Georg. Frid. Schoemanni Opuscola Mythologica et hesiodea

4쪽

. MDCCCLVII.

8쪽

t uom serum de singulorum deoriun natatilius et cognationi lius, ac nodo sciriniμ qui dona eorum aut cognomini luis set munerilius nec traditu ina liuelis nec vulgo creditum sit t). IIoc vero voluisse H rodotum tam incrodibile est. ut assentiendum potius iis esse censeamus, qui vertia illa patulo liberius interpretantur, sent tilia initiae, quamvis minus accurate declaratam, hanc esso statuunt, ut nulla de iKlis robus cerui ei constans apud Graecos traditio fuisse dicatur ante quam Homerus et Hesiodus Pas carminibus suis persequuti ossent. Id certe haud improbabili est: quam tuam, Si verum dicere volumus, certam et conflatilem de re

9쪽

lvis ad theogoniam lierlinenlilvis opinionem ne liost illos quidstin duos postias suisse satendum est. Nam nulla unquam de diis rebusque divinis traditio una aliud omnes Graecos adeo oblinuit, ut non de iisdomitiis deoriimque actionibus alia apud alius, multaque prorsus inter se pugnantia seri' ntur, errantque in lieritissime, Si qui ita de Graecorum religionibus lolluuntur, quasi aliquid dogmalicae doctrinae apud eos

fuerit et tanquam sacrosancta quaedam illeologia, sacerdotali studio custodita pol illoque inculcata, a illa a dissontire nefas esset. Talibus nim vinculis Graecurum religio nunquam se constringi passa PSi 4 minime lue omnium t oetae aut mancillarunt artem Suam Sacordolum auctoritati. aut ipsi apud populum auctoritate ali ilia maiore pollobant, quam quase suavitate carminum artis lust praestantia iis concilia rotur, quum tuo Musarum se instinctu canere gloriarentur, non ignorabant

scilicet auditores. id quod ipsas deas apud Hesiodum profitentes videmus, Posse liuidem a MuSiS vera, i Osse autem Pliam salsa et mendacia

tradi veris haud absimilia: λὶ quid autem in poetarum cantibus vorum quid salsum habendum esset, liberum erat P nos nuditores iudici iam. Sed procedente tempore, magnorum aliquot poetarum carminibus, piae ἐ ef ανδρων τε τε cantabant, per totam Graeciam divulgatis, seri non potuit . quin certae quaedam sabulae praeter celeras celobratae quum magis ubique innotescerent, tum maiorem silemat Iue auetoritatem in vulgus nanciscerentur, adeo ut in singiuis Graecorum populis qui Postea extiterunt poetae, Si quae aliud populares suos diversae fabulae sorrentur, lias cum illis nobilioribus quantum seri Polerat coniungerent iisque adapuirent, quae autem alite coniungi non possent, relinquerent sere intactas. Sic duplex sactum est genus sabularum, alterum Parum, quae singulis populis propriae, apud ceteros

ignotae Et obscurae Ssent, alterum parum, quas nobilium poetarum arminibus celebratas Grapci omnes nossent et amplecterentur. Hinc Olympicus illo doorum coetus, hinc coniugia Porum, cognation s, Suboles, hinc Sui cuiusque mores, forma, munia, cognomenta, denique

tota illa poetica mythologica, qualem servarunt sere posteriores: atque hactenus verum est, quod Herodotus de Homero et Hesiodo dixi l. modo pro duobus, quos ille posuit, nobilissimis totum hoc genus poetarum cogitemus Homero lictio doque similium, quales non paucos

10쪽

his eliam antiquiores fuisse nemo hodie dubitat, potest lite etiam ipsorum testimoniis probari. Cirteruili quum constet nunc sere inter omneS, quae Hesiodi nomine carmina seruntur, Homericis recentiora osse, ita ne id quidem dubitari posse videtur, omne hoc genus poeseos, quod Hesiodeum dicere licet, altero isto, Homerico, serius natum atque pxcullum esse. Alaertum est pnim, sicut osse dii et providere robuA humanis multo ante crediti si uil, quam de ortu eorum atque cognationibus qua Si tum est, Sic etiam de heroum rebus

gestis cantari ante coeptum esse, quam recensum omnii in , qui memoratu digni essent, institulum stirpesque Porum Pt cognationes atque affinitates in uno velut conspectu compositas. Nam tunc in modum de diis atque heroibus exponi non potuit. nisi puSleastualia, quae varie olim de singulis, alia alibi canuita erant, diuturno poetarum studio p romnoni Graeciam magis magis pie divulgari coeperant. Tum demum existere potuerunt, ipii multiplicem hilius inodi sabularum disci opantiam

componere et unum quasi Stumma deorum, unam quasi καθολικὴν ιστοριαν horoicae aeuitis conlexere conar 'ntur. Huc autem sest g0nus

poeseos. quod Hesiodeum dici et ab Homerico distingui debet thstogonicum illud et heroogonicum: quod quidem quum recentius ait ruisio sive Homerico dico, non Vereor ne piis ita accipiat, quasi his etiam, quae hodie extant, non striciS carminibus omne illud genus recentius extilisse credam. IInmo inchoata theogonica illa ot heroogonica poesis haud dubie iam tum suit, quum maxime alterum illud genus Homori cum floreret, possuntque huius rei aliquot vestigia ot indicia pliam in his, quae in manibus sunt, carminibus Homericis passim de- 5 prohondi δ). Sed sicut Homerum ipsum in Suo PO Seos genore non

primum, sed inultorum longeque Vetustiorum successorem fuisse in consesso est, sic haud dubie etiam theogonica iplaedana carmina hoc Hesiodeo antiquiora olim fuisse credendum eSt, iluae quamvis non perdurarim ad posteritatem, aliquam tamen Porum memoriam sprvari potuisse nemo facito infitias ibit. Ipsis certe Graecis de summa liuius theogonicae poeseos antiquitate Pe U3Sum fuit, eaque ros induxit postea nonnullos, ut earinina theogonica recentioris fabri east votoribus

illis ultimae antiquitatis vatibus, Lino, Thamyrae, Musaeo , Orpheo

supponerent magnorumque nominum auctoritatem noviciis commentis

δὲ Singula tin haec persequutus sum in eomparatione theogoniae Hesiodeae eum Homeri , a. 1847 edita. 1