De sermonis tragici per Evripidem incrementis. [microform] : De vocabvlorvm thesavro,

101쪽

quid ei, quod solatii instar protulit obeckius, participium

utroque obtinere loco quod genus vocabulorum ad nomina inclinat ooquo liberiorem habet articulationem, neque Vero minus eidem assentia addenti nunc, quia iam persecto et concluso opere es per Vim intrusit, Vitiosum et est et habetur Quoniam aulam in has trioa incurrimus, addantur sutem quae restant perversae Oniunctionis exempla: τεθρια-

nisi admissa Hermanes coniectura σταδια eas ous a librarios potius quam poetam lapsos esse statuas, de quo Lobea Phryn. p. 61 seq. postquam multa docte, ut assolet, disputavit, hoc Videtur recte statuisse, quum σταδιοτρεχos ut probaret Euripidos dissicile osset 'factu, ad σταδιοδρas ori a ductum Sse sullaci similitudine suturi de uotis ιαι quod si Vitium est, ut est hercle, defensionem nullam sed quantulam unquo habet excusationem. Vel κακοβουλεxosta ' Ion 877 addubitatum a Lobea Phryn. p. 24 defensore non caret, Hermannum dico; sunt vero etiam plane inextricabilia et iure, sentio, remota ab oditoribus quid nim sibi vult hoc monstrum OciS, ut recte appellat Musgravius, επιβ η uo ατεω ineracl. 44 Vario tentatum a criticis vel, quod diu elusit interpretes, in cusabile

επορθοβodo EL 142 α, cui aliam alii medelam adhibuerunt

at, Vereor, non opportUnam.

Addam quae tribus verbis dicenda sunt Usitatissima clausula e apparet in udarraνευς Orest. 1176 et εὐσχημι αυς Hec. 569, quum εἴπ'νιος et Dion Cass. XLIV, 2 legatur si nom. propr. it Vix attinet attulisse tu ηχανη-

1 Occasione data addo nonnulla, quae quum apud Euripidem occurrant, simul sint Nomina propria. x his quae Euripidi tribuenda sint vix dixeris, sed patet diversa esse fide velut ελατης Nauch. λα-

102쪽

ιενευς Ion 809, nam si Iuta πανημένος usitatum suit, Advorbium inuontionem non requirebat. - Ι unicum es επιρροι γ' iner i. 860 rapido eum impetu, nam alterum κT δν hoon. 1698 in tua ap. posteriores nescio an ex linguae usu sit depromtum. erit παλιιιπροιινηδόν oph. T. 1395 Hes Hormanni coniectura. Denique localia sun. πεδοσε i. q. πεδονδε Bacch. 137, 600 α si Ἐρεβόθεν Oresti 176 αIam quum incrementa propo8uissem, quae Sermo tragicu8

aut opisset per Euripidem aut saltam probabilitor dici posset

cepisso, ita tamen ut me in Vocabulorum thesauro tenerem, nolui statim Vela contrahere nequct enim in eam opportunitatem, qua Eteras incrementorum parte expoBiturus 3sem, commodo differenda videbantur, immo hoc loco aptissime expromenda esse, quae de adiectiVorum maximeque compositorem ad substantiva appositionibus adnotata haberem. Qualium adiecti-Vorum quum compluScula in catalogo modo xhibita sint cernitur auto in his adpositionibus haud mediocris ingenii Euripido impetus, ceterum id Bemhardyi synt . p. 27 ,

stant tamen sat multa, in quibus per se quidem nihil inventionis, sed quando ad substantis adponuntur, audaciae plus minusve inest quae si ad unum omnia collecta vellem in ordi-

Lucian. Fugit. 26. Corp. I. n. 172, III, 36; καλυμορ νον δέμας Andr. 1155, χορός Herc. s 25, Antiph. p. Athen. XLV, 655 Nom. r. p. Lue. Quom hist. e. 16, et lascr. Aphrod. oecth. voLII. p. 526, 8. Postremo addo βοηδρομος Phoen. 1432, που or. 1290, σπουδή 1571, ΕΙ. 963, Heracl. 339 Anth. al. VII. 231 ob nomen mensis. -

103쪽

no disponere, ut m in alteram arenam darem profecto cogere a nescio an non satis dignam, quam experirer scilicet si vel adpositionum illarum nonnisi genera ullatis exempli commonstravem iam sic ab hac parte Dionysii verba, a quibus EXOrsus sum, meliu illustrentur. In universum autem tenendum est, quod omnium constat consensu, has appositione non tam id spectare', ut videntias, qualem sibi mens expostulat, inse Viant, quam ut sensus moveant iisque aliquomodo blandiantur. Hinc illa, qua interpretem satigant, molesta nascitur dissicultas. Incipiam ab adpositionibua, qua sunt brodantia conspicuae velut cin his iam substantis notio altero compositi membrottoratur, φοινεκοσκελεις χηλα Im. 1207, κακοτυχεις ποτ-

adiectivorum simplicium φοινικεος, -αικεῖος, φηλός, προς, κακος te significatione non recedunti Omnino Eadem sed sorsan paullo mitior exsistit abundantia, quando adiEctivorum

20 in No vero sola attributios admittunt hanc abundantiam, sed etiam aperta determinativa, ut μονωται κορος Alc. 906 α θηλυπox βασε Iph. . 421 ', et obiectiva, rarius

in quibus dativus pendet δοριθηροπος λογχης alas 8 He 100

., Saeptu in quibus accusativus, ui locum genitivi biootivi notio V rbi obtineat: στερνοτυπεις κτυποι Supph 604 α φοναὶ θ πιροκτόνοι el. 154, ιμα παιδοφώo Herc. s. 1201 α ot sicubi praeterea ιsta notionem caesis adsciscit, ut paro tο-nesis praeoptanda sit, de qua diversitato copiosissime disputavit L och. M. p. 228. Nunc mactum capiamu eorum qu attulimus nimirum expendere obemu notione membrorum compositi, ne in iis abundantiam inesse statuamus, quae sunt 1 Siquidem omnino sunt attributiva hic enim inprimis difficile

est utriusque generis attribui et determ. certos fines constituere. 23 cadespotis sem. 458 accedatora κνον θαλμοι κορπι.

104쪽

ro Eo aliena ab abundantia, velut περισσοι θει λογος sint. 53, καὶ λικosua πλδ Maesto Iph. A. 108γα pluris autem inte est, ut videamus, in quibus finibus se tenuerit haec licentia:

Velut Euripides, qui καλλίσταις enico dixerat, non καλλί-πLχυς πηχυς sibi concessit, ne praeter unum illud τυφλο-ππυς τους, quod tamen iniuria impugnavit Moesius, io progressus est, ut ex ipso substantivo fingeret adiectiva composita illis attributa, quod moneo, ut appareat nimium dixisso Hermannum, qui quum lectioni περανορ ιιεγαλανορίαν Ρhoen. 184 patrocinaretur, illius generis sat multa a tragicis indubitanter admissa oss non tam demonstrarit quam precario sum- si Ceteram adpositiones aut non sunt abundantia conspicuae aut breviloquentia aporia. arimum quo maximam adjectivio substantivi notionum unitat m ossicoret vid. Berahardyi syntax. p. 426 adiectivo expressit tragicus, quod debebat genitivo, quandoquidem ex adiectisorum cum substantivis composition poetam substantiva laeterminativa gignere spernebant vid. 0rahardy syntax. p. 426): cuius licentiae per omnom praesertim Atticorum poesin divulgatae usum inprimis multiplicom Euripidi recto tribuit Beristardyus i. o. Genitivus autem,

qui hoc modo expellitur, nonnunquam ibiectivus est ut in

τετρas κελης πολεμος Herc. s. 1272, longe saepius subiectivus:

1 Nimirum si eam interpretationem amplectimur, quam Lobeerius dedit Macis edit. p. 230 - quippe tentavit et alias, ut sit in qua versantur οἱ εὐπατορες 2 Similiter in hoenissis μονομάχον δόρυ

1325, 1363, quod non effigit Aristoph. Modiam ho 550, de quavid. old Ribbeck in libro nuper edito Die chameris Aristoph.

105쪽

mia, ἀπφη Moo-ερος Phoen. 328 α per duplicem insuper metonymiam. Noque βοωττος ' ἡμερο mi. 1474 α προσ- τροπα Al.1156, quae dixit duco Aeschylo ceterum vid. Loheta ad Mao. p. 230 , immerito milu videor explicare μερο,

προ οπῶ του βω-εῖν. Hi adiacent pauca primoque obtutu simillima a re a plerumque Vix oparabilia exempla inrum adpositionum, in quibus adiectivum aut ita solvondum est, ut ponatur casu modicati supplato infinitivi genitivo omεενω sis γενέσθω eoque modo exprimatur conditio vel si tus, aut ita, ut adscit participio γενομενος causa indicetur

adisotivo in dativum via ablativum infinitivi transsunt Neutraque interpretatione vid. Tod p. 56 . Si igitur recte

κηλες ιγῖτροκτονος Iph. . 1200 est κηλὶς γενομενη ψιεητροκτονειν His duabus aptissime tertia species adiungitur, in qua exprimitur adiectivo, quod genitivo infinitis ot inopendent casu nominia dicendum fuit. Volui τεχνη ξενοκτονος Iph. . 53 est τεχνη του κτείνειν ξένους. Apparot automhao tria adpositionum genera cetornm oschylo opinor familiariora ex parte talia esse, ut aegre nonnisi tam intor soquam ab eo seiungantur, quod admisso genitivo subiectivo explicavi. Saltem id cadit in exempla ea, quae ex Euripide collocta habeo nam profecto quid est κηλὶς ποιιένη si τείνειν ιιφάρα nisi strJροκτονου κηλίς, quid σιτοποιος ἀνάγκη nisi ἀνάγκη του ποιειν rea, an quid νδροβρωτες ιδοναί nisi voluptas quam percipit, qui homines devorat . e. ἀνδρο-

1 Nam cinxiνη non minus metoumiam continet quam μOI ερος,

quarum hanc aratrauide in suis hoenissis rigam esse opinio Vatokenarii est. 2ὶ Fortasse hoe quoque in Modia est apud Mistophanem M. 1230 vid. Ribbech. I. c. P. 310.

106쪽

βρωτος ηδονὴ Neque non τεχνο ξεναπτονος ξενωπον est τεχνη. Item cusιοφάγος χάρις Bacch. 139 c., de quo Vid. Lob.

M. p. 29, utrum sit s/ι φαγου χαρις γενο ιενη τελφαγειν ω la an Tot sparεῖν of ιά, iure haereas. Quodsi igitur sat, boris, intor haec quid discriminis sit, interdum incassum quaeri, cavendum tamen est, quum parum saepe cinerint interpretes, no cum his omnibus id genus confundas, in quo adipotivum regenti, non quod XspectaVeris suspenso nomini adaptatur. Hic nim accedit, qui illic non accedit, onitivus. Nec adi-momus huic goneri nomen hypallages VerAicoloris profecto figurae, cuius utinam religiosius Oancelli circumscribantur. Ut loniora mittantur ea, in quibu nomen regena et suspensum

τέκνco Herc. s. 104O. y In his si apErtum os Euripidam vestigia superiorum poetarum potui88 legero, iam ceteras 1 Duplex hypallage legitur Herc. t 396 e. χρυσέων πεταχων ἄπο

p. 891. Correxerunt alii. 2 Apparet autem Euripidem tam in hoo genere quam in eo, quod admisso genitivo subiectivo aut obiectivo solvendum est, exquisitiora multa protulisse neque non videris huius licentiae non posse circumscribi fines, quum in hypallage quidem genere id nnum apertum sit, quo minus adiectivi noti ad substantivi regentis notionem referri possit, e intolerabiliorem fieri compositionem: velut

107쪽

Mappositiones circumspiciamus quoniam autom fit, ut diversa miscoantur videtur inprimis genitivorum quorundam Sus obS-vandus osse. Ρrimum Satis Saepe unica notio duobus substantivis ita Exprimitur, ut alterum genitivo positum prorsus Superfluum sit Volui βλοι Πρκυων ξιφηφοροι Herc. s. 730 a quo genitivo facillime alterum seposueris, qui possessionem Sprimit aliquam sermoque adipiscitur vim adiectivi: στολίδα κροκοεσσαν τρυφα i. e. τρυφερον Phoen. 1491 o. vid Beraharisi Syn p. 163), ωθεων πεταλων πολυλVρ-ατον νάπος ib. 80 c., βοστρυο ν πινῶδες aθιον καρ Orest. 225, ubi accedit, d qua modo diximus, hypallage. Recodit ab his genitivis tortius quem recte interpretatonis Vel adpositionis appellavsris Euripidi satis u8itatus qui, quum ad augendum e spicuitatem adponatur, interdum contrarium ossicit. Nempe si rem περιφροστιγαδ e reSSerat Euripides, ut mos poetarum inprimis tragicorum est, adiectisum autem Vel totam περιφρασεν a perspicuitate laboram Velut sibi persuaserat, adposuit ginitivum, quo quid Vellet melius et ita quidem illustraret, ut vel adiectivum vel totam figuram interpretaretur Saltem Vereor, ut aliter Sumenda sint, quae modo habuimus δακρυωνγραιαι μων maria ero sur. 450 n. siquidem δόκeva Aun osscsν caraἱ nimirum Osco παγαί genitivo explananda videbantur. η Idem quum res dea ab Herma ad Puridem deductas significaturus esset, dixit καλυζυγες τρία Οαν aesta 'δα seoν Androm. 277- potuit profecto, siquidἄm noluit

si habes τετραπου ρεῖυος i. q. μίμησις h. I. θηρος ' μῖμος Muram τετραποδος rimit, porro si λαιμοτομοι μαλαγμοὶ Γοργους oriuntur σταλαγμοί quia λαιμοτομος Γοργω est; sed Si προπολευμα quod quis praestat usus δάς ρ νεη λαλεῖ, attributum hoc δάφνας cum int-aterio non cohaeret cuius audaciae non sane multa exempla invenies

1 me vel Seid1er fraudem fecit, qui Iph. . 132 Sophocleum affert

λευκιωπος prorsus sine caussa, nam simplex est attributivum, 1. 651 autem ad explicandum hunc genitivum non reprobat antiptosin quam et ipsam Vocant immerito hypallagen), cuius ut abusum recte dissuaserat, ita, quod difficillimum est, fines aliquatenus circumscribere studuit Hermannus ad Viger. p. 890. Ceterum genitivi huius exempla ex Euripide compluria dedit atthia in gramm. g. 316. 23 ut σσων παγαί aut παγαὶ δακρυων suffecit I Usitata est metonymia. 7.

108쪽

fingor τήθεον es simile quid, in τρέπωλον a mea re nubiis opinor tenebris olictis, sed maluit genitivo adiectivum e planare. Porro ut maneamus in Andromacta, habes V. 1015 e. ορ νον ερα τεκτοσυνας, qua parum perspexit fluctius, quum dicta opinetur pro τεγιτοσυναν πανος χερος, cuiussa raras inversionis no bructum quidem percepit), deiud vero afferat ut plane similia a Med. αἰωνα- ιηχονιας et Aristoph neum illud τροφῆς προσωπον, qua nemo non Viderit genitivi possessionis exempla esse, cui, si haboremus ista τεκπο- σννας, ipse locum darem nunc Vero, quum ορμναν χέρα τεκτοσυνας legantur, statuendum est adiectivum illustrari genitivo, quem interpretationis genitisum per se quidem ollam lucratus Esset poeta ad Explicandam metonymiam proraua inutilom, siquidem omnino χερα pro χειρος εργον Trois Udictum ess duos scholiasta tibi persuaseris. Accedat tertius ex a sabula locus v. 652 o πεσηματα reuiso ' Ἐλλάδος πεπτcant δοριπετῆ νεκρων, ubi 'Eλλύδος os pro Ελληνικέ, δοριπετῆ autem πεσηματ explanantur genitiVO νεοκρέον, qui, etsi excusabilis est, potuit tamen sine dubio abesse, quia

πεσημιατα cadavera esse minuetbua procidentia non minua veribum πεπτωκε docet quam torminationis se indoles, do qua diximus. Adiungo impeditiora illa ex Electr. 442 ων ε . .

φαιστου χρυσε Ἀκιμ-ων toχθους σπιστὰς φερον τευχεων, in quibus πιφαίστου ubi ti genitivus est pendens X altero subiecti genitivo res ιονων χρυσε υν, σχεων autem inte pretationis, quo eXplicanturium θοι ασπι-a aκμον 9ν. In Ore8h. 993 c. habes: λευκοκυι ιονες hora ποντιευν σάλων, ubi genitivus si disclivum xplana vel abundat omnino. At vero quorsum haec omnia quia apparet genitivum uno sermonis esse Vere poeticam audaciam modo appetentia modo reformidantis, sine dubio autem magis magisque cadentis. Quod igitur nonnunquam genitivo interpretationis, id apertius alias ipsa appositione poeta ossicit velut quum Centauros dixint τετρaσκελἐς βρισμα Herc. f. 181, statim solvit nodum apponens Κεντατρων γένος concedet igitur profecto, si quis pedispicuitati hoc modo Euripidem prosperisso intellexerit, recte

de se iudicare poetam, quum dicat Aristoph. an. 939 ἀλL

109쪽

ω παμπον νη τὰ /. . . ἰδοvων π κομπασματων - ἐπὶ τευ επαχθω, σπανα μεν προ--ον αυτην καὶ τὸ βαρος - λον ἐπυλλίοις etc. amomo autem στωμυλματα toties singillata ab Aristophans in iis, quae verbositati ape in pras a serunt vestigia: vανόχροα κυματων ἡμια θολ-- σας Hol. 1503 c. et inprimis κυανοχρως χαι- πλοκαμος βο- στροχων Phoen. 803 α, καλλιποταριος δατος νοτις ἡντας inem Phoen. 654 c. - Nunc ceteras perplexa adiectivorum cum substantivis coniunctiones ostendam rariores in Euripido, qui stato in paucioribus a tenuit, depromina credo ab Aeschylo. Leguntur enim adisotisorum ad substantiva appo tinnas prodisus inenodabitos, nisi di tiri in substantivi notione inve tantur volui quid sibi vult, quod modo examinarimus, ιιωθοι ασπα-ὶ χροπεων ἀκμονω per sed horea clupeati sunt ἀσπαδες πεπονημένa χροσεοις α κμὁσι hoo autem si excusatiomasatis habo tam ab gonitivo gubioesi, quam ab initivo into prolationis, tamen forsan solo hoc modo solvenda sunt orba. ες αῖ σαρκ φωνηεσσαν ν σωσίν ποτε Troad 440, ubi Vorbum ἶσοτσε expostulat φωνην σαρκιο ν Vel σαργαυδο vel statis quid nam satisogoris prosecto aliquis adiectivum iud gaturus pr6rsus a ciens, quum exprim e debeat vocem eae

oam gonantem. Item καλιχορους ἀοιδός ε 462 in καλῶς αδοντας ομ)ς Vertet qui locum inspexerit, ortasse etiam ασελφεον φέγγος argum Rhes. in σφεγγης σελφηνὶ, nec inmon alibi sino ausa amodo ad id relagium, velut si quis δυπαφιον vino Goad 11 14 c. interpretetur is ισχιστον γάμον, qua nil opus est interpretatione, quum αισχος ut αἰσχυντὶ φονος multaquo alia significatione abstracta exuta personis quoquo significandis inserviant vid. Bemhaxdn syntax. p. 46. Verum illa, qua modo habuimus: καλλίχοροι ἀοιδαί, ετσέλφων φέγγος. quum eodem iure a TLαὶ χορευν αοιδαέ, καλον σελήνης φέγγος. interpreteris, transitum parant ad id genus, in quo adiectiva composita in membra dissiavonda sunt ex iisquo attributiva stoasus obliqui elici debent velut κακοντιεποτάτη νησις Hipp. 737 . est κακίστη νυιανης νησις, καχλίπαις στέφανος Herc. s. 839 καλος σιαίδιον στέφανος, similiter ευάtio rex diu T. 1139 c. i. q. καλον ηHovive adde στεκνος μεορές Phoen. 1618

110쪽

οι πανοι χρησμοί Ion. 423, ubi genitivum obiectivum habes.

Meo urina traducunt ad cognatum genua, ne B ad Risiectiva ex adiectivo o substantis composita in qua si solvuntur duos roddunt genitivos. Ita ex iis qua modo per nauimus nonnulla haerea an aptius huo resoras quid sat nim dis Lminis inter καλῶν παίδων στειρονος et καλος ωίδων συγ-νος, quid inter νωρις καλὴ παίδων Et καλῶν rectiacis Sodsunt profecto, quae solvi aliter nequeant, ex quorum numero est adiectivum s ιεσδιιφαλος. Si dixit μεσομφαλοι μυχοι Orest. 331,adea ibid. 591, παλα Phoen. 237, γας εστέα Ion 462 α, parique modo interpretantur λευκοπῶεις κτυποι χερῶν moen. 1351 α ubi in χερῶν apertum habes interpretationis genitivi

exemplum i Duo genitivi rarius inam si omnino x adiectivis alio modo compositis oliciendi sunt equidem nihil in promptu habeo praeter βροτοφθορα σκυλα ist. 268, nisi malis e τοφθορα nimirum ut planius, Sed βροτοφθορα σκυλα sunt σκυλα βροτῶν φθαρεντων. Cui addo exapti T. 1083 πατροκτονος χείρ, quum hoc loco magitante sensu πατρὸς κτείνοντος χείρ esse debeat quae si cui duriuscula significationis videbitur commutatio, quoniam πατροκτονος e lingum com sustudina alias est patrem in emimena ' si forsan non displicabit quas mihi succurrebat adiectivi πατροκτονου eo rectio in παιδοκτονου, ut iusta sententia loco restituatur. Hic vero subsistam, o diutius morer in adiectivis quibusdamo verbis neutris nati et nando substantivis subiunguntur,

ad solvondum dissicilioribus, Velnt νδροκ/ιῆτες αγ νέαι Suppl. 525 ceterum ἀνδροκι ης post Aeschylum dixit Euripidos ει

1 Lobeerius ad M. p. 73 hunc Iocum adscita hypallage explicat, ut dictum opinetur pro λευκοπὐεων χερ- κτυποι, λευκοπηχεις utem χειρες excusentur iis, quae obria habuimus ευπηχεες χειρες, aliis id genus. Mihi minus placet haec interpretatio propterea, quod non addidit locum, in quo pari modo hypallage eum abundantia coaluit. 2 Lobeckius utrum πατρος κτείνοντος an παrρος κτείνουσα sit, in dubio linquit M. p. 233. Ceterum in transitu moneo παιδοκτονος Ocabulum esse Euripidi satis familiare qui dixit παιδοπιονοι φρενῶν ταραγμοί Hero. f. 839 et audacius illud παιδοκτόνοι, σοί - σους παῖδας κτείνοντες Η. f. 1381.

라틴어 텍스트