Liber de Graecae linguae particulis;

61쪽

λα- uua, A transsura suam significationem retinςns, praecedit, imis lybitaritiam. Quae particulae non vi aggregatum forinale sabendae modi, quae μηποl dubitandi notam praecedere etiamsi inlaetis H, H formiata

μήποτε τουτο τιον, άλλα το προειρημενον. io an notius interpretatur Alterutri idem eae πολλοι, δια τί κερασβολον τεραμνον γίνεται, μηποτε αγα ευηΘες η. In quo exea pio intell1gitiir, άλλα μήποτε non esse forinalem notam. pro on potru accipi, ut docet udaeus: ea

μηπm per signun esse dubitationis, .uλα etiam seorsum locutioisi inseritire, pro quo

vel alia quaepit ira coniunctio poni poterat , v. c.

usu, vel o vera , Mianitionibus conuenit, ta

p. 77. libris coiitundunturi Et eo

62쪽

lum tomund acies peritia 1 rutili praetereas ade- ius. Aλλα μη assiquando interruptum inveni- tur, quariandam aliarum vocum interpositione.

Plato in Epist. ', ἀλλά -οῖον μην τουτ ις τὸ

63쪽

ὸi non esse formale obiectionis membrum , sed, qualitatena obieci iisni tribuere, quod ironice, seu' deriseri ostendat intelligi, ut amis Demosth. πρὸς sed stilicet hoc dici urati Quae irinita seu cis: ri . si . aiidacian arguentis prae se fert. Tune enim My ευμερα , uni sundare . nos probari nibus qnsissimus piunt stem obiectiones et ἴσως, Ἀλλα γαρ ισωc et tum obiectio fit per modum instantiae. Nam una άλλα 'aduer satiuam vim habeat indicat, partem aliquam res in ' agitur. Cuni vero si αλλα' fiunt bis ctione, non instantiae , sed simplices illectio-

64쪽

eedentis est, sed aut ironiam samificat, aut clemesuperuac anea st in λ άλλα : a minis ipsemetiam obiectionil ntiat, concessonemque ali 1- ius propositionis praecedentis ci subimellinae

Αλλοπι, duo nomina sunt, αλλο, διαφωρικον, Misi , οριςοi Plato in Gorgia '): Metῶ δὲ ἁλοαι. Inuenitur etiam αλλου, pro MMMini es, in quo praedicta nomina iam primi αρα , vel eiusmodi interrogandi signis accipiun- tur Cuius vocis sit frequens et apud Plato nem xx siti ei exempla proferam , in quibus apertius mihi videtur NictiAa significatio in pro 'positis qcibus perspici posse. In Ia recto itaque inducitur Socrates asserens, contingere, ut, φιae siti animo percipit, ea quaindopue eo quo FU MYω, nove V , vel auditiι, vel tactu pra maz rundoque vero note Duuncinuat, nou

65쪽

clinio, visputat, infert supra dictari propos-Iae in tris I rbis contentam , τι λυ μεν α ιδε τίς

66쪽

is non Dodo interrogatiue etiam acceptum surdum sensum reddet sciens Theodorunt et

memoria traiens , ιalis ipse fit, .id ais modooideo, modo non vidis fit dicet aliquis, particinaria legendumque es. ri 'At nos

ia , duplicem sui uilificationem prae si fert. Nam gallini, et tunc pro es in a bserpatiar, aut suo loco permanens si particula, oeiςω aecipitia .rauamuis interrogatiue totum aggregatum proferatur. I igitur in αλλοτ η intcrrogativo aggr*gato, τί αόρις ο faciamus, erit rite lictoriini Platonis verborum sensus talis ego Theod Nnn, n natans hia tenens, alis fit, aliud pιiddam mann modo ipseran viaeo, modo non, ut dictum est. Ad quae non congrua esset responsi, πανυ μὲν ἔν, ouam facit aduersarius in odo sipra G, εδι αλλο, quae debent vocibus zλλοπιώ, perentur 'hiemadmodum accipiuntur in sophista,

apud eundem in illis verbii: a.

proposito Platoisu loco in quo ex responsione, tam locutionem proferri debere. Si auten 1 τί, do p. I .e1 titia sit;

67쪽

giit' pro τι χλο ἡ illatiuum ast ei iuum sentim propositioni triti ueta Cumque assertiones in disputationibus aduersiri assensione indigeant, . sensusque aduersarii non itinendus , nec narra' tione exponendus sed interrogatione extorquen- ,r, nominibus, particula cuius illativa significatio in aflarmationem conuertitur, non posse accipi in proposito Platonis loco, in Socrates non a it, nec sonit, sed petit ab adiursario

lis etiam si dosι perciPat, etc. et supra Caeterum nihil causae est, cur voci di ori, illativam significationem tribi 'nius cum ait hoc significanduin, ν particulani sibi adiungat, fiat μοτι ςν, quo infra. Nec nego, non nulla esse loca, in quibus iure suspicari possumus, ἀ τι, pro Mοτι ,e peram codici is scribi, contra Od- η, pro Q o. Verum ea omnia, illaciae item, in quibus recte-Amri scri-

lai tui , supra dicto modo exan in anui, tu in Veram scripturarii, tum vocis propositae significationein 'periemus.

- , - τι παπιν ς ίως η ναυς ἐφέρετο. Viri patet, priorem parten vocis huius non iαλο no-9i es vigeri risiossini. c. 8 se l. I. f. II. qui etiam

68쪽

men, quod supra dictum 4τερον repetat, Ἀλλα coniunctionem esse, pro p renua , ves, G riuo quam exposivo, respondet τῶ - ὁτι , pr pter vim aduersititiani ,4 ἀλλα' Plato IV. de

69쪽

gationis lignum aliquod ante si habet, propter quod . Ruamuis ot clausula interrogative profe- uir, non ideo ipsin ora ii, merrogationis segnita esse dicitiir quippe cum sinDiae ipsius pat prolatum, et tunc τι , in zλλου, οἰορις est. v αλ Vt in Cattorie 'ν τι φῶμε πρὸς ταυτα νω - των ἀλλὰ τί λόειολογῶαεν νώ,τι του τι λM

Θάνατον, η - τῆς ψυχῆς - - τῆ σώματος

terrogative proseratur, non tamen inter gationis signum esse quippe cum semper constituentium particularum significationem retineat. At in laris malibus notis , voces aut na, aut omnς , quae unamquamque constituunt, suam propriam signi, scationem deponunt, et aluini quamum induunt, quae non a lato dum sapit constituentium naturantu

70쪽

αM resertur, siue mox deinceps ipsum subsequa-

Αλλοτι ν, pro h κῆ illativo, saepe ei ipi avari detur apud Platonem, v I de Repub. Ili lucti me iniser Socrates maean artrin id auod tu ut quam versatur etiam in arae nussica, ait,

L i, an illis verbis: αλλοτιάν, ἐγω, δε

συμφερον κοπω, ἀλλα - τρὶ καμνον- Post