De Graeci sermonis nominum deminutione et amplificatione flexorum forma atque usu scripsit Ludovicus Ianson

101쪽

XV 700 es. p. 251. hine usu venit ut ad novas formas sive derivatione sive compositione procreandas, ubi derivatum nomen expressius significaretur, derivata vox praeserretur primitivae, ut pro significationis ratione cibiOεlc, quod mali Punici putaminis colorem refert, et ciboεic quod illi fructui apprime simile est. inde quae sunt derivata a κηpi OV patent ut κη ploεibnc, κrapiti εiv et e. at κopioεibεic quod Epicharmus apud Athon. VII 282'. 308' κορακivoic piscibus propter colorem attribuit, sortuitam magis quam necessariam prae se fert cum vocula κopi ou similitudinem. inde suam habet explicationem novicium illud Tu biaκoc κυκλοc sive

p. 240, et ΠοTrlpiOΥ ronc qui Euphorionis erat carminis euiusdam titulus es. schol. Theocr. II 2 veluti Δγητη9 IroTripio*opoc ap. Athen. Xl 460 sed ad Atticorum usum cum spectatur, ea potissimum in usum recepta videntur quibus significantur proprietales ac vitia quibus iuvenilis laborat aetas, ut μεipaxiosc0ui apud Xenophontem, cuius loco posteriores scriptores et μεipuκiευεc0ai et naibapi ευεc0al; deinde μεipaxi brac, ruibopi bilc cs. supra . tum νε-lcκευε tu Plat. com. ap. schol. Arist. Nicom. 4, 7 et νεαvicκευεc0ui apud Xenophontem mediaeque comoediae poetas, cs. Mein. Com. fragm. II 1 p. 434, quod signifieatu discrepata Meuul ευε θαὶ unde Veavi ευμam cs. Schaes. ad tui. V p. 454) quod pro VεQVlcκευμαTu ex codd. recepit Behherus a p. Plat. de rep. III 390'. atque per ludibrium, ut videtur, vocatur μεipaκiεξαπατηc philosophus qui pecunia quam pro institutione exigebat, adolescentulus fraudaverat, in epigr. 4bεcTr. append. Anth. Pal. 288. horum lamen usus non ultra modum et necessitatem extendendus est. nam παibupitlματα quod Hesy

Ev. Marc. 9, 21 παbi OThc, rui biorpo*εiv illius quem modo demonstravimus significationis habitum exuerunt. non meliore nota est Traibi- cxεiOV lupanar apud Athenaeum, cf. p. 250. neque suit quod scholiasta Ar. Vesp. 1106 in ad formationem primitivum Eooc spreverit; qua in culpa idem est scholiasta ad Ar. Vesp. 672 cum dixerit καVicxwhεc πλέΥμαὶ. quam vero secutus fuerit analogiam Cicero, cum utehatur Iemniscatus, incompertum est. plus contra habet excusationis Plautus cum strophiarius formabat, quod cTpo OV sua potestate praeditum iam primitivi vim aequiparaverat es. p. 210. hinc quae ducenda sunt ab iμὰTlOV, Uiμυ0iov, λεπυpiov. pipλiou, 0ηpioV, κpuvioV, cTUΠεioV, quippe quae crebriore usu fuerint quam prototypa, sormae anomaliam faciunt ratam. sic probandum videtur iμαNOυpTiκη ap. Plat. Polit. 280 pro iμαTOUprimi quod inde Stephanus in thesauro L. Gr. citavit. nam

84 Hesychius eum id κopliμ ' κopn loiκ6c interpretatur, oculorum pupillam significari vulti 85ὶ παibi abnc legitimo natum est ex Naibiti.

102쪽

et amplificatione nexorum forma atque usu. 93dri. pariter defenditur cipi μυθi csal ap. Lys. υπε9 T. 'εpuT. φdv. 93' Stepti.) pro cipiμυθωc0al, λεrrupi brac ap. Arist. H. A. 5, 15, quod verbo λεπυpiosv ab lIesychio in medio proposito confirmatur. multo notiora sunt, quae cum pipλi OV conglutinata reperiuntur, quamvis pro

antiquae comoediae poeta, Aristomenes, unde natum videtur pipλiOΥpu-φoc Cratini cs. Mein. Com. fragm. II 1 p. 159. Poll. VII 211ὶ pro quo Lob. ad Phryn. 655 correxit pipλiaΥpti*oc; neque secit adversus analogiam Demetrius Troegenius qui Didymum grammaticum nominabat pi-pλi0λ60au, iocoseque voeatus suit Alidreas medicus pipλiuiTicθoc ab Eratosthene. haud diversa sunt θηpiobc0ui, θηpi ubilc, quamvis saepius potiora suerint quae a primitiva voce 0ris incipiunt, quemadmodum arariore vocabulo KptivOv fecit Aristophanes Pac. 1252 κpαVOΠOIOc, contra xpavi6λεioc nescio quis in Behh. An. 49, 2. idem vero Aristophanes Eq. 129J C rreioπωληc scs Poll. I 84ὶ non alia motus causa dixit quam quod derivata vox frequentiore esset usu quam primitiva. neque aliud asserri potest argumentum quod Hippocrates tipaxvividite, Aristoteles maluit dicere opaxviodc0ai, cum optixvi OV araneum significans vetusulissimi poetae auctoritate firmatum scribentium animo prius obversaretur quam opisvη, quod eo significatu citerioribus demum scriptoribus usuris palum suerat. nec latet ratio ac caussa, cur probatissimi seriptores cstioυpTεis, cpi linc sormaverint ab ἔpiou, quod sunt qui deminutivum declarent scs. p. 195), cum quod subiici-potest etymon εpoc imaginarium sit, cuius loco εἰpoc Romeri Iunumque usu fuit divulgatum . minus vero clara videtur votalis i interpolatas ratio in *oiVixiosc ap. Ar. Av. 272,

nisi sorte eandem poeta aucupatus est suavitatem ac sonum quam posteriores Graeci in tiΠελiu Tric, unci viTnc, cetrapTaviumlc, aliis de quibus commentatus esL Lobeckius ad Phryn. p. 7 . qua excusatione non potest uti psalmodus ille CXXXVul cum cantaverit ἐξixviticac pro ἐξi-χvευcac; nam Hviov epicis tantum poetis usitatum erat cf. supra. ei autem vocum generi dissimilia sunt pipλiaxoc, cεληViuxoc, alia, quippe quorum terminatio -luxoc propriam describat significationis assectionem. ceterum iam Homerus praebet huius vocalis metri dactylici causa interpositae exempla, ut oc0λiou, τεixioεic' , quod ille poeta, quem quod substerni possit primitivum τεixiou de domorum maceria usurpasse constat, Gortynae, Tirynthi, oppidis munitissimis attribuit, similiterque sormatum videatur φυxioεic', λεipi Oεic, quod nomina unde repeti possunt posteriorum fuerunt poetarum. atque - habebat quem sequeretur scholiasta Soph. D. C. 686 cum scripsisset Πεbitubηc πεhi οὐχOc, si n0n prosae orationis scriptorem, certe AeschyIum qui Pers. 558 6 1 πεbi η-pεic in cantico posuerat et Tediovisoc Sept. 254 et πεbiOπλοκτυπOctb. 83. 86ὶ pipλοθηκη legitur ap. schol. Ar. Nub. 966 Herm. stipλοπῶληc iuxta pipλiorruiλric et pipλorpu*oc in Λ. B. 29, 29. 87) inde Tεixios ccastellum prope a Thermopylis et Tεixio0ca regio quaedam Mileti.

103쪽

94 L. Ianson: de Graeci sermonis nominum deminutione etc. Idem usus constat in vocibus quae in -ic eadunt, ut Graeci in horum nominum propagatione prospexerint aut perspicuitati aut analogiae, qua eiusmodi nomina certo definita significatu a primitivis formis non multum disserebant. sic Hippocrates Goλid brac, Euripides cetoλibu chμευOe, Xenophon croλibturoc usurpantes non deflexere a communi usu neque Aristophanes cum sormabat parabocxorroc, quoniam positae illius aetate Tic piscem significans celebratior erat quam Toc, eademque ratio est in λε ribosv λεnibu oc optimorum scriptorum usu frequentatis, undetixibωToc excusatur, quod exprimitur derivatae voculae dκic significatio

cTλε sorroioc, quippe cum prototypon cτλέ ocra usum multo rarius esset quam cTλε ic. cf. interpr. Greg. Cor. p. 28. Ex iis igitur quae sunt disputata clare patet, a deminutivis non propagasse Atticos alias voces nisi quae suerunt iocosae comicorum orationi accommodatae, uti quae in altera compositionis parte deminutiva tenent,

citerioris temporis figmentum lxpoxqvicxoc et artis vocabulum χεi9O- καλαθicκoc, de quibus supra p. 251 latius expositum est. esselae vero graecitatis suit naccaκiro a quod Hesychius traccαλευο α explicat; nam πticcae deminutivum est, cs. supra. at cκυλακε lv Xenophontis non magis offendit quam cμiλtixivov ξυλov apud Pollucem V 32, cum cxυλoc non usitatum, cμiλoc positarum tantum usu fuerit tritum.

CORRIGENDA .

p. 7 in nota extr. - tertia

104쪽

II. Epici et tragici poolao deminutiva plerumque vitaverunt . 4 III. Nomina in -iov eadentia generatim describuntur . . . . IIv. Nomiua in -εiov et -npiov terminata pleraque non sunt deminutiva 18

secta certam deficii tivamque nacta potestatem 24 VII Dε deminutivis in -ic cadentibus asVIII. Do deminutivis in -ibio, cadentibus 46s I. De vocalium quae terminatione -ibi ou fiunt complexionibus si φ 2. Deminutiva in -ibiov quorum radices terminantur in OnSOnantes 59

ῆ 3. Do deminutivorum in -icκoc derivations ot compositione 68φ 4. Do deminutivis in - cκoc quorem primitiva in vocales exeunt 69s 5. Do primae flexionis voculis quae terminatione -lcκocet -icκη infringuntur et de ceteris quae propior prototyporum genus huc pertinent sis φ 6. De deminutivis quorum primitiva secundam secuntur declinationsm Iog 7. Do deminutivis in -icκoc quorum primitiva tertiam secuntur flexionem TAX. De deminutivis in -αpiov terminatis 75XI. Do dominutivis in - piov terminatis 80 XII. Do deminutivis in -υλλiov 81XIII. Do deminutivis in -υλλoc -υλλα -υλλic -υλoc -υλn -Uλic . . 81XIV. De nominum in -αλ -αHoc -ελλoc -λ -iλλ -iλu cadentium hypocorismo 83

105쪽

Conspectus capitum.

XVI. De deminutivis in fas ou -n plou -υ piov -UVlOV . . . XVII. Do deminutivis in -ixoc et do sullaba - Yooc formationise Russa paveorum vocabulorum stirpibus asii R . . v . XVIII De deminutivis in --n -οn -κvic -xVlc flexis

XIX Do aliquot vocibus in -alo -aciov - 1κic -iri si vo - ε Θxeuntibus unibus deminutiva vis falso attribuitur

Epimetrum. Do nominum a deminutivis repetitorum usu . . .

107쪽

Bibliothoen scriptorum Graecorem sit Romanorum Te neria M