장음표시 사용
31쪽
efetum alteri naturae subjecti loco ponitur, ortius strii sit me die iptae dicatio per communicationem unde etiam in propositionibus, de quibus nunc agimus, ac in caeteris, ubi hibjectum est concretum naturae, particulae διακρι' f. distinctivae inscripturas. adhibentur. Vid. Rom. IX. s. et II o. I. et IV. r. ac alibi. Patet ergo ex jam dictis facile, quibus nisi fundamentis,in quo usq; pronuiIciatum nostrum Apostolicum ad primum genus communica.
v II. Filius Dei fiumanam naturam assumens hypo
stasiri suam divinam veredi realiter ei conbmunicavit
Martiniis L. a. de Persona Chris p. 76. Massonitu P. a. Analom. p. 96. mendebis L. t Christ. Iraeol. e. Is Marsu in Synops Ibeolog. unctica controver p. O . s 117. eq. neogant, communicationem hypostaseos divinae carni Christi factam esse, Wpro ea sustentationem Personalem humanae naturae inis a Filio Dei substituunt unde, humanam naturam tantum adjunctume λιν appellare solenti iL Cartesiani , ut Wittich. Theol meis. s. a. etc. N 29. N Alinga in Decaribu Erotem p. 327 neque D. seatationem personalem admittere volunt, sed substantistim tantum qu 2 nihil aliud sit, quam conservatio ejus in statu unionis, in quo est. Et Burmanη tu L. V. Inou. Theolog. cap. 9. s. q. unionempestanalem ponit in operatione per humanam naturam tanquam per instiumentum facta, eamque comparat cum nube & voce aerea quae praesenti divinae quondam Symbola fuerunt verum a Trisnaativam nostram sententiam sequentibus roborare possumus arguornentis; 1 quia qualiter pueri participes fiunt carnis sanguiniti ita Christus. Atque pueri ita , ut caro inguis in illorum hypostas subsistat. Ergo a ubi eadem persona est Deus&homo,
ibi datur subsistentia utrique naturae eadem. Atqui hic. E. per in . carnationem suam carnis seu humanae naturae, perinde ut pueri, par
32쪽
in finiatitate personali idem sit essentialiter Deus Whomo Rom. IX. .Luc. s. Personalitas autem illa necessario utriusque naturae respectu eadem est, alteri ab aeterno propria, alteri in tempore communicata. 3 Negata humanae naturae subsistentia communicata, necessario ponitur propria, sic personae divisio introducitur, cum absque sub sistentia nulla esse possit subitantia in essendo completa. Nec aliquid robotis habet, quod objiciant α subsit untiam esse incommunicabilem, desinitionis. Nam incommunicabilis est alteri peris soni , non alteri naturae. βhycharacter hypostaticin per quem natura subflit, communicatur jam humanam natu am esse ab aeterno a Patre genitam, quod absurdum. U. Ne consequentia. Nec enim, quocunque modo characterem habere Filii Dei hypostaticum, ficu aliquid esse ab aeterno sie a patre celesti genitum, c. sed habere characterem ejusmodi ex se , per se , indepeodeηter. γ Terminum Communicationis esse ambiguum s avidationi haereticorum obnoxio m. ideoque rem rectius per vocem sustentationis personalis declarari. Res p. Terminus Communicationis uiuin explicatione Eccleta jam ita celebris est , utar ultra praetexatur ambiguitas Am bigua potius Tu specta est vox sustentationis personalis, quae etiam in unionem parastaticam cadere potest. δ Si naturae humana commu vicatur personalitas personarum uatitatem introducti ei p. Non quavis ratione competens personalitas constituit aliquid in esse Personae, sed per Analitas propria, ex ipsa substantiae, quam de te minat, essentia fluens, haud aliunde ad seda, c. hanc non nisi λογομαχίαν cum de re utrinque sit consensus, quod umca persona του λόγου in duabia subsistat naturu, ιυιnis humana. Resp. Si id candi de profiterentur adversarii, non est, quod ommunicationem subsistentiae magis aversentur , quam fusextationis vocem satis jejunamis ambiguam. Aliud tame timere jubent, praeter alias Colvinianorum hypotheses, similia eorum, ut Ani Uerpiae Oceano ad)acentis, gemmae annulo infixae, planetae in Orbe suo currentis c. ciua collegit Med. Petri in Nestoriam o Calvimano V. ἰO.2. 6s,
quae novissime addunt Carthesiani.
33쪽
οIX SUbsistentia, λογου aeque post incarnati
onem ac ante illam natura divinae recte tribuitUr.
IDentitas enim personae divinae perennat, Mich. V. r. min nostro dicto Ebr. XIII 8 Apoc. I. d. i .hq ubi autem subsistentia variatur, ibidem iersona. Et quia naturae divinae tribuuntur acti-ocae etiam post incarnationem, Joh. III. 17. Act. XX. 8 ut&λα'γω Ioh. Lo . Act. XIII. Is oportet competere etiam illi subsit- stentiam, sitne qua non fiunt amoves. Dissenii hac in re a oore ιtico Theoc Pacin s 226. 28. in appendice quias a pr. rs , ubi docet , divinam nasturam Filii ab aeterno quidem habuisse subsistentiam quatenus non erat conjuncta cum alia natura z post incarnationem autem id dici nonio se , adeoque jam non Mturam divinam, sed potius λαὶ διεων recte dici subsistere Absur- dam l
IX. Patres V. . bonitate Dei 'ultificationis sensi h perinde fruiti sunt, atque nos fruimur in
NEgari non .potest , Patres, quamdiu extra certamina pelagiana post tempora Apostolorum fuerunt , liberius paulo de salvanda modo x medio ante CHRISTUM locutos fuisse , teste Chemmiis V M. cs P. I Exam C. T. SQ. 6 pag. m. a 4 eq. edit Francos in octavo Iustinis CHRISTUM scripsit μέ is Socrati cognitum Apol λ platonis αγροιτα non esse αἰλο α ουγρεις, ibid. Quicunque μετἀ λόγου merunt, Christianos fuisse, ut Socratem meraclitum pol a. Tertustiani animam naturaliter Christιanam vocat,in hominis post lapsum viribus, obsequium legasumcienter praestandi potestatem tribuit, I a es 4 advers. Maν clemens Alexandrinus Philosophiam laico justificauis, d non minus ad talutem suffieisse, quam Iudaeis Iegem Mosis, . . . . Gνοm docet. Athanasi justisteatos esse plusculos pinnκω tam in L defam iis extu christi mereum uitauur quod
34쪽
t.m. . in eap. 3 ad Galae statuat, Cornelium accepisse Spiritum sanctum per opera legis naturalis, ter eam quoque Abrahamum Mosen justificatos est e. Epiphanius legem naturae Mosic Christi
distinguit, addens: Vide quomodo fulvapit Dei per multos modos, pes ta autem salus in Christo l. a. coni. rares tom. 2. Er. s.
Osost sine Cous Christi potui Osalvari homines ante CHRISTUM scribit T. 2 om. . in Matth. c. Modestissimum Sem dc Japheti pallium his Patrum erroribus injectum, id in Trifol. verae Resie mlhelmi Lo seri Pelagius distincta salutis media allegans pro se testimonium Patrum hila fendit, teste August. qui depecc. Orig. . a. Pelae. eum c. 26. . . mniinquit scut Pelagi - discipuli tempora lyidamtu , dicentes rimum vixisse justos homines ex
natura, deinde sub lege, tertio sub gratia. Ex natura, scilicet ab Adamo tam longa aetate . qua lex nondum erat data. Tune enim, sunt, duce ratione , cognoscebatur Creator , quemadmodum se vivendum scriptum gerebatur in cordibus, non lege liter sed naturae. Verum itiatis moribi inquium, ubi coepit non suscere natum jam decolor , x et addita est , qua velut luna fustore pristino, detrita νubigine triretur Sed posteaquam nimia, sicut disputat, peccan-d consuetudo praevaruit , cui fanandae sex parum pale , christus Lvenit, tanquam' morbo d speratissim non per discipulos, sed per se
ipsum medici ipse subvenit. Neque gentiles idem pelagius ypost
Mosen honeste iυente Fabrici,s, Regulos, Fabios, Scipis nec Camil7os damna e voluit, teste Mustin. l. 4. contra Julian. c. 3. Se mi Pelagianio Massilienses per naturam sine gratiae adjutorio multos salvatos volunt Fausti de lib. arbit T. s. ibi par 'siani co Sat. 23. c. I a s I Quam prope ad hanc sententiam e cedant Pontificii , vide apud Ger in Exeges Wante citatum . Wilhelm Lys Franciscus Puccius Fidi limis in Assertione Catholica, asseruit fidem , qua pr=isti patres salvat, naturalem novissimam Disse hancque non fuisse conceptam ex Dei promissionibus Sim plicem ignorantiam medio tum neminii esse fraudi , cum omnis uniit statu salutis , antequam degenerent in extra Ecclesiam quoque
salutem e se Photiniani , sicut justi seationem per fidem ua Chri-ὲum in V. T. blaspheme negant cita Sch nati contra Frama Disput. 6.
35쪽
27 execrabili calamo scribit oxstificatim esse aliquem in i T. fiain Mediatorem Christum, anilis fabula est. Iohan. Cocceiin item ad ultima Mosi s. 3so. s7. in Summa Theot. c. v. g. in Comment ad Rom. c. 8. v. s. ad Gal. 3. P. r. alibi passim docet V. T. in vindictam adorati vituli in deserto datum esse Israelitis e omnes sub ea Patres sub reatu aliquoin ira constitutos fuisse, ita ut erga Deum non habuerint assectum filiis sed servis dignum, cori scientiaeque nondum satis purificatae fuisse, subjecto peculiari servituti tum Angelis Coeli, tum Senioribus aectoribus suis, aliter atque nos in N. T. fumus. Verum Patres V. T. aeque bonitatis Dei xiustificationis sensus participes suisse quam nos, probamus, quia peris inde ut nos per Christum salvati sunt, Act. XV ia. justificati Rom. IV. o. seq. Remisso peccatorum etiam eo tempore pariter verbis emphaticis describitur, nempe deletione, Ps. I. 8 dealbatione es. I. v. 18 rejectione post terga Ies. XXXVIII. V. c. non recoris datione PL. XXV. Iidem quoque firmam in Deum fidem conc perunt, ps CXI. etiam tormenta superantem Ebr. II. a. seq. qua Deum pro Patre agnoverunt, et LXIII, s. c. q. v. 8. securi fuerunt de remissione peccatorum Ps. XXIV. 3. Ps. Os 3 per fidem in christum obtinenda, utpote qui est agnus ab orirane mundi mactatis, Apoe. XIII 8. intellige α) in decreto divini β in promissionibus divinis V in sacrificiis ahqua efficaciam in V. T. Licet modi, quibus agni illius, in plenitudine temporis demum missi, aeondito mundo tamen iacta intelligitur mactatio, a diversis diversi
Sunt qui vel decem heic modos adducunt Sed qui ad qua.
tuo principales reduci posse nobis videntur. Licet autem tam in v. quam in N. T. annuntiatio gratia fuerit, in veteri tamen pacto minus luculenta illa erat ob umbraris piguras, quales erant Diristia, puriflcationes expiationes, facerdotium unctiones, Wid genus alia, quorum dilucidatio in . T. habetur, partim per diserta testimonia, iplaque Christi facta, Col. II. Ebr. X. partim ei iam quoad Exegeses luculentas, typorum realium, utpote sacrificiorum persbna. liui qualis praecipue erat Sacerdos in V. T. tam extraordinarius,
36쪽
Neleia sedeeu,, pc CX. 4. Ebr. V. s. c. VII. I . tum orditinii, Le, vitieiac Aaronici, de quibus Ebr. V. VII. IX. cap.
x Christus uti olim pro omnibus hominibus satisfecibita etiam ab aeterno omnes falvari voluit δρhodie vult.
Corn. Iuncten. prensis Episcopus in Flandria TLAugust. l. s. e. arhanc thesin propugnat et Semi Pelagianum est dicere. Vistum pν omnibus omnino hominibu mortuum fuisse, fanguinem fudisse. Ei licet censuram Iuam ccm Papa Innocentius I. tum plures ponti. sici opposuerint, tam ambigue tamen ut plurimum d obscure locuti deprehenduntur,utaei, colligas, eos ingenue universalitatem saati,factionis Christi asseruisse. V. Osianae specim. Ianon. p. 32. Calori. T. Syst. p. a o Calvinianos hic sequuntur inprimis Alph. a Cissi oto veν, liberto, MIesultae Pier tr. de Praedes. c. 8. Rob. Bess. l. r; Ggνat s lib. Arbit. c. 9. AE er. D. 2.9 3 . ut rastitu in I sent. 4r. p. 37 . Franc. Avic conseminis adduci in eam senteni iam M otum, L vehetum Mastronium Richardum, Didium , Capreolum, Bassolum Cordubensem, Ferrariensem, Aribalem, o alei, Suareatum se. Sed inprimis aeriter propugnarunt in Hispaniarat Italia juxta cum recensitis, particularem Christi redemptionem, Molina Lesis, atquea Bomώην, Mastarenna quibus ali se opposuerunt. Nee B cani ἱ Theoc Scholast apud Danh. P. 2. Hod. Sp. . p. milian universalitatem admittit. Et anne impugoat pii com. Epig. Pauli p. 7 3. b. 7 4. qui distinctionem inter suffcietistiam messicaciam meriti in I. s. senι aes,. δ' fere ' urget eodem sensu, quo Calviniani Par. Den. p. I 2. Coam. a. avstr. l. p. e. 4.nlan. sent. I/Zs Mares. V. B. X. g. II coliti quibus oe, currunt Hunn. p. Oa. . Hulbem de art ad falutem iresi . 4 s. rem de Iachrym Christi p. ad Asse . P. I Synt. p. st . Gerh. T. LL de Ele i. g. III. Musa de Syncret. p. t. se. sunt ex pontificiis, qui Christum tantum pro Originali peccato satis
iiii ciste assurunt. Id licet se Ocere negent Iesiaitae, eos tamen tua
37쪽
eulenter eonvincit inemet T. I. l. p. s. a. c. pluribu quoque illorum testimoniis id comprobat, G . . s. LL de poenit. s. rig. Thoma Henrici ibidem id vocat putidam calum amri sed in
Nom opusc. de Saιν ali. c. I. docere,idque ut ut eum explicare conetur confirmare ac Κcuer Cath Pa si T. a. art. I9. c. t. s. 3. ostendit Hannei. Iren caιb.-Eva'. R. 72 8 L. Quantopere etiam
Pontificii non ne jactura veritatis inter se digladientur de satisfactione pro poenis peccatorum, exponit Gerh. T. L. LL de paenitent. g. Da s Satisfactionem Christi tuisse actum rigoros justitiae, negant plurimi Scholastici, ut id fatetur, eorumque loca exprimit A. Gibb. de Burg. T. g. Theol Schol. Iidem negant, fuisse actum justitia commutativae, quibus & plures alios addit Gibb. I. e. p. rao. b. Et arqueri quidem linc spectantia verba.& rationes etiam adducit Dorsib. P. a. Theoc Zach. p. II. Apud Dorsib. Pentad. D. . f. 2 . . a a negans Scotus, GaDiel, Durandu , Joh. Medina actiones αsassiones Christi ex interna sua periectione aequivalentesin suffcientes fuisse ad satisfaciendum irae divinae. Et caterva Nominalium. Thueologorum confessum habent inquit Michae de Palatis in L 3sent. dis a. o. disp. a. Chris Mortem non expi post Deijusitiam, ad aequiliarium, ea solum explevis ex magna condignitate. Testatur Tan-ner P. 4. Theo Scholast. p. te unde eodem teste pag. Ioo inter Scholae Pontificiae etiam recentiores Theologos plurimi sunt, qui infinitam pretiositatem meritis Christi inesse negant. In hoc censu comis ninniter Nbminalesin Scotistas cum suo antesignano reponitis. Glinis Det T. . Theu Sihol. p. ι .M. Inde multi asterunt, inertiatum Christi pendere ab acceptatione Patris, quos recenset Hulsem. Man. A C. ρ 're. O . Gerh. L 2. Cons. Cath P. I p. qος fio ch. deiect maia id Pa p. Π81 Ii 88. Veruris Theologi AugustanaeConfessioni addicti perfectionem satisfactionis Christi argumentis invictis i mdudum probarunt, respectu principii quo Christus enitivmediator no iter non tantum secundum humanitatem; sed etiam Dei talem appellatur, ut Ast. XX. 28. Ier. XXIII. s. Rom. V. io Hos.
I. . confiath P. I p. 3 7 Scheret Anti Beli. p. op Hanne C.
38쪽
8'. p. 'so i Respectu objecti realis in primo quidem respectu
non solum originalis sed Mactualis peccati, Geνh. . s. LL. de paenitent. s. s. Secundo, respectu non solum culpae, sed ioenae omnis, ibid. I. Iro. Cons. Dors h. Pentad. D. 74. 33. Respectu objecti personalis, quod omnes ac singulos complectitur homines Dan5. P. F. Lact. Cat p. sa Menit . . r. p. p. 97s sibi passim, Danh. . . Hod Sp. Cais p. asi 8 es m f. p. 688. Durb. 8 ut L P. a. dig. . seq. P. a. D. I. seq. Echard fasc. Controv. c. XV. ρῖε. p. a et Mei in Anthro D. XIII. g. 8. Walth suadr. missi. p. 6s9. qui nuper Nendelia argumenta discussit summe
Rev.in D. Franck, patronus atque Praeceptor meus omni obiervan tiae cultu devenerandus in Exercit Amia pendet. Exercit. V. p. m. a 8.
Respectu actus ipsius Scher Ost Anti cin. p. 43, s. ca-Dυ. Socin prosi p. a 4. s . Musaei de Praedes'. de r. 84. i. Dorsch. Pentad. D. . I. mi igitur Salvator pro omnibus mortuus est, ita etiam vult omnium hominum conversionem,eorumque salutem serio expetit, voluntate tamen ordinata,&cum conduione
conjuncta, Muth. XXIII. 3 . Nulla hic datur in Deo voluntas signi,& beneplaciti, ut Calviniani asserunt quibus Rea part a responsa acta Colloq. Ompei p. i i 4 animo Christi cultore haud digno scribere non veretur Nullum rempus fuit, et VI, et erit,
quo voluerit, velit aut otitiariusit Deus singulorum misereri inam,
sententiam etiam amplectuntur alii, quos citatos vide apud B. π.D. uensteri P. A. S si cap. I. sect a Pol. pag. .s Argumentamur: os Deus invitat vocat ad poenitentiam, Filius Dei ad te vult aggregari, eos omnes vult salvos fieri. Atqui Deus omnes invitat& vocat ad poenitentiam, Aet. XVII. v. 3o. Filius Dei ad se iubet venire omnes peccatis onustos, Matth. X v. 28 vult& prandii, hoc est regni coelestis participes fieri impioso ingratos contemptores, Luc. XIV. v. 37. 18. Meq. Ergo Deus Pater Christus omnes etiam nolentes, impiosin ingratos contemptores, voluntate, qu/M vocant antecedentem, salvos fieri volunt.
39쪽
XI. Christus solus noster Mediator est, neque alio
Pontificii non ne honoris Esu detrimento cum merito Christi
merita Sanctorum conjungunt. V. Ger h. . . L. de iust fg sq. p. s. Et variis modis Sanctis mediationem, Christo soli debitam, tribuunt. Cons. Hunn. Peli. O in. g. Q. f. p. v. Dan b. P. a. Homo d. Sp. q. p. 7. Gerh. L. 2. C. Cath P. I. p. 362. Ubi Pontificiorum partim loca partim ierba exhibuerunt. Quomodo iidem Matiam filii in opere redemptionis adjutricem coastituant, docet Glas inomat Mess. I. sq. f. Gerh. T. 3. LL. Theol. p. O4. b. s x. O . Carb. P. I p. O . Os Idem innuunt verba Cajeiani, quae refert Dorsch. P. I. Theo Zach p. s. 26. Et quorsum alias sp ctat, dum Mariani caput serpentis contrivisse dicunt nvito licet textu Hebraeo, de qu vido G 40 Phil. Dcr. p. 3. ccas. Id. Sel. Script. Mos. p. 327. Saxon. Theol. . in dupl--th id des stigopst 33 . Megm P. I. Christol. p. is. II. Diu T. i. disp. Acad. X. lib.
tamari . mi se p. s 2 18 . Gla . Christ. U. p. 73. tiarast. P. 1. Not. Phil. p. 86. Cham. T. I. Pansiri l. 1 . t. XI. V. Hinc Mad illam in ipsa quoque morte' variis alamitatibus confugiunt. V. Engelyaυ. P. I. cael Pamh. p. 4 .c ubi ex Christophor de Vega Jesu ita Theologia Mariana non pauca comportat. Similia peti
possunt ex P. Antonii pineu Maria Deipara, Throno Dei,e g. quando P. i. c. 16. p. 94. b. hirta habet titulum, quem latius deducit De ι param coeli Jensram, scolam qtu portaω, nec non adicem sanctameyd. c. q. p. 322 hunc : qua ratione Virgo Deipara tartara Dra conis eaput in se ipsa contriverit sc c. 3 p. Io huncci Dei ara est mediatrix nostra ad inteνcedendum se Nec solum nos unum tantum esse mediatorem credimus, sed .communis patrum doctrina nobis adstipulatur. Vid. Hulsem. Man. A. C. 9 2. Ge ὁ , . C. Cato P. I. 367. nec desunt ex ipsis Pontificiis, qui nobiscum amrmativam tenent sententiam. V. Gerh. l. e. p. io . Dorsch. Thom.
Cons. p. s. rimo ipsa divina oracula, eundem Mediatorem in V. T. fuisse, qui tui in N. T. vid. Act. IV. Ia . . Titia. II. Unu es Dein es mediator inter Deum s hominem, homo Eseu christiuo in
40쪽
luem locum praeclare stia par, 3s a. Obsee . intituit quod
unum Deum intellii cum ea lusione plurium si s unum meὸiato .rem De hominum, qui si Christi Jum. I ritu inlumi christo .propris agnoscere Abemu ex mente νοοί is nulti alterirribuatur, nec homini , nec Argeia. Quod autem Hlius L . porro, Sanctos non nisi imperiecta ratioue mediatores esse docet, id est, intercessiores, parum nobis a ridet. Ecquid enim opus es imperiecti , cum perfectum habeamus mediatorem Christum i ibi illos Seriptura asserit ρ Corn. L. . com in I m. p. O. b. distinguit inter mediatores ministeriales, media toc secundarios, qui sint lancti Munum. principalam rin mediatum marium,Christum. Sed hune
proponit solum scriptura , illas ignorat. Et alias conitit, plus in praxi Sanctis tribuere Pontificios, quam verbis ubique pie fiteri audeatit. Hageris Pluita distinguit inter proprie Mimproprie dictos mediatores Sanctos non esse proprie dictos ai m. Sed huic currit Hul m. man. A. C. p. II. Confier. L . Com Cath. Re M. 36λ. 369. anh. P. a. Aod. o. Pap. p. σή. s. σα tu canctorum mediatio necessaria Christus iiii semiplenus redemptor. V. Dan h. P. 2. Hoc o Pap. p. 62 63. Hudem. --. A. C. E. Io . Geνh. La C Cath. V. pag. Ο
XII. Esus Christus est immutabilis.
Iumutabilita es nilae divinae tuti eam describit B. Mulieri τόροις boiast cap. V. . s L p. 47. est modin, quo Dei servat suum
esse, citra ulla potentiam non essendi au converstonis in Lam es sentiam, aut incrementi vel deeνementi, aut alteration 'n'tu'.
Mutabile autem est Των πολυμερω λεγομdεν- Siquitiem aliquid mutabile diei potest vel in ordine ad potentiam intrinsecam, quae est in ipsa, vel in ordine ad potentiam extrinsecam, quae in alio. Quo sensu etiam immutabile dici potest vel ratione potentiae intrino secae, quod de se Min se non habet principia ad corruptionem aut
mutationem vergentia, vel ratione potentiae extrinsecae, quod ab alio exteriori mutari aut eorrumpi potest i Secundo mutabile quid dici potest , vel ratione essentia , cujus esse vel incipere vel desinere potest, vel ratione accidentium & circumstantium, quorum ratione perotat aut secundum magis & minui duci inerariin variati potest. Ita