장음표시 사용
31쪽
excuti coepta Sunt. Post ed. princ. Rom. 1b48 edideriint Bodo 1753 et Τli. P. Plati 1830. Arabica se non modo maraia Iarietas est, sed etiam ido aetato Origine et satis satis ambigitur. Edita est ab Erpento 1616 et in bibliis polyglottis Par. ct IAEnd. . Λ nonicae vorsionis quinto saeculo factae tres inprimis cilitiones habentur: Amstolo laineiasis 1666; Zoli rabi 1789; Venela 80b. Georgiana sive Iberica, saeculo sere Arinentea posterior, stilua est Mos inae 1743 et 1816. Persice evangelia tantum emta sunt, eaque duplici textii: alter in polygloti. Lion l. e Syra
Graeco videtur fluxisse. Porro occidentales Verriones Aii glo- saxonica et Slavonica non antecellunt octavum et nonun saucia linia; prioris o ILatino potius quam e Graeco haustae evan gelia tantuin supersunt, edita a Iunio 1644, a Thorpio 1842. Posterior admodum varia ad thaec tempora pervenit. Prae ceteris lautiatur vulgaris textus o litio Isos luensis a. 1751. De excuti uulis libris niss. iinprimis promeruit Doliro sic '. His accedit Fraiicica evangelii Matthaei versio, instituta saec. IX. nuperque a. l827ὶ curis Andreae Sclinioltei' edita. Versiones igitur istae omnes etsi multa sunt quae inali odiunt silium inus ad rem criticani fidenter et cum Plona auctoritate ad-lii lieri queant, tamen viror ni doctorum studia hucusque in eis tracta tulis consuImpta non sine fructu manserunt. Quae pleraque acisti iparatuin editiovis nostrae octavae craticast maioris accuratius quanta iiii opiam antea millibita sunt. Multo vero magis ea quae se Iu Unit r. Restat enim ut de gravioratius lireviter dicamus. Aegyptiacae tertio saeculo adscriptae ilistinguuntur malecti tres, Menaphnica, Salii sica, Basmurica. Duaruin post priorum n0nnisi fragmenta Sed niaxiniam partem in antiquissiniis ni embranis et pap Tis reli0rta
Siliat. Ad Sallidica, quae dimidia1n sere partoni totius Novi Testa-Inenti complectuntur, potissimi in V otilius studium contulit sc Appen l. ad ed. Ni Ti e cod. nis. Alex. Oxonii 17993, ad B nutrica epistulat uin Pauli et evanguilii Iohannis fragmenta post
alios Engelbrethus Havniae I 811 . Memphitici textus oditionem post 'Villiinsiuin 1716) suscepit SeliWarigius. Evangeliis diligen-
Τ Codicem epistularuni Paulinarum, qui annum 892 subscriptumlhabet, nuper ex orionis Petropolin attuli, insigno littorariam Arabim-
32쪽
SUBSIDIA CRITICA.tissime ab eo editis Ups. 1846, 18473 actus et epistulas ivlvidit P. Bootticher IIalae Saxon. 18b I, 18523. Codices quidem his laboribus adhibiti partim valent antiquitatis laudo.
Syriacam versionem Secundo iam Saeculo eoque sere exeunte institutant esso cum aliis multis credimus. Antiquissimam eius rationem, sive eam quae PeSchittho i. e. Simplicis nomen habet, post e l. princ. Vindol . u. 15b5 aliasque ediderunt curis coniunctis
2 et 3 Ioh. , Iu l. et apo L primam Syromam versionem non habuisse tantum non certum est. Ε lidemini primi Pococke et do Dieu. Altera ad Monophysitarum usum suadente Philoxeno a Polycarpo ineunte Sexto saeculo facta est, quae Graecam litteram multo pressius redderet. Eandem marsus anno 616 Thomas Cliariclensis ad codices Graecos Alexandrinos recomovit et asteriscis obelis notis ino exegeticis instruxit. Haec poStrema ratio ex codd. eoegiis e lita est a Iosepho IVlute, excepta apocat nisi, 1778, 1799,
1803. Evang. Ioli. marsus a G. H. Bernstein 1853. Praeterea evangeliarium quod Hierosolmitanum nuncupant, Romae manu
scriptum servatum et ab Adlero Havniae 1789ὶ inlustrat una, anno vero 1861 vel potius 18653 integrum a comito Franc.
Miniscalchi-Εriggo editum, inprimis ad antiquum textum GraecuniΡalaestinensium comoscendum facit. Cui rationi sitassis videtur sa quam habet liber palimpsestus antiquissimus mea opera exoriente Petropolin advectus. Cf. Praeter ed. 8. criti mai. Notitiam e l. cod. bibl. Sin. p. 49.ὶ Denique vero a Guil. Cureton ex libris Musei Brit. Nuriensibus ante hos viginti annos protractus est codex euv. saeculi quinti teste subscriptione), qui textum ab editis reli tuis Satis diversio inque prirnis cum c ld. Graecis antiquissimis consentientena praebet. Hic interpres dubium non est quin ipsa nieani quae Peschittho audit interpretationem praecesserit. Gothica versio ex ipsis Graecis accurato saeculo quarto sero medio ab IIlfila facta est. In codicibus summae antiquitatis, quorum tres palimpsesti sunt, framenta plurima evangelioruni et epistulamina Pauli, excepta ad Hebraeos epistula, inventa sunt.
Indo Eniuelli, Zabnii, Angeli Mali maximeque Castillionaei oporibus usi omnium eo rimi quae sup rsunt egregiana editionem paravero de Gabelenig et Iboebe, Iapsiae I 836. Praeterea post omnium fragmentoriam sedulonem Massniannus instituit, item codicis Upsalensis purpurei A. Uppstrsim.
33쪽
SUBSIDIA CRITICA.L. atina deliique Versio in re critica omnium princeps est. Distiligitendunt est inter Vulgatam et Dalain. Vulgata est ea tutio Damaso Itontifice Romano rogante ab Ilieronγnio anno 383 et sqq. Roniae ita facta eSt, ut exemplarium Itiatin Ortini quae tunicircumserelaantur cum codicimis Graecis , Sed veteribus nec qui inultu in a lectionis Latinae consuetudine viscreparent conlatione instituta textum magna crini cautione einein latum proderet. Quae quidem Hieronynii editio mox revera in communem usum recepta ac sei se inde a Gregorii Magni aetate merito vulmine nornine nuncupata est. Publica catholicae ecclesiae auctoritate donata
est editio Clementis VIII. prinium anno abs 2 publicata, a qua passiim differt Sixtilia a. 1590. Utranuive vero ipsius Hieron vini aliae editionis veritate multum abesse, probatur codicibus eiusdem versionis veterrimis, quoruni praestantissimi et antii luis-
sinii sunt Amiatinus, annis 18b0 et 1854 a me editus, et Ful-
densis, a Lachmanno excussus curisque Emesti Ranke viri clarissilui a. 1868 piiblicatus. Homini maxime auxilio usi 8tunus ad restaurandum HieronΠni textum, ad quem Vide quae praefati Suri ius. Itala vero Latina interpretatio dicitur ea quae priniis p. Chr. Saeculis apud Latinos in usu ei at. Eam Secundo iam saeculo u lite sere medio in Africa pro Esse perquam probabile eSt. Ρostea multis modis variisque temporibus inii nutata est; inpriiiiis vero duae disserunt rationes, iam Augustino observatae. Iseni in cistinxit, ut nuper a pluribus probabiliter o Stensum est, inter Italum i. e. Italicitin eι Atificanum versionis genuS, Sive inter codices ex Italia in Africam advectos et Asricanos non ad Italica exemplaria exactos, quor in alteros non eniendatos lice-Εmendata eni nivero exemplaria Auprastino erant Asris ad Italos advecta at, eisque ad Graecos codd. in Italia usitatos ipsiusque Latini serinonis normam coraecla, non emendata Patiuibus ratio Africana illibata inerat. Quae si ad codices otianinum superstiles tranSserimus, cornparati ita sunt ut qu0s Africanos liabeamus ab Italicis non prorsus adhorreant, rursusque Italici locis multis ad Africanos accedant. Indo sequitur, in restituemla ipsa Graeca veritate quicquid ex utroque quod diximus genere aetatem tulit accurate et caute adliiben Iuni esse. Huius anti quissimae versionis Italae, quo nomine utriluuiue codicum onus ilici consuevit, Supersunt Inulti codices, evangeliorum potissimum, si que summa antiquitatis laude onspicui. Praestantissimi evangeliorum codices Sunt Vercellenus, Veronensis,
34쪽
SUBSIDIA CRITICA. Brixianira hos tres edidit Blancti inus I 749 , Palatinus a moeditus 1847 , Cantabrigiensis sa Eiplitigio e litus 1793, a Scri- venero 1864), Monacensis cuius editionein propediein datio), Vindobonensis edidit Altor 179b), Colbortilius edidit Sabatier 17 bl) Bol biensis nunc Taurinensis edidi in annalibus Vimtob. 1847), Claromontanus Vaticanus sed . Ang. Maius 18283, Sangallonias
e titionis caussa a me descriptus . Porro actiis, nisi quod plures ultimorunt capitum versus ubique desiderantur, inveniuntur in Cantabrigiensi, quem modo nominavimus, in I audiano Oxoniensi
ipse nuper edidi post Hearne) et in fragmentis aliquot pali in psestis ex Bobbiensi imonasterio Vindobonam tianslatis plura inde edidi in annalibus Vindob. 1847ὶ. De catholicis epistulis
prorsus ut videtur perierunt epp. Iohannis et Iudae cum maxina a
parte epistularum Petri; Iacobi vero epistulam exhibet codex Corbet ensis sa Martianaeo et Sabaiario editiis , lieni eiusden epistulae et prioris Petri fragmenta codex Bobbiensis nunc Vindoboneu sis edidi partent a me emtam in annalib. Vind. 1847). Pauli epistulae reperiuntur in praestantissimo codice Clatomontano a me odito , item in Sangermanensi a Sabaiario edito) et iii Boernerianu a Matthaeio publicato); accedunt aliquot epistula Hail ROrn. Damaenia sex cod. Guel ferbytano post Knittetiuin in Anecdotis naeis sacr. et pros edita. His addam proximst mig-ntenta epp. Pauli dx c0d. Monac. V. sere Saec. Apocalypsis codex notulum inventus est. Ceterum horuin codicunt supplementaeis ex patribus Latinis, qui eadent vetera venione in operibus Suis usi stini, peti po8Sunt et iam sunt petita.
III. SCRIPTORES ECCLESIASTICI.
Patrum testimonia de textu sacro, quemadmodum suo illi tempore ante oculos habebant, si certa sunt, Inag na auctoritate propterea valent, quod plura aetatein Ouini uin codicum nostrorum superant. Sed usus eorunt criticus hanc difficultatem habet quod plurimorum patrum operra, eis maxime locis ubi scripturam sacram citant, nondum eam qua Opus est editorum diligentiam nacta sunt. Vereor quident ne quorum scripta ex r centioribus
tantuni eodicibus haurire licet, nunquaui ita odi queant ut philologicis rationibus satisfiat, etsi editiones corrigendas ex antiquis monumentis multa afferri possunt. Sed iani ii qui media aetato eo lices describebant locos sacros a patribus laudatos minore fido transcripsisse videntur. Accedit difficultatis illud, quod ipsi scrip-
35쪽
SUBSIDIA CRITICA.tores veteres multos eiusmodi locos partim accurate citant. Quapropter caute distinguendum est inter ea quae revera illi testantur, cuius generi, maxime sunt quae uberius tractant vel coin-mentario inlustriint, et ea quas tantummodo videntur testari, atque ea denique quae vix ullam possunt auctoritatem liabere. Imprimis autem in censum veniunt, vel pro multitudine locorrum quos assc-runt, vel pro accuratione qua id faciunt, scriptores hi: ex Graecis secundi, tertii, quarti saeculi Marcion ex Tertulliano, Epiphanio, aliis), Irenaeus, Clemens Alexandrinus, Origenes, Hippolytus, auctor dialogi contra Marcionitas, Eusebius, Athanasius, Basilius Magnus, Cyrillus Hierosol naitanus, Di ibanus, Epiplimius, Chrysostonnas, Macarius; item qui quiriti saeculi et posteriores sunt: Theodoretus, Tilliis Alexandrinus, Andreas Cappadox,
Iohannes Datnascenus, Arethas. Pariun auctoritatis habent scriptores saeculi X. eoque posteriores, quamvis plurima afferant,
Oecumenius, Titeophylaetus, Euthymius Zigabenus. Inter Latinos secundi, tertii, linarii saeculi emnent Tertullianus, Cyprianus, Lucifer, Hilarius Pictavensis, Hilarius iliaconus qui Anibrosiastor ilici soleti; Hieronymiis, Ambrosius, Augustinus, Victorinus, Ticlionius. Item quinti saeculi ot posteriores: Rufinus,
Fulgentius, Sedulius, Violius, Primasius, classi odoriis, Beda.
Lectio sub textu absque signo exhibita lectio est editionum Elgevirianae I 624 et Stephanicae tertiae 1550. Quae tibi di serunt locis plus Ib0: vide N. T. ed. VIII. erit. mai. in Q simai scat Stephani editionem, Elgevirianam. Praeter et conlati sunt
codices Sinaitiens κὶ et Vaticanus B . Quae in Sinaitico habentur correctiones tertiae manus κ' saeculi sexti exeuntis vel Septimi , quae a prima manu N ) plurimis locis discedit, itent manus alterius R ipsius quarti vel quinti saeculi), raro ad con mentarium adhibitae sunt, nec magis codicis B correctiones. Pancis locis etiam aliorum testium mentio fit, de quibus Subsidioruna notitia conseremia est. Praeterea add significat addit,oni o naittit, pon ponit, praena praemittit, as a Dud. 0pera data est ut quae citarunt collicum Sinaitici et Vaticani
lectiones tantum non omnes, certe longe pleraeque referrentur, eXCeytis aperiis vitiis. Noli relatum est de v ἰφελκ. nec de Oυτω Et Ouzωα. Lipsi ae m. Ian. a. 1873.