장음표시 사용
1쪽
ad ii inino in philosophia torioreΝ
dies VI mensis Martii anni MCMVP hora 11 si
Idem ratione Stendet, quanta sit utilitas quaestionum grammaticarum. Uraiislaviae MCMVI.
2쪽
De dissertatione probanda ad Ordinem retthilit Ric cardiis Eoor Ster.
5쪽
Luiusquam demonstremus, qualis uerit usus attraetionis rei in scriptis Theophrasti, Polybii, Dionysii Halicarnasei, n0nnulla de eius natura atque historia qu0ad expl0rata est,n0bis prae sanda videntur, ut firmum quaestionibus undamentum ponatur atque res in dissertatione ipsa Xplieatae melius perspiciantur. Praemittimus indicem scriptorum Hae materiam prae- sationis uobis suppeditaverunt. Omnium p0etarum Graecorum Sum attractioni rei perquisivit . Foerster in libro celeberrimo qui inseribitur: Quaestiones de attractione enuntiationum relativarum qualis quum in aliis tum in Graeca lingua potissimumque rati Graecos poetas fuerit, ero lini 1565.
Foerster primus totam indolem attractionis relativae perspexit librum illius et in universa natura et in usu singulorum p 0etarum Graec0runt explicando unicum sequar. In 00 opusculum Foerster intexuit dissertati0nem quam du0bus annis ante rati flaviae l866 de attractionis usi Aeschyleo iseripsit. Antiqui0res sunt c0mmentationes:
A. F. te inschmidi, Quaestionum de attractione quam dicunt particula prima, inludi nosschris Eu er eire des Schroederschen Gymnasium Eu Toryau ISI p. Isid. ruitse, De duortim attractionis sterim una Su apud tragicos, Uratis laniae I,63. F. Dietrich, qui erilisit . . De attractionis proiiominis relativi usu Sophocleo Durmstudii bra' rem absolutam
6쪽
Αd consuetudinem in titulis declarandam Foerster in libro illo maiore in paginis 37, 90 9 nonnulla attractionis exempla dialecti Atticae, 0rigae, Aeolicae protulit. Alia diversarum
dialect0rum exempla XScripta idem mihi utenda permisit. Nec ver ipse Corpus Inseriptionum de lac re n0n inspexi. Ex titulis Atticis omnia sere exempla congeSsit:
attraeti0nis rei in tituli Atticis usu c0gnita sunt. Usum pro sat eorum Foersteri studiis incitati dem0nstra-
Ostoaldus May, De attractionis usu Herodoteo, retris-luviae IbpS. Carolus ohimsinn, De attractioni usu et progre88u, qualis fuerit in enuntiationibus relativis apud Herodotum, Antiphontem, Thucydidem, Andocidem, Lysiam, ratis-luniae Ibbl. Carolus eiseri, ur Attruction der elatinsute in derorie hischen Prosil. I. Teii Alsemelnes Herodot, Neusta ita. d. Hilardi 859. II. Teii Thucydides, ibid. IS90. Albertus Proske, Quaestionum de attractionis pud Xeno
Brehlum). Ernestus Ricc Schulae, De attractionis pronominis relativi apud oratores Atticos recentiores Isocratem, Isaeum, Demosthenem, AeSchinem, Lycurgum, Hyperidem, inurchum usu et formis, aulaen 882. Franciscus Ludovicus nun Clees, De attructionis in enuntiationibus rei usu Platonico Bonnae IS90. Henricus Schindler, De attractionis pronominum rel. Su
7쪽
Nonni illa de usu prosaicorum adnotavit Foerster in opu8culo uiatore de attractione relativa composito, p. 34-38 42,
48 90 9l eL idemque in commentatione ante hos quinque annos scripta: Die a Susan glei chun de Relati v pr0nomen im Latet ni schen Annal. Flech. Vol suppl. XXVII p. l 90 sqq.
qua non pauca ex ovo estamento exempla pr0tulit. Perquisita igitur sunt e scriptis pro sui eorum scripta histori0graph 0rum Her0doti, hucydidis, Xenophontis et ra-t0rum Antiphontis, Andocidis, Lysiae, Isocrati8, Ι 8aei, Demosthenis, Aeschinis, Lycurgi, Ityperidis, Dinarchi et philosoph0rum Platonis, Aristotelis, e posteri Procopii,
Quibus quaestionibus iam subiungo commentationem de usu
Τheophrasti, Polybii Dionysii Halicarnasei, ut lacunaquae hiat inter Aristotelem et Proc0pium, in parte quidem
expleatur. Inter Scriptore quorum quidem Opera Servata sunt, si aetatem et ambitum respicimus, hi tres sunt gravissimi.
Epicuri reliquias breviter tangam. De reliquis, ubi tempus
mihi permiserit, agere pergam. Iam ad incrementa attractionis vel ut melius dicitur assimilationis pronomini relativi breviter enarranda me conVerto. Vetustissimisi temporibus ordinatio sententiarum parR- tactica erat, quippe quae pari vi pronuntiarentur. Quo magis autem lingua colebatur, e magis eius ingenium liostulabat, ut enuntiati0ne quae rerum gravitate ac pondere eminebant, duces serent ceterarunt suae comitum munere ungerentur, utque enuntiationes illae quae sensu cohaerebant, etiam iudietione magis comprehenderentur. Quo factum St, ut pronomen et, quod Olim plane demonstrativum erat, in sententia per Se constanti exeeptis formulis 606VI: l δ' 6 aliisque non iam adhiberetur, sed ad 0men alterius Sententiae eclinatum naturam relativam indueret. nuntiationes autem reL ipsae in duo genera discesserunt, ubi apparuit eas qu0que vi atque gravitate differre et uni sententia regenti ui agis aut minus cohaerere. Validius enuntiationuni genus libertatem et integritatem strueturae retinuit, alterum autem minoris momenti genus dicioni sententiae superiori se permisit et eum Struetura
8쪽
illius e0nssiixit. Nam si nimitati relativa parva ae debilis erat, ae illime seri p0tuit, ut, cum levi8Simum argumentum quod in illa inerat, Xprimebatur, mens atque lingua haererent in struetur sententiae regenti S, et pronomen relativum a constructione sui enuntiati recedens in eundem easum in quo notio regens Sententiae Superioris p08ita erat, attraheretur vel huic casui assimilaretur. Iami antiquissima aetate simplex quaedam attrahendi rati in Homeri Odyssea cernitur. Invenimus illic exempla,
stantivo misso quasi tam inermia sunt, ut structurae ententiae superioris e dedant una cuni pronomine relativo nomen subiecti in casum obliquum abit. Praeter haec quattuor exempla in Odyssea inveniuntur: t 322, 67, l7, 172. Semper agitur de nuntiationibus quae a nominatiV0 pronomini rei ampliori S ut 0 0c, σος, ηλικ0c, o Περ cet.), 0na pron0mine ς incipiunt, quae nomen continent quod subiecti vides gerit et saepe attributo determinatum est, Hae praedicato essentiali carent. 0meru pr0nomina oo et to ς
talibus in enuntiatis assimilavit, S0phocles et Euripides singulisl0eis S0ph. raeli. 444 Eurip. r. ill 2 pronomen toc, Aristophanes quinque l0cis Aeli. 384, q. 978 Nub. 349,
Aeli 703, Eccl. 465 pron0mina toc, o tu σπερ, ηλίκoc. In tituliSeiusmodi exempla n0 inveniuntur, Satis crebra autem X Stant
in prosa ratione ): apud Thuc VII l, 3; en Heli. II 3, 25. Mem. I 9, 3. III 8 2 Plat Soph. p. 237 C. Symp. p. 220 B. Parmen. p. 6 B; ristot Hist animal. p. 554b 30. Degeneribus auim. p. 757, 24 5 te. Probi. p. 94, 2 et 23;
apud Lucianum T0X. c. ll, alios. Nonnunquam subiecti n0minatiVUS remanet, pron0men rel. 0lum assimilatur, ut ri St0t. Metaph. l. 085 3, καὶ Ἀλλης λης tit, et πλη06ς, ἀλλ' υ
9쪽
πληθους. t tractio persecta sui Ssui, Si lietillii esset: Iet, πληθου c, Sed neSeio an h0 claritati orati0nis n0euisset. In aliis enuntiatis rei subiectum quidem non exstat, Sed adest liraeter pronomen relativum determinatio quaedam, ut Xen. Heli. 4, i , οις 'αυto εχθ=0ῖς υπαρχεtv τοιουτοις GD κε tu
Simpliciora autem et simplicissima in hoc attracti0nis genere Sunt ea exempla, in quibus nihil ni Si pron0men relativum amplificatum remansit, nomen subiecti aut alia omnino non exstant. Primum huiusm0di exeniplum e currit apud amb0graphum Sim0uidem m0rginum ), in cuius carmine περ t
quam hi dubitari potest quin vettum ad Ornanni Irtzu, ηυVel ει, redeat. Itaque in amplioribu quoque exempli quae subiectum exhibent, attractio certe Statuenda est. Relativa illa ampliora, ubi Sola remanserunt, pronominis indefiniti vim induerunt. Apud poetas alia huiusm0di exempla non XStant, sed in titulis temporum p0steri0rum n0nnulla Sunt' aeque
atque in scriptis pr0saicorum Herodoti, Thucydidis, Xenoph0ntis, Lysiae Demosthenis, Platonis, imprimis Arist0telis. Pro indesinitis ita in pr0sa adhibentur pronomina relativa
Maxime autem explieati0uis indiget alterum attractionis rei genus usitatissimum qu0d huic uecedit et e0gnatum est, quod non restringitur usu pronominis amplis eat neque coercetur nuntiati quae verbo essentiali carent, Sed plerumque in simplici forma pron0minis et uduiittitur et in quovis sere
10쪽
verbo enuntiati elativi adhibetur. Semper fere in h0 genere accusativus pronomini in genetivum aut dativum conversus est. Minus frequentes et simplici0re Sunt enuntiationes eae quarum pronomen e accusativo in dativum abiit. Neque enim t0t 0ti0ne cum dativo con8truuntur qu0 cum genetivo, et minus crebrae ccasiones ad fines eodem dilatandos sese obtulerunt. Perrai 0 110minativus pronomini attractionem paSSUS eSt namque, ut ea SH agenti8, magis e defendere potest quam accusativus patientis. Nusquam ea n0 minativi attracti in p0es invenitur λ). Plane singularia sunt exempla alteriuscuiusdam speciei 0sterioris, in qua dativus relativi in genetivum transiit. Novem certa documentar huius usus adhuc reperta Sunt. Haec omnia ex Stant in Scripti pr0Saicorum,
nullum in p0es aut in titulis. Quae plane singulari attractio
i In titulis duo loe reperiuntur, quo infra asseram. Exempla quae apud prosateo Occurrunt, collegit Seli in ille p. 90. Sunt haec: Herod. I 8 Thucyd. VII 63, 3 Ps. Ilippo er. . - c. 30 DemoSth.
Procopius eis. Dum p. 17 decies nominativum assimilaverunt, hi ergo Saepius, Sed plerumque in simplieibus enuntiatis quae proxime ad formulas accedunt. Haud rar Viri docti talem assimilationem statuerunt ubi agnoscenda non est, Velut Reishius, qui apud Libanium t. II p. 25 l2Verba ανι γαρ ων εὐ παθον perperam idem valere dicit atque αντὶ τουτων Oi, r. l. II p. 579, 3 τοις φεικοσιν ν οἷς ἀφεῖντο ita scribere vult pro ἀφεῖτο των ας ἐντων την δι κίαν ἐδων Verba ἐν οἷς αφειντο pro εν τουτοte o ατειντο OSita cen8uit, eum ἐν οἷς sit, ut Foerster t. III
459, 16 observavit, idem atque in eo quod Vel Henricus an Her-Werden . I 85, 2 ed. Foerster ο προσεπεσε τῆ κεφαλὴ pro O perperam coniecit cf. Foerster . II p. XIV .