장음표시 사용
1쪽
3쪽
TYPIS HUNDERT STUN M AERIES. MDCCCLXXIV.
5쪽
Quae de origine ac natura pronominis relativi quum aliarum tum graecae linguae copiose varieque antiquitus disputata sunt hodieque asseruntur eo, ut nihil omnino dubii relinqueretur non duXerunt propterea, quod firmi carebant fundamentis. Hae autem poni non posse mihi videntur nisi ita, ut qui fuerit usus loquendi singulis temporibus X optimis quibusque litterarum monumentis exempla omnia Olligendo
collectaque ratione comprehendendo certo constituatur. Tum demum quae sint usitata aut singularia, quae priora aut poSteriora ut clare Ognoscatur omniaque ad certam quandam rationem revocentur fieri poterit.
Itaque ego de pronominibus relativis o η , ὁ το,ος τις, τε SiVe o τε quae apud HomeruΠa reperiuntur, quaestiones institui, ut quae sint Sua cuique Origo et natura, aetate et gradus ex nuntiatis inter se Comparatis explicem vel, si minus mihi eventus processerit, ut rerum copiam qua peritiore utantur plenam parem et Solidam.
1 Unde orta Sint. Pronomina relativa a primitivis stirpibus suis et propriis
omnino non orta esse jam pridem viri docti intellexorunt te similitudine formarum, quae orat illis cum aliis quibusdam et X eo, quod nuntiationes compositas et easdem inter se Subordinatas, ad quas Origo pronominis relativi referenda esset, poSterioribus demum temporibus ab adulta quadam cogitandi vi paullatim profectas esse consentaneum erat )Dubium autem est, utra Stirpium pronominalium, quae primitiva habendae sunt, utrum stirps indesinita sive interrogativa an demonstrativa principium ratatuendum sit ironominum
6쪽
relati Vorum graecorum. Nam ratione habita pronominum lat. qui et theotiSe wer, elcher, quae ad stirpem interrogativam referenda S Se apparet, alterum graecum ος η a pronomine indefinito vel interrogativo, contra ex alterius graecii η ἡ et theoti se der Hecias usu demonstrativo utrumque graecum relatiVum a pronomine demonstrativo ductum est.
Atque primum commemor Sa Veis bergium, qui nisus titulo locrensi a Rossio a. l854 edito, hi f0τι scriptum legitur
pro τι pronomen ος X Stirpe indogerm ha sive e forma ejus seci indaria ku, va derivavit, ut illud re vera ejusdem generis 8Set atque pron interrog. at qu/s et Ot hvas )Ηanc sententiam deinde argumenti ex usu homerico desumptis confirmare conatus est Hen tete ), qui censuit enuntiationes relativas interrogando et respondendo esse esseCtRS. Quod quidem in lingua graeca certe demonstrari non poteSty), neque exempla Similia reperiuntur, ubi, sonus initio vocabulorum graecorum abjectus est 3
Contra orivavit a Schmi disi ut o et o ab eadem
stirpe demonstrativa τος. At et sonus initio vocabulorum in spiritum asperum nunquam in lingua graeca transiit.
Denique Oppius ' o cum pron relativo linguae sans critae as si at artissime cohaerere arbitratus est, Qui assenserunt deinde Curtius i), ottius '), Schlei cher '), Sonnius. ')Nuper hane sententiam rectam esse uberiore commentatione quam modo commemoravimus confirmavit indiscli.
Ecqua apparet, ejusdem stirpis esse etiam lit. His pron
7쪽
minis sis/ ta, et theot er Sie ea, anglo-SaX. hi s/u ubi formae stirpis a s sono incipientis illatae sunt , deniquelat is ea d. Haec autem omnia composita sunt stirpibus primitivis et et , ut formae principales Statuendae sint a ia D. o igitur X Sonorum natura ejungi necesse est ab alter relat o η τό quod profectum est a stirpibus sa et ta ab hac in formis a vocalibus incipientibus). Utrique vero Vi orat demonstrativa. Cujus non solum testes sunt illa in omnibus fer Indogermanorum lingui pronomina demon- Strativa ejusdem stirpis, sed etiam in carminibus homericis vestigia apparent Saeptu enim ibi ος neque atque , υτος,εκεῖνος in enuntiationibus inter se coordinatis adhibutur ad notiones antea allatus denuo proferendaS, plerumque Onjunctum eum γαρ, καί, ουδε, μηδέ Loci autem hi sunt:
vim demonstrativam o retinuit post enuntiationem relativam )Casus obliqui stirpis a rarius reperiuntur, quorum iee plerumque caSus gravioris a fungi jam solebant. , T ν; ξ, θν ρας , 48 ου ρας , γον γ, 408 οἱς. Dubitandum est de se post interrogationem L, 172. R0liquia hujus usus homerici sunt etiam posterioribus temporibus formulae καὶἰς ή ὁ ς, et o μεν - ος δε alius alius, o μεν - ὁ δε partim, partim. Quodsi pronomen o aeque atque natura demonstrativa fuisse constat, exsistit quaestio, quemadmodum is relativa ex priore utriusque stirpis demonstrativa orta Sit Quam ad exitum quendam O adducere OSSe Spero, Si naturam et nascentis et adulti pronominis perSequemur.
8쪽
significent), duos graduci acute arguteque distinxit, docens prim illa adhibita osso ad res eas demon Strandas, quae ante oculos et aures loquentium essent, ut digito quasi significarentur' πρώτ γνῶσις, δεῖξις ζ οχψεως, demonstratio ad res externas); deinde vero ad significandas eas,
quae ab oculis remotae in sermone tantum ante Commemoratae essent δευτέρα γνῶσις sive αναφορική , δεῖξις του νου, demonstratio ad res mente fictas). Principalia igitur quae nobis Oeeuirunt pronomina i et a primitus ad res externas demonstrasse nobis conjiciendum est; postea in demonstrationem anaphoricam transiisse atque vim priorem paullatim perdidiSSe, ut ad res externas graviter significandas duabus illis Stirpibus inter se componondis novum pronomen a D, αδα procreari necesse erat. Eodem modo alia deinceps pronomina nata et mutata sunt. - Paullatim enim etiam is anaphoricum fiebat atque novae stirpes a tua in locum ejus succedebant;
Odε, ha, he eum na--κε νο-ς - , autem et falsa in significationem anaphoricam etiamtum transiisse, antequam genteSIndogermanicae discessissent, ex communi omnium linguarum usu apparet. At relativa nondum a lingua primaeVa, Hae in primo gradu, enuntiationum struetur parata tien, Substiterit, sed posterioribus domum temporibus in singulis linguis procreata esse inde Ricitur, quod magna est inter pronominum relativorum stirpes differentia ac diversitas. β)In graeca quidem lingua aliquanto ante tempora Homerio relativum factum, severo fieri coeptum est, eaque de cauSaneutrum ad res externas demonstrare poterat ut Oυτος, κεῖνος,
οδε, neque illud saepius in nuntiationibus inter se coordinatis adhibebatur, quum ipsum hoc non raro gravioribus αυτός),
3 cf. indiscli pag. 302.4 of Curtii tym pag. 478.
9쪽
os τος, κεῖνος, γε am his locis Submoveretur Mutata autem sunt pronomina o et in relativa hac ratione. Fuit qu0ndam tempus, quo illa erant pronomina innaphorica maxime usitata, quibus loquentes ad notionem aliquam
in priore niuitiatione commemoratam referre solebant, ut de
eadem aliquid novi altera in enuntiatione adderent. Quae
quidem inuntiationes ex Verborum Ons Ormatione Irorsu Serant inter se eo ordinatae, i. e. etsi mente artius inter se conjungendae erant, tamen Sua utr1que propria Vi erat i)Hane Structuram paratacticam quum facillime reddere possit pronomen linguae vernaeulae et anaphoricum et relativum
der die das, liceat mihi verbis ejus Xplicare . . , S: η γαρ ὀίομαι ανδρα χολωσέμεν, o μέγα πάντων υργείων κρατέει καὶ οἱ πείθοντa Ἀχαιοί:den furwahr, ichilaube, in Manti irdidrnen, der herrschimaelitii liber allo Argiver und thm gehorchendi Achaeer. Quo magis deinde quae ratio et discrimen Singularum
enuntiationum Sset Sentiebant, eo clarius homines animo intelligere neces Se erat, dicta et cogitata, quamquam quodammodo in contextu Sermoni cohaererent inter Se Omnia, tamen alia ex aliis artius neXa 8Se ne raro tum arte, ut membrum alterum Sine altero omnino eon Sistere non OSSet atque hace comprehenSione Sententiarum eminere unam, quae ut totus
Sermo progrederetur vi sua efficeret, itaque in universa ejus continuatione apparere primariam, qua aliae minori momenti SuStinerentur. EX Sensu autem et intelligentia rationis illius, quae inter Singulas Sententia intercedat, Orta Si Structura hypotacti ea, enuntiationum Sub ordinatio.
De correlatione. Ex niuitiationibus talibus, quales sunt illa de quibus modo diximius, nondum intelligi potest, sitne sub ordinatio facta necne altera quidem l0 ei illius καὶ οἱ stricto νιαι Ἀχαιοί,
cuju loco nos relativum ponimuS, certe non Subjuncta, Sed
10쪽
o ordinata erat, ut alteram quoque, ος μέγα πάντc0 P . . . EX Se pS aptam S Se quiSquam putare possit. o enim hic tam demonstrationem quam relationem haberi licet, quum per se structuram hypotacticam minime effecerit.' Manifeste vero exprimendae Structurae hypotacti eae faciuitatem dederunt enuntiationes eae, qua tam arte inter Se cohaerebunt, ut, alterutra remota, altera parum esset plena et perfecta ea dico, quarum utrique est eadem res Vel persona, quae, ut eadem S Se graViter praedicetur, in utraque eniuntiatione Significatur pronomine demonstrativo primo plerumque loco posito. Nec tamen cogitamus de iis, in quibus agitur de rebus quae ensibus percipiuntur, ita ut ad eas primae enuntiationi pronomen demonStrativum oculos audientium convertat, alterius deinde pron. anaphoricum ad ea referatur, Velut δε . . . OG I, 688:
Vel. ἡτο ... O E 219:T νυν, τουτον μάντα τε λ ἐγκότθεο κόλποΠοικίλον, Ἀνι πάντα τετεύχαται cf. E 76l K, 477), Sed de iis, quibus continentur res, quae mente Sola intelliguntur vel finguntur. Atque hae quidem reS quum antea jam commemoratae sint vel Omnino notissimae facilesque x robus ceteris intellectu, pronomine alter in memoriam donuo revocantur, altero etiam Reeuratiu circumSeribuntur, Vel Q, 227:αυτὰ εμο τ φίλ' ἔσκε, τύ που θεὰς εν φρεσὶ θῆκεν, i. e. πόλεμοι και κοντες ευ ξεστοι καὶ ὀιστοι λυγρύ.
μυθον ον υ κεν ἀνηρ γε δια Gτόμα πέμπαν γοιτο , aut si novae nationes in sermonem inducendae Sunt, pronomine demonstrativo graviter praenuntiantur et praeter ceterRS
1 cf. Dolbru00k u. indisci pag. 31, ubi admonetur, ne qui pronomen, quod relati Viam nunc dicatur, ad jumentum, sed potius signum hypotaxi fuisse arbitretur. - Α no signum quidem certo fuit priusquam consuetudine diutina in structura hypotactica inhaereret.