장음표시 사용
21쪽
φiβολου correxi, quod sententiarum connexus sine dubio requirebat. Etenim inde a 3 90 scriptor de aeneis nummis instituit dicere, ac primum commemorat, quod nunc, h. e. sub Romanorum imperio, χαλκοc appellatur, quam vocem collective accipit pro Latino aes, id olim apud Atticos fuisse Variov simino xtaxia), ipsum autem nummum aeneum ab iisdem nuncupatum esse χαλκο0v. Tum addit in communi sermone nunc omnino χαλκει dici pro Λpr69tOV, h. e. aes pro pecunia sive pinnuus, atque eundem usum ex veteribus poetis secutum esse Epicharmum Siculum. Sed Atti eos eo dicendi genere videri abstinuisse. Quamquam si quis vim quasi inserre velit Aristophanis verbis, eum demonstrare posse illos χαλκο0c qui in Ecclesiagusis asserantur esse VO 1lcμα, h. e. pecuniam argenteam squo de loco hie explicare non licet, sed peritos non fugiet aliter Aristoplianea interpretanda esse, atque eadem est Pollucis sententia); sed utut ea res se habeat, certe id quod paullo post apud Aristophanem legatur minime ambiguum esse, nam cum diserte χαλκoc ipΥυptu op- p uatur, apparere non idem quod θρουplou significare
posse ipsum χαλκov. Quis igitur dubitet, quiu is vi-poλου Pollux scripserit. Sed latet etiam alia labes hoc loco. Nam in verbis svs. 2 icui c-καὶ παμ τοic 'M-vκoic cet. comptelae suspitionem movet εl sine suo verbo positum, atque insuper requiritur verbum in sententia quae incipit ab Icu c Nimirum καπαpεi corruptum est ex κατηΥOmi, quod mendum cum irrepsisset,
hηλoov. Haec vix dubia esse arbitror: ac vero si quis obieeerit participium non solere apponi ad xii Topεiv. etiam hoc defendere paratus sum. - De notis quibus in adnotatione ad Pollucem usus sum vide supra ad fragm. 28.
M. Scholiorum Homericorum Ioeos descripsi e Behkeriana, Eustathii e Lipsiensi editione. M. Fragmentum Alexandrinum de talentis in varias partes distractum primus edidit Maliger s3 99 adn. I , tum
Maius ex Ambrosiano codice M una cum Didymo S i η,
22쪽
XXm denique Vincentius ex schedis Letronnianis Rech. p. 50 s.). Ego usus sum Paris. 2475 Ph) et Monacensi 165 ίM . In his libris perinde atque in Ambrosiano id fragmentum tabulas Heronianas sequitur hoc ordine: 1. tabula Heroniana I, 2. tabula Heroniana II, 3. Πεpi ταλtivetviv, 4. Πεpilucτputu sis. 81). His subiuncta sunt in Ambrosiano et Parisino varia problemata Heroniana, in Monacensi autem ipse Didymi libellus qui in reliquis codicibus ante tabulam Heronianam I invenitur. Alios libros manu scriptos affert Martinus p. 212. Denique codice diverso ab his omnibus usus est Salmatius sv. 3 99 adn. 2). - Inscriptio Πεpircativet v Martino teste legitur etiam in Paris. 2351 et
τἁλαυτα sum lances ponderariae aut libra momentanea, xpucos τὰλαυτα esι voμαμα. - 38 numerus .upup a Salmasio sive coniectura sive e codice editus comprobatur et Calvi versione et Hesychii glossa Ttiλαvτου quamquam haec inter se comparanda esse negat Boeckhius p. 297 . 96. Fragmentum Maximi ante me edidit Le-Moyne p. 497 e codice Paris. 1630. Quem cum denuo conserrem, id fragmentum duobus locis inveni, primum sol. 114 , tum sol. 194 . Significavi alterum locum nota Α, alterum B. 97-101. Vide prol. 8 101. 102. 102-107. Apud lexico graphos Graecos cum alia
inveni permulta, quae minus recte edita essent, tum numeros nonnullos laede corruptos certa via ac ratione sanavi. duod quam facili opera plerumque fieri potuerit,
dummodo notae ac signa numerorum recte et intellegantur
et adhibeantur, cum aliis ex locis tum ex Suidae glossa πλέθpou licet perspicere. Ubi non solum notam bessis restitui, sed etiam perversum illud nob- λη distraxi in 7roduc st, b. e. μυpiouc, atque ii praefixi sententiae ei quae sequitur cons. prol. 3 106 extr.). Praeterea haec commemoranda videntur. Apud Hesychium in voce Mi-λiov recepi emendationem Ideleri Abhandi. d. Beriis. Astad. Hist. Cl. 1812-13 p. 192J; addo autem in ipsa Iorma uarobuiu latere 2 Πod v; nam nota semissis in
23쪽
XXIV PRAEFATIO IN SCRIPTORES GRAECOS.
libris ita duci solet, ut ab υ vix disserat. Nihil igitur nisic posti et φ in fine Idelerus addidit. Quae quod sugerint Schmidtium, non reprehendo equidem - tum enim, cum illa edidit vir de Hesychio omnium optime meritus, nondum erat vulgata earum rerum notitia - sed tamen, ut in re incerta, abstinere debebat iis coniecturis quibus depravaretur genuina scriptura, non emendaretur. 0uod
maxime factum est in glossis vctipiov et κob volc, de quibus in prol. 3 103 accuratius disserui.
Postquam Hesychii locos sedulo conquisitos et electos in meum librum iamdudum contuleram, prodierunt huius
anni initio Schmidtianae editionis fasciculi ultimi, quibus
indices copiosissimi continentur. Hic mensurarum ponderum nummorum appellationes collectae sunt p. 56 - 58. duae cum viderem, primum aegre ferre coepi, quod ipse tantum laborem inutiliter suscepisse viderer; sed tamen mox intellexi nonnulla a me collecta esse quae aut consilio
παντώVα, Πώτανα, πελά iv. duae Schmidtius suo iure aliis sub titulis collegit: ego tamen eadem hinc abesse nolui , quia facile in iis mensurarum, non Vasorum, appellationes latere possent. Ac similibus de causis nonnulla alia recepi praeter Schmidtiana, alia contra quae nihil ad res ipsas metrologicas pertinere viderentur omisi, quae vide apud Schmidtium. Denique ex iis quae apud Suidam correxi unum hieassero τpiκοτυλου p. 337, 9 ex Tpubpoλov, quod neutiquam serri potuit, emendatum. Nimirum is auctor qu0 Suidas usus est Aegyptiam choenicem significavit, quae est colylarum III sv. prol. 3 73. 7s; idem autem in eo erravit, quod eam choenicem cum Attico modio comparavit.
26쪽
De scriptoribus metrologicis in universum e Onitur.
Nullum sere esse doctrinae et litterarum genus, quod 1 Alexandriae, in nobilissimo Aegypti capite, non diligentissime excultum sit et mirificum ad norem perductum, ita inter omnes constat, ut vix quidquam novi ad eam rem asserri posse videatur. Tamen plerosque adhuc fugit illarum etiam litterarum, quae spectant ad mensurarum ponderum nummorum scientiam, et laniem et sedem eadem in urbe suisse. Nam superioribus saeculis etsi Herodotus primus omnium de mensuris ponderibusque cum aliarum gentium tum Graecorum quaedam tradiderat, atque aliquanto post Aristoteles in rerum publicarum Iibris variarum civitatum mensuras et nummos brevius descripserat, eui accesserunt Theophrastus, discipulus eius, aliique, tamen ante Ptolemaeorum aetatem nemo videtur exstitisse, qui ex professo, ut aiunt, in has res inquireret earumque scientiam redigeret in artis modum. 0mnino nulla gens prius agrorum omniumque rerum quas longitudine et latitudine metimur certas mensuras invenit, nulla accuratius mutuas earum rationes constituit, nulla denique sanctius per plurima saecula servavit quam veteres Aegyptii. Cuius artis et disciplinae cum Ptolemaei reges heredes quasi lacti essent, quamquam noVas quaS-dam mensuras, accommodatas ad Graecorum usum, in regnum introducebant, tamen et modum antiqui cubiti regii et plerasque agrorum mensuras, ne multa, gravissima quaeque intacta reliquerunt. Atque iidem priorum regume emplo edixisse videntur, ut mensurarum et veterum et n0varum rationes in tabulas redigerentur, quibus omnes
27쪽
uti possent. Cuius generis tabulas Hero Alexandrinus, qui varia geometrica et stereometrica in usum popularem scripsit, in libros suos recepit. His deinde Romani usi sunt, cum Aegypto in provinciae formam redacta antiquis mensuris, quas quidem minime aboleverunt, addiderunt Romanum pedem et iugerum. Hinc novae tum tabularum formae atque aliae porro posterioribus temporibus saetae, e quibus nonnullae inter reliquias Heronianas ad nostram aetatem permanserunt. Ac vero quaecumque aut Hebraei Graecas litteras docti, ut Iulianus Ascalonita, aut Romani de mensuris porrectis et agrestibus scripserunt, ea omnia composita sunt ad similitudinem tabularum Heronianarum. Non minorem curam ac diligentiam Ptolemaei impenderunt et mensuris frumentariis vinariis reliquisque et nummorum ponderibus desiniendis, quorum cum studium postea imitarentur Romani, non desuerunt qui de his mensurarum rationibus accurate scriberent, ut optimus ille
Primum Alexandriae floruit etiam ea mensurarum et se ponderum scientia qua medicis opus est in formulis media Dcamentorum perscribendis. duo de argumento permultos, diligenter exposuisse et Galeno auctore scimus et plurimis aliis e vestigiis colligimus. Hinc variae illae tabulae ortae sunt quas medicinales appellamus S M , eaeque variis rationibus temporum decursu immutatae, cum denique post constantinum in eam formam redactae sunt quae nunc exstat. Quibus tabulis quanta auctoritas per omnem antiquitatem tributa sit, gravissimum documentum hoc est, quod iisdem usque ad saeculum tertium decimum in imperio By-etantino medici usi sunt. Atque ad alias etiam regiones et ad recentiora tempora earundem usus valuisse videtur. Haec quidem de mensuris ac ponderibus scripta Alexandriae sontem et originem habuerunt: aliud autem earum Iit rarum genus excultum est a viris doctis Christianae aetatis, qui cum ad scripturam Sacram interpretandam omne studium conferrent, mensuras etiam et pondera ac nummos quae ibi inveniuntur explicare sibi proposuerunt.
28쪽
Hoc in genere quoniam maxime insignis fuit Epiphanius episcopus, qui librum πεpi μέπων xui cταθμωv composuit, multi secuti sunt qui ex illo libro quae sibi placerent eligerent brevioresque inde tractatus aut ipsius Epiphanii nomine, aut aliorum, ut Eusebii, conscerent. Denique postquam Constantinus imperator totam rem nummariam restituit atque inde nova nummorum genera vulgata sunt, utile visum est quibusdam eorum rationes accuratius exponere et cum Vetustioribus comparare. duo ex genere pauca breviora fragmenta nobis relicta sunt. Haec sunt quae de scriptoribus metrologicis Graecorum in universum disserenda existimaverim. duod argumentum, ut res ipsa serebat, breviore disputatione absolvi: iam Vero restat, ut ex ordine de singulis fragmentis quae hoc volumine continentur copiosius exponatur. Primum igitur in ea fragmenta quibus de porrectis et quadratis mensuris agitur est inquirendum.
De Pollucis loco quo mensurae e onuntur et framento emesimo.
Quibus mensuris Graeci antiquitus uti consueverint, 2 breviter exponit Herodotus, vetustissimus auctor idemque gravissimus, qui, cum pyramides in Moeride lacu conditas centenarum orgyiarum altitudine suisse scribit, haec de
λαicτου. Atque his verbis non solum, quae sit singularum mensurarum inter se ratio, docet, sed etiam omnem mensurarum definitionem revocandam esse significat ad partes corporis humani, cubitum, pedem, palmum. Neque aliter ueronem Alexandrinum statuisse ex initio quin
opTulac καi λoin V. Iam cum paullo accuratius de hiseorporis humani mensuris exponat Pollux in Onomastico
29쪽
2, Ib7 s. , hunc locum primum omnium ponendum esse existimavimus, cui statim memorabile illud fragmentum subiunximus, quod ficto Heronis nomine attulit I. Greave-sius, cum de Romano pede et denario disputaret j. Disserthoc fragmentum ab omnibus et Heronianis et reliquis, nec
tamen, etsi quo ex libro manu scripto petitum sit non docemur, fides eius suspecta esse videtur. Nam quae ibi proponitur mensurarum desinitio et cum corporis humani natura optime congruit et egregie accommodata est ad Pollucis locum illustrandum; quoniam eaedem mensurae, quae ab illo scriptore asseruntur, hoc loco et repetuntur et cum digito, minima mensura, comparantur.
Graecorum me urae in Aegyptum translatae.
3 duae praeterea de mensuris Graeco sermone scripta exstant, ea nec in ipsa terra Graecia nec storentibus liberis Graecorum civitatibus, sed post Alexandri Magni aetatem in regnis ad quae tum Graecorum cultus et litterae permanaverunt, maxime in Aegypto, orta sunt. Nam velut linguae vernaculae leges et propriam consuetudinem non satis bene cognoscimus, nisi contulerimus aliarum gentium
sermones: sic mensurarum quibus vulgo utimur certas et exactas rationes non prius curare solemus quam cum ceterarum gentium mensuris has comparare necesse sit. 0uod
verissime etiam de Graecis dici potest. Etenim nec Herodotus Graeci cubiti quem lacTpiOV Vocat mensuram trium digitorum discrimine definivisset, nisi hunc a regio vel Persico cubito distinguendum esse vidisset, nec vero Ptolemaei Aegypti reges accuratas mensurarum tabulas proponi easque ad populares rationes accommodari iussissent, nisi diversa ab his mensurarum genera antea apud Aegyptios usitata suissent. Qua de re, quoniam omnis de Heronianis fragmentis disputatio hoc habet quasi landamentum, statim hoc loco breviter exponendum esse videtur, quamquam accuratius de eodem argumento postea disseremus. Ab antiquissimis temporibus cubitum Graeca mensura
13 Miscellaneous morks, Discourse of the Roman Dotand denarius P. 187.
30쪽
paullo longiorem qui regius vocabatur Aegyptiis in usu fuisse satis constat S 1f. Cum vero Ptolemaeus, Lagistius, Aegypti regno potiretur, etsi ipsam cubiti mensuram immutare non ausus est, tamen et novam eius descriptionem secit, quae prorsus acconmodata esset ad Graecam consuetudinem, et mensuras quasdam Aegyptiis antea
ignotas, ut plethrum et stadium, addidit ). Unde cubitum Aegyptium, qui differret a vulgari Graecorum usu, Ptolemaicum appellare coeperunt. Atque hoc quidem nomen maxime memorabile exstat in illo Didymi Alexandrini libello quem de mensuris marmorum et lignorum scripsit, de qu0, cum ab hoc loco alienum sit, infra s3 Is uberius dicemus. Sed electa quaedam ex eo ipso libello, ne omnibus fragmentis metrologicis in unum corpus redactis gravissimum testimonium iniuria abesse videretur, in conspectu p0Suimus. Quae quidem electa cur praemiserimus tabulis Hero- Bianis, postea satis demonstrabitur. Haec igitur Didymea in nostro libro excipiuntur fragmentis Heronianis quibus nihil momorabilius exstat ad veterum mensuras porrectas e0gnoscendas. Atque equidem cum ad id argumentum dis- scillimum pervenerim, unde initium disputandi faciam, ad- modum ambigo: sed tamen hoc primum commemorandum videtur ad eundem cubitum Ptolemai eum atque apud Didynium in vetustissimo ex his fragmentis omnes mensuras definiri, nomen tamen cubiti aliud esse, quippe qui et regius dicatur et Philetaereus; praeterea autem in easdem tabulas pedem Italicum et iugerum, Romanorum mel Suras, receptas esse. Quae cum praemisimus mox ad eandem rem redituri, iam de origine horum fragmentorum quaerere instituamUS. uuaestionis de Neronibus inicium.
Totius autem disputationis initium fieri debet ab ea 4 quaestione, quisnam ille Ilero cuius nomine hae reliquiae inscribuntur suisse videatur. Ac multorum quidem Hero-1ὶ A primo Ptolemaeo rego haec instituta esse nostra est coniectura, de qua vide Flecheiseni Annales eo loco quem g 16 adn. 2 extr. citabimus.