장음표시 사용
181쪽
De certinAD, Supinti et Partieipis . Is 3 De Gerundiis ae Supinis.
Gerundiis Graeci carent; sed commode ea supplent per Infinita praeposito arti eulo του, τω, τo: ut του γραφειν causa Fcribendi; εν τω γράφειν in scribendo ;πρὸς το γράφων ad scribendum. Gerundia in dum cum verbo substantivo est exprimuntur per verbalia in δεν : ut γραποτέον εαοῖ vel εμε επιστολην, scribendum est mihi epistolam, idest scribenda est mihi epistola; quod et hoc modo, γραπτε ον εμοι επιστολη: ut γραπτέος., έα, δεν, respondeat Latinorum gerundio ita sis, da, dum.
Item gerundia per Graecorum infinita. Luci ε In κῆπον λαβων γεωργεῖν erat illi bortus, quem aeceperat colentam. Surina item exprimuntur per Infinita: ut οὐκ ἡ λουον λαλυσαι non veni Solvere, idest, solatum καλος ιδεῖν , pulaber Visu.
. Participium cujuseumque casus vestitum articulo praepositivo exponi potest per verbum finitum vestitum articulo subjunctivo: ut et ς λεγονταe, idest O i, Vel cσοι λελαυσινο εκείνους, οι λεγοum qui dicunt, vel eos, qui dicunt. a. Adhaeret quibusdam adverbiis et conjunctionibus tui μεταφὰ καθευδων inter dormiendum, vel dum dormio, is, it, etc. dum dormiebam, vel dormirem, etc. και περ ιδὼς quamvis sciam, etc. sic interdum et καίτοι .3. Interdum pro adverbio ponituri ut τελευτων , ῶσα, ν, tamdem τελευτώντεe ἀπῆλθον tamdem abierunt . Nota ita dissimiliter et αρχοιλενος incipiens: ut έλεγε του αρ- Ηρονος του λογον in initio orationis hoc dicebat. Sie λε
q. Nonnunquam vacat: ut ληρεις εχων nugaris.. Reperitur pro verbo finito: ut Isocr. ει σε τον ς ανθρωπος ὼν μοι νησκης si te hominem esse memine, I Luc. ουκ ηδεις, - κομιζειν δε ν nesciebas adferet
μμ' es3e R Hujus vim habet χρεων oportet quod et χρεών εστι pro χ ρη .. ., Saepe adhibetur pro infinito, maxime eum verbis pqx everandi , intelligendi, et contrariis , ut διατελῶ
θῶν peraevero facient , idest perpetuo facio i πις au
182쪽
OadesIπo irasci: συνίημω προκοπτων intelligo me
βησαντι, con cius mibi sum impie me fecisse, idest ασεβῆσαι, ve I οτι ησε gησα. 7. Participia aliquando significant causam efficientem, causam finalem, conditionem, conjunctionem adversativam, modum, tempus. Quaedam participia cum ceteris verbis eleganter junguntur, etiamsi propemodum Vacare videantur: Ut α- πιων , αποπλεων proficiscens , αποπλειυσας profectus , et similia cum οίχομαι abeo: Ut ιυχετο ἀπιων abiit. Sic εἰν
cum τυγχανωοῦ ut τυγχανομ εν οντες sumus, etc.
Interdum participium ita jungitur eum verbo substantivo, ut non vacet, sed utrumque simul sumtum tinius verbi habeant vim: ut o ό Θεράπων λεξας τυχ , idest λεξε si servus dixerit, vel si 1orte dixerit. Genitivi participiorum ponuntur absolute: ut εμού
καθευδο-ος me dormiente. Raro nominativi, raro etiam accusativi, nisi cum .e, Vel ωσπερ .Peculiare est illud: ταυτα δοξαν quum haec ita plaeuissent .
In Impersonalibus absolute ponitur potius nominativus, vel accusativus: ut δέον quum oporteat , vel quum oporteret; εξον quum liceat, vel liceret, etc. Reperitur tamen et genitivus: ut πολυ υσαντος , et πολλω υοντος m ronis imbribus. Nisi forte hic subaudi tur genitivus Διο, . Ceterum valde frequens est apud Graecos Mara enati Iage . qua una orationis pars pro alia ponitur, aut accia dentia permutantur. Itaque et omnia pro adverbiis , eta erbia cum articulo pro nominibus, et praepositiones pariter cum articulo pro iisdem , et sine arδiculo pro a/verbiis; et rursus pro nominibus participia; itemque activum pro passivo, et vicissim et modum pro modo, tempus pro tempore, genus pro genere, casum pro cas numerum pro numero usurpant. Quae quamvis vera ametsero tradantur, tamen magis ad notitiam, et Scriptorum intellectum, quam ad usum valere debent.' Diotici Coral
183쪽
Conjunctionis αν , apud Poetas κε et κεν, usus frequens et observandus. I. Δυνητικῶς potentialiter significat, Seu modum potentialem supplet, adjungiturque fere omnibus modis et temporibus; sive praeponatur, sive post nonatur 'Indicat. Praes. δεμας ουκ ὰν ορθως καπνου ται corpus non recte fumet, Vel fumaret. Impers. ουκ ελεγον ὰν τουτον vel ουκ αν ελεγον τουτο non Acerem hoc. AOr. 2. vel Imperf. vet. εκε - αν εξ αβον illum ejeci
Prael. plusq. per L εξηρπαστο ὰν τοre τος ereptus fuisset homo ejusmodi. Λor. ουδεν δε μιναξε nutu fecisset. Optativ.
AOr. a. vel Impers. vet. ολοm άν periret, vel periisset. Prael. -υ νομιι άν verberaverim, vel verberavinem. Λor. γραψαιρει is scriberem, vel scripsissem. AOr. AEOl. συ γαρ αν τουτο ποιέσειας tu enim id feceris ρFut. ου πιστευ οιικι - τουτο non crediderim hoc. Subjunctiv. Praes. καλο, αν ῆ pulcrum sit. Prael. μάμην άν κεκτωμεθα frustra possideremus.
Praes. σῖμαι σε γράφειν ἀν puto te scripturum. AOr. 2. vel impers. vet. ηγοοῦμαι πάντας ὰν Metresis puto, omnes dicturos fuisse. Aor. ελπιζω χρήσασθαι αν spero, me usurum .
Fut- ύπολααβάνω νμιας καταφρονήσειν is Suspicor, vos conis tempturos.
Particip. praes. σιωπῶ, εχων μνεῖν taceo, babens quae possem diacere, Vel quum possim dicere. AOr. a. vel Imper . vet. ως ομοτ' ὰν ελθὼν ut qui nunquam de mire possit, vel potuisset. I. Aοριστολογικῶς indefinite: quum indefinitam loci, temporis, ac cete oriam id genus significationem habet:
quo modo sere cum optativo, vel Subjunctivo conju i
184쪽
gitur. Tune autem verbo tantum 'raeponitur : ut . τrὼν λέγοις quidquid dicas ; ερώτα, μοσα αδ εθελις interr ga quaecumque voles. 3. Πἀραπληρωματικῶς abundameri quum nimirum particula is abundat: ut ουδ' ὰν ορνίθων γάλἀ ἀriri του βι οὐ λαβοιμ άν ne lac quidem avium huic vitae praetulerim. 4. Eλλει πιικῶς defective, quum L subintelligitur ; ut πῶς τις πείθηται; quomodo aliquis obtemperaνet e Si propositioni, cui inserviat ει, respondeat redditio, cui inserviat is, utraque effertur per hos modos. Per Indicativum. ει εσωφρονεῖτε , ουν δε ονομάζετε si saperetis, neque nominareris .
ει μὲν Αλεξανδρος olli , ελἀβον ὰν ταυτα si essem Alexander , ista accepissem. ει κατWγορησε, κἀγὼ ῶν ἀπελογουμην si accusaret, et eis defenderem.
εἴ τις φίλ- ει δεν , ουκ δ ἀνέγνω si quis amicoram via disset , non cog Uisset. Per optativ. ι τοὐς Θεους έχοι φιλους, ἀριστον μαντικὰν ἁν έχοι si Deos quis habeat amicos, optimam divinationem habet
cere , aut pati injuriam , mallem accipere, quam fa
ει ὰν ἀμυναι μην, εἴ μοι δυναμις γε παρει η profecto v ciscerer, si posum. Per Ottativum ει r per Indicativum αν. ει δορειε ταληθες ἀντω , ευθυυ αν επε θη si verum inivisum esset , statim fuisset persuasus. ει λυπουμε- γ' ἀίσθοιτο , Nιταριον - ιιπε ιορίζετο Si triastem esse sensisset, Nitarium per blanditias adpeli
εἰ τινα λάβοιεν, ἀπεκτεινον si quem nacti essent, inter L ciebant. Hic ὰν omittitur. Peν Indicativam ti: per Optativum A.
ἀνοητος δε ει , ει κατεφρονησε stultus esset, si contemsisset .u δη σοι υπειξομαι, δειλος δε καλοίμην si tibi cederem,
185쪽
De o plura alia dabit assidua seriptorum animadversio.
DE PROSODIA, SIVE CARMINUM RATIONE. Quid sit pes quid tempus, quid sylIaba, quid'
scansio, praeterimus tamquam nota ex Prosodia Latina. Hie tantum meminerint pueri ε, o, breves esse η, eum diphthongis omnibus longasse esse natura; et αν lxa, aliquando breves, aliquando longas. Scansioni, accidunt apud Graecos Λ postrophus, Sy sephonesis, Diaeresis et Caesura. Apostrophus est quum eliduntur α, ε, ι, ον αν, οι, sequente dictione a vocali vel diphthongo incipiente Sed hoc pro carminis ratione vel observant, vel omit-tunt Graeci, ut Homerus. Ω γυναι η θιαλἀ τουτο ε,ος νημερτε ειπες . O mulier maxime hoc verbum dixisti verum. Saepe etiam ante consonantes abjiciuntur vocales et
Παρ μεν οἰ ώρια κειται ἔσα δρυὸς ακρα φεροντι ab adsunt ei fructus quotquot tempestive feruntia orata . Aliquando eliditur prima vocalis sequentis dictionis: - ῶ 'γαθε, O bone , ω ,αξ , O rex, ω 'νθρωπος, o homo, pro ῶ άνθρωπος. Σ-ζησις e Synecphonesis est duarum syllabarum in muζευξις ι nam contractio, ut Homer. Iliad. α,
Cum aureo sceptro et supplicavit omnibus Achivis. It Iliad. Τιμήση, ολευη δὲ πολέας επὶ νηυσιν Αχαιῶν , Honoraret, perderet autem multos apud naves A ehivos. Ita apud Latinos Lucretius i. q. V. 732. Quippe etenim multo magis haec sunt tenuia textu. Diaeresis est, ubi ex una syllaba dissecta fiunt duae, ut πως pro παις puer . ευνων pro ευφρων hilaris. I
CR.urru rat quum apst pedem ariolutum syllaba bre
186쪽
Y38 De Prosodia vis in fine dictionis extenditur: eaque fit apud Graeros post primum, Secundum, tertium, quartum et etiam quintum pedem. Ancipitum vocalium quantiras decem moris cognoscitur. Positione. Derivatione. Voeali ante Vocalem . Compositione Accentu. Incremento. Contractione. Regula. Dialecto. Exemplo, seu auctoritate. Post Tio. Vocalis brevis ante duas consonantes, aut
duplieem in eadem dictione, aut in diversis, positione Ionga est. Excipe si sequens dictio incipiat a vela σκέ tunc enim communis est. Hom. Iliad. 3. et a Hesiodus etiam primam corripit in quamvis in eadem dictione, in Scuto Hercul. v. I I. σ tamen aliquando eliditur nulla positione facta. Α-
ratus: ' Ω , - πολυφωνος κορύνη. Hora vespertina crocitat clamosa cornix.
Ut nonnumquam apud Latinos: Cicero in Aratum: Delphinus iaceo haud nimio lustratu' nitore . Vocalis brevis ante mutam sequente liquida sive ejusdem, sive diversae dictionis, communis redditur, ut
etiam. Die ores aer, νιν, et nonnumquam ante solam liquidam, ut apud Homerum Iliad. ιι.αυτους ι' ελωρια τευχε κυνεων .feeit ipsos escas canibus.
Multa precantes, neque Hectori animum flectebant. Ceterum vocalis longa, aut anceps producta numquam in his positionibus communis est. UOCALIS ANTE VOCALEM . Vocales longae et diphthon gi breves esse possunt, si vocalem, aut diphthongum Praecedant; quod frequens est in diversis dictionibus, at in eadem rarius . AccEMTυς. Ultima brevis est, quando paenultima circumflectitur, ut μουσα. Quum paenultima natura longa Raeentima acutum habet, anceps, quae est in ultima , ἰroducitur, ut a via. hora. Quando masculinum h et accentum in antepaenultima, iis ρος, et N, Purum.
187쪽
i De Prosodia. semininum ejus longum est in ultima , ut λιος, ἀ-
Si aneeps habeat acutum in pqenultima, ultima br vis erit , ut ἡ φοσις natura . Omnis syllaba circumflexa longa est natura, ut πυρ, ignis . CONTRACTIO . Omnis syllaba ex contractione facta Io ga est, ut εβοα , α. Dialectus. Doricum natum ex η longum est: ut φαμα prol isti, αη fama . R olicum breve est: ut νυμφα pro νύμφη vmpha . Ionicum breve est in paenultima praeteritorum, ut γέγα. et pro γεγμα β γα nascor 3 μιεμ αα pro μεμηκα δμαω cupio de obliquis tamen Pnaeteriti Participii με- μαως modo brevibus, modo longis vide infra in Catalogo βεβαα pro βεβηκα a βαινω eo ; et in tertiis personis pluralibus passivis et mediis, ut τετυφαται pro τετυμμενοι εισιν τυ αιατο pro τυψαιντο etc. ἐαται pro ἀνται sedent Θαται pro κει meι jacent. Λ Ionice interpositum verbis in .cis , longa syllaba antecedente, producitur, ut μαιμα α pro μαιμῶ, a μαι- μαω vehementer desidero praecedente brevi corripitur 3 ut βο- pro βοα, a βοαω clamo; αντια ἀν pro αντιαν, Rb ἀντιαω occurro. Producitur etiam in tertiis personis Ionicis verborum in μι, ut τιθεασιν. Α natum ex ii per diaeres in Atticam breve est, ut ῆγἀ, εαγα fracrus sum; ἔλων , captus sum.
Ancipites quoque post resolutionem diphthongi propriae, vel impropriae, plerumque corripiuntur, ut πιῶς pro παῖς puer; ΛIω pro Agis Oreus. DERIvATIO. Derivativa eamdem cum primitivis quantitatem plerumque sortiuntur, ut νικκω vinco, νίκη viactoria , o νικητης sictor, prima ubique longa: ἐφυγον fu-gri φυγη fuga, paenultima utrobique brevi. Sed producuntur a et η αἱ διος aeternus, g; ο et u αεναος peren-ηis, ab αει semper, prima brevi: et corripiuntur λυ- ις dissolatio: φυσις natura, a λελυσαι, πε υσαι, paenultima longa, et alia quaedam.
C0Μpost Tio. Composita simplicium quantitatem sere
188쪽
aequuntur: ut η τιμη bonor ; . et η ανιμοζ ἰnhonoνatus, Iaenultima longa, εἰ- loquutio , μετάφρασις interpre- ratio, paenultima brevi. Α privativa particula in compositione corripitur , u ἄτιμος in bonorus, inglorius. Particulae etiam ἄρι , ερι, βρι , δης , in compositione repertae corripiuntur . INcREMENTυΜ NOMINUM. A incrementum is licum geni Livorum longum est: ut λινείαο, Mουσαων .
caro ; νεκταρ nectar. Sed tamen κερατα producit Λnacreon Od. T. Femininis et masculinis in .u: ut η Πἀλωλὼ Pallas ', a μιελας niger a in nominibus in ψ, ut 'Aραψ, β κ; et plurimis
in ut κόλαξ, κου adulatoν. Masculinis et femininis in et Ae, uto μακαρ beatus , η ἀλς mare. Excipe ψαρ , sturnus , cujus increme tum longum, o Καρ- ex Caria, cujus incrementum commune est. Genitivus in ἀνος longus est, quod patet aliquando, ex accentur ut Τιταν, Tιτῶνος : Πα,, 1 Ιανος Pan, pra, ter ταλανος et μ λαρος. Genitivus in atae, a nominibus in αυς, brevis est: ut ναυς navis, riιος: et in nominibus, quae syncopen patiuntur 1 πατρ- s απιρασι, ρ τράσι, etc. brevia sunt: ut πασι longum, ut Patet eri accentu: et inde composita viraram et συμπασις quibus adde dativum γιγασουν.
Femininis et masculinis barytonis, in noιμ et ιτος, ut 0ις, έριδος .Femininis aeutitonis in s , ut η pia, πατρίδες.
189쪽
longum est in De Prosossia ἰ ν=r Femininis et masculinis, quae duas habent terminationes in recto, ut δελφὸς et δελ φῖν, δελφῖνου; ἀκτὶς et ἀκτι, ,
τὶς, τινος interrogativum cum suis com positis. Item ορνις , ορνιθος aUD, pa nultima longa; et ευκνηραδες bene Ocre ti, passim apud Homerum, et nonnulla alia in ιδ . , quae notantur infra in Catalogo. I incrementum nominum in et ι , in quamplurimis breve est, ut e u ξ, τ capillus; ο χερνιψν χερνιβος pollubrum. Nominibus monosyllabis in ve: ut μυς smus, tu.υὰς, Cujus tamen genitivus pluralis producitur ab Homer. in Batrachomyomachia . Neutris in υ: ut τὸ γόνυ, γόνυος genu. At commune habet το δακρυ, δακροος I crima, apud Naziana. Λneed. Epigr. 82. Paroxylonis, Oxytonis et circumflexis in
υς et υρ: ut ο νέκυς, νέκυος mortuus; oμαρτυρ, μ αρτυρος testis . Producuntur
pauca quaedam , de quibus consule Catalogum.
Nomina in υν, quae etiam in ue desinunt, producuntur, ut Φήμυe et Φορκυν, Φορκυνος Phoros. Nomina in ξ, et 4 , sere habent breve inerementum ut o ονἀ, ονυχος unguis; ὀ χαλ- , χebabbs . Excipiuntur γρυ ι, γρυπος grva, γύψ, γ-- Uultur tκῆρυξ, κηρ-γς praeco, et alia quaedam notata in Cat
Immutabilis vocalis eamdem quantitatem habebit ita imperfecto tam activo, quam passivo omnium modorum, etiam in participiis, quam habet in Praesenti, uer increment.breve est in
190쪽
κρίνω judico, εκρινον, κρινο μι, ε ορινο μιν, κρινόμενος, Syllaba κρι ubique longa. Verba in υνω producunt paenultimam in praesenti, et
Verba in ανω paenultimam corripiunt, praeter ea, quae formantur a futuror ut Mνξάνω ab αυξησιν et pauca quaedam notata in Catalogo.
Verba in ta et A quodammodo in paenultima sunt
Quantitas in Futuris et Horistis. Quantitas futurorum et aor istorum ex verborum sommatione satis constat. Nonnulli tamen ob ervant , futuri primi et aoristi primi in quarta conjugatione paenultimam esse brevem in verbis, quae sequuntur ter- . tiam. Idem volunt in verbis in αa, nisi si, vel vocalis Praecedat it, tunc enim ab longum erit: ut in huis facio ; θει specto. Quantitas in Praeteritis. Si anceps sit brevis in futuro, vel aoristo , brevis quoque est in praeterito perfecto activo, et pa si vo , et in aoristo , et in futuro passivo omnium modorum, ut γελαω, γελάσis, γε γελακιε rideo. Multo autem magis in his temporibus anceps brevis erit, si paenultima futuri activi sit brevis natura , quamvis paenultima aOristi sit longa, ut τεινω tendo, τενῶ, τε
- Quoties ex praeterito vel κ , vel simul etiam vocalis abjicitur, anceps, quae remanet , brevis est, licet antea fuerit longa: ut πεφυκα, ἀφυκὲ δεέοικα, δέδοια. In verborum repetitionibus sive Atticis , sive non,
ancipi tes breves sunt: ut α κορι ab et υω audio; τιτρώσκω vult ero ei τι rabes intendo, vel punio; ἀκάχροεμι pro doleo etc. A crescens verborum corripitur: ut τετυφασιν, τετυ --εν , ετυ- ἀτε, ετυ-ιάμεθον , ετυψαμεθα,: ante M pro ducitur: ut τετύφασι. Mimnermus :Oυκ αγαθον ' Κῆρες iri παρεστήκασι μελαινώ.
Non bonum: Parcae auιem nigrae nobis adstant. Corripitur tamen λελόκχασι ab Homer. OdySS. λ. Breve quoque est .e in aoristo Imper. act. ut τυ α