Rheinisches Museum für Philologie

71쪽

fragmenta Cantabrigiensia non miraberis crebro ad superstitiosam et anilem redire medicinam, quae rancidis sympathiae vel anima

lium medicaminibus gaudet. Exempli gratia C p. 133 iubet equum

dysuria laborantem castae virginis cingulo seriri. Neque pavea medicamina cum iis congruunt, quae Psellus paradoxogr. Graeci ed. Uestermania p. 144-146 in Africani libris se legisse alti. Summus exeuntis antiquitatis mulo medicus, cuius eopiis postea ceteri omnes et scriptores Graeci, velut Hierocles, et Latini velut Pelagonius et Vegetius, largiter usi sunt, Apsyrtita est, qui Constantini Magni aetate Suida s. v. teste vixit, quo duce an nis 332-334 p. Chr. n. contra Sarmatas ad Istrum militavit sus ipsius testimonium G 1). Cuius librorum eclogae in nostro codice inveniuntur novae undecim praeter duas, quas Mille stam e Parisino protraxit'. Apsyrtus autem libros suos composuit ex epistulis plurimis ad multos aequales homines datis, qui eum, Praeterea in nostro codico duae octogae Thovenotianae redeunt:

μη πτο 'σ0ai est cap. ip p. 293 Wov. Utraque particula foedissime in Cantabrigiensi libro depravata et truncata est. Neque plano consentit cap. pκb G 268 cum Cestorum capito iς Ρ. 294 Τheu., ex quo illud haustum esse dixit Fabricius-Hartess Bibl. Graeca VIlI p. 10. Novorum capitum Cantabrigiensium duodecim sunt θη piaκd, cetera ita sere in

toris nomine. Cum autem illa redeat 3I629 sex ossicina A p syrti prompta etiam hoc eidem vindicari debet. Disiit Cooste

72쪽

Do Hippiatricorum codico Cantabrigiensi.

de curis equorum consuluerant. Cuius quanta illis temporibus auctoritas fuerit, inde cognoscitur, quod in G et in M, summam si subducimus, sexaginta quinque nomina hominum istorum in epistularum initiis prodeunt. Quamquam quos alloquitur homines plerique humili loco videlicet nati sunt, tamen operae pretium erit, cui post Gotho laedum prosopographia quarti p. Chr. saeculi cordi erit, inscrip tiones Graecas et Latinas eo consilio perlustrare, num forte hoc

eclogae Cantabrigienses novae tres ad certoa homines missae sunt: legimus p. 202 particulam longiorem sic incipientem:

μολε, ως πλε iovviv παθῖv σύvαψiv TεvέI0ui κτλ. Iste Romulus tenturio num alibi occurrat adhuc ignoro . Et ignotus erat, quod sciam, etiam Ursus ad quem epistulam p. 296 misit: Aψυproc

πυvθavoμενος, 6Πως Tivεrat τὰν ara corrigendum θλ6σματα)cv Toiς ποσὶ τῶν Τππωv κτλ. Tertia epistula in edita legitur p. 75 Περὶ συλληψεως, in qua auctor Nippocratem alloquitur et ipsum mutomedicum, cuius librorum multa fragmenta et in s et in M

servata sunt β.

Assori nomina Millor ll. p. 151 in indice scriptorum hippiatricorum, quem primo constituerat Fabricius ed. Hartess VIII p. 10ὶ, s. v. Apsyrtus. Quamquam Miller multa Fabricii peccata emendavit

omissaque nomina bene supplevit, index etiam nunc innumerabilibus erraribus scatet, quare in eo ad lithendo summa cautione opus est.

' Romulus, imperatoris Maxentii dux, de quo conseras Zosimum 2, 52, amicus Apsyrti non esse potest: Maxentius enim iam 3 12 p. Chr. diem supremum obiit.' Quae exsint editio Ἱπποκpuτους inniaτpixti. Hippocratis veterinariae Latino et Italico reddidit ac notis illustravit Petrus Aloysius resentini, in Nosommio s. Spiritus medicus primarius, Romae 1814, 8',238 p. propterea nihili est, quod editor satis habuit, quac van derIisden in editione operum Hippocratis, Lugduni Batavorum 1665 vol. IIp. 875- 896 Hippocratis capita ex editione Grynaei sumpta protuleraι, tertium aeque deperdita prelo subicero. Unum Hippiatricorum quendam eodicem Barberianum adhibuit, quem vero ipso parvi aestimaVit, es praes. p. XVI 'post varias investigationes in publicis et privatis bibliothecis in Barberina veterum Graecorum hippiatricorum codicem

tantum inveni, qui ea qua usus sum editione v. d. Linden minime locupletior est. Attamen ex hoc codice, quemadmodum ex Hippiatricis 0rvaei, paucas variantes lectiones decerpsi, quao adnotatione dignae mihi visae sunt'. Dissilireo by

73쪽

60 Oder Et redeunt in v duo ista ipsius Hippocratis capita, qu ecodex Cantabrigiensis C) memoriae mandavit i. Hippocratem autem Apsyris aequalem suisse iam ex Apsyrti epistula ad eum missa G 50 eoghi tum habebamus. Incertae aetatis Tiberius est, cuius duodecim frustula servaverat G, cum ne Tyυ quidem in es extaret: libenter igitur deeeae particulas Tiberii novas accipimus in C solo traditas 2. Impudentissime posteriorum omnium merocles, vir litteris non leviter imbutus iurisque peritus, in mulo medicina vero plane

rudis, Apsyrtum compilavit. Eo autem nomine inter ceteros aue tores eminet, quod argumentum ieiunum et despicatissimum sueata quadam oratione, ut iucundius Saperet, non sine fructu emeere studuit. Cui nunc accrescunt septem excerpta in edita β. Ex antiquioribus scriptoribus Apsyrtus unum collaudat Eumetum Thebanum G 12 et 38ὶ, quem ex Columella sua hausisse Ilimitis

nuper in editione Pelagonii p. 7 sq. demonstrare conatu g est. Eumeli nomen eclogis quattuor aut quinque Cantabrigiensibus antepositum est, quarum una in es redit, tres ergo primo emer gunt ε. Inter primarios scriptores mutomedicos est etiam Theomnestus, qui quando vixerit, disserere non dedignatus est Hauptius vir summus Hermae vol. V 23 sopuse. III 49 I), qui eum Licinio imperatore anno 313 p. Chr. n. floruisse putat'. Theomnesto, cuius librorum 3 193 περὶ urpi viv Inninv rsedit M 1113 et 11 14, C p. 218 προς

vcau, ubi verisimillimum est εdμη i. c. Εὐμhλου restituendum esse.

β Quod auctor G 121 accuratius II p. 563 ait so cum imperatore amico Carnunto per Alpes in Italiam prosectum osse. Sed cum Theo muestus Apsyrtum laudet, qui, sicut iam dixi, stunis 332 - ὼ34 pDisiligod by Corale

74쪽

de Hippiatrieorum dodies Cantabrigiensi. 61 non paucae exstant reliquiae in O et II, nunc ace edunt capita quattuor: ceteris praestat et magno ambitu et argumenti gravitate eaput πεpi cniλονς ioviu inscriptum, quod p. 334-44eodieis invenituri. Simonis autem et Xenophontis vestigiis ibi institit auctor. Pelagonii, cuius ante tres annos Ilimii egregia editio, quam modo attulimus, publici iuris facta est, novum ex C nos expiseari frustum iam alio loco edixi Deutscho Literaturet ei iungI833, p. 392ὶ. Cuius capitis quando quidem in II nil extat nisi

inseriptio, num omnino unquam plenum et integrum per se sui Aset, Ihmius ed. p. 202 addubitaverat: ut nuno videmus, sine iustaeausa. Alterum vero Pelagonii fragmentum Cantabrigiense in Mredit . Idem de altera ecloga Cantabrigiensi Anatolii inter scriptores rerum rusticarum clarissimi dici potest, cum alteram adhuc ignotam ab Anatolio ex Africani Cestis petitam esse Pselli ope demonstrare liceat 3. Hulo medicinae doctrinam ab arte medica hominum non adeo multis discrepare sed in plerisque consentire, quamquam ait

Vegetius in primordio operis, in hippiatricis collectaneis medi-

eorum clarorum nomina eclogis superscripta adhuc non apparuerunt praeter Dioscoridem, cui G 191 unam eclogam πεpi ψίpας assignavit. In II quae extiterunt olini de eodem morbo eapita .agiri et .amε' ΔlOGκOpidou praeter inscriptiones iam perierunt. te pusillum laus tutum novum de scabie tradidit C p. 225 Ἐκ v Δioσκopiboeu, ubi ad pluralem velim attendas. Oribasii dicuntur excerpta C p. 167 lGxcii Mov et 354 φ69-μuxov πpoς σύ piΥΥa. Et testatur Riehardus Foerster de anti-

r. n. sub Constantino ad Istrum sit pendia fecit. rem non exploratam

esse Ihmius in editione Pelagonii p. 10 iure contendit., Alia capita Theomnesti apparent C p. 38 etpoxsoκος πpoς μθλiv,

sed etiam, quod gravius est, Geoponica XVI 7, ubi ' A popτου lemma abiciendum est. C p. 67 πεpi συλλhμματος τεvctu Anatolius rePotit amosam Democriti vel Asricani de gonoratiorio ad arbitrium instituenda doctrinam, quam affert Psellus paradox. I 41; es. supra P. 58 ann. l. Disii tred by Goc li

75쪽

operae pretium est. Nonnulli scriptores, quorum memoria aut plane aut maximam partem eVanuit, praeter spem nune ex tenebris emergunt.

velut in II 237 eapnt brevissimum inseriptum est Αλλη sse.

inscriptione in codicis indice praefixo legitur Ἀλλο uno τῆς

vrioxεiαvo0 di*θε pag. Non dubitare ergo non poteramus, utrum nomen scriptori ceterum ignoto fuisset. Ecce collyrio cuidam quod in C p. 62 continetur praefixum est Ἀλλος b invi vivou. Eundem auctorem atqne in II hic prodire quoniam verisimile est, de nominia sorma iam constati.

O p. 28 Πεpi πυεύμουος inscripta particula in fronte gerit lemma κα Gio υ. Deinde Mille ro teste capitum πεpi καybiaκ0us 99 et πεpi si πατος G 108, quae in II redeunt, alterum id M 428 notatur Θεομvηστου Κασσiου, alterum 545 KaGGlobcv Toiς Θεομυῆστου. Sine dubio M hoc loco accuratius quam

antea et quam G necessitudinem auctorum indicat. Nili erus vero in indico scriptorum Hippiatricorum i l. p. 151 s. v. ' Cassius Κασσioυ cv Toiς Θεομvhστου aliter ita interpretatus esse Vi detur, cum diceret Cassium Theomnesti copias ei qui hippi atriea collegit suppeditasse: 'Cassius devait et re posterieur k Theomnestu gId quod omnibus probabilitatis numeris paret, quoniam Theo mnestus saepissime in hippiatricis cs supra p. 60 , Cassius praeter G 28 nusquam alibi apparet, et Theomnestus G 190 et ipse Apsyrtum collaudat: itaque etiam Cassium attulisse censendus est. Sano quis fuerit et quando vixerit nescimuR'. Quamquam fieri potest, ut Reit genstein ius, vir ingeniosissimus, de scriptor. reii Sex medicos, quibus 'Antonius' nomen fuit, Galeno antiquiores assuri Fabricius B. G. sed . prima) XIII 65 sqq.

76쪽

do Hippiatricorum eodico Cantabrigiensi. s; stanteae . . libris deperditis p. 58 ann. eclogam G 28 Kασio υinsignitam - neglectis videlicet capitibus Milleri - quamvis dabitanter tamen recte celeberrimo Cassio Dionysio Uticensi attri-bllerit, euius vestigia in hippiatricis saepius premere licet ses.supra p. 56). Id quod propterea disserui, quia nunc C p. 43 partienta nova κασiου prodit, in qua, sicut G 28, remedia contra

pulmonum morbum commendantur.

Heraelii libro an Heraelius Moschionis usus est 3 Nescimus, quo niam uterque primum inter auctores huius prosapiae prodit. Tamentum inscriptiones Κασiou istas comparemus et auctorum nomina ubique primo loco poni deliberemus, inclinat sane animus, ut ab Heraelio, nescio quo, Moschionem aeque incognitum laudatum esse

eenseamus.

Ut gaudemus, quod Heraclides Tarentinus i medicus celeberrimus in isto sodalicio nobiη occurrit, sic alicui in mentem venerit eiusdem nomen etiam priore loco iuxta Moschionis revotandum esse. Quod si verum sit, sane quae de necessitudine Mosehionis et 'Heraclii' dixi, stare iam non possint. Utinam de Mosellione ipso aliquid certius exploratum haberemus t Novimus autem Mos ehionem medicum qui de brassica Romanorum temporibus

seripsit Plin. n. h. 19, 87 fortasse et ipsum Asclepiadis Pru siensis discipulum, cui cognomen Δiop0 τῆς Galen. K. VIII 757ὶ

Tria primo obtutu intellegas: primum ista verba non adfinem sed ad initium capitis alicuius revocanda esse, quod in Munde periit, cum in archetypo insequeretur; postea luce clarius De quo conseras quae doctissime egit Maximilianus Wolim annus pud Susemihlium, Gesch. d. gr. Liti. II 119-42I. Osannus Philol. IX inscriptionem quandam H PAKAElΟΥ ΛΥKON in vasculo fictili sor. vatam emendavit HPAKΛElΔΟΥ ΛΥKlON genuinum esse putans, quod Suismilitio ib. 424, 47 probatur. Dissiliroo by c oste

77쪽

0 darEst 'Aψυproc nominativum unice verum esse, plurimis enim epistulis ad aequales homines datis, sicut supra dixi, Apsyrtus usus est; denique non dubium est, quin Κλαζομε vivi vera sit leotio. κλαζομεvita autem cum proprium nomen desiderare videatur,

Quae cum ita sint, propono ut M. ibi Ric emendemus: . .

Aeu si tetigi rem, etiam Moschion iste Iustinus, medicus Apsyrti fortasse auctor putari potest, qui eaput illud Cantabrigiense Heraclio vel Heraclide nisus litteris mandavit. Sed cΠcxvi, nam inscriptio C p. 240, a qua prosecti sumus, nimis ambigua est. Utrum nobis res sit cum medico aliunde notissimo Rn cum obseuro quodam medico infimi ordinis, in medio relinquendum est etiam C p. 274, ubi Φάpμα κου' Aσκληπiti bou occurrit. Quod sane libenter Prusiensi medico celeberrimo tribueremus, nisi innumerabiles cognomines medici extarent. G l33 autem praesto est epistula Apsyrti sic incipiens: Aψυpeto ς Ἀσκληπitibu Με ibi ου ΚλαζομεViw χα iste iv. Verba uncinis saepta prompsi ex M 736, nisi quod Κλαζομέvφ lectionem nullius pretii traditam correxi. Primo nunc inter mulo medicos apparet etiam Strato C p. 275. Complures medicos cognomines novimus. Cum vero ab Hierocle Stratonitrus quidam quater collaudetur G 5. 65. 202. 220), qui quoniam et semel G 220ὶ iuxta Apsyrtum et Tarentinum prodeat et prae aliis medicis nominetur G 65), auctor non spernendae fidei quarto p. Chr. saeculo fuisse videtur, suspicio sane haud procul abest, quin Στpάτωνος ex ΣτpuIOViκου corruptum esse putemus i.

medicus suerit, quae est nominis frequentia, vix unquam enu-eleabitur . 1 Do ' Stratonibus' modicis cs. M. Weli manni Jahrb. s. Hass. Phil. I 892, 675. Stratoni vel Stratonico nostri codicis it . uiroθυμίαμα usitatum foret 6ποθυμiαμα) contra hostius venenalas ascribitur. Diversu8 R Veterinario certe est Stratonicus, medicus Pergamenus, praeceptor Galeni ed. Κuehn v 119ὶ. M. IVelim annus apud Pauly-Wisso a II 148 sqq. tredecim me dicos affert s. v. No. 99-1 IIJ, quibus Apollonius nomen fuit. Nostrum Apollonium medicinae animalium sectatorem suisse ex medicamentis, quae contra polypum equi commendiit, elucet. Disiligod by Corale

78쪽

De Hippiatrieorum eodi Cantabrigiensi. 85 Emergunt vero nonnulli scriptores in C, quorum quantum eio adhue neo vola nec vegligium extabat. Velut p. 82 πφος

Neque mihi contigit, ut ' Anthemystion ' nomen alibi invenirem. Paulo diutius nos moratur C p. 262, ubi eaput quoddam aio Orditis: Ilapo Βέλμου V ex alia littera quadam ab ipso librario eorr.) Tpύφvivoς. Θεσσαλοvixa v ldrai. hiu uno etiθεμέvης'

syrto cogitari posse haud praefracte negaverim, quippe qui Omnium scriptorum saepissime et fere solus in hippiatricis primam induat per Onam. Alii melius quam ego extricabunt nominis formam C p. 25 I

AlIOPlOΥ Beneventani nomen genuinum fuerit, cuius duo re inedia O 26 et Pelagon. ed. Ihm 6 tradita sunt. Altiorem ascendamus gradum linguisque faveamus, quoniam homines duos maxime venerabiles huc praeter exspectationem laetatos salutare libet: ecce Theophylactus patriarcha incedit, eui

lomedieta duos hosce hexametros suppeditat, quos papyro in eriptos membris aegrotis affigi oportet: Quod verbum in lexicis deest; ipse auctor vel compilator 'τoi

Irim πιος addens notionem voculae et morbi naturam patefacero filuduit. Stephani thesauri copiae in hac abdita provincia haud raro deficiunt: verba singularia quas videbantur asterisco insignivi. Novimus Theophylacium, Lacapeni filium, patriarcham Con- tantinopolitanum, qui anno 962 defunctus est, postquam annos viginti tres pontificatui praefuit. Cuius innovavi αυ cum derideat Cedrenus II 332 o hἐv xQv aloxloetaeu . . cuniπεv . . lππομαυάνυ κul κυυη Ιωioiς ἐυασχολούμεvoc , eredo eum nostrum auctorem esse. Quod si Brum est, terminum iam habemus, post quem collectio Cantabrigiensis eonstituta sit. Praeter eum Theophvlactum Fabricius-Ηartess Bibl. Graeca VII 58G asserunt episcopum Antiochensem, qui apud Theophanem vindurrit; Edessenum presbyterum Cedrent; denique archiepiscopum uo tissimum Bulgarum, anno 1070 p. Chr. clarum scriptorem. Neque PRuci episcopi ita nominati sunt. Quorum nemo in censum venit ob epitheton

'patriaretae'. Rhain. Hua. f. Philol. N. F. LL b

79쪽

Iohannem Chrysostomum posteris praestrigiatorem visum esse, quantum scio, nondum notum erat λ. Versus ipsos autem adde

hexametris magicis a Ricardo Heliuio diligenter collectis 'in ean- tamenta magica graeca latina' annal. philol. suppl. XIX 547 sq. Quoniam de novis codicis Cantabrigiensis capitibus eorumque auctoribus in universum egi, nunc restat, ut Simonis Atheniensis de re equestri libri fragmentum denuo publici iuris sa-ciam . De quo quamquam Optime, ut dixi, meritus est Fridericus Blassius B), tamen me operae aliquid pretium sacere scio, quoniam Busseni aker olim neglegentissime codicem descripsit. Quid

quod tres lineas codicis p. 229 infra p. 68, 9-1Iὶ plane omisit 3

Quare quae est gravitas laustuli, non modo summa accuratione codicem exhauriendum esse duxi sed etiam exhausta omnia legentibus proponendum ne minutissimis litterularum apicibus vel glossis interlinearibus praetermissis. Τesiimonia vero quae B. dederat, non repetivi, quoniam nonnulla adhuc in codicibus latent

cf. e. g. supra p. 61. Ubi nihil adnotavi, scito supplementa Blassii sagacitati deberi, Darembergit i Da) falsas lectiones non

commemorabo, nisi quae editori Germano imposuerunt. i Quoniam Iohannes cognomine 'Chrysostomus' septimo domum saeculo ab omnibus appellari coeptus sit, certe Postea versiis olascripti tunt.' Christius, Gesch. dor gri ech. Litteratur' p. 306 nil nisi haec de Simone ait 'Aus I, 3 und 11,6 isc. Xenophontis πεpi inniκqς orso hon ir, da8s schola vor Xenophon sin gewisser Simon liber denso IbotiGugensiaud geschrieben halte; stus des letxteron Schrist Nird diis in dent; ooponim 19, si unter dum sat schon Xamon des Xonophon ango sutiri Eapit et stam men'. Nescit igitur vir doctissimus fragmentum libri Si. Inoniani servatum esse eumque a Polluce allatum et compilatum, ut de aliis auctoribus qui de Simone locuntur taceam. Cur GeoPonicorum tu, si Simoni attribuerit, me plane nescire ingenue sulcor: ost otii in caput illud πεpi ἐλ4φωυ; nusquam vero traditum est Simon m do rovenatica κυvhΥετiκος scripsisse. Caput istud autem ex quattuor Dartibus miscro consutum esse vel obiter legenti apparet. Lumma doniquo Eε vo*Qvτος sicut cetora Geoponicorum omnino abiciendum est. Disitigod by Corale

80쪽

De Ilippiatricorum codico Cantabrigiensi.