Ignatii Rossii Commentationes Laertianae

91쪽

f. X.

tas velat relatilias, ob dere librari. Alii

enim cometae sunt, alii, quos vocant τους

διαττονσας , quos bene Iatine dices Iraseientes , vel Iransilienter stellas. Trajectisaes stellarum habes apud Tullium in libris de

divinat. quod heic adnotat Aldobrandinus. Aσερας λα-οντας etiam in Aristotele legas in problem. quos et nominat διαλον--ς. Auctor των φιλοσοφουμενων appellat M. ταβαινοντας με as, ubi de Anaxagora. in haec verba. Tri δε μεταβαινοντας α ρω, σπινθηρας αφαλλομενους, γιγνεσθαι εκ Tns κινητεως τυ πολου. De iisdem Achilles Ta

92쪽

Intelligis , opinor, qui sint, ac quomodo gignantur Οι διαττοντες; itaque errare Aldobrandinum sic explicantem, Qia enim astra et caelum ipsum igne constare putabat Anaxagoras , verisimiliter Hebat, steliarum trajectiones , quasi scintillas esse ignis , quae ab aere prosilirent. Non enim

ab aere οἰ διαττοντες , sed ab astris, velut scintillae, prosiliunt, aere vel vento concutiente.

3. XI.

AD SECT. XV. LIB. II. IN ANAXAGORA.

De Anaxagorae sepulcro inscriptoque epigramn Me. Aeliani verba, quae dissiciliora putantur, enodata.

93쪽

Hoc idem epigramma scripto tradidit Aelianus var. hist. lib. 8. capite Is cui hic titulus, Ε τυμβω s να α γορου κω βωμος

hujus interpretatione capitis magna inter doctos dissensio est. Nam O μεν, o δε, duas aras Anaxagorae positas demonstrare videntur, alteram mentis, alteram veritatis nomine, inscriptas ; quum tamen dicat A Iianus , unam eidem constitutam fuisse . Quare Cuperus ac Gesnerus locum esse cor rigendum putant, ille sic , Ου και βωμαιαυτω ι νται; hic autem , Ου καιαυτορ ιςατον . Κulinius vero ac Peta ZOnius eadem . ut edita sunt, OG και--αυι ται, και επιγεγρα αι, o μεγαληθεια , nulla mutatione facta , sunt

interpretati, Κulinius quidem ita: ora

94쪽

quoque Anaxagorae posita sit, in eaque inr-culptum, alius mensis, alius veritatis no1 rensuisse tradat ; perizonius autem , Arais comseeratam Anaxagorae pluribus in locis , et hane, mentem, illam, veritatem conligns tam praeferre. Sed hi certe non, quam Aelianus revera tradidit, sententiam enarrare , verum de ea, quam potuit dicere, hariolari ac divinare mihi videntur. En sane verior ac simplicior explicatio. Και επιγεγραπτο , ὁ

est, Et arae quidem mentis . tumulo perit iis nomen inseriptum ; illud ipsum nomen scilicet, in epigrammate expressum; quod ad verbum latine sic efferas: Heie, qui pis. rimuin veritatis, ad finem transgressur ca Iratis mundi, jacet Anaxagoras . Quod autem seu τα pos in superioribus di-Serte non exprimatur, omnino nihil obest. Inest enim profecto in eo, quod talis inscriptio tumuli suisse dicatur.

C f. XII.

95쪽

f. XII.

AD SECT. XXXXII. LIB. II. IN SOCRATE .

Haud probe haec ex Ambrosio Meibo-mus, Fecit et anopiam fabulam; et Aldo-hrandinus, Fecit et fabulam aesopico more. Sensus est, Sed et Aesopi fabulam versibus

mandavit'. Aesopus enim καταλογα ρην scrip. serat. Lege locos Platonis et Plutarchi, alterum ab Aldobrandino allatum, alterum a

Menagio. Non dissimile, quod in prologo Phaeder se fecisse profitetur: Aesopus auctor quam materiam repperit, Hanc ego polivi versibus renariis. f. XIII.

AD SECT. XXXXVIII. LIB. II. IN XENOPHONTE.

Laetiti sententia de Socrate Xenophonti occurrente aperitur.

96쪽

DIOG. LAERTII

Recte Stepha ws τουτιν edidit, quum antea leger 'tur, Τουσον. . ς αντησαντα Σωκρατην. Prave etiam editio Romana, Tουτομοιπαντησα ντα Σωκρατει. Socratem enim δι

τεινυ την βακτηριαν , non autem Xenophon. tem, vere idem Stephanus adnotavit: in quo Laertii interpretes lapsi sunt. M. MeibOmus, qui deteriora probare solet, et ipse Amstelcindami vulgavit, Τουτον απαντησαντα Σωκρα- τει, Romanam editionem sequutus, quum Ste. phanianam sequi debuisset. Peccat is tamen,

quem modo laudavi, H. Stephanus iii thes. ac Ioachim. Κulinius heic, quod, διατειναρτην βακτηριαν, exponant, istentare baculum: ego melius, praetendere baculum, quod stacit Socrates Xenophonti occurrens, quo eum paullisper in angustia tramitis

moraretur, interrogaretque ea, quae ab Laertio narrantur. Totum hunc Iocum omnino

vitiose Aldobrandinus, Xenophontem in bisis Merari obvium, aiunt, porrecto Se pione , eum aceram prohibuisse . Male enim in bivio: male prohibuisse aceriis. male de pique a Xenophonte prohibitum Socratem; C α nam

97쪽

nam contra accidit. Is igitur sic interpretandus est: Huic Socratem, arunt, in angiportu obvium , scipione praetcuto, ne trauriret , prohibuisse , quaerentem etc.

f. XIIII.

De Eliaea Seeta ad Cyrenaicam comparata. Noa periseeptum locum Laertii ac vitiatum ab Is. Casaubonciae Menagio fuisse . Erratum Aldobrandini.

Hunc Iocum Laertii noti bene se habere , sed aliquid omnino deesse , putant viri doctissimi Is. Casau bonus et Aegid. Menagius . Corrigunt autem hoc modo rsost Eρετρικους, ponunt sta νομιαζον; tum pro ἰτωs, legunt εχει δε ουτωs; itaque , opi-

98쪽

opinor, haec intelligunt, Ου μην αλλα καιetri etc. Sed et a Phaedone profector persequamur , quorum principes Eretriaeos voca bant: sie porro se habent . Tu vero ne auis dias . Nam alu sane Laertii mens ac sen. tentia est; quam Verbis , non modo puris illis quidem ac elegantibus, sed omnino

claris atque perspicuis expressit. Quid enim intererat, ubi eos, qui ab Aristippo orti

Sunt, sese enumerare velle ait, dicere, illos quoque sibi esse mandandos litteris, qui ab Phaedone venerunt de quibus, quippe quum ad Aristippum minime pertineant, nullum revera in hujus vita deinceps verbum facit. Quod si omnes praeterea, de quibus erat hoc secundo libro acturus, nominare Laertius vellet ; quod tamen hoc loco haud fuisset consentaneum ; non tantum diceret, de Phaedone ejusque discipulis sibi suturum sermonem , sed etiam de Euclide ac Megaricis caeterisque, quorum vitam ac placita hoc eodem libro comprehendit. En igitur, quomodo verba superius ab

99쪽

33 Ex LIBRO II.

ara latine explicanda putem : Age nune, Cyrenaicor ab eo profector pers qVamur , qui se ipsos, alii quidem Hegesiacos, alii Anniaeercos , quidam Theodoreos nuncuparunt . Enim vero etiam orti a Daedone, quorum principes Eretriaci, ita se habent. Nimirum, quemadmodum plurimi Sectatores Aristippi non ii quidem, aut Aristippei, aut Cyrenaici; sic etiam nobilissimi quique a Phaedone profecti , non Phaedonici , aut Eliaci, quae patria suerat Phaedonis. sed ab Eretriate Menedemo , qui est a Phaedone tertius , Eretriaci cognominati sunt;

quod tradit Laertius seel. IO s. et Ias. Sic vero omnia inter se apta ac connexa videntur. Nam, postquam dixit, Age nune, Cyrenaicor ab eo profectos peraequamur , qui etc. εtatim per haec Apιςιππου, etc. eosdem instituit percensere ac diserte de Hegcsia, de Anniceri ac Theodoro loqui-itur: Dein Cyrenaicas opiniones copiosius . exponit . Igitur corrigendi sunt juxta ea, quae hactenus explicavimus, latini in te pretes Laertii Ambrosius, Mei bomus et Abdobrandinus.

100쪽

DIO G. LAERTII

Sed hic praeterea. Aldobrandinus dico , reprehendendus est a nobis, quod ita scripserit in commentariis ad hunc locum:

De Orenaicis igitur primo Deo Laertius est aeturus, secundo de Lhaeis a Phaedone profectis, renio de Mgaricis , qui sunt ab Emetide , in quibus Diodorus, Stilpon, Cruou,

Simon, ueon, Simmias et Cebes a Gemtio videntur numerari. Est enim valde ridiculum inter Megaricos philosophos, qui

sunt ab Euclide , Socratis amicos ac auditores Critonem , Simonem , Glauconem , Simmiam ac Cebetem collocare, aut certe ab Laertio positos suspicari. Profecto meminisse eum oportebat ejus ordinis, quem Laertius in vita Socratis extrema sibi seris vandum proposuerat, de hujus discipulis aesectatoribus scripturo. Nam Antisthene ae

Platone, de quibus erat sustus dicendum, quippe qui discipulorum copia floruissent, ad alios libros rejectis, caeteros Socraticos hoc libro complectitur, exordium ducens a Xenophonte. Tum de Aeschine , Aristi po, Phaedone . Euclide verba facit, subje- , C . cus