Bartholomaei Riccii De imitatione libri tres ad Alfonsum Atestium principem, suum in literis alumnum, Herculis 2. Ferrariensium principis filium

9쪽

LIBER PRIMVS DE IMITATIONE.

Princeps in omni fallittate imitati dic rationem bormum condiscere eam in tam esse artem, ade, qui αquid ageret piis, illi Dasi reladiam os cilem agendi uiam praemamret, at iliecon ceret, contra uero , qui ea careret, dum labo Eriosi omnia, o frustra conaturum , ac maiores norastros cum illa , atque adeo cum poteris iniquius egis: se , qui cum de caeteris omnibus ingenuis artibus absolut lymescripsi Fent, han: : nam tam nobilem, tamq; necessariam potius adicassent, fiam quod ad eam intelligendam , atque percipiendum satis est, omnino praestitissent, de me eodem audires mecum saepius egisti, ut quid ego de imitatione extirem , a quae de ea praecepta tradi possent, ad te copiose perscribe rem . suae tua honest lima petitio me diu, multum li torsit, sciebam enim me tua causa se debere, cir cupere omnia . contra uero funim rei lycultate, pio minus v animo meo ο equi, morem tibi eredire possem uehem enter impediebar. Num si ulla mea est dignitas , quae haud fortasse exigua est, eam totatam a te esse mecu omne sciunt Clim hoc loces, quo me Hercules pater tuus apud te esse uoluit, tu quod si eius istiis stud , maiorem mihi in dies gloriam coisparare contendis. In re autem tantas cipienda quid terreri non poterum , cum scirem primum maxi αmam eo controuersiam, utrum imitatio daretur

10쪽

sam aut sequantur, cui etiam norint a quod unii in tanta rei torcultate ibi certist uni r umesse potuit, i a te ad parentem tuum reiicedirem, quiquam paucissimis rem tantam tam absolute, quam etiam amanter explicaret, dat a tem ego eius consilio uterer, ac ad I sententiam meam criptionem accommodarem , utrunque multiplices eius j liciter gerendar re . cogitationes mihi prosus use rebant. Illud etiam ccedebat, quῖ clim duo scri pior: mgenera sint, unum , sita ab imitatione prorsus abhorret, uerum , quod viam optime callet

in suis cripti, dclissime complectitur, ab utro

que mihi magnopere pertimescendum erat ne si hoc, quod illa optime titur me quice uni in eius prata cepti tradendis aut negligenter omisisse, aut parum prudenter uidisse quando ego in tanta rei difficultate non possem non aliquid admittere, pla runciue in hominum ingenia , si longe vitia, quam uiri:sic atten Mit cutius fua diligentia si maduertisset, meum hoc omne ludium iniquius ac dici aret, atque infectaretur ardentilis. Am csae id quoque prosus contemnendum ideri debuit, ne

cd si tritillimam uiam quo communire, dit sycni , quodam modo fusin ignaretur. ac minime crsirrct animo ob altero vero quod in sua

loquendi licentia libertatem communis orationis Acris siciar, cuius monerus tanto si maior, quanto