장음표시 사용
11쪽
ditur figura et habitu n0 certus firmusve, Sed incertu 90-tius et universu generatimque aliquam rem e0mplectens. Qu0 praecipue apparet Si adiectiV0rum neutri pro Sub- Stantivis utini ur, quemadm0dum: Da Gute, da Schone g. Tunc Graeci non singularem ut nostra lingua, Sed pluralem adhibere 80lent numerum: τ καλα, τα racta, cum univerSuni ac totum plerumque aliquid ignificent, qu0d certe complures partes habere p08Sit Saepissime vero tali neutro Graecorum plurali minus Singularum rerum Sive rei partium maior numerus, quam multitudo quasi in unum c0mprehenSaet in universum dicta ignificatur eadem rati0ne, qua OS
graeco Singulari numeri usu, qui ubi de una re certo tem pore l0c occasi0ne acta sive cogitata agitur adhiberi s0let.
Sic Graeci si ad verbum qualis quantaque sit actio de qua
verbum loquitur declaratur accusativum neutri generis adiectivi app0nunt, m0d Singulari utuntur numero quemadmodum μεγα χαιρ 0, 0d ac SaepiSSi me quidem plurali. Qui etsi alio primum e0que amplior Sensu c0gitatu eSt,e0dem tamen sere atque Singularis adhiberi s0let nisi maiorucum gravitate. Quid qu0 in Superlativis haec ipsa lex obtinuit ut adverbii vice accusativus neutri phirallis fungeretur, Velut πρ υτα, κρaτιστα τε At 0n tantum adiectivis
Sive pron0minibus graeci propria haec inest n0ti0, Sed ipsorum etiam Substantivorum neutrorum plurales l0nge alium atque masculin0rum et seminin0rum habent sensum. Qu0d0ptime illustratur metaplasmo quem v0cant et immutati0ne SubstantiVorum qu0rundam in hoc: , quae neutrorum praebent formam in plurali numer eamque n0n eadem atque masculina n0ti0ne' ut δεσιιός, σταθ/ιoc, σιτος et apud p0etas sive in dialectis: κελευθα, κυκλα, ιιχηρά, δέκτ λα, θεσιιά, πελανα aliaque Diver80 m0d masculinis plerumque
1 Quae in nostra quoque lingua opponuntur offerre licet, praeeunte Butimann Worter ut Worte, Lander et Lande, ubi orte, Lande voces simillimam graecis neutris habent notionem.
uti solent script0res per neutra pluralia t0tam rem atque in universum dictam spectantes sive multitudinem c0mplurium partium tamquam in unum c0ngestam ci τὰ iταὶ, cum singularis nihil nisi unam significet remin). Tali ni0do iam in sol neutro plurali et adiectivorum et SubstantiV0rum quam proprie eo Graeci Sint usi liquet multo autem magis insignis illa graeci neutri generis n0minis natura nobis occurrit in c0nsiderandis neutrorum pluralibus coniunctis cum aliis sive vocabulis sive rati0nis partibu Sententusque. Qu spectat quam saepissime apud p0etas invenimus ratio. cum neutrum plurale substantiu singulari sive appositionem sive praedicatum adiungant, Velut aepe epici p0etae δωρα, ei. Ιl. , 124 χρισον .. δεδεγιιDoc, γλαὰ ὁ ωρα. , 268: χρυσος γὰρ ερικακε, d 0ρα γεolo. φ, 165. 5943 The0gn. 31293: s εροεντα γάιιον, χρυσῆς Αφροδίτ=ὶς ευρα similiter Hesiod. Scut Hercul. 297: ρχος χρυσεος λὶν έλυτ εργα
I Idum saepius praebo Sen lingua, ubi omnia sere nomina genere omnino neglecto in plurali numero neutra fieri solent, Wasaus inem iesen pracligestitit berulit, en in de Mohrhei triti Gosuhiuch und Personiichkoit offenbar oh in den intergrund. Dio Personiichhoi des ingetnen geli unter in de abstracten, Dd-losen, odie Violheit. Bopp. Vergi. Gr. 4 455. Ol. 2 In his aliisque quae o poetarum elegiacorum iambographorum melicorum Dagmontis attuli, adhibui Bergli, Poet lyrio. graec edit. III. 3 Quaestionum grammaticarum capita tria. De generis, nu
meri, casuum anacoluthia apud graecos poetas tragicos . serotin 1872.
12쪽
Si Pindarus dicit Pyth. IV, 21 θε . . aia διδοντι
unico malo et brevi postea Significato, quod quantum sit plurali fortasse numero indicatur. 0 raro deinde apud poetas legimus neutrum plurale ita ut ad unam pectet per-
αἰτεῖν χρῆν ταφρο προς pόΠιατα. Orest. 167 sq. ἰδοῖ μεθίν se ''sιιονην reo σφaγης, καὶ λέκτρ' εαίνεο Ἀνίκ' ανδιδι πατι My). Ubique de una tantum pers0na Sive re agi apparet, ad quam neutra pluralia spectent, etsi diversas huius rei partes Sive maiorem n0ti0nis vim gravitatemque plurali numero posito exprimere V0lutSSe 08Sunt poetae. Praesto sunt vel pluralia neutra quibus c0nstanter sere ad singularem tantum rem significandam utebantur Sicut
1 Aristoph. V p. 496 ubi ην δὲ γηγμειον προσαμ τις αφυαις ηδυσματα edebant, id quod libri testantur, δυσμα r merum glossema est, ct Flech ann. t. 83 p. 537.
παιδικά i. e. puerilia Sive omnino puer amatus, ut latine imiter graecam dictionem deliciae', cf. huc. I, 132 6:
24. Aliarum ver noti0num et pluralis et singularis ponitur numeruS, quemadm0dum apud Homerum Od c de Odysset arcu dicitur τοξον sv8. 3, 11, 31, 38, 53 etc. Saepi8Sime), de eodem etiam τοξα 264, 349, 359, 362 καιιπυλαὶ 369, 378 nulla alia re his in versibus praeter ipSum arcum c0gitata, quem sensum V. 9 et 259 Drtasse aliquis accipere p0ssit. Similiter Euripides ait Ph0en. 1049 καλλίνικος οἴναἰνι ΠιArco συνάπτει 1688 τα κλείν' αἰνίγιιατα de uno illoqu0d Sphinx protulerat aenigmate, vs. 17 30 ero de e0dem: παρθένου κορας ινι; se συνετον ευράν, cum ibi magis in universum loquatur, etsi nihil nisi una illa occasio, quae hoc l0co 0minatim c0mmem0ratur, respici potest. Ibid. 409 χρ ιον τινα, at 422 de e0dem racul0 θέσφατα. Εur Cycl. 459 470: ιιιιaet de Cycl0pis cui tantum uno.Quibus adductis exemplis n0 frequentibus quidem et a p0etis maxime p0sitis certe elucet, Graec08 promus aliter atquen0 phiralibus neutri usos SSe, cum Saepe n0n Singulas res plurali numero significaverint, sed noti0nem in univer- Sum spectaverint. Quae etsi ex diversis partibus caussis m0di potest constare, in unum tamen c0nectitur, ita ut uni Subiungaturo abulo sententiaeque. 0stro igitur Singularis neutri generis usui similis vel par est haec ratio et in ipsa graeca lingua Saepe Vix a Singularis numeri usu discernitur,
nisi mai0 illi quam huic tributa est potestas et gravitas J. Magis ver mira illa insignisque neutrorum pluralium apud Graecos n0tio apparebit, se adiectivorum quod
1 Simili modo si masculini uc seminini generis nomina inveniuntur, cum et rarissima sint et apud posterioris tantum temporis poetas legantur, neutrorum imitando Gemplum Posita osse puto, M. quae robe l. l. asser et Euripidem, qui Cycl. 463 et 61I oore domo oculo Cyclopis dicit vocis ομματα praecedentis analogiam secutus.
13쪽
ad hanc rem pertinet Spectaverimus usum coniunctorum cum aliis rationis partibus. Etiamsi enim apud Graecos pluralis adiectivorum et omnium quident generum ad singularem respicere potest ubi c0llectivam habet in singulari positum nomen naturam ac potestatem vide quae Wrobe l. l. et participiorum p. 3 sq. et pronominum p. 38 praebet exempla tragicorum) tamen pr0prium est neutrorum pluralium adiectiV0rum pr0n0minumque referri ad 0men singulare, cui minime insit noti illa generalis, aut ad unam tantum rem, quae infinitiV Seu 0l Seu cum accusativo iuncto vel tota sententia expressa est. Qualia
1 Contra eodem prorsiis sensu legitum singularis numerus I, 32 τα πάντα μέν νυν ais συλλαβεῖν ανδρο πον ἐοντα αδυνατον ἐστι.
2 secundum edit. J. N. Stahl. 1873.
II, 72, 2. 74, 1. 97 6. H, 88, 1. IV, 1, 3. V, 14 4. VII, 43 2. δυνατα ΙΙΙ, 86, 4. ΙΙΙ, 106 5 Sic δηλα legitur p. Herod de una tantum sententia: I, 4. 207 et ΙΙ, 2 de duobus agitur) ΙΙ, 146. III, 38. 3. VI, 2. VII, 162 238. IX, 11. προδ γλ IX, 17. ἀρίδι λα VIII, 65. Aristoph. Vesp.
idem IV, 31 V, 20 49. VIII, 133. IX, 80. Her0d. IV, 5:του Taργιτάου τουτου του τοκέας λέγουσι ειναι ἐιιοὶ ι ἐν ου πιστα λέγοντες, λέγουσι δ' υν, uia τε ai Βορυσθένεος του orasto θυγατέρa). riSt0ph. an. 277 προῖό- ναι βέλτιστα νεῖν, aut p0St 8 321 ἡσυχίαν τοίνυν ἄγειν βέλτιστον ἐστιν Sine dubi huc reserenda sunt etiam quae adiectiva verbalia in o dicimus a Thucydide praesertim Saepissime eodem atque haec adiectiva m0d0 0Sita cf. I, 79, 2 a γνουφιαι φερον, ἀδικεῖν τε τους Ἀθηναίους ζδη καὶ πολε/ιητέα εἶνa ἐν τάχει idem I, 88. IV, 50 5 ἐπιχειρ λ τέ I, 118, 2. I, 3, 3. πλευστέα Ι, 25, 2. ἀνθεκτέα Ι, 3, 4. παριτλητέα I, 72, 1. παραδοτέα, διακριτέα, τι-
14쪽
o ταυτα βουλόμενοι i. e. o μὴ βουλόμενοι δέχεσθαι τους ' ληναίους Sch0l.). 83, 2 καὶ νυν τῆς a s ετέρας ἀσφαλείας
1 Alia e tragicis exempla non multa attulit Wrobe l. l. p. 41 qui in annot Xenophontis quoque quaedam adscripsit, qua Haase
contulit ad libellum de ros Lacod. XV, 5 pag. 289 Conviv. II, 19. Anab. I, 1, 7 VI, 2 6. VII, 6, 2.
15쪽
Eodem denique adverbium interrogati0nis ποτερα pertinet
At iam susscient exempla ad illustrandam propriam graecae linguae indolem, quae neutris pluralibus p0sitis cum saepe de incertis vel in universum dicendis c0gitaret
rebus, proxime ad singularis numeri notionem atque usum accessit. Quare non raro pluralis eundem sere licet graviorem maioreque Drtasse vi indicandum habet sensum atque singularis et artissime iungitur cum huius numeri n0mine vel unica noti0ne. Quae quidem pluralium neutrorum natura multis variisque m0dis cum in substantivis tum in adiectivis pronominibusque perspicua n0n erit praetermittenda in definiendis caussis, qui factum sit ut cum neutro plurali subiecto singularem Verbi numerum coniungerent. Eidem enim quam supra Variis illustravimus exempli neutrorum indoli haec c0niungendi ratio adscribenda est. Nam Graecis n0 opus SSe Videbatur p0St neutrum plurale c0mplurium rerum n0tionem Verbo Xprimi, cum Saepe in ipso neutro plurali 0 tam Singularum rerum memoria inesset quam noti universa multitudinis in unum c0mprehensae, neque raro simillimam Singulari numero haberet vim. Quare dicebant: ταυτα ἐστιν, ταδε ἐγένετο, πάντα γην ἀγαθά, ubi nobis singulari numero utendum est Dies ist, Das eschali, Alles a gut), cum et Graeci et n08 in universum de rebus, quae Sunt, geStae Sunt, b0nae erant loquamur A tali adiectivorum pron0minumque Structura ad ipsa substantiva eundem
usum transgressum esse put ac primum quidem ad ea, quibus incerta aliqua et ad universum Spectans inest notio,
quae abstracta n0minamuS, Velut πράγsιατα, χρηματα σκευη, οπλα ἐπιτηδευιιατα, αδ ζ1ιατα ad aliaque magis certa ac definita, quae Iuni tamen per80nae pr0priaeque naturae potestate carent, ut Taiλoia, στρατογιεδα τείχη, τλὶ deinde
vel ibi p0situm secundum analogiae lege8, ubi certo numero aut alio adiecto additamento de duabus vel compluribus rebus agi aperte indicatur, quemadm0dum p. huc. Ι, , 5
Unde ad ea denique n0mina transiit eadem verbi singularis app08itiq, quae vere per80narum Vel 0tius animantium
τὰ παιδία. Qu0 ver attinet ad talia qualia p0steriora adduximus exempla, 0 est mittendum, ubi pluralem verbi certo XSpectes, in ei analogiae praesertim vim effecisse ut singularem verbi Graeci adhibeant. Neque mirandum est,
quam proposuimus illius usus explicati0nem, eam in unumqu0dque exemplum B0 cadere, cum appareat Script0rem minime complures res Sive rerum parte in unum comprehensas aut in universum p0sitas c0gitasse, Sed 0tius t0tius linguae usum Secutum esse neque rationem sibi reddidisse, quibus adducta caussis consuetudo Sermonis, quae omnia Secundum similitudinem conlarmare studebat, unam vel alteram legem c0nstituisset. Sed hac neque alia rati0ne usum
de quo loquimur explicandum esse atque h0 vel simillimo modo tempore pr0grediente eum processisse, eius rei duo alia afferre licet argumenta summi ponderis cum verbi tu prima
16쪽
Secundaque persona structuram, tum Vero Singulorum auctorum
inde a prima quam novimus aetate hac in re dicendi rationem. Primum enim primae vel Secundae personae Verbi Semper eundem qui est in subiecto numerum reddunt, quemadmodum
Pluralis vero numerus his in versibus non tam ideo legitur, quod personae tantum vel animantia aut res, quibus personarum tribuitur vis dignitasque sive loquentes sive appellatae introducuntur, quam quia in prima vel secunda verbi persona plurali fieri non p0test, quin praeter eum qui loquitur vel ad quem quis loquitur simul reliquorum maior minorve pars in dicentis Versetur animo. Neque enim si in unum omnes complectendo singularis adhibetur numerus alius
nisi unus qui loquitur aut apud quem verba fiunt cogitari p0test ego vel tu . Nu0rum neutrum cadit in tertiam per-I Baumsister, Hymni Homerici, Lips. 1860, XXV. 2 l. l. XXVII.
sonam, ubi neque de animantibus agitur plerumque neque ullum ut in prima secundave pers0na obstat impedimentum, quominus Secundum neutri generis apud Graec0s ind0lem rem incertam infirmamque in universum significanti n0n complurium rerum sed quasi multitudinis c0piaeque n0tio exprimatur Verbi numer Singulari. Denique vero p0etarum Singul0rum 80lutaeque oraritionis scriptorum usus quam maximi est momenti, e qu0n0 80lum versuum lectionem quam fieri potiust ptime constituamus, sed etiam confirmemus ac demonstremus cum rati0nem caussamque supra hac de re prolatam tum viam, qua illa structura per temporum patia ad eum quem apud Atticus invenimus finem pervenerit. Ad alteram igitur eamque multo graviorem commentationi partem transgrediamur, in qua exempli ex priore praecipue temp0re diligenter allatis accurateque secundum c0dicum fidem examinatis qua iungendi rati0ne poeta qui8que 80lutaeque orationis scriptor usus sit quaque ratione unam vel alteram structuram admiserit cognoscere pr090Situm St. II. Perlustraturis nobis, qu0modo coniunxerit unus quisque Veterum Serm is auct0rum verbum neutro plurali subiecto, optima sane temporum ordo regula videtur esse, ita tamen directa, ut quae inter se cohaerent poesi Solutaeque orationis genera spectemus, quae etiam in V0cabulorum compositione conexum quendam inter se ostendant. Quae cum omnia quam maxime ab epicae p0esi usu pendeant, de hac
primum est agendum de Homero Hesi0d de hymnis qui dicuntur homericis, tum de poetis lyricis, elegiacos dico iam-
17쪽
b0graph0s melicos, Sequatur solutae orationis auctor Herodotus, cui Thucydidis addatur dicendi genus disputationem
traducens ad tragicos comic0sque p0etas attic08. Singulas dialectos sequi cum poetarum lyric0rum caussa n0 fuerit opp0rtunum, qu0rum fragmenta perpauca nimium dirimantur ne pus quidem est ideo, quia non nisi ionicae prioris atque p0steri0ris Iadis et atticae dialecti discrimen erit
n0tandum, quae iam distributione supra prop0sita satis e- cernuntur. Primum igitur in homerici carminibus qua ratione verbum neutro plurali subiecto adiunctum sit, quaerendum est et praecipua quidem cum diligentia, cum et diversissimae de h0 usu sententiae sint pr0lataei et Homeri carmina Vetustissimam praebeant linguam graecam atque eam, quae plurimum valuerit ad omnium sere p0siari0rum non Solum p0etarum Verum etiam solutae rationis Scriptorum Sermonem conlarmandum amplificandum rnandum, ita ut ad 08tram qu0que quaesti0nem summi momenti esse debeat. Posteriores scilicet inde ab Her0d0t qu0modo c0niunxerint verbum cum neutro subiecto aliquot adductis exempli c0gnoscere satis erit accuratiusque tantum de eis disputare versibus, qui alterius dicendi rationis seu certa seu dubia exhibent exempla. Qua in re discernendum est inter ips0rum substanti v0rum usum atque Structuram adiectiVorum, pron0minum, t0tarum sententiarum apposito articulo substantivorum l0co dictarum, cum et in his facilior sit explicatu ut supra vidimus singularis numerus eque e0dem atque in substantivis modo adhibeatur. Simul vero verbum cum duali neutro non frequenter coniunctRm considerare liceat praesertim apud Homerum, qui similiter eo ac plurali numero usus sit. )
de Ionern herschte sicher de Plura vore, cum alii non nisi metri caussa positum hunc numerum ibi inveniri contendant. 2 malis o maxime diffortis plurali, quod duas tantum significat res, pluralis complures singularis vero et pluralis cum neces-
Transgredientibus nobis ad ipsa substantiva in Homeri carminibus contemplanda primum notandus est frequens plurali numeri usus, qui item apud posteri0re contingit, ibi positi, ubi alia masculini semininive generis nomina simul cum neutro leguntur subiecta. Quod fieri solet non solum si Verbiani pr0pius ad n0men alterius generis accedit, ut h0c potius vocabul adductus pluralem scripserit poeta etiamsi
singulari tum reperitur numerus . . Il. , 38 Sq.: Ου-
κνῆριαί τε ὁ σφυρά. μ, 3 πολλὰ βοάγρια καὶ τρυφάλειαι
I0 - verum etiam si verbum proximum Stat neutro Subiect0 in quemadm0dum Il. 8, 36 aλοχοι in νηπια τεκνα
sarii sint numeri, duali sacillime lingua carere potest, quare saepissime miscentur inter se hi numeri, ut apud Homerum σπε φαεινα Il. , 435. 2μαroεντα ib. 616. , 3 αλκιμα δουρε tuo, κεκορυθριένα i αλκω, ζέα similique modo, si cum Verbo coniunguntur, ubi aliquotiens legitur verbi dualis numerus, velut l. α, 104. d. δ, 662. l. ο, 607. , 366, saepissime vero phiralis, cum non de duabus sed de compluribus cogitetur rebus, sic Il. α 200. , 17. , 616. , 792. , 696.
ρ,396. Od. δ, 705. , 472. Il. , 637. Od. I52. , 248. , 349. ,232. v 204, ideoque paucis in versibus singularis, cf. I l. 33, 466. φ, 477. Od. I32. Il. π, 139. De singulis postea videbimus.1 Ubi non raro singularis verbi numerus invenitur, ipso hoc neutro adductus, velut It is, 339. , 6 II. Od. ι 291 Il. , 327. δ, 270. ν 264.
18쪽
τ' ἰλooto θυελλαι Hesi0d The0g0n. 809:οιηγαὶ καὶ πειρατ' ἐaσιν. At praetermissis talibus diversae lartasse rei exemplis permulti exstant in H0meri carminibus versus pluralem Verbi numerum offerentes cum neutris pluralibus subiectis coniunctum. Et sunt quidem aliqu0t neutri generis Substantiva quibus ubique pluralis numerus additus est, πεδιλα
neris pars non nisi cum singulari Verbi numero ccurrit, velut κε fur tia κειται Il. , 47. ε 335. , 132. κεῖτο d. 326. O l01. , 295. 3 9. ξαπολωλε Il. , 290. ab ρα Il. 9, 555 559. , 252. Od. ι, 312. ξ, 483. μῆρα Il. a 464. β, 427. Od. 7, 461. , 364. πυρα Il. , 554. 561. 62. , 12.9, 561. ρεεθρα Ιl. , 9. 218 361. 365. εω Il. st 247. 314 640. στεα d. a 161. , 36. ω, 76. ijs ατα d. li, 98. , 143. ω, 33 aliaque multa bis vel semel. Haud parva denique par utrumque praebet numerum pluralem Singularemque verbi neutro plurali subiecto additum, sic γυῖα c. plur. λεtinat l. 7 6. Od. , 233. , 242. λυντο Ιl. η,
decies, in Iliade quinquies et vicies; βελεα c. plur. ρεον Il.
19쪽
lis verbi 0niungendi rati incerta ancepsque et in utramque partem tamquam Vacillans in eisdem Substantivis verbisque atque eisdem vel simillimis inter se sententiis cum miri aliquid habeat etiam maior movetur admirati accuratius qu08dam40rum versuum inspicientibus, ubi singularis pluralisque verbi numeri leguntur c0ntinuo positi vel etiam ad idem referuntur subiectum, velut Il. β, 135 δουρα σέ
τασθησαν δέ οἱ κα. ι, 68 et 1: Umθ' λος φορέουσι πυρος τ' λooi ΘυεHat. βαλεν scit κυμαθ' ἄλος). Quibus perpenSi iam elucet, apud H0merum nullam statui n0tionis differentiam inter niramque structuram, ad libidinem p0tiu8, cum utraque pariter in usu esset, modo hanc modo illam ap0eta esse positam. At Drmam non Sensum cau8Sam SSedixerunt viri docti ), qua commotus p0eta tali modo utriS-que uteretur c0mp0sitionibus, cum propter metrica leges pluralis Seu Semper Seu plerumque adhiberetur, qu0d quidem diligentius erit examinandum. Haud rar certe heXametri mensuram p0etam ad pluralem ponendum adduxiSSec0ncedi potest, praesertim in passivis Verb0rum larmis, quae lartasse singulari admisso non apte e0nvenirent ad versum
vel p0tius ad eum versus locum quo leguntur, quales Sunt
πέλον-ι, εσσονται, λέλυνται, τετευχαται, γιγνονται, alia:
Persaepe vero certissime traditur plurali numerus ita, ut qu0 metrum attinet pr0rsus idem valuerit Singularis, Velut ξαν Ιl. , 56. στυφέυξαν 1τ, 774 μυσαν , 373. εωξαν d. 7, 299. σφαραγευντο , 440 βομβησαν /ι 204, praecipue imperfecti vel a0risti in ον tertia pluralis, ubi ,εν
certe eadem mensura est, ut πέσον II. μ 156. , 552. φυγον , 137. , 28. st 465. τρέ/ιον d. , 527 εκαμον d. ιι 232). ρέον Il. ιι 159. zεσκον ψ, l. επέτρεχον χιλ504. φέρον , 340. Od. a 97. , 5. aυεσκον d. ι, 184. νaio 222 ). Itaque null0 0d metri necessitate coactus p0eta pluralem p08uit numerum atque in illis ipsis verbis passivi sive verborum ordine sive structura mutata facillime haec c0mp0siti si fuisset inusitata devitari potuit, ita ut falsa illa grammatic0rum esse de homerico S Sententia censenda sit. Inim hoc tantum c0ncedi debet, utramque ibi structuram, etiamsi singularis praevaluerit numerus, sine ulla noti0nis disserentia adhibitam esse, qu0d praesertim ex eodem substantivo cum utroque verbi numero coniuncto cogn08ci supra vidimus. At nihil setius altera exstat ententia, quam pr0tulit aegelsbael in libro qui inscribitur Anmerkunge gur Ilias , ΙΙ, 36, maiorem scilicet quae plurali insit vim ipsa eiusdem in versu collocatione declarari, cum n0 nisi certis metrici condicionibus ponatur, quippe qui graviorem atque pleni0rem reddat sonum quam singularis. Sed ut praetermittam, minime omnes s0n pleniore SSeplurales Verb0rum Drmas, es. λάβε Il. φ, 545. λίασθεν ib. 879. λυθεν d. δ, 794. , 189. 341. Il. π 805. , 31. πλῆ-I Librorum his in versibus consensum non posteriori cuidam grammatico adscribendum esse sed a prima aetate traditum cum eo colligi possit, quod posteriore tempore singularis numeri usus semper praevalebat, tum certissimum fit scholiastae testimonio ad Il. ,310 αμηχανα εργα γένοντο απαῖκως illud esse dictum notantis. cf. Mathiae. Gr. gr. 499.
20쪽
σθε II. , 211. 696. st 396. Od. R 705. , 472. παγεν Il. 1, 572 ne verum quidem est, Si accuratius Spectamus quod Naegelsbach contendit, in certis tantum et c0nspicuis hexametri locis legi pluralem verbi numerum p08 neutra pluralia. Nam primum de eis Sive una Sive compluribus verbi syllabis tantum agi posse apparet, quae differentiam asserunt inter pluralem Singularemque numerum, ut reiciendum sit unum qu0d aegelsbach l. l. attulit exemplum exest. Θ, 137: ίστορα δ' ἐκ χειρ ῶν φίγον ἡνία σιγaλοεντα, ubi ον syllaba, quae Sola est respicienda, in fine tertii pedis neque vero ante caesuram quam bucolicam dicunt legitur. Ium negari quidem n0n potest, tersaepe eis in l0cis pluralem inveniri, qu0s vir illustris indicavit, sicut in fine hexametri λέλυνται Il. β, 135. 7 6. Od. , 233. , 242, aeque πέλον-
fere, aut ita, ut de quibus agitur syllabae finem faciant quarti hexametri pedis, ante bucolicam scilicet caesuram positae, velut Il. , 583γ ῆνia λεία ' ἐλέφαντι asiai πέσον
in his quattuor hexametri l0cis, quos sortasse aliqui n0tabiles esse iure dicat, tertia pluralis verbi persona legitur
po8 neutrum plurale, Verum etiam quod aegelsbach ipse concedit in ars secundi pedis, ut Il. λ 634 τέσσαρ εσαν sive Od. 3, 37 πέο δ' ἐων. ι 204 βόι ιβησαν, Semper
tamen ita, ut Sequatur caeSura κατὰ τον τρίτον τροχaiον,
quare vix magni momenti quidquam inesse huic versus loco contendi p0test, et deinde in quinti pedis arS i. e. quantum ex exempli I. l. allatis potest videri, ita ut verbum cum quinti pedis arsi niatur, velut Od. O 204 δεδάκρυνται δέ
ει ι οσσε ι 184 ἰαυεσκον περ ὁ αυλη quo etiam λυντοδ γυλ referre licet, ubi in eandem arsi cadit pluralis syllaba, qu0d legitur Il. γ, 16. o, 35. re 341). Quae larmae plurale quo iure in primari vel conspicuo hexametri loco positae dici queant, equidem n0 Video; at praeterea magnu VerSuum numerus pluralem exhibet in aliis pedibus neque S0lum in eis, qu08 Naegelsbach dicit, cum haud raro legatur pluralis ita ut de qua agitur Syllaba arsis sit quarti
222 ). Verum etiam in ipsis pedum thesibus sormae plurales inveniuntur sive in hexametri exitu, velut Od. , 240:
γαλοεντα Il. 9, 137. 1, 128. φ, 465. οἱ βλαβεν aesurra καὶ ταχέ' πε Il. φ, 545. χειρῶν πέσον αγγεα, τοiς ἐπονεῖτο d. π, 3. Quare resutanda est quam ille vir doctus protulit lex et potius c0ncedendum, prorsus liberum et solutum a metricae
1 Ibi quae plerumque legitur caesura bucolica nullius prorsus momenti osse potest ideo, quod tam frequentem eam apud Homerum occurrere constat, ut Plus quam dimidia versuum pars eam exhibeat.