Scholiorvm in Ionis Evripideae episodivm primvm paricvla I. [-II] [microform]

1쪽

Funded by the

Reproductions may noti made ithout permission rom

Columbia Universit Library

2쪽

States Cod concem themining of photocopies orither reproductions of copyrighted materiai. . .

Columbi Universi ty Librar reserves the right to refuse toacceptra op orde id in iis judgement fulfiliment of the orderwould involve violation of the copyright law.

3쪽

PLACE:

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARI MENT

BIBLIOGRAPHIC MICROFORM ARCET

Origina Matoria a Filinex Existin Bibliographic Record

6쪽

Conti meter

8쪽

S. i.

cIVIBUS ACADEMICIS.

iiiii ante aliquot annos scholia nostra in Eliripidi lonem publieare institueremus, consilium erat per occasionem scriptionum academicarum, quae ternae quotanni nobi edendae uni omnem illam tabulam deinceps pertractare; sed, ut fieri solet, inter alia varii atque diversi generis studia mox etiam alia se nobis argumenta obtulerunt huiusmodi scriptiunculis apta, unde factum est, ut incohatam uripideae sabulae enarrationem aliquantisper seponeremus. Nunc autem quoniam nihil in promptu est, quod aut magis nos teneat aut commodius tractari possit, adtonem revertimur quumque postremo loco parodum eius fabulae enarraverimu8, nunc ad primum epigodium progredimur, quod constat Ionis eum Creusa moxque horum duorum cum Xutho diverbiis. Advenientem Creusam conspicatus Ion his verbis alloquitur, v 248:

in qua allocutione aliquid offensionis habent statim haec Prima verba γε-αιόνης σοι, quae subaudiri verbum substantivum postulant. Id non deSideraretur, si scriptum esset Γε-αιος εἶτα , quemadmodum obraeus SuaSit nam eos quidem, qui γευναια τις συ aut γε-αία σοι συproposuerunt, resutare non pu est. Γετυωος genere seminino habet uripides etiam in Hecub. v. 592 ἄγγελ εῖσα sio γενναιος. OisSonadius γενναιότητος reponi voluit, idque ad- hamus ascivit, atque insuper etiam pro καὶ stomo scripsit των τροπωτ. Atqui articuli quidem inserendi non satis gravem causam suisse dicemus potuit enim γενναιότητος και stoditio Per figuram dici quam hendidyn grammatici vocant, qua aliquid quod ad notionem vocabuli accuratius definiendam pertinet ideoque per genitivum, quem definitivum dixeris, adiungi poterat, per coniunctionem potius copulativam additur, cuius figurae exempla, quum multa Passim extent subtilius in sua genera dispescuit Lobeckius ad Soph. Ai. v. 1454 135. e sane inepte Ion posteaquam γενναιοτητα, generositatem, dixit, statim quasi explicandi causa, qualem γενναιότητα dicat, illud και τρόπιον addiderit eam scilicet generositatem, quae non stirpi tantum splendore constaret. sed animi morumque praestantia. am generosa stirpe Creusam procreatam esse iam

9쪽

ex ancillamim verbis v. 245 colligere potuerat de animo et mori hiis nunc ex ipSiu aspectu Conte e turam lacit. - Legitur quidem simiaiorης cro etiam in Phoeniss. v. 1680 1694), sed Sequitur ibi continuo μωρια δ' ενεστι τις unde dissimilem loci rationem esse apparet itaque placere mihi Boissona dii emendationem lateor. Iam propius accedens Ion non sine eonsternatione Creusam lacrimare videt: αλλ Ἀξεπληξας, inquit, orast συγκλεὶσασα σου, δακQUοις δ ἐγοάταα α ευν παavit . in quibus epitheton genis additum nihil nisi formae honestatem designare apparet, ut ευγενηδερον est in Helena v. 13b, aliaque similia apud Baume isterum ad hymn. Honi. p. 270 in pro

γυαλα non ut nonnullis placuit. de convallibus templo propinquis sed de ipso templo cui piendum videri iam in schol ad prolog. v. 76 exposui. Respondet Creusa v. 259:

in quibus verbis quum lim, etiani ab Hermanno participium λ coeti scriberetur, infinitivum ελDεῖ ex compluribus codicibus recentiore praeoptarunt; et recte quidem diam licet Saepe numeris o σου, o tio a Similia dicantur, ubi Potuit simpliciter, aut γω diei apparet tamen sic non tam ipsas solum Personas, sed quod earum personarum est, statum, habitum, condicionem consilium, affectum laetum deSignari quani obrem consentaneum est, Sicut Praedicati verbum nunquam non in tertia Persona ponitur, sic etiam si quod nomen aut participium additur id non debere nisi neutri generis esse. Itaque λ ό non spernendum raret: sed tamen propter codicum auctoritatem ελ ροεῖ mihi quoque tenendii in videtur. Profitetur autem reiis Se non offensam esse Oni Verbis utpote quae unianitatis en Νtim prodant. Nam ort&ίδευτος. Uκ παιδευτοι is Si qui ut liberaliter educatum hominem decet se gerit. itaque etiam causam lacrimarum Creti Sa non recti Sat Ioni hactenus saltem aperire ut commotam se templi aspectu veterem quandam meinoriam apud an inium uti in repetiisse dicat. v. 262: ἐν O δουσα τουσδ' Απολλω 'oc δομο M'

Remensa sum, inquit veterem quandam memoriam diam sicut simplex verbiim uersista aut ιεσρsis αι, at metiri emetiri, de Ita dieitur qua quis pergit, sic utati ετρεῖs ci remetiri de via quam iii repetit atque linc translata ignificatione etiam de reminiscentia, . e. repetita rei memoria ut in Orest. v. 14 τί cicori ἀνωι ετρήσcis ci si δεῖ Rem autem cui uureminiscatur domi ilae geStam esse significat versu proximo: Οικοι δε - ουν σχου - ώ ουσά περ.

Si enim sine dubio legendum est ag κου cum II. Stephano non εχοιαν, quod Ilermanniis eod. Flor posuit pro eterorum Odicum lectione σκosimi, quae quam lacile existere potuerit librariorum errore sepelitis dilabus litteris . in aperto est umeri quidem incongruentiam.

oειεν - ἴσα, desendat aliquis multi exemplis similibus velut in hac ipsa fabula v. 126 uoκLιε- - κρωσσΩεῖσα D. sed oristum praeferendum esse praesenti vel praeceden δνυα-τρησύιιην persuadere potest. Mox autem pro ἐν ίδ' ἶσύ περ, quemadmodum Hermannus ex coniectura scripsit, nemo opinor, praeoptabit codicum lectionem v άε υσά που, siquidem. ut ille verissime monuit hoc adverbium, sive quis eum eteribus grammaticis coniunctionem dicere malit expletivam, - sic demum recte usurpatur, ubi incertitudo quaedam et coniectura significanda est, id quod in hunc locum non convenire apparet Proxima verba Creugae

rem illam cuius recordatio lacrimas sibi expresserit, in de ali Illo nectam esse indicant 'ale inque e se quae cum ionitate deorum et iustitia conciliari nequeat. Io diari cliolaosιεν, ad quemnam referemus ius ridem est atque quemnam iliris auctorem et indicem appel

ad dei cuiusdam auctoritatem referebat Ostro autem loco DoLosιε debetur Musgravi coniecturae merit ab omnibus receptae: nam quod in codicibus legitur, νῆσosisv aptum Sensum nullum habet. Nec minus rectes ὀλούιιε α pro ὀλο-ιε α ab omnibus repositum optativus enim rem dubitanter eloqueretur, ut quam quis sorte fieri posse sumeret, indicativus autem suturi rem sine dubitatione expectandam designat quippe si iniusti dii sunt fiet profecto

saepenumero, ut male faciant homini biis. At inquit Ion quid laboras et te adflictas rerum inexploratarum cura Sic enit interpretanda sunt eius verba v. 267:Tι qil ια δ' ἄνεQευνητα 6UG Wιει, γυναι Νimirum ἄτερεύω,ir dicit deorum facta et consilia, qtiae qualia sint iustane an iniusta, a mortalibus certo explorari et discerni non potest, nec proficitur quidquam hominum cura et aegritudine. Falluntur qui ἄνερευνητα nunc de ipsius Creusae aegritudine lici volunt, ut sensus Ait quid est quod aegritudine inexplorabicli angeris inam nihil adhuc erat unde Ion illam moestitiae suae causam explorari nolle coniiceret, id quod postea demum v. 269 reiisa ostendit: απὶ τ οδε δὲ γυ τε σιγῶ, καὶ σύ μὴ φρόντιζ' ἔτι . Et si sorte δυσυ ista αι eum ccusativo τερευνυτα non aliter construi potuisSe putarunt, quam ut is accusativus interni obiecti iusta sit, quasi diea Jυερεύvxtro δυσ Usiaci δυσπυιιεῖ, non reputasse 'identur Saepenumero etiam uti angitivorum Erborum Significationem Sic tias dilatari, ut transitivorum vim et alii-ram induant ac proinde etiam externi . transitivi obiecti casum adiunctum habeant idque maxime fieri in verbis an ectuum, quorum exempla vel apud Matthiaeum, gr. r. g. 414 vel apud uermannum de Ellipsi et pleonasm p. I 23 tractantur. Ex hoc genere est quod in hac fabula . 555 dicitur τεus, εις τουτο κεῖν Ῥυ ἐρόιιηυ - apud Thucγdidein sista 'h σ1-λεοσηυ σου πολε ιου uepit dianda rigitur etiam Nauckii coniectura, τί κὰῆμ' ἀυερ ιγ τευσα υs Usish cuius i sorte commendationem aliqua tu inde petat, quod in Odicibus τί κρω τερεουητα,

10쪽

non τι ἡμια δ' ἀτερ. scriptum est hoc quidem nullius momenti est minim nihil faeilius fieri potueriti quam ut litterae duae ΑΔ propter sequentium A similitudinem a librariis omitterentur. Fuisse memini, qui τι κρηρια ἀνερευνητα scribi Vellet. Sed τι stritici, Pr δια τί χQuicit, dici solere qui nesciU Interrogat autem sic qui quam ob causam alter aliquid laeta requirit, eaque ausa aut aliqua re facta constare potest, qua ille impellatur, ut in Alcest. v. 528 νίχ2ημι -υ2α Id πευ' ιμιω π2επεις aut voluntate quam expleri cupiat rei alicuius consequendae

Vi κή quod In Creusae responso, v. 269, non coniungenda esse verba ουδὲ ιιε riae τοξα quem admodum ermannus putavit, vertitque temere hae verba te ei ab omnibus, nisi salior intellectum Si diam sane nunquam με ιευαι τόξα significat tela emittere, e potius son dere aut reponere in pharetra, quemadmodum etiam de gladio dicitur in vagina reponendo, PhoeniSS. V. 276 φερ ες σκοτεινας περιβολὰς bis ci ξιφοις Induxerunt Hermannum eiusmodi exempla, ubi illud verbum de condito in adversarii corpus telo dicitur, velut in eo quem ipse cita It loco. OreSt. V. II33 ε ριεν γαρ εἰς γυνωκα rci, ρονεστε2α ξίφος ιιε εῖιιεν ), itemque in Electr. V. I 223 φύσγαυον ιιατερος σω δερας ιε είς, in quibus diserte additiim est, ubinam telum condatur solum autem verbiit ira γιλα absque huiusmodi additainent simpliciter est reponere, deponere, ilemadmodum etiain translate dieitur κολον, οργην, ἀγῶνα, λημα pum ore ιεναι, ut Heraclid. v I 60. Med. v. 177. Errat igitur etiam Hariungus h. l. convertens Me in sei verse hos se n. Ceterum de ipsa hae comparatione orationis cum telo non opus est dicere est enim pervagata, plurimaque exempla congesserunt Fiten bach ad Plutarch. tom I p. 56 ed Lips. nugk ad Eur Hecub. v. 603 aliique. Nec minus requens est illud ουδεν, omisso Verbo ε , ubi liis respondere quod rogatus est recusat. Simillimii nostri locus est Med. V. 6ὲ Ουδεν ιατεγνω καὶ τὰ προ- ε arisιενα. odem sensu οὐδεν est in nostra sabula v. 30I, neque aliter accipiendum apud Aristoph. Nub. v. 694 οὐδὲ μὰ Δίω, quem locum a multi minus recte intellectum video. Admonitus a Creusa Ion ne de re ingrata iiaerendo molestiis it alio orationem

deflectit v. 270:

τίς σοι; πο ε γῆς ῆλ ες ' Ἀκ πολ πατῆος πεPUκας; τοι τί σε καλει vlsιῶ χὐεων; Codicum lecti Ae --ιας πάτρας Iermanno non sollicitanda videbatur . in poeta patriae commemorandae studioso et aliis merito displicuit non tam propter ταυτολογίαν, quae similibus aliquot exemplis allatis a Fixio praef. p. LIII defensa est, neqile, ut opinor. Propterea, i Od πεφυκενα ε πάτeci abSurde diei putarent, quae affseri opinio suit sed propter Creusae responSum, quo non Olli In unde venerit et quo nomine sit, sed etiam ii patre prognata sit indicat Se id lerus tota saltem tuendum esse ratus pro πατρας coniecit rixostiae. Atqui si semel

SehneideWinus μεθεῖναι βέλος interpretatur: sagittam quasi gestientem evolare sinere. Ortasse recte nescio tame an scribendum sit: μή, στρος θεῶν ἐθες βέλος.

πατρος in librariis ii πάτρας corruptum fuit, proclive correctori fuit etiam ποίας pro οὐ substituere am id quidem nemini in mentem venturum esse arbitror, ut πατραν etiam de gente ac familia accipi posse dicat Pindari enim hic usus est, a traginorum sermone alientis. Ε doctus de Creusae patria et stirpe On exclamat v. 274:

in ii αυιιάζει non tam admirandi liam venerandi significationem habet, ut in Med. v. 1113: δεσποινα δ' ηυ υν ἀντὶ σου αυιιώζομεν. ad quem docum plura eiusdem significationis exempnla tmfletus attulit Cf. et Butimanta ad Demosth mid. p. 174. Et apud Hristophanem. Νub. v. 114 etiam de honorario praeceptori oblato dicitur κρη γαρ επι α ιάζει τι τον διδάσκαλον. ro praepositione reo miror Schaeserum, Meleti. p. 83, at requirentem. 'am υ πο πατερων τραφηναι is demum dici potest, quem ab ipsis parentibus enutritum dicere volumus; πον-αίων πανεeco σ2αφῆναι autem, qui nobili genere natus esto etiam forte non ab ipsis parentibus sed ab aliis enutritus sit. Sic infra v. 693: λλων τραφεις ἀφ' h inrcov. Et apud Sophoclem. Ai. v. 1229, τραφεὶς ν μητρος ευγενους arto legitum sine varietate. tempe verbum hoc τραφηναι Saepenumero obseurata significatione propria nihil aliud quam ortum esse significat, dicitiirque etiam absque praepositione, ut apud Soph. Philo t. v. 3 co σου κροτιστου πατρος 'Eurivio τραφεις, de Neoptolemo, quem profecto pater Achilles non enutriverat. In Creusae responso, V. 276,

notanda est vis coniunctionis καί, quam qui asseverativam dicunt, ut sit vere, certe, nostr.

Ja velut oederiin ad Soph. Oed Col. p. 265, llendi Lex. Soph. I p. 889, non falluntur quidem, sed addere debebant, genus hoc asseverationis semper in eo constare, ut iis quae ante dicta an nonnunquam ne dicta quidem diserte sed subintelligenda sunt, aliquid tanqtiam coniunctum addatur, ut hoc loco, quiun Ion se venerari Creusae nobilitatem dixerit illa sese etiam beatam hactenus esse profitetur Recte rem significavit Baeum linus de parti c. p. 152. Mox v. 27 Ionem de patre Creusae cunctantius fortasse quaerentem, illa ut libere quid velit sciscitari pergat hortatur: τί χ6ηουι ερωτῶς, ω ξεν, ε tuta iam ελων Sic enim, ελχου, non sine Causa adhamum Scripsisse censeo. In codicibus est χελω, planissima quidem, sed, ut arbitror, minus apta sententia, siquidem Muci si multo rectius de eo diei videtur, qui de aliqua re se edoceri eupiat, quam de eo, qui nihil nisi paratum se esse ostendat ad respondendum quod alter interrogaverit. Interrogat autem On primum de proavi Creusae ortu, v. 279:

Patrem Creusae rechtheum fuisse ipsa v. 272 aperuerat. Erechtheum autem sabularis historia quam uripides in hae tragoedia secutus est, filium feeit Pandionis, nepotem Erichthonii terra editi ex Vulcani semine effuso Apollod IlI, 14, 6 sqq. Est igitur προγονος κατηρ h. l. idem qui πατροπάσω s. πάππος Alias προγονος indefinitae significationis est diciturque etiam de avi patre προπαππιο, ut apud Demosthenem in Maestri P. 1056, et plurali potissimum numera