Opuscula

31쪽

satur. Vt in tempore apud Homeritin Od. Is . b. I s co Ias νυκτας δ' άλλυεσκεν.Μala in his loris postrema missi editio καὶ praebeti vide haeserum in praelati ad Iuliani orati in Constanti, XVIR de hoc usu particulae ἄν disserentem. De re saepius facta

ditum κεν noti quotidie telam texuisse Penelopam significat, sed plerumque, ut forte ei libebati Dubiae auctoritatis hoc est Iliad. z32. ἄλλω δ εν στῆθεσσι τιθι νοον ευρυοπα Ζευς ἐσθλοπι του δε τε πολλοὶ παυρίσκοντ' αν ρωποι ' καί τε πολέας ἐσάωσε, μάλιστα δή, αυτος νεγνω. Vetus haec et agnita a grammaticis scriptura est, quoriam fuerunt, qui καυτος Pr καὶ αυτος dictum utarent, alii autem κε abundare dixerunt utrique male. Sed mori Poetae convenientius est δε τε. Non diversum est, quod

legitur Od. s. 260. καὶ νὼρ ρωας φασὶ μαχητὰς μ/ιεναι ανδρος,

η μει ακοντιστάς, mi δε ρυτῆρας, ιστων, rauco τ' ωκυποδω ι επιβητορας, ι κε ταχεσφῆκριναν μέγα νεῖκος οριομου πολέμοιο.Verba sunt lyssis ad Troiam profecturi, qui etsi laries perlitheri Troianos ait, tamen non videtur bella novisse, quae ab iis feliciter gesta esse dicer t. sed hoc tantum velle, viros fortes facile posse quamvis magnum bellum Profligare. Itaque hoc quoque in loco poetam oris dedisse non dubium esse puto. Apertiora haec sunt Sophoclis in Philocleiam 289. προς δε του γ', ο μοι βάλοι νευροσπαδης ἄτρακτος, αυτος ἀ- άλας εἰλνομην δυστηνος ἐξελκων πόδα στρος τουτ' ἀπιδεῖτ' ἐδει τι καὶποτον λαβεῖν,

32쪽

, 48 950. I 022. q. I354. v. 506. 520. ubi alia lex Boinckius; I288 Pac. 2I3.2IT. 6 I. 643. Lam. 50s. ubi non habet Branchius 510 seqq. 51τ seqq. Lurian. Necyomani a T. I. p. 465 Piscat. II. 12 T. I. p. 5as

Philopsevd. 35. . III p. 6I seqq. Encom. Demosth. 39. T. III. p. 520. ubi nemo non videat interpungendum esse, ιάτην, ειπεν αν, ἐπρεσβευσαμ εν Herodotus I. 196. ooο di του δῆμου ἔσκον επι γαμοι, υτοι δε ιδεος μἐνουειν ἐδέοντο χρηστου , οἱ δ' ἄν χρήματά τε αin στας παρθένους λάμβανον δεος γαρ δὴ ἐξέλθοι ὀ κῆρυξ πωλέων τῶ ευειδεστάτας - παρθένων, ἀνίστη ἄν τῆν ἀφιορφεστάτην - τις αιτέων δειπηρος ' καὶ ταυτην ἀνεκήρυσσε, υς τις θέλει ἐλάχιστον χρυσίον λαβών, συνοικέειν αυτῆ' ἐς ο τετο ἐλάχιστον et πισταμέν ' προςεκε ετ ' τ δε ἄν χρυσίον ἐγένετο πλτων ευειδέων παρθένων. Solum hic ultiinum ἄν potest alioui dubitationi obnoxium esse, quum primo adspectu nihil iii illa sententia fortuiti insit. Ac vellem Iiber alisluis ciuisti Eherint. Defendi tamen potest ἄν. Nam quum illud certist,imum sit, aurum ex Pretio Pro Venustioribus accepi datum esse,

aperum est, si non ad verbum ἐγένετο, sed ad nomen χρυσίον esse reserendum, idque etiam collocationi pari culae coiiventi quuntum asorie auri erui e venustis-rum pretio eam coissectam Nempe accipere illinii alia

33쪽

LIB. IV CUL T. 23 quid auri certum erat; quantum autem acciperet, Ortuitum.

Eadem raso in multa alia exen pia quadrat ut in illud, quod ex Sophocle apposui εἶτα πυρών ου παρῆν, et in Aristophanis quem adscripsi locum. Nam ea saepissime est nominis et verbi conitineso, ut quod fortuitum in sententia inest, ab nomine demum ad verbum transeat. Dem in nes in Conon p. 12M ,-- Reia. οὐ δειπνοποιει- σθαι τοι ἄλλοις ραν συμβαίνοι, ταυτο α ν δ' ἐπα-ρF-- ουτοι Gesan Encom. Demosili. 24. T. Ili p. 500 de Proteor το γενο/ιενον ὁ φασιν αυτον γενέσθαι,

ατθις αλπινδε μορφῆς ἐπειςάκτου Πρωτε γενεο 'αι. Omnino autem nillil illa particulae αν usu frequentius. Herodotus III. II s. η δέ, i mos Ἀνταφερνεος φοιτέουσα ἐπι τας θυρας του βασιλεως, κλαίεσκε, καὶ ἁδυρετο. Siem Ius IILII. I S. IV. 200. VILIII. et cum verbis frequentativis L IT . IV. 42. 8. 130. Plato Apol

2, 28 4, 17. Aliquid dubitationis admittit Aristophanis lacus in Pace, 69. ἔπειτα λεπτὰ κλιμάκια ποιουμενος προς ταυτ' ἀνηριχει ἄν εἰς τον ουρανον,εως ξονετρίβη τῆς κεφαλῆς καταρρυείς.

Nam etsi ἄν non solum iii Aristophanis libris, sed etiam apud Eum Μ Ρ. 99, 29 et Suidam, ἀναρριχύσθαι in venitur, tamen Umologiim Gud. p. 52, 54 et Orion p. 62I, 38 τον omittunt, Suidas autem ii V. ἀνερριχῶντο et Philemon in I exico p. 14s. atque ex eo Favorinus habent ἀνερριχῶτ ῶν προς τον ουρανον. Quare vel ἀν=ηρι- χἄτ ἄνω προς τρανον, vel, quod malim ἀνηριχἄτ' ἄνω -ον ουρανον scribendum videtur. Saepe laxiuitum illud, quod Per particulas αν et κεν

34쪽

significatur, non in tempore, sed in iis, qui secerunt aliquid, Positum est. legitur hodie Iliad. x. 369.

At quis vel mediocriter in Homero versatus haec semipNam primo καὶ ei languidis te, ei contra morem Poetae adiectum est. Quod ubi sic poni videtur, ut paullo ante v. 364 et Iliad. α 249 ibi τλ καἱ του καὶ non sunt Pronomina relativa, sed demonstrativa, neque και sic adn ciendae gelatentiae caussa, sed alio fine adiectum est. Deinde nusquam Homerus ειδος γητον dixit rati forte quis ita accipiat d. e. Izz. quo tamen loco non minus, quam in

caeteris, Iliad. 87-228. O. 376. h. Apoll. 198 homo Potius ipse εἴδος ἀγητος dicitur. Vera scriptura praefixa est scholis est in vis ubi non, ut Hemus reseri, οι καί sed οι, έ scriptum est. Hinc locum illum sic esse in

Ἀκτορα Particula illa hic ita rem saepius factam significat. Iit non tam ad ea, quae deinceps, quam ad id, quod a pluribus simul, aliis atque aliis sacrum sit, reseratur. Eadem ratio est verborum frequeniativorum ειπεσκεν et Ουτ σασκεν illo in loco. Caelerum nemo non videt, particulam κέ non ad prono iis, sed ad Velinum pertinere. Nam si pronomen demonstrativum substituas, recte dices, ουτοι δέ ἔχ' - σαντο κε. Simillimus est Platonis locus in pol Socr. P. IS. C. επειτα εἰσιν Ουτοι oi κατηγοροι πολλοὶ καὶ πολυν ῆδη χ λόνεον κατηγορζκοτες, ετ δε καὶ ἐν ταυτη τῆν ita κία λεγοντες π9ος υμας, ἐν ἡ ἀν μάλιστα επι 3τευσατε, παiδες Oντες, ενιοι υμον καὶ μειρακια, τεχνος ρ μην ηιπιπορουντες απολογουμένου-υδενος Dem uim nes de corona p. 301, Is αλλ' osito ουθεὶς mu ποτε του- των διαπαντος εδωκεν ἐαυτον εi ουειν τῆ πολιι, ἀλλ'

35쪽

LIB. I. CAP. z. 25αν ἔγραψεν Andocides de myster. P. 3. ubi Be kem p. 146 particulani uncis inclusu: ου γαρ ἔστινίοις πωποτετμῶν παριών τὴν οικίαν τῆ ῆριετερα ανεμνησθοφίδω τι ii δημοσία κακον παθών υπ' ἐκείνων, οἱ πλείστας si ἐν Grρατ ποσαντες τρατηγιας πολλἀ τροπαια των πολεμίων και κατα γῆν καὶ κατα θαλατταν μιν ἀπέδειξαν, πλείστας di ἀλλας αρχάς ἄρξαντες καὶ χρηματα διαχειρίσαντες τὰ μέτερα ουδἐ ἄν πώποτε Dφλον. Id nos diceremus, die nichie ischiadiimur n. Rariora sunt exempla, in quibus neque in tempore, neque in personis, sed in ipso facis aliquid fortuiti est. II merus Od. d. 546.

ργα μιν ζωον γε κιχήσεαι, I κεν 'ορέστης

κτεise no φθάριενος , συ δε κεν τάφου ἀντιβολησαις. Νο diceremus, ster es hi inne is est ictoinet Nemo reprehenderet, si ibi putii legeretur. Sed agni tum ui etiam si antiquis interpretibus. Quae hactenim attulimus, ita erant comparata ui αν particula per se sola vel esse constructa cum indicativo praeteris, vel posset cum eo cons cia exi sinari. Sed est aliud genus loquemili, in quo ea particula non est Perge constructa cum verbo, sed pertinet ad vocem conditionis significantem, quales sunt εἰ, taliaeque. Od. βέλτερον Mn αυτή περ εποιχομένη ποσιν ευρο ἄλλοθεν melius est, si forte ipsisnu maritum quaesivis. Os hic quoque emur. Nam senientia conditionalis, ubi incerti quid est in conditione, facile adminit istam particulam. Itaque videntur id etiam Dorienses esse imitas. Incerius Pythagoreus apud Gallum . αυτίκα, κατηγορεις

36쪽

DE PARTICVLca, αρα. Deberet ad hoc genus resem hoc Aristophauis in αικ' Ita ἀμντωνδρες ἀναπεφλασμένως.

Et pertinet sane huc, nisi quod de re non facta accipiet dum est. Nam recte Elinsteius, δεινά τῶν ἐπεπονθυιες, nisi quod fortasse salius erat δειπα τῶν πεπονθεμες se ibi.

Sed illoc epicorum atqueDoriensium proprium Aseum vero non reperias in huiusmodi sententiis ἄν indicas volumiisse Legitur quidem in quibusdam libris apud AlmsisPhanem uti II52. ως τ' ἀποφυγοις ἀνήντιν ' ἄν βουλη δίκην - κε ιιάρτυρα παρῆσαν, τ ἐδανειζομην;

Σα πολλῆγε μελλον, κἀν παρῆσαν χίλιοι.

sed non dubitandum quin vera sititerorumque et meliorum librorum seriptura, κἀν παρωσι, quae tamen est Simplicius interpretanda, quam visum est Reifigi Ρ. Io l. Nam καν παρωσι dici Socrates, quia etiam illa, ς τ' ἀποφυγοις ἄν ῆντιν' ἄν βουλη δίκην, de praesente vel suturo dixit. In L suis. 1025. qui scribeiadum censuerunt. κἄν με μη λυπεις, θω σου αὐτοδε ὀ θηρίον τουπι τε φθαλμῆ Uosis ἐξεiλον ἄν, ο νυν ενι, decem sunt eo, quod amisius sequitur. Recte vero libri ἄν με μη λοπνς. Minuitus emere αν, i. e. ἐάν, ill tum in Dem in prooem p. 451, 18 ubi non dubium est quin scribi debeat: υτ ῶν εἰ μοι, δέοντα ἐδοκεῖτε προαιέδεισθαι, παρῆλθον, περίεργον iro υμενος τοῖς ἀφ'

αυτων ἁ χρη ποιουσι λεγειν, υτ ῶν εἰ του ναντίον. Alia quaedam huius generis non abhorrent a communi

usu Herodotus III. 150. τας ιυντερας ἐξελόντες, γυναλα χστος μίαν προςεξαιρέετο τῆν ἄν ἐβουλετο δε των τού οἰκφών. in aliquot codd. iique recte: nam in aliis per grammaticos deleta videtur particula. Disserentia, nifesta est: nam την ἐβουλετο esselem' -- --αι; τἐ, υν ἐφ tuis est, quam forte οἶμαι, sive mavis, quamcumque volabat. Haec in Praesens tempus Ianslata,

37쪽

LIB. I. CAP. alterum sic est dicendimi, προρεξαιρδεται i βουλεται, alterum προρεξαιρειτὰ ii αν βουληται. iacuinus Dial. mori. IX. 2. T. I. p. 36I. καὶ μακάριος se αφων, οντινα

α και μόνον προαβλεψα. Idem in Demon. O. T. Raas, 18 πλέον οὐ ἔλαττον ἔχαιρε συνων ωοις --των, μονοις ἐξιστάμενος οποσοι, ἐδόκουν αυτω πέρτην τῆς 'εραπείας ἐλπἱδα hau αρτάνειν. is quidem in duobus exemplis potuerat ellain optativus, sed omisso ἄν,

poni. Sic etiam in hoc Antiphoniis loco p. 68, 85. g. II. ἔπειτα τον χορον συνέλεξα ός ἐδυνάμην ἄριστα, ouτε ζ νυώσας ουδένα, υτε ἐνέχυρα βία φέρων, ἀπεχθανοιμενος ουδενί, ἀλλ' πυρών ῆδιστα καὶ ἐπιτηδειοτατα ἀμφοτέροις ἐγίγνετο, ἐγώ μιν ἐκέ- ον ιιῆγουμην, οι δ' ἐκοντα και βουλομενοι μεμπον Persesne ad hoc constructionis gemis etiam Demosuimus lacus

p. II . HL ἱδ δε τῆ παρακλήσει χρησάμενοι περι

εἶναι, ἐγω δἐ πεκλείσθην του oro τυχὲμ περ ἔνάδικουμαι, υτοι δέ, κοραθελ τὸ νευδῆ μεμαρτυρη--τες καιτοι τό γ' ἐναντίον ώοντο τουτου. Illi vero,Pr---- praetextu usi, de testament testi sunt eo modo, quo uesti e vince hoc patris testatum esse crede re, ego ararem is orando causa mea excludi Ubisum, ipsi De -- citia testuti esse, prehenderentur utqui contrarium speri, M. Illa enim oti τοι δε, Iuc voce paullum subsisti orator quoρα- θεiεν, φευδῆ αμααρτυρηκοτε ironice dicta esse Patet. Apud Herodotuni vero quod 1. 108 in quibusdam libris scriptum est, λάβε τον ἀν Μανδάνη ἔτεκε παῖδα, ita de mum a soloecismi reprehensione quis liberet, si contendat veritum esse Mityagen ne forte andane gemellos esset aut tergeminos enixa. At id vix erit cui probetur reci que codd. Plerique miliunt ri Ossenda fortasse H quem αν etiam apud Lucianum ui . 5. . i. p. 181 ταυταγάρ τοι νέοις ώς ἄν εἶπον παιδίοις οιδ ει νουν ἐλθειν

δυνατα φαίνεται. Nam omnemoraverat Paullo ante ἀ

38쪽

m DE PARTICULA ανταια. Sed non est cur liscipliceat ista locutio, uilis hie sensus est, ois Οὐ- υν ιος εἶπον τεγις οισι παιδίοις.

N αν cum indicativo futuri.

Pergimus ad αν cum suturo coniunctum, qua constructioile, quamvis improl alti grammaticis, epici eteres usi sunt saepissime, quum quidem aliquid soriuiti inesse rei niturae indicandum uiarunt. Sed i Eque Iaatinis neque

Germanis particula est, quae in imo genere ubique iraecae particulae vim exprimat

Nihilominus percipi Hus potestas ubique postin Via dissicilio Unis ineleiani, quod Odyss. - 80 legitur, id Germanice dicas in Mu inris in Psaon. Quod

quid sit si accuratius quaeras, apparet, SenSum SSe, i

δωσε οπτομέναι καὶ σὴν κεκλῆσθαι ακοιτιν. Non est enim haec oratio simpliciter et sine conditione pro- miliensis, sed aliquam adiicientis dubitationem, si scilicet alteri placeat. Cuiusmodi in lacis apertum si non Ρο- tuisse τι poni, quod ea quodammodo an nanus id, quod fieri consentaneum est. Apertior est rei lariuilae significali in his verbis, Iliad. α Ias. ο δέ κεν κεχολ ύσεται, ν κεν ωμαι Alia exempla vide vers. 523 δ. I 6. 260. θ. 404. . 6I. 386. ubiciatne quibusdani optati u placuit, eumque iupostrema editione posuit minus. e. 239. o. 2II. p. 515. x. 42. Od. 80 753. n. 297. ρ. 540. . 558. h. Ven. IV. Et αν, Miad. r. 66. αυτον δ' αν πύματον με κυνες πρωτησι ovρησιν

39쪽

LIB. I. CAP. S. D

Vide vers. 49 et 488. Od. o. 240 λ 327. 5I6. Non minus saepe, cum suturo has particulas adsciscae Iliad. α IT . παρ' ἔμοιγε καἰάλλοι, οι κέ με τιμήσουσι. Uido β 229. 155 29τ 226. i. 2 I. Od. e. 36. IUS. 432 E 438. Et οτε atque οπότε Iliad. v. 335. αin αναχωρῆσαι με κεν συμβλήσεαι atlas. Quod nos dicimus, avenietiva. Od. 282. νευσωμέν τοι ἐγώ κεφαλῆ.Quo loco in veriendo mitimidum κέν Sic etiam Iliad. 7 340. μ' ει πρὶν αποπατε τεον μένος ὐπώποτ' αν δῆ φθέγξομ' ἐγιλώχουσα, τοτε σχειν ἀκάματον πυρ. sic quidem φθέγξορια dubium, futurimine sit an contu

etivus. Cum ει coniunctum κἐν rursum Per oen erem,

vus est. Saepi me vero, ubi, signiscat an, ut Od. o. 523 π. 23ου. s. 29. s. 26 . Tum etiam εiςοκε, d ss. θ. 3IT

αλλά- φ- δολος καὶ δεσμος ἐριγι, ειωκε μοι μάλα πάντα πατ i ἀποδώσει δεδνα.

Itaque lariasse etiam ποιήσομαι Iliad. 409 non coniun clivus , sed futurum est. Talia non reperias apud illas scriptores, qui sermone iam magis si illi usi sunt diserieque μνήσω ἄν in m laecismi numeratum ab Luciano in Pseudologista c. a. T. III p. 555. Coniungere quidem hos quoque ἄν cum

laturo quidain existimarunt quorum aliquos, qui tamen satis leviter hanc rem attigerunt, citavit Schaeserus ad

40쪽

aeg. Cor. Ρ. 66. Mininavit tamen eosdem Assius ad Pi Mnem de Lem. p. 358 Addi possunt Coines ad Is rip. 155. et Lobeckius ad Phryn. p. et33 seq. Sed rectus

comimon abi iniuriaeuid niis ad Platonis Phaddon. p. 22.e Werserus in Actis Monac. I. p. 103. 248. 252. Quibus

miper accessit Reisi eiu in cOmnielitatione ite 3antu, laci P. 99. Si si liuim ill amnituri in dii xi K M t, articula illaveritaieni rei extolli potius, lil;illa Pylimi fieri non potuit, quin Proferret, quae Vereor ut multis 3ersuadeat Indicabo

primunt aliquo locos adiectione particulae vel ab librariis vela crities depravat . Arist. Acti. 392. M. 832. I sistri 5 2. dequi loco videt istium p. Isti ei in Conieci p. Iar. 388 ad nos ad Oed Gl. I 54. Platon Phaedri p. 231. D. Antiphoni. p. 34. 674. Reia. Apud Isocratem quae

me inpla exstant quum in cod. Vrbin omnia sublat: sint mihitari pol si in id granuIIalicis acceptum feramus, Prae si istin tium codex ille ipsas exhibeat sub Hiriptiones eorum. qui orationes istas recognoverilit vi te Belucer editionem

p. 15. 3L 277. 297 312 40 I. Sed utcumque illi gram- . maiici pro suo arbitilio refinxerint Isocratem, iamen quibus dam salieni in locis librorum fide expulisse istam consim-ctionem videntur, ui in Areop. 35. g. 89 p. 211. 24 Lang. ei in Trapez. 21. g. 51 p. 528. 639hubi in se bis γνώσεσθε α cod. Vin omitti particulam, quae ide

it: luerit si quaeris, veri imillimun is t. lirilia CDnsueto errore eXarnium CSSet γν tisah Gθαι SuPra Ruti in ut Scriptum inde conssalum esse, iit σεσθαι αν. Omnino autem vix ullus est scriptor, in quo non aliquando αν librariorum e rore vel inscitia cum futuro constructum reperiatur.

Quibusdam vero in locis non tantum tribuerim mucin-Hias grammaticorum, ut iis sicubi ἄν cum suturo consori ium correxisse videantur, continuo assentiendum putem. Est autem duplex ratio, qua ἄν cum uium coniungit

Sit, una, quum Vere construitur cum illa verbi forma altera, quum consociatui tu idem raticula futuro, Sed non ut construet cum eo lincenda Mil. Dicatur primo de ea quae Vere ponetirueti a Til Pnda

est nihil obstare, quin particula ἄν in narrat ne res