De minoribus quae sub nomine Quintiliani feruntur declamationibus ... quam ...

3쪽

QUAM

SCRIPSIT

7쪽

Sub nomino M. Fabii Quintiliani exstant opera duo, quo mallerum, quod inscribitur institutio oratoria is ipso Quintiliano

compositum SSe nemo negat, alterum, quod duo corpora declamationum continet, a clarissim ill rhetore re vera scriptum non esse Vulgo putatur. Declamationum vero altero corpore undeviginti maiores, quas vocant, declamatione continentur.

Alterius autem, quod olim trecentis duodenonaginta minoribus, quae dicuntur, declamationibus compositum erat, plus par dimidia deleta est, ita ut posterioris partis centum quadraginta quinque temporum ortuna ad nos pervenerint. Quas diu neglectas Constantinus Ritte ab oblivione vindicavit. rimum enim a quo consectae sint, indagare studuit η tum codicum in quibus exstant, auctoritate cognationeque diiudicata novam earum editionem curavit ). Contendit auto Ritte adscribendas esse has declamationes ipsi Quintiliano sed repugnat Albertus rabandi ), qui, OSteaquam argumenta amittero ad ipsius sententiam probandam allata reiecit, eas ab illo rhetore consectas non esse demonstrare conatur veram porro codicum rationem condicionemque a

Εditiones post arisinam 1821-2b et Taurinensem 1824-26), quae ex collatione vetustiorum quarundam editionum institutae sunt, usque ad h. s. annum LXXXIV in lucem non prodierunt.' CL Ritteri commentationis: Die Quintillaniatae Deciamationen, Freibum M. Tubinoen 88I p. 219 sqq. ' M. F. Quintiliani declamationes quae supersunt CXLV recensuit C. Rittor, Lipsiae 1884. in libello, qui de minoribus quae sub nomine Quintiliani feruntur δε- escimationibus inscribitur, GryphisWalaiae 1883. si CL Berline phil. ochenschris V. 8M p. 1099 1100. Dj0jtjgod by IOO Ie

8쪽

tionis censor quidam, qui nomen suum litteris hin notavit' negaVerunt. Sed cum argumentatio, qua nisus rabandtius has declamationes a Quintiliano abiudicavit, mihi improbetur, et Horawski et censor ille anonymus, quam tetigerunt, quaestionem in dubio reliquerint, rem denuo tractare mihi propoSui. Commentationem vero ita instituam, ut primum, iis, quae de declamationum origine dicta sunt recensitis atque ad Bitteriargumenta infringenda nonnullis additis, causas, propter quRSΤrabanditus declamationes Quintiliani esse negat, sutiles esse demonstrem ' deindemitterum de uno ex conservatis codicibus omnino salso iudicasse Ostendam. In afferendis locis declamationum secutus summitteri editio- nem, in denotandis institutionis oratoriae locis usus sum editione Bonnelliana, quae Lipsiae 1884 in lucem prodiit. I. In libris manu scriptis de harum declamationum origine nihil dicitur, neque apud veteres scriptores fit ulla earum mentio 3.' CL Blaeuer. f. d. bayr. GymnasialWesen XXI. 88 p. 41 20. ' orabandii sententiam omnino amplexati sunt A. Beuter in comm .s , quam de Quintiliani libro, qui fuit de causis corruptae eloquentiae, ratistaviae 1887, conscripsit, . . et F. Becher es. Jahresbericlitrabe die sort-schriue de hi sischen alteriumsWissenschaten. I. 1887. p. 7 m. β CL Ritteri comm. p. 253. Rittero opinanti ad has tamquam Quintiliani declamationes rebellii ossionis verba spectare, quae tyr trig. IV, 2.

leguntur, dico : Fuit autem se Postumus Iunior ita in deesamationibus disert-, ut ei- controversiae Quintiliano dicantur insertae, quem deesamatorem Romani seneris acutissimum τῶ niua capitis lectio prima statim fronte demonstrat , omnino non adstipulor. Nam praeterquam quod generatim haec

atque in universum dicta sunt, ex quibus certi quidquam concludi nequeat, Ritteri opinio verbis unius eas tia lectio instingitur. eque enim video, quomodo de capitibus declamationum sermo esse possit. Immo putaverim designari his verbis institutionem oratoriam. Nam Quintilianum declamatorem aeutissimum fuisse ex hoc opere satis apparet et vocabulum evitis ad formam eius optime quadrat. Minus arcessita atque dubia quam litori eius fortasse explicatio videatur, qui dixerit esse has declamationes ostumi Iunioris, cuius declamationes Quintiliano insertas fuisse rebellius Pollio loco, quem dixi, auctor est. Dj0jtjgod by IOO Ie

9쪽

Alia igitur ostimonia quaerenda sunt, ex quibus, quo tempore compositae, a quo conscriptae sint appareat. Ac primum quidem constat, ita eas esse scriptas atque editas, ut per occasionem a magistro in schola habitae sint. ordo enim in disponendis declamationibus est nullus. Et ne Verba quidem, quae a rhetore explicandi causa nonnullis locis interiecta erant, oppressa sunt, Velut in p. 232, 13 sqq. legitur: ,Si qua erunt, quae a me in divisionibus controversiarum dicantur eadem frequentius, intellegite fieri primum propter intementum novorum deinde propter condicionem diuisionum . luribus Verbis hac de re disputare supersedeo, cum et ille et ra-handtius inier se consentientes argumentis eam probaVerint ) Contendit autem Ritter ) cum harum declamationum themata, ut hoc Verbo Quintiliani utar, non Solum in universum vitae veritati respondeant, sed etiam nonnulla eorum aut similia aut eadem sint, quae in instit. Orat exempli causa interdum attingantur et praesertim cum haud raro, quae in institutione atque in declaritationibus de eadem re dicta sint, inter se congruant, ex Quintiliani schola eas originem duxisse. Quam coniecturam ut comprobet, Quintilianum, cum duos libros artis rhetoricae η et sermones se nolente a discipulis suis Vulgatos commemoret, has declamationes intellegere, nobis perSuadere studet h). Sed licet argumenta harum declamationum in iis rebus Ver-Sentur, quae ad Vitae usum pertinent, eo hoc solum efficitur,

Virum Sanae menti ea composuisse. Consensum Vero aut Similitudinem paucorum thematum nihil ad originem earum indagandam valere ipse Ritte concedit, cum in comm. p. 78 dicit: en meis haben a die declamatore thre themen sichnicht eos emunden, sonder tangst yebrauchliche si se uidem schrei de schule herausgehou un es an sic also us derwah de si se nur bis Q inem selir deschrβnktem gradi die

10쪽

ar de versa res erraten Immo assentior rabandii dicentio eodem iure, quo has declamationes, Senecae contrOV sias nintiliano adscribi licere, cum inter eas quoque deprehendantur, quae eaedem aut similes in instit orat tractatae sint. Denique, inde quod in utroque opere de eadem re eadem interdum dicta sunt, nihil certi essicitur. Hoc enim eo effectum esse potest, quod utriusque operis scriptor tertii cuiusdam scriptoris opere usus est. Ε locis quidem orabandii allatis 3 intellegitur, ea, quae similia in utroque opere exstant, etiam in Seneca aliorumque controversiis scholasticis inveniri. Quare ille suo iure contendit ): Solum quod Quintiliani proprium est et quod idem in declamationibus recurrit, aliquid demonstrare potest Cuiusmodi exemplum in is, quae Ritte ad sententiam suam comprobandam collegit, inVenitur nullum. raeterea si cui Ritteri sententiam salsam esse his, quae diximuS, non probetur, nonne fieri potuit, ut alius quidam Scriptor, qui secundum inst. orat praecepta declamationes conscriberet, eadem themata eligeret, easdem controVersias proponeret, similibus Verbis uteretur, atque in illo opero invenisset Sane mirum sortasse videri potest, illum Quintiliani omnino mentionem non secisse; sed quid obstat, quominus eum consili sui auctoris nOmen celasse putemus, quo melius de litteris meritus haberetur

Accedit quod Quintilianum iis, quos dixi, locis 3 has declamationes significasse negandum est ). Primum enim res eo valde dubia fit, quod, si Bitteri sententia staret, non solum Τrebellius ollio verbis minime aptis eas commemoraSSet '), Sed etiam ipse scriptor proprio nomino neglecto alio loco alia earum designatione uteretur. Neque enim, id quod rabanditus prima commentationis suae parte bene ostendit, aut notio sermonum aut verba libri artis rhetoricae apta sunt, quibus declamationum corpus designetur, neque ipsae declamationes ita compa-

' Cf. F. eister Ῥhilologischer angeiger de philologus vo Leutach XII. 1882 p. 531 et XVI. p. 126.