장음표시 사용
11쪽
' G Ε. GVIL OEDERI Nouembr. I I s. excuse est, ita de Gesnero: meminiss procul dubio, - - quam saepe tibi eam apprecatus sim felicitatem, ut ex humanis mi Gesieri acroasibus fructum iam pridem capere potu es , reliqua. Gestierus paullo post hanc epistolam ita ad illustr. Heineccium:
Oui tacita potius veneratione ct canaeda apud Hios commem raιione laudum tuar- , quam Iis eris meis colendum ιe adhuc
putau/ , vir illust,is, videbar mihi Ane russcitate tacere aetatius non stose, posiquam tot deinceps ruae in me benevolensiae Agna erisiare viH. In epistita , qua civi meo gratularis, eam de me me Iionem inieris, , quae in superbiam me inducere posset , nisi olim didicissem portas indicari tatium virorum la-ibus , quales nos esst velint, quam quales judicem : rum apud Go. Fris iam tuae in me voluntatis pignora quasi cerris a de sui . Denique illud probe video , non facturas fulse clirmes mox, --πυ--ninis os , uti me in praefationibus suis , alter Stephaniani libeui , aiser tui, encidendis adeo elogiis mactarem , fl laudibus meis tuum obstendi animum putasent. Habes iraque , vir iuuinis , hanc quasi omgrapham, non tantum gratissma esse , quae abs te minem modo commemoraus, sed numquam me Miser de te es quam de summo viro , ct de Iisteris nosueris Urime merito, locutiam : quod quia dem tanto facilius mihi crederes , si otium ebstet tibi totius visae meae tenorem ct commentandi rationem inspiciendi , qui numquam magnorum virorum obtrectationibus iter mihi ad famam param
dam Evixerim ; sed potius iis officis mihi , si posem , concilianaeis ,
in filiora cerae tuorum pro mediocritate no P persequendus , eo Am dueram peruenire , vs ct mihi aliquando locus inter homines non ignavos adsignaretur. Haec ira se habere , ct me candidiss-- Laudis tua maximae Durorem , admiratorem vinulis , o dignia ratis , modo ferires no Pa tenuisas , defensorem esse , -- crae somni sudio abs te contendo. Bene vale, ct rem tuam publica-que gere feliciter. Via Agnoscimusne Qmmos viros, doctrina & ingenio aequiparare, humanitate etiam antecellere alterum alteri studentes I Sed non
12쪽
gnoscere :ITametsi misi scam voluptatem capio ex amicorum sitieris , quae me mim s amoenis Uractum nego iis recreare quodammodo, e --que seueritatem framime sua , iamquam condimento quodam mia
instare solente iam pridem tamen est, quod nisis me magis oblecta-tiit episeola tua, quamuis eamdem c pudorem mihi, ut laudes, re mihi adme iris, non agnoscenti , excussise fateor. Duidem ex quo ab amoenioribus Musis, quibus ego me iuuenis totum consecraso via Aebar, Huulsus aliis firmioribus , cst nonniamquam inirierati sonis IitIeris vacare coepi , quod tamen non sine Dei optimi maximi vo- Anime ac consilio factum ese inreuigo, seri prefecto non potist , quin ab Hia Muti, ad quam iuuenis avi rutam, iam arrate proU Hior ah m quam omisime, ac moinde virorum Melissimorum amiciariam , quam Audiorum similituia, doctrinaeque paritas conticiare δε- Di , Oix mihi possm polliceri. At amo tamen 2 f μι is eos omne qui, quod summum est in elegantioribus litreris, sunt consecuti, neque umquam eorum litteras lego, quin impetum quemdam , ac nouos velut ignisulos , quibus ad priss a ista stadia recolendis insummer , in me persentiscere mihi videar. Guum ne tu, vir celeberrime,
huius elegantioris doctrinae laudem in Germania fere Mus hodie fusi ineas, ac lisIeras iam prope fugientes Assas : facile prosem inreuia ges , quam mihi non modo lucrenda sed di honorifica is rura sis amiachia tua , quam tanta humanitate tamque liberaliser polliceris. Age vero, vir celeberrime, patere vi tecum iungam manus, tibique certo persuade, me tecum facturum mutuum, o quum tibi in omnibus facile cedam, in amore tamen nihil tibi umquam esee concessertim. M Seuis vestgrare Ouinctilianum iam tibi in manibus est, inrelleximus , cuius ego desideritim vix fero. Nequo enim atriae quid exspectamus, quam qNoae eximium, perpolitum , fui ne absolutum numeris futurum sit, maxime quum limam adhibeas post Βιrman-κum , qui nihiIIbi videbatur aliorum ingenio atque in fibiae rei ascum es, vir celeberrime , vitam viresque labori pulcherria
13쪽
X GE. GVI L. OEDERI PRAEFATIO.eno pares, quin re fauentem cinam tibi ex animo precari. Viae , isque rei publicae litterariae bono quam dimissime, meque tui simaei sess-ιm , quod facis , ama. Halae Magdeb. V. Id. m.
Habetis , lectores, quae scire vos e re vestra putabam , ipsamque hanc epistolam integram, etiam ea parte , qua aliud agitur , ne quid eius ereptum aut interuerssim adeo sibi querantur harum clegantiarum studiosi. Habetis ceteroquin libellum, quantum C ra nunc praestari potuit, emendatum, indices etiam non ad hanc modo editionem accommodatas , sed passim auctiores. Nos laboris nostri fructum praecipuum percipiemus tum demum, si eo
rum commodis, qui utuntur hoc libro, etiam nostra opera con-1ultum aliquo modo esse intest erimus. SCA Gottingae mercatu verno cIO ID cc XXXXm.
14쪽
JO. GOTI L. HEI NEC CII, I. C.
Uo potissimum in Latinae orationis cultu ca-Duo ex yenda sunt elegantiorum litterarum studiosis. trona in Alterum, ne auribus sint tam agrestibus atque im L tini' ζ'
politis, Ut omnem orationis natorem atque et
gantiam, tamquam rem inanem ac supervacuam, omnino negligendam esse existiment ' . Ait rum , ne per omnem vitam id unice agant, ut quasi calami liris intorqueant orationem , eique colores adstititios, tamquam sucum, inducant .
in Talis fuit veterum scholastico. rum Ac glossatorum barbaries, qui se eruditos non putabant , nisi omnem orationis cultum ejerassenti s Intelligo verum e nam substituerant illi ineptias euasdam ex soni quacunque convenien- ineuii Fundam. Odi or. Duis. tia captatas, in quibus decus omne ora tionis collocabant. G. ) Contra eos qui putant, ornatu omni supersed ri posse. G. ) elegans exstat oratio κAntonii Maioragii , quae inter ejus
15쪽
rim suIsse unquam ita barbarum quemquam , ut co ipso nomine sibi doctus videretur, si ruitice & imperite scriberet. Sed de eo quod pulchrum esset, disputabatur nimirum . illi quos res tat AI ores. 1, eum satis ess ii sertum Herbant , qui Iensa mentit vine atqtie intelligenter ea Dcare dicendo vae M. G. κ') Talis suit sophi: arum veterum eloquentia, de qua crudita exstat disssertatio Ge. l. Artegkii, edita I
nae CIIII CC v II. Stilus purus & concinnus praeclarum cst eruditionis omnis ornamentum, non ipsis tamen eruditio l), quae non in verbis, sed rebus earumque caussis pernoscendis po, sita est. Cavendum itaque ab illo s.flu& supercilio quorumdam grammaticinrum , qui se solos sapere , ceteros volitare veluti umbras cra sumant, lepida oratione , quae7pro susius humanitatis inscribitur , exagitati a V. C. Alberio
In hae quaestione , An sacultaς
Latinae linguae sit eruditio' caute versandum est. I. Si cruditio est quaecunque periectio hominis, in quantum rationalis est: tanto illum eruditiorem se eruditionis nomen sibi vIndicare potest, ita potest esse uvie ad illam cognitionem perveniundi instruitientum. III. Graeca & Latina linguae non possunt recte addisci, ut non multa simul disicas, quae sint pars eruditioniς. Qui intelligere Demosthenem dc Ciceronem voluerit, ne de scriptione & sermone dicamus, quae ex intellei hi illo demum oriri post int) illum egregie multarum rerum disciplina eruditum esse oportet, quod ipse cursus harum pra lectionum docebit. IV. Eloquentia vero facultas de rebus omnibus benedicendi plane est gradus magnus eruditi nis,quin ipsa loquens sapientia. Rerum e- iam fimulacra quaedam sunt cogitati omnes, cogitationum verba imagines tanto veriores cogitationes, quanto sunt rebus aptiores, tanto pulchriora verba, quo accuratius cogitati nes illas pinguntii nhoe differunt magister linguae vulgaris, S rhetor philosephus, quod ille rerum vulgarium appellationes & formulas quotidianas docet, hic de rebus omnibus apte, decet, & eum dignitate dicere. Vid. I r. Theoph. Cunali
oratoria scientiarum familiae toti cognata, esse, quo plures linguas novit, non est s. rationis O orationis a Leslsimum vincu- dubium. II. Si eruditio est rerum uti- m. Talangaei 3 s. Suo. G.
lium cognitio solida, lingua nulla per
II. Quemadmodum enim sententiae, quamvis eruditissimae reauitonis quodammodo vilescunt, si genus Orationis sit spinosum, exile, ratio. jejunum, languidum, enervatum, incultum d ita nimiae illae or
tionis veneres omnem sentcntiarum vim ac gravitatem infringunt , ac prorsus effeminant ). Huius Quantum ergo interest inter seminae sordes , meretricium fucum, &
cultum matronalem e tantum oratio
harbara, sophistica, & casta inter se
distant. Viae M. Ant. Maioragii laudata oratio, p. 227. 272 . Praeclara sunt, quae hanc in rem scripsit Quinciaritia i in Insit. orat. lib. V. eap. I a. ubi de nimiis illis orationis veneribus, is , usi eleganter Anesiis v cat, loeι - νὰσπιν ἐιαnγι ν δ - μιράκια ,
ita iudicat: quapropteν eloquentiam lim iane , s ut sinuo enim, dicam, o libidinosam res pina νυ uptate audiιoria probent,ntillam esse exisimabo , quae ne minimκm
quidem in se indisium maseusini ct inco rupti , ne dieam grasis ct sancti viri ofrendet. Caeterum hoc ipsium scire, quae sint nimiae Heneres, quid spinosum, ouid exile Sc. non nisi ejus est, qui consuetudine atque usii subactum habeat harum rerum judicium, in quo caput est,
16쪽
ut tum ipsarum rerum naturam, tum modo consequamur, per Pries jam Propriam vim vocum atque signuicatio- declarabitur. G. nem bene inspexerit. Quod i plum quOIII. Recte proinde ac praeclare decorum Latinae orationis Stiluet habitum nobis ob oculos posuit ille elegantiarum pariter ac nequitiarum arbiter, Petronius 9: Graudis, inquit, ct , ut ita ' e. ., dicam , pudica oratio non es maculose, nec turgida , sed naturali hquadam pulcritudine exsurgit.
In Satyri cap. 1. cujus verba pe- Ill. Bergerus in prooem. lib. de natu-culiari commentatione prolecutus est rati pulcritudine orationis p. 8. sq. G.
IV. Quamvis vero ad adsequendam pudicae illius ac castae Usὶ Φ0dorationis facultatem permultum faciat ingenii ubertas astiduaque exercitatior ratio tamen procul dubio fugit cos, qui eloquentiae laudem omnem in quodam ingenii atque exercitationis genere unice esse ponendam , neque eam arte ulla obtineri certe adjuvari G. posse, arbitrantur θ.
Fuit in hae sententia Q. Tulliui ter hac in re merito suam s*ungit sem cero, Marci frater, ut patet ex hu- tentiam. ius de Orat. lib. I. a quo tamen ipse fra-V. Omnis vera pulcritudo in justa partium proportione , api 1R P'G que earumdem nexu ac dispositione sita es . Haec omnia autem qψς pleraque saltem G. quum regulis quibusdam certis atque indubiis describi possint: consequens sane est, ut & eloquentia arte constet, certaque adeo Possint . ostendi cultioris Latinitatis fundamenta . ) Sic quum absoluta aedificiorum
pulcritudo , quam vocant architecti, quae per se & necessario omnibus, etiam architecturae ignaris, placeat, in tribus potissimum consistat , telle Iriri ι Dio lib. I. eap. a. in symmetria, seu convenibente partium consensia, materiae excet lentia , & in ta leu exacta membrorumsingulorum elaboratione, nulla autem res accuratioribus regulis constet, quam inreia, utpote in quibus magna geometriae pars versatur, fic relis quae pulcritudinis partes: nemo dubitat , quin architectura possit doceri. rior lententia sic videtur posse comprehendi. r Sine praeceptis ad fastigium perducta est facultas dicendi. I. Ex praestantissimis exemplis demum ars forma ta. 3. Facilius aliquis sine praeceptis. sola exercitatione eloquens fuerit, quam contra. 4. Praecepta tamen minime contemnenda. Nam a) juvant intellectu pulchri & observavonem diri sunt. b)ordinem quendam exercitationis pra stribunt. σ) ad iudicium de suis aliisquelcriptis serendum prosimi. G.
in legendo scribendoque diuturna ), quibuscum si conjungas ςR. 'PIaccepta adcurata, tum vere locum habent illa Oceronis ): pQ
17쪽
suum ad naturam eximiam atque illustrem ac re scrit ratio qxaedam consorinatioque doctrinae tum illud nescio quid praeclarum 4e sagulare solet exipere. ) Ad eloquentiae studia qui apti
aut inepti sint, cum cura inquirit IIb-eh. Iunius ADAM. Holri. III. nc p.9.f. - Ηine Ciereo de Orat. I. 33. Stilum optimum O pracsante um duredi essectorem ct magistrum voear. Cicero pro Archia cap. s.
VII. Cogitanti autem de genuinis elegantioris stili fundamentis , ad duo potissimum mihi videtur respiciendum. Illa enim de
mum elegans viroque eloquente digna videtur oratio, quae & ve bis selectis ac bene compositis, & sententiis praeclaris constat. Verba enim, quantumvis nitida, nisi gravis subsit sententia, vanam potius loquentiam , quam masculam eloquentiam arguunt ').
Bene Crassus apud Ciceronem artium discidio quid nasci oportuerit,. de Orat. I. I 2. 2uid es erum tam f. rela- nemo non videt. Philothphia enim ut sun , quam v rbo um υ.l optimorum M-.mentiae nudavi ornamcntis, in siccum qitet ornacismorum sinitiis inanis , nulla subjecta emeti: ia neescientia. Hinc Eianeti ianus in prooemio Insti . orat. totus in eo c:l, ut ostendit, fuisse haee olim quemadmodum Iun la natura, sic ostio quoque copulata , ut . ii tem Sapienies a que gloquentes haberex: ur. Scidis Linde se suarum , atque inertia factum
, esse , tu artes esse plures viderentnr e nam
tu ρ sinum lingua Ie eo perit in praestu , ius tritumque eloquentiae bonis mala u i , Qtram mcrum eos, qrei diserti habiti sint, rest iis, eam vero disit viam infirmioribus ingeniis velari praedae susse. Ex hoc
par, hu- VIII. Justam verborum sic ionem, & θ compositionem Gram- ius opus--atica docet; sententias necessarias suppeditat nilosophia : easdem culi pri' denique apte di Bonit atque exornat Rhetorica. Unde trium generum sese nobis offerunt elegantioris stili fundamenta, GRAMMATICA, RHETORICA, PHILOSOPHICA. Et in his omnibus prima pars hujus opusculi versabitur. Item se. IX. Quum vero varia sint scriptionum genera, aliusque i nepiFcundd. tuis, alius in orationibus , alius in dialogis & j atiris, alius denique in aliis scribendi generibus exigatur orationis habitus: de singulis istis scriptionum generibus parte secunda praecipiemus. Nee non X. Denique quum supra etiam exercitationem in adipiscenda et wr . gantioria fuit facultate utramque paginam iacere ossenderimus: p strema
α spinosiam inmerendi genus , eloque
tia , philosophiae subductis praesidiis,
in ilianem dc enervem verbositatem abis sit. Sic demum sema corruptae eloquentiae regnusetis, ct obtinuit, uti conqucritur Atronius in Saorico cap. a. Uerborum plane alia vis non potest intelligi, quam ut sint signa cogitationum , ipsarumque adeo rerum. Itaque pulcra stanti Dianium, in quantum rem ipsam exprimunt. Sonora cum vocantur, illud solum intelligitur, sonum illum pertinere ad intelluctum eorum iuvat dum.
18쪽
strema hujus opusculi parte de optimorum auctorum lectione atque imitatione, variisque stili exercitationibus nonnulla haud prolet
DE GENERALIORIBUS TERSAE LAT NITATIS FUΝDAΜΕΝTIS. CAPUT LDE FUNDAMENTIS STILI GRAMMATICIS.
Q Uamquam non temere quisquam studia tam cruda in acade- Quaenam mi am proferre debeat, ut ne prima quidem illa linguae La- llis ipxvi'tinae elementa animo imbiberit. adeoque jure quodam nostro ab ejusmodi rerum tractatione abstinere posse Videamur: attamen, menta quum multa in vulgaribus grammaticorum libellis negligi, multa e- gramma tiam perperam doceri Ieant; pauca quaedam , dc quae prae ce-ti in rteris necessaria videbuntur, observabimus. Neque enim negliger da sunt minora, sine quibus majora constare haud possunt. Si non praeceptis, quae plerum
que certe satis bona hodie, at exemplis: cum perverte loquamur re sertabam saepe, etiam qui aliis exempla debent. Caeterum, quod juvenes ettim ingeniosi & boni hae parte, id est negligenda Grammatica, Peccant, eius rei has sere causas comperiet, qui attenderit. a) Haec res prima libertatem naturalem ademit pueris. b Plerumque pr ereavit alias quoque molestias. e)cile autem est seiungere notiones de perceptiones ita olim eonjunctaς. Via. praefat. Grammaticae Cellarianae Gobtin . I74O. ubi calamitatem fundi literarii descripsimus, i , quomodo ea Mverti possit, indiciavimus. G.
II. Prima grammatices pars ORTHOGRAPHIA est, de qua post In orilio Aldum Manutium, Datisquetum, Cellarium, Sebitre eisebium nonnul- g δphi la praecipiemus, quae praec pue observanda exiitimamus iis, qui qμῆς' η' sunt elegantiae studiosiores. Quemadmodum enim & hic adfectatio Uy -- fugienda est: ita nec omnia sibi permittunt adcuratiores .
Recte en7m observatum est a barbari μοι scibendo I ri, aliis tri: et suinctilinio Instu. orivor. I. s. alta do: quia, qι,od male sωψι ur, male etiam
19쪽
Latinae , vel exterra vel interni. Extreni a libri MSS. sed rari uini ultra a ratem barbaram ad: ndunt. b ) Lapides literari. e num ilin. ita. Liticula Gudii dc Spanhemii calutaris litoris, cum pepererit nobis praeclara utriusquo opera. Intrent , intra iplam nempe Grammaticam. a Derivatio a Latinis vel Graecis. b) Analogia. e Prosodia.
iactata. QR probandi itaque, I. qui in scribendo omnem eupho.
viam negligunt , scribentes. V. .. con via pro colurga, conruit pro eorruit.
II. qui archaismos studioie contra tantur , veluti hela pro hic, fine pro
truin pro plaustrum , s Dei. t. VIII. c. II. cottiis pro quotidie. Etiamsi enim haec & similia in vetustis montia mentis legamus e non tamen hodie Evandri mitri icribimus, sed nostraeaaratis hominibus. Et si faeculum nostrum non fert Plautinat Aula pro o ta , volgo pro migat, vel Lucrotianum terrai pro terrae, oc similia :cur illis non minus obloletis delectemur Sane & ωιho aphia consultudini Fruit , ideoque saepe muta a es , ait inimicimis Instit. ora . l. I. c. 7. Antiquatam illam orthographiam Catonis, Plau: i, Terentii, Varronis , ad Anal giam quandam & regulam revoravit Cl. mutedera noris pq ierioribus ad G tonem de R. R. quas exhibet mea editio P. I 181. iq. G.
effugiunt, qui singulare fibi fin- non est publici saporis, vel aliis icem sigit ).
Nec ferendi, III. qui ipsi sibi analogiam fingenteῖ,
ad eam receptam ubique ictibendi rationem refingunt, oc hinc scribere malunt
scribsi, quam so ipse , tabus, quam
laniit. Μulta enim , quae analogia admittit , plane repudiat usus, quum pones non modo loquendi, sed Ec scribendi arbitrium est. Quis ferret scribentem Iugiama pro lectum ' dc tamen illud a lego est. Haud minor corum quoque est, I . qui vetera sisna reiiciunt, novaeque suo Engunt arbitrio. Sic multi Graeca vocabula sine accentibus &spiritibus scribunt, in Latinis contra recipientes
men & spiritus Graecorum jam a multis saeculis recepti, suisque ines usi sunt regulis; qui Latinis vocabulis adpingi solent, Iudi magistrorum debentur in. dultriae, nec ullam justam habent rationem. s Considerari tamen meretur
Nee lau. IV. Omnia sibi permittere videntur, qui nullam plane vel lin-
dinda ra- guae ipsius ), vel antiquorum monimentorum , in scribendo meri ni- habenὀam esse rationem existimant.
eligentia. Peccant linque, qui etymologiae
nullam habent rationem. Convicium scribunt adcuratiores, non eonviιium , est enim quasi convocium. t. I s. g. 4.D. de tu istiis O famosis libellis. Probant hanc L piant etymologiam Festus , dc apud eumdem Nonisis , quamvis lus in libello de proprietate sermonis eonvicium
dictum velit, quasi e vicis jocum e Laumrentius Valla autem a con dc vitium , vela eon & vita. Ustus glossa conviciumna iam ς. Dudite t iam ετυρ ρ dinsendit Menanus Amoenit. ii . civ. cap.
3'. p. 373. seri . Hem Aragis placet
20쪽
eruditis , quam haeres, est enim ab hortis. Sed repugnat modus Syllabae pri ris, quae in heres longa eli, brevis in herus. G. Ira & tu observati HID. Alcmagius vero p. 327. id vocabu- Ium deducere mavult a Gra*cis χη:ες, χήζα, κη αξ, χη:ηξ, heres. Utrumvis eligas, i cribendiani erit heres , non ha NI. Addantur tamen, quae de his similibusque etymologiis , in iure nostro traditis , disputant Algidi: u Moagnu in
lus Andreari Mortis in Opustulis de Latinitate veterum morum. Talia qui negligunt , satis ostendunt, parum sibi curae elle scribendi Distinguenda tamen cum cura sunt monimenta vetera. Adcuratissinam plerumque scribendi rationem sequuntur numi, ut recte docuit Etera. Danhrnitus de usι p .res .ima numi)ma. um , diis II. p. 81. Atl in marmoribus saepe aberrant indocti lapicidas , atque opifices semigraeculi. Quis enim scriberet scaena, pro scena , temptare, pro tentare ,
epis': ita, pro epistola Et tamen haec Paltim legunt ir in lapidibus. I inde in
marmoribus vetustiis iis multa exstant, quae passim emollivit elegantior aetas. Vnde frustra esset, qui ex columna illa rostrata D victat orthographiae petere exemplum sustineret. Sane jam ira aetate in multis mutatam esse veturem scribendi pronunciandique rationem , exemplis quibuidam.demonstrant cicero in orat. s. & cui initium iis tu ininti:u. ora'. lib. I. cap. 7. lib. I x es. ιιθ. Equibus locis & multis aliis, Grammaticorum praesertim veterum intelligimus, non tantum veterem pronunclaadirationem funditus sere interiis te apud nos, sed uiuita etiam in Orihographia immutata , quae in gnos tamen auctores habent. o. Ex quibus omnibus sane colligimus , e mominentis antiquis num praeserendos est e lapidibus: ex his vero eos, qui aurea aetate positi sunt, antiquissimis S recentioribus I publico autem clarorum virorum nomine scriptos privatis, & a vulgo positis, esse ante habendos. Idem etiam dicendum de orthographia, quae in codicibus rasis. observatur. Sunt ex liis quidam antiqui , quidam saeculo nono recenti ros. Illi partim emendati, partim inemen
dati. Unde nepa sub calcem legas rcontuli, emenda Di, recognovi. Sed hane ipsam sormulam cum reliquis deIcrib re solebant etiam librarii ineptilliini, i inperitiis naique. Quare non simplicit fides haberi illis potest. G.) Vide Fontanini Vindici diplom. cap. 3. g. 7. Horum& ex antiquis pauciores sunt. Nam plerique seripti a librariis indoctis, qui bibliopolis operas locaverant, dc de quorum oscitatione conqueruntur Strato lib. XIII. p. t, . & Gellius NM. Attis. ita. VIII. cap. xo. Post saeculum i X. livino Sc antea, monachi hunc describendi laborem occuparuat, iique plerumque indoctissimi. Quare pauciores tantum ibli veteres, a viris doctis recogniti atque emendati in formandis orthographiae regulis aliquam utilitatem praestant. Vi-Hosiillina scribendi ratio observatur in molli mentis Christianoruin, a quo rura imitatione omnino abstinendum.
Remiae V. Observandae ergo quaedam regulae, tum de litteris, earum-ortfogra que mutatione . tum de aure viatione Sc divisione vocum, tum de ip- Fbi 'sis vocabulis quibusdam, quae perperam vulgo seribuntur. 8μφ VpMVI. Ad litteras majusculas quod attinet, in iis scribendis eo tu- tius veterum sequimur scribendi rationem φ), quo certius constat, di .' antiquos vix aliis , quam characteribus majusculis esse usos. gues iii
) Ex veterum itaque monimento- tur regulam litteris rum contemplatione tau scre collii runa malui.