De Graeci sermonis nominum deminutione et amplificatione flexorum forma atque usu scripsit Ludovicus Ianson

91쪽

82 L. Ianson: de Graeci sermonis nominum deminutione

gnomentum Veneris. postremo appellativorum nominum huc pertinent

ματυλλη quod Pollux Vt 70 deminutivum vocis μα θη appellat, et ol- κυλλη sive craκυλη quod Aeolicum non diversum suisse dicitur a cη sices. Phot. et Suid. tum per metonymiam translata videntur a primitivis suis Υηθυλλic cs. Moeris s. v. oxavθυλλic, Aristo t. H. A. 805. rvrε-pυλλibεc sive locustae sive avieularum genus a Boeotiis nominatum es.schol. ad Ar. Aeli. 871. denique tirpamunic s. uτpax λic carduo similis planta ab dry Toc nominata cf. Epich. ap. Ath. II s n. schol. ad Theocr. IV 12, Theophr. II. pl. VI 4 p. 814. horum nominum agmen secuntur deminutiva in -υλoc desinentia eo maxime insignia, quod etiam adiectiva quae ab Atticis quidem non deminuebantur, a Doriensibus deminutionis eaussa ita flexa dicuntur: cs. Ηemsterii. ad Ar. Plui. 336, interpreti. ad Greg. Cor. p. 281: μiKκυλα - xεpUbpici ap. Mosch. 1, 15 cs. E. M. 587, 45. bpi λα - 6μματα ap. eundem 1, 8. omnis vero deminutionis expertia sunt Qμύλoc' , καμπυλoc, cτωμυλOc et illud Homericum diverso actentu scriptum escuλα. nam de stabili illorum vocabulorum accentu exposuit Arcad. p. 16, 4. 78, 7 ed. Barh. antepaenultima cum brevis sit, haud dubie corruptum est Virgilii ecl. VI 13 Mnasylus ex Mnasyllus, veluti Muticυλλα A. P. VII 730. Nomina appellativa ita declinata sunt: ἐφ λoc cf. Apoll. Al. ap. Bekk. An. t. II p. 563 qui cum eo 'Hbυλoc consert. deinde opκτυλο i, ursuli, a Polluce V 15 in medium prolatum, idem quod sipκτiλolygi, quod tamen Phavorinus TpMoi explicat, tum cyi0υλOc shoc accentu) quam

avem vulgo cpM oc voeatam fuisse ait schol. ad Ari Vesp. 302. eandem formam refert xovbυλoc a κο- , ut videtur, repetendum, quod

Uesychius κεγia, ocTpίπαλoc declarat, haud dubie cognatum cum c*6vbυλoc s. cndvbυλoc. nemo vero hic desiderabit ocμύλOc, ni -λoi, oppυλcit, eui voci sunt qui ideo deminutivam attribuant significationem , quod ita dicti fuerint ealcei propter habilem levitatem venatorii.

Nominum autem propriorum quae in hanc exeunt terminationem, deminutio utrum ab ipsa terminatione sit repetenda, an ab universo nomino, quaeri potest. namque Xyημυλoc, quod schol. Ar. Plui. 336 pro deminutivo exempli caussa assert, deminutivam potestatem etiam ipsi

corpori unde ortum est acceptam referre potest. magna est enim eorum nominum Graeco sermone divulgatorum, quibus nulla omnino adhaeret

cs. Lob. path. I p. 125.

92쪽

. et ampliseatione sexorum forma atque usu. Homericum vero l λoc quod sunt qui ab imc per deminutionem V repetant, deinde οξυλoc, Olmλoc, K5τυλoc suo accentu sunt ab illis diversa. huius terminationis semininum Φεibυλη est. tum appellativum cra λη s. ol λλη supra commemoratum et Θέc υλlc servae nomen apud Theocritum peculiaris hypocorismi exempla vix possunt sisti. ΣIV.

Num declinata suerint in -αλoc deminutiva, admodum dubium est, eum quod a Spolinio l. l. p. 124 assertur, κοκκαλoc a Galeno quidem in Glom. Hippocr. p. 504 deminutivis adscriptum, syllabae auctae formam

aperte prae se serat. huius enim syllabae, qua stirpis corpus corrobora-liatur, formativae - quae formandi ratio a veteribus technicis πλεOvac-μoc vocitabatur - exempla praebet iam Homerus in κovicuλoc, xv -hαλα cs. supra et plurima, posterior aetas ut κ96TαλOv, oppi καλα, abMiou, caru0Miov, κpscταλλOc, Tyoφαλic. ergo non deminutionis caussa haec terminatio affixa est simplicioribus stirpibus θρυαλλic, quod sunt qui deminutivum dicant, cυκαλic s. cυκαλλic, bopκαλic, κopubaλλic cs. schol. Ar. Vesp. 428. schol. Plat. Euth. 431. xpucαλλiccs. Aristo t. H. A. v 10. πυpαλic s. πυββαλic. pariter videtur Bαταλoc ortum esse a verbo pMεiv aeque atque κοβαλoly ὶ a κύπτεiv cs. schol. ad Eur. Rec. 129. neque quicquam certi constitui potest de obsceno illo Doriensium vocabulo bopi αλλoc sive quod alii pro eo substituunt aut bopυλλoc aut hosti λλoc cs. Bernii. ad Suid. s. v. Lob. proleg. 108. 109. terminationis deinceps λ c unum quidem exemplum tuetur Strabo l. lip. 207 Tzsch. capcnoc dicens orroxopic uic esse formatum. at non deminutiva videtur esse haec frilaba, non magis quam in MucκεHoc Str.

Iam quaerendum est de hypocorismo qui terminatione -iλOc expressus luisse dieitur. quod affert Eustath. 1535, 25 6pκAOi l. q. apκTi-λoi ab aliis opoυλoi per u seriptum suisse supra diximus. eandem deminutivi formam habere onaoc asseverat Spolinius I. l. p. 122, cuius tamen primitivum prorsus ignoratur. neque Πομπiλoc piscis quidam

minata, neque ui siλoc, quam herbam eaprae depascunt The r. V 128ὶ neque deici λoc nullo dum scriptoris usu testatum, quod Hesychius bel-voc interpretatur, licet ad simpliciora se patiantur referri vocabula, pro proprio huius terminationis hypoeorismo certant. hic vero sormationis 7M Matth. gramm. I p. 217. 74J schol. ad Ar. Plui. 27sr κ6pHoi

93쪽

84 L. Ianson: de Graeci sermonis nominum deminutione modus videtur suisse Doriensium vel Aeolensium. sic Laeonum sertur orruλoc pro 6φθαλμ6c cs. interpreti. ad Greg. Cor. 580. Atticorum sunt xviriλOc, 69ΥiλOc, TyOxiλoc non statuti vhique in libris denotata a centu. nominum eius generis propriorum sunt Θυμiλoc, xoipiλoc, Z iλoc, κυpciλoc, TpiuiλOc, quorum aliquot accentu variantur, ut Tpoxiλoc apud Paus. 1, 14, 2. deinde quae suturi formam reserunt:

accentu in secunda sylla ha identidem signata, pariter ac muliebria Xyυ-

De eius terminationis proprietate scite disseruit Plutarchus Mar. 1:

rei rationem idem reddit Ages. 36, ubi qui Anticrate Epaminondae intersectore essent oriundi, Maxαipi Vac vocatos fuisse tradit. inde igitur ex terminatione quidem nillil deminutionis quaeri potest, quam in nominibus propriis spiλivoc, Kpmivoc, 'Exivoc inesse contendit Arcadius p. 65, 20 cs. E. M. 793, 50. atque iam veteres technograptius de quodam piscium genere disceptasse, quomodo inter sese disterrent κέφαλocet κεφαλivoc, μυEoi et μυξivoi, testatur Dorion apud Athenaeum VII 330seeundum Suidam dii hium est diserimen inter κεcrpivoc') et ΚεcT9ευc, cuius generis pisces inter se disserre negat Eustathius 1642, 61. hinc patent nominum Tupivoc es. Lob. proleg. 211, κOpuκivoc J denominationes. huic accentui obnititur φ6Eivoc ap. Arist. ll. A. 6, 13. 14. ceterum videtur ea terminalio latientis Graecitatis tempore extra piscium nomina formationis caussa vocum quarundam stirpibus affixa suisse, ut TελuciVOc ap. Ael. V. II. 4, 20 et Υελaesuri Anax. Bekk. An. 87, 23. id genus sunt Πλ rivoc, κατcπελacroc et λαcivoc, siq39 V, cmληcμ vapud Hesychium. suisse denique quae nomina ex pleniore forma -IVOUcin -ivoc decurtarentur, ut IIacivoc ex IIacivouc, non satis est comperium. muliebrem sexum indicans est 'εκαλi Q, quod Plutarchus Thes. 14 deminutivum esse ait vocis 'εκθλη, cui similia videntur κοκκαλtari ap.

75ὶ nomen proprium K cτpivoc accentu in tertia ab extrema syllaba scriptum legitur ap. Paus. I II, 1. 76ὶ es. Phot. AeI. H. A. XIV 23. 20. Arte inid. II 14 p. 105.

94쪽

et amplissicatione flexorum forma atque usu.

p. 743. Doricam speciem liabent et idem spiλivvα et Ηpivva, Kopivva, Birivva, Μέλivva. cf. Lob. proleg. p. 222. hypocorismus denique - ivnc probatur ab Eustathio 1729, 49 exemplo θpq ivric b vcoc op pulcυπ' cvi V υποκOpicTixiii TU Irty. similiter flexa videntur cλαφivric ap. Iles. , cπαθιVnc ap. II es. Eust. 711, 38. unum postremo Aristophanis adiectivum Osivnc a vappa o austeritate ad hominis cuiusdam animum translatum Atticis peculiari liuic hypocorismo vix suffragabitur: es. Lob. proleg. p. 215. XVI.

Hypocorismo -QUOV posteri0ris aetatis Graecos usos suisse exemplis probat Spolinius p. 133 in medio proponens xlupa piov, ξυλά-φiou, Euph*iou cf. Eust. 152, 63. at cxlpti OV cs. Harpocr. s. v. cxipti*lu corruptum est ex cxlpa*εiOV, cs. p. 194 et Isocr. 7, 48. vetustioris autem fuit auctoritatis ξυληφiov iam Hippocratis I 682 Foes. usu notum, cf. Athen. XII 568 q. Polyb. Vt 349, passim ξυλιφiou male seriptum. cf. Diod. Sie. IV 76 quod quo iure sec. E. M. vilius suerit

cV0uviou, damnatum illud a Phrynicho p. 384. verum χελυvi OV quod sunt qui ad hunc hypocorismum trahant, vocis χελυWl est deminutivum. postremo AaΥυvii υν Damoclis parasiti nomen ap. Ath. XIII 584 non terminationi debet iocosam denominationem. XV Π.

DE DEMINUTIVIS IN -lxOC ET DE SYLLABA -lx POC FORMATIONIS CAUSSA PAUCORUM VOCABULORUM STIRPIBUS AFFIXA.

Terminatio -ixoc dem. in uno adiectivo OcclxOc scs. Κoen. ad Greg. Cor. p. 133ὶ conspicua aut Aeolensium propria dicitur aut Doriensium. nam πυββixoc Theocr. 4, 20ὶ dubiae maxime est explicationis. eum hypocorismum ex vulgari forma -icKOc ortum fuisse probari potest cum vocula KtibbixOc, quam Hesychius reservavit, tum Aeolico υββixoc i. e. υβ icκoc sive quod postea in usum venit cupixoc cs. Alex. ap. Ath. III

76 q. IX 372, cuius loco Attici quidem loquebantur oppi xoc. cf. p. 24877ὶ cf. p. 201 not. 24. forsitan pro eo corrigendum sit ξυλh plov. cf. Lob. ad Phryn. 78.

95쪽

L. Ianson: de Graeci sermonis nominum deminutiona et Lob. path. I 337. alia omnino formae ratio videtur suisse in iis vocilius, quarum genitivi Aeolensium more transibant in nominativorum sormas, ut opτώλixoc quod Bloms ad Aesch. Ag. 54 deminutivum perperam dicit. cf. Ath. XIV 622'. Eust. 1625, 48 Ηes., unde Boeoti ita gallum gali

naceum nominare consuevere. cf. schol. Ar. Av. 836. eadem formae species

aperta est in tipucrixoc quo ipse Aristophanes usus erat, cs. Αlli. X 424'. XII 622', neque repugnat dapixoc cs. L. M. ues. interpreti. Poll. IX 99)cuius primitivum sicTpic quomodo declinetur parum constat. huius autem generis num suerit Atticum illud κύquxoc, in medio relinquimus. Hanc denique in terminationem exeunt multa nomina propria: 'Appul-

Postremo hypocorismum -ixpoc a Figebero ad Velleri grammat. t. IIp. 32 in medium prolatum neque πεvixpoc iam Homeri usu nobilitatum neque μελixpoc quo in L. M. γλυκυc explicatur, praestat. XUm.

De harum terminationum parilitate recte statuit grammaticus qui

interpretatur cf. Hes. s. v. , non est diversum a TrhTuVOV. voculae deui

que bostumi Ov s. b Opuxviou, plantae veneniferae, quam Demophon sec. E. M. 283, 37 a similitudine, quam haberet cum bopυ, nominatum esse dicit, notatio maxime est dubia. ceterum pro m06Kvη veteres Atticos *ibdκvii locutos fuisse docet schol. Ar. Eq. 789. cf. lex. rhet. I p. 290. ad significationem denique apud Aristophanem l. e. suit doliorum, ubi pauperiores homines etiam habitare solebant cf. Poll. VI 14, ut Diogenes ille cv Πi0ακVitu cf. schol. Luc. t. V p. 186, unde etiam instrumenta rustica ita nominabantur. cs. Deta. 20, 28. Poll. X 131. posterioris aetatis scriptoribus poculi genus suit, ut Polemoni ap. Athen. XII8ὶ ol. Eust. 1289, 54.

96쪽

et amplificalione flexorum forma atque usu.

Eq. 906. ceterum κυλ lxvibεc pro κυλiκεc IrupuΥ Tinc formatum esse refert Achaeus Eretriensis ap. Ath. XI 480 , unde ib. 430β Alcaeus dixisse sertur κυλ Vaic μεΥ6λuic. restat πολixVη, oppidulum, ap. Thuc. VII 4, unde πολixViov ap. Platonem, Isocratem, alios. Πολixura plura suerunt appellata oppida. XXX

DE ALIQUOT VOCI BUS IN -AlON -AClON . AKlC -l SIVE-l EXEUNTIBUS QUIBUS DEMINUTIVA VIS FALSO TRIBUITUR.

Mirabile foret, si aliquis hypocorismus in uno solo vocabulo ex- . pressus videretur. nam TUVuloV, KOpticiOV, cpiθακic deminutiva vulgo appellata non habent sui similes formas. ac primum quidem Tuuatovsi deminutivum est, a primitivo, quo Secundum L. M. Pherecrates usus erat, paribus syllabis declinato repetendum fuit. at approbandum videtur Loboehit id ab adiectivi ratione derivantis iudicium. cf. supra. deinde Koptici OV damnatum a Phrynicho p. 74 ex scholiastae ad Il. XX 404 decreto Macedonum demum aetate increbescere coepit. tum cpi fluxic, quod schol. Theocr. III 3b nominis cpi0Oc deminutivum iudicat, neque potestate neque sorma deminutivis compar est. restant nomina in -iTE sive -iε terminata, quorum λadε vocabulo Homerico supra p. 188 omnem deminutivi speciem derogavimus. eum hypocorismum tuitus Spolinius l. l.

Speciei patronymicorum non modo forma, verum etiam significatione paria sunt nomina in -Ibεuc sexa, quorum unum υὶbευc s. uvibeiac in epistola VIII Isocratis proprium huius significationis habitum describit, cetera cum animalium pullos denotaverint, ad deminutiva trahi solent. haec pleraque plurali numero usurpabantur; singulari λυκibευc usus est Plut. SoI. 23. eorum usus non rarus suit, ut uλ Πεκibeic Ar.), Ληbo-

79) eetorum videtur haec terminatio metas hamatismus esse termina

97쪽

DE VERBIS DEMINUTIVIS.

Pauca deminutiva vi praedita verba a primitivis luae dicuntur puris de elinata inveniuntur: hβυλλictu, oΥκυλλεc0ai Aristophanis usu nota. stetera et ipsa Aristophanea in -UλλεlV cadunt, cum a puris repetenda ut ἐξαπατυλλεiv, μυλλε iv, unde per reduplicationem formatum μOiμυλ λ cs Poll. Il 90 a μεεiu, pbυλλεiV et pbελυTTεc0at a phεiv, tum longius repetenda ut bεpμυλλεiu interposito M a bεi9εiv natum, quo schol. Ar. Nub. 734 usus est. cf. P. Burmann. ad Grat. V 10g. KOl- κυλλε iv vero ap. Ar. Thesm. 852 num his sit adnumerandum, parum liquet. postremo p9υλλε tu insantium potum avide appetentium vox deSiderii natura lacla videtur. XU.

Poetici metaschematismi adiectiva sunt λiθαξ, biπλαε cs. schol. I l. IIl 126), cpip λαξ, substantiva κλiμαξ, cκυλαξ ' , mbufi, μυλuE, utraque uomeri usu celebrata, quorum duo ultima, quamvis videantur derivata, a deminutivis longe absunt. es. schol. II. XII 161. eadem species est in pu λαε, λi0αξ, λε αξ pro substantivis a poetis post uomerum frequentata. collectivam, ut aiunt, vim videntur tenere gyμumc' υφa-λoi arcTpui a p. Hesychium es. schol. Nic. Ther. 150, xyίμακεc s. κλωμακεc cs. Lob. proleg. p. 447 n. 20. at cinλαξ s. μῖλαξ a primitivo suo nihil differt. magna deinde in -αξ exeuntium, quae se ad simpliciorem formam revocari non sinunt, ut κὰμαξ, μεipes, op0iαξ Epich. ap. Poll. X 134), υccαξ cet. Ab his separanda sunt quae plurima habent prototypa in -Oc et in -ou desinentia. nam πticcue, cupφαξ repetenda sunt a Ndccoc ίΕust. 1349, 43), cup*oc quod Hesychius cum cup*εTOc composuit, quamvis schol. Luc. Iov. cons. 53 statuerit: Urrogo picμoc Tos cupφετο 0 6cυμφα. cf. Lob. proteg. p. 447. huic rei non renititur θαλθμαξ. nam

80ὶ eius primitivum cκυλoc frustra tuitus est Spolin. p. 144 ex Tgoig. Exeg. I l. p. 105. neque cκύλακεc emulos significantes, cf. Herod. III 12. Theoer. II 112, vim sibi deminutivam vindicant.

98쪽

et aniplificatione nexorum forma atque usu. 89 quemail modum pῖμαξ a pulsaoc, C IIue a cTurroc, cs. schol. Ar. Ran. 1072, πλουταξ a πλ6u Toc et Φ6Vae, ap. Xen. Cyn. 9, 12 canis nomen, a q)6VOc, sic per eandem metonymiam θαλώμαε translatum est a θὰλα-ytoc. verum crvi Kec aeque Hermeae, qui vocitabatur Koυpiευc, ioco excusandum videtur, atque cTφατυλλαε vel ut Fischer ad Velleri granam. II 25, 5 emendavit cτpατ λαξ apud Cic. ad Att. 16, 15 imperatorculus. Tertiae flexionis sunt κλvivae, quod Hesychius κλtiboc interpretatur, et uomericum Iropres a primitivi ΠopTic significatu non diversum.

cetera se ad secundae declinationis nomina acclinant. haec cum pleraque suppeterent salsae maxime comicorum orationi, tam deminutivae quam

amplificativae affinia videntur esse potestatis. deminutiva sunt bobαξ cs. Schae ad Greg. Cor. p. 240, cTurruE s. cTυΥQE ab Aristophane fictum ad Eueratem Atheniensium praetorem ludendum ses. Εq. 129 Vces comicus quidam ap. Poll. II 11, quod voc. Nicophon ex Antiati. Devh. 109, Tobservatione pro vεoc dixisse sertur. cs. Callim. fragm. 78. itemque pῖμαξ i. q. βωμολοχOc cs. Iles. non ut lex. Seg. p. 85 UrroKOplcTi-

Aeschylo ap. Ar. Nub. 1349. haec ab adiectivorum uotione prosecta esse apparet ex Lobeckii ad Phryn. p. 435 Observatione: quem Attici ψιλακα, hunc Dorienses ψlλctu nominavere.' nomina enim ad quae iam progredimur, in - ac terminata attingunt vim partim deminutivam, partim amplificativam. id genus sunt primum nomina operariorum et sellulario

mitiva olim in -ευc -ευτηc terminata erant. his tamen siqua adhaerere videtur deminutio, ea magis posita est in ipsa voce quam in terminatione.

ab his diversa sunt verbalia buxvac, gi sic, vegetioris aetatis nominaei quae ut aiunt orro cυμβεβηκOToc nominata sunt, ut Tyεcac s. Tyccuces. Lob. proleg. l. c. Omnisque deminutionis expertia sunt eiusdem flexionis nomina propria, quorum famosissimum est illud Eupolidis Mapiκtic es. Mein. fragm. Com. I 137. pariter declinata sunt Aoυκfic, spiληTac et quae ex firmioribus corporibus decurtata dicuntur, ut Vrivac ei ΜηvOb 'Oc es. Lob. l. c. hunc esse metaschematismum declarat Ilerodianus

τicμoc ἐcri. similis mutilationis exempla probat Suidas ex schol. Ar.

'Yqsui. cf. Ε. M. 505. at a syncope propiora videntur quae nomina Doriensium more ex -uoc contracta sunt in -ac, ut Μεvcλαc ex Μεvc-81ὶ os. Matthiae ad Eur. Ion. 10.

99쪽

L. Ianson: de Graeci sermonis nominum deminutione

geminae idem significantes formae ΠὰIIIIuc παππi ic universum deminutivorum inter se coneinentium genus indieant. nam haec blanda alloquia, ad formam quod attinet, arbitraria sunt neque κεροτsic κερατiac et ip-Υsic upri ac contumeliae caussa ficta ad ullam qua deminutiva sormantur legem possunt referri communem. nomina enim in -Iac cum fuissent relata ad Uriam notionem, quamvis saepenumero in adiectivorum modum, ut OA ὰV0ocμiac usurpata, eo tamen nomine quo eorum significatio ideclaratur facile supersedere poterant, ut vεaviac a vεαv repetendum es. f

μuTiuc, μαcTlΥictae, Tyαυμcmuc alia. atque ad eorum signiscationem JHesychius: cελ ictae εχoc ἐχθυ tuu μεΥὰλ v - cum interpretatus suerit, ampliativa quaedam vis non ex terminatione videtur quaerenda, sed ea ratione qua v. c. ΛKOoluc ), iaculus, dicebatur serpens in praedam rapide irruens, eademque potestate sunt voces masculae in -ic: ΥΔ picscs. Poll. V 14, 2), TUVvic s. ΥυVic, κorric Eur. , Tpo*ic Hom. , Ty6xic Aesch. , ita ut equus qui frenis reluctaretur et Cr6μic et cTOμiacvocatus luerit: cI. Lob. proleg. p. 507. in eundem censum veniunt nomina in -i v ut Maxctipiviv scs. supra), similiterque Kupiviv servorum nomen contemptus vim non recepit a terminatione sed a natione ista illo tempore despecta: cI. schol. Plat. Lach. 268, 14, unde pleraque nomina ita nexa vel a colore quo eorum primitiva distineta sunt, ut ut 0rii Vεc, vel a loco ubi nidulantur, ut cxoiviviv, quae et eadem avis cxoiviλOc vocitabatur cf. supra, adeo ut μαλακiu v, bεiλακpiinv cum scholiasta Aristophanis Eccl. 1103 deminutivis non debeant accenseri; unde reprObandus videtur grammaticus nescio quis in E. M. s. v. 'HWiu v ' 'Hotu V,

viκoc assimulatum. Nec nomina in -inv -ωVoc, quae derivatorum speciem induerunt,

peculiari deminutivorum formae adscribi possunt. nam B6κxu v, ct atau, si ex Lustathii observatione s1653, 33) a Βακχυλibric et ci auavibhc

καθ' υποκopicμου formata essent, eam etiam cetera similiter nexa vocabula haberent significationis proprietatem. rectior igitur videtur esse

eiusdem Eustathil s1228, 17ὶ ὰπεipinv docentis napiuvυ atuc formatum esse ab ἁπεistoc explicatio, veluti aMuiu ab αἴθοψ. neque Πi0ulv i. q. ari θηκoc ap. Pind. P. 2, 72 ad deminutivi vim detorqueri potest. similem speciem habent Tλὰ G, Tλicxpviv, κνὰκ V s. KU4K V, quae secundum Lob. ad Butim. 2 p. 443 sqq. ampliativam tenent potestatem,

82ὶ scholastarum observationes ad Ar. Ran. 742 et ad Luc. vit. Ruet. 27 II piac, Eav0luc, servorum nomina Iudibrii caussa ab adiectivis formata fuisse, refelluntur a Lobeckio Proll. p. 493 Byrrhitae et Glauciae ingenuorum nomina attestante. 83ὶ cf. Hor. c. III 27, 6.

100쪽

et amplificatione nexorum forma atque usu.

liaris vocula. Postremo commemoranda sunt quae huc spectant nomina quae dicuntur deminutiva in -Uc terminata, de quibus commentatus est Lo-beckius ad Phryn. p. 436, quorum Δiov0c sunt qui ex ΔiOv oc mutilatum esse velint. at ta*0c quod schol. Theocr. 15, 13 υΠoκopicrl-xuic formatum esse ait, eam deminutionem toti vocis corpori acceptam

refert.

DE NOMINUM A DEMINUTIVIS REPETITORUM USU. A deminutivis Graeci num derivaverint alias voces cum quaerimus, liuiusmodi formatio haudquaquam probatur vocula ab Aristophane comice ficta paκiocupparrTtibnc. cetera enim similiter formata plurima sunt eo rupta ut λαμ rabiobpoμη cavTa ex λαμπαbobpolaticana apud schol. Ar. Vesp. 1198. opioκoμoi ex opεοκομoi s. opεωκ oi ap. Poll. I 22. badiuubric quod citavit Stephanus in thes. L. Gr. ex Theophrasto prod*biubric; nam cyiλl Toc medicis orationis elegantioris minus studiosis relinquendum est. hoc vocalis i pleonasmo assecta sunt qaoprio*opoc

ap. Strab. t. II p. 109 ed. TZsch. emendandum sit xyυcOΠλυcia. scripturae autem varietate insigne est cxolvi ocυμβολευc, cxolvi ocυμβολoccs. Bergier ad Ari Pac. 36. B. A. 302. Poll. I 48. VII 160, quem opificem ad veterum usum rectius vocavit Plutarchus de tranq. anim. 14 cxOivo-cTst 1oc, et nisi veteris poetae Nicophontis μυopiomuλaic s. p. 207ὶ ap. Ath. III 126' metro tutum foret, ut m porr1λulc corrigatur, suadere non dubitarem. inde apparet satis defendi Lobeckii emendationem cetrapriOxctioic pro crrup xviri ac metri caussa in Platonis comici versuad Phryn. 662 lentatam. ratio autem ac caussa, cur a derivatis fuerint sactae propagineti aperta est in iis quae cum deminutione videantur flexa, iii deminutiva demum forma peculiarem sibi vim ac potestatem nacta sunt. ergo cum pop6xiov, ptiTiou, cxd*ioV, K ubiou, TycιμμαTidiov, οβε-λicxoc per metonymiam propriam a primitivis remotiorem significationem acceperint, nemo temere mirabitur, quod inde enata sunt purpaxiOsu, quod Atheniensium iudicium sci. Paus. 1, 28, 8ὶ necessario repraesentat parptixioV, unde illud per colorem nomen suum invenerat. eadem formae ratio 'est in pariaκη, citerioris aetatis poculum comicis usurpatum. s. Dissiligod by Go le