장음표시 사용
5쪽
6쪽
7쪽
In Vellei Patoreuli libris emendandis eum muli atque ipsi etiam
artis criticae principes plus praestare non potuerint, quam ut singuli paucis aliquot locis corruptis certam medicin m afferrent, multo pluribus per coniecturas infelices sallacem potius quandam sanitatis speciem inducerent quam morbum ipsum tollerem, mihi dubitare non licet, quin aliis mea inventa haud rarius displicitura sint, quam aliorum multa mihi displicuerunt; itaque satis habebo, si aliquot locis
recte prospexisse, coniecturis autem non necessariis aut parum consideratis non nimis indulsisse videbor. Illud enim vel maxime agredum est in libris supra vulgarem modum depravatis, ne vel vitiorum gravitate vel infinita emendaIionum multitudine abripi nos patiamur ad immodic a corrigendi lioentiam. Atque ego quidem quamquam eorum commodo, qui hunc scriptorem in commentariis legere cupiunt, dandum hoc censui, ut paucissima tantum vitia intacta relinquerem, plerisque aliquam vel sam vel alienam correctionem adhiberem. illud tamen inducere animum non potui, ut gravissimae depravationis Vestigia uini occultarem quare quae in codice urbacensi fuisse constat quamvis manifesta librariorum additamenta, non abieci plane sed appositis parenthesis signis abiicienda indicavi ubi autem in muta
dis codicis verbis coniecturas secutus sum, quae incertiore viderentur,
aut ubi lacunas meis quibusdam verbis exempli causa positis explevi, ea omnia inclinatis litteris scribi iussi, additis item ad lacunarum supplementa parenthesis signis uua ratione non solum cavi, ne in locis dubiis sucus fieret lectoribus, sed effeta tiam, ut graviora quaedam depravationis genera manifestis documentis extarent, ex quibus de locis minus manifestis iudicari posset. Nam irrepsisse aliquando in ipsa Vellei verba varii generis e margine additamenta, adeo certum est quibusdam exemplis, veluti lib. I, c. 6 6. lib. II o. 10, 1 ut talia qui consideraverit, dubitare non possit, quin recte etiam alibi eo emendandi genere utamur. Neque minus certum est, praetermissa esse nonnunquam a librario festinante aliquot Vellei verba, maxime ubi a voco simili ad similem vel ad eandem iterum positam culis aberrare facile erat quod vitiorum genus cum et ubique frequens sit et in summa librarii Velleiani negligentia paene abesse non possit, temperare mihi non potui qui aliquotiens meis verbis Velleiana in-
8쪽
tegrarem, praesertim si et corrupit loci natura et supplendi facilitas fidem sacerent, non esse alio modo erratum: si quis amen in hoc consilio nimiam accusare volet audaciam, sciendum est, me quoque ipsum verbis a me illatis dem nullam tribuere sed velle ea signorum quomindam locum obtinere, quae simul et indicent lacunam et eius Originem demorument. Atque hae quidem peccandi genera sintne ei tribuenda, qui codicem urbacensem seripsit an vetustiori alicuilibrario, frustra quaeras nec magis id apparet in tertio quodam Vitiorum genere, quod signo aliquo notare non potui; verba dico Verborumque comprehensione e suo loco in alienum traiectas cuius erroris cum olim iam aliquo exempla indagavi comprobata illa Κrtigii iudicio, tum tria uno addidi; nam cap. 95' tr. cum antea legeretur sic adulescentibus, me obsie mira aurire, quod non agnosceret aeneae, ego malui audiret scribere et transpositione uti, quam vel delendas indicare tres voces cum Risnhenio, rausio, ludio, vel eum ritetio acquiescere in interpretatione vehementer incommoda. Item cap. 4, 2 verba illa Rem Ammisa - transmate ad Caesarem non recte credidi a superioribus seiungi interpositis illis denique in ore, Magis host-n' averata et cap. II exir verba illa: stidita in senatu Ox -- pollicitati Omnia antepionenda putavi illis Rabiti itaque delectus -- coaetae dare mem, quo loco traiectione verborum orta etiam est lacuna, quam bis posita Me omnia uicunque sustuli in cod. urb. enim scriptum videtur fuisse: --ω ad id bellum operae . mutestati. Omnia haec frugera praeparassemus. Quibiis locis si quis accurate et res et verba examinet, non creor ne Velleii potius quam librarii alicuius negligentiam coerenisse videar. Quarto quodam loco suspicor tribus simul modis peccatum esse; nam primum dubium non est quin libri primi pars extrema exciderit; neque enim is est Velleius, qui in tali re, qualem ap. 18. tractat, paucis verbis contineri queat nullo adiecto sententiarum artistolo neque eredibile est Romanorum hoc loco nullam mentionem tactam esse, quos in superioribus studiose cum Graeois omposuit; quare nihil est verisimilius quam additum fuisse locum sententiis Tomatum, quo significaret Romam esse quasi alteras quasdam in Italia Athenas. Deinde adseriptum tuisse in amne lemma videtur hoc et in Italia, quod cum inter ipsa Velleii secta relatum, denique alieno loco positum esset, vehementer exercuit interpretes mihi id si servare volebam, necessario in fine ponendum fuit. At in verbis singulis quot modis peccatum sit, longum est enarrare, neque id in urbacensi libro solum, sed etiam antea dictum; accessit postea haud minor emendandi licentia, quae nunc tandemeertis legibus regi posis videtur unaerendum enim ante omnis est,
quid scriptum fuerit in odice urbaeensi id autem adeo totum pendet ex Rhenani et ureri testimoniis, ut Amerbachian libro aut nulla aut exigua admodum et secundaria fides tribuenda sit. di tonomigitur principem ego quoque denuo diligenter excussi, exemplo usus
9쪽
bibliothecae regiae ratistaviensis, e quo intellexi diserepantiam illam, quam primos rellius animadvertit in diversis eiusdem editionis exemplis deprehendi, non omnem ab eo notatam esse. ratistariensis enim liber pag. 37. v. 11. qui locus est lib. II, c. 3b, 2. habet: homo uirtuti siminima, ubi in aliis non legitur homo, sed non. Item lib. II c. 83, I pag. 47. v. 13. in eodem libro legitur ignoverat.
Hunc mo auunculi , ubi in aliis Mo autem hunc a ceterum quamquam plurimum tribuendum est Rhenano et urerio, non tamen credo quae silentio urerius transmisit, ea omnia ita in urbacensi codice scripta fuisse ut sunt in editione principe et ut alia omittam, correctoris certe manus qualis in codice uerit, non potest ex Burerii adnotatione cognosci, ut verendum sit, ne sorte Rhenani vel alia recentior manus fraudem ei fecerit, sicuti Phil. Bemaidi manus in Taciti codice corbeiensi mullis vetustior Visa est. Ipsum vero codicem Μurbacensem equidem opinor seculo XI. vel etiam XII scriptum esse his enim seculis a litterae forma haec ce, de qua testatur Burerius, usurpari paulatim desita est, longiorum autem vocabulorum compendia talia, qualia in codice fuisse satis certum est, iisdem seculis frequentari coepta postea igitur quae invaluerunt scribendi genera, non possunt ad indagandam depravationis originem adhiberi. Sed urbacensis libri scriptor quamvis saepe multumque deliquerit festinatione, negligentia, inscitia, videtur tamen Vetustius quoque exemplum, quo ille usus est, satis mendosum tuisse et litteris eius--γdi scriptum, quae seculi M. et XII. librario indoeio obscuraeessent; cuius rei manifesta sunt indicia Tironianis vero notis acriptum fuisse librum illum valerem, ego coniectare non audeo, qui librum talem nunquam viderim fatalius de merovingici generis litteris minuseulis lectu disicilibus assentia Hauptio amico dilectissimo, quamquam huius quoque scripturae certa indicia eo magis me fugerunt, quod iam antea reperisse mihi videbar libri illius, e quo urbacensis fluxit, litteraturam fuisse longobardicam; argumento est insignis ac multis exeniplis prodita ι littera depravatio, cuius formam longobardieam satis illam singularem cum variis modis scriba posterior interpretaretur, multipliciter inpsus est. O vaeat nunc eam rem accuratius persequi, quam et facile est exemplis collectis om- probare, et utile in .emendandi negoti non negligere ita enim intellexi lib. H, o 46, 1 spretis et aliorum coniecturis et mea olim prolata unice veram habendam esse Ursini divinationem, qui vetus scripsit pro eo quod in codice fuit uictus; et lib. I, c. I7, 5. locum multum vexatum certa mihi nunc inmendatione sanasse videor cum enim an codice fuerit vel mq. ut urerius, vel inq. ut Amerbachius seripsit, haud dubie legendum est intra, quo invento reliqua facili negoti expediuntur. Alienum est ab hoc loco singulatim explicare, quibus ubique rationibus ductus meam aliquam aut alienam sententiam Secutus sim;
operam autem dedi ut quidquid post artigii editionem diligentis-
10쪽
simam ad emendandos Vellei libros prolatum est, cognoscerem et in huius editionis utilitatem converterem usus etiam sum taedis Linden-brogianis, in quibus tamen quae ad emendationem spectant, hodie usum nullum habent. Praeterea capita eorumque parte nonnumqnam paulo aliter distinxi quam adhuc factum erat, ubi rerum Verborumque intellectus eo modo iuvari posse videbatur denique indicem adieci non illum qitidem plane noVum sed tamen eo, qui adluic Vulgabatur, ut verbis breviorem, ita rebus mulio locupletiorem ei mendis urgatum. Scribebam ratistaviae mensemeso a. MDCCULI. Frustra speravi otium mihi a Velleianis studiis concessum egse quae quotiens retractaverim, documento sunt ea, quae iam olim in diurnis Halensibus scripsi de relliana et reyssigiana editionibus, de Laurentii locis Halmiique emendationibus Velleianis et de Schoepseri adnotationibus criticis alia deinde nonnulla Κriteti privatim suppeditaVi, cum suam pararet editionem, alia rursus protuli, cum persectae editionis censuram agerem in iisdem diurnis Halensibus denique quidquid postea emendationum subnatum erat, ante septem annos in hae editione exprompsi. Quare meo milii iure tum videbar scriptori totiens pertractat valedicere, cui pro virili parte auxilium tulissem, nec sine taedio ad eos me locos rediturum putabam, in quibus emendandis adhuc frustra laborassem noque etiam nova aliorum me allexerunt studia, ut pristinas curas repeterem nemo enim ex lo tempore repertus est, qui assiduam operam in Velleio poneret; pauci eum a limine salutaverunt unum alterumve locimi temptantes. Itaque neque expectanti mihi nec cupienti accidit, ut repotenda nunc haec editio esset, ad quam operam totum me imparatum esse videbam pigebat vero pauca et frivola proferre, quae θει quaerenι oblata erant, nec vacabat nova quaerere. Itaque meam inopiam alienis divitiis consolaturus amicos adii; ne frustra ut enim eximia dote novam hanc editionem ornare possem, factum est insigni beneficio Μοmmsenii et Bernnysii, qui quas in promptu habebant emendationes Velleianas liberaliter milii concesserunt, non illas quidem ea mente per margine SparSaS, ut continuo in Oxdinem reciperentur morosoque u timido editori satisfacerent, sed quae tamen et iucundissimum et utilissimum critici negotii instrumentum sint huiusque editionis plane τηλαυγὲς προσωπον. His ego adieci vel mea quaedam vel aliena ipsa vero Vellei verba rarissime mutavi, quia non licuit denuo totum librum diligentius et uno tenore excutere, de singulis autem loci sparsim consilium capere parum consideratum Videbatur.
De Velleio quidem ipso quid sentiam, dixi in diurnis Hal. a. 1841. No. 197. nec praeterea habe quae post Sauppium Otgiumque addam, nisi quod mentione dignus videtur L. Velleius Paterculus, qui P. Chr. n.