장음표시 사용
581쪽
urgere videntur, qui opinantur periisse earmina de Neaera, quia nihil nisi querelas habemus, minime vero laudes; sed et isti verborum tyranni nobis consentiant necesse est, si illis integrum librum primum concedamus , cui verbum celebrandi applicare possint. Mihi vero carmina de Delia iam ad taedium usque dixi, deesse videntur , minime de Neaera. Haec si illis adjungas. nexum habebis nulla interruptione Planiae vitam amoribus comitantem. Huius enim libri carmina respiciunt tempora longe priora ac seliciora,
qualia Τibullus, lib. I, Eleg. I; Eleg. III: Eleg. X; lib. ΙΙ,
Εleg. I, et lib. IV, Eleg. XIII, cecinerat. Vel, si mavis , celebraverat: Libri tertii vero Elegiae, id temporis indicant , quo poeta de amore ac sde puellae dubitare coeperat, evanescente paulatim spe quae supererat, et crescente in dies pers diae suspicione, donec omnis dubitatio evanuerit. Quum duas tantum puellas ab Ovidio memoratas vidisset Ηeynius, merito inde conclusit Ovidium eas modo nominare voluisse, quae praecipue essent insignes aut potiore loco habitae : Neaeram vero putat idcirco praetermissam , quia concubina fuerit. Sed id ipsum nobis sulcro est, quia Neaeram , si cum Nemesi conseras, ubique insigniorem ac potiorem invenies. Nam, ut Spolin. notat, in quamnam plura secit carmina et puellam magis celebrantia' Quatuor Nemesin memoraui; at vero, pergit Spolin. ipse dinumeres
cum He3nio aliisque quot Neaerae habeant, habuerintque nomen, quum, praeter quinque illa, lib. III, I, II, III, IV, VI, multa periisse putet, quibus haec fuerit celebrata: Nemesis Vero earum erat quibus cum aliis communiter frui
possunt libidinosi juvenes. Sequitur Ovidium . si II nio
morem gerere voluisset, Neaeram debuisse commemorare,
582쪽
non Nemesin. Cur minus secerit, in aperto est ; eamdem bis nominasset, qui diversas insignire volebat. Ne nauci quidem facienda est difficultas quam suscitant interpretes , non satile tria nomina ab Ovidio tractari potuisse , qui aliis in locis se nunquam versu impediri passus est, quominus ea ediceret quae in animo erant. Nullus certo dubitat, Ovidium omnia quae in vita Τibulli praecipue insignia essent commemorare voluisse ; nihil mutavit, nihil omisit. Cur de Neaera, cur de Glycera silet, quae ab Horatio memoratur, quaeque Τibullum ita exerueiaverat persidia, ut prae maerore ac tristilia, mentis compos non esset y Firmum stat Ovidii testimonium. Planiae igitur,
et Nemeseos amore tantum iticensus, nullam aliam diu ac vehementer amavit Τibullus, ita ut necesse Neaerae nomen cum altera earum conveniat; idem de Glycera statuendum.
Nusquam indicat Noster se Nemesin in matrimonium ducere velle. Accedi t quod eam mori ens, teste Ovidio, amabat, tune quum Delia ia indu dum alii nupsisset, quumque Neaera sese iam leviorem esse ostenderat. Adde morum ac conditionis diversitatem. De Nemesi Spolin. haec notat: vi Etiam haud libertinae conditionis suisse suspicantur .n et maiore profecto probabilitate , quam Deliam. Misereis haec poetam urebat, lib. II, El. IV, VS. I-7; quapropteris aditum ad dominam nimis duram sibique. disse item cam' n minibus quaerebat, ibid. vs. I9, 2 o. Neque vero Omninori diffficilis erat, sed donis demulceri volebat; de eius ergo. M avaritia queritur, ibid. vs. 2o, 55. Spem quidem sui sa-n cere solebat, lib. II, El. VI, vs. 27, 49, 5o. Attamen, is aliis admissis, 47-52, Tibullum , praesertim quum pero dita leua ita iuberet, vs. 4έ , spretum excludebat.
583쪽
n Hare levem profecto ac petulautem animum, et Impu-n dicam potius cupiditatem ac libidinem. quam flagrantemn amorem produnt. Scit Nemesin alios admittere, nequen tam voluptatis et delectationis quam lucri et quaestus is studio ; aegre quidem id fieri, sed profecto non proptern amorem quo solus frui vult, sed quod exclusus est, dum is alii pulchra illa et amabili puella perfruuntur. ΜVides, amice lector, Nemesin cum Neaera minime convenire , neque cum Glycera ; quae certo si talis suisset , Dum quam Nostro miserabiles elegos eripuisset. Dacerius ad Horat. I, Od. XXXIII, ait et u Ce passagen nous p eui faire croire que nous avons perdit beaucoia pn de pieces de Τibulle, puisque dans ce qui nous reste, ilis n'1 est pol ni parte dia tout de cet te Glycere. n Ego enimvero lubenter cum Spolinio exclamaverim : u Neque desuntis sane testimonia doloris; non desunt carmina , quibus is puellae fidem et amorem confirmare et stabilire studeat; is quibus declaret quam felix, si fida manserit, quam miseriri si alterum illum ipsi praeserendum censuerit, suturusis sit; non desunt quibus eam a consilio capiendo retinere,n a capto revocare, a Persiciendo deterrere tentet. Neque
is desunt quibus Deliam ereptam lugeat, quibus Glyceram ,, deploret: habemus tristes illos elegos quos Horatius le-n gerat; leguntur in libro tertio. nMiram opinionem de Gl3 cerae etTibulli amoribus protulit Η. VOss. Is enim, postquam asseruisset Ovidium de Glreerasiluisse, quod eam omnino non noverit, adfirmat Glyceram a Tibullo post Nemesin amatam fuisse. Unde sequeretur post mortem amasse adhuc Tibullum : nam, si Ovidio considamus, Nemesis est, quam moriens tenuit desciente manu.
584쪽
At nos ad propositam demonstrationem jam revertamur, et ostendamus, quam apte Neaerae liber tertius inter Planiae Elegias intercalari possit. Ηie a Spolinii opinione prorsus recedere coactu S Sum,
qui Bachium ideo insulsitatis incusat, quia de discessu
Neaerae secnndam Elegiam, et de itinere interpretatus erat. IIeynius aliique idem statuerunt; noli tamen inde concludere matrem amori obnisam esse . Potuit multis de causis Roma proficisci, et proseeta est sane; neque mirum si, post tot saecula, ignoratur cur abierit. Abiit certo, neque aliter
intellexerim quae de dulci reditu, Eleg. III, III, 27, leguntur. Quod si id significare voluisset poeta , quod ei obtrudit
Spolinius, non simpliciter reditus voce usus suisset, alioque modo reditum in gratiam indicasset. Caeterum omnia nostram interpretationem tuentur, licet in absurdum Spolin. cogere velit quaecumque nobis lavent poetae verba , exclametque: κ Num in omne tempus ablatura erat Neaera, is neque unquam reditura ' Aut in via peritura ' ,, Quis nescit amantibus nihil acerbius evenire posse, quam ut separentur. Contendit Spolinius inscetos fore e nostra ratione versus, lib. III, eleg. II, I :
Qui prἰmus oram iuveni, earumque puellae. Eripuit iuvenem, serreus illa fuit. . Distus ei illa fuit, quἰ tantum nere dolorem , is Vivere et erepta eoniuge qui potuit. .
Insceti erunt sane, si illum ultra interpretationis fines progredientem in hunc locum saevire sinas; scilicet hoc modo
ille delirat : u Qui primus dilectam ab alio quopiam vir, ginem sibi in itinere sociam adscivit, dilectumque ab
585쪽
o aliqua puella juvenem in itineris societatem vocavit, is is prosecto serreus suit. M Nihil omnino in poetis legitur, quod sic torquendo et depravando in ridiculum sensum non agere possis. Apud omnes constat discessum inter amantes maximum esse insortunium, et inde plerumque calamitates oriri : cuiusmodi sunt pristinae fidei oblivio, vel novi amoris occasio , ut de ipso absentiae cruciatu taceam. Nihil itaque eripiendi verbo inest, quod offendere possit. Poeta hic non matrem designat, nee quemquam in specie, sed omnes quicumque puellas a caris amat ribus , amatoresque a dilectis puellis exsulare jusserunt. Qua exclamatione nihil servidius, nihil aptius ad designandam Tibulli moestitiam, ob amicam nunc longe remotam. Nullus itaque dubito, quin Elegia quae iu- scribitur secunda, revera et ratione temporis prima suerit, illas subsecuta quas ediderat felix poeta , tum quum sine rivali puellam amaret, et jucundissima frueretur consuetudine. Prosecta vero puella, primos doloris ictus patitur poeta, sed in tertia elegia pro reditu vota facit. Nihil ad hanc usque de rivali compertum habet, nihil supra absentiam ipsum torquere posse existimat, is qui magnas me ses negligit, dummodo, procul divitiis, puellam in am
plexibus habeat, IlI, III, 7 :
ω Sed te m ut longae foetarem gaud a vἱtae, . Inque tuo caderet nostra senecta sinu. M
In eadem flegia , quo tristi animi a flectu est, de lanere cogitat. Itidem in superiore secerat; in hisce nulli aemulo imprecatur, nullum adhuc res mi dat Sed in quarta, res jam alio modo se habet; poeta sortasse audierat amicae suae fidem a rivali quodam sollicitari. Quod ne illam osten-
586쪽
ιM DE TIBULLI VITAderet, artificio utitur perquam ingenioso, et Apollinem ipsum inducit loquentem III, IV, 5a :
a Tantum ea ra tibi, quantum nee filia matri, ti Quantum nee eupido bella puella viro r. Pro qua sollieitas eaelestia .umina votis; n Quae lihi securos non sinit ire dies r. Et quum te suseo somnus velavIt amietu, . Vaniam Boetvrnia fallit imaginibus ris Carminibus eelebrata luis , formosa Neaera. Alterius mavult esse puella viri. v
Neque tamen in desperatis amorem habebat, ibid., vs. 63:
. Sed foeti poterit; mena est mutab dis illis.. Tu modo eum multa braehἰa tende preee. .
Immo poeta his tantis malis fidem recusat, vs. 83 :
- Nee tibἱ eredi/erim votis eonlearia vola, . Nee tantum erimen pectore inesse tuo. .
. Hoe tibi eo nitig tim promittit Delitis ipse: ti Felix hoe: alium desine velle virum. D
Ubi Spolinio Delius videtur de industria dici Deus , ut
hoc ipso Deliae nomen simili sere sono in memoriam revocaretur : u Saltem non plane inepte aliquis in reliqua caseis minis indole, qua omnia tanto artiseio composita sunt, is et quodammodo imaginum involucris tecta latent, lectum is quoque consilium in hoc nomine, neque alio quopiam n eligendo suspicari possit. Nos tamen id urgere nolumus, o quamvis Petrarcae memores simus, Laurae nomen verbis o Laum, L aura, et Voces Laura ora, hac I 'Aurora celanis iis, atque aliorum poetarum. MSed hie ancipitis vocabuli usus ab antiqua simplicitate, Diqiiirco by Gorale
587쪽
qua praecipue Tibullus insignis est, mihi prorsus alienus
videtur ; mera assectatio, nimiaque absconditi sensus consectatio est, quod Spolinio artificium vocatur hoc loco.
Poeta qui de puella jam sollicitus erat, Kalendis Martiis,
quibus dona ac munera seminis mittebantur, versus suae
α Gaudeat, ut digna est, versibus illa meis. .
In hac Elegia, incerti atque adhuc sperantis animi indicia conspiciuntur, ibid. vs. 6 sqq.:
' ω seo mea, seu sallor, eam Neaera lamen n. Illa mihi reseret, si nostri mutua rura est. Λ An minor, an toto peetore deeiderim . siva sibi eonitiv, alve sutura soror. . sed potius eoniux r huius spem nominis ill; . . Auferet exstineto pallida Ditis aqua. .
At in sexta et in septima, de perfidia Planiae iam certior sectus, pocula et compotationes requirit, quo importunum possit arcere dolorem; nihil tamen Neaerae vel Planiae imaginem ex aegri mente depellere potest, qui cum aculeo et subito illius commonefactus exclamat. III, VI, 25 :α Illaque, si qua est, , Quid .aleat laesi ,entiat ἱra Dei. , Quid preeor ahi demens i venti temeraria vota . Aeriae et nubes diripienda serani la Quamvis nulla me; auperest tibi eura, Neaera, is sis felix, et sint eandida sata tua.
In septima ejusdem libri, vs. I9, idem notandum; nempe poetam, ubi se jam sanatum putat, subito relabi:
α rigo quid totita sallaeis verba puellaeae Conqueror p ite a me, seria verba, promt.
588쪽
47o DE T in ULLI VI ΤΑ Credideris certo illum resipiscere, nisi illico subiiceret:
a Quam vellem longas ieeum requieseere noetes, . Et teetim longos pervigilare dies lla Persida nee merito nobis, nee amica merentiis Persida, sed . quamvis perfida, rara tamen. NHaec perpetua infelicis amoris et animi non resipiscere valentis pugna, hic diversorum assectuum conflictus . Τibullum eo adduxere, ut febri correptus in vitae discrimen venerit, lib. III, eleg. V, vs. 5:
α Ai mihi Perxephone nigram denuntiat horam.
is El1,ios olim lieeat eognoscere campos. Μ
Haec exclamat in Elegia illa celeberrima, quam ad amicos dedit, qui Baiis agebant. Τunc, ni fallor, aegri amici infortunium. intelligens Horatius, perscripsit ad eum quae legimus, lib. I, Od. XXXIII:. Albi ne doleas plus nimio, me r. Immitis Gl3e rae. neis miserabiles N Deeanies elegos, eur tibi iunior, Laesa praetiiteat fide. .
Convaluisse videtur poeta ; quo siclo Horatius, quum adhuc ille rure esset, aliam solatii viam ingressus, epistolam lib. I, IV conscripsit. Se iis euim verbis Tibullum ali quitur , atque monet, ut ad hilare vivendi genus velit redire, vs. 6 sqq.
vi Non tu rorpus eras s ne pectore: Di tibi formare, is Di tibi divitias dederonti artemque fruendi. is Quid voveat dulci nutrἰeula maius alumno,n Qui sapere et sari possἰt quae sentiat, et cuiti Graiia, fama, valetudo eontingat abunde. . Et mundus victus, non deseiente eromena ' γ
Paulatim lamen se ipse resecit Τibullus, ut rursus ad lit-Dihili do by Gorale
589쪽
terarum studium accederet, et ad mitiorem vitae modum. Spolin. cui hoc in loco consentimus, haec ita narrat: αΙnis tellexerat tenero illi amori, quo Planiam erat amplexus. η non esse locum ; evulsae debebant esse ejus radices ean rumque fibrae; alioquin resipiscere non potuisset is amovere, immo despicere et aspernari debebat, quos antean toto pectore severat, tenerrimos amoris sensus, et ad
n aliud genus amoris descendere, si, pristini doloris imis memor, vita eiusque voluptatibus volebat frui. Deflexitis igitur ad id genus, quod et hilare et leve, a petulantian et lascivia fruendique et sese oblectandi cupiditate nonn magis erat alienum, quam prius illud, cui se dederat, an maerore et spe et exspectatione melioris conditionis. n Emersit e variis sortunae suctibus, sed, quod inde ne-n cessario sequitur, non idem ille , neque eodem quon antea suerat animo. Succubuisset enim et periisset, si inn eodem perseverasset flatu. Hinc profecto sactnm est, ut ii paene nihil de maerore, de paupertate, de vitae rusticae sua-n vitate, de bonis amissis, de dulci otii et solitudinis desin derio, in qua possit cara conjuge frui, deprehenda luris in iis Tibulli earminibus, quae post hanc tantam animi
n commutationem sunt'conscripta. Τraxerunt ea colorem
n hilaritatis, quae alacri et concitato labitur cursu, et le-n vitatis quae ad lasciviam nonnunquam desectit, immo ad n protervam interdum petulantiam. Planiae, formosissimaen puellae, nondum oblitus erat, sed frui volebat ea atque
i, potiri, licet alii esset nupta. nHaec Spohnius, a quo in ordinandis carminibus iterum recedo : nam secutidam libri primi Elegiam priori loco ponendam censeo. Nouos dolores ibi memorat Tibullus ob
590쪽
custodiam qua a puellae janua arcetur, et noros appellat, illos certo respiciens quos antea ob illius perfidiam senserat. Secundae quintam successisse opinor; lib. I, V, I :
vi Asper eram, et bene dueidium me ferre loquebar. .
Videtur quidem adeundi veniam accepisse, lib. I, El. VI, 9- I6, 25-32, 59-62. Plania tamen non Tibullo magis fida fuit quam marito, et aliorum amore oblectabatur, quod ubi compertum habuit poeta, libri quarti carmen XIV secit, ubi us. I :
ω Bumor ait crebro nostram petrare puellam.
Non facile hoc carmen aliorsum. traheres: nam de Nemesi res in aperto ; non rumore opus erat, et Delia antequam nuberet. non peccasse Videtur.
Tibullus vero, ubi se iisdem artibus deeeptum intellexit quibus maritum ipse deeeperat, Elegia sexta maritum admonuit, ut uxorem custodiret, matremque imploravit, ut sitae levitatem coerceret. Neque tamen cum Spolin. crediderim hanc Elegiam revera marito datam fuisse : poetarum more, absentem et inscium illum alloquitur. Insanus prorsus suisset Τibullus, si ipse commissa furta revelasset, sibique ipse ianuam praeclusisset. Evanuit tamen iste amor paulatim, sive ipse a Plania , sive Plania ab amatore
defecerit; quod neque seire possumus, neque seire operae pretium est.
Ille Planiae amor Τibullum ab anno V. C. 726 ad 334 vel 735 incendit, utpote qui iuvenis septemdecim annorum
amare incoepisset, ad aetatis anuum vigesimum et sextum constanter amaverit. Disiti Cooste