He Kaine Diatheke Novum Testamentum Graece. Ad editionem suam 8. criticam maiorem conformavit instruxit Constantinus de Tischendorf

8쪽

Ι. Leges in constitnendis verbis sacris has sere mihi scripsi. Discrepantibus antiquis testibus, a quibus sciliceι omnis consorinatio eriti ea proficisci debet, missa facta vel posthabita editione Elgeviriana, primo loco habenda fiunt quae tuentur codices Graeci antiquissimi a quarto inde usque ad nonum sere saeculum scripti. In his Nirsus qui sua liquitate antecellunt iidem auctoritate

praevalent. Quae auctoritas ut Ina opere augetur si aliqua interpretationurn veterminarum atque patriim testimonia accedunt, ita non superatur plurimoriam vel etiam omnium recentiorum testium dissensione, quippe qui ut tantopere concordarent publico ecclesiae Byzantinae usu factum est. Neque tamen quae pro docuimentorum aetate recentior nobis lectio est non potest nisi ab arbitrio aut usu posterioris aevi derivari: multae enim Iectiones recentiorii in codicum iam apud Chrysostomum aliosque saecutorii in quarti exeuntis et quinti ineuntis testes, atquo item in coloboi minis Gosticae versionis membranis rescriptis inveniuntur; iuein adirio Inm fit ut lectionem vetustissimorum auctoritate codicum destitutam ipsius secundi tertiique saeculi testis unus vel alter ut Syriis interpres nomine Peschii tho clam8ὶ confimet. Unde sequitur, codicum nostrorum antiquissimorum lectionibus non unis et solis, sed tantum praeter ceteras laiulem antiquitatis inesse. Quae quidem laus perinam faciunda est, quamvis nullum

documentorum nostrorram eam superet aetatem ubi universa qua dant textus sacri varietas ac depravatio iam invaluerat, cuius rei

testes luculentissimi sunt origenes et Tertullianus. Nec vero obliviscendum illud est, antiquissimos codices Graecos nostros, quorum principes omnino sunt Sinaiticus et Vaticanus, pro ea quas ealli graphis Alexari trinis erat ferinorus Graeci ignoratione, non

9쪽

tam stiae se qui aetatis consiletudinem quam longe antiquiora exempla pleminique fideliter quamvis passim vitiose repetere. Quodns ex opinionis actitrio dictum videatur, velat insignis consensio quae multis locis inter Sinaiticarn vel Vaticanain lectionem Graecam et vetustissimam Liatinam invitis pleri filiae reli quis tostibus esse deprehenditur, aecedente passim antiquissimo evangeliorum interprete Syro, quem ab editore Cia retonianum diximus, vel etiam alio secundi saeculi teste. Atque ita fit ut sequentes praeter ceteros omnes codicum Sinaitici et Vaticani similiumque anetoritatem, si non ipsortim ap0Stolorum scripturarn, certe pleruntque earn suae Secundo Saeculo apud homines Cliristianos pro apostolica habebatur, restituisse nobis videamur. Certurn vero est probatiminiam secundi saeculi rationena multo propius ad ipsam veritateIn aecedere quam quae posterioribus saeculis in ecclesia ci

cumserebantur. Quod dum statuimus, non exeludimus de singulis lectionibus indicium tinibus locis ipsi antiqitissimi testes nostri inter se discordant, probabilitatem ua lefinientes iit Plemamque pro suspeetis habeamus quum quae uni vel alteri horum testium prorsus peculiaria sunt vel certam indolem ab lioni ine docto prosectam redolent; ut arceamus quae quamvis pluribus bonis probata testibus ox errore librarioriam orta esse manifestunt vel maxilne probabile est; ut eam lectionem inquirantiis quae reli- luariam ansam de lisse vel earnm elementa in se continero videtur; ut Studioge ea teneamus quae a ratione sermonis Graeci auctoribus Novi Testamenti proprii ne ino minus a consuetudine uniuscuiusque horum Scriptorum commendantur. Quibus regulis accedit ut locis geminis quum Veteris tum Novi Testamenti maximeque evangeliorum 83na opticorum, ad quos inter Se exaequandos pris-eOriun hominum praecipuam curam pertinuisse certunt est, testibus qui consensum praebent praeserendos eos ducamus qui dissen-Sionem testantur, nisi gravis caussa aliud suadeat. Sed ista omnia non eam vim habent ut non in niaximo errore eos versari dicamus qui arbitrium suum, quamvis docti et subtiles sibi videantur, auctoritati testium, non numero sed antiquitato et gravitate aestimandae illi quidem, anteponant. His adscribamus pauca de universa Novi Tostamenta dialecto, quam et ipsam vel maxime ex antiquissimis codicibus hauriendam ducimus. Errasse enim eos existimamus qni ab his sacris libris quaecumque Alexandrinae sialecti pler uiue ilicuntur studiose prohibenda duxerunt vel certe non tolerarunt nisi pauea

10쪽

tuae dudum non ali senissima videbantur a vulgari sermone Graeco. Nimimini quae eliusmodi milia in vetustis collicibus scripta compererant, ea non deberi nisi librariis Alexandrinis opinabantur. Qua in re mimani hoc erat quod qui Novo Testamento Alexandrinas formas abiu sicarunt, eas libenter addixeriint Alexandrinis Veteris Testamenti int0rpretibus, nixi illi quidem vulgatis utriusque Testamenti oditionibus. Quamvis autem nemo negaverit Alexan- trinum dicendi scribendique genus Alexandrinis hominibus proxi- Inum iuisse, una concedenduin est quum omnes Iudaeos illo tempore Graece loquentes tum scriptores sacros Vel maxime pependisso a septuaginta virorrum quae dici solet interpretatione. Quid cinod ex hac tot Novi Testamenti locis allata leonaus invitis vel certe neglectis Hebraeis vectis. Accedit quod dialectus Alexandrina non Iudaeis modo, sed omnibus qui per Aegyptum, Palaestinani, S Tiam, Asiani minorem et quae circumiacent Graeco eoque vulgari sermone circa aetatem Christi utebantur, communis suisse videtur: id quod multis eiusdem fere cum Novo Testamento antiquitatis inonumentis, ut papyris et inscriptionibus nuper in lucem protractis, probari potest. Quod vero ab editis libris sacris argumentum sumpserunt, id in magno errore positum est. Cur enim Vetus Testamentum tot Alexandrina, non item Novum Testamentum habebat 3 Propterea quod illud ex Vaticano potissimum codice, etsi Romani editores multa aspernati sunt indolis Alexandrinae constanter in eo posita, hoc Vero e recentissimis Erasimi codicibus primum prodierat. Adhibito enim diligenter Veteris Testamenti apparatu critico ex antiquissimis lanmbus locupletato satis edoctus sum, plerasque forinas de quibus agitur in Sinaitico Vaticano similibusque tantae antiquitatis codicibus servatas similiter in Vetere atque in Novo Testamento ex recentioribus codicibus expulsas' esse, licet plus studii hominum doctornim ad Novum quam cul Vetus Testamentum uSui Graecoruni accomimodandunt pertinuisse facito intellegatur. Quos autem testes in Vetere, eosdein in Novo Testamento sequi tutum videtur. Ceterreni si gramimatici Alexandrini potissimum hoc egisse putandi

essent, ut quae aliunde accepissent Scripta ad Suam ipsoruni comsuetudinem transformarent, Profecto mirum esset quod non Platonem vel Aristotelem vel tot alios aeque ad sacros Scriptores

reddiderunt Aegyptios. Si vero quaeritur quomodo Alexandrina illa, ab ipsis sacris seriptoribus profecta, in recentioribus codicibus sero penitus interierint, nihil facilius dictu est. Hos enim,