장음표시 사용
21쪽
artis praeceptis in omnibus fere versus locis inveniri verbi pluralem; ubi autem non legitur, ibi h0mericus hexameter vocis exitum omnino ferre non Solet, ut extremo secundo pede pr0pter caesuram in terti et terti extrem0, quia fine vocis admisso versus in duas dividatur et aequa partes. Neque minus p0st quarti pedi theSin κaτα τον τεταρτον τροχαῖον v0cabuli exitum admittere Graeci devitabant praeeunte caeSura κατατον τρίτον τροχαῖον, ne amphibrachys em-ceretur j ij. In primo denique hexametri pede tale ut non legatur verbum casu qu0dam factum est vel ipsis verbis, qu0rum quam minima pars dactyli sive sp0nde quibus pus fuerit habet mensuram si ρχατο tantum et βόσκοντ okν,
nigrτον, πλῆσθεν, aioνὶ minime Ver poeta tali in l0co, qui certe n0 parvi est m0menti, pluralem verbi numerum sibi fugiendum esse ratus est, quem posuit Hesiodus ita ut versum inciperet, s. Theogon. 557 καίουσ' Ut ver certa verba vocabul0rumve Drmae saepius vel semper eisdem in loci versu legantur, siVe propter ipsum e0rum numerum ad hunc p0tissimum locum versus aptum factum 8Se consentaneum est sive Secundum p0etarum illorum consuetudinem a prioribus posteriori cuique traditam certumque certis vocabulis in versu locum quasi imperantem. Quid plura falsissime virum illustrem de hoc Homeri usu disputasse quis est qui non c0ncedat Immo in Iliade et Odyssea in i0nica igitur illius quo composita haec carmina
sunt temporis dialect0, quamvis frequenti0rem inveniamus singularem verbi numerum ad neutrum plurale subiectum Spectantem, quam pluralem, tamen haud raro cum pluralis occurrat numerus neque aliam atque singularis habeat notionem nec metricae artis ullis effectus Sit praeceptis. promiscue p0tius a p0eta iuxta alteram structuram positus:
utramque in illa dialecto tum dicendi rati0nem sine ulla notionis disserentia esse adhibitam neutrique earum linguam principatum detulisse apertum est Humeri autem quae sub nomine seruntur carmina i0nicam praebent dialectum
eius temp0ris, quo n0ndum scribendi ars atque c0nsuetudo effecit ut oratio secundum certas norma regulaSque Xigeretur, ita ut magnam offerant varietatem veteriorum atque recentiorum larmarum v0cum Structurarum. Cumque poeta
saepe ex sua ipsius dialecto transgressus sit in fines aliorum sibi audientibusque pr0ximo Boti8Sim0sque sive ae0licae stirpis dialecto usus sive pri0rum carminum dicendi consuetudinem imitatus: 0stra quoque de qua agitur res aut 0ti illius temp0ris ionicae dialecto e0dem quem apud H0merum vidimus modo tribuenda est aut ex pristin0rum carminum exempl0 et auctoritate est repetenda. Tantum autem cum usu ill040meric et frequenti et ancipiti, tum reliqui omnibus quas ind0eur0paea n0minamus linguis c0mpuratispr certo Sumendum 8Se puto, apud Graec08 qu0que primo tempore cum neutro plurali subieci verbi pluralem numerum iunctum esse. Nulla enim propinquarum gentium lingua hanc vel similem praebet dicendi rationem, cum omnino pr0priam illam insignemque neutrorum pluralium quam Supra exp0Suimu8 naturam structuramque ign0raverint. Paulatim igitur atque gradatim secundum graecorum neutr0rum pluralium ind0lem Sensim excultam nova illa cum singulari coniungendi ratio ficta conlarmataque est, h0mericorum
Vero carminum aetate tamquam ex una ad alteram tructuram tronsgredi coepit lingua. Alteram deinde ratiocinationem eamque de via quam lingua hac in re sit ingressa proferri posse arbitr0 adiectivorum vel pronominum Substantiv0rum l0co posit0rum usu homeric perspecto. Pluralis enim verbi post talia subiecta non nisi secundum legem atque anal0giam quandam ibi legi mihi videtur, ita primum p0Situ8, ut pr0nomen ad unum vel compluria spectet substantiva masculini aut feminini generis, velut Il. λ, 245 τα
Scilicet γῆρας καὶ θανατος. Deinde metri fortasse caussa vel potius secundum substantiv0rum frequentissim0rum exem-
22쪽
plum aut ex priorum carminum anal0gia in fine hexametri passivam formae verba leguntur, ut φυον ra Od. ι, 107, πέλονται , 160. Ιl. , 32. Od. 489 v, 223. , 226. πίλοντο Od. 9, 299. γένorio , 345 Similiter quae aliquotiens occurrit in fine hexametri stabilis videtur esse sententia
357, 408 παντα d. , 594. , 266; neque minus pri0ris aetati speciem prae se ser usitatique dicti is τελέεσθαι εμελλον Ιl. 8, 36. s. d. ' 156, cui simillima altera notio videtur 88 0nlarmata, quae legitur Il. , 206 τα δε se OD ae' μελλον νήσειν Praeterea legitur pluralis τετευ- χαται ad ταῖτα reSpicien Il. ξ, 53, ad παντα ib. 220 atque ita quidem, ut quartum finiat pedem, scilicet in eo loco versus ubi τετειχαται apud SubstantiVa quoque semper invenitur bis deinde hic numerus praebetur itemque passivae formae metricis fortasse caussis creatus ante caesuram Il.
7, 176 ἀλλα τα f υκ ἐγένοντο, item v 497, et Od δ, 418:ερπετα γίγνονται, cum Simili denique m0d explicari p0ssit ἀχτατα II. μ, 28 hexametrum incipiens, qu0 in eodem versus l0c Od v, 35 legitur usquam vero excepi illoqui Secundum pri0rum Versuum exemplum ut puto positus est plurali μελλον l. , 20 ita invenimus hunc numerum verbi adiectivo seu pronomini subiunctum, ut qu0 Saepissime apud substantiva fieri vidimus, Sine ullo metri detrimento singularis p08sit Substitui, Velut αγγεα . . aio Od. , 222. πέσον , 3. πέδιλα φέρον Il. ω, 340. Od. a, T. , 45 etc., tum p0tius Singularis Semper occurrit numerus, it
ὼ ν π 46b τὰ . . τελεῖται Hi ii 330. I, 48. α φρονέοντ' . . διλ τετελεσμένα L εν Il. , . et δέ, ἐστι Il. , 273. cf. Od. ξ, 80 444. I, 2. a 226, κ, 44 omnino autem multo rarius reperitur neutrorum adiectivorum pr0nominumque cum plurali verbo structura, quam ips0rum SubstantiVorum, cum post substantiva nonaginta re versus exhibeant verbi pluralem,
singularem ducenti fere exaginta sex, id est ne tripla quidem
pars omnium qui huc pertinent l0corum, in pronominum vero atque adiectiv0rum viginti quattu0 tantum supra prolata sunt pluralis apud H0merum exempla, cum centum et Viginti singularem praebeant verbi numerum, quae quincuplex est c0pia. Quibus exp08iti iam alterum elucet argumentum viae, quam linguam hac in re ingressam esse supra contendi. r0nominibus primum adiectivisque substantivorum loco positis in universum cum aliquam rem significent ad copiam multitudinemque cons0ciatam, ita ut complurium rerum notio magis cedat neque verbi numero eam premi opus videatur, verbi Singularem additum esse ab hoc deinde usu ad ipsa substantiva neutra pluralia transiisse linguam. Accedit quod non s0lum apud Homerum pauci admodum in venibus atque certa fere secundum lege plurali 0ccurrit post talia subiecta, sed etiam apud sequente p0et Script0resque Solutae rati0ni nullum fere praecipue in attica dialecto et τὴ κοινὴ quantum vide huius tructurae eXemplum nobis traditur, cum ipsorum substantivorum haud ParVa par8, quippe in quibus etiam neutris complurium aut Singularum rerum partiumque Vel per80narum n0 rar0 prematur n0tio, apud p0steriores pluralem verbi numerum secum habeat.
Consideremus igitur reliquias poetarum, qui Η0merum excipiunt, primum epicorum, praecipue Hesiodo quae tribuuntur fragmenta hymn0 qu0 dicunt homeric08 epigrammata Homero vulgo attributa eademque sine dubi pristinae aetatis. Et apud Hesi0dum quidem simillima Homericae occurrit iungendi ratio, haud raro plurali verbi numero neutro plurali subiecto addit0, velut he0g. 215: ινλα. .
23쪽
potius uariηῖα πάντα φερονται Quos Hesi0di versus perlustrantibus uobis primum nullum iam occurrit exemplum pluralis ad adiectivum vel pr0nomen spectantis subiectum, semper p0tius ibi singularem invenies, cf. The0g. 182 τα ἐν υτ ετουσι εκφυγε χειρος. Oper et D. 100 αλλα δε ιυρια λυγρὰ κατ' ἀνθ' econoυς αλαληται. 16: σθλὰ δ πάντα τοῖσιν ην. s. 197J. 322 294 Deinde vero omnino singulari verbi numerus multo magis quam apud H0merum est vulgaris, Velut Theog. 40: γελα cus ατα. 42 χε κέρχν. 59 περ δ' ἐματα πολλ' Ἀτελεσθη. 84 . Ἀπεα. ρε μεi-
λιχα. 35, praesertim in p. et D. 46. I 46 150. 200 2383. 306. 34. 680 777. fragm. XLII, 3. XLIV, 7. CLXXX ). Omnia denique quae supra enumeravimus exempla pluralis usus secundum legem quandam c0nstantem videntur posita: cum partim neutra personarum notionem habentia sint subiecta, ut Theog. 40 388. 57. p. et D. 11. 808. fragm. XIII, quorum τεκνα Η0m. Od. , 43 φυλ' ἀνθρώπων ib. , 10 iam cognovimus. Item sententiae daίδαλα. τετευ- ροιτο Τhe0g. 58 exemplar quoddam inveniri potest in frequentibus supra allatis Homeri versibus, ubi eadem vel persecti eiusdem verbi Drma in eodem versus loco neque omnino aliter legitur, ut Od. β, 63. . , 22. Od. , 138 cum Theog. 2I et p. et D. 808 duo quae adsunt substantiva neutri generis subiecta pluralis verbi numeri caussa fuisSe possint.
1 Scut Hercul quamvis Hesiodeum non sit, addas s. 167: -- λάνθησαν δὲ γένεια. 308'. τα δ' ἐπικροτέονr renour αρματα κολληε0'. 2 cI. Mut Hercul. 152 165. 23.
At iam Homerum haec res singulari uti non impedivit, sIl. 8, 468 φυλλα καὶ ἄνθεα γίγνεται. d. , l. Il. 7, 242, vel si alius generis accedunt substantiva Velut si, 339. , 6 II. , 327. Od. , 363. , 338, ita ut casu potius cuidam hic apud Hesiodum consensus sit tribuendus et nihil aliud concludendum, quam ibi eundem iam emper inveniri neutrorum adiectiv0rum pron0minumque cum Verbo iungend0rum usum, in ipsis vero Substantivis antiqu0rum usum, qu0 cum verbo plurali iungebantur, nondum evanuisse. Ibi vero poeta hunc numerum adhibuit, ubi a veteribus saepissime traditus erat sive metrici caussis p08tulatus, cum ubique uno tantum p. et D. ver8 excepto, qui φυλ' ἀνθρωπων exhibet, qu0cum saepissime plurali coniungitur numerus ), necessitate quadam metrica effectus esse videatur. Sine dubio utraque structura etiam tunc uti licitum erat neque recentior illa prorsus obtinuerat. Quomodo vero paulatim atque sensim ad eam transgressa sit lingua porro demonstratur reliquis picae poesis fragmentis VI et V saeculi quae sub nomine Homeri ferebantur. Quae carmina cum ceteris rebus vel praxime accedant ad h0mericum Sermonem, in hac quoque re eundem atque illum Secutura esse usum exspectes; neque re Vera raro ibi pluralis verbi occurrit, sed ad Hesiodeae, 0 ad Homericae syntaxeos rati0nem. ostadiectiva enim aut pron0mina his qu0que in carminibus nihil nisi singularis legitur, cf. ειρηταί τοι πάντα Hymn. in poli Pyth. 366 in Vener. 289. τα δ' υτου κειz επὶ χεύρης in Mercur. 23. ω φθαλμοῖσι Aoιτ ib. 202. s. 266. XXX, . in Cerer. 218 365. 478. item in sellur. XXXap. Baumeist. 2 πάνθ' reos εστίν γ μἐν σα χθον δων
mirum sane, sed qu0 veniam habet cum eam, quod de animantibus agitur ita ut pron0minis notio magis recedat, tum homerici versus similitudinem Od. , 418: πάντα. .
1 Unum tantum inveni singularis numeri exemplum post hoc nomen apud Simouid Amorgin fragm. 7, 95.
24쪽
tis 3 ἐπι γοων ρπετ γιγνονται. Ipsis deinde substantivis etiam in his carminibus multo saepius singularis numerus additur, ut: ὁρματα δονησεται Hymn. in Ap0lL Pyth. 92 3ur λ βόσκεται 234. παρέστa 358. eodem modo h in Mercur. 220 324. 440. in Vener. IV), . . l. VII, 34. I, 2. in Vener. 8. 59 270 in Dionys. VII , 13. XXVII, 6 in Cerer. 12. 140. Pluralis autem ubicunque traditur, ibi item atque apud Hesiodum partim substantivis notio inest per-80narum, ut hymn. in Mercur. 322 τεκν Horio i sive in Apoll. yth. 4 ἀνθ ρωσπων φυλα προςαγοιεν. νασσαν ib. 120. κ' ἀγαγωσι ib. 359 - partim metrica quaedam causSasuisse videtur, quemadmodum in poli Dei. 129 Horio ἐπειρατ πάντα in Mercur. 454: Ia . ἐνδέξια εργαπέλονται. in Cerer. 281 τῆς δ' υτίκα γουνατ ελυντο Homer epigr. IV, 15 ουδε τί μοι φίλα γυῖα φιενειν, αραῖς ἐν ἀγυιαις Κυμης ορμαίνουσι adde Batrach0my0machiae, cuius auct0r Pigres a quibusdam n0minatur, ab omnibus Vero uno consensu priori illi temp0ri tribuitur, vers. 245 η): χ ιαὶ δ'εκχυντο παντα τα πάντα Lycius, Drahelm εχ α Ubique cum eandem quidem si servemus verborum coll0cationem structuramque singularis Verbi numerus admitti non p0ssit, magis magisque huius numeri usum praevaluisse neque amplius nisi certis condicionibus priorem et apud substantiva tantum admissam 88 iungendi rationem apparet. Itaque apud inSequenti temporis p0etas etiam rarius eandem inveniri nihil habet miri, cum iam tum l0nge plurimum altera structura praeValuerit. Poetarum enim lyric0rum ac primum quidem elegia- eorum fragmenta haud multa si perlustramus, non 80lum post adiectiva et pronomina ubique invenimus Singularem
1 cf. ib. 398 sq. τευ δ' α/riptis σπευδονrε δεος περικαλλέα Τέκνα. .. ειν ' αγρους δ' ἐξίκοντο ib. 505.
κm ταυτα μέλοι. 2 ll. 80l0n. 4, 23. 40. 24, 3. 5. 6. 37, 2. Xen0phan. I, 6 2, 22 The0gh. 49. 39. 172. 192 203. 289. 405 406 4l9 422 465 48l. 583 604. 12 617 68 l. 694. 72l. 73l. 74l. 859. 1048. 11 15. l83. 213. 137 verum etiam p08t pSa SubstantiVa persaepe, ut Mimnerm. , 4 ἄνθεα γίγνεται ρπαλεα 2 l. 2 l2 πενίγης δ' efodυνχηρὰ πελει. cf. Solon. 3 l6. Xen0phan. 2, 18. Ex S0lonis vero atque Theognidis carminibus quae restant non pauca c. 270 illius, 400 sere huius Versus cum ne unum quidem pluralis numeri osserant exemplum, alterius Structurae p0st substantiva quoque conlpluria, cf. 0l0n. 3, 4 l. 48 64 26, 2. 27, 4. Theogn. 22. 230. 250 537. 603 686. 836. 927. II 63)i), cumque duo hi viri, quorum alterum Atheniensem alterum Megarensem sui 88e constat, lysius Graeciae praesertim atticae dialecti expresserint serm0nem: apud Attic08 statuendum est iam tunc unam tantum illam eamque recentiorem Structuram Sse adhibitam. In paucis contra fragmentis re vera Ph0cylidi Milesio Iadi igitur dialecto, tribuendis occurrit 3 l: τετορων γε ο τωνδε γενοντο φυλα γυναικείων Simillimus versibus supra ex Homero Hesiodo tymnis h0mericis allatis. At nullum praeter hoc aliud legitur pluralis numeri exemplum et ne amb0graphorum quidem fragmenta sane haud multa prioris illius dicendi generis ullum praebent vestigium immo in versibus et Archilochi satis frequentibus singui post pr0n0m vel adiect25 l. 56 l. 4. 63, 3. 69, 2 74 5 40st substantiva 4 I:
1 Pronominum atque adiectivorum apud hunc maiorem legi numerum facillimo explicatur ex carminum eiusdem indole praecepta maxime et doctrinas tradentium.
25쪽
secutus est Bergli, eum γίγνypra edd. et habeant, sine dubio singui. et reliqu0rum verbi 0n nisi singularis numerus cum neutri pluralibus iungitur, quod sane etiam
casu quodam actum SSe 0test. Nelici tum poetae similiter adiectivis pr0n0minibusque Semper quantum nos quidem videre possumus Verbum addiderunt Singulare, i. Sapph fragm. 136: υκ res ιμι ερεπε ταδε Dubner πρεπού). Simonid. 5 7 τοῖσί τ' αἰσχρα ιὴ ιεμικται. 38 grana Hνε Tal. 57,5 απαντα ra εστι θεων ῆσσου Diagor. 2: παντα βροτοῖσιν κτελειται. Neque post ipsa substantiva eadem deest structura, velut Alcman fragm. 26, 2 O se
ετι. . . rvia φέρειν δυναται Thalet fragm. τα πολλά πνὶ . .
ρυγων, ubi Berg sibi secundum Hesychi glossam Ddi σιν
coniiciendum putavit, quo certe non opus est, cum pluralis numerus n0 80lum40ssit esse repetitus e primo huius fragmenti Versu: ευδουσιν τε ad maiorem vim gravitatemque
efficiendam, sed etiam huic praesertim substantivo plurali δεφυλα Saepissime verbi pluralem apud priores iam poetas inde ab H0mero addi supra sit demonstratum. Deinde ex
τυχαγ 08uerit in utraque igitur correctione verbum plurale subiungitur neutro plurali sive σόματα Sive γράμματα Subiecto pro c0d τα δε τοι καλα τα μεθ' et neutrum plurale quoddam substantivum legendum esse apparet, qu0cum verbi idem numerus coniungatur; conferenti vero Ιl. I68:
πορεν ὁ ο γε σήματα λυγρα, γράψας ἐν πίναπι πτυκτψθυμοφθορ πολλά mihi quoque recte a viris doctis σά/ιατα receptum videtur. In Alcaei denique fragmento Bergkin textu praebet ' ' τι in ομεν , ψ υρρadi φ ἄρμενα λάμπρα κρε/ιανι εν μυρσιυντ, concedit vero in adnotatione critica versuum c0rruptorum restituti0nem prorsus esse incertam in Verbis, quae prae ceteris hoc loco respicienda sunt, uno con8ensu libri manuscripti tradunt etaos ενα λαφιαρὰ κεαι . qu0d verbum κε - ad hunc quidem versus locum metri caussa aptum 88 n0n pote8t, quare alius pluralis ab editoribus est p0situs, e quibus eidie κε oντ Berg κρεμαντ' coniecit, ut qu0d Hariun edidit omittam; et re vera nihil nisi pluralem quendam c0niectari posse puto verbi ad neutrum illud plurale spectantem. Minus vero certum esse mihi videtur, qu0d in Simonid stagni. 155, 6 0niecerunt viri docti: ac0b αλλ' γενono ἀκτὴ Ποντομεδοντος Ma, stugh ἶδε ελοντα Meineli οἶδ' ἀνελοντα 'Aκι Ποντομεδοντος ἀθλα, itaque SchneideWin, cum Berg scripturam in Anth0l0g. Pal. XIII, 19 traditam
certi quidquam habe0, licet concedam pluralem verbi numerum cuni neutro plurali subiecto h0 quoque loco coniungi 08Se. Novum deinde argumentum, apud eos p0ti88imum poetas script0re8que qui n0 atticam 8equerentur dialectum, priorem rationem verbi iungendi cum neutro plurali subiecto n0npr0rsu evanuisse, ex Pindari carminibus afferre p088umus, Boeoti quidem et ae0licae dialecti poetae, propter p0eSis vero genus doricae dialecto proximi. am apud hunc quoque ingulari plerumque legitur numerus Verbi et pronominibus adiectivisque additus, vehit Olymp. XII l sedit.
26쪽
Nem VII, 6. VIII, 20. Isthm. IV, 16. VII, 5 - et ad ipsa
neutri generis substantiva spectans, quemadm0dum Olymp. I, 75: Bitia silea Detreta re εἴ τι Ποσείδαον, ἐς χάριντελλεται Pyth. V, 33. Nem. VI, 3l: ερ, Dosuσαν, Βασσι -
qui prius illud exhibeant dicendi genus, Sic Olymp. II, 3:
vel p0st pronomina neutri generis, ut Pyth. I, 13 ossa δε μὴ πεφίλωκε ει ατυ ονται βοαν ILερid 0 cito νια, ubi de animantibus agitur Olymp. VIII, 12 αλλ ὁ δει' αλλον βαν ara- θων, ut Singula variaSque premat res bonas. Omnino ero etiamsi metri quadam necessitate alii lu0t 0rum pluralium excusare quis possit, tamen alii, ut Olymp. II, 83 Pyth. IV, 12 I. stlim. VII, 47 tali re poetam nullo m0d ad hanc coniungendi rationem SSe 0mm0tum satis Stendunt. ΑΡ- paret igitur, priorem illam quam p0suimus structuram inde ab Homeri Hesi0dique temp0ribus, quamvis n0ndum pr0rSUSeVanuerit, rarius tamen a poetis, Atticis fortasse exceptis omnino eam devitantibus, esse adhibitam et ita quidem, ut n0tionis scilicet gravioris aut pers0nalis, minus vero metri aliqua caussa ad hunc usum explicandum proferri 088it. At apud solutae qu0que rati0nis Scriptore antiqui0- res non pauca XStaut Xempla, praecipua ex lingua non attica, adem dico p0Steri0rem, qua usus est Herodotus Halicarnassensis etsi 0riensis natu Velut enim in Iade dialecto inde a primae aetatis reliquiis pluralem numerum neutris pluralibus subiectis iunctum per omnia temp0ra invenimus adhibitum sic etiam apud hunc posterioris aetatis
script0rem haud raro eandem dicendi rationem certissimis librorum manu script 0rum te8tim0niis c0mpr0batam esse nihil miri habet. Tamquam lege Sanctu hic qu0que Singularis numeri usu accipi potest, cum plerumque legatur et
quibusdam compluribusque p0sita rebus, ut I, 92 τὰ δε
in du0bus vel pluribus nominibus quibus idem additur Verbum aut praemissum aut sequens, cf. I, 2 Κροίσοὶ δε. ἐστι καὶ ἄλυ αναθί stata ἐν 'Eλλαδι εολλὰ καὶ ni τα
pli accuratius h0 loco inspicienda. Ac primum quidem I, 74 in et codices et editures plurimi Stalibaum, aissord,
27쪽
libro legitur uno consensu cap. 95 ιι ετ δἐ τουτοις cat τα
Verbum κεκοσι iaciet exhibent editores Stati baum, Gai8ford, Bekker. Stein itetsch, rectissime sine dubio, etsi biclitqu0 Bredo coniecerat V κεκοσμητο sibi recipiendum 8Seputavit; neque minus c. 13 pluralis verbi 0dicum fide cer-
S. . . lecti0nem δυναται Sequentibus, qu0d fecerunt Bekker, Dietsch, Abielit, Stein cum paulo p08 παρέλκεται et κομί ται ubi unus . Osti νται exhibeantur ab omnibus
Singulares numeri idemque in fine capitis: ἐ- δέ σφι τα
τὰ ὁ προπυλαια ψος μἐν δεκα ργυιεων ἐστί, τυποισι ἐε απηχεσι σκευάδαται, ἀξίοισι λογον, quod et codices et editores Stalibaum, aissord, Beliker, Stei tuentur, ita ut qu0 Dietsch, bicli posuerunt ἐσκευαστα Sit refutandum; neque de III, 88 δυνάμιος τε πάντα οἱ ἐπιμπλέατο, ubi pluralis uno consensu a codicibus praebetur, e quibu M. P. Κ. E. ἐπιπλέατο qu0d talibaum, aisDrd, Behker tenuerunt), S. V. a. d. ἐπιι πλέατο recte ab Aldo et tein receptum), c. b. - πιπλέατο tradunt, cum Dietsch et Abiclit
τοῖσι φοίνιξι ι πηχεες ποιευνται. Quinti libri exstant exempla du minus certae cap. 112 πε ὴ δέ, ως συνηλθοντα τρaTDILεda, Di πεσοντα ἐφιέχοντο Scribunt talibaum, Bekker, Stein edit0res, codicum tantum S. V., cum ceteri συνῆλθε quidem offerant singularem, pluralem Ver hιάχοντο, qu0 GaisDrd, Abicht, Dietsch recte secut0S 8Se arbitror, etiamsi sententia plurali in primo qu0que verb0 nullo m0do obStet. Aeque cap. 113 cum optimi manuscripti Singulari retinendus est: προδονιων ὁ των Ουρ έων υτίκα
rent, certe non minus aptum quod ad sensum pertinet, cum de acti0ne aliqua disputetur ab h0minibus in curribus vehentibus perfecta Certissima denique sunt, quae mai0re minoreve c0nsensu leguntur haec: VI, 41: Ιερσίδα γυναiκα,
28쪽
singuli 0puli item n0minatim indicantur, et VII, 80, ubi
du praeterea popul0rum genera distinguuntur.' Simillimatum ficis τεκν structura post ta di n0mei de Hu0bus praeterea pueris dictum pluralis verbi numerus p0situs est bis II, 2 v. p. 38), etiamsi IV, 187 in sententia in universum morem aliquem asserenti singulari post idem nomen recte legatur; neque minus qui troato ιεda Subiectum V, 12 sequitur pluralis ad eandem explicationem referri p0test; quid enim facilius intellegitur, quam Scriptorem pro castris et eXercitu, praesertim agentibus aliquid nec quietis ipsos potius milites id ipsum de quo verbum loquitur agentes c0gitasse Verbique numero Xpressisse γ Singularis contra occurrit , 76 καὶ c. si εν στροι iγι εδα μιτ δεερα o Diti Q γ 0νίσατο, ad 0nficiendam qua8 et comprehendendam pauci verbi narrati0nemium finitam et ad statum quendam integrum p0tius quam acti0nem gravi 0rem significandum, quod idem cadit in tran- Si tum V, 12 a s ν λθε ad ει άχοντο. qu0d multin certe mal iri p0nderis est. - Diverso m0do in aliis quibusdam exemplis supra allatis pluralis verbi eam ob caussam ab Herod0to Videtur positus esse, iluod altera aut mascus ni aut feminini generis nomina accedant eademque Subiecta, etsi Verbum quam pr0ximum est ipsi neutr plurali, qu0diam Supra I, 9 γ aDκες δε καὶ τεκνα et I, 46 evenire
29쪽
vel una cum Singulari II, 138 τα προπυλαια . ἐστι, υποισι
di ἐξασπ χεσι ἐσκευάδαται, χρίοισι λογον ubi structuraec0mmutatio notanda est ut in aliis l0cis eiusdem script0ris supra allatis, aptissima vero ut ut et rebus acc0mm0- data fl). Quocunque autem m0d haec res se habet, hoc pr0 certo ex omnibus his exemplis consequitur, satis frequenter erodotum priore illa iungendi ratione neque in per- Soni tantum usum esse, sive quia script0 hac qu0que in re ecutus sit antiquiores Iadis auctores maximeque poetas epic08, qu08 saepissime eum in verb0rum delectu orati0nisque c0mpositi0ne duces sibi sumpsisse c0nStat, Sive quia omnino in Iade haec structura ad eam usque aetatem iuxta alteram im usi fuerit maiusque tantum aliquod ei tributum sit p0ndus prae singulari. Idem apud Hipp0cratem qu0que, quantum editi0nibus minime ad talem quaestionem suffitientibus usus discernas ita ut singula hoc loco afferri Superfluum Sit, anceps notandum est dicendi genus. Quae quidem opini0, cladem dialectnm hac in re priorem usum mai0re cum constantia diutiusque iuxta movum servaSSeetiam eo confirmari p0test, quod in exemplis supra allatis eae saepisSime tertiae personae formae leguntur. quae in aza Vel et terminatae i0nicae 40tissimum dialecti sunt, velut I, 46: ν usi ara . II, 138, ἐσκευάδαται. IV, 185:οHodosιέαται. II, 41γ κεκοσιιέαται Eadem inim verbilarma occurrit in tribus exemplis, ubi adiectivis sive pronominibus neutri generis pluralibus, qu0d apud Attic0s nusquam factum est, pluralia adduntur verba I, 100 ταδεδῆ αλλή ἐκεκοσμέατο ok III, 88, δυνα/αος αὐ πάντα οἱ sinuaτo. VII, Il9 ταλλα os ἐπὶ τραπεων τιθέαται πάντα, quibus addendum est quartum huius modi exemplum
IV, 20 et di αυτ υν κατζκDΓσι. 1 Singularis enim altitudinem indicat, pluralis de ornamentis agit in propylaeis factis et magnitudine et dignitate distinctis in
signibusque, quae sententia longe maioris praeterea momenti est quam praecedens illa.
Quibus expositis Herod0ti adisque scripta relinquamus transeamusque ad Atheniensium litteras considerandas. Qui cum in summo et ortunae p0testatisque et artium litterarumque suissent culmine non Solum praeclara illa atque perfecta et ab80luta omnibus numeris et partibus tradiderunt monumenta, verum etiam summa illa auctoritate effecerunt, ut attica una dialectus omnibus iam omnium Graecorum p0etis et 80lutae orationis scriptoribus quasi fundamentum eSSet, quo usi κοινὴν illam linguam magis magisque c0Blarmarent. Iam supra ex prioris atticae p0esis stagmenti cognovimus, alteram tantum et recenti0rem quidem
ibi inveniri structuram, unde iure conchidi p08Se ratus Sum, iam illo temp0re in hac dialecto novam hanc cum Singulari iungendi rationem constantissime esSe servatam, qu0d etiam insequentibus huius dialecti m0numentis c0mpr0batur. Unum Ver hac in re nusquam est neglegendum quanta fuerit vis auctoritasque prioriscladis dialecti praesertim p0etarum in condendi conformandis ex0rnandis Atthidis dialecti scriptis. Cum enim inde a Solonis tempore praesertim ea φυ δων illorum studiis H0meri carminum diligentior accuratiorque pervulgata SSet 0gniti0, deinde vero Athenienses in m-nium ionicae dialecti litterarum studiis n0n medi0criter essent versati, Pisistrato eiusque filiis regnantibus ionici summae tum auctoritati atque amplitudinis poetae Athenas confluebant, ita ut prioris temp0ris attici scriptores i0nicam dialectum per se atticae proximam multis in rebus Sequerentur. Quod respiciendum est etiam hoc l0c0, cum n0n parvi momenti sit ad expediendam Structuram eam, quae apud hucydidem aliosque occurrit contra reliqu0rum et antecedentis et eiusdem temporis usum Thucydidi enim libros, quamvis tempori ordinem si sequaris posteriore loco spectandi fuerint, n0n de m0d hoc iam l0co considerandos Sse arbitr0r, quod rerum Scriptor Herodotum Sequens eundent ptime hac qu0que in c0mmentati0ne excipit, Sed etiam quia primus Atthidis linguae solutae orationis Script0r
30쪽
pr0priam servavit haud paucis in rebus naturam neque respexit linguam vulgarem Atheniensium, quae cum seo ιν imς in dies magis valeret in civitate omniaque iam eius arbitrio gererentur, Summae auct0ritatis fuit in dicendi genere p0etarum Script0rum oratorum. Varius igitur c0nipluribus in rebus sui Thucydidis sermo ac diversus ab aequalium imprimi p0etarum genere, quippe qui p08tquam a. 423 in exilium est missus, optimarum iam artium doctrina instructus separatus fuerit a civium su0rum cultu et humanitate litterarumque eruditi0ne magis magisque florentium atque sui ipsius ingenii finibus c0ercitus Talis primus omnium Atheniensium exstitit rerum ript0 sermonemque quem dicunt historicum non sine magnis variisque difficultatibus effinxit, severum qu0ddam ac sublime dicendi genus et rerum sententiarumque gravitate c0mmendatum Vel maxime quaeren S. Quare in n0Stra lu0que re apud eum aliam inveniri iungendi rati0nem atque apud aequales n0n est quod mireris. Pleruntque Sane etiam apud hunc Singuli iris additur numerus neutris pluralibus subiectis et Sine ulla quidem exceptione pron0minibus adiectivisque substantivorum l0co positis. Idem cum ipsis substantivis c0niungitur numeru8, et Si universam generalemque habent n0ti0Πem Vehit 7 ραγ/mza, χρ ματα,
Quamquam ver tali modo apud Thucydidem qu0que illum usum in graecae linguae ind0le positum plerumque videmus adhibitum, tamen apud eundem non raro codices alteram praebent Structuram, pluralem dic verbi, quam diligentius h0 l0c examinemu8 necesse est Saepius quidem per neutra pluralia exprimuntur per80nae, ut Verbi pluralem lacillime eodem quem apud Herod0tum pr0tuli m0d explicare possis: Sic I, 8, 1 mai0 sane c0dicum numerus et optimi quidem: Aug. Ιtat Vat. Laur. habet: τα τε DrT ων -κεδaιμονίο9 Drεσχετο αὐτοiς, qu0d acceperunt inter editores Haacke, Popp0 Boelime, Cla88en, Statii; ceteri vero eique n0n parvi 0menti c0dice pluralem nεσχοντο X-hibent vulgatum usque ad Haache et a rueger receptum, iure ut puto minus propter gravitatem et vim ill0rum, penes qu0s respublica Lacedaem i0rum erat quam codicum si rationem habe ac praesertim Thucydidi ipsius, qui IV, 15:τα τευ καταβαν ra Scrip8erit, IV 88 autem, quemadm0dum
posuerit pluralem, cum ne inVeniatur quidem praeterea apud eundem singularis verbi numerus huic τα τευ nomini additus. - um III, 82 9 certissime legendum est e codicum fide, qu0d omnes qu0que edit0re. tenuerunt: τα δε μεσατων Ἀολιέων ,π' φιφοτερων rL οτι Ῥυ ξυνληγωνίζοντο l