Fabulae Aesopicae collectae ex recognitione Caroli Halmii

211쪽

τί μητε κυνηγου μήτε κινδύνου ἐνεστῶτος τοὐς οδόντας θήγει, ἔφη ' ,, ἀλλ' ου ματαίως τοsτο ποιῶ ' ἐαν γάρ με κίνδυνος καταλάβ si, οὐ τότε περὶ το ἀκμὰν ἀσχολήσομαι, ετοίμοις δὲ Ουσι χρήσομαι. - Ο λόγος διδάσκμι, οτι δεῖ πρὸ τῶν κινδύνων τας

παρασκευας ποιεῖσθαι. 408. η' καὶ Κοων. C. M. F. 230. S. 220.

η' καὶ κυων ἀλλήλοις διελοιδορουντο. Καὶ ἡ μὲν υς ωμνυε κατὰ τῆς 'Αφροδίτης, ἡ μην τοῖς ὁδουσιν ἀναύρήξειν την κύνα. 'H δὲ κυων πρὸς ταυτα εἰρωνικῶς εἶπε ' καλῶς κατὰ τῆς 'Αφροδίτης ἡμῖν ὀμνυεις δηλοῖς γὰρ υπ' αυτῆς οτι μάλιστα φιλεῖσθαι, ὴ τον τῶν σῶν ἀκαθάρτων σαρκῶν γευόμενον Ουδ' ὀλως εἰς ἱερον προσίεται. Καὶ ἡ υς' ,, διὰ τοsτο μεν ουν μῶλλον δήλη ἐστὶν ἡ θεὸς στεργουσά με ' τον γὰρ κτείναντα ἐἄλλως λυμαινόμενον παντάπασιν ἀποστρέφεται ' συμεντοι κακῶς ὁζεις, καὶ ζῶσα καὶ τεθνηκυῖα.*- Ο μυθος δηλοῖ, ὁτι οἱ φρόνιμοι τῶν ὐητόρων τααπὸ τῶν ἐχθρῶν ονείδη ευμεθόδως εἰς ἔπαινον μετασχηματίζουσιν. 408h. υλλως. S. 220.)Ῥς καὶ κυων πρὸς ἀλλήλους διεφεροντο. 'ς ψὸς ὀμνυουσης τὴν Mφροδίτην, ἐὰν μη παυσηται, τοῖς ὀδουσιν ἀνατεμεῖν, ἡ κυων ἐλεγε, καὶ κατ αυτό τοὐτο ἀγνωμονεῖν, εἴγεωφροδίτη μισεῖ, ῶστε ἐὰν φάγη τις κρέας υὸς, τοsτον ουκ ἐαν εἰς το ἱερὸν αυτῆς εἰσιέναι. ὶ ἡ υς υποτυχουσα ἔφη ' se αλλὰ τοὐτο οὐ στυγουσα ποιεῖ, αλλὰ προνοουμενη, ἴνα μη τίς με θ' ἱσy . Oυτως οἱ φρόνιμοι τῶν ρητόρων πολλάκις τὰ υπὸ τῶν ἐχθρῶν φερόμενα ονείδη εἰς ἐπαίνους μετασχημα

212쪽

409. In καὶ Κυων. C. 69. η' καὶ κυων περὶ ευτοκίας ηριζον ' ἔφη δ' η κύων, ευτοκος εἶναι μάλιστα πάντων των πεζῶν ζώων. Kαὶ η

υς υποτυχοsσα προς ταῶτα φησίν '. - ἀλλ' οταν τοὐτολέγης, ισθι, οτι καὶ τυφλους τους σαυτης σκυλακας

τίκτεις.

μυθος δηλοῖ, οτι Ουκ ἐν τ- τάχει τα πράγματα, ἀλλ' ἐν τῆ τελειότητι κρίνεται. 409 υλλως. S. 221. C. 69 et p. 315. F. 186. η' καὶ κυων περὶ ευτοκίας ηριζον. Της δὲ κυνὸς εἰπουσης, οτι μόνη των τετραπόδων ταχεως κυει, η υς υποτυχοῶσα ἔφη ' ,, ἀλλ', ὁταν τουτο λέγyς, γίνωσκε, οτι τυφλὰ τίκτεις. - Ο λόγος δηλοῖ, ὁτι Ουκ ἐν τω τάχει τα πράγματα, ἀλλ' ἐν τη τελειότητι κρίνονται. 410. Φαλακως ἱππευς. C. 283. F. 326. Φαλακρός τις, ξένας τρίχας τη ἐαυτου περιθεὶς κωφαλn, Ἀπευεν. 'Ἀνεμος δὲ φυσησας ἀφεῖλε ταυτας γέλως δὲ πλατυς τους παρεστῶτας εἶχε. κἀκεῖνος εἶπε του δρόμου παυσας' ,,τὰς Ουκ ἐμὰς τρίχας τί ξένον φευγειν με, αῖ καὶ τον ἔχοντα ταυτας, μεθ' ου καὶ ἐγεννηθησαν, κατέλιπον; 'Οτι μηδεὶς λυπείσθω ἐπὶ συμφοραῖς ἐπελθουσαις αυτῶ ο γὰρ γεννηθεὶς Ουκ ἔσχεν ἐκ φυσεως, τομοουδὲ παραμένει ' γυμνοὶ γὰρ ηλθομεν os πάντες, γυμνοὶ Ουν ἀπελευσόμεθα. 411. Φθεῖρες καὶ Γεωργός.

G. 327. F. 386. ex App. B. Civ. I, 101.

Φθεῖρες γεωργὸν ἀροτριῶντα υπέδακνον ' ὁ δὲ δὶς μὲν το ἄροτρον μεθεὶς τον χιτωνίσκον ἐκάθηρεν. τὶς

213쪽

νίσκον ἔκαυσεν.

κἀγὼ τοῖς δὶς ηττημένοις παραινῶ, τρίτου πυρος μη δεηθηναι. 412. Φιλάργυρος. c. 59. Φιλάργυρος τις, ἄπασαν αυτου την οὐσίαν ἐξαγγυρισάμενος καὶ χρυσοει βῶλον ποιησας, ἔν τινι τόπωκατώρυξε, συγκατορυξας ἐκεῖ καὶ την ψυχην εαυτοs καὶ τον νουν ' καὶ καj ημέραν ἐρχόμενος αυτον ἔβλεπε. ν δὲ ἐργατῶν τις αυτον παρατηρησας καὶ το γεγονος συννοησας, ἀνορυξας τον βῶλον ἀνείλετο. Μετὰ ταυτα κἀκεῖνος ἐλθὼν καὶ κενον τον τόπον ἰδὼν, νεῖν ηρξατο καὶ τίλλειν τὰς τρίχας. sτον δέ τις ολ φυρόμενον ουτως δέον καὶ την αἰτίαν πυθόμενος, ,,μηουτως - εἶπεν ,, ω ουτος, ἀθυμει' οὐδὲ γὰρ, ἔχων τον. χρυσόν, εἶδες. Λίθον ουν ἀντὶ χρυσοs λαβὼν καὶ νόμιζε σοι τον χρυσὸν εἶναι. Tην αυτην γάρ σοι πλη

ρώσει χρείαν ' ως ὁρῶ γὰρ, ουδ οτε ὁ χρυσὸς ην, ἐν

Φιλάργυρος τις την ουσίαν ἐξαργυρισάμενος, βῶλον χρυσοsν ἀνησατο, καὶ τοsτον πρὸ τοὐ τείχους κατορυξας, διετέλει συνεχῶς ἐρχόμενος καὶ ἐπισκεπτόμενος. Tῶν δὲ περὶ τὸν τόπον ἐργατῶν τις παρατηρηθσάμενος αυτοs τὰς αφίξεις, υπενόησε τὸ ἀληθές' ἀπαλλαγέντος ουν αυτ τὐ χρυσίον ἀφείλετο. U-ως ἐπανελθὼν ευρε τὸν τόπον κενὸν, ἔκλαιε καὶ τὰς τρίrας ἔτιλλεν. 1δὼν δέ τις αυτὸν υπερπαθοῶντα καὶ την αιτίαν μαθὼν, ἔφη πρὸς αυτόν ' - μη λυπ- , αλλὰ λαβὼν

214쪽

λίθον ἐν τῶ αυτφ τόπω κατάθες, καὶ νόμιζε το χρυσίον κεῖσθαι ' ουδὲ-οτε ην, ἐχρω αυτ*. V μυθος δηλοῖ, οτι ουδέν ἐστιν η κτησις, ἐὰν μηη χρησις παρῆ.413. Xαλκἀς καὶ Κυνάριον. F. 82. c. 284 et p. 397. υν τις χαλκεῶς κυνάριον ἔχων. λυτου χαλκεύοντος, το κυνάριον ἐκοιματο ' καὶ αυ πάλιν ἐσθίοντος, ἐγρηγόρει. Oυτος ἐπωριψεν ὁμουν ταυτα λαλῶν ,,ω ταλαίπωρον κυνάριον υπνῶδες, τί σοι ποιησω ὁκνω

κατεχομένω; οτε μὲν γὰρ το ἀκμωνιόν μου προ κρουσο, ἐπανακλίνεις σεαυτὸν ἐπὶ κραββάτου ' οτε δὲ πάλιν τους ὀδόντας κινήσω, ευθυς ἐγείρν καὶ την κέ

Ο μυθος ουτος τους υπνώδεις καὶ ἀργώδεις καὶ εἰς ἀλλοτρίων πόνους αποβλέποντας ἐλέγχει.

Xειμὼν ἔσκωψε εἰς το ἔαρ, καὶ αυτὸ ώνείδισεν, οτιευθυς φανέντος ησυχίαν ἄγει ἔτι ουδεὶς, ἀλλ' ὁ μέν τις ἐπὶ λειμῶνας καὶ ἄλση γίνεται, οτ' ἄρα φίλον δρέπεσθαι ἀνθέων καὶ κρίνων, η καὶ ὐόδον τι, περιαγαγεῖν τε τοῖς εαυτου ομμασιν, καὶ παραθέσθαι si παρὰ την κόμην' ὁ δὲ ἐπιβὰς νεὼς καὶ διαβαίνων πέλαγος, ην τυχη, παρ' ἄλλους ηδη ἀνθρώπους ἔρχεται' καὶ oτι ἄπαντες ανέμων η πολλου ομβρων υδατος ἔχουσι φροντίδα ουκέτι. ,γγὼ δ' μ ἔφη ,, ἄρχοντι καὶ αυτ δεσπότη ἔοικα, καὶ ουδὲ εἰς ουρανον, ἀλλα κάτω που καὶ εἰς την γην ἐπιτάττω βλέπειν, καὶ δεδιέναι καὶ τρέμειν, καὶ αγαπητῶς διημερευειν ἔστιν οτε οἴκοι ηνάγ-- Tοιγαρουν - ἔφη το ἔαρ - σου μὲν καὶ ἀπαλλαγεῖεν ἀν ἄνθρωποι ἀσμένως' ἐμου δὲ αυτοῖς καλὸν καὶ αυτὸ εἶναι δοκεῖ τουνομα, καὶ νη μὰ Θία γε ὀνομά-

215쪽

των κάλλιστον, ωστε καὶ ἀπόντος μέμνηνται καὶ φωνέντος ἐπαγάλχμααι 415. Xελιδων καὶ Κορων q. S. 228. c. 76 et p. 3I6. F. 192. Xελιδὼν καὶ κορωνη περὶ κάλλους ἐφιλονείκουν υποτυχουσα δὲ η κορωνη προς αυτον εἶπεν ' - ἀλλα τὸ μὲν σὸν κάλλος την ἐαρινην ωραν ἀνθεῖ, τὸ δὲ ἐμὸν

σῶμα καὶ χειμωνι παρατείνεται. V λόγος δηλοῖ, ὁτι η του σώματος παράτασις ευπρεπείας καλλίων. 416. Xελιδων καὶ Κορώνη. J. 381. c. 423.

Xελιδὼν ἔφη πρὸς την κορώνην ' se ἐγὼ παρθένος καὶ 'Ἀθηναία καὶ βασίλισσα καὶ βασιλέως των 'Aθηνῶν θυγάτηρ προσέθηκε δε καὶ τοs 'ρεως την βίαν, καὶ την ἀποκοπην της γλώττης. Καὶ η κορωνη ἔφη ' - τίαν ἐποίησας, εἰ την γλῶτταν εἶχες, ὁπου τμηθείσης

τοσαυτα λαλεῖς; μπιτι Οἱ διὰ του λόγου αλαζόνες ψευδολογουντες εαυτοῖς ἔλεγχος καθίστανται. 416h. Ἀλλως. χελιδόνες καὶ Κύκνοι. C. 336. F. 408. Ἐπέσκωπτον αἱ χελιδόνες των κυκνων το μη μέλειν ὁμιλεῖν τοῖς ἀνθρώποις, μηδὲ δημοσιευειν την μουσικην, ἀλλ' ἀμφὶ τους λειμῶνας διάγειν καὶ τους ποταμοὐς, καὶ πιτν ἐρημίαν ἀσπάζεσθαι, καὶ βραχεα μὲν αδειν, α-καὶ ἔδοιεν, αδειν ἐν σφίσιν αυτοῖς, ωσπερ αἰσχυνομένους την μουσικην. , φῶν ἔφασαν ,, εἰσὶν αἱ πόλεις καὶ οἱ ἄνθρωποι καὶ οἱ θάλαμοι, καὶ περιλαλουμεν τοῖς ἀνθρώποις, καὶ τὰ ημέτερα αυ- τοῖς διηγοώμεθα, ταυτα δη ταυταJ τὰ αρχαῖα καὶ 'A τικὰ, τον Πανδίονα, τὰς 'Aθήνας, τον 'ρεα, την Θρήκην, την ἀποδημίαν, τὸ κηδος, την υβριν, την

216쪽

ἐκτομην τῆς γλώττης, τὰ γράμματα, καὶ ἐπὶ πασι τον ουν, καὶ ως ἐγενόμεθα ἐξ ἀνθρώπων ορνιθες. οἱ δὲ μόλις μὲν αυτὰς ἡξίωσαν καὶ λόγου, τῆς ἀδολεσχίας μισήσαντες ' ἐπεὶ δὲ ἡξίωσαν ' ,, ἀλλ' ημῶν μὲν ενεκεν,

ω αυται, κἀν εἰς την ἐρημίαν ἀφίκοιτό τις, ἄστε ἀκου- σαι τῆς μουσικῆς, οταν ἀνῶμεν τῶ ζεφυρω τὰς πτέρυγας ἐμπνεῖν ἡδυ τι και ἐναρμόνιον ' Α- εἰ μη πολλὰ καὶ ἐν πολλοῖς αδομεν, ἀλλ' αυτὸ δη τουτο κάλλιστόν ἐστιν ημῶν, ὁτι μετρω φιλοσοφουμεν τὸ μελος, καὶ ουκἀναμίγνυμεν θορυβοις την μουσικήν. Τμὰς δὲ καὶ εἰσοικιζομένας οἱ ἄνθρωποι δυσχεραινουσι, και αδουσας ἀποστρενονται, καὶ μάλα ἐν δίκη, αἴγεουδε ἐκτμηθεῖσαι την γλῶτταν δυνασθε σιωπῶν, ἀλλ' αυταὶ την αφωνίανυμῶν οδυρόμεναι καὶ τὸ ἐφ' υμω πάθος, επειτά ἐστε λαλίστεραι τίνος οὐχὶ τῶν ευγλωττων καὶ μουσικῶν; 417. Xελιδων καὶ 'ορνιθες. S. 39. 'Ἀρτι του ἰξου φυομενου ἡ χελιδὼν αἰσθομένη τον ἐνιστάμενον τοῖς πτηνοῖς κίνδυνον, συναθροίσασα πάντα τὰ ἔρνεα, συνεβουλευεν αυτοῖς μάλιστα ταῖς

ἰξοφόροις δρυσὶν τον ἰξὸν ἐκκόψαι, εἰ ἄρα τοsτοαυτοῖς αδύνατον, ἐπὶ τους ἀνθρώπους καταφυγεῖν, καὶ τούτους ἱκετευσαι, ὁπως μη χρησάμενοι τῆ του ἰξοὐ ἐνεργεία συλλαμβάνωσιν αυτά. Tῶν-ἐγκαλεσάντων αυτῆ ως ματαιολογούση, αυτη παραγενομένη ἱκετις τῶν ἀνθρώπων ἐγένετο ' οἱ δ' ἀποδεξάμενοι αυτὴν ἐπὶ τῆ συνέσει, καὶ σύνοικον αυτοῖς προσλαβόμενοι, ουτω συνέβη, τὰ λοιπὰ ὁ εα υπὸ τῶν ἀνθ ρωπων κατεσθίε σθαι, μόνην δὲ την χελιδόνα ως πρόσφυγου καὶ ἐν ταῖς

αυτῶν οἰκίαις ἀδεῶς νεοττοποιεῖσθαι.

Ο λόγος δηλοῖ, ὁτι οἱ τὰ μέλλοντα προορώμενοι

εἰκότως τοὐς κινδύνους διακρούονται.

217쪽

417 h. Aλλως. C. 285. F. 327. Σελιδών, ἐκκλησίαν τῶν ορνέων συναθροίσασα, παρήνει φάσκουσα κράτιστον εἶναι, τὸ μη προσκόπτειν ἀνθρώποις, ἀλλα φιλίαν συνθεμένους οἰκείως διακελσθαι προς αυτους. Tῶν δὲ ορνέων τις τα ἐναντία χελιδόνι ἔλεγεν ' ,, ἀλλὰ τὸ σπέρμα του λινου μῶλλον κατεσθίοντες ἀναλίσκωμεν καὶ αφανες ποιῶμεν, tau μηκέτι ἔχωσι πλέκειν δίκτυα καθ' ημῶν. μὲν ουν

χελιδών, ἀρίστην γνώμην ἔχουσα, ἀκίνδυνος ἐγένετο,

ἐν ταῖς πόλεσι διατρίβουσα, καὶ ἐν ταῖς οἰκίαις τίκτουσα παρ' ἀνθρώποις, ουδὲν υπ'αυτῶν πάσχει κακόν. Taδὲ λοιπὰ ἔρνεα, ως μῆλλον υπομείναντα κατεσθίειν τὸ σπέρμα, ως πάντων ἔντος κακῶν αἰτίου, συμβαίνει

λιπαρὰ γίνεσθαι, καὶ μάλα δικαίως υπὸ ἀνθρώπων

συλλαμβανόμενα δαπανῆσθαι ' ουτως τε ταυτην την κακογνωμοσυνην υπομείναντα, μετενόησε μη μετ' αν-

θρώπων μένειν, ἀλλ' ἐν αέρι πέτεσθαι. Ουτω καὶ τῶν ανθρώπων ὁσοι ἐν τοῖς βιωτικοῖς πράγμασι τs τῆς ἀγχινοίας βουλευματι ἐχρήσαντο ἀκίνδυνοι διεφυλάχθησαν. 418. Xελιδὼν καὶ 'υφις. C. 286. B. 118. a νη χελιδών, ἡ τοῖς ἀνθρώποις συνοικοῶσα, ἐν δικαστηρίω την μυτῆς ἔπηξε καλιὰν ἐν τοίχω, κἀκεῖ' γίνεται επτὰ νεοττῶν μήτηρ. 'υφις δὲ ἐκ τρώγλης συρεὶς τους αυτῆς κατέφαγε νεοττους. , δὲ χελιδὼν θρηνουσα ἐκεκράγει ' ,, οῖμοι τῆ ξένη, ὁτι ἔνθα πάντες δικαιοsνται, μόνη ἔγωγε ἡδίκημαι.

418h. ωλως. S. 225. C. p. 398. F. ID. Xελιδὼν ἔν τινι δικαστηρίω νε-τοποιησαμένη ἐξ πτη ' οφις δὲ προσερπυσας κατέφαγεν αυτῆς τους νεοτ'

218쪽

τους. ἐπανελθουσα καὶ την καλιαν κενην ευ

ρουσα, υπερπα υσα Dτενεν' ἐτέρας δε χελιδόνος παρηγορεῖν αυτην βουλομένης, καὶ λεγούσης ,, μόνον αρασοὶ τα τέκνα ἀποβαλεῖν συμβέβηκεν υποτυχοῶσα ἔφη ' se αλλ' ἔγωγε ου τοσοsτον ἐπὶ τοῖς τέκνοις κλαίω,οσου ὁτι ἐν τουτs τῶ τόπω ηδίκημαι, ἐν ω οἱ ἀδικου- μενοι βοηθυυνται. V λόγος δηλοῖ, ὁτι χαλεπωτεραι γίνονται τοῖς πάσχουσιν αἱ συμφοραὶ, ὀταν υφ' ων ηκιστα προσεδόκησαν πάσχωσι. 419. χελωνη καὶ υετός. C. 61 et p. 312. F. 193. S. 229. B. 118.

Xελωνη αετου ἐδεῖτο, Ἀτασθαι αυτην διδάξαι. υ δὲ παραινουντος, πόήρω τουτο της φυσεως αυτης εἶναι, ἐκείνη μὰλλον τy δεήσει προσεκειτο. Λαβων Ουναυτην τοῖς ἔνυξι καὶ εἰς υφος ἀνενεγκὼν, εἶτ' ἀφηκεν. H δε κατὰ πετρῶν πεσουσα συνετριβη. μυθος δηλοῖ, ὁτι πολλοὶ ἐν φιλονεικίαις, των φρονιμωτέρων παρακουσαντες, εαυτους ἔβλαψαν.420. Xελωνη καὶ Ααγωός. S. 224. c. 287.

Xελώνη καὶ λαγωος περὶ ὀξυτητος ηριζον' καὶ δηπροθεσμίαν στησαντες καὶ τόπον ἀπηλλάγησαν. Ο μὲν ουν λαγωος διὰ την φυσικην ἀκυτητα ἀμελησας του δρόμου, πεσὼν παρὰ την οδὸν ἐκοιμῆτο, η δὲ χελωνη. συνειδυῖα εαυτn την βραδύτητα, ου διέλιπε τρέχουσα, καὶ ουτω κοιμώμενον τον λαγωον παραδραμουσα εἰς τοβραβεῖον της νίκης ἀφίκετο. V λόγος δηλοῖ, ὁτι πολλάκις φυσιν αμελοsσαν ὁ πόνος ἐνίκησε. 420 h. υλλως. e. p. 188 ei p. 398. F. 173. Ποδῶν χελώνης κατεγέλα λαγωος καὶ αργίας ' η δὲ

219쪽

εφη ,, ἐγὼ σὲ τον ταχυν ἐν τοῖς ποσὶ νικησω.- o δέ - λόγω μόνs, χελώνη, λεγεις τουτο ' αλλ' ἔριζε καὶ γνώσn. TQ δὲ τον τόπον ὁριεῖ καὶ βραβευσει την νίκην; 'Aλωπηξ δ' η δικαία κοὶ σοφωτάτη εταξεν οδὸν των δρόμων την ευθεῖαν. N δὲ χελωνη μη ραθυμοσασα ηρξατο τῆς ὁδου, προς το αυτῆς ἀφορῶσα δυσκίνητον. δὲ λαγωὸς, θαήρῶν τοῖς ποσὶν , ἐκοιμήθη καὶ ἐλωθὼν ἐπὶ του ώρωμένου τόπου, ευρε νικῶσαν την βραδεῖαν χελωνην. ἰτι πολλοὶ τῆ μὲν φυσει αργοὶ, τῆ δὲ συντομία τους φυσει ταχεῖς, ραθυμους δὲ, νικῶσιν.

C. 60 el p. 312. F. 191. S. 226. B. 142. μνες καὶ γερανοι ἐπὶ ταυτου λειμῶνος ἐνέμοντο. ν δὲ θηρευτῶν ἐπιφανέντων, οι μὲν γέρανοι, κουρο

φοι ἔντες, ταχέως ἀπέπτησαν, οἱ δὲ χῆνες, διὰ τὸ βάρος των σωμάτων μείναντες, συνελήφ σαν. μυθος δηλοῖ, οτι καὶ ἐν ἀλωσει πόλεως οἱ μὲν ἀκτήμονες ευχερῶς φευγουσιν, οἱ δὲ πλουσιοι δουλεύουσιν ἀλισκόμενοι.

τραν ὀστρακίνην καὶ χαλκῆν ποταμὸς κατέφερεν.υ δὲ ὀστρακίνη τῆ χαλκῆ ἔλεγεν ' ,, μακρόθεν μου κολυμβα, καὶ μὴ, πλησίον' ἐὰν γάρ μοι σὐ προσψαυσης, κατακλῶμαι, κἄν γεJ ἐγὼ μη θέλω σοι προσψαὐσαι. 'Οτι ἐπισφαλής ἐστι βίος πένητι, δυναστου ἄρχον

τος πλησίον παροικουντος.

νιττακόν τις ἀγοράσας, ἀφῆκεν ἐπὶ τῆς οἰκίας νέμεσθαι' ὁ δὲ τῆ ἡμερότητι χρησάμενος, ἀναπηδήσας

220쪽

ἐπὶ την ἐστίαν ἐκάθισε, κἀκεῖθεν τερπνον ἐκεκράγει. λη δὲ θεασαμενη ἐπυνθάνετο αυτου, τίς ἐστι, καὶ πόθεν 'λ θεν' ὁ δὲ εἶπεν ' se ὁ δεσπότης με νεωστὶ ἐπρίατο ,,ουκοῶν, ἰταμώτατε ζώων, ἐφή ,,πρόσφα- τος ων τοσαυτα βοῆς, οτε ἐμοὶ τη οἰκογενεῖ ουκ ἐπιτρεπουσιν οἱ δεσπόται, ἀλλ' ἐάν ποτε τουτο πράξω, προσαγανακτουντες ἀπελαυνουσί με. Ο ἀπεκρίνατο λέγων' ,,οἰκοδεσποινα, ἀλλα συ γε βάδιζε μακράν ου

γὰρ ομοίως δυσχεραίνουσιν οἱ δεσπόται ἐπὶ τὴ ἐμὴ φωνη καὶ ἐπὶ τη ση. D μυθος ουτος προς ἄνδρα φιλόψογον, ἐτεροις ἀεὶ

αἰτίας προσάπτειν ἐπιχειρουντα. 424. Wυλλα. C. 62. F. 230.

νυλλα ποτὲ πηδήσασα ἐπὶ πόδα ἀνδρος ἐκάθισεν ὁ δὲ τὸν Ηρακλην ἐπὶ συμμαχίαν ἐκάλει. Tης δε ἐκεῖ θεν αυθις ἀφαλομένης, στενάξας εἶπεν ' ,,ω Πράκλεις, εἰ ἐπὶ ψυλλη ου συνεμάχησας, πῶς ἐπὶ μείζοσιν ανταγωνισταῖς συνεργήσεις; io μυθος δηλοῖ μη δεῖν ἐπὶ των ἐλαχίστων του

θείου δεῖσθαι, ἀλλ' ἐπὶ των αναγκαίων. 424h. υλλως. φυλλα καὶ 'Aθλτης. F. 194. c. p. 3l3.

νυλλα ποτὲ πηδήσασα, ἐκάθισεν ἐπὶ πόδα ἀνδρος ἀθλητου σοβουντος, καὶ ἀλλομενη ἐνηκε δῆγμα. Uἀκροχολήσας ηυτρέπισε Ους ἔνυχας, ὀπως συνθλάσηταυτην ἡ δὲ ἀφ' ορμῆς φυσικῆς πήδημα λαβουσα, ἀπε- δρα, του θανεῖν ἀπαλλαγεῖσα. καὶ δς στενάξας εἶπεν 'oω Ηράκλεις, διὰ τί ἐπὶ κακους ἀνταγωνιστὰς ουκ εἶ συνεργός; Ο λόγος δηλοῖ, ὁτι ου δεῖ ἐπὶ τὰ ἐλάχιστα καὶ ἀκίνδυνα πράγματα ευθυς τους θεους ἐπικαλεῖσθαι , ἀλλ' ἐπὶ ταῖς μείζοσιν ἀνάγκαις καὶ συμφοραῖς.