장음표시 사용
51쪽
20. 22. At me domui intro ad uxorem ducturam meam Ast non habere cui commendarem capram. 21. 23. Atque oppido heret bene velle illi visus sum Quod agis quid lacerem cura cruciabar miser.
Tali autem inconstantia quid mirum si etiam illud accidit, ut integri versus Prorsus mitterentur pHinc igitur iacile existimabitur, qua confidentia quove iure ad cenam primam actus III, in qua iam aliquantum elaboravimus, nunc etiam simplici versuum transpositione redintegrandam et si fieri possit persanandam accedamus. o Primum uno verbo moneo, rectissime cidalium eum versum
Calidum hoc est: etsi procul abest, urit male: e contiguorum societate exemisse, qui hi sunt: 80 DA. Non edepol nunc me in istis verbis territas. 82 ΤΗ. Quod illuc est laenus obsecro, quod illic petit pet versu 136 subiunxisse: Calidum hercle audivi esse optumum mendacium. Nam hoc solum sanum esse, insanum quod vulgo fertur, res ipsa loquitur. Sed plus paullo post turbatum est inde a v. 90, ubi haec vulgantur: 90 III. Quid illi debetur IR. obsecro hercle iube obici argentum huic ob os impurae beluae. TH. Iubeam TR iube homini argento os verberarier. DA. Perfacile ego ictus perpetior argenteo ΤΗ. Quod illud argentum est λ IR. huic dehet Philolaches 95 Paulum. ΤΗ. quantillum R. quasi quadraginta minas. DA. Ne sane id mustum censeas, paulum id quidem est. I R. Audin videturne obsecro hercle idoneus, Danista qui sit genus quod improbissumum est. TH. Non ego istuc curo, qui sit, unde sit: 100 Id volo mihi dici, id me scire expeto. Adeo etiam argenti foenus creditum audio. Intelligisne quid sit, quod sibi dici heuropides velit quod se scire expetat Non hercle ego quidem. Nec profecto se digne Acidalius sic distingui posse iecit potius quam conieeit: non ego istuc curo, qui sit unde sit, id es mihi dici'. Nam ne ullo modo attinebat illum scire, unde esset anista, nec respondet tali quaestioni aer us Vellem tam plana omnia essent,
52쪽
quam hoc est, quod cum v. 100 eomungenda . 4 verba eontendimus: Quod illud argentum est'. Atque hoe vidit etiam Bothius. Sed videndum plus erat. Quo enim spectare putabis quod . 7 Tranio dicit: Audi videturne obsecro hercle idoneus, danista qui sit gentis quod improbissumumst'. Aci ad eum qui praecedit versum 96 At eo versu danista id dixerat, quod
vel maxime e mente ranionis esset Paullulum esse nec magni aeatimandum,
quod aes alienum hilolaches contraxisset. Quo qui Potest Tranio in anistam ut improbitatis documento uti Immo eius quidem opprobrii argumentum ille equit nisi e danistae eebi v. 93 petere 'Perfacile ego ictus Dei petior argen eos. Solam enim 'erberandi et ictuum notionem premens hoc dicit ranio nonne iste plane natus actusqUe est ad danisticam vitae condicionem p quippe qui ne verberum quidem ignominiam deetrectet, modo Pecuniam corradat. Quae cum ita sint, ecquid dubitabis una eaque simplicissima versuum T. 8 99 100 anteis transpositione utrique quam exposuimus difficultati occurrere, rectissimoque versuum ordine delectari si meo
TH. Quid illi debetur TR. obsecro hercle te, obici
Iube huic argentum ob os impurae siluae. TH. Quid iubeam TR. ei homini amfinto os verberarier. 93 Α. Perfacile ego ictus orpetior argεnteos. 97 R. Audies videturno obseero hercle idoneus, s Danista qui sit, sinus quod improbissumumst p99 Η. Non go pol istuc citro, qui sit, unde sit; 100 Id volo mi aetutum dici, id me scire Oxpeto: 94 Quod illud argentumst TR. huic debet Philolaches 95 Paullum TH. quantillum TR. quasi Madraginta minas. 96 ΤΗ. Paullum id quidemst λ TR. ne sane id multum siuseas. 101 ΤΗ. Adeo etiam argenti asinus creditum odio pDe singulis quam Poter brevissime dicam. v. 90 9 sic fere scriptos latini codices exhibent: obsecro hercle ubi Obi argentum hosim purae luae'. Ohici', quod est in interpolatis libris, Italorum coniectura redintegratum est. Commode inventum, sed perperam collocatum huic a Camerario ascivimus. - . 92 non videtur heuropides ubeam interrogare posse. Nondum enim ante audita Tranionis verba, quibus hic ne lane quidem et simpliciter quid iubeat eloquitur, id agi resciverat heuropides, ut argentum solveretur Eaque ipsa caussa est, cur suum illud iuὲsum, quod novum et
53쪽
inopinatot Ero acciderat, paullum variata oratione servus statim repetat. At sic saltem mirabundo seni interrogandum fuerit: argentum obicere iubeam similiter a v. 103 TR. die te daturum ΤΗ. ego dicam dare p' quanquam ibi et plane locutus est Tranio nec prosecto tam quam hic praeter exspectationem heuropidis argentum ab hoc petiit. Irgo excidisse ab initio versus 'Quid' eonieci ei homini', quod subieci, tametsi non est in codicibus, tamen hi ne vulgatam quidem seripturam tuentur: nam iube in homini' l curtatus habet, Vetus autem iube in homine a prima manu, a secunda iuben homini'. Hoc autem ipsum cave ulli usui esse putes: non magis enim hic ullus interrogandi formae locus, quam . 104 ranio potuit dicisne' pro dic respondere. - . , etsi non Vacat offensiones '-petior anapaestus ante vocalem: nam ineptus sit qui de tribracho cogitet:) tamen Patiendum putavi, quia non inveni qui tollerem. - . in pol adieci v. 100 actinum'. Τheuropidis verba unde sic, quae negotia interpretibus lacessunt, adoranionis illa spectant: genus quod improbissumumst' cluditur enim ambiguitate genus vocis. - . 94 cur liuice scripserim, alio loco dicam: uberiorem enim hoc disputationem postulat. - Versus hemistichia transposui Hoelegantissima Acidalii disinatione, qua nota videmur supersedere posse. Nihil vel hic vel in reliquis, quos modo tractavimus, versibus othius profecit. Atque hoc quidem traiectorum versuum exemplum Satis simplex expeditumque est prae alio quod est in eadem cena In qua quo longius versus initium regrediare, eo plus turbatum reperias . Multis enim modis depravatum
illud est colloquium, quod a v. 1 ad 83 ranio et danista pertexunt Sed prius quam id agamus quod rosessi sumus, de modica lacuna monendum est. Iam versu quidem postquam minabundus danista dixerat iam hercle ego illunc nominatio: temere enim mothius praeter libros iam hercis
illum ego nominabo:' cavillatur ranio contumaciter respondens iuge Sir Duel ealus vero es nunc quom clamas. Non elamaverat danista siquidem
illud ranio, non beatus eris si clamabis' dixiL Quid igitur et quando pati Philolacho clamaverat extra versum p Non is sui profecto mos antiquorum, ut aut plura, quam quae ipsis Versibus poeta expressisset, tabulae e sonae loquerentur, aut quae ab his ille pronuntiari vellet, non etiam versibus
comprehonderet Sed acrius etiam instamus Nam quod . 88 heuropides Quid hilolachetem ait gnatum compellat meum ' Sic et praesenti tibi facit' 'meum', quod a codicibus abest, recte addidit camerarius. Ineptiunt qui erox cum Pylade adiiciunt.
54쪽
convicium p', illud quo tandem spectarerascanius commemoraverat danista Philolachetis nomen secum locutus v. 33 sed Philolachetis ecun servom Tranium: item 'ranio ae v. 46 quaesierat simpliciter ubi Philotaehes str' illucine igitur respexisse heuropidem post quadraginta versuum intervallum credibile Et ut id quidem credas theraliter, ipsumne eompellas verbum eo valere potest ut nihil sit nisi nomine dicere, nominatim commemorare, an in eum Potius cadit usu prorsus constanti, qα appellans aliquem evera ali quatur Ex his igitur, nisi vehementer sallimur, coti sectarium hoc est, ut aliquis inter . 59 et 60 versiculus interciderit, quem velut hoc exempla r
59 A. Iam hercle go illunc nominabo. TR. euge euge strέnue DA. Heus Philolacho, ex huc intus laenus εddito
60 B. Beatus vero es nunc quom amas DA. meum Peto. Vel mea caussa Heus Philolache, exi t Misargyridsis vocat: vel Heus Philolache, exi amsintum redde, Philolache: vel ut simul omittendi caussa qua dam pateat: 'Heus Philolache, exi safinus promissum peto Iam ero qui recte aestimare volet, iustone ordine tam prolixa tamque Varia ranionis danistaeque altercatio procedat, ei praeter cetera illud ubique
tenendum est, quod et res ipsa postulat et cummaxime ars Plautina suadet, ut edetentim et tanquam per gradus quosdam a sedatiore assectu ad maiorem animi concitationem Tranio progrediatur deinde autem ut singulae se monum illorum partes ita invicem sibi adaptentur continuenturque, ut Vero sententiarum vinculo eaque necessitudine, quae ipsi serisui humano consentanea sit, inter se contineantur. Talem autem ordinem, Ut nunc res est, d
siderari non fugit istorem et Bothium qui quod paucis quibusdam transt sitionibus nihil tamen egerunt, eo factum est quod in singulis haeserunt nec mucta simul tanquam sub unum conspectum subiecerunt. Quod nisi seceris, dissicile est non errare quippe tam revia concitatae sermocinationis membra latendum est, ubi per se spectentur, non unum ordinem admittere, sed
multis modis non inepte disponi posse. Sed ordiundum quidem nobis quoque est a singulis. Itaque hinc proficiscar, quod . b danina quaerit 'quin vos mihi taenus date quid nugamini μ' At promiserat Tranio datum rei v. 53r ergo non illud potius quaerendum erat simpliciter, quam hoc cur differtis,
nec statim reddite Sed tamen hoc ad nostram quidem quaestionem levius nihil enim proelivius quam intruso ab interprete saeuus nomine illamiPSam motionem, quam est 'statim', ilico, expulaam credere. Gravius est,
55쪽
quod poμm placida Tranionis verba I. β' 'huclo ne tu abi modos au- Multa mihi danista statim nulloque transitu sacto ad nominandum clamab-daque voce compellandum bilolachetem pergit, ubiungit autem mulio lenius dicta multos an hoc pacto iam dios frustramini', quae et quod leniora sunt et quod caussam continen clamandi, praemitti potius oportebat Qui longius pergit ratiocinando duosque integros versus addit: 'molestus si sum,
reddite argentum, abiero responsiones omnes hoc verbum eripit: qualis e bositas nec an illius mores cadit nec a reliqua horum sermonum ConcInna aequabilitate commendatur. at quanquam consentaneum est sane eum m
lestum esse Tranioni, tamen cur ibi potissimum id commemorat, ubi molestiae nulla exprohratur, ubi autem exprobratur 'ne sis molestus v. 72), non commemorat Permire autem subiicit Tranio v. 'sortem accipe', idqu ubi ille detrectavit, sex post versibus denuo profert at quomodo profert put, cum antea danistam accipere sortem iusserit, nunc nihil nisi polliciturum esse sortem hilolachetem dicat: modo recte deo. 70 capite ΙΙ, . 3 statu rimus Hocine rectum et atroni conveniens an perversum atque adeo pra posterum Post danistae aut m responsum immo laenus, id primum Folo quid est cxii subito in iracundissima erba ianio v. 65 sqq. erumpat, quibus misso placandi danistae consilio iam infestum animum palam profitetur et adversarius adversario obsistit Non illa potius lanistae verba exarde cendi iusta caussa fuerant, quam quod Philolachetis ille nomen clamaverat: hoc enim non potuit heuropidem fugere hanc igitur oportet caussam esse, cur permulcendi amovendique laeneratoris spe omni abiecta a promittendi blanditiis ad denegandi repudiandique contumelias repente transeat Progredimur ad . 73 et solus credo laenore argentum datas'. Ii hic non posse Suum lacum esse ridem perspectum est Nam saltem praeponi versui I 2 'molestus ne sis nemo dat age quid lubet' debuerat propter eandem tionem quam V. 1 et s. 60 supra adhibuimus; nec ullo vinculo ei nectitur Pr0ximus danistae versus 'cedo saeuus e. q. s. Ipsa autem sententia
haud ambigue eum iubet cum assinibus v. 76. 77 consociari: saenus illic, taenus hic nescit quidem nisi laetius sabularier. Porro non videor iusto Se erior esse, cum displicere interrogandi formam versus 75 enseo mediis quidem imperativis interpositam 'cedo laetius, redde taenus, taenus reddite, date mihi laenus'. Haec prorsus ita comparata sunt, ut diversis responsis videantur imperativi atque interrogatio dispertienda esse. lostremo non est veri simile his rixis sinem impositum osse hoc danistae versu 'non edepol
56쪽
nunc me tu istis verbis territas'. Nam nec satis est Verbis id pervicacissimae indolis veteratorem profiteri, sed re comprobare oportet nec Poetae arti convenit, non ei potius orationi, in qua reapse laenoris toties petitis mentio stat, quam ei, qua propemodum obmutuit petitoris impudentia, haec contianuare heuropidis nunc primum intervenientis verba: quod illuc est taenus, Obsecro, quod illic petit'. Has igitur tot tantasque offensiones si non patienter coacoquia, sed radicitus atque adeo eradicitus summovendas sentis, noli cum gua oriam genere sortiorem medicinam expavescere, sed . 1 transpone post 58 6 62.63 64 Post 2 v. 73 post T v. 75 post 80. Qua ratione ut leuius perspicias quam concinne e singulis singula apta sint et ab iusto initio ad commodum sinem recte delabantur, integrum ranionis cum danista colloquium emendatius infra posui.
ΤR. Salvsire iubeo id, Misargyrides, bene. DA. Salve et tu quid de argsiniost R. abi sis, esua: Continuo adueuiens pilum iniecisti mihi. DA. Hic homost inanis. IR. hic homo certes ariolus. 45 DA. Quin tu istas mittis tricas IR. quia quid vis, cedo. DA. Vbi Philolaches est TR. nunquam potuisti mihi Magis opportunus advenire quam sidvenis. DA. Quid est I R. concede huc. DA. quin mihi aenus rodditurpΤR. Scio si bona esse voce ne clama nimis. 'b0 DA. Ego hεrcle vero clamo. IR. ah, geres morsim mihi. . Quid tibi ego morem vis geram P TR. abi quaeso hinc domum. DA Abeam λ IR. redito huc circiter meridie. . DA. Reddἡturne igitur saenus p TR. reddetor iam abi
Da. Quid ego huc recursem aut operam sumam aut Conteram δ55 Quid, si hic maneho potius ad meridiem pΤR. Immo abi domum verum sircle dico abi, abi modo. DA. Quin vos mi actutum date quid hic nugamini p58 TR. Eu Mres ne tu hicio sibi nHydo ausculta mihi. 61 DΑ. Multos me hoe pacto iam dies frustramitii: 59 Iam hercle go illum nominkho. TR. euge, euge tronue. DA. Heus Philolache, exi saenus redde, Philolache. 60 TR. Beatus vero es nunc, quom clamas DL meum Peto:
57쪽
66 Venisti huc te extenuitum agas quod in manust.
67 Non dat, non debet. DA non debet TR. ne gry quidem 6 Ferri in potest an vis hinc aliquo abeat oras p69 Vehom xul linquat sataoris causs tui p70 Qisi sortem pollitabitur DA. Quin non peto:
71 Reddisndumst laenus fasinus reddundiamst mihi. 72 IR Molosius ne sis: simo dat, age quid lubet. 62 A uolsistus si sum, εddite argentum khiero. 63 Responsiones omnis hoc verbum ripit. 64 R. Sortem accipe. DA. immo aenus, id primiam Volo. 74 Cedo asinus redde asinus taenus 6ddite. 76 Dat mihi aenus TR. asinus illic, asinus hic:
7 Nescit quidem nisi asinus sabullirier. 73 Iu Olus, credo, asinore argentum datas, 78 Veterator neque ego asitriorem siluam 79 Vidisse me unquam usinquam quam te sinseo. 80 A. Non depol nunc tu me istis verbis simias. 75 Daturine estis asinus actutiam mihi p82 ΤΗ. Quod illud est laenus, obsecro, quod illic petit 3
Duas solas dubitationes superesse lacunae notis significavi post v 60 et 60 positis. Quodsi enim excandescendi v. b caussam Tranioni recte dixi hanc fuisse, quod alta voce Philolachetis nomen danista clamasset: neque alia in his sermonibus ulla suppetit consentaneum est illi ipsi inclamationi rani Dis convicia continuari. Atqui Tranio ab initio clamantem irridet tantum V. 60 danistae autem responsum meum peto et brevius est nec satis sorte, quam quo ita ille exacerbetur, ut iam de placando laeneratore prorsus sibi desperandum intelligat. Ergo altero versiculo quodam addito velut in hunc modum Perrexisse danistam arbitror:
meum Pelo, Pergamque clamare usque dum hine accepero.
Deinde autem fieri nequit, ut postquam Tranio nihil hinc ferre poteris'
dixit, paucaque haec adiecit an eo progrediere, Ut illum exulare cogaS', continuo ac sine ulla caussa in contrariam partem flexo animo, quod Monegant, ultro offerat, sortem pro laenore sperari iubens V. 70 qui sortem
58쪽
pollicebitur'. Contra nihil puto desiderabis, si Traniouis interrogationi: sebem exul linquat laenoris caussa tui p tale quiddam danista au iter, ut in
eius indolem convenit, reposuerit: o, Pol modo mi argentum roddat, abeat quo velit.
Nunc autem, ubi frustra de Philolachi abitu mentionem se iniecisse Tranio intellexit, ad lenitatem recte redit, aliquid certe flagitanti praestitum iri sim lans, sortis solutionem. Id cum ille recusasset et aenus petisset simulatque v. 62 eddite argentum dixit, eius vocis ambiguitate utens Tranio ilico sortem' ait accipe h. e. argentum quidem nihil est cur non accipias, nam sortis redditione iam antea significavi posse tibi satisfieri. Ita quidem iterata
aliquo intervallo sortis mentio non modo nihil molestiae, sed multum gratiae et concinnitatis habet.
Atque de his quidem duabus dubitationibus, quas duorum Versuum a lectione removisse videmur, quocunque modo iudicabis, tantum Persuasum
liabere poteris sciens enim assi M, sola transpositione eorum Versuum, equibia haec scena iura constat, illarum meutram offensionum sublatum iri. Reliquum est autem, ut singula quae posuimus verba Paucis utemur.
V. 1 Misargyridos danistae nomen lepidissimum e librorum vestigiis mi sarcirites' et 'misartirites praeclaro invento eruit Gulielmus Verisim I I. V. 42 argentost praebDit Vetus: argentos est ita Decurtato, argento cum hiatu vulgo. - . 44 homo inanis est. B. hic homo est certe libri. Quod Posuimus, et sermonis e numerorum concinnitas postulabat. obu ramus ab initio 'Bic homost: sed longe elegantissime sibi tanquam opponuntur hic homost et mox hic homo'. - . M syllabae quae sunt ire quam , quorum loco lacunae spatium in Palatinis, Italorum coniecturae inte polatorum debentur, qui praeterea nunc adiecerunt. Indidem proximo versu haec fluxerunt 'DA. quin mihi argentum red-': nam ditur in Palatinis sese vatum. Recte illa inventa, nisi quod 'taenus praesta ut v 53. V. 49 post ne rursum lacuna est in Pall. 'clama Itali addiderunt, 'nimis Camerarius, quorum neutrum dubium. - . 3 iam ahi posui pro nunc abi', quod libri leuent. - . 54 ac conteram Bothius, ortasse vere quanquam de hoco ite iudicandum. Mirum os in Ambrosiano, in cuius hac pagina hinc Paucae litterulae quasam lmi Posse incipiunt, visum esses contero' instare. V. 56 verum hercle dico ad ranionis orba v. 52 53 raddetur spectant
De Milo modo sollicitanda sunt. Eodem versu abi geminavi. - . 7 hic Vulgo missum ec libris omnibus accessit: factutum autem Pro saeuus e
59쪽
coniectura positum, cuius caussas LPra explicavimus. - . 58 hinc inserui, ut v. 51. V bui illum cognosci in Amhri potuit, quod c- tactum ut etiam in interpolaus ἰ M. leg-r. illunc Dec. et Vet, sed hicis e corr. Mox eum geminandum sui -Vv. b. 66 restitui partim de coniectura partim odicum fide inter se collatorum. In Ambrosiano haec legi potuerunt: LIDA.
minum ta-rrum. In Pall. et ed. r. est Quid tu hominum omnium ' nisi quod Deo. hominem', d. r. deterri' in Lips. Quid tu omnium hominum d. Vides igitur homo vulgo praemissum codicum fide destitui alioqui
non incommode scribas 'Quid ais tun, homo hominum omnium ' Proximo versu te accessit e Pall. pro quo tu Lips. Se extentare videtur tantundem esse ac se innare', sic breit machen'. s. tamen Bacch. IV, 2, 2 alieno vires tuas extentes ostio'. - V. 7 sqq. in Ambrosiano prorsus evanidos iam attigimus cap. II, . . Nimis inepta sunt quae e codicibus prosecta vulgantur, quam quibus singulatim exagitandis operam perdam. Nec has quidem lacunas supplendi opera Italis processit, qui vacuorum spatiorum intervallis neglectis V. 68 quod pro quo posuerunt, nihil egerunt . 69, v. 70 Quoi in Quin mutato potius dare inseruerimi. - . 63 duarum lectionum optio data est: hoc verbo eripis et hoc verbum eripit'. Illud cum Ambrosiani auctoritate defendi videatur, ut in quo appareant R. . . litterae, alterum tamen ratio, si quid video, vincit verum esse, ducimurque eo Palatinorum vestigiis, quorum in Dec. est hoc verbo eripit', quod mirere Bothi placuisse,
in et 'hoc verbo eripite', sed ut extremum e it e correctura. - Versus 73, eo quo nunc est loco nec Pistori nec Othio tolerabilis visus, potuerat quidem etiam ante v. 77 salva sententia collocari postponere iccirco malui, ut non mediocrem constructionis duritiem lenirem, qua a tertia ad alteram e sonam neque particulae vinculo transiretur: nescit , neque te taetriorem vidi'. Quanto enim concinnius haec inter se coeunt: tu solus datas, neque te taetriorem vidi' - . 78 veterator neque e corruptissimis vestigiis Camerarius extricavit uetro te neque Deo. Netro tene que Vet. uetero idomi margine, uerro te neque Lips., uento te neque ed princ Mirum est
autem quod in Ambr. apparet huius versus initium: UNO . . NEQUE, quas
litteras frustra quaesivi qui expedirem. - . 80 me tu istis vulgatur e De- curtato quique ex eo codices pendent: me istis tu ed. r. 'me tu tuis Vet., me istis Ambr. Qui et me et tu servare voluerit, nobiscum transponat tu me oportebit, quem ordinem merta loquendi consuetudo efflagitat. Qua