장음표시 사용
11쪽
b1 - 66. Α l eam ponderum et mensurarum collectionem quam Galeneam appellare consuevimus etsi libros manu scriptos conferre non potui, tamen apparatum non spernendum ad eas tabulas emendandas me congessisse existimo. Nam in nonnullis libris partes quaedam eius collectionis ita editae sunt, ut scriptura typis expressa sere codicum manu scriptorum auctoritatem habeat. Mitto
editiones Aldinam svol. IV exir. sol. 48 ) et Basileensem IV
46', ubi e codicibus deterioris notae eas tabulas expressas esse Vidi, quapropter post cap. II scripturae Varietatem adnotare desii; sed magnam auctoritatem inveni tribuendam esse ei collectioni iluani Neander edidit in libro qui inscribitur CυvOqnc mensurarum et ponderum Basil. Ibdq) p. M ss. Namque haec Neandrea ex codice manu scripto petita esse, etsi nihil editor de ea re commemorat, tamen dilucide inde apparet, quod permulta ab editionibus Aldina et Basileensi ita discrepant, ut ea ex ingenio corrigi non potuerint. Non minoris momenti est ea collectio quae in i I. Stephani Appendice libellorum ad thesaurum Graecae linguae pertinentium p. 213 ss. reperitur. Etenim et bono codice usus est Stephanus et, qua praestitit linguae Graecae peritia, emendatius quam quisquam adhuc eas tabulas edidit. Denique etiam post Nicandrum Aldinum v. prol. 8 83
adn. l) tres eiusdem collectionis tabulae e codice aliquo antiquo expressae sunt. Sed omnibus his libris nemo sere Virorum doctorum usus est, postquam Charterius in Hippocratis et Galeni operum tomo XIII p. 975 ss.) easdem tabulas odidit. 0ui quidem haec in ea re se egisse profitetur: Versionem Cadaldini legimus, alteram quoque Andernaei et tertiam re Mephani; sed Graecum textum cum manu scripto codice Regis et cum Cai Britanniel, Morellii eι quorundam aliorum editionibus conerulimus: ac demum Latinam versionem novam ac nostram Graeco eae lari magis analogam condidimus et terruum compertorum incremento locupletavimus stom. XIII p. 1022J. Vides multis subsidiis usum esse Charrarium; nec tamen is hae ipsa copia multum utilitatis attulit, quoniam singulis locis, unde quaeque repetiverit, non adnotavit. Ac videtur aliquotiens, ubi ἁλλoi vel ta habet alteriimque nume-
12쪽
XIII rum addit priori, eam varietatem in alio libro invenisse eamque in contextum recepisse. Multa igitur in Charterianaeollectione suspecta sunt. Quae cum ita sint, certe non id quasi tundamentum nostrae estitionis secissemus, nisi et plurimi adhuc viri docti Charterium citare consuevissent et eadem collectio una pleuior esset reliquis ac multis etiam locis praestantior. Ita Charteriana quidem repetivimus, sed ea repurgata ab omnibus quaecunque vitiosa esse videbantur, quae nos uneis ubique seclusimus. Magnopere vero optavimus, ut codicem Parisinum quo Charterius se usum esse scribit inveniremus, sed id ut fieret, non contigit longiore ad quaerendum otio non concesso. Sed similia tamen nonnulla eaque gravissima invenimus, de quibus statim dicemus. Restat ut demonstretur, quae quique ex iis libris quos citavi quibusque locis habeant. Quod proponam in hac tabula, ubi numeri significant capita Charteriana: chart. ΑId. et Bas. Stepti. Neander Nic. api .
-Cetera quae aut aliorum auctoritate aut nostra coniectura
emendavimus in protegomenis suis quaeque locis explicuimus. - Notae A, B, Ne, ει, in significant edili 0nes Aldi
13쪽
nam, Basileensem, Neandreana, Stephanianam, charterianam; Me.app. est Nicandri Aldini appendix. 6 -T0. Tabulas 0ribasianas inveni in codice Parisino
me exaratus, continetque post Nicolaum Myrepsum has tabulas ponderum et mensurarum. In quibus edendis, quam accuratissime seri potuit, ipsam codicis scripturam exhi-hui. Nam Galeneas quidem tabulas, ubi nullo codice manu scripto uti licuit, ita emendare conatus sum, ut eam scripturam restituerem quae omnibus illarum tabularum codicibus antiquior esset: at in Oribasiana collectione edenda, cum bono codice uterer, id agendum fuit, ut eam lamam exhiberem, in quam decimo sere saeculo nonnullae ex his tabulis redactae esse videntur. Nihil igitur nisi manifestos quosdam librariorum errores correxi: reliqua, etiamsi vitiosa essent, servavi. Emendatas igitur mensurarum rationes qui legere volet, adito Galeneas tabulas; qui autem scripturam aetatis Byzantinae cognoscere malet, is legito haec Oribasiana. 71-IT et 78 0. Harum collectionem priorem edidie codice Paris. 2327 sol. 292 s.), qui scriptus est in Creta a. 1480, alteram e Paris. 227b I. I s.), quem Manuel Ro- satins exaravit anno 1467. Hae duae collectiones reperiuntur etiam in cod. 2329 sol. 216 s. . Scriptus est hic ipse codex manu elegantissima saeculo XV; sed in sile plagulis paucis relictis aliquis vir doctus saeculo XVI vel etiam XVII
sestinanter et quam minutissimis litterarum ductibus adscripsit primum collectionem Cleopatranam, tum eam quae nobis est tertia. Quae nos praeter initium non contulimus. Ceterum in his collectionibus edendis eandem rationem secuti sumus quam modo ad tabulas oribasianas explicuimus.
81. Fragmentum Itipi μέτpinv ex Ambrosiano codice N) edidit Maius p. 155 vide supra ad q). Ego contuli Parisiensem 2475 sol. 79 P ), Vindobonensem philos. 309 sol. 70 M, Monacensem 165 sol. 69 U. - corrupta esse apparet verba buvctis , ubi forsitan olim scri
χOQV i . Quamquam alia suadet Calvus in versione Latina
14쪽
XV maiorem lacunam in Graeca scriptura esse indicans. Sed de his in altero volumine exponam. duae eodem Ioco correxi
ea postea vidi comprobari auctoritate versionis Latinae. Denique eadem viam demonstravit ad reliqua verba quae 3 7 leguntur emendanda. Ibi in codicibus inveniuntur numeri et Piε , in quibus explicandis diu frustra laboravi. Sed recordari debebam librae notam Hv saepe neglegentius ita exarari, ut numerali similis existat. Recte igitur in versione Latina IX et XV librae expressae sunt. Undo facile fuit reliqua certa ratione emendare. 82. Excerpta ex Epiphanii libro de mensuris ac ponderibus, cum libris manu scriptis uti non liceret, repetita ex Petavit editione partim coniectura, partim ex versione Latina reliquisque eius tractatus formis, quantum potui, emendavi. Dindorsianam autem eiusdem libelli editionem, quae nuperrime prodiit, postea demum accepi quam haec mei libri pars typis expressa est. Ergo hic et ea adnotanda sunt quae secus leguntur apud G. Dindorsum, et exponendum, quae ipse quibusque de causis novaverim. P. 259, 12. υπεcx6μεθα, Petavii coniecturam, recepit Di. - 22. 70coUTOυc pro TOcOUT V ante me correxit 1 ι. idemqueus. 24 TOcOυTOUc pro TOcαυτα suadet. - 23. ptibviu Diet sic per b ubique svide tamen infra variam scripturam ad p. 260, 2 . - P. 260, 2 κἁβoc pro κ*aoc iam nati gerum emendavisse adnotat Di. Notum est litteram p in multis veteribus libris ita duci solere, ut a la discerni vix queat Τ). Ut fragm. 84. 8 extr. κὰμoc habet codex 203I, at recte κώβOc cod. 2361. Et in antiqua versione Epiphanii Latina in cod. Vatic. 3852 seriptum fuit Catius, priusque u, id est β, correctum in B. - 12. χOpiuJvulgo; item IT. εlci. - 25. 26. Vulgo legitur bulbεκα ph-
bendum esse idque pertinere ad proxima καὶ TO0TO etc. 1ὶ Hane litterae p formam significavi etiam in prol. g 108, ubi cum v expressum sit, non ipsum μ exhibere
volui, sed similem istam formam quam diri, sic fere M.
15쪽
lare respondit: videri ea vocabula adhuc in Coptica lingua exstare; nam iv iViOV, iVlou) derivandum esse ex mqvo lino), i. e. nas; tum μεVTOi, ubi oi sit Graeca terminatio , esse Copticum Πι μεπι sgeneris IllaSc. , i. e. modius; denique opTop in eadem dialecto sonare m εpTων, ε9τοβ, ε9TοΠ, i. e. urtaba. His igitur omnino ea conili robantur quae Epiphanius reliquique Graeci scriptores de istis mensuris tradunt. Addo minime haerendum esse in Verborum structura quae est apud Epiphanium: Aldυπτioi acvroi et To καλο0ci: nam et pluralis convenit cum plu
2) Coptica voeabula Graecis litteris descripsi, cum ipsis Copticis formis officina careret. Et concedent omnes harum rerum periti his novis typia Teubneriatiis percommode plerasque Copticas litteras exprimi posse.
16쪽
XVII excerpta me induxit, ut apud Epiphaniunt cταθμουνιεvovederem: sed nuim cταθμα μεVOV restituo. - 2. λirpiclubvprimus coniecit Maliger. - T. 'Accupiu VJ lccupiviv Di, ut vulgo; item I 0. T V pκε , et II. OυΠicu. - 13. duoibh buo Di secundum Scaligerum. - 15. ciκλOc Di, ut Vulgo. - 17. η Om. Dι, ut Vulgo. - 2l. ἔχουcαJ ἔxoυ-cαv Di. - pκεῖ κε Di secundum Scaligerum; at verum esse pκε ipsa Epiphanii ratio efficit, qui unciae tribuit si- cla IV. Sie CXXV stela efficiunt II 2 libras et unciam cum uno siclo. Atque hoc extremum est ciκλου cvoc 7rpoc-Υivo lacu OU, ut correxi vulgatam scripturam. - P. 266,
2 μεpoc sμέτμου Di, ut vulgoὶ correxi collata versione Latina. Ibidem ri non receptum a Dd addidit Salmasius v. prol. 3 88 adn. 2), quod comprobat scriptura codicis
orboriRocTOV ex I add. Di. - 0. ἐφηυpOVTO et p. 267, 1 ηυpc0ri Di invitis libris. - 16. 14. MVαc Di, ut vulgo; item 13. μνημη. duae ego edidi repetivi partim e cod. 266b, partim e fragm. 83, I4, cui similis est locus Salmasianus exscriptus a me prol. 3 88 adn. 2 extr. - 21.
errores correxi et ex eodem codice et secundum Salma
sium. Is enim hos locos multo emendatius edidit e libris quibusdam manu scriptis, qua de re vide S M adn. 4. P. 267, 4 φοληc d καi ταλειΠoV Di, ut vulgo; item 6.φ6ληc. - 6. λεπταJ λεπτοι Di. - Notae quibus in adnotatione critica usus sum significant Petavit et Le-Moynii editiones fv. prol. 3 87 adn. I. η, praeterea Sa Salmas ii consutationem et Resutationem v. 3 13 cum adn. 3).83. 84. Est codex Paris. 2361 in ) qui continet Heronianam collectionem Πεpi μεTpu1V. His Heronianis adscripta sunt duo capita, alterum Πεpl TαλάυTu v, alterum Πεpl lacTpuiv cod. pag. 466 η, quae nos inter tractatus Epiphanianos recepimus. Nec vero ulla est eorum cum Heronianis cognatio, nec probari potest, quod Salmasius Heroni ea tribuit jrol. 3 90J. Eiusdem collectionis fragmentum quoddam abscissum invenitur in codicis Paris. 2013 Rφὶ solio Ib8. Ibi reliquae plagulae continent Isaaci Argyri monachi tractatum quendam geometricum; inte
17쪽
XVIII PRAEFATIO IN sertae autem sunt quattuor plagulae alia manu scriptae, e quibus extrema continet hunc Epiphanianum tractatum
contextum multis locis turbatum et corruptum, quantum fieri potuit, emendavi: nonnulla tamen intacta relinquere quam dubia coniectura immutare Imalui. - Fr. 83, 3, qui locus primum inexplicabilis mihi videbatur, denique veram rationem inveni, cum Uti, alteram vocis λiT9u partem, ex Hebraico Aramaico πην), h. e. findit, derivari recor
85-87. Haec fragmenta, ut in prol. 3 91 demonstratum est, repetivi e cod. Par. 1630 sol. 194 et 114. Fragm. 86 et 87 ante me ediderat Le-Morne in Variis Sacris I p. 498. 496 . - In D. M nihil in codicis scriptura mutavi. In D. 86 cum alia rectius edidi quam Le-Moyne, tum S 12d cτεpεουc, quod exstat in codice, distinxi in bc τε-pεOυc atque ex rapεουc restitui Φiλεταpεioυc cons.
M. Fragmentum Eusebianum descripsi e cod. Paris. 2665 sol. 200', et praeterea usus sum apographo codicis Vossiani Lugdunensis D. 17 sol. 12-18. Cons. prol. 3 88, VII. 92 adn. 3. Notavi priorem librum 1ittera A, alterum
B. - 3 6 Tpuμμuc κb cum Vossiano scripsi, quamquam seribi debuit 3pαμματα. Sed haec depravata larma by μη pro Tyuμμαὶ non aliena suisse videtur ab usu dicendi qui post saeculum VI obtinuit. Conser fragm. 72, 3, ubi γραμμoc in accusativo habet codex, quod illo loco propterea non recepi, quia e vetustiore tabula errorem corrigere licuit. 89. Excerpta e Iosepho leguntur in cod. Paris. 2665
sol. 207 Vide prol. 3 88, III.
90. Fragmentum de sextario scholii instar adscriptum est in cod. Paris. 2327 sol. 20Ι , cuius scripturam ita emendavi, ut, quid exponere voluisset auctor, intellegi posset. Postea demum cognovi eum locum in brevius contractum esse ex Εtymol. M. v. EccWic ac vidi non irrita me coniecisse.J91. Vide prol. 3 93.
18쪽
XIX92. In Pollucis capite πεpi voraclitiT V recensendo etsi novis codicum subsidiis non usus sum, tamen nonnulla rectius quam vulgo serunt scripsisse mihi videor. Et haec igitur hie explicanda sunt et quaedam aliorum coniecturae asserendae, quas in adnotatione proponere non potui.
S 62 p. 284 , 2η in Cratetis versu Behkerus non recepit 'βολoi a blaintaio in p. 241) eorrectum: sed eam
aphaeresin luculenter nuper confirmavit M. Schmiduus
nius interpretatur: insubide puιant Homero teste. At quid tandem, quaeso, est υπολαμβἁVεiv TiVl pro m-cαυεὶV, credere, dictum' tum vero quae sana sententia ex viro Ti elici potest y Mihi non dubium videtur, quin in. ino τι versi alicuius vestigia Iateant, quo corrupto glossa υπολαμ vo iv primum in margine adscripta, tum in contextum inculcata sit. Hinc υποτi0cactu scripsi, h. e. istud qui dicunt falsam sententiam supponunt Homero.
- 3 74 p. 289, 16 ubi καλεictai correxi pro καλεiV, olim καλεic0' ante is ro) scriptum suisse existimo. Conser similia quae ex Polybio attuli in Philol. XIV p. 310 s. - Difficillimus est locus ex Menandri IIapcucuτα0ηκη S 76 p. 290 , m) citatus, ubi cum libri perverse habeant stria
κατηΥOstiuV, Casauhonus auctor exstitit vulgatae scripturae coma vlpinu. Verum in his εc lxu plane abundat, nec improbabile videtur corica, appenda, praesertim cum bλ- ritu Nativτου inde suspensum sit. Tamen ne ita quidem omnia persanata esse arbitror: quidni igitur, quoniam gravius locus turbatus est, paucas litteras inter se commutare audeamus uenandrumque scripsisse statuamus comis ' bΥ m V, senex spater mortuus scilieetin haec tibi adul seensula paravit' duae existimo verba esse aut tutoris aut alius hominis natu maioris puero summam pecuniae a
patre relictae iudicantis. - 3 79 sp. 291, Is detoμov si
19쪽
genuinum esset, explicari deberet μη iκuVOV τενσεiv; quod cum fieri non possit, Movou potius legendum videtur. - Iure mireris 3 81 p. 292, IIJ Dindorsum et Behkerum auctore Iungermanno edidisse biξαum et Visavia, laedas vocabulorum sormas. Qui si ea meminissent, quae Pollux ex eodem Aristotele lib. 4, 174 attulit, sine negotio verum invenissent. Nam etsi hoc loco prave in libris scriptum est-Ταλαντα et τpia Ttiλαντα, tamen et ex ipsis corruptae scripturae vestigiis et collato altero loco apparet legenda esse cεfium et Tyiδντα, quae iamdudum coniecerat Benileius sv. 0pusc. philol. Lips. 1781 p. 416 s. J. Ceterum accentum circumflexum servavi, quamquam Αhrensius
de dial. Dor. p. 392 praesert ἔξac, gen. cstivToc, T Tpuc, Tpiac. Nam haec ut proprie Dorica esse concedo, ita aliena esse contendo ab Attici sermonis legibus. - S 82 priorem Epicharmi locum p. 292, 23) egregie restituit Ahrensius p. 435 s. Nam et uicΠεpui, non uic πεp ut squod mi esse debebat), scripsit Epicharmus, et tis 3piOV, h. e. θ9Υυposv, recte habet Iungermanni codex, ubi vulgo upΥυ-pioυ editum est. Nec tamen consentio de ταi b' uv' 'μi--λiTpiov, ubi ut librorum scriptura servari debuit accentu relativi pronominis addito. Altero Epicharmi loco sp. 293,1ὶ
prius vidi vulgatam scripturam minime probari posse quam, quid legendum esse videretur, expedirem. Sic enim haec
qua de Iorma vide Αhrens. p. 392. Sed his omissis nec nominativi paλὰVTiou λirpa cet. conveniunt cum nec λi a vocabuli prior syllaba corripi posse videtur v. p. 292, 2b), nec καὶ genuinum est, nec omnino antiqua scriptura, quam vellem ex suis libris ad hunc locum attu- Iisset Behherus, consentit. Asseri Κuelinius e C. V. : τύγε
atque eadem Iungermannus, nisi quod utiVTiov. Hic apparet in λirpoκεbεκα latere λiτpob6κα, quam vocem et Photius v. λi u explicat et hoc loco glossa τύ γε piativmovinterpretatur, quae glossa quin eiicienda sit, iam dubitari
non potest. Itaque sic certa via ac ratione progrediamur
20쪽
XXINon est quod Tast suspectum videatur. Post liaec igitur excidit vectum quoddam, quod quidem ipsa ista glossa suo loco expulit. Inde consentaneum est suspensos fuisse accusativos nummorum quos iIla Epicharmi persona in sacculo se habere significat, et relinquitur voci λiτpoboκα nullus nisi dativi locus. Denique Tε quod facile per errorem addi potuit expellendum, quo facto sic emendatus
quorum in usum Erichthonius et Lycus nummos signaverint, sed illos ipsos Athenienses suisse, idque scripsit Pollux: εiτε 'Miavaioi etc. - Ι 84 p. 294, 1) vulgatum ovoμ6τuiu καταλOTφ ferri non potuit. Conser paullo post S 87 τω πεpi vo nclutiT V λογω, atque omnino in hoc capite Πεpi VOμicμάτων agitur. Eundem errorem commisit is qui inscriptionem Πεpi εibviv etc. huic Pollucis capiti praefixit. Ego utroque loco VOMicytiet V resti
εcTi κπιακεκε9μMicytεVu. Ac recte quidem scribit κατακεpμuvi εiv, non κεμματiZεiv, illustrari a Polluce et eundem versum legi lib. 7, 170. Atque ibi κατακεpματi-cματα ex A assert Behherus, quae scriptura egregie confirmare videtur Bergkii coniecturam. Verumtamen cum hoc
loco sus. 20ὶ Pollux pluralem ΛMupra raro apud Atticos
reperiri, eiusque usus nullum certum exemplum apud Aristophanem exstare commemoret, apparet eundem scriptorem non potuisse statim antea opΥupra ex Aristophane citare. Ergo ipTumoV singularq servari necesse est; nec tamen κπιακεκεμ auTicμέVOV spernendum, siquidem sic versus trochaicus recte legitur primo pede truncatus:
numeros habes in Εqu. vs. 280 s. . - S M sp. 295, 23 tum ou ante oficiOv absit a libris, non immerito haec cuncta cic 'Astic φώvouc TvinciOV inepti glossematis