장음표시 사용
601쪽
Discimus quoque scortum fuisse :
a Tune morior euris, tune mens mihi perdita sngit. . Quisve meam teneat, quot teneatue modis. .
Multum itaque abest ut cum Plania procacem illam atque avaram Nemesin conserre pOSsis. Non sine maximo taedio ac fastidio de puerorum turpi amore nunc agam, sed Elegiae libri primi IV, VIII, IX. manifesto produnt, suisse nostrum poetam infamis hujus libidinis non expertem, et praecipue Marathum dilexisse. Quando eum amaverit non facile dictu ; nulli bi enim constat: sed coniectando assequi possumus Albium, quum puro amore in Deliam arderet, scedo ac turpi abstinuisse hoc desiderio; neque tunc ab illo Se rapi passum esse, quum jam, puellis iterum deditus, Nemesin caneret. Quapropter non valde a vero errare videtur, qui Marathi res amatorias inter utrumque in puellas studium locandas censeat. Adde quoque , quod aetate provectiores in pueros plerumque rapiuntur. non adolescentes; id denique reputa, poetam morientem Nemesi devinclum fuisse, et nihil dubii supererit quin recte tempus constituerimus.
At quis fuit ille Marathus ' quae Pholoe, cujus mentio
st Elegia octava λ Non multum in hac re sudabimus; non lubet enim in tam obscoenis rebus operam impendere. Id tantum monere voluimus, Horatium lib. I, Od. xxx III, de eodem, ut videtur, cecinisse :ω Ins Ignem tenui fronte Lyeorida is Cyri torret amor: Cyrus in asperam. Deelitiai Pholoen. Sed prius Appialisae Iungentur eapreae lupis a Quam turpi Pholoe peecet adultera. M
602쪽
Marathus de quo agitur eliam Pholoes snperbia agitatus, ideirco Brouckhusio idem suisse dicitur. Regiis aulem nominibus insignitos suisse homines servos multis veterum testimoniis didicimus. Caeterum nomen Marathi e Phoenicia prosectum est; nam Marathon inter claras Phoeniciae urbes numerat Pomponius Mela, lib. I. c. XII. Iuvenalis, Sat. V, 56 et sqq. , testatur pueros Asiaticos atque etiam puellas, tunc in deliciis et summo in pretio habitos esse :
ti Flos Asiae ante ipsum, pretio maiore par ius, . Quam fuit ei Tulli eensus pugnaeis , et Anet ;. Ε , ne te teneam . Romanorum omnia rogumi, Frivola. N
At ut ad ipsum Marathum, vel potius Cyrum, revertamur, interpretes stultissimam vocis lu*i qua Horatius usus est interpretationem dedere. Dacerius vertit, ira taeones se Dindroni cree les Dum amni que Pholoe se rende avx Eou suiles d 'un amant si uia. Unde haec exspicatus sit nescio,
ked sibi habeat, Aliis de causis Pholoe Cyrum aspernata est; nam forma insignis erat praecipue ille quem Dacerius nunc primum deturpat. Ut ut est, Τibullus Pholoen siealloquitur:
vi oderunt, Pholoe, moneo, fastidia Divi. .
Caeterum impudice Cyrum amasse et desultorie eonstat ex Horat. lib. I, Od. XVII, qua Tyndaridem invitat in fundum suum Sabicium :
in . . . . Nee metues protem um
ia suspeeta Cyrum : ne male dispariti Ineontinentes iniiciat manus, is Et se indat haeretilem eorunam is Crinibus, immeritamque vestem. Μ
603쪽
ΕΤ CARMINIBUS. c85 De Pholoe Horatius etiam lib. III, Od. XV, 7, ubi uxorem pauperis Diei. illius matrem suisse comperimus :
o Non , , quid Pholoen satis, . Et te, Chlori, deeet; stia reeitusis Expugnat iuvenum domos , . Pulso Thyas uti eonetia tympano ;υ Illam cogit amor Nothi
is Laseivae similem ludere ea preae. N
Qua indole vero fuerit Marathus aperte declarat Τibullus:
α Tti proeul hine absis, eui sormam vendere rura est, , Et pretium plena grande referre manu. H
Ita nihil omnino infamiae isti desuisse perspicue cognos
Sed taedet istius modi res longius persequi: superest ut de Sulpicia et de Cerintho reseramus. Qui Sulpiciam Tibulli puellam esse volunt, solo incedunt parum simo, atque ipso halitus flatu humi sterni
possunt. Poeta enim, si ipse amasset, lib. IV, carm. IV, VS. I 5, non cecinisset:
vi Pone marum , Cer citha: Detis non laedit amantes: νε Tu modo semper ama : salva puella tibi est.. Nil optis est fletu : laeermis erit aptius rati, ,, Si quando sue fit iri,iior illa tibi. . At nune tota tua est: te solum eandida seeum v Cogitat; et frustra eredula turba sedet. .
on dixisset eodem libro, carm. VI, vs. 8 :
. Sed iuveni, quaeso, mutua vinela para. M
objicient fortasse poetam sub Cerinthi nomine latuisse
604쪽
tertiam ipse ad se scripsisset:
α Bura meam. Cerinthe, lenont v llaeque puellam. .
Nunc illis obviam eundum est qui e Sulpicia poetriam effligunt, quorum Brouchusius et Heynius sunt. Prior Caleni uxorem, quae sub Domitiano floruit, quaeque, teste Martiali, Amores eoniugales scripsit, etiam hac laude ornatam esse vult, eique libri quarti carmina minora omnia condonat. Heynius . in ipso titulo editionis, Sulpiciae nomen inscripsit, sed aliam Sulpiciam pro auctore agnovit, praeeunte Vulpio, his potissimum argumentis, quod Sulpicia castos in Calenum maritum amores celebrarit, nostra autem Sulpicia furtivos cum Cerintho amores prosequatur; et quod Messala, carmine VIII memoratus, idem ille esse videatur in cujus contubernio vixit Τibullus. Recte inde concludit Heynius ad ejus aetatem ea carmina reserenda esse. Adde Cerinthum in seeundo libro Τibulli, et in Horatii sermonibus nominari, et nullus dubitare poteris quinde aetate recte senserint Vulpius et Beynius. Vulpius insuperi Tibullo haec carmina vindicans, dictionis et numerorum similitudinem invenit; Brouchbusius contra , ea aΤibulli studioso auctore prosecta fuisse putat, et Reynius, qua tetricitate est, ait esse haec carmina diversae utique indolis adeoque diversi coloris a superioribus , ut, quomodo a viris doctis Τibullo trihui potuerint, vix intelligas. Bacb. ait: α Carmina ipsa juventutem auctoris prae Se serunt. 3, At ego facile ostendam et Τibulli esse, et seriores ad illius annos reserenda. Τibulli sunt, dico atque iterum dico; eadem enim sentiendi ae cogitandi ratio; idem dictionis color Di iii od by Cooste
605쪽
et numerorum delectus , neque ovum ovo similius quam haee reliquis Nostri scriptis. Praeterea palet non ab ipsis amantibus scripta suisse, sed a media quadam interposita persona inter Cerinthum et Sulpiciam; cui epistolarum commercio quis aptior quam egregius poeto qui , ut ex Elegiis II et III libri secundi manifesto patet, Cerintho valde erat amicus' Sane nullum alium adiissent, ut ea mina suppeditaret sibi. quam celeberrimum illum et amicissimum poetiam, et inde jam magnum haurirem argumentum Τibullum haec scripsisse quum jam innotuerit clarus poeta, si argumenta opus essent in re perlucida et aliunde facile determinanda. Ostendimus jam Τibullum iuvitae fine Nemesin amasse. Quid nunc, si te edoceamus eodem tempore et Nemesin coluisse et Cerinthum habuisse amicum ' Non mullis verbis opus erit:
α Bura meam , Cerinthe , tenent villaeque puellam. γν
Quae puella Nemesis esse dicitur, v. 53. E secunda elegia ad Cerinthum comperimus nupsisse ei amicam. Haec secunda elegia, mea sententia, non longe post quarti libri carmina conscripta est; nam ex ipso contextu patet recenter eo jugio vinctos esse Cerinthum et uxorem, cujus sidos optat amores: quippe qui simul prolem optet, ut videatur nondum liberos procreasse cum uxore. AbsoIuta jam hac demonstratione, nihil amplius restat quam ut indagemus quaenam fuerint et Sulpicia et Cerinthus. Brouckhusius ait: Graeco nomine incoluit ae dissimulat iuream mmanum. Reynius selieiter pronuntiasse videtur :u Illud certe per omnia haec carmina animadvertere mihin videor, suisse amorem Sulpiciae talem, qualis suturus D iii od by Corale
606쪽
n esset, Si regia puella nostro tempore nobilem hominemn amaret. n Superba enim illa, carm. X, 3 :
ω Si tibi eura toga est potior, pressumque quasillo. Seorium, qtiam Servi filia Sulpiei, iis Sollieiti sunt pro nobis . quibus illa dolori est,
is Ne eedam ignoto, maxima eura, tor . .
Sulpiciae gentis nobilitatem suisse summam, nota res est, sed perquam ridicule edicit Ueynius : Puella quam sibin desponsam habet Cerinthus, lib. II, El. II, Sulpicia essen nequit. v Quis eum de hac re tam certo modo edocuit pBrouckhusius, ut jam in notis diximus, aliam medelam excogitavit, qua Sulpicia, salva nobilitate, ama i posset a Cerintho. Cornutum quemdam effutiit, eumque pMtura urbana ornatum procedere jubet : sed haec somnia sunt. mera somnia: de Cerintho nihil certi scimus; videtur lamen haud ignobili loco natus, ex ipsis quae ad eum pertinent carminibus. Bach. nullus dubitat quin Sulpicia Servii Sul
picii fuerit filia. illius quidem, qui periit in legatione M
tinensi a Senatu eo missus ad Antonium, Hirtio et Pansa COSS., quique paucis ante annis cum Claudio Marcello consulatum gesserat, eloquentiae laude insignis, ut testatur Cicero, quo amico usus est Sulpicius. Lubenter in hane sententiam iverim; sed quod subjuit Bacb. e computatione rerum ad Sulpicium spectantium colligi, non ad seriores Τibulli annos referri posse carmina quibus celebratur, sortiter nego. Cur enim non in eosdem annos inciderit Sulpiciae aetas, qualis amoribus favet, non video. Potuit sane a patre procreari paucis ante mortem annis vel mensibus , ita ut anno 734 vigesimum quintum vel sextum aetatis ageret, et illud nostris rationibus optime convenit; Dissili do by Go l
607쪽
ΕΤ CARMINIBUS. 4 nam aetate provectiorem fuisse illam quam Cerinthum manifestum est, Carm. III, 3 r
. Paree meo iuveni. . . . N. Ai tu venandi studium eoncede parent . v
, Optat idem iuvenis, quod nos i sed ieelius optat r. Nam pudet hahe illum diore verba palam. .
Si Sulpiciam maiorem natu fuisse semel admittas, Simulque Cerinthum agnoscas id iam aetatis suisse quo temp0recalent amore juvenes. oportebit ei ad minus annos tribuas sedecim, puellae vero eum quem supra diximus numerum; alias nihil discriminis intercessisset, vel saltem non Operae pretium fuisset de discrimine meminisse; quod vix subsensum venire potuisset.
S V. De carmine in Messalam. Carmen in Messalam, quod in fronte quarti libri sie inscriptum legitur, jam in notis a Tibullo longe arcendum esse declaravi, atque illi tenebrioni, quicumque suerit, a quo
prosectum est, restituendum. Bacb., idem mecum sentiens
in disquisitione d albulliearminum authentis. dicit; u Dictio
Mapparet tam frigida, verborum structura tam inconcinnari et contorta, versuum decursus tam molestus et plumbeus, Μ ut auctoris studium ac virium contentionem, qua sudaVe
M rit, sentire videamur. n IIeynius Tibullum, velit nolit, hoessedo carmine onerat: I oluit auctor in illo ρ mole ex edi Di lirco by Corale
608쪽
έgo DE TIBULLI VITAorum ingenii sui, adeoque nil mirum si ei non successeris. Sed qui fit; quaeso, ut ei alio loco successerit, ut lib. I, El. VII; lib. II, El. V. Ibi enim se nobilioribus carminibus idoneum
esse ostendit Tibullus. Iuvat quaedam huc transcribere eorum quae Bach. de auctore divinavit. α Quem pro auctore hujus carminis habemus, adoles-M cens fuit atque unus ex iis qui eum Tibullo multisquen Romanorum noli ilibus publicis calamitatibus amicti . et
ii patriis bonis exacti erant. Augusto imperatore, anno 723, n bellum in Antonium instaurante, quum nova ex quocum' u que rerum eventu pericula imminerent, versiscator Mes-D Salam auctoritate pollentem doctrinaeque laude forentem,n carmine, quod Panegyricum vulgo vocant, celebrare et is in ejus fidem atque clientelam sese commendare voluit. M Gnto autem conatui se vix parem sentiens, duce, ut M videtur, Valgio, inter subsellia Versificatorum exprom sitis sietum. Igitur non absimilis est recomiis quae ex certis' componi solebant praeceptis, de quibus vide Quintil. ,, Inst. II , 4, 2o; III, 9. Hinc autem varia Graecorumn eruditione opus est resertum. Ad Homericae potissimiam M poeseos genium se insectere et informare annisus estn auctor, et non mythicas tantum narrationes, sed singu-n las etiam voces et formas dicendi, quamquam parumis feliciter et ingeniose imitando, adumbravit. nΗaec causa fuit cur in vita, quam e Tibulli ipsius Elegiis hausi, nusquam carmen illud mihi argumento sumserim :absint itaque versus I 87 Sqq.
. Cuique peeus denso paseebant agmine eolles.. Et domino satis, et nimium furique lupoque ris Νune desiderium superest; nam eura no at , ete. N
609쪽
α Vos quoque, selieis quondam , nune pauperis agri. Custodes , sertis munera vestra Lares. Λ
. At vos, ex ἰguo peeori, laresque lupique, . Paretie; de magno est praeda petenda grege. . Noti ego divitias patrum, fruetusque requiro,
i, Quos tulit antiquo eondita messis avo. . Parva seges salis est. Μ
Sunt qui Tibullum patrimonii decoctorem atque gurgitem suisse velint; alii militum Caesarianorum vim incusant et latrocinia: et Hevnius, qui eiusdem opinionis est, existimat hae de causa Octavianum Caesarem a Nostro nunquam fuisse laudatum, quum reliqui poetae certatim undique tanti nominis principem celebrarent. Sed fortasse neutrum verum. Potuit alia. quacunque de causa poeta paternas amittere opes, sed non ita quidem ut paupertati ac egestati obnoxius esset. Ipse nos docet sese ad finem usque retinuisse sedes arilas e nempe in Elegia ad Nemesin,
. Quin etiam sedes iobeat si vendere ari as,. Ita sub imperitim , sa tἰtulumque, Lares. .
Et Horatius in Epistola IV, lib. I, jam memorata :
..... Di tibi formam, . Di tibi divitias dederunt, artemque fruendi. . 3 AvItas T histi; ,.de, ἱn regἰone suisse tibἱ Latinortim oppἱ dum Pedum lim exst Iterat . medium inter Tibur et Praeneste , non male suspieatur Baeh. , Horatii verso fretus r
610쪽
DE TIBULLI VITA sa Itaque digni sunt qui risum moveant interpretes, quum ignem super illius soco exstinguunt, vel nobilioribus vinis illum abstinere jubent, ut passim in notis iaciunt. Erat
sane Tibullo mundus victus non desciente crumena. Romanorum proceres inter familiares habuit; Macri, et IIoratii amicitia gavisus est; egregius ipse poeta, maximis sui temporis vatibus acceptus ac carus fuit, ut merito cum Horatio exclamare possimus :
Ad metam pervenimus. Noli irasci, lector benevole, quod, novam viam ingressi, inauditaque de Τibulli vita proserentes, sustus fortasse disseruerimus. Hoc apud alios gratiam, apud alios offensionem habet. Τu, qua humanitate es, comiter lucubrationum nostrarum fructus accipias.