Quaestionum criticarum de dialecto Herodotea libri quattour scripsit Ferd. Iul. Caes. Bredovius

411쪽

De dialecto Herodotea lib. IV. fertur, E eodd. R. b. δοίην recipiendum fuisse arbitror pro δωην aut αντιδνην codicum G. C. D. P. F. - Herod. I. 86 διδοέη omnes, et IX. 94 dol i. VII. l35 δοιητε. διαγνοίη I. 134. IV. 7 es. Plers. Moer. P. I l7 eoll. p. 325 . Thom. Hag. p. 9l sq. Ρopp. ad Xenoph. Cyr. lIl, I, 33. Lob. Phryn. P. 343 sq. 3 5 sq.

Verba in Hii terminata ut certis quibusdam in formis constanter, sie etiam in ullis apud Iones et Atticos maxime inde a Xenophontis temporibus in llexionem verborum barytonorum in sω Iesinentium saepius transiisse notum est cs. Matili. gr. gr. I, p. 474 et quos laudavit Ρopponem et Porson., qui quidem a tragicis Poetis usum verborum in vω pro υμι ubjudicavit . Et Herodotus quidem dixit αποδείκνυμι Il. 16. l8. αποδεικνυναι Ι. Il3. I 25.11. 139. 148. 177. δεικνύς I. II . II. 78. δεικνυντες II. 143 ter. I 2. αποδεικνυντα II. 136. ἀποδεικονται VII. 23. διαδεικνυ- σθω li I. 72. απεδεικνυσαν II. I 3. 144 VII. 1l9. 18l. IX. M. ω δεικνυνM IV. 179. VI. 57. 6l. ἀποδείκνυσθαι VLI. I 0. 21. 146. VIII. 68, 1. αποδεικνυμενος Hl. 13 . IV. 137. V. M. VI. 15. VII. 6. 211. VIII. M. I l. δεικνυντας I. 90.. δεικνυς V. 49. VIII. I l . IX. 82. αποδεικνυντι Ι. I 36. V. 94. απεδείκνυντο I. I76.

207. III. 82 απιδείκνυτο ubi codd. S. V. 4 αεδεικνυε VII. 223.

VIII. 108. IX. 40. 58. - καταρρηγνυμνοι Vll. 23. καταρρηγνυσθαι III. lli. αναρρηγνυντες ll. 14. περιρρήγνυται II. I 6.

ἐζευγνυσαν VII. 33. 36 bis. ζευγνυναι IV. 69. I89. ζεύγνυσθαι IV. 83. ζευγνυμένους V. 9. ζευγνυς I. 206. lv. 89. - ὀμνυναι

γνυται IV. G. M. Ii9. - στορυυνtες VII. 54. - Sed III. 79 δεικνυοντες. ἐπιδεικνυουσι IV..I68. Ομνυουσι IV. ITI. V. 7. προδεικνυουσι I..209. αποδεικνυουσι V. 4b. προσαπολλυουσι VI. I M. πηγνυουσι Iv. 72 viilg., ubi cod. S. πηγνυσι, ut Pro VH-guto nune cum cintil. Κ. F. ὀμνυσι IV. Im alii ἀμνυουσι praebent et II. M pro ἐσεργνυσι codd. S. V. d. ἐσεργνυουσι; utrumque rectum. Sed vulgatum nunc cum codd. H. Ρ. Κ. F. b. d. et Athenag. πρεσβ. περι Xρισt. p. 36 et Thom. Mag. s. v. γυννυασι II. 86δεικνυασι τοῖσι κομίσασι posthabendum est alteri δεικνυουσι. quod Ald. al. eum codd. S. a. e. suppeditarunt, et quod eod. cap. Paulo post jam alii cum codice S. reposuerunt Pro vulgato male cum

eodd. H. Ρ. Κ. F. δεικνυἄσι υποδεεστέρην. Etiam III. Il9 habent Ald. ni. et cod. S. δεικνυουσι, quum iidem illi codd. M. P. K. F.

Paris. ad δεικνυασι aberraverint. Nam vulgare Atticumque δεικνυ-aaι non serendam esse et alia Herodo: a exempla omnium Consensu

412쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV.

69. ἀπολλυσι ibid. αποδεικνυσι I. 171. IV. 8. V. 45 bis. , et grammaticorum praecepta, ex quibus antiquissimis Atticis scriptoribus haec terminatio in υσι simul eum ionibus familiaris fuisse dicitur, quum terminatio in υασι miniis antiquis maxime frequentata suisset. cs. Buttm. gr. gr. I, p. 505 Not. Μηtth. o. gr. I, p. 483. Schneid. ad Plat. Civ. MI, p. 514 B. Hinc interpretanda. sunt quae Atticistae praecipiunt: Moer. Piers. p. 25 coli. p. IN et l7l) ἀπολλυασιν ἀττικως, απολλυουσιν ἔλληνικως. Thom. Mag. p. 168, 16 γυγνυασι καλλιον ῆ ζευγνυσι, το δε υυγνυουσι κοιμνον. - μοδοτος ἐώ τῆ δευτέρω ἐπεοιν σφι κοροσθῆ νεκροe, δεικνυασι Herod. δεικνυουσι 3 τοῖσι κομέωσιν. - Phryn. RPP. soph. in Bekk. Anecd. I, p. 8, 12 απολλυασιν, δεικνυοσιν, κολομνυοσιν Ἀττικῶς ἀντὶ του os νυουσι. - Atque ut jam in Hesiod. Opp. sit δεικνυει vulgatum est, sic ap. Herod. VII. 37 προδεικνυει. I. M ἐπεδείκ-os Ald. al. , nune vulgo ἀπεδείκνυσαν eum S. M. II. I5 ἀποδεικνυοιμεν). VI. 86, 2 habet eod. S. απο

207 προσαπολλυεις. II. 162 διεδείκνυε. lv. I 50 ἐδεέκνυε. I. II 2 ἀωδHκνυε. IV. 69 ἐυυγνυε. VII. 36 ἐπεζευγνυον. Etiam pro vulgato nec serendo ομουντες I. I53 fortasse ομνυοντες Herodotus scripsit, quamquam etiam id, quod Bekkerus reposuit, ομνυν- τες genuinum esse potest, ut jam supra II. II8 ὁμωυντες vulgatum vidimus. Sed ομουντες, qnod a simplici themate οι ooa, ct grummaticis tantum veluti ab Eust.'ad Od. . p. 1660 - 400 ut inde

quaedam tempora verbi ομνυμι repeterent, proposito, sormatum esse volunt, vereor ne nullo unquam in risu fuerit; τα ονουνgα quidem et ονουμενος, ονεῖται pro ονίνατο ι etc. Lobeckius attulit

ad Buum. II, p. 256 et p. 488, sed haoc ipsa raritate sua utque insolita ratione notanda labentis Graecitatis sunt, quippe quae eLuciani, Stobaei, Galeni scriptis sumta, quibus temporibus non pauca e grammaticis studiis prosecta simplicia verborum themata,

multa, quae antea sua quaeque aetate suisque quaeque a scriptoribus erant usurpata, promiscue in usum recepta esse notum eSt.

Ex hae tantum Graecitate, si quod genuinum exemplum verbi OsaoωPro ομνυω Vel o ινυ M aliquando inventiim fuerit, prosectum esse posse conjicio. Verbi εἰμι secundae personae singularis praesentis indicativi forma Ionica, ab Herodoto eonstanter usurpata, est εἶς, sic I. IIbπερέεις cod. S. male περιείς, ul. περιεις). - 124 περιεις recte Vulg. eum Codd. F. B. c. Ρ. textu, στερέης inarg. περιεις S. Alii

περιεῖς. - 207 εἶς et III. 7 l. l3 ἐυς νέος εἶς vulgat. ης Ald. ἐς S.). IV. M. VII. 9. I l. I7 εἶς recte nunc vulg. Cum S. V. K. F. b. Alii ν ς). 101. 234. IX. Ill bis. Quare Behkerus aliique et

I. 45 εἰς δε μοι Ου συ κ. v. L item Hermog. περὶ μεθοδ. c. 32 et Ix. 76 εἶς recte retinuerunt, quamquam priore loco cod. S. Attieum εI praebuit, et posteriore Gs . al. contra eodd. S. V. ali praebentium auctoritatem εὶ perperam praetulerunt. Elium III.

413쪽

De dialecto Herodotea lib. IV

cam formam eoneordasse videntur, proeul dubio Herodotenm εις

est reponendum. Ionicum Herodoteumque εἰμέν I. 97. VI l. 9, 3. 51. IX II. 26. 27 ter. si ter raro tantum a librariis in vulgarem sormam Iasias est corruprum ut VI. 109 εἰμέν edd. ἐσμέν b. VII. 172 ετοῖμοι εἰμεν edd. ἐσμεν eodd. Ρ. Κ. F. b. , a quibus hac in

re editores sere omnes recte dissentiunt, ubique εἰμέν retinentes. - Tertiae autem pluralis formam Herodoteam congruere cum Vulgari εἰσι euique vel obiter tantum Herodoteos libros inspieienti patebit, quo magis est mirum, uno loco I. 125 pro vulgato αρο- τῆρές εἰσι eod. F. ad poeticum ἔασι aberrasse, merito ab editoribus spretum. - Participii forma Ilerodotea ἐων, ἐουσα, ἐον, ἐόντος et . etc. ubique nunc, quamquam librarii haud raro in vulgarem sormam aberrantes deprehenduntur veluti I. 20 nἄρεον nunc viilg. eum e d. M. R. F. R. c. Alii cum S. παρον. - 26 ἐων vulg. ων Ald. Ven. S. e. - 30 ἐοντα vulg. οντα e. - 35 τις τε ἐων vulg. ων S. d. e. - 86 ἐοντι Vulg. οντι S. - 155 ἰοντα Vulg. οντα F. - 166 περιεουσα nunc Vulg. περιουσα Ald. ni. II. 25 ἐοντων vulg. οντων S., vide et Var. Lecti. ad i. b. II. 12.66. 106. II l. 71. lv. 42. v. 19. 83. II 4. VI. 38. 105. vi I. 3. 16, 3.73. VIII. 97. IX. 853 recte praeeipue in edit. Bekker. restituta est. Etiam optativus huic parti ei pii formae respondens ἐνέοι semel in invenitur VII. 6, quum alibi constanter noster alterum εἴην, εἴη, εἴη-aaν, εἱεν usurpaverit in Hom. carminibus vide ἔοις, ἐφοι Il. 9, 2S . IM). - Quod autem Butim. gr. gr. I, p. 529 conjunctivi formam Ra eum participio ἐων et optativo Duas, quippe quo utroque exprima verbi εἰμι positione Lo profecto diasque nexionem aeculo, composuit, id vereor, ut Herodoteo declinatu illius conjunctivi sormae eonfirmari possit. Quum enim Ro, ης, ἡ, Loσι noster sexerit, ac non lac, h. apparet non ad primam verborum purorumayzygiam illum conjunctivum esse reserendum, sed ad verba in se exeuntia, quorum conjunetivos praesentis temporis, ut noristi passivi vulgaris verbi barytoni, quamquam ex contractione Prosectos, iis tantum in larmis, quae in is sunt contractae, vocalium diaeresin apud nostrum recepisse constat. Qua ipsa in re positum est dis-erimen inter hos conjunctivos et verborum circumnexorum, quorum conjunctivos per omnes personas Herodotum di solvisse supra jam

vidimus. Παρέω igitur noster dixit IV. 98. εισι I. 155. 18b. II. 39 bis. 45. III. II9. IV. 46. 66 bis. 10 item Stob. Serm. 42 p. 294 . 140. V. 68. 69. VII. 3. 29. 146. 149. 218. VIII. 61. 97. IX.

96. 99. Unum restat contrarium exemplum Il. 89 ωσι, quod, quamquam nihil e eodd. Mas. adnotatum reperi, illis convenienter ἔωσι Herodotum ipsum seripsisse, nemo non mihi concedet. Sed περι-

ῆς sic recte scriptum omnes tenent VIII. 102, et η Ι. 80. 134. II. M. M. 85. IlI. 109. 130. Iv. 46. 61. 66. V. 79. VII. 29. 38 et saepissime alibi sine ulla varietatε; quamquam Hippocrates aliique recentiores lones prosae orationis etiam poeticum is sibi sumsisse Diuitiaco by Corale

414쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV.

videntur et exempla a Matth. gr. gr. l, p. 505 allata) non Hero dotenm. Qitare jure merito Elmsteti sententiam sad Medeam 167), apud Herodotum Di seribendum esse, improbavit Hermannus topiaseul. III, p. 189 recte monens, fico et tiσσι quidem nostrum dixisse, sed eonstanter ψ. - Imper eti primae Personae singularis sormam Herodoteam ει II. I9 et seeundae ἔας I. Is aie reete e d. M. K. F. n. e. ζεις Ald. S. b. d. Alii Hς seeundae pluralia fing Iv. II9. v. ae, I suisse, nunc sere constat; sed de tertiis personis ην et ησαν ambigitur, lieet Bekkerianam editionem ubique

Vulgo male ηεν. lv. I init. οθεν ην Ἀριστέης Be . cum F. S. et Orig. ctr. Ceis. III, p. 125. -υ Gs . al. l. I81 in verbis olim sic vulgatis et in codd. repertis ἐν τω ηεν ευν F.) τα βασιληῖα, ἐν δὲ τον λερω κ. x. a. illud ηεν bene perspexit Gmnovius

ex vero μέν corruptum esse, quum nullum verbum finitum in hoc sententiae membro requiratur, sed Particula μέν, statim subsecuto δέ respondens cf. supra p. 593. - IV. IM Aαρείου γνωμη ην Bekk. al. cum eodd. M. P. S. v. F. f. ἔην GAL al. - 151 rωουνομα ην Κορώβιος Bekk. al. eum F. S. Rν Gss. al. - IMτῆς νnυκληρος ην Be . al. eum S. -υ G s. et vulg. - Ι70 ἐκ- ην Bekh. ἐπέην Gas. et vulg. - 184 απαθης ην Bekk. ul. cum codd. S. v. Ρ. Κ. F. -υ Gss. et vulg. Ibid. πλῆθος ην Bekk. -υ Gss. et vulg. IX. 25 ό δὲ νεκρος ην θέης ἄξιος nuM reete vulg. eum S. Κ. V. F. n. et Eust. ad Il. 626, 52. Olim eum aliis eo. d. ἔην. - 116 ἔνθα ην nunc vulg. eum S. V. K. F. Olim νην. His igitur locis ut sere innumeris aliis solam veram Herodote inque sormam esse ην, neque rην aut ηεν aut ηε aut η quod postremum veteres quidam Attici pro prima persona ην usurpasse videntur cf. Bernh. Suid. s. v. Herm. praes. ad Oed. Tyr. p. VII sqq ὶ admittenda esse et Hermannus agnovit, et ex sorma ἐεIκοσι jam supra ex Herodotea oratione ejecta concludi potuit. Ae plane inopte Schweigh. pro vulgato recte ηra I. Ita ηra - αἰνεων illud vitiosum ha reponi voluit. - Ρraeterea tertiam pluralem constanter ab Herodoto illi singulari ην convenienter ησαν formatum esse et in simplici et in eompositis meo mihi jure contendere videor. Bekkerum quidem scripturam simplicis verbi putasse aliam fuisse ac compositorum, ex ejus editione apparet, quippe in qua composita παρῆσαν, ἐπῆσαν, ἀπῆσαν etc. etc. περιεσαν IX. 3Iexcepto ubique ista sub specie codd. Ηss. consentientibus obvia

415쪽

De dialecto Herodotea lib. IV. sint, simplicis autem verbi forma ἔσαν per i aeripta constanter

legatur, non consentientibus codd. Uss., neque alius qiusquam estudem rationem secutus est 3. Neque etiam est sequenda. Nam praeterquam quod nulla justa apparet eausa, cur simplieis ni iam quam compositorum fuisse scripturam statuismus, neque apparet, cur Herodotus prosa oratione usus poeticum ἔσαν, apud Homerum, Pindarum, Theocritum poetas obvium, admisisse censendus sit, etiam codices Mis. alii, ubi alii ad poeticum ἔσαν uberrarunt, verum ἐσαν servant, ita ut nullo sere loco scriptura ἔσαν omnium librorum auctoritate muniatur, sed ησαν plerumque, si enim silentium collatorum pro consensu habendum eat. Atque in Homeri carminibus non solum simplex ἔσαν poetice per a scriptum invenitur, sed etiam eomposita απεσαν, ἔνεσαν, ἔπεσαν, παρεσαν, quam compositorum scripturam ab Herodotea dialecto fuisse alienam omnes et scribae et editores haud obscure signifiearunt, et ipsa Herodoti dicendi ratio evincit. Neque enim eum Herodoteia formis ἔσσων,

εσσοιο id imperfectum ἔσαν comparari potest, quod a Pindaro sol. 9, M Boeckh. ut penultima rursus produceretur etiam ἔσσαν est

scriptum . ni Homericiam ac Doricum ἔσσομαι, ἐσσου μαι, quae aeque ab Herodoteo usu abhorrent. Neque etiam εσαν, ἐωθεσαν,ετέθεσαν, quamquam primae Personae sunt ἔα, ἐώθεα, ἐτίθεα, recte inter se componi posse, Vel ex aperta tertiarum personarum

singularium dissimilitudine ἐν, ἐωθεε, ἐτίθεε, apparet. Ut igitur Herodotus non ισαν pro ἰIζσαν ex sua dialecti ratione dixit, sic neque ἔσαν pro ησαν. I. 6 ησαν ἐλευθεροι sine varietate, item Suid.

rietate, item I. I 3. 29. 30. 34. 57 bis. M. M. 66. M. D. 100. 102. III. 114. 126. I l bis. 143 bis. 149. 166. 175. 180. 185. IM. 192. II. 20. 3o bis. 43 bis. 4 . 53. 57. 75 bis. 100. 108. 125 bis. 140. I 4. 147. 148. 154. 171. 175. III. 11. 14. 27. 45 bis. 50. 58 bis ouκ οἷοι τε ἡσαν γνῶναι, item Greg. Cor. d. d. Ion. I 18. αἱ νέες ησαν . 61. 88. 97. 138. IV. 137. 138 bis. 144. I 7. 165. V. Ib. 58. 62. VI. 112. 124. VIL 139 ησαν ἐληλάμενοι. - Ι. 45 παρῆσαν item 48. 82. II5. 119. 126. v. 13. 99. 108. VI. 8. VII. 53. 202. 218. III. 67. IX. m. 31; et III. 86 Λαρῆσαν ἐπὶ τῶν Πτnων Gas. Bekk. al., παρήισαν S. V. Schaes. - υπῆσαν VII. M. συνῆσαν IX. II 5. - ἐπῆσαν I. 180 πυλιδες ἐμῆσαν nunc vulgat. cum F. K. a. c. ἐστήκεσαν S. ἐπήεσαν olim male vulgat. . VII. 176 πυ-ι ἐπῆσαν. ἐπῆσαν Vll. λ ἐ-ῖσαν S. . 176. II. I 2. VII. 76. 78. - αγνῆσαν lv. 1. t X. 70 ubi quidem cod. S.

Sed Bekkerus ipse Schaeseri auctoritatem hac in re secutus esse vidatur, ut hic rurans Aldinae, quae quidem nescio quo jure quibusve eodicibus confisa istud istis exhibuerit; ae eonjicio plerumque nullo jure

nullaqG. Codicum a toritate.

416쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV.

ήσαν VII. 18M quae sola vera Herodoteaque forma et IX. 31 re

417쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

bus omnibus locis formam ἡσσν, ut solam Herodoteam, ex mullis modo aupra expositia praeserendam esse dueo; ne memoratu

dignum esse videtur, quod nullus alius scriptor, Herodotea asserens, ad illud ἔσαν aberravit, sed ubique ἡσαν repetitum est; neque ullus Graeeus grammaticus poetieum ἔσαν etiam upud Herodotum inveniri testatur. - Futuri ἔσομαι, ἔσεσθαι, Dεαι, ἔσται, παρεσται ete. sola Herodotea sunt; qua a legitima forma nunquam , quod equidem sciam, aberratum est; nec fides habenda eodiei a. apud Gregor. Cor. d. dial. Ion. I 6o Herodotea ἔσεαι ναρ αποθανων II. 78 laudantem, pro hoe vero ἔσεαι substituenti ἔσσεαι. Ex Herodoteo verbi ε ta usu praecipue est consideranda imperseeti formatio, quam apud nostrum ut apud alios Iones His, ῆῖε, ῆῖσαν fuisse manifesto veteris alicujus grammatici verba, quum ab aliis tum a Suida memoriae tradita docent: ια δισυλλαβως go ἐπορευμην συν τω ἰωτα γραφεται ' οἱ γουν 'μνες etiis λεγουσιν καὶ ἡῖσαν το ῆεσαν. Vide et Elym. Mag. g. V. εω ημεν et Eust. saepius. - Nam praesentis temporis Armae apud nostrum non alius quam vulgaria sunt speciei, praeterquam quod, ut in verbo. ι, sic etiam in hoe ille secundam personam aingularem non Attice εἶ, sed Ionice ali dixisset; sed nunquam invenitur ea in Herodoteis libris. Ceterum dixit ἔξεισι VII. 197. hιεν Ix. 42. αα-

ll. 41. M. I 9. IV. 119. ἄπιοι, α νέοι, παρευοιεν II. IAE. Ira. IV. 120.3 quas praesentis temporis formas etiam futuri significationem habere notum est, sed Herodotus dixit et ἐλευσεσθαι l. 142. V. 125. VI. 9. 106. VIII. ID. IX. 37. cf. Lob. Phryn. P. 37 sq. - De imperfecti igitur sorma Ionica ξω. ῆῖε, ηῖσαν ejusque con alantia nostri in libria servanda, quamvis nunc quidem nemo facile moveat suspicionem, nisi quis plane ignorat Herodoteam rationem, Diuitiam by Corale

418쪽

Do dialecto Herodotea lib. Iv.

tamen raro tantum omnes libri in sincera sorma exhibenda consenis

serunt, ita tamen, ut quum constet quid hoc in genere Ionicum Herodoteumque fuerit, nunc sacile perspiciatur ipsis erroribus, librarios aliquando ubique illa gennina sita, etiis. ῆrσαν ante oculos habuisse,

indeque vel aurium oculorumve culpa, vel ex ignorantia aberrasse.

recte vulg. eum P. Olim προίεσαν. προηεσαν S. V. B. προῆσαν

σαν ευξάμενοι Behk. ni. P. F. et sorte Paris. ηεσαν S. et edd.

419쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

ἐπεξήεσαν codd. S. V. Ibid. ἐπήισαν Ald. Behk. ni. ἐπήιεσαν S. V., sed mox βοῆ τε καὶ πατάγω ἐπήωαν sine varietate omnes. 223 προσῆχαν Vulg. προσήεσαν S. v. Ibid. ἐπεξῆχαν vulg. ἐπ

Hanc contractam poetisque Hom. Od. I9, 445. Agath. in Elym. Mag. p. 301,57. relinquendam sermam ησαν quidam etiam in Thucydidis lib. I, I pro vulgato ησαν ora ἀκυιαζοντές τε εἰσαν ἐς αυ-

τον) substituere volunt, sed immerito; ησαν enim, quod est verissimum, etia in scholiastes agnoscit: ἀκμάζοντές τε ησαν, αντὶ του ηκμαων. Haec uiatem confusio verborum εἶμι, εἰμί et oi ιιι latius patet, partim ex librariorum ignorantia prosecta, parti in falsa analogiae specie cs. Lob. Phryn. p. I 6 sq. et mala interpretatione retenta. Sie Herodoti verba V. 108 ἐξαγγέλλεται στρατιὰὶν πολλήν

ἐς τὴν Κυπρον εἶναι et a sensu et u scriptura. sunt sanissima, neque verbum εἶναι hoc loen pro μαι vel ιναιὶ accipi debebat, quum

hoc sere modo illa verba interpretanda sint: in via, in itinere esse ad Cyprum insulam; ut eodem capite paulo post haec leguntur verba: Ιωνες τε δὴ παρῆσαν ἐς τὴν Κυπρον. Sed notior erebriorque est hic Graecorum usus, quam cujus plura.etiam exempla hoc loco a serantur necesse ait; ac Bu λ. recte opinor eensuisse, in verbis Hesiodi p. 35Iὶ καὶ τω προσιοντι προσεῖναι hoc προσεῖναι, adesse, ab εἶμι esse derivandum, et omnino ignorasse veteres infinitivi sormam εἶναι ab εἶμι. Aequalitatem autem hujus membri, a Goetilingio si προσειμι ad εἰμι pertinere Statuas desideratam, hic potius in repetita praepositione προς, quacum utrumque verbum est compositum, et in similitudine utriusque verbi puto positam esse, atque Apollonii verba in Iex. Hom. εἶναι, ό Ησέοδος αντὶ του ιέναι, κοὶ τῶ προσιοντι προσεῖναι, magis ad hune significatum verbi εἶναι, quam ad formam speetare. Ιdem judicium est de Schol.

Ambros. ad Odyss. I, 406 et Schol. Il. 107. Sed singularem sormam εἶσι in verbis Hesiodi Herc. Scut. 113ὶ Οἰ δή σφι σχεδον εἰσι, quamquam Heinrichii mutatio in εἰσί haud spornenda esse

videtur, lamen cum Goetilinio malo pro schemate Boeotico aecipi; praesertim quum haec loquendi ratio etiam alius apud Hesiodum genuina esse videatur, cs. Goeul. ad hi l., ad us. 2 5. 254. ad Theog.

791. Ruhnk. ad Ηym. in Cer. 499., et de aliis hujuscemodi locis vide Matth. gr. gr. I, p. 509, cujus interpretationi equidem prorsus adsentio. De optativi forma Homerica tiέη lL 19, 209, quae, quum iota hujus verbi littera radicalis remanserit, proba esse videtur, Diuitiam by Corale

420쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

vide Heyn. ad h. l. , et de tertia singulari imperfecti κατεῖεν in Hesiod. scuti Hercul. 254 obvia, intempr. ad h. I., et ad Hesychii glossam εὼν, ἐπορευετο. De conjunctivi formis l, et hi permutatis jam supra est dictum es. et Iute pr. ad Soph. Ρhiloct. 767 ; ut de ἐείει ab 7ημι dicto, et de fluviis in mare sese exonerantibus usurpato es. et Schri eigh. lex. Herod. s. v. εξι sim . Quare δια ειμενος in Apoll. Rhod. II, 372 verbis ευρείης διαειμένος τὶ στεμ solo ad διίημι malo referri, quam eum Butim anno gr. gr. I, P. 54I ad medium verbi εἶ , εἰσάμην, εἶμ ι. Verbi εἰδέναι secunda persona singularis praesentis indieativi Ioniee οἶδας formatur, ut apud Herodotum III. 72 scriptum exstat; quam quidem sormam neque ipsis Atticis neque Atticorum imitatoribus suisse infrequentem exempla docent a Lobeck. ad Phryn. p. 236 sq. allata. Huic Ionico οἶδας respondentes ab eodem Herodoto pluralis numeri formae usurpantur Οἴδαμεν Η. 17. IV. 46. VII. 214. συνοιδα ν IX. 60 ut ab Hippocrat. de liquidorum usu p. 425, 1. Seet. IV. Οἴδαμεν et alibi . o ασι II. 43, quae si hi Atti- eorum scriptis inveniuntur non valde probatae sunt veteribus grammaticis ' , quamvis et analogia et usu quodam praestantissimorum Atticorum satis munitae ). Usitatiores vero ut apud Atticos ἴσμεν, ἴστε, ἴσασι, sic apud nostrum sunt formae ἴδμεν, ἴστε IX. M , ἴσασι, ex quibus Ionicum ἴδμεν, quamquam aliquot locis svelut Ι. 178. ΙΙ. 12. IV. 152. 197 librarii et veteres editores ad Attieumrσμεν uberrarunt, vel ex cetera Herodotea loquendi ratione apparet ubique restituendum servandumque esse; id quod recte secerunt qui e recentioribus sunt intelligentiores editores; neque ullo loco Bekkeriana editio Atticum rσμεν exhibet; vide praeter locos modo laudatos etiam I. 6. 14. 23. 94. 193. II. 68. III. 60. 94. 98. 122. IV. 17. 18. 30. 42. 46. 48. 58. 18 . 187. V. 119. VI. 21. III. VII. 20. 27. 111. 170. VIII. 105. 124. IX. 37. 61. 78. Conjunctivus εἰδῶ ad similitudinem verborum in ιιι exeuntium formatus necesse est apud Herodotum vocalium diaeresin iis in personis subierit, ubi in ω contractio invenitur: εἰδεω, εἰδεωμεν, εἰδεωσι. Neque aliter seriptum legitur Mέω III. 140 omnium libro- Tum Consensu, quum altero loco II. 114 omnes male vico aut iacis exhibeant, quod procul dubio in Mico mutandum erat. Optativus eandem secutus est rationem apud nostrum ut apud alios, εἰδείην,

cf. Matth. gr. gr. I, p. 566. Aristoph. Avv. 599 οἴδασι. Plat. Alcibiad. II, p. 1 1 E. οἴδαμεν. Euripid. Suppl. 10 7 κατοέδατε. XE-noph. Oec. 20, 1 οἴδασιν. Anab. IV, 46 alii οἴδαμεν, alii tσμεν, vide ibi Popponem. Disiligo Corale