῶν κ υμμιν χαρίσαιτο πατηρ απερείπι αποινα,
υργεος ἐξαγαγόντες οπυιέμεν ' εἴ κε συν αμμιν
ουτω χρηκοντι κολοτετε ' πυλλα γαρ υμμιν - . Daque Inama suspicio est omnia haec formarum αμμιν etvμμιν apud epicos exempla librariortim delieri eri oribus, quos formarum αμμι et υμμι similitudo induxisset, quemadmodum apud Herodotum non raro ημεες υμέες prο ημεῖς υμεῖς scripserunt formis solutis genitivi et accusativi ημέωνυμέων et vμέας υμέocl decepti, do quo erroro dixi in Commentations de dialecto Herodoti p. XX. Librorum autem quam exima in hac quoque . re auctoritas sit; ipse eorum dissensus ostendit, velut in D. 24, 33. ubi unus tantum codex υμμιν in fine versus, ceteri omnes υμῖν vel Nμιν Volυμιν, aut Od. 1, 376. 4, 94. 415. 11, 340. 20, 367. ubi
quum in oditionibus votoribus υμμιν vel ante consonantem vel in fine versus legeretur, nunc Nμῖν ex codico H Ieiano aliisvo libris restitutum, excepto versu Od. 11, 340. quem supra apposui, ubi υμμιν in sino versus relinquendi editoribus eadem videtur caussa fuisse quae inferendi librariis fuit, quod praecessisset v. 336. Φαίηκες, πῶς υμμιν ανηρ ὀδε φαένσαι εἶναι, ubi υμὶν seribendum ut paullo post V. 344. ημὶν pro υμμιν ex Eustathio restitutum. Ad eandem norinam ceteri quoquo Iisci Homori sunt corrigendi ubi nunc αμμιν scribitur
13쪽
οφρα ἴδητ αι κ υμμιν υπέρσχη χειρα Κρονίων. ubi var. leci. αr χ υμμιν, i. e. αι υμιν, ut των χ' υμμιν Ρrο των κ υμμιν in loco supra allato Il. 10, 380.)13, 95. υμμιν ἔγωγε. Od. 2, 320. υμμιν ἐείσατο. Od. 15,506. υμμιν οδοιπόριον. Apud Hesiodum nulla hariun formariam eXempla reperiuntur, apud Theomidem unum 418., υπερτερίης δ' αμμιν ἔνεστι λόγος, quod ημὶν scribendum, ut sine ullo librorum dissei sit legitiir v. 235. δὲν ἐπιπρέπει ημὶν ατ ἀνδράσι σωζομένοισι, nisi quod ημῖν περισπωμένως scriptiun in codicibus. Apitia Apollonium υμμιν ubi trochaeo opus est octies legitur, eo dico Mediceo pleri1mluo υμμιν praebente, seniel etiam Uμιν, quod υμὶν ΘX nostra ratione scribendum, 3, 314. αiλα τί μυθων ηδος; α δ' ἐν ποσὶν υμὶν ὁρωρεν, ubi apomaphum Guellarii. υμμιν posuit. Omittimus recentiores poetas epicos, qui si cui non soluΠ1 ημωet υμίν, quod saepitis reperitur, sed etiam ἄμμιν ei. υμμιν dixisse videantur, eodem modo enasso Videbuntur quo apud Homoriam rearunt IIbraru , quum non quaesivissent quid discriminis inter usum forinarurn αμμε υμμε, αμμι υμμι et αμμιν υμμιν intercederet. Vera ratio haud dubie tragicis poetis perspecta fuit, qui quum saepius correpto ημω Vel υμίν opus haberent, tamen nus suam αμμιν et vμμιν diSerrant, licet αμμι υμμι et αμμε υμμε epicorum exemplo interdum admitterent, ut ex duobus Aeschyli unoquo Sophoclis loco colligi potest. Nam αμμι in metro dochmiaco dixit Aeschylus Sept. 156.
τι πολις αμμι πασχει; τί γενησεται;
ubi apo apha multa αμμιν , υμμε idem in trimetro Euna. 620. βουλη πιφαυσκω δ υμμ ἐπισπέσθαι πατρος, et in versu Glyconeo Sophoclos Antig. 846.ξvμμάρτυρας υμερ ἐπικτῶμαι.
Aestimari vel ex paucis his observationibus poterit tuam multa Mammatici veteres accuratius pervestiganda
14쪽
PRAEFATIO. XIII reliquerint in omni hoc quaestionum genere, in quo fieri
non poterat quin saepe ab Vero aberrarent, quum nequBin codicum auctoritatem ea qua hodie ab criticis fieri solet ratione inquirere solerent et leves non raro opiuiones secuti multa pro concessis sumerent qua, B non erant a quoquMndomonstrata. Cudusmodi est quod Aristarchus, si fides liabenda toties repetiis illi in scholiis 'Aρίσταρχος γακῶς.aumenti omissionem Ionica o esse dialecti credidit, Iliae neque Ioni eae ne suo ullius alius dialecti, sed sermonis poetici propria est, etsi, pro diversia poesis metrorumque
generibus, legibus adstricta modo severioribus modo liberioribus, accuratius ot probabilius quam adliue factum vidimus definiendis: quas magnopere Vereor ut aut Aristar hus, otiamsi de locis singulis passim recte judicaverit, aut quisquam ceteromam grammaticorum exploratas habuerit. Fuit
enim et adinae est haec quaestio, si qua alia, impedita in- erodibili ot inconstantia et negligentia librariorem, quomimio erroribus religiose propagandis casus interdum lusit mirabiliter. Sic, ut hoe exemplo utar; uno in loco Homeri Il. 3, 447. in libris Ouinibus η ρα και αρχε λέχοσδε κιών, non ηρχε, quod Hemius restituit, scriptum est, licet nulla excogitam ratio possit cur hoc uno in loco ciρχε sinu alimento .cribatur, quum plus qhiam centiun aliis in versibus Homeri plurimisque aliormin poetarum locis ηρχε ηρχον ἐξ ῆρχε
ἐξήρχετο et reliqua cum numento scribantur. Alind idque latissimo patens genus erroriIm, quod ipsum quoque, ut in scholiastarum annotationibus videre licet, saepissime fraudi suit grainnaticis, ex Scriptura anti tua originem duxit, quae continua fuit Voca Dulis nec divisis neque aecontibus notatis vocalibusquo longis es et
enores quum prava ae ederet librariorum Consuetudo antiquioribus vocabulorum formis recentiores, exquisitioribuS vulgares substituendi, ingens orin est Vanissimoriam commentorum seges de formis Vocabulorum, de cvasi et S a1- ecphonesi et de mensura Versuum: quorum non Pauca,
quae reaici debebant, editores bona fide aeceperunt. Cujusmodi est quod particula epiea ἐπειή, antiquitus EΠEIE
15쪽
XIV PRAEFATIO. scripta, nunc ἐπεὶ η scribi solet, etsi vera rei ratio satis manifesta est. Particulao enim ἐπεί poetae epici tribus usi sunt forinis prout metro commodum esset, iambica ἐπεί, bacchiaca ἐπειδή, anapaestica ἐπειη: nam media hujus
formae Syllaba nusquam non eorripitur. Est autem hoc
sive quae Attica esse scriptura petati evir, sed haud du-sie Graecis sero omniiuus communis pronuntiatio fuit τιη pro τί et ὁτιη pro δτι dicta sunt. Grammaticis vero, quorum opiniones colleot Lehrsius in Quaestion. Epicis p.
62 seqq. i. haec civisim scribero placuit; ἐπεὶ η, τί η , ὁτιη, ita ut η in ἐπεὶ η conjunctio sit διαβεβαιωτικη. Quod
duabus de caussis falsum est. Nam neque 'i, quod in prin- eipio sententiae aviter affirmantis poni soloi, locum ha bet in sententia ex particula Pendente, et, ut habere possit, tamen plus uno in loco mxθος orationi adderet ineptum. Nihilominus recentiores editores fidem habuerunt grammaticis et ἐπει η illud Homero, ex quo ego rursus expuli, aliisque opicis intulerunt. Aliae opiniones non paucae ne mammaticorum quidem auctoritate nituntur, soli solis debentiar librariorum era oribus. Sic Od. 7, 261. et 14, 287. in libris omnibus scriptum diu' οτε δ' ἔγ-δοόν μοι ἐπιπλόμενον ετος ηλθεν, ubi ὁγδοον conuactione inaudita ut ἡδο- pronuntiari volunt editores, quod hodierno alicui versificatori alterius forinae oγδόατος vel ignaro vel immemori excidere possit, veteri vero poetae
Graeco non potuit in mentem venire, qui scripserat emo uuoque loco restitui,
synizeses, partini duriores quam illud Jη ογδόατον, velut η υτε duabus syllabis pronuntiandum apud Pindarum Isthm. 7, 1 l. et 12.
Interpunctionem, quaWolfius priorum temporum consuetudinem secutus nimis crebra usus erat, etsi in uni
16쪽
PRAEFATIO. XV versum Ias Rccommodavi rationibus quae hodie a pleris suecimn hiis probari solent, multa tamen hoo quo sue in genere subtilius tractanda restant, quomun ut plurima levis aut nullius momenti sint, alia tamen non pauca sensum verbormi sententiariamque eonformationem ametunt, quod coraeeta vulgari locorum complurium interpunctione ostendit Joannes Classenus in conuuentatione e egia sis Bobaelit ungen liber den Homeri schen Spraehgebra uoli ) Francosurti ad Moenum odita a. 1854., cujus pars secunda, in qua de participiis agitur Homericis cum substantivis, adjectivis et advectiis in unum Vocabulum coalescere vel juro vel injuria creditis, nuperaime prodiit.
Inter veteres M ammaticos Nicanorem Seleueensem plurimum operae in iniserpunction ad certas leges revocanda posuisse constat: cujus doctrina, quam ipsct non solum Homoro, sod etiam Callimachi carminibus applicuit, noeui utinia subtilitate laborare videatur, cogitandum Veteres, quum scriptura continua uterentur, alio quam nos hodie into unctionis genero opus hal ruisse. Ceterum nonunc quidem inutilis est habenda Nicanoris opera, qui interpunctionibus suis sensum et Stracturam verborum non varo optimct explanaVit, quod plurinus exemplis, ad quas editores non attenderant, Classentis ostendit.
18쪽
Logatur ab initio Musa ut eant uni praecipiat de cladibiis ad Ilium Achillis iram conse iiii itis l-7). Veii u in concionem Aeliivorum Chryses, Sacerinos Apollinis, filiam Sutim re leni pluriis bello nuper captam et honoris caussa illitam Agameniqoni 8-21). Illo cum ignominia repulso lanes tam luem' Apollo per exercitum spargit 22 52). Habet concionein Acti illes ob placanduin deum, tu qua Calchias vates, calamitate eos levatum iri reducenda Clitaseide cenSet, alictore ini primis Aestille 53 - 129). Ita irritatus Agantemno atrocia iurgia nectit citin Achille, et di irysae quidem filiam reddere non rectis at, sed illi. clii Oil praenaitim virtutiis retulerat, Briseidem eripit, quamvis obnitente Nestore I30-311 et 318 - 347). Hae incensus iniuria statuit acer invenis Se cum YΠmidonibus a belli societate SeiuIagere: quo si propoSillini limatre eius Testide confirmatur, quae et Supplicanti ultio Iaem proni iiiit 348 427). Interea publice lustratur exeret tus et sacrafiniit Apollini 312 - 3173: tum Chryseis domuni rediicitur una cum hostiis piacularibus, quibus mactatis sceliis expiatur 2 487 . Theti si iam 0lrmpum itileunti Iuppiter occulto annuit, victores in proeliis fore Troianos, donec Achilli ab Acti ivis satis laetum fuerit 488 - 533 . Iunonem, tu Stain Troianis, pungunt haec clarulestina consilia; inde rixatur eum Iove Super coenam 534 - 567 . Ea re contristatur omnis consessus de Ortim, quos tandem ad liliaritatem revocat Uu auus 56 6113. u. Iuppiter, illatam Achillii iniuriam uliuriis, speciem nocturnam inittii ad Agamemnonem, quae eum ad committendum proelium spe victoriae incitet 1-- . Sub lucem Agamemno rem et impetum suum aperit primoribus Achivorum; mox conelonem habet Ilias. Disitiroci by Corale
19쪽
universorum 41 - 100 . Placuerat ei, ad tentandam populi fidem, cui dissidebat, consilium repetendae patriae simulare: eo audito, statim multitudo bello sessa tu naultuari et navigationem parare coepit 101 - 15 δ). Seditionem de compacto et Mitiervae monitu compriniit Ulysses, ad Singulos precibus. minis, opprobriis usus ita ut conelouem restituat 155-210). Thersiten, turpem et ni ledicum liominem, qui discessum urgere non deSinit, graviuS c Stimat ad terrorem ceteroriarn 211-277 . Si e cohibitum nectitur tartilem compositis ad persuadendum orationibus Ulyssis ac Nestoris, qui et vetera promissa eXpetunt, et ostentis utuntur ad spem Ilii cito expugnandi: Agamemno autem indicit proelium, et ardore piignandi omnium animos implet 278-3933. Iani armatur exercitus; priniores apud Agamemnonena, mactata maiore hostia. epulantiir; ceteri paSSim per tentoria cibum Sumunt sacraque laciunt, et a suis quaeqite natio ducibus in striicta in aetern prodeunt 394-48M. Inseritiir hoc loco accurreta enumeratio na-Viunt, Populoriam, ducum, qui Agamem rionein ad bellum Τroianum se iiiiiiii eraiit 485-78b). Item Troiani, comperto quid minentur Acti ivi, duce Hectore in campum egredi intur et ipsi et socii, quorum brevior recensus adiicitur 786-877).
Primo concursu proelii Paris Seu Alexander fortissimum quemque Achivolum ad piignam provocat; Sed ut Menelaum con Spexit de curru suo desilientem. albieeto animo resus t Ι-37 . Paulle post idem , Hectoris voce correptiis, offert se certamini sin lari eum MeneIao de sit mrna belli ineuIulo; citia conditione aceepta poscit Menelaias ut spon io interponatur, praeSente Priamo San-eienda 38 - 11M. Igitur arina deponunt exercitus; sacrificia ab utriuiue parte parantur: interim Hefena eX tum Priamo et senio-rilaus Troianis demonstrat duces Λchivomni in campo subiacente III M). Vocatus supervenit PriamuS, comite Antenore, laedusque ictum antiquo ritu hisce legit us, ut, uter alteriim Vici SSet, Helenam eiusque opes liaberet, Troiani autem inferiores Achivis avem multam penderent 245 - 30 I). Post Priami discessumarina capiunt Menelaus et Paris, et in spatium certamini dimensum procedunt: at superatum Paridem clam sit reipit Venus et in colliment in ipsius cubicillum asportat 302-382). In eundem locium adducit illa Helenam, quae primum reluctans novo marito ignaviam exprobrat, mox tamen eum in gratiam recipit 383 448). Ita praemiis deae mientem adversarium frustra quaerit Menelaus, dum Agamemno publice repetit pactum pretium victo
Quum ex foedere Helena Achivis reddenda infestaeque aetes dirimendae essent superato Paride, Iuno di concilio deorum in-
20쪽
dignabunda Ha non expleri odium suum in Τroianos, Iovi extorquet ut ipsi concedat Ilii excidi uim 1- 9 . Minerva, ipsa quo- qne Τroianis inimica, Iunonis hortatu ad ter ram mi Ssa, persuadet Pamlaro Lycio ut iacta in Menelaum sagitta pactionem contu et ac novam bellandi caussam serat 50 - 104 : at non letali vulnere percusSum Menelaum arcessitus medicus curat Maelisto 105-21M. Interea rursus armati ait pugnandum se reseriint Troiani, dum A in emno catervas Achivoriani obiv, nonnullorum, ut Idomenei, AiReum, Nestoris, qin iam in procinctu Stabant, alacritatem laudans, diliorum, ut Menesthei, Ut Sssis, Diomedis, qui recentem impetum nondum Senserant, cunctationem reprehendens
220-421). Quo laeto proelium instauratur, in quo Troianis Mars et Apollo, Achivis praeter alia numina Minerva animos adisdit; caedesque fiunt mutuati 22- 54M. V Stragem Troianoriim continuant Achivi: ante omnes insignis Diomedes, Minervae, Martem ab acie Seducentis, praesicio serocissimus I-9 ). Sed ipse a Pandaro vulneratus etiam Velie- mentius saevit in hostes 9b - 166 : Pandarum, antea peditem, nunc ex Aeneae clirria pumantem, interficit 167-296): Aeneam, amici corpus tegentem, saxo sauciat 297 10); Veneri, silium ex pugna esserenti, plagam in manii infligit 311-351 . Venus ab Iride educta cuim Martis revehitur ad Olympum, ubi eam mater Dione sinu lavet, alii dii leniter ira ident 352 31). Aeneam, a Venere destitutum, Diomedis furori eripit Apollo et in
arce Troiana recreandtina curat, Si iniit Martem in aciem revocat
432 60). Mars ad rem sortiter gerendain thortatur Troianos, quibus statim Aeneas integer subvenit 46I-518 . Nee egnius pugnant Achivi, caeduntur liue ex utrisque multi, tu liis Tlepolemus ab Sarpedone; tandem pelluntur paullatini Aeliivi bl 9 7 Io). His ita laborantibias ex Olympo opitulatum veniunt Iuno et Minerva 7 1 77) : ae voce Iunonis deuuo lucenditur turba,
innervae autem monitu et ductu Diomedes ipsum Marte in vulnerat 778-8633, vii ex campo repente ad Olympum redit, ibique Sanatur, sequentibus etiarn deabus 864-909).
Troianorum acie in fugam inclinante Helenus vates Hectorem horiatur ut publicam obsecrationem Minervae tu arce flabendam indieat 1 - 101). Ergo is, celeriter restituto proelio, pergit in urbem: in eo proelio Diomedes et Glaucus, dux Lyciorum, ad emamen Progressi, priusquam manus consereretu, paterna inter se hospitia recordati, lacta armorum permutatione, dextras iun-mni 102 - 236). Hecuba et eeterae matronae, de Hectoris et Procerum Troianorum consilio, peplum in aedem Minervae ins b. Diuiti su by Cooste