Hellas

191쪽

μη η συναίρεσις των δύο ε δε δίδει καὶ ι ως βασιλεες, βασιλεῖς).Aἱ φωναὶ α καὶ ι κατ' αλλων δάσχυρατμον, οὐδεμίαν συγγένειαν

δε εμεῖς ἀντὶ του σημεῖς εστ το πληθυντικον του με, τ σεῖς

του σε. - Ο Λατῖνοι ἀληθῶς γραφον το ελληνικον , ως καὶ αυτοὶ οι Ελληνες προ τῆς 90ης λυμπιαδος Πῶς μως το πρ ψε- ρον, οἱ αρχαιότεροι μαλιστα, τουτ εστιν αλλο ζητημα Κατα Κουὶ κτιλιανον, η προφορα του εν ῆ λεξει Here ην μεταξυ του καὶ 1. N ecclesia των Λατίνων μετεβη ς egli8 εἰς την Γαλ-λικην, καὶ τ δμητος μετεβη si domitu μεταγενεστερως εἰς την Λατινικην, καὶ ο γεννητωρ ως genitor, v janua καὶ ε τὸ σανσ- κριτικῆ Καὶ ε αὐτῆ δὲ τ ελληνικῆ παρχουσι λεξεις νυν μενδι η, νυν δε δι ι γραφόμεναι, ως κω ταπης , αλητχ1ς , πίδαξε του πι1δῶ. Καὶ ο Πλάτων την λέξιν ημερα παρῆγεν ε του ἱμερος, καὶ ηρως εκ ου Ιρις, προσθέτων δε τὴν εἰκασίαν τι ἴσως καὶ κ του ρως παραγεται, λεγει , μικρον παρηλλαγμένου . ToΔημητηρ παραγε εκ ου ίδουσα μητ)ηρ καὶ περὶ τῆς 1μερας ρητῶς λεγει τι μερα προφερετο et του χλου της Ἀττικῆς, περὶ Ου ο Φιλόστρατος διδασκει τι ην ο πάντων μαλιστα καθα - ρεύων 'Οτι δ' αρχαιότατα πηρχεν, ουχι με ἴσως ταυτότης, ἀλλασχεσις πολλὴ μεταξυ τῆς προφορας του η του ι καὶ του ει αποδεικνύει ἡ δη το μηρικον λογοπαίγνιον ,, ελδεισαν ΟυM τ' 'δησαν ' καὶ ε επειτα χρόνοις το κατ' 'Aθηναιον, τι του Δημητρίου τοαγαλμα ην , οὐ λίθινον αλλ' ληθινον '' ως καὶ το παρ' Ἀριστοτέλει ἡ θραττε σε σε ἀκησυχεῖ), μό*ωνον τω , Θραττη σε γυνηε Θρ κης σε τεκε). Ἐν επιγραφαῖς μεταγενεστεραι ἀπαντῶνταιεν αὐταῖς ταῖς Ἀθηναι , πρεσβHα, ποίEI σε. Hτουργία, καὶ ν

192쪽

σημερον σώζονταί τινες λεξεις υτ προφερόμεναι, ως ζουμί, βουβος , καὶ παρα τοῖς αρχαίοις το ους εἶχε γενικην τος, καὶ νδιαλεκτοις η Mobσα ην μωτα. I δίαν προφορα εἶχε βεβαίως καὶ το εν τοῖς πρωτοις χρονοις, ην επὶ πολύ διετηρησεν εν ταῖς διαλέκτοις , καὶ τοπικῶς μεχρι καὶημων σημερον του χλου λεγοντος ερ' εἰπεῖν ν η 'Aττικῆαχιουρα καὶ ξιούλα, ς ε ταῖς βοιωτικαῖς επιγραφαῖς πανταται

φθογγος , λεπτυνθεὶς βαθμηδον εις I, ως συνεβη ενιαχρ παρατοῖς Γερμανοῖς, παρ' οἶς ο χίλλε ομοιο καταληκτεῖ o d88 μετα του Paradies. Ἀρχαιότατα δὲ βεβαίως πολλαχο τῆς Ἐλλαδος μετεπεσεν η πρωτη φωνη του εἰς I, διότι πολλαὶ λεξεις

εγραψοντο πάντοτε διαφόρως διὰ του ἡ του , s δρίον, μόλυβδος βύβλος , καὶ παρ' Αἰολεύσιν περ ὐπερ), ἴφος καὶ εἰς

το Λατινικον μεταβαίνουσα α φρύγω, δακρυα σὐκον, γίνοντο

frigo, lacrima, ficu S. Καὶ ις ἡ Σανσκριτικὴν δε μετέβησαν επὶ 'Aλεξάνδρου τα ὀνόματα Διονύσιος , Λυσίας es Dioni8iyaSa I talasa. Εὐρυ πεδίον πεισματωδους μάχης εἰσὶ καὶ αἱ δίφθογγοι Οὐτωδεν α καλούντο, λεγουσιν 'Eρασμῖται , αν δὲ εἶχον δύο φθογγους. Ἀλλὰ ἡ αρχην ταύτην δε εφαρμόζουσιν ούτε εἰς το ΟΥ, ούτε εἰς ας διφθόγγους τῆς γλώσσης των.

n. προς τας μετα του λοιπον συντεθειμένας , θελουσι ναπροφέρωνται αυται αναλελυμενως, i, i, ι οπερ καθιστ ἀνέφικτον την διακρισιν μεταξύ παῖς καὶ παῖς, βασιλεῖ καὶ βασιλεῖ, οἷς καὶ ο ς.T οὐαὶ κηρύττουσιν ἄτοπον, διότι η λύπη αναφωνεῖ δῆθεν ουαῖ Καὶ μως παρα Γερμανοῖς 1 εκφωνησις τῆς λύπης εστ Ivela καὶ παρα Γαλλοις μαλιστα uail Ἀληθες τι αρχαιότατα το Ι

καὶ εἰς την ατινικὴν δεχθεῖσαν πίσης εκ Βοιωτίας καὶ το OEαντὶ Ι. Παντα δε ab τα ησαν διαλεκτικαὶ κατα τόπους προ- φορῆς ποικιλίαι.

193쪽

αποδείξεις εἰς καττην γραμμην T 325 . X. ὁ Α σιος συγχεειτα λεξεις καινο*αν ς καὶ κενοφανὴς Παλλάδιος 350 παρατίθησι τ λογοπαίγνιον , Οὐκ θέλω , δόμινε, ο γαρ εχ δόμεναι .' 'T 3l παίζει ο Θεων διὰ τῆς ταυτοφωνίας , παῖς ουσα καὶ ἡπεσοὐσα . Ἀλλα καὶ 1δη τω 275 r. X. ὁ Καλλέμαχος παραθέτειτο is ναίχι καλως' καὶ ,αλλος εχει , καὶ ὁ Ἀριστοφανης αὐτος χλευάζει τον Κνον Θηραμεν ην ως δῆθεν λεγοντα τι ην οὐχι Xῖος, αλλα Κεῖος. I 'Eνιανες του 'Oμηρου γραφονται Αἰνιανες ε ταῖς επιγραφαῖς, καὶ πλεῖστα αλλαι λεξεις διττως γρα*οντο, ως αἰωρα καὶ μετεωρος, γαῖα καὶ γεωγραφία, καὶ ἡ ταυτοφωνία παρήγαγε καὶ την σύγχυσιν ν τ χρησμ μεταξυ του λοιμος

καὶ λιμός. καὶ ε επιγραφαῖς δε πλείσταις των χριστιανικων χρόνων παντωνται, μαλιστα εν ΛΜεγαροις , αἱ γραφαὶ κίτε, κέ καὶ κ τῆς τρίτης gr. X. κατονταετηρίδος , γενητε'. ελος καὶ εἰς τη Λατι νικην παντα τα EI τῆ ελληνικης μετεβησαν ως , καὶ πολλα Ι πἱσης , ως Vinum, VigUS, και η Ι νίοτε, ς , οἷον FeneStra. Ἀλλὰ παντα ταύτα, καὶ ὀρθα καὶ υλογα αν ἀναγνωρισθωσι, δῖεν μας ἀπαλλαττουσι της μομφtης τις απολογίαν δε επιδέχεται, λεγουσι, τῆς του Ιωτακισμοὐ, τὴν εὐ*ωνοτέραν των γλωσσων δι'

πως σκεπτονται περὶ των α της Σανσκριτικῆς εν η Ῥαμαγιανα,

Μαχαβαρατρι καὶ λλοις, ἡ αν καταψηφίζωσι καὶ του ' Ω ρατίου γράφοντος nisi qui didicit. Ἀλλ' αναλύσας ε περιεργείας 25

στίχους Ομηρικους ε διαφόρων χωρίων, ευρον τι κατα μεν τηνημετερα προφορα περιεῖχον ι μεν 10 l, ε δε 93, κατα δε τὴν ερασμικρο, η τις αλλως τε διὰ τῆς ἀναλύσεως του α προσθέτει νι περισσότερον, περιεῖχον ι με 76, ἀλλ' Hl8, στε δικαιότερονθα προσηπτετο αὐτοῖς ἡ μομφη του τακισμοθ. μοία δε καὶετι μείζων ἀναλογἱ των φωνῶν ε πάρχει καὶ ε τῆ Γαλλικῆ, καὶ μάλιστα εν τῆ Γερμανικῆi. Καθ' σου δ' ἀφορ τας μετα του συνθετους διφθόγγους αυ,ευ, ηυ), περίεργος εστὶ 1 ἀξίωσίς των να προφέρωσιν 'Eλληνες ερυαγγελιον την ελληνικην λέξιν ἡν κεῖνοι δε διστάζουσι να προφέρωσιν Evangelium. παμφοτερίζουσα γραφὴ του κτάβιος καὶ 'Οκταύiος , καὶ λλων τοιούτων λέξεων, αρκεῖ εἰς ελεγχον της προφορας καὶ το α καὶ το αβ. Ty a ην το φωνηεντο πρ3ψερτον δίγαμμα εἰς τας τρεῖς κείνας

194쪽

διφθόγγους , δι' ο καὶ πολλάκις εἰς επιγραφα ὰ παντα ται τρδίγαμμα παρεμβαλλόμενον μεταξυ των διφθόγγων κείνων, ως,,Tραγαξυδος EFυανδρος V, κυρουν το περὶ τῆς προφορας αὐτων ως παλιν, ἔνεκα τῆς προ*ορας ευρηται νίοτε τρο παρεντιθέμενον

Καὶ εἰς αὐτ δ αντεταχθησαν α των κτηνων μαρτυρίαι Οι κύνες του Ἀριστοφάνους α α υλακτούντες, πρεπε νὰ προφερω-

σιν ἀο ἀου καὶ μως παρ' ημῖν γαυγίζουσι καὶ παρα τοῖς Γάλλοις iis abolent.

Ο,τι μῶς ἀντιτάττεται τι, εστιν τι οἱ ἀρχαῖοι οὐδεποτε αεπρόφερον , πεπαίδευντα - το υ προφερετο ς σύμφωνον, διότι των Ελλη νων ἡ καλλαισθησία δεν ' ανείχετο τρία σύμφωνα αλλε - πάλληλα ' καὶ μως νείχετο τεσσαρα, εἰς τὴν λεξιν ερ' εἰπεῖν

εκστρατεία.

Καὶ τούτων δε των διφθόγγων ανάλυσις καθίστησιν δύνατον την διάκρισιν μεταξυ τού υ καὶ ab , αὐτὸ καὶ αὐτἡ αὐλος καὶ αὐλος. Περὶ της ὐπογεγραμμενης οὐδ εν λέγω, καθ' σου ρ Στράβων 1δη χαρακτηρίζει αὐτην ς ,εθος iυσικην αἰτίαν ρυ εχον .T δὲ πνεθμα τῆς δασείας ηγνόουν πάντοτε οι ψιλωταὶ Αἰολεῖς. Καὶ οἱ λοιποὶ δ' 'Eλληνες ἔπαυσαν ἀρχαίοτατα προφέροντες αὐτην δι' ὁ καὶ ε Ἀθηναι , ε επιγραῖαῖς αρχαιοτεραις της 9ης 'ολυμπιάδος το σημεῖον αὐτῆς Η τίθεται λως σφαλμένως καὶ αὐθαιρέτως, οἷον προσHαπεδομεν, οῖκος, EIE HAI - ἡ παῖς), καὶ μετὰ ταύτα κλείπει παντάπασι Καὶ ὁ Πλάτων δὲ φαίνεται γνοωντη προφορὰν της δασείας, τε εικάζει την λέξιν η προελθούσανε επαναλήψεως της λέξεως Ἐρα Κατὰ παράδοσιν δ' εμεινε ηεπιρρον τῆς δασείας επὶ προηγουμένου φιλο συμφωνου, ως καὶ ντοῖς παρ' ημῖν, ,, καθόλου, καθεὶς , κτλ.

Υπάρχει δ' μως τι βεβαίως μεταβληθεν τῆς αρχαίας προ- φορῆς , καὶ οὐτ εστιν η στιχουργικὴ προσ*δία, ητις ἀποβαλοῖσατ, διπλουν στοιχεῖον τοὶ χρόνου καὶ τόνου, το την ἀπαγγελίαν

195쪽

ὰσματι κην μῶλλον αναδεικνύον, διετηρησεν εν κάστη λεξει μίαν μόνον συλλαβην προεχουσαν η διακρινομενην Καὶ τοὐτο δε συνεβη

Ἐλληνικν I υπεσκέλισε κατα μέγα μερος την ποίησιν 1Ῥητορικη.Tαὐτα, καὶ πλεῖστα αλλα αποδείξεις, δικαιούσιν, ως ρονω, ημας α παραδεχθωμεν, τι αν τινα των Ελληνικων γραμματων

επὶ Καδμου εἶχον, ἡ καὶ μετα αὐτα κατα διαλεκτους διετιερησαν ἀλλοίαν την προφορα της παρ ἡμῖν Πεμερον, εἰς τα κυριώτεραομως κεντρα το Ἐλληνικοὐ πολιτατμο ηλλοιωθη αυτη βαθμηδονεπ' αὐτῆς ηδη τῆς κλασικῆς ποχῆς , καὶ εἰς την κοινην μετέπειτα μεταβασα, περιηλθεν ει ημα ἀναλλοίωτος κτοτε Ἀλλ' ἡ τοιαύτη 1μων πεποίθησις, οῖα δήποτε κα εχη περ αὐτῆς τας πο- δε ξεις, προσκρούει εἰς λόγον δυσκαταμαχητον, τον τῆς εὐκολίας ην παρέχει η ερασμικη προφορα εἰς τη εκμαθησιν τῆς ὀρθογραφίας.Tον αυτον αν επεκαλούντο καὶ τῆς Γαλλικῆς οι διδασκαλοι θ' απρτουν παρα το μαθητο των, πως μαθη να ὀρθογραφῆ τας

Κα εν Ἀμερικην, καὶ ε Γαλλ φ καὶ ε Γερμανία ηγωνίσθην τοκατα δύναμιν καὶ προφορικως καὶ εγγράφως, καταπολεμων τηνερασμικην οὐχὶ ερασμίαν προφοραν, να περμαχησω ὐπερ τῆς εἰσαγωγῆς εἰς τα πανταχοὐ παίδευτηρια τῆς γνησίας Ἐλληνικῆς. Καὶ παντας με του λόγους δι' ους πετυχον δε νομίζω ναγκαῖον να ἐκθεσω ενταθθα. Ἀλλὰ κατόπιν ξέδωκε περὶ τῆς Ἐλληνικῆς προφορας πραγματείαν αγχινουστατην ὁ εν Βερολίν Ἐδου- αρδος Eγγελ, καὶ ἴσως εἰς ας νύξεις αὐτο κατα μεγα μέρος ὀφείλεται ὁ τελευταῖος επὶ το ζητηματος τούτου θρίαμβος, η εν αὐτῆ τῆ πατρίδι το Ἐρασμου δρυσις ταιρίας διεθνούς, ἡτις δικαίως πικαλεῖται φιλελληνικη, διότι ἐπίδι κουσα τημ ξυπηρέτησιν ob ν γένει πολιτισμοὐ, πράττει συγχρόνως ἱλα καὶ ἰδίως συμφέροντα τῆ Ἐλλαδι. Πασίγνωστός εστιν ὁ εν τελευταίοις χρόνοις ἐξ ἀτόπων πιστημονικων δῆθεν θεωριων πολλαχοὐ προελθω εντροχιασμος των πεποι- θησεων προς τασεις λιστικας λως, καὶ πραγματιστικας, πει-

λούσας αὐτας τας εὐγενεστέρα βασεις τῆς κοινωνικῆς αναπτύξεως. Κατὰ των τοιούτων θεωριων, αἴτινες θέλουσι καὶ ἀπ των σχολείωνετι ' ποκλείσωσι παν το εἰς ἐξυπηρέτησιν των λικῶν συμ*ερόντων η ἀπαραίτητον κρινόμενον, μόνον δὲ συντεῖνον εἰς της ψυχῆς καὶ οὐ νοος την διαπλασιν. εν πρώτοις πομένως την σπουδην τῆς

196쪽

ελληνικῆς , ως εἰς α χρηστα, σπαταλωσαν τον χρόνον τῆς νεολαἱας, συνησπίσθησαν εν Ἀμ, στελοδαμω, να ἀντιταχθῶσιν, ανδρες πολυμαθεῖς καὶ διανοίας ψηλοτέρας, προσέτι δε καὶ γυναῖκες περτο ευγενως καλο ενθουσιῶσαι, καὶ πρωτιστον προβλημα αὐτωνεθεντο να περμαχησωσι της πανταχο εν τῆ αγωγ ενδελεχους σπουδης τῆς ελληνικῆς γλωσσης καὶ φιλολογίας Εἰς τον βωμον δε της ληθείας θύμα φεροντες καὶ του προγόνου αυτῶν τημ αρκτον,απαραίτητον πρεσβεύουσι καὶ ἡ παραδοχὴν τῆς παρ' ημῖν τι εν χρησε γνησίας προφορας της ελληνικης, ἴνα αυτη καὶ ως ζῶσα

γλῶσσα των προγόνων παρα τοῖς πογονοις , καὶ κατα πασα αυτης την χαριν διδασκηται. Θὰ περιττολογουν αν ἐζητουν νώπιον μῶν αναπτύξω τίνα σπουδαιότητα εχει δια ἡ Ἐλλάδα , διὰ την σχεσιν αυτῆς μετατο πεπολιτισμεν ου κόσμου, καὶ δια την ναδυομένην αυτης φιλολογίαν η τοιαύτη τῆς ταιρίας νεργεια, ἡτις πρόκειται πανταχοὐ καὶ κτος της 'Oλλαυδίας να κταθῆ. Ἐν δ' κ πολλῶν, το στεφανωμα παντων, ' ρκέσ: να πομνήσω, τι αν η Ελληνικη δίδασκηται πανταχοὐ κατα την αὐτην, τὴν πατροπαραδοτον αὐτης προφοραν, μεχρι καὶ τῆς θ εν χρησε ὐπο την εὐγενεστερα αὐτῆς μορφην, πλὴν του τι πας λόγιος ξένος θελε ευρίσκει ενταθθα ς αλλην πατρίδα, πας δ' Ελλην μογλώσσους παρα τοῖς πανταχούλογίοις, δύναται να παληθεύση καὶ το ενίοτε κ*ρασθεν νειροντο ν κούσωμεν την γλῶσσαν ημῶν λαλουμενην ως κρινον διεθνες οργανον τῶν πανταχοὐ της γης ε ηγμένων, τα παντες ὁμοιομορφως την μανθανωσιν. ἰς παντας δ' σοι μετα χαρας καὶ πατριωτικο ενθουσιασμού θέλουσιν πικροτησε εις την σύστασιν τῆς νἈμστελοδαμ διε θυοὐ ψιλελληνικῆς ταιρίας, γνωστον καθιστῶ, οτι τῶν μελῶν, π ετησί συνδρομῆ l ραγκ χρυσῶν, γίνεται η εγγραφη εν τω γραοείω τῆς ε*ημερίδος Ἀκροπόλεως καὶ τ Βιβλιοπωλεἱ τῆς Ἐστίας. ο δε περιοδικον τῆς ταιρίας, τοἘλλα επιγραφόμενον, καὶ εἰς διαφόρους γλώσσας, ε αλλαις καὶ

την Ἐλληνικην, τριμηνιαίως προς το παρον κδ δόμενον, τιμαται,