De Diagora Melio.

21쪽

sus esse traditur. Vel ipse Diodorus in eundem errorem prolapsus est, quom postea PalmoriuS Commisit, qui Causam Alcibiadis Husque sociorum propter HermaS Ol. 9I, I violatas temere in Diagoram transfert. Re vera non Solum Causa atque

Nimirum illo tempore causa Alcibiadis sociorumque agebatur et populus ne tyrannis fieret timebat. ij Hunc stultum Athoniensium timorem facetissime poeta irridet, ita ut non solum simile psephisma Philocrati aucupi nullius noxae Comperto minitari Se fingat, Verum etiam Diagoram tyrannosque mortuos illos aC ductum Sepultos proposito praemio iterum occidi jubeat. Denuo occidantur, inquit, et Diagoras Melius ab inferis revocatus, qui mysteria enuntiavit, et Pisi- Stratidae, qui tyrannidem occupare ausi sunt. Quare sine dubio ex hoc loco intelligitur, Diagoram Melium diu ante annum illius

Comoediae h. e. ante Ol. 9 I, 2 mortuum OSSO, PraeSertim Cum Diagoras arctiSSime Copuletur Cum tyrannis multo ante defunctis.

Fortasse animo Diodori hic locus Aristophanis ObverSabatur, Cum Diagoram Ol. 91, 2 effugisse diceret. Sed jam in Nubibus v. 827, quae Ol. 89, Ι agebantur, nomen gentilicium Diagorae ita abiit in proverbium, ut Socrates pro impio, SCelerato, foedifrago

liceretur Σωκράτης ὁ Μνήδεος. Etiam expugnatione Meli Ol.

91, I facta Diodorus in errorem induci potuit: nam Meli obsidionem Cum Diagorae persona absurde Copulatam eSSe, jam Supra vidimus. Itaque inania sunt, quae narrat de hujus PSer phismatis pollicitatione scholiasta ad Aristoph. G. IO73 εκκε

22쪽

TOυτο φευδος ' haec tria verba addidi e conjectura Fritetschiij ουδὲν raρ κωλυει προτερον. λὶ Multo magis quam Diodorus errat in hac temporum ratione Aristarchus, qui Athenienses ab Aristophane in Ranis impulsos esse narrat, ut illud pSephisma Scriberent i. e. Diagoram post Ol. 93, 3 Athenis effugisse. Quo

anno ecliCtum promulgatum sit, Certo definire non possum: id solum incendum est, Diodorum de hac re falsa retulisse: mirum autem eSt PeCCatum eorum, qui hoc errore ducti aetatem Diagorae ConStituerunt.

Jam perquiramuS, quae fuerint CauSae, quare Diagoras proscriptus Sit. Craterus, quem Attica pSephismata CollegiSSe Scimus, memoriae tradit, Diagoram quaedam Attica instituta et praecipue sacra Eleusinia Atheniensibus carisSima violaSSe. Eandem Causam

etiam Melanthes sive Melanthius in libro de sacris scripto decreti contra Diagoram constituti mentionem fecit. Neque mirari poterimus, quod AthenienSes Diagoram poena proscriptioniS asse- Cerunt, Si ConSideraverimus, quanto in honore suerint Sacra apud Graecos. Multis Caeremoniis actionibusque ii perfungi coacti Sunt, qui Summi mysteriorum beneficii mysticaeque dignitatis participes fieri volebant. Nam quamquam luStrationeS, purifiCationes, jejunia in plerisque deorum Cultibus postulabantur, ta-

ὶ Berctius haec Ουδὲν γαρ κωλυει προτερον aperte Vitiata esse et scribendum esse putat aut ουδὲν γαρ κελευει προτερον, aut ουδὲν δὲ κωλυει προτερον, ut dicat nihil obesse, quominus Diagoram ante Meli expugnationem exterminatum eSSe Statuamus. Quod Melerus p. 443 tentat ουδὲν γαρ ου κωλυει se omnia intercedunt, quominus id prius accidisse

putamuS , vereor ne inauditum Graecis auribus acciderit. Ceterum Bern-

goram commississe dicunt.

23쪽

I7mon in mystoriis ea longo intentiore Cura instituenda orant iis, qui ad reliquas caeremonias aditum sibi Concedi cupiebant. Precibus cantibusque et rebus divinis apertis efficiebatur, ut putarent vitam morte non finiri et post mortem sortem cuique attribuiquam mereretur. Mysteria igitur Cum spem vitae post mortem continuatae firmarent, pudicitiam auxerunt et solamen miseris praebuerunt Cic. de legg. II, 14): quare non solum a rudibus et supcrstitiosis hominibus, sed etiam a pruilentibus laudata sunt. Is, qui initiari vellet, sancto jurejurando ObStriCtus est, ne propositae religionis arcana in vulgus ederet; lege erat Cautum, ut qui ea vulgavisset Capite lueret et Columna in perpetuam infamiae memoriam erigeretur. ij Ita igitur etiam Diagoras proscriptus est, quod Summa illa perseCtaque mysteriorum publicorum

instituta eum irrisisse Constabat non solum verbis, Sed etiam libro ob eam rem sCripto, de quo infra cliCam neque erramus, Cum id illum procaciter et impudenter fecisse putamus ConsideranteS, quanta impietatis atque aθεοτλητος maCula adspergant Diagoram scriptores. Civitatis erat hanc proditionem aCriter punire et quomodo puniverint Athenienses Atheum vidimus. AuCtorOS autem exilii maxime fuerunt rerum Sacrarum antistites. Diagoram tamen non fuisse unum solumque, sed plerosque his opinionibus imbutos esse, infra videbimus.

DiagoraS, Cum proscriptus esset ab Atheniensibus, Pellenen urbem in Achria sitam se contulisse et ibi Commoratus esse Videtur. Nam testatur schol. ad. Aristoph. av. ΙO73ἰ Μελανθιος

ii Meursii Eleus. c. 2o. Sopater in Divis: νομος, τον ἐρειποντα ταμυστλθρια τεθναναι. Etiam Aeschylus, cum nonnulla de mysteriis in tragoediis quibusdam divulgasse videretur, in extremum mortis discrimen adductuS est. Eustratius ad Ethic. lib. ΙΙΙ, I et Clemens Strom. XI: Σὸς

24쪽

qui Diagorae libros in lucem ediderant: sed Corrigonitum est hoc loco cum Meter l. c. p. 443 adnot. 65ὶ τουί. μ' i εκ- διδοντaa L ἴλλλὶνM qui eodem praeconio clamnabantur, quod Diagoram tradero nollent. Putat autem Moierus Diagoram apti l Pellenensos domicilium habuisse Circ. Ol. 9 I, 2. Ab Pellenensibus, pergit, Athenienses sorta8se ex auCtoritate foederis, quod Ol. 89, 3 cum Lacedaemoniis ad annos quinquaginta secerant,

Diagorae cleditionem poposCorunt. Illos autem ne hospitem et SuppliCem Proclerent, eo magis reCUSAVerunt, quo foedus vicissim jam plus semel esset violatum. Quam ob repulsam Athenienses ne Pellenenses quidem e prosCriptione eXimen 1OS OSSe cleCreverunt. Sed CunCtos Cives uno Capitali judicio involutos esse, nedum in incluCiis, Croclere nefas est. FortaSSe igitur genus eratandrolepseos, Vel jus homines pignoris loco Capiendi: urbis enim illius virum reum reddere negantis per leges licebat tres cives

edictum ab Atheniensibus editum esse Censet. At ipSO tempore, quo PSephiSma pronuntiabatur, Certissime probatur Diagoram jam ante initium belli Peloponnesiaci mortuum esse, Sicut jam Supra ostendimus. Edictum, quod cleCreverunt Athenienses, ut Pellenenses Commoverent, ut Diagoram Suis finibus eXterminarent, illo quo contendit Meierus tempore editum esse nullo modo poteSt, Sed pacis tempore faCtum esse oportet. Nam bello PeloponneSiaco non pSephismatibus, Sed armis res gerebatur; Constat autem Pellenenses a Lacedaemoniorum partibus stetisse Thucycl.

II, 9. VIII, 3 Quid quod Athenienses Peloponnesiis quoque

persuaSerunt, ut in hujus ipsius psephismatis societatem venirent, teste scholiasta ait Aristoph. ran. 32O επειθον δε καὶ τους

25쪽

nequaquam potuisse tu re Clarius est.

Cum fugeret Diagoras Athenis Pellenen, ei accidit, ut procellis et naufragio jactaretur teste Athenaeo XIII, 6 ii B) staro 'crς εφυγαδευθη, οτε καὶ πλεων ναυαγία εχρλὶGaTO.

Tunc vero aCute dedit responsum, quod in simili Certe casu Diagoram edidisse refert Cicero de N. D. III, 37ὶ, scilicet, Cum ei naviganti vectores adversa tempestate timidi ac perterriti clicerent, non injuria Sibi illud accidere, qui illum in eandem navem recepissent, OStendit eis in eodem Cursu multas alias naves laborantes quaesivitque, num etiam in iis navibus Diagoram vehi crederent. Samothraciam quoque VeniSSe fertur Diagoras, quod memoriae proclidit Cicero ibidem: at Diagoras Cum Samothraciam v nisset ad εος ille, qui diCitur, atque ei quidam amicuS, Tu, qui deos putas humana negligere, nonne animadvertis ex tot tabellis pictis, quam multi votis vim tempestatis effugerint in portumque salvi pervenerint Θ Ita sit, inquit, illi enim nusquam

De reliqua Diagorae vita nihil memoriae proclitum est. Id tantum Suidas tradit, Diagoram Corinthum delatum ibi nescio quando vitam finiisse: κατοικ=η6ας δε Κορινθον star0ρας αυτοθιτον βίον ε6τρεφεν. Heraclides Ponticus ) refert nobis Eretriae

cives, fortasse ut viri memoriam gratiS Animis perSequerentur, posuisse statuam Diagorae Cuidam Corinthi mortuo. Sunt qui putent hunC Diagoram eundem esse atque eum, Cujus de vita supra disseruimus: quod Credere non poSSum. Diagoram enim, quem Eretrienses Colebant, puto esse eum, de quo loquitur Aristoteles Politic. V, 5, 9), qui Eretriae oligarchiam equitum dissolverit ob injuriam, quam in rebus nuptialibus passus esset την 3ὶ Diogenes Laertius VI, 59 idem resert de Diogene: θαυμαζοντος τινος, τὰ εν Σαμιοθιγάκρ ἀναθήματα, εφη, πολλω ἄν ει' πλειω, εἰ καὶ οἱ μη σωθεντες ἀνετίθεσαW οι δε τουτο Λέαγορου φασὶ του Mηλίου.

Suspicatur Brucherus graeca haec fide niti, ideo excogitata, ut jucundius majorique acumine narraretur Diagorae historia. Esse enim ex iis rumusculis, qui incerta fide aliis quoque tribuuntur, ex Laertio liquet Diogeni Cynico ea adscribente. in pag. I 3 ed. Koel. : λαγορα εἰς Σπαρτην πορευομενω καὶ ἐν Κορίνθω τελευτ=ησαντι Ἐρετριεῖς εἰκονα εστησαν. a

26쪽

Quando id sactum sit, non dicitur et vix in lagari potest. Meierus hoc evenisse statuit diu ante Eretriam Ol. 72, 3 a Persis vastatam: nam, ait, ad priora tantum tempora pertinet equitum in Euboea dominatio. i) Fuellebornius Contra plus II 0 annis postea quam Meteriis et 36 annis post nostri Diagorae vitam i. e. Ol. IO3, 2 rem accidisse Conjicit. ρὶ En ipsius verba latine reddita hNon equidem dubito, quin equitum nomine intelligantur Hippoboles, qui, sicut Aristoteles loco supra Citato et Herodotus V, 77 et Plutarchi Pericles C.' 23 do Chalcidensibus tradunt, optimates et ditissimi erant. Sed quis ille Diagoras fuerit et qualem injustitiam tulerit, reperire non potui. Cum vero Circa Aristotelis aetatem Philippus Macedo Chalcido et

Eretriae et per totam Euboeam tyrannos Crearet, ut ThemiSonem et Clearchum inter ipsos Eretrienses, quorum adjumento totius insulae paullatim potiretur, non verisimilitudine caret, Philippum in his perpetrandis Diagora quoque actjutore USum OSSO.

27쪽

PARS II.

Hesychius Milesius et Suidas testantur in Diagoram prima aetato summam operam decliSSe ru λυρικὴ atque ut apud

et παιῶνας ) Scripsisse dicitur, quae poeSeOS genera eodem tempore et Simonides et Pindarus et Bacchylides tractaverunt. Vossius instit. poet. III, 16 inter clithyramborum poetas Commemorat Diagoram sequens indicium Sexti Empirici adv. Math.

γιακὰ δρα/lara ποιων, quae 9OStrema verba ad Diagoram referri nequeunt, quoniam neque ille Melius neque alius ullus Diagoras Comoedias scripsit. Meteriis putat ista ab inepto Scholiasta conficta esse, ut interpretaretur Aristophanctum VerSum G νουσι γουν τον Ianyoν ονπερ starOρα hoc loCO non eSse supplendum aδει, Sed potius diast ρει, χλευ ζει. Diagoram etiam ἐγ κωφα Composuisse traditur in Phaedri de Natura Deorum fragmento ecl. PeterSen p. 23. 24, - κέ θαπερ ἐν τοῖς Μαντινεων in o δε τρ λυρικῆ επεθετο

δὶ Schol. ad Aristoph. ran. 323: staγοραc μελύυν ποιητής δὶ Hesychius Milesius resert a Diagora quempiam accuSatum eSSe de Subrepto paeane ab ipso ConScripto.

28쪽

κara δαίμονa καὶ TNHὶν παντα τελεi Tas. Num forte hoc encomit initium fuerit, encomtum vero illud totius poematum Collectionis, dijudicari non potest. Allata fragmenta auget Didymus Alexander de Trinit. III, 2 p. 32O

DiagoraS Cum juvenis Carmina lyrica SCripsisset ipsiusque animus impietate et Castitate esset imbutus, incubuit ad philosophiae studium, quo ad impietatem et atheismum illum famosum clucebatur et deinceps missa poesi ei ita vacavit, ni etiam libros philoSophicos pedestri sermone scriberet. Afferuntur autem Diagorae Melii duo libri philosophici, qui inscripti sunt cl/ρυγιοι λογοι atque Αποπυργίζοντες λoros. Phrygios sermones memorat Tatianus Orat. ad Graecos C. 44 Sect. 164 ecl. Gesner: starό-

in Bergilius Comm. p. I79 As fax, λὶν conjectat, qui a Pausan. X, 9, 9 Lysandri socius in pugna apud Aegos flumen commiSSa memoratur.*ὶ Fabricius ad hunc locum animadvertit: idem est ac si dixisset τυχρ δωμονία vel θεία, qualis locutio pluries occurrit; imitatur Aristoph. aV. V. 5 7: κατα δαέμωνα καὶ κατα συντυχέαν. Mei erus negat hoc loco Fortunae commemoratione Spectari ad magnum cultum, quem tribuebant τν Tiou Μelii, ut e numismatibus conjiciunt. δὶ cs. Meinelie Comm. I p. 526. Dicta quaedam Diagorae memorat Mounier cap. II k 2 in fine.

29쪽

Multi viri docti hauc scripta pro uno eodemque temore habuerunt auctore Fabricio. in Verum esse titulum libri Φρυγιοι

potius quam tituli Speciem prae se ferre neque id nomen libro imposuisse scriptorem, Sed impositum esse illud ab aliis, qui Diagoram diis exosum reddere vellent, quia disputationes undique argumontis tamquam turribus instructae ab omni impetu erant inexpugnabiles: Ceterum articulum Toυς Ir. λor. OStendere, hanc vel dumtaxat similem significationem jam saepius factam set abundo notam fuisse ) Attamen haec scripta Confundenda non sunt. Nam Melio philosopho duo crimina eaque diversa SCimus Objecta osse, mysteriorum enuntiationem α6εβειανὶ et impugnationem deorum ad εοτηταὶ. Tatianus loco Citato mysteriorum profanationem et sermones Phrygios tam arCte Conjungit, ut in ipsis his sermonibus mysteria profanata OSSe videantur. Nomen aptissimes libro impositum erat a numinibus Phrygiis generis mystici iisque ad irrisionem valde aptis. Nam Cum Phrygum religionis maxima esset necessitudo cum mysteriis Atheniensium, facito fieri potuit ut fabellas, quas apud Phryges auctiverat, Cum Atticorum SaCriS Componeret illaque expanderet.

Similiter Vossius cle Histor. Gr. lib. IV C. 2 in Phrygios sermones

fuisse arbitratur historiam eorum, quae ait Cybelen sive matrem Phrygiam pertinerent, atque ab eo eSSe hoC Consilio Conscriptam,' Bibl. Gr. T. I p. 627 et T. II p. 656, quibus locis conjecturam

suam neque ullo argumento firmavit neque duplicis elogii rationem idoneam reddidit nec denique cogitavit, scriptores ipsos contraria docere. Idem nomen et alios philosophos suis theologicis disputationibus inscripSiSSe. cf. Lobeck. Aglaoph. 369 sq. Inter opera Democriti deperdita recen Setur Φρυγιoc λογος Diog. Laert. VI, 49). quem ad locum Μena ius animadvertit: exstare sub Democriti nomine de arte Sacra sive de rebus naturalibus et mysticis libellum.

30쪽

ui a sacris illius homines averteret. Lobeckius in Aglaoph. p. 37O a Got. in eo libro deos Orphicos, Cybelen, Bacchum irrisos CSSe putat. BeroiuS p. I73 Suspicatur, Diagoram hoc libro non

solum priscam mysteriorum religionem vanam et commenticiam esse docuisse, sed etiam alium divini numinis cultum magis pium illum quidem et castum Substituisse, unde ista criminatio orta fuerit, quasi novos deos doceret. Sed veteres deos a Diagora sublatos demonstrari potest, non item nova quaedam numina ab eodem inductos esse. Nam quod dicit scholiasta Ravennas ad Aristoph. ran. 32O: starOρας μελων ποιητης ad εος,. ος κ&ὶκaινα δωμονια ΗοηrMTO, ως καὶ Σωκρατης id non dubito, quin fluxerit e deperditis scholiis ad similem locum nub. 820, ubi Socrates propter Diagorae Melii similitudinem o M=ηλιος

vocatur: Αἶνος κ. T. λ. At in Diagoram Melium non Conveniunt nisi haec verba τον si ε εληλακως, turbo autem aetherius δῖνος) depromtus est e decretis AnaXagorae, ut reCte intellexerunt Wyttenbachius ad Plat. Phaedonem p. 68, Suevernius Wolhen p. Io aliiquo. Hic in Phrygiis sermonibus oportet quaerere illud, quod Athenagoras de propriis Diagorae documentis memorat et Causam reperire triplicis accusationis, quam ibidem

μὶμευοντι μυοτηρια. In altero opere, quod inSCribitur Aaro- πυργίζοντες λογοι, non de mysteriis egit Diagoras, sed quibusCRUSiS cleoS OSSO negaret, aperuit. Hoc fuisse argumentum libri Suidas T. I p. 55o explanat, ubi libri inscriptionem CommemOrat, ij quam a nonnullis ridicule explicatam recte interpretantur

Fabricius Bibl. I p. 627 et Beroius i. c. p. Ι73. Itaque Iar. λόγοι sunt disputationes, in quibus numina divina destruebat

Inscriptio id fere significaverit, quod Lactantius Divin. Instit. I, 2, a dicit: Sed et antea Protagoras, qui deos in dubium vocavit, et poStea Diagoras, qui exclusit et alii multi, qui non putaverunt deoS esse, quid aliud effecerunt, nisi ut nulla esse providentia putaretur. in Iogeniose Worthius ad Tatiani loc. p. 96, quo judice Αποπυργι- ζοντεc λογοι ipsi fuerunt sermones Phrygii, utpote de sacris Cybeles scripti, quam turritam, sive in capite turrim gestantem πυργοφορον) repraesentare

solebant. Tametsi haec conjectura non tantam vim habet, ut idcirco duo Diagorae volumina confundere placeat.