Opuscula

13쪽

LIBER PRIMUS.

De Origine particularum ἄν et κήν. De usu particularum αν et κεν etsi a multis est atque doctissimis viris vel separatim vel ubi occasio ferret disputatum, tamen haec tam inexhausta materia est, ut neque mi non aut praetermiserint multa, alia autem minus recte explicuerint, nec, si quis denuo id negotii suscipiat, non idem sibi quoque eventurum videat, praesertim quum disi evitas rei immensum quanium augeatur codicum duo Pansa et corruptione. Quod si ego E. H. Baineri, viri mihi amicisgimi, rogatu adduci me passus sum ut de his

particulis scriberetii ea id mente seci, ut magis sulidamenta iacere doctrinae, qua liarum ratio Particlitariu Contineretur, quan Omnia, ita explananda esse illi Elligi rem, a curate Pertractare mihi Proponerem. Numquam enim Editi sunt primo in Diarii Classici ascie LXVIII

I.XXII. a. 1826 1827. deinde in editioris Itondi non si lipsauri Stephaniani opusculis hisce inserere volueram mulli in partibus auctos atque ex materia quam salia amplam PaIalam habe locupletatos sed ubi comperi ortatim Fili repetitui iii illam editionem laesauri, abieci hoc consilium, ne quis mea opera in ista aemulatione abuteretur.

14쪽

4 DE PARTICULA αν optandum est, ut quis usum harum particularum secu dum tempora et genies ei genera scribendi deinceps sedine persequatur, tamen haec res tam insinu veris es vi ego quidem mihi ab ea ab lenduin putaverim, satisque duxerim, veteris ianium sermonis et iis qui cultissimus

habetur consuetudinem respicere, ex iis autem, quae laba scens Graecitas sibi indulsit non, Phic illic aliquid delibare. Est autem de particulis αν et uni dicturo ante onmia unde ortae sint quaerendum. Quarui quum Georgius Duubar, qui de iis dissertationem edidit, alteram partic

pium esse verbi cuiusdam ιιί, quod idem sit atque ἐαι- alteram ex imperativo verbi κέω, quasi pone dicas, faciam putat, adeo hae mirae sunt ei incredibiles derivationes, ut eas resutare non videatur verae pretium esse. Non omnium paria larum inveniri origo potest, sed multas ex aliis particulis naias esse apparet. Quod sacrum est non

solum pluribus in unam coniungendis, tu aliis sunt γουν et γαρ, Vel ti*ί, i. e. ἄναφι sed etian nulIc mutilando, ut ex πέοι ni factum nunc correptius pronunciando, ut

ex iis, δή τοι exstiterunt μεν δέ, τε nunc etiam

utraque ratione coniuncta, ut ex νυν dictum est νυ.

iusmodi multa exempla etiam in Germanica lingua exstantitia doch ex cla auis, noch ex nach auch exsinere Asiae ex nominibus adiectivis laciae sunt, ut ἀλλα vel ex Prο- nominibus, ιοτι vel ex adverbiis, ut που πως aliae ex verbis sunt derivatae, ut ἄρα quin etiam integra verba

aut nutu, lationes it Particulas Verisae sunt ut ἀμέλει, et apud nos gwar, quod est ex es Di Dah contractum. Haec

qui consideraverit non dubitabit, Pinor, quin αν ex ἄ- ,Δ autem ex καὶ sit ortum. Ei, quidem nemo non videt quam sit etiam signista catu cum particula καὶ cognata. Habet enim καὶ natura

sua in quamdam dilatandi, ui, de quo dicitur, id de pluribus unum intelligi indiceti Atqui eo illud, de quo

dicitur, quodammodo incertum si, ut quod non necessirile quadam, sed magis pro exemplo, qualia plura sint, commen Oretur. Apertum est enim, quam Parum intersit, utrum ος ηε θεοῖς ἐπιπειθηται, an cur και θεοῖς Πιπεινηται '

15쪽

LIB. I. CAP. I

Dissicillita explicati est, quomodo αν ex ανα deductum illam significatione in acceperit. Videtur ininen huius quoque rei probabilis ratio assere posse Particula ἄνα, ciliae recis; ultima littera n angit in Germanica lingua, pri muni ac Proprium usum habet in iis, quae in alicuius rei superficie ab imo ad summum emido conspiciuntur motus enim significationem ei adhaerere quum ex eo intelligitur, quod non est vino a quae cum verbo ειναι componeretur, tum docet usus eius adverbialis, ut ἀλλ' υνα- έδράνων Caeseri significatus ex eo, quem primum Posuimus, sariis explicari possvnt, quales sunt secun m et Periet surstun, atque in te retro, quoniam natura omnia leorsum feruntur. Ex illo autem significatu, qui Secundum, qui patet latissime, te talitum ad locunt, sed etiam ad alia resertur, ut ἀνά κρατος, νὶ μέλος, ν λογον, is usus natus est, quo distributiones certa numerorum Proportione factae indicantur, in quo genere nos similiter par solacii muri his usus antiquissimum exemptum e

sint in Odro. . 208. τον ' Ἀτε πίνοιεν μελιηδέα οἶνον ἐρυθρον, ἔν δέπας εμπλησας, δατος - εἰκοσι μέτρα

In quo i, xemplo quoniam, ut in plerisque aliis, etiam verbum sibi accusativum postulat, ambiguum videri Potest, particula uirum praepositio sit an adverbium. Sedira positionem esse alia exempla docent, ex quibus satis habeo

unum commemorare Pola bii H M, IJ. τι- μῆν καλεν Σικελία καὶ ἄραντι τρατοπεδα δυο παρεφήδρευεν ων ἐκύτερον se ἀνὰ τετρακιπιώους καὶ διακοσί- πε-

ζους , ἱππει διακοσι ovo Mulio usu tamen nicium est, ut Particula ista in hoc geriere etiam sine caSu Pro adverbio poneretur. Neque enim perperam dictum putandum est illud in Apocalypsi c. 21, 21. ἀνάδεις καaτoc, ut καθ' εις, quod ristari Lucianus in Pseudologista c. s. T. Ill. P. MI. Nam eum alii sic loquuti sunt ut Plutarchus in

16쪽

6 DE PARTICULA δ, Amulio . 32. μετα δἐ τας οπλοφορου σμαρας ἄνδρες ἐπορειοντο τραχιιιοι, νόμισπι φέροντες απποι ἐναγγείοις π ratorio πεν γαγντα τριταλαντοις, ὁ δεα στον - τέσσαρες ἐκόμιζον hac igitur adverbiali potestate praepositim , significatius Mevirdurar, o tui videtur ἄν. am praepositio priusquani in eoisiunctionem Vertatur in adverbium abierit necesse est, quia sic deinum sine IIoi iiii inseri orationi Potest. Ita ex περι all- verbio, quod est aliae, acta est Coniu Icti περ, qua n-vis. Igitur quum particulae ἀν ea ubique vis sit, ut ad aliquam conditisnem referatur, quae conditio saepe adiungi tur, ubi autem non est addita, tamen cogitari debet, patet idipsum per praepositionem ἀνἀ dis us indicari ut quum

incanius ἐμολοριην ni ἐδυνάμην, quid id aliud ea quam ἐμαλομην ἀ- τουτο, G ἐδυνάμην ammirum non in serie adiecta con sitione ἐῶν λεγη, vel οταν ursi, ei Aia λέγη , quid aliud quam εἰ λέγη ἀνὰ τουτο , λεγειν αυ--τον, et OT λεγν ἀνὰ τουτο, λεγειν ποτε, et o ις λέγη ια τουτω λεγειν τινά Ita apparet, Particulam ἄν conditione addenda id quod aliter certum definitumque esset, incertum et infinitum reddere. Vt quum λεγν dicimus,

est id is qui clicat, quod est sinitum; ὁ ἁν λέγη autem, quicumque dicat quod est infinitum, quoniam ad eam notionem, quae Pronomine continetur, conditio accedit veritatem res e casu soriuii suspendens. Vnde parsicula ista dicta est a grai naues συνδεσμος ἀναιρετικος του

it. me οι Ioc αι ione. Ad collocationem quod attinet, neutra particula in principio orationis poni potest, non Praegressa alia voce. Virique enim ines quaedam sententiae debilitatis, quum quod aliter de una re certa diceretur, ad aliquam e pluribus incertis rebus transferat unde ei non potest nisi secvlidarias

aliquis in malisne loeus concedi linque has particidas Mapo, illud verbum, ad quod pertinent, aut Post eorum

17쪽

LIB. L CAP. 2.

unum aliquod verborum, quae cui illo verbo unam enunciationen efficiunt, collocari necesse est. Sed disserunte in re aliquid enim quum non si inclutea, et semen initio poni nequeat, aperium est poni eam debere post eorum aliquod vocabulariim, ad quomini senientiam constituendam pertinet. ἐν autem, quae quod e uisaesi, ab incipienda oratione arcetur, etiam ante ea verba, ad quinim sententiam pertinet, poni potest, dummodo

aliqua vox in eadem constructione verborum praecesserit. Hinc Homerus Iliad. 20. dixit, - ἄν τισαι, ν AN tera particula si ii voluisset, disisset, at κε σε τισαἰριην.

Et quod idem posuit Iliad. 17. Iz5.isam apud Herodotum Vll. 15s nisi in alium voluisset

versum hermeum convertere,

At δετως α σε τισαιμην licebat dici. Neque enim οντως loquentis alsectionem animi, ut ii, sed rei, de qua sermo est, quamdam conditionein indicat. Quae vis quum inest in particulis, tille ea Plerumqile carent, tum ipsae quoque statim a particula ἄν excipi possunt: ut καί ubi cum vi quadam dictum sortius pronunciatur, re Ner significans,

ut apud Herodotum IV. IIS. καὶ αν ἐδηλov. Praeterea quaedam inveniuntur locutiones, quae duobus membris in unum conuariis esse particulam αν a propria eius sede, vellunt, ut usitatissima formula οὐκ οἶδ αν εἰ πείσαιμι. Sed his infra suo loco Caeserae coniunctiones, quae incipere

orationem nequeunt, quum statim post, imam vocem collocari soleant, naturaque sua ad initium Oratiotiis pertineant, iuro hoc habent praecipuum, ut et ἄν et κε, ut quae ad ipsam sententiam spectent, post eas poni debeant. Tales dico,

ut μεν δε τε γάρ, ἄρα μεν γάρ, μεντοι Sed hae particulae quum longilis a principio remotae aliis verbis subii-ctuntur, recte praecedit ἄν vel xis. Alia ratio est parsicularum ratiocinativarum, ui ἄρα δῆτα, υν, quae nunc

18쪽

Si3 PARTICULA ante nunc post ἄν ponuntur, prout magis ad praegressam vocem, vel ad viam sententiam spectant. Quin illae quoque coniunctiones, quas ante dicebamus, μέν, δε ρορ, ei quae sun aliae huiusmodi, certa conssitione etiam si sim postri collocantur. Hi hoc, ubi ἄν vel in cum particulis conditionalibus vel pronominibus relativis vel aliis

vocibus ita coniunctum est ut aut coalutat cum iu in unam dictionem, alit Pro ulli 'ainen habeatur. Itaque ἐάν ιεν, ἐπεάν θε, ταν γάρ, ποταν τε dicitur et sic etiam εὐτ'αν δε ηνίκ' αν δέ, et o ἄν δέ, ut apud Hero lotum I. 138. VII 8 4. ὁρέν μέν νυν apud eumdem IV. zz. Sed quum divisim ista dicuntur, uti ἄν, non potest sequi coniunctio, sed media ponitur inter eas, ut εἰ δ' αν, ἐπεὶ δ' ἄν, τε δ' ἄν. Vnde etiam ευτε δ αι et ηνίκα δ' αν recte dici apparet rara δ' re quidem pleriimque dium sim diritur, sed sere cum quodam pol iniis discrimine. Periine huc etiam ταχιστ' αὐτε apud Thucyd. II 63.

M vero quum hac forma numquam coalescat cum alia voce, emper coniunctioni postponitur: εἰ δε, μὴ δοθωσιν. Sed Doriensium lingua in κα mutatum coalescit unde praecedit coniunctionem αικα δ' ἄρνα λάβη τῆνος γέρας.

Atque haec quidem de collocatione universe. Nam Plura ex hoe fenere iusta suis Iovis promenda eranti

Nunc de simincat harum particularum explicemus. Est autem nillil in singurii uni ratione dissicilius, quam Particularum vim ac potestatem perspicere, distincteque declarare. Quaerit uti Plerumque Sensu quodam percipiatur, ex obscuris et latentibus notionibus prodeunte, disi rilliine revocari ad claras et distinctas notiones Potest, o vocataque saepe evanescit magis, quam comprehenditurne retinetur, in quae hoc ipsunt, sentiri potius, quam 'telligi veliti Meedii quod plararumque partieuiarum tam varia esi ratio, iamque multiplex usus, ut quamvis diligenter explices, tamen aegre invenias, quod ubique aptum

19쪽

LIB. I. CAP.

su atque accommodatvin. Eaque difficultas augetur etiam eo quod si ab aliarum comparatione inpiarum auxilium

Petas, quod in huiusmodi re optimum esse adminiculum seset, nulla est lingiui, cuius particulis ad hunc finem itavit ΡοMns, ut eae non aut nuriorem, aut minorem, aut ex parie salie diversam vim habeant, eoque, dum explica-dae rei non sine uuluale adlubentire, tamen simul etiam Proclivitatem ad errandum asserant. Ac nescis an haec omnia praecipuo quodam modo quadrent in particulas ἀν et κεω, quibus non solum in aliis, quas ego quidem norim, linguis nullae particulae ex omni parte respondent, sed iuis si GrIii, Drum lingua luaedam Particulae adeo sunt similes, ut ne ab his ii utilem quomoilo differant statim aΡ-

Pareat. Sed quum omnino non nisi duplex via pateat, quam quis in hoc genere ingredi possit, una, ut diuturna accurataque veterum s piorum lectione aia Persemiscat testatem et usum harum particulamim, quemadmodum solemus in iis linguis, quas quotidiana sermonis consues dine adducimus altera, ut Posteaquam huncsen rum comparasse nobis videamur, ad aras eum distinctasque,

sones revocare studeamus, quae quidem via sola relicta est ei qui docere vult conabimur hanc, quamvis inicilem Pro Minciam in nos recipere, rogamusque lectorei, ut has subtilitatum latebras nobiscum perreptare ne astidiarit. Sunt in lingua Graeca tres aliaeparticulae, quae similem ut ἄν et κεν vim habent, σως που et τέ sed dissereni gradu ei modo. De sola enim significatione et potestate nunc, non de constructione, loquor. Cominime omnium hoc est, quod sententiam quodammodo debilitant, eique aliquid ambiguitatis addunti Cuius ambiguitatis primo gradus diversi sunt alia enim possibilia aliam

tuita, alia veri similia, alia probabilia esse dicimus. Atque omnium minime certa sunt, de quibus hoc tantum scimus, Posse ea Sse, sed nihil habemus, esse unde coniiciamus. Proxima his sunt, quae utrum sint, an non sint, fortuitum est, i. e. ex aliqua conditione susΡensum, cuius

veritas prius cognoscenda sit, quam minime sit, quod ex ea Pendet, sciamus. Sequimiis ea, qua veris similia

20쪽

10 DE PARTICULA αν sunt de quibus etsi non constat nobis, tamen esse ea potius, quam non esse credimus. Postrema sunt probabiliarquae sinit ea, quae mirum foret si non essent, quia rati , nem, quare esse debeant, idoneam videmus. Eadem veri,

omnia etiam modos quosdam habent, qui sinu duo positi in eo, quod aut ad ipsam lanium cognationem loquentis, aut ad res, de qua sermo est, aliquam conditionem rese runtur. Ei ille quidem modus, qui ad loquentis culi

linit et spectat, complectitur possibilia et veri similia, de quibus quis nihil amplius, quam te alteris se ambigere de alteris opitiari significat. Alter autem molius fortuita iprobabilia continet, quibus ii ipsis est aliquid, quare sint aut fiant, sed illud in alteris ignotum, notum autem in a

teris. Itaque gradu haec ita se excipiunt, ut possibilibusserinita, fortuitis verisimilia, veri sintilibus probabilia su cedani modi autem hanc iubent distributionem seri, ut possibili et verisimilia fortuitis ei probabilibus opponantur, possibilium autem ad verisimilia eadem si comparatio,

quae fortuitorum ad probabilia Singuli horum sua destinata sunt vocabula ac possibilibus quidem et verisimilitius adverbia isως et που fortuitis autem et probalii litius Particulae αν sive κεν et τε Considerabimus haec ita,

ut in singulis etiam id, quod iis oppositum est, respici mus quod e minus negligi convenit, quo maior est horum discriminum subtilitas. Ac putabilibus indicandis inservii σως, Orsuam,

Germanice melleiμι quod es coniicientis, sed non sese iis Ei adverbio oppositum est verbum nudum sine

particula, tuo linpliciter Veritas rei indicatur. Verisimilibus autem significandis adhibetur nos, fortasse. Dohi quod est opinantis, sed non Rirmantis.

Daque ei opposita sunt, et δ' quibus utitur, qui iam non opinari se, sed credere atque considere ammat. Fortuita notantur particulis ἄν vel κε, quae Latine plerumque non possunt exprimi, sed si quae Latina particula ad propriam earum vim quodammodo accedit, si ea forte Germani aptiorem habemus particulam emta, sed non tamen ubique satis accommodatam. Est autem si et xi sumentis