Specimen coniecturarum in Platonem [microform]

21쪽

qiladam emendatione opus esse. Repone e -ι λχρονον lana loci sensum ' erborumque structuram expeditam habebis. Hoc enim dicit lato a vo-ro amasio quale solatium aut quas voluptates asserens efficiet, ut ne ipsi συνοντι aetatis inaequalitas i ανισος χρονος, ut supra i χρονω ἰσοτης scripserat in summum aliquando taedium vertatur. Sed age, ad luculentissimam et celeberrimam sermonis huius partem, ad disputationem de antiqua humanae mentis conditione progrediamur. . Quae quonam consilio huic libro intexta nobis virideatur, alio disseremus loco. Nunc mendorum, quae complura e iniuria tempori traxit, uno a L. quo liberare eam conemur. Animi humani, ita

fere disputat ille, hoc in loco poeta magis quam philosophus donec integri sunt alatique totum, coe Ium perlustrant alis autem amissis in haec corpora delabuntur, humanamque figuram induunt. Deinde haec addit Steph. 46. Bip. Sa : ην αἰτίαν τῆς τῶν πτερω αποβολῆς, δι' ἡ ψυχῆς αἰπο ρεῖ, i

καὶ αυξεται μαλιστα το τῆς ψυχῆς πτέρωμ α Hoc igitur loco videtur in verba illa κεκοινωνηκε δε πη μα,λιστα τω περι το σωμα του θείου ψυχή quod planximendum irrepsisse. Eorum enim, ut hodie leguntur, duplex structura statui potest. Quippe si ea uno in modum ordinaveris Ψυχὴ κεκοινωνηκε του Θειουμαλιστα των περὶ το σῶμα, huiusmodi fere existet sensus omnium, quae sunt Corpori adiuncta, maxime animus particeps est divini quam quidem sententiam frigidam esse, neque Platonis acumine

22쪽

dignam lacile sentias. Si ita: Ψυχὴ κεκοινωνηκε μα- λιστα των περὶ το σωμα του. γείου haec effieietur sententia animus est maxime particeps eorum, quactsunt annexa corpor του θειου. Verum quamvis leo

corpus Plato tribit erit tribuit enim paullo superius rtamen hic το Θεὰ non de eo ipso accipiendum esse locent verba paullo mox sequentia: oras Θεῖον καλον, τ λ. Ac Line ψυχη illud, ita in fine sententiae positum, videtur languidi aliquid et frigidi hahere. Quid multa Tolle ineptum iuui ψυχη,

ab inepto tollatore noulcatum quo sublato vi loquam commodo facilique lapsu se ii tentia decurrat rata ea est natura, ut gravia in sublime tollat, ubi de brum habitat genus. Omnium autem eorum, quae corporea sunt, maxime particeps est divini ala. Divinum autε est, uul quid pulchrum lapiens, bonum, et huiusmodi est. Eo igitur ma-acime nutritur augeturque animi ala Finem disputationis huius fecerat Socrates. Iaminque Phaedrus, herrimo illo et suavissimo Socrati cae eloquentiae si umitis mirifice electatus, Lusiactartificia non miratur; soaestet ei paene orator, paullo ante dulcissimus Uuin etiam putat illum scribendi studium omnino depositurum, praesertim quum sit Nuper a principe quo clam viro eam ob causam viatuperatus. Sed leniter temeritatem iuvenis Socrates castigat, docens, viros in re publica graves id unum mime XOptare, ut scriptis suis immori

lem sibi laudem parent id quod satis intellia gi ex ea, qua leges suas scribere soleant, ratione. Hoc fere algumentum est loci huius Steph. 257. Bip. 344 si1 q. quem, quoniam et mencla iurahat aere et explanationem non una parto videtura equirere, totum liu transcribero non dubito I οὐ λογον σου , ita baedrus loquituri et nou 4 aum

23쪽

Μαι αμιοιρος γένηται λογογρο φίας τε καὶ του ἄξιος εἰναι συγγραφειν, πεν Θεέ αυτος τε καὶ οἱ ταῖροι. Hic primum in verbis illis καὶ γάρ τις αυτ- ω θαυμασιF,

24쪽

ἔναγχρος των πολιτικων τοῖ χυτο λοίδορῶν Οἰνείδιζε istud αυτων probum non puto. Nam probum si Diat, et loco incommodo positum esset, et υνειδι illud casu suo careret Scribe nctum αμω o κσυνοισΘ mirum profecto est quod ni Ingulari prorsus usu a latone hic adhibitum putes, mecum facile reponas, γ' obro α. Sequitur Socratis responso λυκυς αγκων etc. ut hodie scribitiir absurda Prope neque Platonis Socrati decora Sed paullo altius repetendum videtur Illud igitur proverbium γλυκυς ἀγκων quemnam habeat significatum, ne veteribus quidem Grammaticis liquido cognitum fuisse putamus Triplex enim explicandi eius ratio invenitur: una quae hic exponitur altera apud Athenaeum XII, et O. tertia apud Suidam v. γλυκυς άγκων. uarum omnium verum ut dicam, multa mihi quidem satisfacit Athenaeus enim marrat, Lydos, vitae mollitia diffluentes alienas uxores virginesque in locum quendam , Ob id ἀγκῶνα vocatum, conduxisse ibique cum iis consuevisse. Quarum unam. Omphalen quum ad regnum evecta esset, ut acceptam olim iniuriam ulcisceretur, in illo

ipso loco dominorum filias cum servii inclusisse. Lydos igitur, quo rei indignitatem verbo leti irent,

locum eum appellare mulierum certamen, dulcem cubitum Oι Λυδοι το πικρον τῆς πραξεως υποκοριζό

να in quo ut ne quis verba extrema pro spuriis habeat, facit et Casau boni auctoritas et verba illa

Hoc igitur commentum cuic: si modi est, illud certa ex eo intelligitur, proverbii huius vim Athenaeum ad μοκορι ταο, quendam retulisse. Et quae hic in Platone leguntur, ei similem fore eius Originem a re tristi . leni nomino mitigata. ducetidum Uecla

25쪽

Inipp. et Erasmi adae p. 386. At vero his adversatur Surcias, seu quisquis fuit ille Grammaticus, qui

Verha haec non .κατ εναντίωσιis, sed landiendi causa a veteribus usurpata diserte dixit. Harum itaque ra- tionum an aliqua et quaenam sit prohanda, equidem non X puto. Verum quoquo modo proverbium illud interpretabere, optime autem interpretere forsitan de ποκορισμιρο eo, quando res bona torquρο- tur ad invidiam contemptumque ut Platonis Socrates hoc dicat, viros istos artem, quam XΡetant maxime, sed assequi nequeant, eam illo sophisticae artis nomine in invidiam vocare, sed utcunque est, in verbis istis τι απο του μακρου αγκωνος του κατα τον Nειλον ἐκληθη, non dubito, qui mecum sit unusquisque non latonis, sed Grammatici mantam agnituruS, atque haud scio an vel illud οτι glossatori acumen arguere recte videatur. . Nam retinctverba, et vide, an possit, adhibitis, ut aiunt, si diculis, commodus et philosopho dignus sensus extorqueri. Ergone ita Platonem dixisse putemus viros in re pubIica principes, scribendi studiosissimos, quum rei Gifficultatem metuant, neque se magnorum scriptorum numero adscriptum iri videant, rem illam ulcissimam odioso nomine in invidiam trahere, quia Contra nautae asperum istum et formidolosum Nili cubitum metu ducti per euphemi , mum quendam dulcem appellent -- Deinde in iis, quae his subiiciuntur, legendum opinor ἐπειδαντινα γραψωσι λογον, quanquam hoc levius est. Sed ecce, alia moX Occurrit difficultas, a Stephano parum expedita. Quippe illa και ὀ ει,εν, τον ἐαυτο δη λεγων tentavit vir egregius, itaque scribendum putavit, αυτος αυτον δη λεγων ut και ς ιπεν diceretur, quod tale συγγραυμα adscriberet eius nomen, o F,εν. Eam autem esse O συγ γραφε αυτον

26쪽

aliam praeterea suadet emendandi rationem, ut εἰς εἰπεν reponatur, atque illud εἰς pro τι accipiatur. Quibus opus non esse arbitramur, modo angula accurate perpenderis. De lege hic agi dilucide pateta politico quodam perscripta, ipsaque legis formola e parte profertur legem autem sic perscriptam συγγραυμα lato dicit, scriptorem ipsum συγγραφη, veluti scripsit p. 386. 'Iδιο η ηαρσία νομους τι θ εἰς, συγγραμμοι πολιτικον γραέων. Igitur quum solemne legum initiuna lauiusmodi fuisse constet, Ἐδοξε τῆβουλη και τω δημω, perperam ita Ficinus: Probatum

est, inquit, scri 'tum Senatui aut opulo. Scilicet φησὶ illud ad scriptorem traxit, quum esset ad ipsam

legem trahendum. Nam συγγραικμοί φησι eiusdem plane generis est, cuius sunt pervagata illa, o λογος ψησι, αἰρει, σημαινει. O illud oppro υτος, αυτος adhibitum existimo, usu Atticis tritissimo. Etenim quum in legis cuiusque formula eius, qui eam tulerat nomen diserte scribi soleret, ut est e. g. in illo Ευηγορος ειπεν Demost h. Μidian. c. 4 lato hoo loco quoniam in universum de quovis legislatore loquitur, pronomen illud indefinitum usurpavit. Iam illud τον αυτο non est quod offendat. lat. Sophist. p. 245. To με τοινυν ἐμέγε τι τί τις α λέγοι; Phileb. p. 27. Δεινον με τοίνυν τι προςδοκῆν υδενδει τον ἐμιε. Lucian Hermoti m. c. 15. Και μή μοιτο νυ δὲ τουτον σεαυτον ενν ι, et paullo post ποιος ποτε ησδ α διώτης και κατα τον νυν με quibus locis

articulus cum vi quadam additus videtur, ut nostro etiam δὲ illud adiectum declarat. Iam si verba illa νον αυτον - συγγραφευς apposita παρεν Θετως accipias, velut quandam pronominis ἐπεξηγησιν , lucent suam, opinor, locus habebit. Nam ut unum hoc adclam, illi legis laudatores, ἐπαινεται του συγγραμματος,

sunt ipse Senatus populusque, quibus lex a politico scripta, probata est Denique haec extremo lo-

27쪽

eo posita οὐκουν αν ah ουτος ἐμμενη, γεγηθως περ- ται ἐκ του θεατρου ἡ ποιητης parum Ccurate transtulit icinus: quod si iamrobetur, gestiens e theatro HScedit tranquiam oria. Locum illustravit Dorvillius ad Charit p. 289. qui vertendum ita docuit et excedit e theatro auctor, uasor lator legis Athenis enim in theatro quoque saepius conciones haheri

solitas; τον ποιητην autem de cuius vi rei, non modo carminis auctore usurpari. In qua eruditi viri explanatione unum est, quod displiceat. Parum enim assequor, cur non poti ut Plato ε της ἐκκλησιας scripserit, quum concionis in theatro hahendae mos non esset status atque perpetuuS. Itaque vide, an forte verba haec, de poeca proprie accipienda,

usurpata hic sint per translationem quandam de legis suasore, ut breviter scripserit Plato, propria ita scripturus fuerit Γεγν Θως ἀπερχεται ὀ wγγρα-

Cuius rei fidem faciet, ni fallor, locus ille in Critia p. 37. ipsi laudatus Dorvillio, ubi Socrates,

προλεγειν γε μην, inquit, σοι την του Θεατρου διανοιαν,οτι θαυμαστω ὀ προτερος ευδοκιμησεν ἐν μύτω ποιητης.

In posteriore sermonis huius parte colloquiuini Inter Socratem Phaedrumque de vera dicendi arte instituitur, adhibitis iis, quae modo exposita sunt, dicendi exemplis. Ac Socrati quidem illud in primis necessarium videtur, ut, si quis de re quapiam dicere aggrediatur, is eius rei et singulas partes dispe fas in unum aliquod genus redigere, et genu Tursum in partes suas ex artis norma dispertiri queat. Sed ipsum audiamus edit. Steph. p. 265. Eip. 6 I.

28쪽

ἔρωντα ἐλοιδορησε μαλ' ἐν δίκη ὁ δ' εἰς τα δεξια τῆς μα

ἡμῖν αιτιο αγαθῶν. sit altior vitia in his verbis inesse putamus Primum illud συνορῶγντα γειν mire dictum est Fortasse Statonis manum aestituo, quum Corrigo ορωντα συναγειν. in quo facile errare potuit librarius. Deinde post ἐλε χθη Commate

tem pro accusativo, quem dicunt, absoluto accipio. Mox in hisce ιλλα ωςπερ ἀρτι τι λογω ο αφρο τῆς διανοια κ τ λ. 4Oecla est Diacula. Scribe τω λογω. Tum in verbis illis υτω και το τῆς παρανοια ti, ημῖν πεφυκος εἰδος omissa unius syllabae o ut a sensu suo locum defraudavit. Repone, εν ἐνημῖν. Idem suadet Ficinus et ipse lato quum paullo ante oscripsit Tot λογα το αφρον τῆς διαγρια εν τι κοινη εἰδος ἐλαί8ετο Deniques icinus post δεα Θετη perperam interpunxit Ommate hoc ab iis, quae sequuntur, non puncto separandum esse. totus structurae 'ρο-

29쪽

gior arguit. Haec igitur corrigere potius, quam illud κατ αρ Θροι tentare Stephanus debebat Scili-Cet οἰον κατ α ρθρα coniecit. Quidni καὶ κα ἀρθραῖ Sed proba est scriptuna. Nimirum qui κατ αρ-γρο ' πεφυκε, rena quampiam in parte suas distribuli, is naturalem partium iun Cturam sequitur, articulatim rem dissolvit, non jstrahit temere neque vi frangit. Iuvabit, opinor, extremo quoque sermone Is quot locis suum decus instaurasse. Igitur in egregia illa et sublimi de libri s scribendis disputationst, in qua videor verum Socraticue disciplinae alumia I Um agnoscere, praeclare ita lato de sapiento Steph. 276. Bip. θ84. opinς με ἐν, γραμμασι κηπους,

δ αξει. Hunc . ocum in fine turpi vitio deformatum

ἐν οἶς λέγω, παίζων αξει. Quemadmodum statiri infertur του ἐν λογοι δυναμ λου παίζειν. Non ita multo post Socrates haec loquens inducitur Steph. 277. Bip. 386 T δ α περὶ του καλου ηαισχρον ιναι το λογους λεγειν τε και γραφειν, καὶοπη γιγνομενον εὐδικη λεγον - ονειδος εἰ μὴ αραου δεδηλωκε τα λεχ. γεντα λιγο εμπροοΘεν. ala haec vertit OOge v. pag. 85. edit. Sch. nili forte, quae auli ante dicta sunt, rem fatis declarane. Ita potius vertenda erant nisi forte, qua Paulis ante dicta sunt, rem non satis declarant. Se i subia

olet hic aliquid de meddo. Scribe και mi γιγνομ

30쪽

νον ἐν δικη λεγοιτ α ιυειδος ἡ μη, αρα οὐδεδηλωκε cet. Cui scripturae et Ficinus adstipulatur sic verten clo: quomodo studium hoc iure vim 'erari queat, . quomodo nequeat, et ipse etiam lato p. 34 Τίς ου ὁ προ- πος οὐ κακῶς τε και μὴ γραίβειν. ag. 349 . νιέ α-

σθαι τον λογον πη καλων εχε λεγειν τε καὶ γραφει καιοπη χη atque ita aliis locis. o in his verbis, ειτε Λυσιας ἡ τις Ελος πώποτε γραφεν η γρα νει, haud scio an legendum sit, quanquam ιτε illud subsequente γ tueri possis ipsius Platonis auctoritate delegg. V. Steph. io 9. Bip. 229: Η μεν - τοιαυτη

Sermonis finem facturus Socrates Phaedrum edocet, quae Lysiae ceterisqu scriptori hus a scribendi arte dicenda habeat. Steph. 278. Bip. 388.

Ibi quae leguntur τι v κατ αντες ε το υμφωνναμα τε καὶ Μουσων ἡκου με λογ- , in iis duplex mendum insedit. Nam pro καταβαντες manifesto scribendum est καταβαντε , cuius erroris causa in

promptu est pro ουσων autem veram scripturam offert Bas. a. quae κουσεῖον habet, elegantius sane, quam quod a librari profectum arbitrere. Ouippe νου o si retineas, mirere profecto, cur non ita potius scriptum sit allatone ἐς το Nυμήλων τε αμα καὶ Μουσων. Tum optimus ille latonis emendandi auctor Ficinus scripsit Musarum coetum. Atque prorsus ita apud Aristophanem Ran. 93 leguntur χελιδονων μουσεῖα, uni vid. Schol. Sed ne ora τῶ Θυ- λακών, satis e haedro videmur attulisse, e quibus harum rerum periti de animadversionibus nostris existiment. Ac veremur sane, ne parum videamur modesti, si alia his ex aliis sermonibus petita a l. iecerimus. Sed quae pudor reticeri iubebat, pro-J ta Platonis illustrandi studium excusabit.