장음표시 사용
71쪽
62 I. . Ianson: de Graeci sermonis nominum deminutioneucxibiOV, utriculus. Arist. EccI. 306. Posidon. ap. Alli. XV 692 vcs. Lust. 1047, 57. Poll. X 187.
incidi non est necesse. cf. Lob. parerg. ad Phryn. p. 565. Tu Mibiov iusculum Ar. Nuh. 389.
καrrpibioV apri recentis glandium. Ar. Tavrv. ap. Ath. III 104 . IX 374 . cf. Dind. lagm. A r. p. 179. mpaxivi biou piscis quidam corvi reserens colorem, unde KOpuκlvoc κορακοεideic Epich. ap. Ath. VII 304'. inde ab adiecit vi potiusquam a deminutivi potestate prosectum videtur cf. supra. voculam illam fuisse Pherecratis et Anaxandridis testatur idem p. 329'. κpoκωTibioV vestimenti muliebris genus a p. Ar. Ecel. 355. Lys. 47. cf. Iung. ad Poll. VII 56.
λα9κibio V carbonum vasculum Ar. Ach. 340. Poll. X 111. λi civibi ou thuseulum nunc legitur ex Dent leti correctione in Men. rel. p. 92 ed. Me in.λi0ibiou lapillus Atticorum usu frequentatum es. Lob. ad Phryn. 680.λoTibiou ratiuncula Ar. Vesp. 64. Plat. Eryx. 410. Isocr. καT.
72쪽
tates reserentem commemorantur etiam μηpibia υTpti, semora mollia, unde cum nulla deminutio conspiciatur, fortasse est adiectivum ut Moixi-bioV es. Antiati. Behk. p. 108, 1. es. Supra.
Iriλibiou non tantum pileolum, verum etiam udonem significare inde perspicitur, quod id nomen illa potestate j non absolute ponebatur, ut Ar. Aeli. 446 το ΠiλibioV Πεpi Triv κεφαλ iv To Μυci Ov - cs. Plat.
loco certat. tum ap. Plat. Euth. 298 q. 3len. p. 78 ed. Mein. et alios.
73쪽
64 L. lan soli: de Graeci sermonis nominum deminutionexpucibiOV aureolus nummus Isocr. c. soph. 5O4, 3 R. ubi singularis est; plur. xpυcibia ap. Dem. I c. Apli. 818. Plut. Dem. 31. Aristophanis suit χphici bcipio, quod cum aliis dem . in medium profert Aristo t.
IIuc pertinent nomina quae vocali, in quam radices cadunt, suppressa terminationem ita recipiunt, ut corripiatur, velut fil*ibi OV, φυ- 'κibioV, C κpuTibi0V, de quibus supra: deinde TyuμμαTibiOV, si, quod negavimus, a TyctμμMiOV proficiscitur. I nullum praeter hoc nobis innotuit deminutivum, cuius primitivum in - μα cadens hypocorismo -lbiOVinsignitur. cetera quae legimus sunt Iiaec: capκibia, carunculae Atli. VlI 316'. Pliat. Cat. mai. 23. αiTibiOV hostilillus. Plier. ap. Alli. XIV 64,8 . Eub. ibid. W679'. 1εipaKiblou adolescentulus; quod ad usum Atticorum quidem attinet, cessit deminutivo με ipsiκiOV quo interdum variatur. cf. Epicrat. ap.
Vuciotc. eademque dii lographia non ita multo post: κtificii φunc dii κυπTovet v xvi l ZητουVT V Tuiv μεlpugibi V. ubi metrum anapaesticu in hoc dem. luetur. mvaxibi ou tabella multo rarius quam musiκlOV, quod hae in re Atticis peculiare suit. potest enim dubitari, num illud ei rei proprium fuerit, quam schol. ad Ar. Plui. 277 exponit: 6 coi di biκacrai hcav cu
biκucτη pio V, quae ipsa tabula post ab eodem mutiκiou vocatur. illud videtur postea in Graecorum usum venisse, ut ap. Plui. Lum. 1, id qu0d
RUVibiou ea tellus. Ar. Pac. 484. Aeli. 547. Plat. Euth. 398'. Xen. 0ec. 13, 8 cel. 0ripidiov bestiola Atti eis spretum videtur. unum nobis obtulit exemplum Stephaniis Theophrastum citans, tum Phrynichus Arabs in Bekk. An. 72, 11. Syncopae obnoxia sunt: ΠαTriblou commemoratum ab Eustathio 886, 31 et Aristophanis sVesp. 986ὶ et Xenarchi ap. Ath. XllI 569ς auctoritate testatum; deinde Tacrpibiov, ventriculus Ar. Nub. 391. cf. Pollux II 168. at μητpibi OV adiectivum esse supra demonstravimus. cetera in -ηpidi ou desinentia voeabula utrum fuerint deminutiva, dubium est. cf. supra. ut Eucvlpidiov, quod a Phrynicho Arabe sAn. Be h. p.
74쪽
et ainplisitatione flexurum forma atque usu.
inroκopiceti κου λicTpiou, Mov EucvapibiOV. quoid tamen adiectivum esse videtur, ut Iro lyibi Ov, ' Um isti blOV cs. supra. Huic rei liaud dissimilis est terminatio -icxibiOV, uni quod sciam, vocaliuio adiuncta : xλαVicxibi Ov ap. Ar. Pac. 1002, quod ut χλαVicRlOVa xxtiva obsoleto illo originem liabere videtur es. infra, et aucto liIpo-eorismo IIpiαμυλλibi OV Epicli. Cram. An. lv 254. His igitur perspectis sagile concludi potest, pauca inveniri nomina, quae imparibus syllabis flexa hoc liypocorismo insignita suerunt. nam
etsi permultae apud Graecos voces varie deminuebantur, ii onnulla tamen quamvis regula concessa deminutivorum genera Atticis improbata suisse, veterum teclinicorum testimoniis intellegitur. cf. Lobeck. ad Phryn. 180. IX.
DE DEMINUTIVIS IN -lCKOc -lCKΗ CADENTIBUS ET DE IIS QUAE INDE PROPAGANTUR.
tulit, duabus Hipponactis voculis cum nitatur, eo magis suspectus eSse debet, quod a nullo veterum grammaticorum commemoratur. in loco
Kocκεpicκα autem KocKεpucΤε, ut versus ita constituatur: καὶ cuμβαλicκiα κὰcτε puc τε καὶ xpucos. ceterum v. 10 eiusdem fragmenti repetitur: Oυτ' ucκεpraci του roduc bacεliaci. xlcmpicκia vero ne corrigatur, metro prohibetur, quamquam ita in Papii lexico expressum est. Ac primum quidem nonnulla reperiuntur in -icKOc exeuntia vocabula, quae se ad certum quoddam nomen primitivum non patiuntur referri. vetustissimum est illud Lycii praetoris nomen ΚυβεpVicκOc ap. Her. VII98. namque blaxoc vix quisquam huic vocum generi adnumeraverit. hae verbalia sunt, cuius generis videntur esse posteriorum Graecorum figmenta:
bporricKOc, corbis, a bpcΠεiv repetendum ap. Ηes., et θυίκη sive potius θυicκη, thuribulum, cuius voculae sormam explanavit L. M. cκ6φη n Tu0υματα bεχομέvη' irro το0 θυ- unde θυcxcipiov. ab adiectivi deinde forma prosectum est λευκicxoc, piscis quidam a colore suo sic nominatus ap. Allie n. VII 306', quemadmodum TλαυκicκOc, cs. infra. namque ab adiectivis, nisi iocabantur' Comici, non solebant fieri deminutiva; atque unum illud laxυpicnoc tivri To0 lcxυpoc ap. Antiati. Bekk. 100, 7 iam diu a viris doetis emendatum est: lcxυpiκOc. unum vero, cuius Origo non statim in promptu est, Atticorum' ὶ χλαvicκiov xλαvicκibiov longinquius repetendum videtur a xλEva, obsoleta sorma, cuius in locum 60ὶ ut φiλτἁτiov ap. Aristoph. 61ὶ es. Ar. citatus a Papio in lex.
75쪽
L. lanson: de Graeci sermonis nominum deminutione successit xλctiva, nisi sorte per syncopen lautum putatur ex xλuvibi- cxiov j xλavidicκibi ou, cuius rationis et xUrrachic Koc foret, si a KUrraccic duceretur, quamvis commodius a KυIraccic, de qua formatione infra cupiosius agetur. similis syncope est in κη0iov' ') κη0tiplou κη0idiov, φiλoTtipiOV s. φlλο oploV. ceterum χλαVicκoc quod in vulgaribus lex icis prostat, si eum primitivo suo comparatur, ob generis diversitatem exlex a Polluce siclum videtur. Certior vero originati unis ratio cernitur in vocula κ puλicxoc a Pliotio per με iptixi Ov explicata, sub quo nomine Epityci sabula saepius commemoratur ah Athen. XlV 650'. XVI 69Iς. cuius simplicior sorma κu 9uλOc pro Κ stoc s. KOspoc num unquam exstiterit, omnino latet. ceterum illud Cretensium fuisse sertur. pariter ad originem incertum est
Neque magis certo constitui potest, quid sibi voluerit Antiplianis κρωμακicκoc ap. Ath. X 396' κοὐφOc Υε μiκpoc κpωμακicκoc Ουroci lTαλαθηVoc. neque enim ulla cum Kpiῖμαξ significationis similitudo perspicitur. tum ov0picκoc, scandix australis ap. Tlieoplir. VIll es. pro quo Ε. M. auctor, unde ciV0sticKiOV sumserit, mihi quidem incertum est, suo illud accentu citatum a Polluce Vl 19. 106. idem duplici genere distinctum assert Plinius, semel mase. II. N. XXI 15, iterum neu tr. anthrisci ib. XXll 22, quo i sortasse secundum Alli. XII 685 anthryscum eorrigendum est. sed uV0ε picKoc, asphodeli culmus, hon diversus est Mitiv0εpiκoc, vulgo ad l0h9 relatum, cf. Lub. proteg. p. 324. Atque Ephesii cur piscem, qui vulgo xpsico*stuc vocitabatur ses. Ath. 328φὶ, i uicκου dixerint, rationem reddant. an quod is sa puerit mare Ionium y tum cupic Koc, sis ina, Aeolicae videtur suisse dialecti ex Uppixoc sive lippi xoc factum, cognatum illud cum Attico sippixoc cs.
infra. postremo cTyOpuvic Oc, TpiπOuc ab Ilesychis expositum, picKoc, lyiccoc peregre videntur advecta: es. Lob. proleg. p. 337. Deminutivorum deinde in -icκη, quorum primitiva non sun ζ aperta,cKlubicKη, parvum umbraculum, et κυλicκη, quoddam poculi genus. illud non ut solet, ad cκltibεiOV, sed ad cxi sic revocandum est, hoc ap. Dion. IIal. 2, 2b olivium directa via , si in usu suisset; a Kυλη duci posset . at in Alexidis versu ap. Ath. Xl 470' ubi olim κυληv legebatur, nunc KUλina emendatum est, ita ut de illius primitivo nonnulla adhuc subsit dubitatio. inde derivatum nomen κυλicxiou a Polluce Vl 98 servatum, quod quondam legebatur in Ar. Ach. 459, nunc locum concessit κOTυλicKiOV. cf. Ath. XI 479 h. etiam maior videtur suisse propriorum in -icKOc et -ὲcKR Dominum, quorum primitiva nonnunquam frustra quaeruntur, licentia.
id genus sunt praeter illud quod supra in medio posui κυβε9VicκOc, 'lavicκoc Paus. 2, 26 cf. schol. Ar. Plui. 701ὶ fortasse expertum Syncopen pro 'lavivi cxoc. deinde ΔopicκOc Thraciae oppidum ap. uerodotum sviI 59ὶ haud dubie ad bopoc assimulatum. tum ΜυVicKOc, 62) quo usus est ArIstaen. l. 11. 63ὶ hoc enIm in primitIvi, quod
adhu o iii lex icis requiritur, Iocum succeSSit.
76쪽
et amplificatione nexorum forma atque usu. 67llistrio quidam tragicus Clialcitiensis, pro quo ap. At lien. VIlI 344 in
duobus codd. Muuixoc i. e. Μυvixoc scriptum est. Itoc certo erunt qui ad nomen Muviac s. MυVloc reducant. aeque certa est nominis ByO-
1icκoc, oppidi Clialcidici, originalio, si recte se liabet ap. Thuc. IV 103 scriptura, quae 'oli in suerat Bpui biicκOc, a Poppone ad jpoμoc relatum. sic possunt Vεvi cxoc, IIvpμεVicκoc et syncopatum IIapyicxoc aut ad
verbum μένεiv formata esse aut ad nomen μεVoc, ut fortasse Μελicκoc
Horum denique nominum accentus quin ad legem appellativis propriam scribatur, non est dubitandum, uti Taupi cxoc ap. Strab. VII 2 p. 293. unde tenoris interdum nuctuatio ad veram nominis scripturam dueit, ut in spiλicκoc et spiλicToc cs. interpr. ad Dion. t Ial. p. 722, neque ambigo, quin Herodotus IV 92 communem populi sui Inorem secutus Thraciae flumen seripserit 'Amicxoc, non Apri cxOc, neque uti a Baehrio editum est 'ApThcκoc, atque si quis Graecorum dixerit Plialiscos, casu recto pronuntiaturus fuerit spuλicκoi. indeque facile apparet caussa, cur ap. Ael. u. A. 10, 33 suerint qui pro CκapicκOc KapicκOc fluvium scripserint. ignotae autem originis sunt 'εpIicκη Thraciae oppidulum cs. narpocr. 125, 28 et MOUpTicKη, eiusdem terrae castellum a P. Aeselli
Primigeniorum nominum, unde diversi generis deminutiva repe-lantur, anomalia cum ultra neutrum genus progredi non consueverit,
voculae με lyuκl KOc, cuius primitivum Atticis quidem fi μεipae suit cf. Lob. ad Pliryn. p. 313 , forma non modo deminutivo μεlptigiOV, sedeo etiam excusatur, quod delicatum significabat adolescentulum. Thomas igitur Magister, qui illud p. 606 ah Atticorum usu abiudicat, Platonis Pliaedr. 237 . Theag. 122ς. de rep. VlI 539 V. Axioch. 36T' usu redarguitur. neque vero defecit ut TicκOc ίIIesIcli. a primitivi sexu, cum etiam 5 αἐξ ab Arist. H. A. 829 caper castratus dictus fuerit. inaequalis autem sunt, ubi cum primitivis componuntur, generis in -icKOcexeuntes voculae per metonymian quandam ad significationem formatae
huius generis sunt: dcrribicκOc ab Ocrribicκη, de quo infra, signis calione diversum, a medicis thorax vocatum. cf. Plin. 27, 7, 28. unde Hesychius: Tuc κi0tipac car' 6κpoic Tryaxεciv. Deinde quod supra ex Hipponacte citatum est, κυrrucci cxoc sive
Tum μη vicκOc apud Aristoph. Av. 115 tectum quoddam, quo simulacrorum capita ab avium spurcitia tegerentur. hinc in re militari de acie lunulae formam imitante: cs. Polyb. III 115 3 5 qui et ipse eam μηνοεibhc cχημα nominat. neque scio an μηvicκη ea potestate Graecis dicium suerit, quod et Suidas et uesychius in medium proserunt et sor
77쪽
68 L. Iaiison: ile Graeci sermonis nominum deminutione dum est. eandem generis a nomaliam prae se fert lain cim, ostrea, si vera est emendatio Selineideri in indice rei rusticae et Corais ad Xenocratem
TroiOV explicatur, corruptum Videtur ex κλiμuxicyoc, quamvis selioliastae
Sophoclis Traesi. 518 si κλiμαξ luctationis quoddam genus fuerit. quodsi quis denique vicum illum agri Megarici qui vulgo Tpiriobicxoc vocatus suit, cs. Time. IV 70. Paus. t V 8, T, Tyirrobicκη dixerit, adversus grammaticae rationem locutus esse videbitur. cf. Steph. s. v. neutrius inde
generis nomina irrationali quasi hypocorismo assecta optimae notae sunt caudaλicκoc Ar. Ran. 409, cxελicKoc id. Eccl. 1203, Rinrat picκOc s. κυΠαpicxoc Alcm. ap. IIephaest. p. 76, siquidem Dorienses κυπaiyOVpronuntiaverunt pro κυΠεipOV cI. Eust. 964, 9. L. M. 28, 37. 269, 52. at λεκicκOc de quo infra, etiam ab 6 λέκoc repeti potest. verum Tya-φicxoc ex ues. interpretatione ferramentum chirurgicum a Theocle quodam inventum, et λivicxoc quod Lusi. 1161 υποκopicTiκωc ToλεΠTOTaTOV λivOV explicat, labentis videntur suisse Graeci latis; et κεν -τpicκOc piscis quidam, qui ex Theophrasto citatur, habet quidem quo
defendatur, sed Schnoidero suspectus, corrigenti κεcT9lVicKoc, quo usus est Clearchus ap. Athen. Vill 332'. propriorum denique nominum si qua inveniantur, quorum deminutivorum cum primitivis sexus minus concinat, rei natura factum est, veluti Auricκη s. Auricκα lsocratis amica cs. Atti .
Nomina deminutiva quae vel derivatione vel compositione propagantur, eius sere sunt generis, ut primi livorum instar certam sibi des nilainque vim ac potestatem vindicaverint. sic vεauicκoc ipso primitivo frequentius, ut prototypi significationem sere recepisse videatur, ex sese peperit VfuVlcκευεcflui i. e. in adolescentibus versari es. Pliol. 291, 3 ubi Eupolidis, Amphidis, Posidonii citantur auctoritates: cs. Mein. Com. fragm. II 1 p. 434. pro quo Vεuvicκευεlu rarius est: cs. Bornemann ad Xen. Cyr. 1, 2, 15. a quo dissert uεavi ευεc0ul, iuveniliter insolescere, unde νεαviευμα cs. Scliae s. ad Plui. t. VI p. 454. sed Παibicκocri, puerulus, Xenophonti aliisque scriptoribus usurpatum, habet semininum Παibicrat, quod cum recentiorum potissimum Graecorum aetate in Scortuli
significationem abierit sc s. Lob. ad Phryn. p. 239) ex se gignit Traidic κεῖOV, lupanar Ath. X 437 . sed iraibicκtipiOV utrum, velut ait Eustathius 1164, 20 υποκOpicTiκLuzεpou is irai dicκOc ad hoc, an uti in vulgaribus lexicis, ad Traibicrat reserendum sit, non tantum decidit Lucianus, qui ancillulam eandem et Tui bicoru et naidicκtipi ou A sin. vocavit. Sed etiam Diogenes Cyn. qui interrogatus num Talbi cxcipio v ii παibtisti ovhaberet, utrumque negavit: es Diog. Laert. VI 72 ed. Meib. Callix. Rhod.
78쪽
et a inplificatione si exoraim forina at lite usu. 69ap. Alli. V 200 ulli de Semelae ilialamo lo pii tur: ccTεφθυιυτο τα μεν hvioxobvτα Παibtipia Trirui, Th dh Irui hicKhyla Klcci. Verumenimvero adiectivia in xuvicxvjbεc sc. Πλεγμαὶ scitoliasta Aristophanis Vesp. 672 contra omnem omnino formavit analogiam. Ad compositionem denique ulii quaeritur, num Graeci liuiusmodi deminutiva adlii buerint, de Atticorum quidem usu prorsus negandum est, de posteriorum autem Graecorum concedendum: pauca suisse talia nomina aut ludibrii aut rei cuiusdam certae designationis caussa formata, ut
mi λocoq)oμεistaxi cxoc apud Athen. XIII 572 comici cuiusdam laeetiis deberi videtur et oκpoxia licκoc, quod Steph. in thes. L. Gr. ex Polluce citavit, quo idem ait significari, quo ΞευTλημα sive rεUTλη i. e. iugum: item xεipoκαλ icκoc apud Poll. IV 19, 13O saltationis quoddam genus.
postremo in priore compositionis parte cernitur opελi κολυxvioV, quo Theopompus Comicus pro ξυλολυχViou usus suisse sertur cf. Aristo t. Pari. ani in. 46. Athen. XV TOO'. lam in ceteris huius generis deminutivis moderandis eam ingrediemur viam, ut primum de iis disseratur, quorum primitiva in vocales desinunt, deinde ex declinationum, quae nostris quidem grammaticis sunt probatae, ordine de reliquis deminutivis, quorum primitiva in consonantes termi
ExΕUNT. Primae flexionis sunt vεavicκOc ), Λαμicxoc, quibuscum congruunt AUμicκη, υbpicim: secundae vincκoc aedicula ap. Strab. V 520 quem et UcubIOV usurpasse supra vidimus. tum 'Eplassicκoc es. Athen. XI 473. καVicκiOV, ΥpuspicKOc de quo supra. tertiae sunt ea in quorum formatione vocali ε, in quam primitivorum radices cadunt, suppressa terminatio -icκoc ipsis numinum stirpibus adiungitur, ut in cκελicxoc de quo supra, in θμφOpiccoc vas vinarium ap. Dem. 22, 26, in paci λicκoc quod et nomen proprium est et appellativum: regulus ut ap. Alli. XllI 566'. Poll. Ill 44, unde avis regaliolus Suet. Caes. 81) ap. AeI. de N. A. VII 18 et piscis quidam marinus Opp. Hal. 1, 29. eodem modo sormatum est κυ- IIuccicxoc, de cuius genero supra disputavimus, et 'HpuκλicκOc Theocr. id. 14. φθῶcxoc pillula apud Hippocratem. extremae denique Graecitatis nomen μει vυμlκ iic dictum ΠηxicKoc, a Suida ξυλopi Ov nq-χυctiou stipes cubitalis explicatum.
i65ὶ derivatum fortasse a Vεθv cf. Lob. Phryn. p. 196.
79쪽
L. hiis soli: ide Graieci sernionis nominum deminutione
ignotum esse iam supra diximus. cetera quae sunt appellativa cum primitivis suis maxima parte curia flexione tum genere congruentia iam dispo
λεκαVicκη, patella, in vulgaribus lex icis omissum a Polluce ex Aristophane citatum restituitur ab iungermanno ap. eundem Poll. VIII 84 pro λεκαVicRouc, quod generis aequalitatem offenderet: cs. Τeleci. apud Pollucem l. c. et Iles. unde derivatum est λεκavicκio v nostris in lexi eis
iaci icκη, placentula hordacea Αr. Εq. 1166. Oiκicκri dubium num unquam exstiterit, quoniam ap. Dem. p. 48, 13, unde Pollux IX 39 illud citaverat, nunc OlKlia expressum est. Ubsti κη, situla, assertur ex Ptolomaei Euergetae commentariis ap. Ath. X 4, 38 . cf. Iles. Tertiae flexionis qsiam sequitur prototypon, sola sunt lcmbi Octa, parmula, recentioribu Graecis saepius usurpatum et inde oc ridicκiov, cs. schol. Tlieocr. 18. Schol. Luc. dial. mori. X lil 5. de vcmbicκOc v.
ακολου0icKOc, servulus pedisequus. Ptolemaei comm. ap. Athen.
80쪽
et alii lili sica uoi in fluxorum tarma atque u Su.
dum poculorum pedibus subiecti. αὐλicκoc parvula tibia. Sophoclis suisse compertum est ex Longino Πεpl υ OUc p. 7 ed. Toup. sun plum ex carmine satyrico cs. Ellendi. lex.
βουκολicκoc quod cum contemptu videtur dictum non legitur nisi in titulo Theocr. id. 20. . puavicKoc arula, recentiorum videtur suisse Graecorum cs. An l. BDIL t. I p. 208, 9. artis nomen dicitur a Polluce de dentibus molaribus: Tu VμεvTOi μυλ u V, To μὲν Irpoc Tri capκi pusμicκου καλο0civ.ΥλuUxlcκoc, piscis quidam marinus Aristo t. II. A. VIlI 30 saepius ah Athenaeo commemoratur cf. Plin. 1l. N. 32, 10, 46. in pyicxoc, plostellum ap. Ar. Nub. 31. cf. ib. schol. et Suid. de sessula cubie uti ap. Poll. V 45 qui et sellam familiarem, ut bi*9Oc, ευφημοτε pou dictam fuisse narrat. boλicκoc pugio μεT Vυμuic ita vocatum cs. Plui. Gracch. 10. Ilesych. ἐxivicκoc ap. Poll. II 2, 16 particula quaedam auris: h rrepi Thuκυψιεληυ κoiλo c. deinde ab eodem X 97 in vasis coquinariis collu-
fuisse idem affirmat. RubicKoc, de cuius scriptura cf. Bast. ad Greg. Cor. p. 28. E. M.