Quaestionum criticarum de dialecto Herodotea libri quattour scripsit Ferd. Iul. Caes. Bredovius

401쪽

De dialeeto Herodotea lib. IV. ad VI, 2, 12. - Verbi κοκalto plura exempla et alii et

Aristophanis comoediae tibi praebebnni es. Suid. lex. Bernh.ὶ s. v v. ἐγκεκυκλη σοι, ἀνεστραψαι. ἐγκυκληθητι, ἐκκυκλεῖ, εἰσκεκυκληκεν, εἰσκυκλεῖ, ἐξεκυκλησαν, ἐπεισκυκλεῖ, ἐ-κυκλῆσαι. Plat. Resp. X, p. 617. - VIII. 73 nostris in exemplaribus vulgo legitur ἐκδεδωρέευνται; sed codd. Ρ. Κ b. ἐκδεδωριῶται prRebent, cod. F. ἐκδεδωριατε Steph. marg. ἐκδεδωρέατωγ unde fortasse conjiceres ἐκδεδωρέδατοι rescribendum esse, praesertim quum talia verba in ζωhavd raro etiam transitivam habuisse videantur significationem ses. Th. Mag. s. V. ελληνίζω οὐ μονον ἐγιο, αλλὰ καὶ ἄλλον. Lob. M. p με nisi majorem a verisimilitudine eommendationem haberet Valchen. opinio, ἐκδεδωρέωνται ibi scriptum fuisse. Sed δικαιευν VI. 82, quod

Gss. aliique reposuerunt pro vero utque in codd. S. V. F. a. d. re-Perto δικαιουν, non est Herodotenm. Nunquam enim ullum in nitivum in ευν sed constanter in oυν contraxit; sic ipsum δικπιουν

habes, omnibus in libris sic scriptum, Il. 172. VI. M. πληρου υVI. 7. ιιορκουν VI. 7 . dimous v II. 35. σεμνουν I. M. ΙlΙ.16. δηλουν II. III, 2. καινουν II. 100. Etiam V. 72, 7 ριγουν, quum Hippo erat. hac quoque in re ad Atticorum usum propius a cedens, siινων usurpaverit, cs. Hipp. de satiab. Vict. rati p. 337, 33. Butim. ad Plat. Gorg. ed. Heind.; p. 527 sq. - χουν II. 137. συγχουν IV. IN. δις ουν VIII. 97. αξιουν Il. 162. νεοχμουν Iv. 20I. ἐλευειρουν IV. 137. V. 62. 63. VI. 123. VII. 158. VIII. 132. κεντο- III. 16. Ibiit. μαστιγουν, quod verbum μαστιγoco ιιαστιγωσας, μαστιγωσαν τι IlI. 15 . VII. 65 idem valet ae μαστιγέω Herod. I. 116. Neque aliter contracti inveniuntur infinitivi passivi. - Praeterea formas λουσθαι Herod. III. 124. ἐλουτο II l. 125 quas Butim. gr. gr. II, p. 236 sq. affirmat ex Attico λώω contractus esse, etiam noster contracte usurpavit, vide et λουνται I.

198. II. 37. IV. 75, quo postremo loco codd. S. V. 1 otio vetata substituentes recte non auditi sunt; quamquam vulgatum λουοι-ω III. 23 eo minus in suspicione ponendum esse.videtur, quo magis certum est, hoc ipso in partieipio etiam Xenophonti placuisse diaeresin, cujus exempla ex alio modo aut tempore inventa magia sunt suspeeta ac recentioribus relinquenda. cs Thom. Hag. p. 220 λου- πάντες Aττικῶ καὶ λουμενος καὶ λουσθαι. Lob. Phryn. p. 189. SturE. Iex. Xenophoni. s. v. InterpPr. ad Xenoph. Cyr. I, 3, II.

Hippoerat. λουεσθαι de Morb. II, p. 471, 13 et 27. λουομενος ibid. p. 465, 8. λουέσθω de Vict. Rat. VI, p. 374, 7. Porphyrius de abstin. IV, 7 τρὶς δὲ τῆς ἡμέρας α λουοντο 'νυχρω, απο τε

ῆττηθεῖεν Λακεδαιμονιοι, εἰ μὴ κυκλωθείησαν - καὶ κυκλωθεντες απίθανον μαχόμενοι ανδ οε ιa ς ἄπαντες. - Xenoph. οῖ κυκλουμενοι ἐκυκλωθησαν.

402쪽

m dialecto Herodotea lib. IV.

V. De verbis in με exeuntibus. Ex verbis in se terminatis primum de Herodoteo usu verborum τίθημι et Riμι dicetur. Quorum verborum prima praesentis indicativi persona, quamquam tertia est τιθει et μι, tamen Constanter vulgari modo- VII. 8, 4. II, et ι I. M. VIII.

Iis cod. F. μετΩιμι a nostro formata est. Tert. pers. τιθεῖ ha

V. b. e. d. ἐξιει F. sed de fluvio in mare sese exonerante ἐξίημι, ἐσβάυιειν dictum esse, nunc sere constet cc Lobeck. M. P. 189. Quare II. 10 nune vulg. cum codd. M. Κ. R. F. a. b. c. ἐξιεὶς ἐς θάλασσαν retinendum est, nec cum Ald. S. V. d. Eusti ad D. P.

vulgatum απέει VI. 62 solum est Herodoreum, neque audiendi sunt dices M. P. K. F. b. ad Atticum ἀπιησι aberrantes, neque --.diendus est Schaeserus hanc praesentis formam vulgo circumflexo accentu insigniens contra omnium librorum auctoritatem. Deceptus

est ille sallaci formae τιθεῖ analogia, cs. Buit mann. gr. gr. I, P. 523 Not. Tertiam pluralem praesentis indicativi personam ubiqne Herodoteis in libris et τιθεῖσι et ἱεῖσι contracte scribendRm esse, non solum multis ipsius exemplis omnibus in libris recte scriptis potest demonstrari, sed etiam similitudine quadam, quae hac in ro Iones inter et veterea Atticos intercessit; quum minus antiqiu Attici et Hippocrates quoque formis in Φασι exeuntibus usi aint. Hinc est, quod dicunt Aechyleum τιθεῖσι ex Ionica dialecto petitum esse es. Berub. synti gr. p. 12). Quod autem grammatici quidam terminationem tu . . vulgo Ionicam nominarunt, id ex eo perverso more repetendum eat, ex quo illi omuem vocalium diaeresia Iouicam appellare soliti sint. etiamsi revera aliis quam Ionibus sit propria; sed alii, ut Apollonius, jam rectius eam Atticis tribuerunt cf. Maiit. p. 169. Lob. ad Phryn. p. 24 sq. Matth. gr. gr. I, p. 483.

Neque est ρει Herodoteum, quem constanter ἐξηὶε dixisse mox infra viderimus et neque istis locis imperfectum accomodatum, quare illud ἐξήει pro Qui non nisi ex aurium oculorumque errore Pros rem

isse mihi videtur. 3 .

403쪽

De dialecto Herodotea lib. IV. Theodos. Canon. in Bekk. Aneed. II, p. 1405 sq. Hippocrati de

morb. Sacr. P. 3M, 3o ατιασιν. de viet. rat. in morb. aeui. P. 384, 38 διδ ιν. - Sed Herodotus τιθεισι 1. 20. II. 9I. 96. IV. 43bis. 67. v. 8. VII. 197; unde apparet, nunc vulgatum προτιθεaσι III. 53, quamvis etiam Stob. 23, II hoc ex nostro loco attulerit, non ipso ab Herodoto profectum esse, sed in προτιθεῖσι, jam olim hoe loco vulgatum, mutandum. Similiter συντιθέασι IV. 23 et προτιθέασι V. 8 damnanda esse eenseo, iisque substituenda, quae genuina utrobique codex S. suppeditavit συντιθεῖσι et προτιθεισι.

Porro μετιεῖσι I. IM libri Herod. quo quidem ex loco Athen. IV,

p. 144 suo dieendi genere usus μετέασι posuit. Il. 36 ανιεισι. 87. IV. M. 62. 69. I95. VII. Im; quare recte censeo Bekkerum I. I94 eum eodicibus M. K. F. n. e. απιεῖσι nostro restituisse pro απιῶσι olim male vulgato; quod idom vir doctissimus etiηm alio loco Il. 41, ubi omnes in seriptura non Herodotea exhihonda ἀπ- ιασι tonse tire videntur, sacere debebat. Equidem nullus dubito, quin isto quoque in loco Herodotus ipse απιεῖσι scripserit. Sic Hom. Il. ἀ 262 τιθεῖσι. γ 152 ωσι. r 270 προ ισι. Goeiti. ad Hes. Theog. 875. Quae conjunctivi sorma cinisi hoc aeuto notata IV. I90 vulgatur in Verbis ἐπεαν απίη την ηχυχὴν κ. τ. λ. non He rodotea est, nee consentanea cum tertia plurali απιέωσι VII. 226 eodd. S. V. male αφίωσί) quae, si illa vera esset, nunquam in εα, σι potuisset dissolvi. Quare antri Perispomenon scribi necesse

αν - εκων παριῆ Pro quo Bekk al. cum eod. S. nae in recep runt, alii παρείη. Quamquam minime nego, hune conjunctivi everbo retraetum accentum omnino in usu fuisse, quin etiam ad eum confirmandum illa quoque arbitror in Herodoteam orationem salso invecta exempla adhiberi posse. Xenophontis quidem nostra exemplaria Cyrop. Vill, I, 6 αφίη al. α νείη, al. acptitii et Platonis Apolog. p. 29 D. αφέοιτε Attice seriptum exhibent, et

ευκτικον περισπωντες λέγουσιν et Buum. in Soph. Ρhiloet. vs. 705ἐεανίη ab ἐξανίημι retinuit; verumtamen recte mihi in Plat. Rep. III, p. 388 E. ἐφιη. v, 58 E. παρινς restituta esse videntur, quum παρέρς aliaque id genus ex confusione verborum ιημι et ἰεναι

prosecta, neque n quibusdam abjudicanda ses Lob. Phryn. p. Ib sq. verum Platonis Atticismum haud deceant; nisi si proprie Attieam

hane accentus positionem suisse eontendis. Ut απιέωσι sic dixit noster προσθεω, θέωμεν, θέωσι 1. 108. III. 81. IV. 71. Nee vero mutandum est vulgatum υποτίθοιτο III. 41, jam ab Aldo receptum cod. S. male υποτιθεῖτο, Gss. alii eum codd. M. P. K. F. neque damnandum υπετίθετο praetulerunt quem Atticismum minime ab Ionum usu abhorruisse jam Fischer. ad Vel I. II, p. 469 sqq. exemplia demonstravit. Qua cum optativi forma conjunctivus προτι- Diuili od by Co Ie

404쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

θωμεθα U. 18 omnibus in libria si e scriptus eonjungendus est, qui nisi hanc normam esset secutus, a nostro haud dubie προτιθεω- μεθα sormatus suisseti Similis est ratio optativi aoristi secundi me

οιτο VII. 237; quibus non convenit ideoque valde suspeeta est altera forma προθεῖτο III. 148 vulgata, quam quis haud immerito in προθέοιτο mutari maluerit. Sed conjunctivi ejusdem temporis

forma ubique aliam Herodoteam rationem secuta est: υπερθέω iaci

προσλὶται ete. dicere consueverint M. Aesch. Pers. 523. Poppon.

Thucyd. Vol. I, p. 228 sq.

Impers tum activi verbi τιθέναι Herodoteo ex more, alias in plusquamperfectis obvio, formatum est υπερετίθεα IlI. Ibb, et tert. singui. προετίθεε I. 206. VIII. 49; quare lacile quisque mihi assentietur, vulgatum περιετίθει VI. 69 in Herodoteum περιετίθεε mutanti. Sed eadem tertia singui. imperfecti verbi eandem quam Praesentis temporis refert sormam ανIM IV. 152. απέει 157 et V. IM ubi eod. F. suo more απρει nec probare Possum vulgatum ανι.ε IV. I25, quod sallaci analogiae speeie sormatum, sive illi diaeresi, ut in imperfecto tempore ἐδίδου, ratio quaedam sive ipsa vocalitas obstabat, in id, quod jum codd. S. V. hoc loco exhibuerunt ανίει vertendum est. eod. P. habet ανέτε) es. Butim. gr.

gr. I, p. 523 Not. - Verbum medium ιεσθαι notione conserendi esse aliquo sestinanter plerumque in libris riss. et quibusdam editionibus perverse leni spiritu notatum est aut cum verbo Dεσθαι eonfusum. Quod utrumque vitium nunc quidem praecipue in editione Bekkeriana ubique correctum eat, nec debebat Buttmannus gr. gr. I, p. 534 veteri vitiosaeque scripturae patrocinari, nec Suidas a. v. πρόκα ex Herod. VI. 134 rεσθαι ponere pro ιεσθαι cf. Suid. l. l. modoτος' και προκα τε φρίκης αυτον ἐπελθουσης Herod. υπελθ.ὶ ὀπίσω την αυτην odoν l.σθω Herod. ιεσθοαὶ cf. Bemh. ad D. P. p. 766. Suid. ἱέμην, ἐπορευμην. laνται ορμωσιν. tiται, πυρευεται. Matth. Mam. graec. I, p. 497 et quos laudavit. Herodotea exempla vide in Schrieigh. lex. s. v. ἰεναι falso Posita,

Restat, ut de vitiosa codicis F. scriptura ανέωνται ΙI. 165 τουτων βαναυσιης Ουδεὶς δεδαηκε Ουδεν, αλλ ανεωνtαι ἐς τομαχιμονὶ pauca quaedam dieam. Hoc ανέωνται valde mirareris tam vide arreptum probatumque esse, nisi id tum vulgo fieri haud ignorares, quum forma quaedam jam olim conjectura proposita postea cujuslibet eodicis auctoritate .confirmari videatur. Henricus enim Stephaniis ciνέωνται conjecit rescribendum esse pro vulgato rejiciendoque ανέονται. Sed λκα, αφιωκα, αφεω uera quae alii grammatici recte docent Dorica esse es. Bekk. Αnecd. p. 470. intempr. Suid. s. v. ατεικα) nlii salso Attica cs. Elym. Hag. s. v.

Maiit. Sturg. p. 66ὶ alii autem perverse interpretati sunt cs. Eu-

405쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

αφέωνται Primum Pro persecto pass. tum pro conjunctiv orist. habitum est. 3 ea nee eum ulla alia Herodotea forma comparari possunt, neque nilo modo nostro sunt obtrudenda. Quamquam enim ανεωσθαι jam in Tabul. Heruel. I, lin. Im, quas tabulas constat jam ante Alexandri Mag. mortem conscriptas esse, invenitur, et tota illa formatio jam ab antiquiore tempore vulgo quorundam Dorien sium frequentata erat ex quo vulgari Dorieo sermone, neque, qui

est Giesii l. l. p. 334 sq. error, ex Ionieo, illae formae in Nov. Foed. scripta immigrarunt cf. Matth. I 2, 31, 32 et alibi saepius rαφέωνται σοι αἱ αμαρτιαι, quamquam Lucum. male αφίενται Mutth. 9, 2 et 5. Marc. 2, 5 vulgatae perseeti formae, his laeti et hae in locutione necessarii, substituit cs. Suid. s. v. ἀφέωνται. Wineri graminat. Nov. Foed. p. 7M, quum αφέενται nihil nisi interpretamentum sit: Suid. αφεινται, προίενται, ἡμεληνται; glossator Herod. cod. Ρ. ανέονται νέωνται ἀνιενται tamen solus est Doriamus, nulli antiquiori Ionico scriptori concede nutis, et ex Herodotea genuina oratione, ut βων, ἐσλος, ατερος ete., ejiciendus. Atque scriba dicis F., vel quis alius ante eum, fortasse sacrorum librorum orationi adsuetus, quum vulgatum ανέονται merito displi ret, simillimum πνέωνται rrposuit. Nam ανεονται, quod litteris i et o inter se confusis facile ex vero ανεῖνται exsistere potuit, et propius ad Dorica ac poetica ξοντι, κέονται, προθέουσι, ποτίθει Theocr. I 45) aeeedere videtur, nihili est, nec mitius vituperandum quam tarz- νευμενου. quod III. 109 Gss. e cod. F. in ordinem recepit. Quoa edit, quod ut illis Nov. Foed. locis, sic nostro II. IM) perseetum tempus requiritur; quare nihil nisi ἀνεῖνται genuinum esse potest i.

Verbi In μι praesens et imperfectum apud Herodotnm non ab alia quadam sorma in diis terminata sormantur, sed Requuntur flexionem verborum in μι exeuntium; unde ιστησε positum est II. 9S. υπίστησι V. 16. quamquam κιρνcit vulgatum est IV. M et 66, quo posteriore loco codd. S. V. male in κέρνατοι aberrarunt es. Eust. ad D. P. v s. I U),' sem κεραω poeticae licentiae relinquendum est. est Butim. gr. gr. II, p. 215. Lob. ad Buttin. li,

P. 70 sq. Thom. Mag. p. 211, 5. Poll. VI, p. 276 Seber. . Similitor noster διοσκιδνάντες II. 2b dixit. Etiam ἐμπιντλέει VII. 39reete, ut puto, vulgatum est ἐπιπλεῖ h. ἐμπιπλεῖ F. Stob. Sem . 20 p. 173 Gesn.ὶ ἐώπέπλησι; codd. Uss. ἐμπίπλ nee fides est

αφει tera Ald. a. b. Ρraes. προσιεντα I. I 3b, non προσέονται). Neque etiam ἀνέαται isto loco reponam pro ἀνεινται, quum ἔαται ad ημαι

tantum referendum esse rideatur.

406쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

habenda seripturae cod. s. ἐμπιπλῶ. Sed ἐπἰμπλατο, quod UI. I nonnulli e codd. M. P. K. F. reeeperunt, defendandum esse existimo contra ulterum ἐπ-uετο Ald. S. V. a. Vel ἐμπιπλεετο cod. e. quum nihil nos cogat, ut etiamsi ἐμπιπλέει Herodotnm dixisse statuamus, etiam in imperfectum tempus passivi hane flexionem transiisse putemus; praesertim quum πιμπλῆσι II. 40. ἐμπιπλασι IV. 72. αnoπιμπλάναι II. 129. πίμπλασθαι et πέμπλαται Il. 93. ἐμπιπλάμενοι l. 112. VIII. 117 omnibus in libris recte retineantur. In Hippocrateis quidem nostris exemplaribus non solum ἐμπιπλει, ut in Hesiod. Theog. 880 πιμπλευσαι, sed etiam ἐμπιπλ ις legitur, de morb. II, p. 464, 26. 466. et ἐμπιπλῶντα ibid. p. 46 , 52; haud neglectis ἐροίπλησι, ἐμπιπλαναι, ἐumn λας et c. etc. cf. de Morb. I l, P. 462, 46. 466, 20. 467. 465 et alibi. - Neque etiam Herodoteum esse puto quod VIII. 109 codd. M. P. Κ. ἐμπιπρεις prae bent pro vulgato ἐμπιπρας, ubi eod. F. ἐμπιπργισας, quod Dd alterum ἐμπιπραω nos ducit, cujus imperfectum ἐνεστίπρων ἐνεπίμ- στρων η) in Xenoph Heli. 6, 2, 22 vulgatum est, aeque non Herodoteum. Quare jure merito ἔστα apud Herodotum IV. I 03 vulgatum in suspicionem vocari debet, pro quo Herodotus ipse Procul dubio ιστησι posvit, ut II. 9b ιστησι vulgatum erat et V. I 6 υπίστησι. Et recte secerunt, qui II. 1 3 scriptura Aldinae et codicum

S. V. n. e. ἱστα relicta, alterum τσταται auctoritate eod. . Μ. Ρ. Κ. F. b. d. munitum receperunt; et recte olim vulgata ἴστωντες

ἱσταντες sic codd. S. V. P. Κ. M. F. Paris. , ιστα σι sic codd. M. P. Κ. V. et ἐπιστῶσι. Nec minus imperseeta κατίστα VI. 43 et ista 6 I in genuina Herodotea oratione tolerari possunt, quum νίστη I. 196. II. 102. ἐνεπίμπρη I. 16 es. Suid. s. v. Gyrro. ἐμπιπραμDoυ I. I9 omnium librorum auctoritate nitantur, et pro

νοτα male vulgato II. 106 codd. S. b. verum ιστη praebuerint. Formae enim a praesente in ota, exeunte deducendae non Herodoleae sunt, sed aliis, imprimis recentioribus relinquendae es. POPP.

ad Τhucydi d. VIII, 64, 5 et grammaticos graecos, qui SuePius talibus formis usi sunt, sic Eust. ad Il. ν vs. 745 ἱστῶν. Suid.

έστασο VII. 209 et de ἱστ to jam supra est dictum. Tertiae pluralis praesentis activi nulla alia apud nostrum legitima forma esse potest quam vulgaris ιστῶσι, quae dativo plurali participii masculini respondens, ut illae aliae hujuscemodi verborum stῖσι, τιθεῖσι, διδουσι, δεικνυσι, et analogia et librorum auctori-

407쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

late satis munita est; sie habes ἔστασι II. 65. III. 24. V. I6. ἐπιστῶσι I. 167. V. 27. VI. 38. απιστασι IV. 160. περιιστῶσι ΙΙΙ.24. πιμπλῶσι II. 40. 'ὶ IV. 72. Quare tinum ἀνιστέασι V. 71

contra atque Herodotea ratio postulabat vulgatum, nemo saeile dubitabit meeum in ανιστῶσι mutare, quod ipsum Herodotum posuisse mihi constat.

Sed de tertia plurali persees temporis fortasse dubitaveris,

utrum illa ἔστασι an ἔσrέασι apud nostrum sit scribenda, quum ei forma ἔστα ασι ἔστηκασι subjeeta sit, ac, quamquam unum tantum Pateat posse verum esse, nuctuatio inter utramque formam nostris in libris cernatur. verum ἔστασι ab ipso Herodoto ubique positum esse ut judicemus, suadet et analogia sormae ἴστασι, et grBmmatica ratio Herodotea, ex qua vocales αα non nisi in a transire possunt, et denique ipsa codicum auctoritas, qui sere constanter

ἔστασι Praebuerunt. Sic ἔστασι est I. 14. 51. 155. 179. 199 ubi Ald. F. a. ἴστῶσι . II. 26. 63 bis. 83. 91. 124. 127. Ιω bis. 149. 153. 170. 176. IV. 15 item Origen. cir Cels. t II, p. 12D. VIlI. M.

I 22. ΙΙ. 7o κατεστασι cod. S. recte servavit, ubi nostri editores salso κατεστέασι Praetulerunt. I. 200 κατεστῶσι Ald. al. cum eodd. S. M. K. F. a. b d ., ubi nunc male cum cod. R. κατεστέασι vulgatum est κατεστεασι c. . I. 196 ubi nunc male cum cod. F. καg-εστεασι editur Pro κατεστασι, Blii ad κατεστέαται aberrarunt, quod

nullo modo defendi potest; vide huic simile vitium in Xenophontis Anab. IV, 8, 5 commissum. Sed quattuor in locis, ubi nostra exempla κοτεστέασι 0. 200. II. 84. IV. M) et ανε στέασι III. 62 retinuerunt, nullam varietatem e codd. Uss. adnotatam reperi; verumtamen nulla jam mihi relicta est dubitatio, quin etiam istis loeis

Herodotus ανεστασι et κατεστασι scriptum reliquerit. Ac quam inepte tales in formas librarios epsilon suum inseruisse, manifesto Bpparet ex vitioso προεστέατε V. 49 a nonnullis editoribus immerito praelatum, atque immerito adhuc a nostris grammaticis pro Vero agnitum, quum ne cogitari quidem possit, quo modo ex προέστατε nam hane tantum formam, ut alii omnes prosae orationis scriptores, Herodotus usurpabat, neque eam sibi ex more grammaticorum in προεστήκατε. προεστάατε explicuit προεστέατε exsistere Potuerit, et quum a codd. M. S. Ρ. Κ. F. a. verum προέστατε, Δ

quibusdam jure merito in ordinem reeeptum, exhibitum sit. Et iam summo in errore ii mihi . versari videntur, qui istud προεστέατε Homerica forma ἔστητε Il. 4, 243. 246 defendi posse putant, quum alia epicorum sit dicendi ratio, alia Herodotea. Neque etiam partieipii sormae Ionicae ἔστεως, τεθνεως pro isto afferri possunt, quum τεθνεώς, etiam ab Atticis scriptoribus frequentatum, et ἔστεως, τεθνεος ex τεθνηως ἔστηώς, ἔσταο τες etc. nata esse appareat cl. Schol. Aristoph. Acharn. 235 et Suid. a. v. ἐν tuwὶν. Fi- suber. ad Voll. III, a. 157 sq. Sehol. Il. III, 152. IX, 270.

408쪽

Do dialecto Herodotea lib. IV.

es. Bulim. gr. gr. II, p. 30 . Sed etiam τεθνῶς non prorsus inusitatum suisse conjecit Lob. ad Butim. II, p. 199; quamquam in

Herodoteis libris summa cum eonstantia et τεθνεώς et εστεως servanda sunt; neque audiendi sunt codd. M. Ρ. epicum τεθνηώς III.

14 exhibentes pro τεθνεώς a eodd. S. V. praebito ), et recte spretum est a Behkero aliisque vulgatum τεθνηως IV. - τεθνηκώς cod. d. pro vero τεθνεώς in codd. K. F. habito' ); quamquam Aretaeus M, b εστ οτες non evitavit. Praeterea ἔστεως, τεθνεώς etc. recte apud nostrum vulgata sunt his locis: εστεως I. 132. II. 151. III. 8. 63. 78. IV. 60. VIII. 114. IX. 81. 107. εστεῶτος Ι. 59. 120. II. 38. III. 35. 54. V. M. εστεωτα I. 65. M. 98. 111. II. 121. III. 3. 66. 78. 13 ubi cod. S. male προεστῶτα . IV. I 4. VII. III. 129 διεστεῶτα nunc recte vulg. cum M. P. B. Olim cum S. male διεστω ta). εστεῶτες I. 59. II. 63. 148. 162. III. M. IV. 28. 79. v. 92, 3. VII. 119. VIII. 27. 36. Dim των I. M. 102. 155. I94. VII. M. ἔστειοσι I. 59. VII. 23. VIII. 126. ἔστεωτας IV. 84. V. 16. VI. 94. 108. VlI. 4. 7. 23. 170. 205. IX. 41. ἐστεῶσα V. 92, 4. εστε εὐσης I. 74. 118. εστρωσαν II. 125. ἔσιεώσας I. 94 et III. 72 bis sust cod. S. male διεστωσας et κατεστωσας . τεθνεος et τεθνεως I. 112. IX. 120. τεθνεῶτος III. 62. V. 68. τεθνεῶτα IV. 95. τεθνεῶσι I. 214. - Sed quum II. 90. IV. 14 et 26 acriptura quorundam eodicum τεθνηκως et τεθνη κοτα recte Posthabitu sit, tamen omnes editi Iibri III. 89 κι--i-κος exhibent, quod quidem in id, quod Schweigh. iam conjecit et

ad quod etiam codicis S. scriptura κατεστεώς nos ducere potest, in κατεστεος mutari malim ); quamquam seminini formas ἔσGi-κυῖαν Il. 126. ανεστηκυ4 V. 29. ανεστηκυιαι VII. 142. 'βηκυῖαν VII. 164 non sollicitandas esse puto, sed utramque suisse Herodoteam. es. Lob. ad Butim. II, p. 41. Infinitivi autem brevior Arma ἔσταναι etiam τεθναναι I. 3I. συμβεβαναι III. 146ὶ apud Herodotum ut apud alios antiquiores tam constanter legitur, ut ex posteriorum demum scriptis Lobeckius ad Butim. II, p. 488 pauea quaedam longioris formae ἔστηκεναι exempla afferre potuerit. Conjunctivi praesentis et noristi activi quum ex contraetione

sint formati, ex Herodoteo more solute seribuntur: cirro στεωσι I.

155 his et III. 15 ubi eod. d. male δποστεασί) ἐξαναστέωμεν IV. 115. ἐπιβεωμεν vi I. 50, 2. Verumtamen φωσι, quamquam verbum φημι ad similitudinem verbi 7στημι nectitur, utque epicum φην in Homeri earminibus Od. 11, 128. 23, 275 invenitur, omnes retinent libri 1V. 68. Sed ανισαν VII. 53. α ποστ ii VIII. IM. o να-

) τεθνειος etiain Origen. contra Cela. III, sis ex hoe loco attuliti τεθνηκωs habent Ald. et codd. K. A. B. F., ut IV. 26 pro vulgato

IV. 166 habet cod. f. pro vulgato κατεστεώς male κατεσταως.

409쪽

Do dialecto Herodotea lib. IV. βρ et ἐκβῆ II. 13. 68. VII. 209 aliter ex Herodotea consuetudine

formari non possunt. Conjunctivi autem et optativi praesentis passivi quum accentu retructo apud Herodotum in vulgarem nectendi rationem transeant, nullo unquam modo vocalium diaeresin recipere

Potuerunt; et ἐπανίσταιτο quidem Bekk. recte seripsit IV. 166 pro πανιστέαιτο eod. Ρ.ὶ aut ἐπανιστέατο codd. N. S. K. F. f. Ρaris.) aut ἐπανισταsino edd. vett. Il. 116 ἐπισταιτο Vulg. ἐπίσταται K. F. III. 130. 136. 180. - VI. δυνωντο codd. S. Ρ. n. δυνων rai et t. 46. 79. V. 30. Aυνηται VI. 125. δυνn VIII. 57. nisi πληται VII. M. δυνωμεθα VII l. 1 3. δυνωντο IX. II. VI. 59 ἐνίστηται recte vulg. sed cod. F. ἐνίστα reti. eod. b. ανέσταται. Quam ob rein VII. 163 δυνωνται eodicum M. P. Κ. F. item Suid. s. v. δείσαντες) praeserendum esse censeo ulteri δυνέωνται eo dic. S. V., et IV. 97 ὁυνωμεθα codicis S. niteri δυωεωμεθα co-ditum M. P. K. F., ac male vulgatum ἐπιστωνται Ill. 13 , quamqvam nihil varietatis enotatum est, et in decreto quodam Byetantio- . rum ap. Demost h. de cor. p. 256 underii A.) ἐπιστέω octi verum

esse potest, in Pro Paroxytonon ἐπίστωνται mutandum esse judico, quum ἐνίστηται, δυνωνται etc. et δυνέωνται, ἐπιστειοντο ub uno eodemque Ilerodoto dici non potuerint; praesertim quum constet μνωμαι ut κρεμωμαι alia semper propurox tonesin servasse es. Choerob. in De L. Anecd. II, p. 1269. Suid. s. v. δυνωμαι. Si

militer dixit Plato ἐμίσιαγμαι et μέστη Euthyd. p. 296 a. et c. Is

erat . ad Demonic. p. II A. es. Schneid. ad Ρlat. Civ. IX, P. 579 Ε. ἐπίστηται. Sed apud Thucydidem καθιστωνται, ἐφεστωνται, κaθιστῆτω ete. genuiua esse docet Poppo ad Thucyd. Vol. I, p. 228 sq. - Vulgatum ἄναπτῆσθε IV. 132, cui simile quiddam jam supra in coniunctivis υπερ θεωμαι, υποθῆται etc. vidimus, nemini offensioni esse Potest, praesertim quum ipsa illa syncope necentum in penultima retinuisse videatur, ut in illo αναπτωντοι Aristoph. Lysistr.

ινεωμεθα denique VlI. 7 a recentioribus editoribus eum codd. S. V. P. F. servatum ego quoque retinebo, quamquam Enst. ud Il.

767, 36 Atticum μεμνωμεθα ex hoc loco attulit, et Butim. gr. gr. I, p. 426 sqq. his in conjunctivis nullam agnovit contractionem,

ideoque accentum retrahendum esse putavit. Sed veteres grammatici aliter praecipiunt, et huic praecepto convenienter nostris in exemplaribus scriptum ivveuitur; vide grammaticos a Buitin. l. l. eitatos, exempla a Mutth. I, p. 464 allata, Herin ad Sophocl. Philoct. 119. nil. Oed. Tyr. 49. Schneid. ad Plat. Civ. II, p. 262. Verbi dίδωμι priina perso uu singularis praesentis indicativi activi quamquam constanter apud nostrum ut apud alios vulgarem in m desinentem formam servavit cs. I. 117. 210. III. 42. 139. 140. VI. 130. VII. 29. VllΙ. 137. IX. 111ὶ tamen sistim secunda persona Ionum more in ola hi tertia in oῖ exiit; si e διδοῖς V. 18. VIII. 137. διδοι I. M. 107 bis. 113. 179. 189 bis. 193. 202. II. 22.29. 34. 48. 65. Ibo. 169. III. s. m. Il9 bis. 128 his. IV. 37. M. Diuitigio by Corale

410쪽

De dialecto Herodotea lib. IV.

49. 50. 52. 54. 55. 56. 57. 85 bis. m. 99. 100. 154. 163. 167. 172bis. I75. 178. V. 14. 67 item Schol. Pind. Nem. IX, 303. 92, 3. 101. II 3. 118. VI. 4. 75. 82. 86, 4. 103. 125. VII. 26. 30. 155. 198. 200 bis. 236. VIII. 5. 98. 127. IX. 7, 1. 73. 109 bis. Ita bis.

Quibus multis locis quum formam Herodoteam διδοι omnes re tinuerint libri, meo mihi jure videor 11. 2 seripturam διδοι codi- eum S. V. B. b. d. praeserre alteri δίδωσι u eodd. N. K. F. a. c. s. praebitae, ac vulgatam δίδωσι II. 154 bis et παραδίδωσι VIII. 24 vel inritis omnibus codd. Μss. in διδοι et παραδιδοι mutare. - Imperfectum summa eum constant in ἐδέδουν, ἐδίδου etc. nostris

in libris scriptum exstat, vide enim ἐδέδουν VI. 86. ἐδίδου et simplex et composita l. 45. 74. I 14. 163. 208. 209. II. 174. IlI. M. Ire bis.160. IV. II9 162. V. 11. 18. 37. 67. 82. 94. IX. 109. Imperat. διδου III. 139; et tertia plures. praesentis, ut analogia et Herodo-tea ratio postulant es. Lob. Phryn. p. 24 ) διδουσι II. M. 89 bis. ΙΙΙ. 15. IV. 49 bis. 80. 119. 123. 132. V. 73 bis item Suid. s. v. απεκορυφου). VI. 49. 89 bis. 100. 101. VII. 26. IX. m. Quare minime serendum erat I. 93 vulgatum ἐκδιδοασι, e vulgari Atticaque consuetudine nostro inculcatum sed vide Antiati. Behk. I, p. 88, 24 διδουσιν ου διδοασιν. Ἀριστοφανης Μητροφῶντι) sed id, quod Herodotus ipse scripsit ἐκδιδουσι restituendum. Ae eonjunctivos verbi δίδωμι Herodotus nisi a sua ipsius loquendi ratione desciscere voluit, nunquam dissolvere potuit, quum formae διδωco, δωω ete.

epicorum essent poetarum; neque etiam unquam inveniuntur nostris

in Iibris solute seripti, aed ἐπιδιδω recte vulgatum est et tarto διδωlI. 13. παραδιδωσι III. 45. καταπροδιδωσι VII. 157. ἐκδιδωσι IX. 86. δως III. M. ώποδωμεν V. 9l. παραδιυ P. I . δωσι VI. IM et IX. 93. μεια δῶσι IX. 34. ποραδῶτε et δῶμεν IX. 87. Conjunctivus passivi παραδίδωται III. III ex aliorum analogia retracto Beeentu scribendus esse mihi videtur, quamquam alii Ald. Behk.ὶ παραδιδῶται praetulerunt, neque quidquam e codd. Μss., quibus quidem his in rebus non multum est tribuendum, adnotatum reperi, neque ullum aliud exstat exemplum; sed vide Butim. gr. gr. I, P. 518. Matth. gr. gr. I, p. 496. - Ηue pertinet etiam conjunctivi forma tia eo I. M. αλωσι II. 93; atque aperta corruptela Herodoteus loeus IV. 127 liberandus est, ubi vulgatum ἄλιόη sive

ἡ καρῆ, ex male repetita vocula xi. nisi gravior etiam subest error es. Lob. Phryn. p. 345. Herm. Opusc. I, p. 24l natum esse videtur. Nam conjunctivi Arma αλων epicis relinquenda erat, saepius quam vulgo legitur iis restitnenda cs. Lob. ad Butim. II, p. IM. Matth. gr. gr. I, p. 529ὶ, et optativi forma αλωη, praeterquam quod illa plane abhorret ab hoc Icieo, veroor ut Herodotea sit; διοην enim, quod codd. K. F. a. b. d. IX. III exhibent αντιδφην P.) pro dolην u eod. S. praebito et a plerisque editoribus 'merito recepto, procul e genuina Herodotea oratione ejiciendum est. Sic et apud Thom. Mag. p. 92, ubi hie Herodoteus loeua an