장음표시 사용
11쪽
Veram prisci Iuris ans quitatumque ad hanc iasque diem ineognitarum
DE Lestibus populi Romani. CAP. I. De Privile iis sublatis. II.
De Patria potestate. III. De Prisco ratronatus Iure De sumptibus Funerum , & iure S pulchrorum. xv. De Manei pationibus. XVI. De in Ius vocando. IV. De Usucapionibus. x VII. v. De Testamentis Y VIII De Prisco Iure vindiciarmir. VI. De Successionibus ab intestato. XIX. De connubici Patrum MDe Nexis. VIII. De Divortiis. xi. De Vindici hus. IX. De Tiano iuncto. x XII. De Testibus . X. De . Frupum excantationibus. XXIII. De eius cui Testimonium defuit obva- De Damno dato. XXIV.
XI. De Iniuriis,& famosis libellis. XXV. De Tutelis. H. De Furtis. XXVI. De Curatori bus suriosi vel prodisti. IIII. De publicis Iudiciis, & cam Servitutibus itineris, actus, dc viae. XXVII. pitalibus .
XIV. Μil cellanea quae iam . .
R NOVO sENSU IN HOC LIBELLO DECLARANTUR.
L. I 8. tignum de rei vind. 4s T. 7. eum in suo de acquiri rer. dom. Os
z. I. Re trano iuncto. ' ' ibid.L. 2. de signo iuncto. 46T. D da injuriis. so Ex Codice .
12쪽
oru Lus Romanus ut legem ferre , siclmem an traluare, &abrogare potuit. A notiquabat legem, q. st non perferebatur . Quo sensu antiqua.
tam suisse Tribuniciam rogationem de Veios commugrando , scripsi libro quinto Livius. Postquam enim Tribuni plebem assi.
duis concionibus agitassent, ut relictis Romanae civitatis ruinis , in v bem paratam Uejos transmigrarent , tandem antiqtiata, inquit Livius, ει iusmodi lege , ωνιι aedificari coepta est. Quae autem semel perlata iterum tollebatur . lex illa abrogari dicebatur . Lex, inquit Ulpianus, regatur, ides, fortur, a- abrogatur id es, ρνών lex tollituν. Et hujus quidem abrogationis ea fuit auctoritas, ut novis I gibus antiquae abrogatae cederent, quem admodum Varro testatus est lib. 8. delingua Latina. n non, inquit, saepe
cero quoque ad Atticum lib. 3. auctor est, nunquam esse obtervatas sancti
nes earum legum, quae abrogarentur .
bani si id esset, inquit, μι diregarii pisseι, nec ne enim ulla lex ess , quae non se saepiat docuIυιe abrogati
n s. Caeterum unde jus illud ortumst, ut veteres leges. abrogatae noviscedant, dc nunquam OMerventur sa ctiones earum legum, quae abrogaren
tur, exposuit Livius. Legis enim cujusdam Decemviralis libro septimo me minit, eujus hae r fuisse verba videm
Tu ΜQUE ESTO . Ad quam legem Misus est auctor ad Herennium libro laeundo respexisse, quum eam defetiationem tenuem esse contenderet, qua
ostenditur id factum esse, quod ea lese lanciat, eui legi abrreatum , vel dein rogatum sit: id quod posteriori lege sancitum sit, esse neglectum . Nimiis rum quia illud demum ius, & ratum erat, ut ajunt. Decemviri, quod postremum populus iusserat. Proinde si
nova lege vetus esset abrogata sanctio, legi novae lex vetus omnino cedebat. Nec quidem in legum abrogationibus dumtaxat locum lex ista Decemviralis habuit, verumetiam si cui legi dero. gatum , subrogatu in , aut obrogaturnesset. Deνogarων legi, auctore in fragmentis Ulpiano, eum ρνimae legis pars
13쪽
trahere es brogatur, cum aliquid primae legi adjicitur: Obrogatur deni que , quum mutatur aliquid ex prima lege. Ergo quodcunque populus abrogando, derogando, subrogando,& o
rogando postremum jusserat, id jus
ratumque crat . Quod autem Paulus contendit , esse nο na ut priori Fletes ad posteriores trabantur. cap.
de legibus hoc ad Iegum abrogationeS non pertinet, verum tunc locum habebat , si cui legi veteri aliqua sanis ctione nova derogatum, subrobatem, aut obrogatum esset, tunc enim lex vetus ex nova lege sic dependebat, ut haec sine illa, & e contra, in usu esse, aut in judiciis versari nulla rati ne posset e id quod auctore ad Here nium demonstravimus - '
CAPUT II. 'De privitiatis sublatis.
A Lio sensis Decemviri, alio item
Iurisconsulti privilegia sunt lν terpretati . Illi quidem omnes illas aeges privilegiorum nomine complexi sunt, quae in privatos homines sermbantur et cum e contrario legis ea vis semper esset, ut ad omnes pertineret.
Iureconsulti vero jus illud singulare privilegium appellarunt , quod manifesta,& evidens aequitatis ratio , contra vulgaris, iuris communis regulas, aliquando cogit indulgeri Decemviri nulla admittunt privilegia: Iureconsulti ea requiri non dissimulant. Nec enim comitiis centuriatis aliqua irrogari privilegia passi sunt Decemviri. Expresse enim pro domo sua testatus est apud Ponistifices Cicero, vetare leges sacratall, veta. re L 2. tabulas, Ieges privatis hominibus irrogari. id esse enim privilegium, ne minem unquam tulisse; nihil esse cra.
delius, nihil pereiciosus, nihil quod
minus Romana civitas serre possit. Idem Cicero hujus legis verba libro 3. de Iegibus hunc in modum refert et
quia in itidem tabulis hujusmodi caput sequitur : De eapite ei s nise per
max mum comitiatum ne ferunt o. Inde
quidam statim ratiocinati sunt, priviis legia per comitiatum maximum irro. gari potuisse: quo nihil potest ab Odius dici, praesertim cum eodem ialoco Cicero leges hasce duas praeclarissimas de duodecim tabulis translatas scribat, earumque alteram privilegia tollere , alteram de capite civis rogari nisi maximo comitiata vetare .γα quem movear, quod in eodem de te. sibus lib. 3- dixerit expresse Cicero, ferri de fingulis nisi centuriatis comitiis, Decemviros noluisse. Illud enim non ad privilegia, sed ad rogationem de capite Romani civis omnino pertiis meto Vetant, inquit, privilegia irrogari , hoc est , in privatos homines leges ferri. vetant. inquit, de capite civis nisi per maximum comitiatum ferri . hoc est , de singulis. Igitur priavi Iegium omne secundum Decemviros injustum est.& improbum, & idcirco nec irrogandum: secundum Iureconsulistos vero probum , injustum, ac saepe necessarium: qualia Dot, creditorum
privilegia , privilegium fisci , & id
De patria potestate. STtPULA Tio quatenus conventio est, juris non civilis tantum , sed etis iam gentium est: quatenus contractus juris civilis est, non gentium. Test mentam quatenus suprema voluntas defi4
14쪽
definitur, iuris tam gentium est, quam
civilis: quatenus vero justa voluntas. juris civilis est , non sentium. Sie quoque patria potestas, ruris civilis,
ic gentium est , di est quoque iuris
ei vilis tantum . Est quidem iuris ei. vilis, & gentium ratione potestatis , quia omnibus luκ gentibus innatum est, & ab iis observatur, ut filius in sui patris sit potestate, Q. a. de justiistia , & jure . Est vero iuris civilis tantum , quia ex iustis nuptiis, quasnli cives Romani contrahunt, ea se constat, ut jure civili plurima patri concessa sint, quae gentium iure eidem
non conceduntur. Ideoque ius potest
iis , quod soli cives Romani liberos habent, jus dicitur proprium civium Romanorum, e. 3. de his qui sint sui., x. instit. de patr. potest. Neque
enim peregrinus civem Romanum, Nee civis Romanus peregrinum in potin
te habere potest. Et idcirco si patri, vel filio aqua, & igni interdictum es.set, patria hujusmodi potestas tollebatur: siquidem is cui aqua, di igni interdi.
Hum erat, peregrinus fiebat, auctore in fragmentis Ulpiano, tit. Io. Eoque respexisse omnino visus est libro decimo epistolarum Plinius ab Imperatore Trajano Chrysippo cuidam ejusque uxori civitatem stulans. Rogo influit , ut 'pinquis ejus des civisorem Chυδεν Mibridatis , εικεν - cri fini orarentea Epigoni . Dem Iibeνis
dati, a isa fur in patris potesate, N iis in liberios semetuν ius patron stum. Illud autem ius potestatis, quod eum reliquis gentibus cives Romani habent commune, ad jus non selum ei vile, sed etiam gentium referri deis bet. Idque inter caeteros aperte test tus est idem Plinius, de haereditatum vigesima disserens in Panegyrico. Tu quidem , inquit, Hylam exrapti frem remomissi, se modo Ular in paν is potestare fuisseret .multus opinor vim te
gemque natura, quae semper in ditione
parentum esse ιiberos iussit. Et hoe ilis lud est , quod hune in modum Ciceis in seribit. lib. 3. Ume. Maiores attud
le debet esse. Jus autem potestatis, quod. proprium civium Romanorum dicitur, inde ab ipso Romanae civitatis aexorisino trahit originem .. 'Temporibus Gquidem Romuli, omnis etiam mecis
in filium patri iure civili auctoritas
indulgebatur: majorque concessa patri in filium potestas fuit, quam domino in servum. Servus enim venditus , deit de libertatem adeptus, sui juris fiebat. Filius vero a patre venditus, s libreferet, rursus in patris potestatem reis digebatur, di post tertiam demam venis ditionem eximebatur e potestate, ut auctor est Dionysius lib. secundo. Prois
inde s quid commitisset filius , quod
castigationem , aut etiam severiorem aliquam requireret animadversionem ,
castigandi di iη filium animadverten di , omnem patri permisit Romulus
potestatem: adeo ut occidere, vende
re, in exilium mittere, aliisque suppliciis filium pro arbitratu assicere pater sins fraude potuerit. Nec quidem videri potest Romulus tyranniisdem , aut carnificinam aliquam parenotum iure injustam tollerasse , ut imis peritis quibusdam persuasum esse inotelligo, verum scelera filiorum justis
parentum decretis vindicari voluisse. Haec cum ita sint, videamus quo sensu accipi debeat, quod e ult. C. de pati potest. hunc in modum Constam tinus scribit e Libertati a maioνibus tantum kmpensum es, ut patribus quia bus jus vitae ἰο ιiberes, neeisque pote-βas olim erat permissa , liberta- eria
15쪽
rra Mae IIceret. Nonne qui filium vendit, libertatem eripit . Si pater , qui filium vendit, eriperet libertatem filio, utique filius manumissus non ingenuus, sed ut reliqui fervi liberti.
nus esticeretur. Libeνιatem autem ρνο genu irate accipi, non es novum . cap. m. de lib. causia. c. 2I. de stat. hom.
Permiserunt itaque majores a patribus filios vendi, & in servitutem redigi, salva tamen libertatis, hoc est, sutinterpretari videtur Iulius Paul. lib. sent. tit. I. in princ.ὶ ingenuitatis praeis rogativa, sic ut manumissi inter ingenuos censeantur, non autem inter liberistinos. Sed an postliminium habeant Pos liminium habere filium a patre
venditum , negat aperte Cicero de Crat. libro I. Memoria enim proditiam esse, ait, quim pater suus , am PFutiis vendidisset, aus pater patratus deis
didisset , ei nullum eo positiminium . aeterum an ius illud potestatis scrupta lege proditum sit , an vero sine lege dubitat Dionysius. Nobis aliis quando placebat expressa quadam Romuli constitutione illud fuisse in tr
cictum sed in contrarium me vocat
Ulpiani sententia; qui jus istud pote.
satis moribus receptum fuisse arbitratus est, cap. 8. de stat. homin. Scribit etiam Pomponius, in initio Romanae civitatis populum sne certa .lege , sine iure certo pinnum agere instituisse , cap. a. in princ. de orig. jur. Proi de hujusmodi iure incerto jus patriae potestatis suisse receptum , quam per certam aliquam legem Regiam est vexis milius. R autem jus istud pol statis ante exactos Reges in uia κωmae desierit esse , videamus. Numa Pompilius omne jus vendendi filios, connubio parentum consensu junctos , parentibus, si Dionysio credimus, expressa lege ademit. Nec quidem jus vendendi
hujusmodi filios duntaxat, sed etiam
animadversionis Numam ademisse parentibus omnino mihi persuaderem , nisi expresse scriptisset Livius, cum de provocatione Horatii, qui propriam sororem interemerat , ad populum certabatur, motos tunc fuisse homines in eo judicio, maxime P. Horatio patre proclamante, se filiam jure caesam judicare, seque ni ita edet, patrio jure. in filium animadversurum suisse. Unde statim conjeci , jus in filios animadvertendi necdum Tullii Hostilii,
qui tunc regnabat, temporibus aden plum parentibus suisse. Porro non mulato post Hostilium , Servius Tullius Tarquinii suceessor, legem tulit, qua
filium parentes verberantem, Divis p rentum sacrum esse voluit. Et quia hujusmodi lacinus jure potestatis p triae a parentibus vindicari Servius nonrmisit. s non parentibus omne inios animadvertendi jus eo tempore ademptum suisse videatur, L Item patriae potestatis jure salvo, tantae impietatis auctores filios se Rex voluit puniri ut a quovis impune pollento cidi. Verba legis haee sunt: SI PUER
PARENTEM VERBERAR IT , AST OL. LE PLORASSIT PARENTES , PUER DI IS PARENTUM SACER ESTO.
auctore Festo lib. I 4. inae Im etiam Virgilio nota fuit: ait enim libro sni. to , apud inseros puniri quibus . .
Scribit idem Festus ut hane legem
obiter explicemus 3 plorassit parentem, idem esse quod clamarit . Sed quia qui proquiritant , qui jubilant etiam clamant, videamus quid inter proquiis ritare , jubilare, & parentes plorare intersit. Varro scribit libro quinto , de lingua Latina qui fidem Quiritium clamans implorat eum dici proquiri. tare : & ut quiritate urbanorum , sic Diuitiaco by Corale
16쪽
- ivbIlare rusticorum esse. Simili modo qui parens, parentum implorabat auxilium , parentes plorare dicebatur . Solebat autem is cui vis aliqua fiebat ,s quidem ruri ageret, jubitare: sin vero in Romana civitate, & civis esset,
proviritare . Unde illud Terentii in Adelph. Ooecis populares seno m*era, atquε
Quo spectat etiam Plauti illud in Curcul.
ia denique, parens esset qui a filio vim
pateretur, parens parentes plorabat, hoc est, conelamabat , & Divis parentum sacer erat filius, hoc est, ejus facinus conclamatis parentibus Divis paren. tum sic devovebatur, ut filius a quovis sine fraude posset occidi , & qui
eum occidisset, parricidii non damna. retur. .aia quidem lege Regia usi non sunt Romani perpetuo . Scribit enim
pietatem pertinena , pro modo ejus vim
dicas , cap. I. de obseq. paren . di patron. praest. . Potestatis itaque pM triae jus , quo impune filios vendere,& occidere parentibus omnino erat liberum , an e exactos Reges , nisi me uehementer coniectura sallit, in usu esse desiit. Quamvis interim inficiari non possim , Decemviros in quartam suarum legum tabulam eum quoque mo rem retulisse, quo non nisi pose tertiam venditionem patris potessare filias tib νἐ e ι νMemtim , idque Dionysium seripsisse libro secundo . Uerum eam fuisse Decemvirorum intentionem, ut
veterem, & incertam illam vendendi filios consuetudinem, quae Romuli temporibus in usu erat, nova lege confir. inare utituerint, mihi nequaquam peros deo. Dicam itaque quod sentio libere. Romuli temporibus post tertiam demum venditionem filius potestate patria liberabatur , & sui juris fiebat . Voluerunt quoque Decemviri, post te tiam demum venditionem filios sui ju ris fieri . Sed diversa ratione. Romuolus per venditiones tres veras tres Venis
ditiones intellexit. Decemviri vero ne jus antiquum penitus immutatum eum magistratu videretur , aliqua non Iogum dumtaxat , sed di morum vel rum superesse vestigia volueriint. Idemque tres illas venditiones, fine quibus e patris potestate filius more majorum non eximebatur, in suas tabulas retis.lerunt . Itaque filius ter mancipatus , ter manumissus, 3c more majorum, δέ
Iege Decemvirali sui juris egim fiebat. More majorum quidem . si ter vere mancipatus, ter vere munumissus fulsisset e lege vero Decemvirali fiebat sui juris filiussa milias emancipatione, hoc est, tribus imaginariis mane pationibus& manumissionibus. Libeνι, inquit Ulpianus in fragmentis tit. o. pare rem ρMessate tiberantων emancipatione , id est,
A pussea quam emancipati fueriar, main numisse sint . Per emancipationem a tem, imaginariam apud Ulpianum in. tet Iigi, non aliquam veram venditi nem, Cajus in suis institutionibus d monstrat lib. I. tit 6 Emancipatio, inquit Cajus, hoc es , momu traditio , quaedam semilitudo, vendisionis es . Et ad hujusmodi emancipationem legem hanc Decemviralem pertinuisse expresse testatus et, idem Ulpianus eod. tit. I Cum enim dixisset, filios patria pol state emane patione liberari, subjecit: Sed si us quidem ter mancipatus , rer
17쪽
FILIUΜ TER VENUNDA UlT, FILIUS A PATRE LIBER ESTO . Nec vero
dubitabit, quin haec interi relatio nostra verissima sit, qui satis emancipationum solemnia apud Cajum diligenter excusserit.
SCRisi et lib. II. Dionysius Romuislum patriciis plebeios commendas. se, optione cuique e vulgo data quem vellet patronum eligendi , more ab Atheniensibus repetito, & eam pauperum tutelam patronatum appellatam fuisse : julque patronatus cssiciis tum inde apud Romanos durantibus hujus. modi constitisse : nimirum ut patroni clientibus de jure responderent, cujus illi rudes erant, di ignari: absentium aeque atque praesentium '.curam gere. rent: adessent in judiciis. omnemque accusatoris impetum sustinerent. Iuxta Plauti illud in JHenec. Iuris tibi dieituν dies, smuι Patronis diei, uνr qu7ppe qui pνε illis
agere quicquam Licitum est: ita me atri Iι, ita meritiati ν
Apud aediles pro rius factis pluνimis, Pusmisquo diai caussam,
Clientes autem patronis, qui tenuvioris erant sortunae, quam ut filias honeste commodeque possent elocare , in et eandis filiabus opitulabantur , eosque eorumque filios ab hostibus interceptos, sumtu proprio redimebant. Et fuit ceris
te jus istud patronatus tantae apud
teres auctori tatis , ut contenderit e presse M. Cato, patrem primum, dein. Ee patronum proximum nomen habuisse auctore Gellio l. s. c. I 3. Proinde non est dubium , quin severe in patronos fraudulentos Romani animadverterint. Sane Dionysius auctor est , clientem adversus patronum, aut patronum ad versus clientem dicere testimonium non Dotuisset nee alterum ab altero accuo Lari, aut inter inimicos numerari: qui
quid horum fecisset, teneri euin Ro muli lege de proditoribus, eumque ut Diti saerum, interficere cuilibet Iibe. rum suisse. Atque hujus quidem prisci juris Decemviri etiam nostri aliis
quam in suis tabulis memoriam superis esse voluerunt. Ideoque jus istud patronatus a Romulo uti introductum suit, ita in suas quoque tabulas tran stulerunt , his verbis : PATRONURSI CLIENTI FRAUDEΜ FAXIT SA. CER ESTO : quemadmodum Servius
Honoratus ; & post eum Julius Sabiamus exponentes illud Virgilii: Ea fraus
innexa cIienti adnotarunt-Refert idem
Sabinus, per saudem in hac lege praeis varicationes Urbanum intellexisse , quod mihi ad omnem fraudem , dolumque malum potius referendum videtur. V luerunt litaque Decemviri , patronum sui elientem fraudasset , sacrum esse . Morem Romanis suisse ait Dionysius, ut quoa vellent impune occidi eorum corpora devoverent Deo cuipiam, pro ei pueque Diis inferis . Eumque more obseςvasse Romulum in fraudibus p tronorum , clientumque vindieandis idem expresse addidit Dionysus. Quo sensu hominem sacrum accepisse in hae lege Decemviros dubium non est: quamis vis hominem Derum Festus eum defui rit , populus iudieaviν ob malem cium, neque fas est eum immolaνi, sed qui occidit , pararisiati non damaatur M
18쪽
Quae ηnidem Fem definitio alio reis
serri debet. Et certe Livius lib. 3. L. Valeνio, T M. Haramo Consulibus, sanis etiam, ait, novam fuisse legem, ne quis allum magiratum sine proυocatione crearet e qui ereasset , eum ius fasque esse
Mevi, nec eam caedem cartalis noxae ha
berὶ . Ad quam legem Festi definitio non incommode trahi posse videtur.
OUI ius suum volebant persequI ,
. in jus adversarium vocabant quem sequi nolentem attestati nis medio ducebant , Sc reluctantem omnino trahebant , sique opus esset , rapiebant. Plaut. in Pen.
Sed quid ego dubiis fugere hine ia
Erat enim Iege sancitum Decemvirali, in jus vocati ut irent. Auctor ad He. rennium , lege jus est, inquit, ut injus eas cum voceris. Cicero l. 3. de legibus: A pueris, Quinte, didicimus,
fit in IUS VOCET, ATQUE EAT,&hujusmodi alias leges nomi nare. Si autem in jus vocatus vitio, morbove, id . est, neque febriculoso, .neque gravi numium, sed vitio quodam imbecillita. tis , atque invalentiae ire in ius nodi poterat, et iumentum, hoc est, vecta.
lum ut Caecilius. apud Gellium lib. 2o. interpretatur: s quod junctis pecoribus trahebatur , ὀari voluerunt Decemviri - Eique haud aliter in ius sequi , quam strata , qua nimis aegri
portari solebant, areera, recusanir, a
ceram sterni expressa lege prohibuγrunt , quam legem hunc in modum apud Gellium ine restituendam existi-
bris enim imprellis mendose legitur et Si uiaet , arceram ne bioniιo . pro, Si volet arceram, ne sternito. Item est , pro Ut . Decemviri itaque postulanti arceram reo sterni vetuerunt non quod eam sternere si actoe voluisset prohiberetur, verum quod eam reis sine arcera in jus sequa recusanti, invitus actor sternere non cogeretur. Eas quidem est prout illam Sextus Caecilius interpretatur , Decemvirorum sententia, ut in jus vocato pauperrimo .
homini . vel inopi , qui Ut pedibus
sorte aeger esset, aut quo alio casu imgredi nequiret, plaustrum daretur : ne causatio aegri corporis perpetuam daret fidem detrectantibus, juritque amones declinantibus, vacationem. Nec quidemis morbNs sonιieus, quem vehmenti rem vimque graviter nocendi continentem interpretatur idem Caecilius se reum invasisset, arceram sterni permiserunt Decemviri, sed judicii dieis dis , Mum esse vo/ueriant, cap. I r. q. II. Si quis cautio. Necemviri eum diem di Llindi dicebant, qui differebatur Negdubium est , quit, hanc legem de dis. findendo die, a Numa Reget desumpserint is Nam certae quaedam vitia enuis merasse visus est Numa, quibus si judex, vel alteruter ex liti Ptoribus imo peditus esset, dies judicii dissicideretur. Ejulge legis particulam a quae apud Festum lib. rα mendosissima exstat, omni. .no mihi persuasit Iacobus Cujacius acuistissimus interpres, si e esse restituendam
pressis pro Diri us , legitur Dissensus ,
erroris non admodum obscura origine, uidem veteres ita scribere solebant,
19쪽
pro : quod cum non preciperent in periti librarii , dimisus , loco, psuerunt. Dies autem ita diffindi solet ex 'l duodechn D. hularum, ut s motho lontico actor , vel reus impeditus eiiet , morbum in iure allegari per amicum curarer tune Praetor excusatione cognita, quia De-eemviri ob morbum sonticum volebant
. siem judicii dicti sum indi; qn diffin.
dendo die hae soroauia utebatur: m DIE s DrFFIs Us TsTO , ut auctor est Acron in Horatium. Ergo vocatus is, jus, iri mo tho esset opus in mento, mi
ve modiho sontico dies juditii diffisus esset, stnim in his sequi actorem coisgebatur: eique non sequenti praesenti. Dus antestatis amp judicium demineia. bat, Antestatos autem inde appeΗatos r putavit Porpityri , quod ante supers, ites, sive testes deberent advocari. 3e in testimonium adhiberi , quam actorreum manu pinet pra stendere . Et id quidem expressa Decem in1li lege fuisse a Cautum, idem addidit e quam ego ite
xisse pro φρ. expresse. testatue Nonius 'Marcellus, S in .Virgilium tuli Mohinus , em quoque pro etim antiquos posuisse, auctor es Festuro Iraque si 'actor adversarium vocaret in ius,&is, vx resisteret ut 'sa vis seret vomistioni ) voluerunt Decemviri actorem, aestari, fine est, estes aliquot advocare. em capito, id est, tunc eum ea.
pit6, sive eum manu phaehendi me an restari,. hos est, attestando, sive Grae-
antestari Graece dici ex aedis Matice mani Parisiensis Lexico primus observa- it Barnahas Britamus, Ut ita ne dici ope quidem Iz. tabularum reus manu. praehendi sine antestatione potuerit . Nec vero satis erat Decemviris manu
bus antestationiis medio rem prehendi., orum si calverentur , s pedem struerent, hoe est, si frustrarentur, vix peis dem peἡi praeferrent, sugerent, 'ei se irent, remorarentve 'i ut Festus in veta ia nisi ν , 8c Calus R. de verb. sign. interpretantur, in manus in reos
iniici , hoe est ut mihi quidem vi
detur; manibus rem trahi,& rapi injus permiserunt Decemviri, his verbist
MANUM ENDO IACI 1 ori Ut austor est idem Festus. Antestationes aurem sie fieri solabant : riculam actor unius ex superstitibus. attingens, se eum interrogabat , Liret a uessiνi : si ille responderer, Liset. manus in as. versarium injiciebantur, perque manux injectionem ducebatur, trahebatur, fi-que opus esset, ad praetorem obtorto loco vapiebatur . I oratius lib. a.
unde satis perspicuum est ; medio almetestati Inis, in adversarios manus se olim actores injecisse e ut eos retim Santes , ' pedem ve struentes , vi nd. iridiso in raperent. Hic illius faciei da mentio antiqui lapilli est . quem eum 'uus Marce rienerositane, ge manus frater Guido Laurinus mihi nuper exhibuisset , statim ea quae Melantestatione Tonjecturis aliquot verisi. milibus confirmatam . esse ver madeprehendi. Erat .enim ins Ipta lais sit ilo manus arterens auriculam , eunte inscriptione ΜNRMONETE quod id in last, cum memor esto. Eoque a
relaxendum esse illud virgilii in B OL
20쪽
MUM. aurem vellit,o' mimonuli vir batur: id Gid Oct tinius Praece Oeesarissimus, gruiationi M. tibi, meus Hopperus in es aut illino suo definitatis nonune charisiis , Iacobus juris arte libro tertio adnotavit. Vii. Susius nuper dum haec legeret, recte litis siquidem erat, plagiarios. & fuisanimadvertit... Et sic sedem aliud. privata. mana cimaritim concursu nihil in effectu fgnificare videtur inis ad Praetorem . sine antestatione. rapi, testari , qu ni te bus .vti . I ut ' quam sub praetextu securitatis tranquil Pὲautus ait, testes facere, quando actor litatisque publicae, tergiversatione rii in reum manus injicere volebat . Plauti pinis, plagiis aut furtis indulgere . in Curcul. Quod eum ita tit, mirum ne min. - Ne facias testes, aeque esu dem flibi prosecta :videri debet, in improbos
. . debeo quicquam . . . , nujusmodi homines manus etiam sine
ussa, & Caius eum de allis Remi. antestatione injici consuevisse. Si e L
qui neque sequuntur, neque ducuntur, non idem adolescentem aulae quadrilia 'in reum manus injici se , νeses ma- bris furem suspicans Euclio, in jus m. nibus teneri liribens , indicare visus pere visus est vescisse apud Plautam est: Glutum, inquit. non iraeuigimus Iu Aulularia: , eum, νἱ licet vinctilis. liber sus , sit , Nisi raseres . L. st id tἰbi ego νώ manibus tamen tenetuνα cap. 48. de ramὶ M. euod μνν avi. - m. verborum fgnificat. Quod si antesta- . Iam equidem ad Praetorem beriae to tus non esset actor, & mano inj rapiam, o tibi seribam k ineam. cisset, νυuriarum, ut exsumat Acron, γ. Nam quod . nullam hie. superstitum reus constitui poterat . , Hinc illud optaverit praesenti in Euclio, quod Plauti in Cur l. nullum viatoriis imploraverit auxiliuit Hoccine pacto indemustum, atqua Ἀ- hinc potest. probabiliter argui, comm - resagum ma arripi i : ni jure in eum quem iurem esse nostNec immerito, qui enim non rei, dubitabat adolescentem manus injicere ctantem trahit, aut rapit, vim infe Euclionem potisse. Similiter in P . videtur. Proinde ne sine justa cauis, sa. in .in Dorpalum lenonem manus - is sic in adversarios saevirent actores, injiceret Salutio parasitu&. inter g 1e constisurum reor oreamvirali , ut tua a lenone anne an testaretur. respondit:
qui sine antestatione in reum manus . ,--- mane. 'N . ς ε δ injecisset, injuriarum posset eonventis Cuiquam -Nati vostro aures atteram ri . Nec vero hujus antestationis mi bie mmmercaris civis homine.
aemnitas in tantum ab aliorum libeνωλmoniorem jure discedebat e quin ut a Rursiis in Rudente, eum Labrax leno remesoniis reliquis, sie ab autestatim a Pleusidippo in jus vocaretur, M o t ne serva repellerentur . Plautus in interrNabat Pleulidippus - , --
Porro ut quin in ius raperetur, non Cumque se neutrum velle leno rec. . semper opus antestatione fuit e nam pondisset, subjeeit statim Pleusdippus: . x Isi reus impr9 s. esset, , intestabilis, Abisane ad litius cureiculo Tνacbalio c ut sunt lenones fures & id. genus alii, Iube iIlox άου sisem ire obυiam ad' sine antestatione ad yram em portum mibi,