장음표시 사용
31쪽
me . Neque ex illis quisquam peecat, qui non alterum peccatum adiungat: Vt autoritate scilicet sacrarum literarum abutatur. Non eodem tamen omnes modo. Alij enim ex simpli citate, qui decipiuntur; alij ex malignitate, qui decipiunt. In priorum numero fuisse Alba dam, plane e istimo. & in hac opinione
magis etiam a te sum confirmatus.
Volui haec interim perspicue & breuiter. ne quis in hoc feracissimo sectarum saeculo, autoritate eius viri moueatur, aut iudicium de eo tuum nesciat. tum ut Constet, quare
multi eo nihilominus familiariter sint usi: S: quale in plerisque eo tempore esset pacis studium ac moderatio. Altera Epistolae illius pars, in ijsdem partim , partim in Commemoratione & elogio Ameliani loci,
occupatur. Quem melium, cum negat se legisse Marnixiu', error est memoriae:aut potius,ad manum patres tum non habuit;Reipublicae, ut verisimile est , aut aliis intentus.. ' Nulla
32쪽
Nulla enim ad nos eius scripta peruenerunt. Sed quem eius hic adduxit locum, ex Eusebio, aut recenti aliquo scriptore adduxit, nisi fallor Nondum enim eo tempore Theodoreti arci κὴ Graecorum, erat edita: cuius in secundo quoque adducitur. Sed & aliter citatur ab Al-hada : tum corrupte & sine sensu. Neque emendatur a Marnixio, qui posteriora tantum ponit. Fuit iste
Amelius, si Suidae credimus , discipulus Plotini & Porphyrij praeceptor, summi hostis Christiani nominis; ori geni familiaris. qui theologiam suam e Platonicorum, qui quotidie cum Christianis eius temporis agebant, somnijs dc allegorijs, vir summus alias, non parum inquinauit. Et ipse multa e theologia sua. S scripturis sacris, fecit ut inscripta sua illi derivarent. Quanquam nullo pene loco inter suos hunc Ame-lium fuisse, docet ipse Eunapius, ipse quoque Christianis, parum az-quus. Eius locum de quo agimus, antiqui
33쪽
antiqui patres adduxerunt,ut ostenderent, Platonicos, vel ex traditione , Vel communicatione, vel naturae lumine, etiam de Dei filio nonnulla credidisse, neque sine approbatione quae diuinitus de eo a Iohanne primo capite dicuntur, praeterire potuisse. Hunc Albadae aliquis in manum dedit. Atqui locus ille, si ut hominis a Christo alieni, aut pagani adducatur, confirmabit in opinione sua Christianos : vel propterea,quod de Iohannis Euan gelio non male iudicauit: quamuis Barbarum hunc Vocat. quae Graecorum est ciuilitas. Sin ut Christiant,aut Surenchfeldiani; non euadet quin blasphemus merito dicatur,
qui de Christo ista dicat.yImo quot
sunt prope verba, tot in eo sunt blasphemiae. Quare dignus est commiseratione optimuS Vir, cum paganos
ait ίde hoc autem loco loquiturin longe melius msteria se virtutes sidet intellexisse, quam nos miseri hodie intelligi-mns: S deinde horresco referens
34쪽
adducit verba, quibus certae theses continentur. Quarum prima est, nod Chrisus in humanam carnem imciderit. contra fidei articulos, qui docent , Seruatorem nostrum ex Maria virgine natum esse: qum e camne mulieris siue semine, ortum esse, etiam S .enchfeldiani negant. Con-t a horribile Iohannis carmen, qui pronunciat : quicunque diritus non profitetur Iesum Chrisum in carne v . nisse, ex Deo non es. Contra impium Amelium: SI magis impium,si ita loquitur, Surenchfeldium. Sed haec vetus &iam exoleta Apellis simialium opinio est. Secunda thesis est, uod Christus, cum corpus induisset, hominis phantasim ueris,non homo.Vel,Vt Graeca Verba ponam, οἶ ο XDHς ῖ
νετε dixisset, tamen impium fuisset. non enim homo appparuit, sed fait. At hoc omne superat impietatem. Nam si istud verum es ,f -κων ἔφα - ταζετο : M per consequens, phantasiria est pro nobis mortuum,& phan- ma
35쪽
tasma erat, Cuius saucio e latere, aqua pariter & sanguis fluebat. Itaque non Carnem modo&ossa, sed S πεικάρδον phantasma habet. Postrema est, diuod Chrsus corpore deposto terium dei catusfuerit. Nam profano ζ ωπιθίως verbo utitur. Quo Verbo aliqui ex illis, non de Christo qui si factus fuit aliquando Deus, fuit aliquando non DeuS, imo nunquam fuit homo; nullus enim homo potest Deus fieri, verum Deus potuit assumere hominem) sed de ipso
homine utebantur. Cum non intelligerent, Christi spiritum , nisi
mediante humana non communicari natura: qui illorum causa quos participes illius facit, illam quoque assumpsit. Rursus, Verbo quo hic utitur , ἀναλυθένA nempe, eo quoque usus est Apelles : qui dicebat , Christum sua sponte positurum corpus sicut sumpserat, ἁναλυα GHia Gm θράσχειν. . Prima continet non tantum manifestam, inter fanctam seruatoris nostri GO'τωσπ
36쪽
e Gανθρωπιπιν, hoc est, incarnationem, Contumeliam, & Apellis, sicut diximus, delirio assinis est: qui tamen quanquam ex elementis ei Corpus daret, verum esse aiebat, teste Epiphanio. venis prietCrea, non mcidisses . Secunda Manici , Marcioni, & Docetis est vicina , si eadem sit prorsus: Certe eodem
fine excogitata.' Omnes enim V
ram Christo carnem detrahitat. Tertia omnem- sane impietatem eXCedit. Et tamen audi quid Albada ruris dicat Postquam C nim locum ipsim tanquam normam fidei adduxit, quibus, inquit,appa
l Chri amorum de Domino θυ es fuerat. Apage hanc fidem. Vt iam plane Verum esse distant quipnilosophorum scriptis nimium in-Haerent,aut plusquam debebant, iis tribuunt, quod de illis eleganter as serit Fertullianus, Philo hos haereticorum Patriacias esse. Sed praecipue 1'latonicos, qui, ut ante dixi, Origui in bormarunt: cui quanquam in
37쪽
Ruffini causa nimium fortasse vir sanctissimus Hieronymus detraxerit, de quo maximo Doctore vere potest potest dici, tantaene animis caelestibus ira ptamen fatendum est, plerisque haeresibus occasionem dedisse. Equidem, si quisquam , multum tribuo
Platoni, & sertasse pauci sunt qui
aeque eius scripta et mm κωπ. Vcrum
in diuinis, prae Platone & Socrate, Apostolum audire malo, qui diuinitus nos omneS monet, εις rquidem singulos, ως ολος ρειπον πτοοὐς. Quod si omnes meminissent, non tam multi velut facto agmine in theologiam inuolarent. Verum fucus aliquis aut plantis,qui Albadae ista persuadere non audebat, locum ei tradidit Amelij, qui ambabus eum manibus ample Xus est. At Marialixius, notare ista sigillatim non potuit. quia Vnde sumptus esset locus , & quis esset iste Amelius, nesciuit. Puto illud quoque iam videre te, de quo inter nos
38쪽
Ε P I S T D L A. honnunquam egimus, cur Macarium tantopere parenti tuo commendauerit,quem nos pene pueri autorem diligenter volueramus. Constat , sicut ante dixi, studiosum pietatis fuisse hominem,& cui in actionibus non pauca displicerent. Qua-
re quantum potuit; prouectior aetate , quasi rerum & ambitionis satur, eos potissimum amplexus est scriptores, qui ad pietatem inuitarent. qualis est Macarius. Qui non tantum scriptis, sed vivendi quoque ratione, &vt proprie de eo loquar, οἰσοι mi, talis fuit. Libero praeterea arbitrio', nonnunquam plusculum concedit: quanquam aliis in locis
nomo ei minus tribuat.Nam Vtrum
que obseruauimus. Animae perfectionem, quam ανα-υ m,&,alibi,ni
fallor,sicut isti δε- ωm Vocaui uadet,& ad illam operose inuitat. Ver-hum Dei, esse Deum, sicut erbum mundi esse mundum, alibi inculcar. Itaque non leues causae sunt ob quas
39쪽
EpI 4 T O L Α. denique allegoricas & anagogicas sacrarum literarum explicationes habet,imo totus est in illis. Quibus, sicut nosti, omnes isti quos 1 pi rituales vocant, multum delectantur. Et
in istis passim specimen Albada dedit : usque ad prophetandi ex scripturis lubidinent, doctoribus quos habuit fidelis discipulus. Sod ut fi- nem faciam : habebunt in his literis,si recte, quod confido fore ab ijs quibus hoc negotium mandasti, 2 MCum fidei ac Cura edantur , Politici
quod nolent,Hi storici quodscriptis suis inserant , Theologi quod di
scant, fugiant,& imitentur: qui magnorum hominum iViuendi ratio . nem propius cognosse volent, etiam priuata,& minuta , quae oblectent
pariter & instruant. Nam ne ista quidem sine fructu omnium leguntur.Niu qui Laertium,Plutarchum,
ω quicunq; hodio Elogia aut Vitas
scribant, nihil agere existimet. Plinius aiebat, nullum esse librum tam malum, Vt non aliquid ex eo .honi disceret:
40쪽
disceret: ego nullum reor esse tam bonum, Vt non excusari aliquid in eo dc beat. Tantum abest, Vt prae
stare velim quicquid alij scripserunt: quod nec tibi est in animo,aut unquam fuit. Nam qui in magno rum hominum epistolis , quales hi plerique sunt, qui omne Vitς tempUS patriae SI actionibus non rhetori dederunt, linguς elegantiam & exquisitam puritatem το-ες το ά-
id quod Platoni quoq; oblique in Politicis obiecit Aristoteles requireret;iniquus plane in eos esset a Ciniurius. ipsius quoque Aristote lis, quem fontem elocutionis limpidissimum fuisse nemo nescit, Epistolae laudantur, quia τον λογον, rCpraesentabant. hoc est, eum
quo in colloquendo passim utimur sermonem. Ego tantum profecisse glorior 6 gaudeo, ut res magis ponderem quam verba, & ex iis quae prodesse mihi posse iudicem, desumam. Deniq; ,si excusationem quae ris, Optimam excogitaui. Vt quod