Ignatii Rossii Commentationes Laertianae

61쪽

Ρlus apud me vera ratio valebit, quam vulgi opinio.

Cicero Paradoz. I.

62쪽

ommentari ad Laertium aggredior , ipsum operis ordinem ac rationem sequutus. Id enim mihi Laertii libros lecturis multo commodius est Visum, quam, Si, quae edisserere mihi proposueram , certa ad genera referrem . Habeant vero semper , qui ista adibunt, illos prae oculis volo, etiam ut haec, quae Z caeteroquin obscura interdum viderentur , melius atque facilius percipiant. f. I. AD SECT. XIII. PROOEM. LAERT

De PhIlosophiae originibus. Error Menagii ae Potterinotatur . Themistii Iocus exponitur .

δε δυο γεγονασι . Ista quidem Laertius. At vero Eus hius praepar. evang. lib. I . cap. 4. Pag.

63쪽

47I. tres philosophiae origines suisse do

Sed et quatuor omnino a Themistio censeri idem Menagius heic, ac ad Clem. Alex. Potterus arbitrati sunt; quum is neminpe Orat. 26. pag. 318. edit. Hard. inquit,

τns. verum ista profecto nihil ad rem faciunt. Neque enim heic Τhemistius philosophqrum stirpes describit; sed certe Io,

quivi

64쪽

quitur de universae philosophiae partibus,

quae quum antea seorsum singulae a singulis. sapientum familiis excolerentur, Plato disjectas ac dissipatas primus in unum congregavit. Ait namque : ος πρωτος μεν

λοβον τε και εμπηρον εῖ ειν. Eadem sententia apud Eusebium praep. ev. lib. II. Cap. a. Atticus Platonicus, Τρι en τοινυν, inquit, διαιρουμενΜ Tns εντελους φιλοσοφιας εις πάτον ηθικον καλουμενον τροπον και τον φυσι- κω ετι τον λογικονοτι φλιν Πλα-

65쪽

Plat. Euampis de dipersu officinis haec ei Platoni) essent philosophiae membra susce- ω , naturalis ab Heracliteis, infellectualis aothagoreis, rationalis atque moralis ab ipso Socratis fonte ; unum tamen ex omnibus et quali proprii partus corpus esserit. Iam, ut ad locum Themistii me re- seram, Ionicae Musae, quas dicit, ad Tha- fletem ac propagatam ab eo philosophiam nullo modo pertinent : sed eae profecto ldoctrinae sunt, quas in Ionia Heraclitus, 'Siculae autem, quas in Sicilia tradidit Empedocles, uti jam est a Petro Petito misceli.

Ob erv. lib. 2. cap. Io. animadversum. Imitatur enim is illa Platonis in Sophista , Iακαι Σικελικαι τινες υστερον Mουσαι , tOm. I. pag. Is a. edit. Steph. Italicae porro Pythagoricam disciplinam demonstrant: quarum t

66쪽

DIO G. LAERTII srum has quidem, inquit, in rerum divinarum investigatione versari, illas vero , Heracliti scilicet ac Empedoclis, in conis

templatione naturae : quibus postea accedentibus ταις περι κακιας και α ras ,

quae de vitio ac virtute agebant , nempe Socraticis ; denique mathematica scientia quam ad philosophiam . εω τμην re vocat Themistius cum Aristotele magistro metaphys. lib. G. cap. I. quatuor philoso phiae genera , vel partes exsistunt, quas

omnes, tamquam dispersa ejusdem animam iis membra, Platonem collegisse ac composuisse docet.

Ubi illud, oportet, diligenter animad vertas , posquam Musas trifariam partitus est, i a Ionicas, inquam, Siculas et Italiscas, non tamen singulis, in quibus operam impenderent, singulas ex aequo philos Phiae partes tribuere , sed theologiam Italicis, physicen vero unam Jonicis Siculisque Musis dare; ut sane dubium non sit,pis ναι Σικελικαι , χωρις δε oHδων, ad orationis elegantiam et ornatum

A a quem

67쪽

σ Ex PROOEMIO

quemdam pertinere; planeque errare viros doctissimos Aeg. Menagium ac Io. Harduinum, qui τριχη διεςοιτο ad tergeminam etam, hoc est, Ionicam, Siculam ac Ita- Iicam reserri arbitrantur: quum ad illa vel maxime spectent, αἰ μεν τα μαθητευουσαι, α' δε μερ τηs φυσεως σαι, αἰ δε περι κακιας και αρετηs, quae sunt tres loco id temporis dissitae philos 'phiae species , theologia nimirum, physice atque ethice ; quibus multorum sententia universae philosophiae ratio continetur. Sed , quoniam Aristoteles, omni philos phia εις την πρακτικην και την λωρητικην , hoc est, in activam et contemplativam , ut cum Seneca dicam , primum dissecta, ad

activam την retulerat, contemplativae autem tres partes secerat, την φυσικην, την μαθηματικην και τm θεολογικην, quod

metaphys. lib. G. in ipso capitis primi titulo diserte legitur; ob hanc caussam, in quam, Themistius addidit, ι υλλον δε τετραχα, ut ad tres illas, quae in communi partitione erant, quartam cum AristoteIe

68쪽

DI G. LAERTII 'adjungeret. Vide igitur, quantum fallatur Menagius, qui μαλλον δε τετραχα , scisi jusdam addisamentum esse putet . f. II.

De principe sectae dialeetleae . Eum Clitomachum Ae demicum non videri. Habendum potius Dionysium Chalcedonium . Itaque pro . Διονυσιος-Laertium scripsisse, verosimilius.

philosophos, qui potissimum in dialecticis

69쪽

floruissent, post tot ex Megarica disciplina , qui sibi dialecticorum nomen , veluti proprium, vindicassent, tanto post tempore dialecticae sectae auctorem Clitomachum Academicum exsistere; eaque interim de re Iitteram nullam in veterum libris exstare, ac ne Laertium quidem ipsum in vita Clitomachi mentionem aliquam facere. Occurrit, pro Κλειτομαχος sorsan a Laertio scrip. tum Διονυσιος : de quo is in Euclide lib. a. seci. Ios. haec prodidit, Και odi αυρο αυτου Eυκλειδου ) Μεγαρικοι προ lγορευοντο , ειτ

διατιθετ, αι. Idem Dionysius supra dialecticus cognominatur Sect. s8. lib. 2. Itaque eadem secta, quae ab Euclide Megarica primum dicebatur, postea ab Dionysio Eucli. dis sectatore dialectica vocari coepta est: quemadmodum , quae Eliaca a Phaedone, eadem Eretriaca subinde a Menedemo n

men habuit; de quo , ut heic , υετρι

Ερετριευς, vere traditur, eodem modo

70쪽

modo de illo, Διαλεκτικης Διονυσιος Καρ. , recte dici potuit. Quum porro uterque, Dionysius nimi. rum atque Clitomachus, Καρχηδονιος appellaretur, id opinor scribae librario, nescio quo casu, errorem obtulisse , ut heic pro Dionysio Clitomachum litteris consignaret.

Quamquam Ioan. Jonsius hist. phil. lib. s.

cap. s. in illis Laertii, quae ex lib. 2. seci. I S. modo recitavimus, Διονυσια o Καυκωονιος legendum contendit propterea, quod Strabo doceat, Dionysium cognomento dia- Iecticum e Bithynia fuisse, in qua Chalce don erat sita. Verba Strabonis ex Ith. aa. sunt hujusmodi: Ανδρες δ'ἀξιολογοι παιδειαν - εν τp-Σεναρατns τε φιλοσοφος κυ Διονυσιος ο διαλεκτικος. Tum vero et heic in prooemio scribi Xαλκηδονια deberet; idque Ambrosius in antiquo codice, quo, dum Laertium interpretaretur, usus est, facile reperit: vertit enim Gyromaehm Galaedonius. Sed et Eat ri δονιμ saepe in libris permutantur, ut ad hunc locum Menagius.

f. III.