De attractionis in enuntiationibus relativis usu Platonico ...

41쪽

- 37 praedicatum una cum pronomine attractioni subiectum esse Videmus, i quod in priore capite observatum est. Accusatio autem temporis semel dativum induit, Theaet. 158 D, id quod cum apud Platonem tum apud scriptores aetate Vetustiores Vel aequales paene numquam invenitur. Praeterea modus in enuntiat rel. indicatio est quinquies et quinquagies, bis indicatio cum infinitivo, quater coniunctima, bis coniunctio cum infinitivo. Postremo ambitus sententiae rei modum quinum Vocabulorum Perram trangressus est, quae Semel ex ocabulis, Semel septem, semel novem Epist. 348 E constat Fortasse etiam semel decem insunt voces Ρol. 396 Ε), qua de re iam indicatum est cur dubitemus. Septies autem praemissa est enuntiatio rei sententiae primariae, ut

Phaed. 74 D.

Lege autem causaeque attractionis, quas in capite primo constitui, hoc loco etiam planius demonstrantur. Numquam enim attractum est pronomen, quod infinitivi subiectum est, nisi loco

Parm. 163 C. f. Apol. 33A, Lach. 197 D, Crat. 18 Ε, ol. 38ΤΕ, 398 Ε, 404 A, 410 A, Phil. 57 E, Logg. 667 A 853 B. Quindecies

autem non attractum apparet pronomen cui adiectio Vel nomen

adponitur Lach. 195 D, Theaet. 180 B, Symp. 194 C, ol. 93 C, Ιon. 533 D, Gorg. 23 A, enon. 75 A, Crat. 401 C, haed. 109 B, Polit. 267 Ε, 302 Ε, hil 55 Ε, pin. 990 E. Neque alia pronomina

praeter o umquam attractioni Subiecta Videntur. Cf. οσος Lem.

968 A; ποτερος Lach. 184 D; οδος Theaet. 191 B; δοτις Symp. 215 A, Theaet. 187 Α -- Μonex. 235 D. Sententia longiore

attractio nondum potita est, L Org. 509 A. e autem attractionem loco haed. 111 exspectemus, infinitivus usurpatus S in Sententia secundaria. Feminini Vero generis pronomen non abiit in

datio substantiri Plocis, Lys. 204 D, Gorg. 492 C, Ol. 377 B, 621 D, Logg. 37 Ε, 754 A, 768 A. Praeterea exstant decem loci,

quibus pronomen masculinum attractionem respuit, rol. 13 B,

mologica, cum pronomen singularis numeri est, quattuor locis effecit ut attractio vitaretur, de quibus in priore capite satis dixi. Bis Rutem Pronomen, quod spatium temporis significat, datiVum nominis non induit, Lem. 682 D, Gorg. 517 C. Sic igitur res se habet. Cum Pronomen spatium temporis exprimit, attractio fere semper Spernitur.

42쪽

Reliqui sunt decem loci, quibus attractio sine ratione eerta nobisque perspicua neglecta est Sed causam attractionis omissae tribus locis fortasse eam dixerimus, quod coniunctivus δν parti via adiecta adhibetur Et his quoque locis ut similibus prioris capitis Viri docti emendationes proposuerunt eo consilio, ut aut attractio

induceretur aut of nsio remOVeretur.

. Singularis numeri sunt hi loci;

Adnotationes de attractionis usu latonico generale S. Genus alterum quod ab aliis substantiom dictum est per se existimes accommodatius esse attractioni. Nam fac enuntiatum rel. vices nominis ita gerere, ut sententiae primariae nullum insit Voc bulum, quod casus substantivi Vicarium esse possit num mirum est pronomen rel. ut relatio enuntiationi rei ad Verba sententiae primariae plane Stendatur, per SSimilationem casum substantivi induere, quod, cum Vim et raritatem ad se defendendum non haberet, prorsus Vanuit 2 Quam ob rem Foerster suo iure coniecit omne hoc attractionis genus initium cepisse ab nuntiatis reli sumstantivis . Nam in numero exemplorum apud Aeschylum rem torum, qui primus omnium, quorum scripta nobis tradita sunt, attractionem adhibet, exempla substantis quod ille dixit generisiis iraebent o. Laurent. Ι 85 Bekker . ψ ex emendatione eermanianus. f. quoque Astii XI. 443. Cf. p. 8.

43쪽

res est apud Herodotum prosiacorum antiquissimum, qui huiusmodi attractione usus est. Cuius usus dicendi, quamquam meae Sententiae vehementer refragatur, tamen potest explicari. Nam in primo limine, ut ita dicam, linguae increscentis stabat Aeschylus, post quem Herodotus intervallo paene quinquaginta annorum floruit. Quo tempore usus attractionis longe progredi potuit et re Vera progressus est. Hanc autem linguae mutationem quinquaginta annis potuisse fieri non mirabile videtur ei qui linguarum historiam inspexerit. Deinde accusatio pronominis rei genetiom saepius induit non modo pro numero exemplorum sed etiam pro rata parte, id quod rationem habere Videtur ei quis reputet ne uno quidem loco Aeschyleo clauom pronominis rei ex accusatiV ortum legi. Genetivum igitur attractio prius occupaVit quam datiom. Tum plane elucet attractionem saepius pro portione adhibitam esse in dialogis minoribus. Quodsi quis dubitet, perscrutetur tabula sequentes, quae eram ortionem exhibent. Sunt exempla attractionis admissae omissae

Quibus e tabulis plano intellegimus exempla enuntiatorum reli attractorum, quamquam loci attractionis neglectae bene qua orant, tamen longe frequentiora in dialogis primae, alterius, quartae classis, longe minora numero in classi tertia esse. Praecipue autem

in legibus attractio rarescit. Me igitur in lingua vulgari attractionem radices alte egisse, unde gradatim in linguam eruditam cliffusam esse. Nam Plato Vulgari genere dicendi in Socraticis ac

44쪽

- ω dialecticis dialogis magis usus est quam in dialogia constructivis. Cum igitur Plato ad scribendiu accessisset, ut semoni simplicissimo ac vulgato studuit, ita attractione saepius usus est. eo miram quod eo tempore etiam unciliora et rariora attractionis genera admisit. Contra cum de rebus abstractis atque absconditis scriberet et elegantiori stilo politiorique operam daret, usum tu otionis constringebat'. Attamen non potest ex hac re de aetate singulorum librorum quidquam certi constitui. Postremo affero quae mihi haec quaerenti notabiliora Visa sunt. e uno quidem loco attractionis admissae tempus futurum vel futurum exactum continetur. Quorum temporum Vicaria esse tempora modi coniunctivi, qui non raro apparet, concessi. Attamen in scriptis praecipue eius prosaici, cuius librorum maxima copia nobis tradita est et apud quem materia quae ad quaestionem attractionis pertinet abundantissima praesto est, unum certe e spectabamus exemplum temporis futuri. Quod ut in talibus quoque enuntiationibus occurrere potuisse sentias, Vide modo Lysiae r. X.

12 τί γαρ aura -ος ἐρει, πιφέρει Neque in ipsa re unum erat inpedimentum. Nullum igitur exemplum huiusmocli tum otionis apud Platonem exstare mihi Valde mirum Videtur. Deinde quod Verbum ἔχω, quo ad usum cotidiani sermonis

aptissimo omnes scriptores saepenumero usi sunt, semel tantum in enuntiato rei attractionem passo legitur, magnopere miror.

Locus est Lys. 217 B. Semel sane in enuntiato rei attracto imVenitur οἴτως ἔχω Crit. 107 B, semel raρέχω, ol. 14 A. Contra reperitur Verbum ἔχω sex locis, quibus nulla excusatio attractionis neglectae inest nisi ipsum Verbum. Loci sunt Lach. 179 D, te L134 C, Symp. 200 C, ol. 541 A Phaed. 102C Gorg. 519 D, et semel

κατέχω, haed. 104 D. Neque hoc casu et fortuito factum esse existumo, quamquam causam rei non dispicio. Ρostremo Veniam peto ab eis qui hanc dissertationem legent, quod locos sedulo collectos, quibus pronomina οἷος et ἔστι ut adiectiVai Hoc approbatur id quod Foerster ex usu attractionis aput poetas acute coniecerat. Conveniet autem duas sententias Foersteri adseribere; primam p. 95: neque id mimini, siquidem plurima e parte dialogis continentur et volgari illo dicendi genere, cuius potissimum attractionem pro priam statuimus conscripti sunt'; et alteram p. 108: apud hos in uni Versum non rara esse attractionis exempla non mirabimur, si eam prae cipuum locum in pedestri ratione habere meminerim μ.

45쪽

hibentur.

Accusatios pronominis relatiri ad iraepositionem refertur quae accusatio regit. Erit fortasse qui hoc genus non recte attractioni adnumerari nutumet, quippe quod casus non mutetur. Sed omnes loco attractioni attribuo, quibus constructio pronominis reI. aliquo modo bea differt quam Vocabulum unde pendet postulat. Apparet enim his locis pronomen praepositioni subici neque a Verbo solo suae sententiae, quo regi debuit, pendere. Exempla sunt haec;

Euthyd. 287 Ε προς si περυσιν λεγες

περ uncis inclusum est ab Astio.

46쪽

Ρhaod 10, πορ' ἔν το προπον ἔλεγον ποκρισιν, In his genus neutrum maxime superat, et quidem 1 locis numerus pluralis, uocis singularis. Femininum Vero occurrit semel tantiini, haed. 105 B, quo nomen per incorporationem quam dixi in sententiam secundariam translatum est. Forma pronominis Maree semel reperitur, Crat. 386 A. Accusativum autem quem dicimus Graecum semel deprehendimus, rot. 359 D. ronomen infinitivi subiectum est tribus locis, rot. 358 C, 358 D, 359 D. Coniunctivus in duabus legitur nuntiationibus. Neque ambitum quinque Vocabulorum sententia rei excessit. raepositione sunt προς, μι arae4, περι, εχ. Quinquies autem Vis attractionis nihil valuit; rol. 358 Ε,

otiamsi facito explicentur loci haedonis et Legum propter demonstratiVum relativo additum et usum pronominis ὁποιος, tamen causam non ideo, cur ceteris locis attractio non adhibita sit.

NominatiVus pronominis rei genetivum Vel dativum induit. Cum haec attractio apud omnes Scriptores perraru Sit tamen certi habendi sunt latonis loci tres; Ρol. V. si, διὰ Ἀρακρον που μερος εὐδαιμνέωνται ἐκεινοι μν

Theaet 158 A dia πω του-ντιον ουδεν ων φαίνεται istae. Phaed. 69 τουτο δ' μιον ἐστιν ' νυν δὴ ἐλεγεω de quibus paene omnes oditores et grammatici consentiunt. Deinde addendum videtur instar loci ex haedone allati, Alc. H. 148 A. εἰ ἐξαρκεσει σοι ἐκείνων τι γενεσ περ καὶ ἐν πῆ ἐλέγετο. Si Κuchner, Ieis, Ast, ohtrab.

47쪽

Relinquuntur duo loci qui dubitationem affere possunt. Atque primus Hipp. II. 363 καὶ λεγοντα τι ει τις βουληται ἄν ἄν μοι

εἰς Βάδειξιν παρασκευασμιμον ῆ, nullam explicationem admittere Videtur nisi coniectura mutatus. Qua ratione motus inlibaum prinposvit area σκεva κέπων ita praedicatum simul attraheretur. Sed hac in coniectura inest ma a dissicultas, quoniam non liquet, utrum

praedicatum una cum pronomine attractione caSum mutet annon. Facilior certe ac longe melior est emendatio raγ-ma uoc ab Usenero proposita.

Alter est Symp. 178 A. δ δὲ μήλιστα καὶ ἄν ἔδοξέ ιιοι ἀξιομνημόνευτον τουτων μν ἐρα μήσων τον λύγον ubi codices Vetustiores lectionem ξα μνημόνευτον conservarunt a correctoribus in ἀξωμνημιονεπιτ mutatam, omnino ab hac quaestione alienus est.

Tres loci dissiciliores explicationes fieri possunt. Aut pronomini ων ex β orto adiectivum ξιομνημόνωτο loco praedicati adiectum est , aut adiectivum Verbale ξιομνημόνεπιταν eodem modo, quo Verbalia in τως exeuntia, cum genetiVO impedionaliter usum tum est. Tertia explicatio quam Hu proposuit mihi probabilior Videtur esse; cuius haec sunt Verba sedem Apollodoros schWebinoffenbar Hs midicat ξιομνημόνευτα ἔδοξε, rama ἐρω Vor, as erstat eines aus dem Vorhergehenden u martenden μέμνημαι imSolam an gut sagen onnte, ais an sic desse am hestenerimeri, a de Erinnemn am meisten Milrdi ist. Nun mittihm aber in das e nichi nur nichi alle ingellieite de Reden mittheilen ercle, soridem das er aucti gange eden IbergehenWerde darem tigi or uolgi loso ingu καὶ ἄν ἔδοξέ μοι ξιομ νη- νευτον. ter lint nun das retine beabsielitigie Ρindicat οWoitnach, vis r aucti diesen at nicht so gestiatet, Wi ercilin lino de Vorhergehende gestallet haben urde eniWede halte e nAm-

48쪽

Si et nomen et pronomen ab eadem praepositione pendΘnt, saepe omissa est altera praepositio. Hoc non minus attractioni adsignini quam quae in capitulo terti protuli. Attracti autem quindecies adhibita, quater et trieten

omissa est.

Exempla sunt haec;

restitustrunt.

49쪽

Attractionis rarissimae genera.

misi. VII. 327 -δεις ποπα- ων ἐγο προσέτυχον νέων. Ρrimo obtutu perspicietur semper composita Verbi, χύνειν adhibita esse, quater ἐντυγχύνειν, semel προσωπήνειν Huiusmodi autem attractionem fieri nil est cur miremur. Quae ut aegeretur id adiuvisse credo, quod non insolita apud scriptores Vetustiores est ἐνωπήνειν Verbi cum genetiVo coniunctio, cf. Herodoti IV. 140, Soph. hil. 1333, et saepe Verbum autem τυγχύνει cum geneti-Vum sibi postulet, eius composita consentaneum est genetivum hic illic ascivisse. Quo in usu latonico, cum non fortuito factum esse rideatur, ut nusquam aliud Verbum usurpetur, rationem antiquam dicendi his locis conservatam esse praestat censere quam latoni

tantam licentiam tribuere, a qua hic, ut infra demonstrabo, longe abhorruit. Et iudicium hoc quoque argumento fulcitur, quod aliis locis, quibus nullum attractioni impedimentum obstat nisi Verbum enuntiat rel. haec neglecta est, Loeam. 140 B, haed. 73 C, b C. Sane mun apud Xenophontem et Aeschinem huiusmodi attractio locum habuerit, dubitari nequit, L Xen. em. IV. 1. 14, II. . , Cyr. V. 4. 39, Aesch. II. 17. Quo in numero non haberi oportet locum Thucydidis satis sollicitatum Ι. 1.2), mi facile explicatur cum ab σκοπουντι participio pendere statuimus, quia attractio apud Thucydidem nondum adeo longe progressa erat. Nam omnibus in rebus quae ad attractionem pertinent Thucydides minorem etiam licentiam quam lato sibi permisit.

Addendum autem est quod attractio loco simili Symp. 195 Ε)adhibita non est, ubi pronomen ora attractioni restitisse rob bile est. B. Accusatios e nominatiV ortus est: Polit. 29ῖ - εστ δντε-εῖν asta γε δ νυν εἴρηται. Exempla ueliner collegit in aram araec. p. 914 s. quoque dissertationom Ofilmanni p. 23 sq.

50쪽

tus est:

Hae formae attractionis tam facile explicantur, ut mor nobis non faciant. Cum enim demonstratio ad quod pronomon rei referendum est exciderit, nulla mutatione formae pronominiis opus est. Excipiendum sane est exemplum Alc. I. 108 Ε, ubi milus constructio μιστηριων περ τινος admissa est Theag. 122 E.

De attractione quae dicitur inversa Vel attractione nominis. Interdum fit ut nomen regens pronomini rei praemiSS- sum eius induere Videatur, quae attracti inVersa dicta est. Cuius attractionis explicationem hoc loco proferre conabor. Ρrimum monendum est Saepenumero unum Vel plura voeabula, quae propriam partem enuntiationis rei essiciunt, ante prinnomon rei collocari posse, ita ut haec Verba extra proVinciam P nominis et eas Videantur. Praecipue hoc Venit ante pronomen

ἔσω, quo referendus est locus Lem. 849 E et complures sed etiam ante alia pronomina, praecipue apud poetas. r. indari Olymp. I. 82. νειν δ' ἐσιν--γκa Theog. 814 p. 426B ἐγω δ' is μοι πελασμός εἰδήσω κώ - οντιν' ἔχουσι -- Εur Aeol frag. 37 N. Mi δε δαιμόνων τυ laesi ἔστι φερει κώ τ . - ουτος - ος; Dictyis frag. 340 6 σκαιῶν τι δη τι χρη- γίγνεσθαι piam, in θεῖν

4-γκa ομις ἰῶσθαι θελει quibus exempla multa addi possunt. Saepius etiam idem accidit apud Latinos. Cf. . . Ter. d. 52 postremo, alii clanculum i patres quae faciunt, quae fert adulescentia' ea ne me celet consuefeci filium; ubi ordo est quae alii clanculum patres faciunt. Nec desunt exempla apud prosaicos graecos. Neque enim dubius est Tim. 87 Ε ταυτον δὴ διανοητεον καὶ περι του ξυναρ στερον, ζωον καλουμεν Quid igitur plura Eodem modo

μώuo τε αρξειν, ταυτην ἄριστα καὶ στασπιστο----γκη μελ ι; scilicet ut ἐν πολε fi scriptum existimem pro ἐν fi πόλει. Quod si aliter explices non modo anaeoluthon sed etiam omissio praepositionis ἐν statuenda irit Eodem autem Modo explicandum esse