Observationes Thucydideae grammaticae. Dissertatio ..

21쪽

hujuscemodi verbis annexus legitur, qua in re linguae Graecae libertas maxime cernitur. Quodsi germanicevertas dureli ine Vertra sive Eliud nis bestimmen, sestsetgen, et sensui et constructioni optime satisfacias. Ea quidem, quae R. Selmeiderus i de ea re judicavit, minus in hujusmodi verba cadere videntur, quippe quae saeptu accusativus cum infinitivo sequatur, id quod a verbis decernendi, quorum vi hane structuram effici ille existimat, alienum esse liquet.Ηaud opus sunt plura, sed sufficit, exempla ipsa explicationi illi, quam proposui, fidem onSiliatura ante oculos ponere. Veluto, id de subsidiaria sociotate inter Athenienses et Corcyraeos acta haec legimus:

ράσθαι; IV, s ἀπολυθῆναι - χρησθαι; VIII, 28:

22쪽

Denique συντίθεσθαι ita constructum legimus IV 68:ξυνέκειTO DTOZ - ἐσπίπτειν. - VIII, 55 κρατεἰν. Superest, ut nonnullo locos addam, in quibus ccτ adjectum St, quo infinitivi sententia, laxiore sane vinculo adjuncta magis libera, ut ita dicam, reddatur; of I, 2s: μολογία, στε ποδώσθαι, i. e. ea conditione, ut. - lis 28 εμο=Oγίαν ποιουνται, στε ἐξεῖναι. IlI, Ill ξυμμαχίαν εποιήσαντO, στε μηTε - τρα- τεχειν - Oηθεῖν σε - καὶ ἀπOδOυναι - μη Oηθεῖν. J V l6 ξυνέβησαν, στε παραδOUναι - διαγνῶναι.

Quam varius sit Thucydidi illorum verborum usus ut intelligatur, in sine humus . breviter in transitu attingere haud a re alienum puto interdum etiam Mωτε cum indicativo futuri conjunctum et I Io 3: I, II 3 et participium ori 3ti equi, quod vim Suam retinet, ita ut scriptor significare velit, foedus tum demum actum esse, OStquam conditionibus, quas constructio participiali continet, 38o Satisfactum. CL

β. . Pergimus ad verba sperandi, quae uapte natura ad rem futuram spectant ideo quo cum infinitivo uti iri aut in fiuitivo praesentis sive oristi tum , particula conjuncto frequentissime Construi negare non POSSUmUS.

23쪽

Et ista quidem, quoniam nimis vulgaria ESSent, non putavi exemplis confirmanda esse, quae fere ubivis occurrunt. Nihilominus haud raro accidit, ut nudus infinitivus praesentis vel oristi illius modi verba sequatur, ut nimia audacia esse videatur, rem corrigendo expedire. Quare aliam viam ingrediamur, ut hunc dicendi morem e sententia et connexu expliCOmUS. Ηoc loco haud praetermittendae sunt aliorum de hac re sententiae. erbstius a quidem judicium suum de hac re mutasse videtur; nam novam regulam PTO-

ponere audet, Scriptorem ibi oristum adhibuisse, ubi idem subjectum esset infinitivi et verbi infinitivum finientis. Sed vereor, ut illa explicatione omnibus locis satisfecerit ideoque Thucydides illam legem ubique observaverit Plures enim loci exstant, ubi etiam alio subjecto in casu accusativi appo8ito, infinitivi praesentis vel oristi post illa verba locum 8Se apparet. Conseras

III, 3 IV, D IV, 28 V, s VII, 33.

Tum audiendus est Madvigius ), quem sequitur L. Schnoiderias ). Ille enim, vir doctissimus, rectissime Κruegeri' do infinitivi oristi usu judicium admiratur. Nam ex omnibus, quae is hae de re disseruit, conjiei PoteSt, eum piatare, oc particulam apud hujusmodiaoristi infinitivum idcire omitti, ut fiducia rei futurae indicetur; sed id esse temporis futuri ipsius officium, jam Supra monuisse mihi videor. Porro aduigius contendit, in illius modi locis verbum sini ε, eadem

24쪽

notione, qua Oυλομαι . ρχομαι usurpari. Id certenem negar pote3t, notionem optandi in verbo ani(ειν inesse, cum is, qui aliquid se facturum vel eventurum Sperat, hoc etiam se velle animo coniplectatur itaque in hac quoque tructura oemelii judicium impr bari non potΘSt. Illa quidem explicatione omnes fere grammatici consentiunt, sed eos latui Ase id videtur, quod etiam infinitivus praesentis post talia verba legitur. Meum igitur est, breviter huju8modi exempla, quae apud auctorem nostrum inveniuntur, attingere et Si ES POS-tulabit, illustrare. uo pertinent duo loci, ubi infinitivi praesenti et aoristi bene conjuncti occurrunt IV, 2I:ηλπι ον - χειρώσασθαι καὶ δη σφῶν σχυρὰ ταπράγματα γίγνεσθαι et VI, T σι τ έτοίμην πεἷναιελπίδα )- μεν ἐντιτυχειν τα δε - μη ἐδεεἰσ

είναι κινδυνευείν.

Ab hac interpretatione vero secernendi sun hi loci, in quibus praeεenti infinitivum prorgia alius naturae 3se videbimus. Seriem collatorum exemplorum incipiat IV, Id: sini Oντεβ, TO τε Ocbi'O μεν εχειν, ἀποβάσεω δε μάλιστα ουση ἐλεῖν, ubi quidem infiniti Via PraeSentis χειν notione putandi ex arei Oντεσelicienda pendere facile intelligitur, quare Utrichii ')Conjectura EO Supervacanea esse videtur. audaliter judicandum est de h. l. II, 8s ηλπι ε γαρ αυτῶν OU μενεῖν την τάξιν - καὶ α πλOῖα ταραχην παρέχειν

25쪽

(quod optimi codice dant, ruegorias rosarum in tellecta παρέξειν eStituendum putat In argumentum igitur hujus loci insinuemus Navigia enim minora in medium circulum recepta jamjam impedimento erant )neque ideo oportebat praesentis infinitivum in dubium vocari, ut ab interpretibus factum St, sed pendens enotione putandi pror Sus legitimus esse videtur. Item explico IV s: si οντέ ποτε ναυσὶ κρατηθήσει ιαθυκ σχυρὰν ἐτείχι Oν ἐκείνοισθε ια εμένοι τηνάπε ασιν ὰλώσιμον το χωρίον γίγνεσθαι : apodosi Oυκiσχυρὰν τείχι ον praecedente et sententia addicente hic scriptorem verbum putandi ante oculos habuisse apparet. Per8uasum igitur habeo, Thucydidem in exemplis paulo ante allatis legitimum usum praesentis

tempori ESSE Secutum.

Transeamus ad oristi infinitivum, qui post verba sperandi et si quae locutiones idem valent interdum

legitur. Unicuique autem illam observationem ad oristi indicativi vim et usum non revocandam ESSO manifestum erit, sed illa dicendi consuetudo nasci videtur ex eo, quod Graeci nonunquarn, ut jam Supra monui, in illis verbis vim vicinam incluserunt, quae effecit, ut adaliam constructionem deducerentur. Perlustra igitur mihi copiam exemplorum, quae congeSSi, nec quidquam offensionis reperies: IV, 3 ελπί οντε - τ τεῖχOc ἀεῖν. - IV, 2s: O Γηγων ηλπι ον - ραδίω χειρώσασθαι. IV, 8o: aret O άπOτρεψαι.

1 Eodem sensu hinderlici sein rαραχη, παρέχειν Surpatum invenies VIII, 2.

26쪽

γάσασθαι. - Ηanc structuram latiu patere elucet ex his locis II, 6 ἐ ελπίδα μεν λυον του ἐλεῖν. IJ, o ελπίδα δ είναι καὶ αυπάκτιον λαβεῖν. III, 3:ελπίδα είναι, ἐπειχθέντα ἐπιπεσεῖν ὰφνω. IV, To: λέγων ν ἐλπίδι εἰναι άναλαβεῖν ίσαιον. - V, :ἐλπὶ γα μάλιστα αυτου ουτω φοβηθῆναι. - VII, 33:ήμῖν ἀνέλπιστον' τοιουτον συμβηναι. Non sine ratione in priore membro scriptor posuit

infinita viam futuri et transit deinde ad infinitivum aoristi, qui spectat ad rem magis desideratam IV, 2g: oratoμιλο και στρατιώτηc nempe ευέλπιδε δντεc, quod

repetendum erat άργύριον σειν και προσκτήσασθαι δυναμιν. Incerti quidem adhuc haerent editores, utrum ita a προσκτήσεσθαι legant, cum utrumque libris nitatur, ego tamen eo inclino, ut προσκτήσασθαι praeseram, cum et pluribus codicibus firmetur nec ententia reSpuatur.

του τερου τευξεσθαι η ἀέωνο ἀπαλλαγήσεσθαι, μὰλλον ηλπι ον η - Scit. - Πλέωνα Λακεδαιμονίοι σφίσι χειρώσασθαι. Quae vero ad hunc locum Madvigius ' monuit, tantum absunt, ut mihi prorSu3 persuadeant, hi χειρώσεσθαι esse Scribendum, ut magnopere admirer Jhanc variationem scriptori noStro Propriam. Itaque lector eorum, quae Eupra g. 3 de illa re dixi, memor it velim.

Aaque ικὰ nusquam, ubi indie etur, erisimiliter asitionem aliquam 38 eventuram, cum infinitivo futuri

27쪽

apud Thucydidem construitur, Sed duobu loci OX-eepti8, quo infra commemorabo, semper cum OriSti infinitivo. Qui dicendi usus in eo positus 3Se videtur, quod illa locutio significat, de re perficienda omnino cogitari po8se, ita ut actio sola significetur. Nemini autem in mentem veniet, librariorum negligentia αν particulam excidi83 contendere, quippE CUJUS vim ει-κd ip8um jam complectatur. Qua in re, cum ab aliis

IV, 6ο πειράσασθαι. IV, 85 ἀποστεῖλαι - , Ios: περαιωθῆναι. - VI, II στρατευσαι; ibidem: καθαιρεθῆναι. - VI, 36 ελθεῖν - VI, ct anoaηφθῆναι. VII, 8T κακοπαθῆσαι. - VIII, d 6 ἐλευθερῶσαι. Denique addam ho locos, qui omnium, Uantum scio, adhuc grammaticorum diligentiam effugerunt, ubi manens conditi praesentis infinitivum expostulat:

IV, 2, τα νέντα ἀγαθὰ σκοπεῖτε, σα iκὰ είναι, ubi recte Schol adnotat: ἀντὶ του συμβησεσθαι, quam explicationem sati confirmat τιμήσει, quod futurum

mox Sequitur.

Progrediamur ad verba putandi discendique, quibus M advigius ) Cobetus 3 R. Selineideriises aliique prae-1 Cf. l. c. pag. 36 qq.2 Cf. l. c. pag. T qq.3 Cf. l. c. pag. 35. 36.

28쪽

sentis vel oristi infinitivum nudum, ubi de re futura sermo it adjungere vetant; sed illorum virororum corrigendi nimiam audaciam jam supra satis refellisse ac redarguis3 mihi videor. Alii vero viri docti, qui cum scriptorem OnSulto modo hanc modo illam dicendi rationem amplexum esse consentiant codicum optimorum lectionibus servandis ac defendeudis operam dant, hanc rem exponentes in diversa abeunt. erbstium ' quidem explicatione sua, quam ad refutandum obesum protulit, non multum profecis3 jam Supra demonstravi, neque interpretes, qui ad manum mihi fuerunt, huic rei explanandae sati magnam operam navaverunt. Id quidem, ut hoc commemorem, mirum videtur, quod plerique nullam mentionem fecerunt de praesentis infinitivo ac si huic nullus in hac structura esset locus Lobeckius )vero interpretatione sua, ut ingenue fatear, mihi persuadere non potuit, ut ad ejus sententiam accedendum esse putarem. Quae enim judicat de verbis dicendi, procul quaesita Ese videntur, verbis putandi vero alienam notionem, infinitivum prae3entis vel oristi desiderantem, attribuere ipse dubitat atque confugit ad ollip8in. Equidem facere non possum, quin oemelli' auctoritatem in ista quoque quae8tione sequar. Nam Sic

omnino judicandum puto, nihil in illius viri explicatione novi esse aut obscuri, Sed summam implici-1 Cf. l. c. pag. 15. 16.2 Cf. l. c. pag. Tas Sqq.3 Cf. l. c. pag. XVIII.

29쪽

talem. Quam rem paueis absolvere ieet. Ubi igitur acti sola praevalet ita, ut temporis futuri ratio non habeatur idque nullius sit momenti, ibi sine ulla cunctatione Scriptor prae8entis vel oristi infinitivum posuisse videtur. Nec vero Graeci sermonis finibus hie dicendi usus continetur, sed et nos et Latini sine perspicuitatis damno illam temporum permutationem admittunt. Cujus rei demonstrandae cau8 hic unum exemplum ex Ter Phormione III, 2. T, depromptum

afferam cras mane argentum mihi miles se dare dixit.Ηis praemissis opportunum et tempeSti VII ESSE Puto, ut ad exempla pSa, quae ex OStro auctore CongeSSi,

vertamur.

Sic verbis putandi hisce locis praesentis infinitivum annexum legimu8 I, 2 μη γὰρ λλο τι νομίσητε

την γην αυTῶν η μηρον χειν etsi hic de sutura posSe8sione agitur, tamen hic praeSen tempus Surpat Archidamus, is enim loquitur bum non tam tempus, quo Lacedaemonii Atheniensium terra sint potituri, quam actionem Solam reSpiciat.

Ad eandem legem sunt judicanda: II, 8ι καὶ τηνεπιχείρησιν - νόμι εν - καὶ τότε καλῶ στην γίγνεσθαι, ubi,ruegerus nimis audacter κάλλιστ α Suspicatur, et IV, 12T: νομίσαντε - φευγε ιν αυτὴν καὶ καταλαβόντε διαφθείρειν.

Eundem in modum δοκεῖ construitur III, 5 οἷ ἐδόκουν κατὰ την Λθηναίων ἀεί ποτε φιλίαν ξυστρατεύειν, ubi ei8kius, qui vir corrigendi plus aequo Studiosus 33 videtur, ξυστρατευσει maluit ibidem: μεγάλη φελία ἐδόκουν είναι , magno Sui fore idebantur rum, qui locus idcirco maxime insigni St, quod

30쪽

et correctionem respuere videtur et omne adhuc eriticos effugit. Porro verba dicendi nusquam eum praesenti infinitivo sociata reperiuntur id quod non 3 cur

Distinguenda vero ab illusmodi exemplis sunt illa, quae a pleri8que interpretibus male intellecta, si accurate examinaveris aliter explicanda esse perfacile cognosces. Conferamus I, 3 νομὶ ων, αυTO- ναυτικOU γεγενημένου μέγα προφέρειν, ubi immerito Classenius infinitivum praesentis pro futuro SSO adhibitum putat. Quare connexum rerum ConSideremUS. Praeterea enim, quod Verba, quae Sequuntur: τη γαρ

θαλάσση πρῶτοc nempe Θεμιστοκλῆ c ἐτόλμησενειπεῖν, β άν εκτέα εστι καὶ την αρχὴν ευθυ ξυγκατεσκευα ε satis docent, Athenienses illo tempore, quo Piraeum munire coeperunt, rebus navalibus jam operam dedisse, rerum hi8toria tradit, jam ante pugnam Salaminiam auctore Themistoelo illos naves ODSC disse. Itaque praesens nulli offensioni est locumque Κruegero Suadente germanice sic reddas: das si selbstdadurchi das sie in Seevolli geworden in BeZn aufErWerbian vo Masilit grossen Vorgia halten. - Nec valde discrepat , IOT: νομὶ Oντεβ, ε πεσOMTOC UTON,

ραον σφίσι προχωρεῖν τὰ πε των ' θηναίων, ubi praesens idcirco munitum St, quod Lacedaemonii cum Atheniensibus agere jam coeperantes nee particula νadjici debet, quod verbis i antecedentibus i ἐλαυνειν