Rheinisches Museum für Philologie

62쪽

Zwei Hermogeneshommentatoren.

. R di. Mug. l. Philol. N. F. LI.

64쪽

gwai Hermogeneshommentatoren .

65쪽

Abhino plus quadraginta annos Darembergius, doctissimus homo Francogallus, quo fere nemo melius de medicis Graecis et Latinis meritus est, cum libros manu seriptos qui ad rem me dicam antiquorum hominum pertinent, ubique terrarum investigaret, etiam Bussemahero auctore ad hippi atri eorum Graecorum codicem quendam cantabrigiensem attendit in bibliotheca eollegii Saneii Emmanuelis Rervatum. Ipse vero quoniam tum aliis negotiis districtus erat, permisit Bussenia hero, ut is paulo diligentius codicem inspiceret. Cuius schedulis usus quae Darembergius deinde in ' Arctives des missions scientifiques et litteratres' III Paris 1854) p. 47 sq. de codice rettulit in , ita comparata sunt, ut non salivam movere non posAint cuicunque hippiatricorum sordes non omnino suttiles esse videantur. Satis enimvero habuit codicis natura descripta capitum indicem satis truncatum squi in primis eodie is paginis hippi atri eis ipsis praefixus esti comparare cum indice unicae quae exstat hippiatricorum Graecorum editionis impressae, quam curavit Simon Grynaeus Gὶ Basileae 15 37. Eo tamen nomine laudandus est, quod κε i μηλiou quoddam in eodice adhuel quae repetivit in libro ' Notices et Extraiis des manuferiis medi ux' Paris 1853) p. I69 sqq. Primum dixit de codice Arch. des mim. II i Paris 18513 125 ann. 2 'je tui lac. h Bussem aliorὶ dola aussi une

notico etendue que je reproduirat plus Ioin d'un mst. unique de la' collection des veterinai res anciens', et que je u'avais Pas eu te tempsd examiner moi meme.' Solus quantum scio antea iuspexit codicem Petrus Neemiam, cum Geoponica oderot, Cantabrigiae 1704. Nominat codicem in 'Notarum Sigiarumque explicatione' editioni praemissast in apparatu ad Geop. XVI nonnullas codicis lectiones attuliti Praeterea apparet codex inter ceteros hippiatricorum libros apud Fabricium Bibl. Gr. Od. Hartess VIII 9 annot. Disiit Cooste

66쪽

De Hippi atrieorum codice Caritabrigiensi.

delitescens protraxit et publici iuris secit: fuit pusilla illa quidem sed gravissima codicis particula quae inseribitur Σίμ vos in vutourrepi eidoυς καὶ ἐπiλoΥης ΤΠΠωV, de qua postea codice sane non

denuo inspecto optime meritus est Fridericus Blassius, vir summus, tunc adulescens, quippe qui in libro miscellaneo edito a societate

philologorum Bonnensi si 864) p. 49-59 fragmentum Simonianum

egregie enarraret et emendaret. Quae cum ita essent, editionem Hippiatricorum Graecorum omnium praeparanti eorumque codie es undique conquirenti etiam hoe mihi studendum esse videbatur, ut praeter ceteros Cantabri giensem codicem C) post Darembergium crassis sere rursus tenebris occultatum et circum susum in ipse digitis volverem et quam diligentissime examinarem.

Virorum autem amplissimorum qui collegio Emmanustis Cantabrigiensi pervetusto et celeberrimo hodie praesunt imprimis grato animo nomino honoris causa Georgium Phear clarissimum eollegii principem et E. S. Shuch burgh doctissimum humanissimumque librorum custodem - liberalitate haud satis laudanda factum est, ut singularem istum librum manu scriptum aestate anni huius saeculi nonagesimi primi Berotinum missum per tres menses et dimidium in bibliotheca Regia cum pulvisculo ex outere liceret: et tu dies magis magisque in editorum capitum multitudine praeter exspectationem emergente et augescente delectatus sum, . neque minorem Ductum cepi, cum Simonis fragmentum eum apo grapho Darembergi conferrem. Scholastico munere et adversa plerumque valetudine manus pedesque vinctus quoniam hoc temporis momento nondum perspicio, quando editionem hippiatricorum amplissimam ad faustum finem perdueturus sim, non a re visum est tandem segetis Cantabrigiensis primitias publice libare. Itaque primum codicis indole accuratius descripta de eius eapitibus adhuc plane ignotis eorumque auctoribus brevissime dieam, deinde fragmentum libelli pervetusti illius hominis Athe niensis Xenophonte antiquioris eruditis viris, si sorte sunt qui haec studia non utique aspernantur, denuo Proponam. Codex inter libros manu scriptos collegii Emmanuelis 3, is

Nisi quod M. Miller in editione hippiatricorum codicis Parisini 2322 Xotices et Extraiis des mss. do la bibl. imp. XXI 2, Paris I 865ὶ

67쪽

Oderet constat ex tribus partibus, quarum duae priores usque ad p. 333 membranaceae sunt, tertia multo illis minor p. 334 - 369papyracea. Atque membrana primae particulae satis vetusta

maleque habita est, continet autem 112 solia susque ad p. 2223, quorum duo prima codicis magis ceteris obsoleta et arida egent paginarum numeris a recenti manu plumbo alibi additis. Egregie alterius partis p. 223 - 333) membrana servata tamquam arido modo pumice expolita splendet: explet 56 solia id est dimidiam partem primi lasciculi. Pars papyrae ea denique duodeviginti soliorum s p. 334-369ὶ agmen clauditi. Custodes quaternionum in

vetusta membrana novati, in recentiore antiqui supersunt. Quorum ope demonstrari potest membranam vetustam iacturam sedecim paginarum vel octo soliorum passam esse: constiterat enim olim o

quindecim quaternionibus id est centum viginti foliis, nune vero eius apparent, si uut dixi, centum duodestim solia. Membrana nova Reptem quaterniones continet, Papyrus duos, quibus unum folium ad finem codicis additum est. Exaratus est liber a tribus hominibus, quorum manus facile dinoscuntur. Et primus scrip it codicem ab initio usque ad p. 222, id est usque ad finem membranae vetustae, alter a p. 223 usque ad p. 282 lin. 13 vocem

nti0oς p. 228, 22 ed. Gryn.), tertius inde a Tov usque ad finem libri.

Quas tres manus vel obiter inspicienti eiusdem scholao staetatis esse apparet, quamquam altera et tertia multo subtili oro et accuratiores quam prima sunt, quae sortasse paulo vetustior illis est. Tertia manus alterius ceterum simillima paulo maiores et rotundiores litterarum ductus quam altera praebet. Lineae ubique stilo impressae codici in vetusta membrana paulo Dequentiores 21 32 sere in quavis pagina emergunt, altera et tertia manus sere viginti quattuor lineis vel paulo pluribus minoribus Ue contentae sunt. Scriptura primae manus inter linearum intervalla non aeque procedit, cum ulterius et tertiae manus ductus diligentius seripti ab altiore linea pendere soleant. Iota mutum semper deest. Litterarum formae, sicut Darembergius statuit, suadere videntur, ut codicem saeculo duodecimo exeunti Rssignemus: ob compendia plurima saepe lectu difficilior est. Inscriptiones omnium particularum earumque litterae initiales minio exaratacti Darembergius satis habuit partem papyraceam a membrana uadistinguere addito ' lyeerituro est do trois ou quatre mains', quamquam res nulli dubitationi obnoxia ost.

68쪽

Do Hippiatricorum codice Cantabrigiensi.

sunt. Inter lineas saepissime et quavis fere pagina recentiore manu glossae atramento plane nigro scriptae additae sunt, cum seribae codicis atramento susco utantur. Ab eodem fortasse homine litterae in membrana vetusta crebro pallidulae redintegratae et obductae sunt. Magis quam membrana vetusta papyrus in fine eodicis temporum iniurias passa est: tinearum morsu imprimis eius margo temptatus est et ipsa ubique haud paucas fenestras vel fissuras ostendit. Atque ut ad ea veniamus, quae liber continent, in primis duobus soliis non numeratis index priore sua parte dimidia or

apparet, quod p. 1 - 11 septem capita eiusdem sarinae ac non immiuTpixti secuntur. In fine paginae II occurrit demum col-

eodi eis p. 369 infra mutilatum esse manifestum egi, quoniam quae ibi inveniuntur verba σκ . . . tu Πικ96ς sic) minio exarata gunt. Seque igitur dubium est, quin ea olim inscriptionis loco suerint ita ut opinor redintegrandae σκευασiα λiπapῆς id est 'consectio unguenti . Atque Darembergius quidem de incrementis quae codex dat, haec asserit li. p. 47: 'Dans l'έdition sc. de Grynaeus in il y a plus leurs chapitres qui man quent dans te nast. ἰ mais dansle mst. ii y a aussi, furtout au commencement et a la sin, beau coupde chapitres qui ne se tro uvent pas dans Pini prinisi'. In die eutroque deinde eomparato inscriptiones tredecim capitum codie is affert, quae apud Grynaeum desiderenturi. Quae si legeris,

i Quae quam non sufficerent ad codicem re te aestimandum, ipse sensit, cum addpret ' mais potar examiner te nisi. datis ses delatis et η'assurer par consequent des lacuum ou des additious qu)il presente parrappori au texi imprime, ii eut saltu passer plusleurs mois L Cambridges'. Bussema ver postea apographum codicis fecit, cs. Costomiris, Revue des et udes ἰreequos V 1892ὶ p. 64: quod est hodio codex Ρari sinus Suppl. gree 5ia, undo a Miltero pauca illa quae dixi D. M ann. I frustula hausta se verisimile est. Quo magis sano mirari licet, quod Millerus Lantabrigiensem codicem prae Parisino ita contemnit atque detrectas Dissili eo by Cooste

69쪽

5s Oderingentem novarum particularum molem quae e codice re vera assurgunt, iure mehercle miraberis: accrescunt Grynaei editionieclogae ex ilippi atricorum scriptorum thesauris descriptae non minus quam quadringentae septuaginta sex. Ex quibus quoniam

triginta tres in eodice Parisino 2322 a Miltero edito M) repetuntur, plane novae, dis si placet, se etenim fieri potest, ut hoc illud

frustulum iam alibi extare non viderim - restant quadringentae quadraginta tres i. Eclogarum vero illarum duae classes discerni possunt, quarum prima continet eas, quibus iuxta inscriptiones auctorum nomina ascripta sunt, altera, quae illis lemmatis carent. Atque ut ab his quae multo plures sunt sunt trecentae octoginta quattuor aut eapitibus in es redeuntibus subductis trecentae duodesexaginta)incipiam, imprimis memoria digna esse videntur octo ea capita

in initio eodicis p. 1 - 11) exarata - quae in transcursu iam tetigi - quae sto inscribuntur: 'Apετῆς Iππου πp6rvωσiς ἐκ

sed ad educationem equorum pertinere, quare ab eclogarum vere hippiatricarum collectione merito seiuncta sunt. Ex capitibus autem istis duo, ne longus sim, hic digito monstravisse satis habeo. Alterum p. 6 sqq., quod est inscriptum 'lππου aTa0os boκivacita, propterea memorabile est, quia Geoponica Graeca quae vulgo

dicuntur X UI 1, 8-9, Varro rr. II 7, 5, Columella VI 29, 2

eadem isdem sere verbis tradunt, sed ita, ut uniuscuiusque quaedam propria sint. Atque Geoponica quidem et scriptores latinos ex Cassio Dionysio, qui Magonis Carthaginiensis libros de re rustica clarissimos in linguam Graecam vertit, doctrinam suam hausisse subtiliter probavit Bieardus Heinge sanimadv. in Varr.rr. libr., comment. Ribbech. 434 sq.), postquam olim Bueehelerii l. p. 9). Nam Cantabrigiensis Parisinum istum et copia et gravitato capitum ineditorum adaequat: neque minus dignus est, qui ipse perso totus in lucem edatur. Et vehementer errat Costomiris it. 62 cum codicem hippiatricorum Londiuensem - codicum copias manibus teneo - Cantabrigiensi anteponit. Quos vero iuxta C 'par ordre d'importanea' affert codices, Parisinum 2244, Leydensum, Vaticanum, toto caelo ab eo distant.

3 Quibus duae Africani a Thovenotio iam editae detrahendae sunt. Disiligod by Corale

70쪽

De Hippiatricorum eodico Cantabrigiensi.

gua. Rhen. 39, 391 monstravit viam. Testis quartus, qui nunc Meessit, quam non contemnendae sit fidei, quoniam ceterorum testimonia egregie supplet, alio loco demonstrare licebit. Alterum estput p. 8 sqq. 'ππωυ φύσε is κατὰ ε0voc est de equorum sormis quae secundum terras effinguntur. Prodeunt autem in conspectum genera undeviginti: Armenii, Arabes, Bareaei, Dalmatae, Thessali sinter quos ' Centaurit'), Galliet, Hiberi, cappadoces, Lydii, Libyes, Lucani, Medi Maurusii, Nisaei, Odrysii, Sieuli, Sauromatae, Lyrcani num Hyreani33. Quibus indiciis quianaglyphis Graecorum et Romanorum explicandis operam dant lar lasse uti poterunt ad equorum genera in monumentis exsculptorum melius distinguenda . Consentiunt autem sere ad verbnm excerpta Timothei sagaei in Aristophanis Byzantii epitonia ed. Lambros p. I 46 sq. Sed hippiatricorum capitum omnium quae auctorum nominibus carent inscriptiones hic enumerare longum est. Itaque inliniversum annoto eorum esse viginti duo Πεpi οφθαλμῶv. duode

Atque ut ad eas codicis particulas novas aggrediamur, quae seriptorum nominibus insignitae sunt, exstant nonaginta duae, Vel si M respicimus, octoginta quinque. Inter quos auctores, eclogarum numerum si respicimus, maxime eminet Africanus, cui accrescunt particulae triginta tres. Neque dubium est, quin idem sit atque Iulius Africanus, celeberrimus ille vir, qui floruit tertio post Christum saeculo, quoa eminem melius de temporum ordine restituendo Christianorum aetate meritum esse Henricus Gelger sagacissime demonstravit.

i De eadem ro quae Vegetius art. vet. VI 6, 3 prosert, non modo exiliora sunt, sed etiam ob equorum genera ibi prolata posteriorem rapiunt aetatem. Ab utroque vero discrepant quae scriptor ignotus G2lsi memoriae mandavit. Disit oti by G ste