Godofredi Hermanni Opuscula

12쪽

Si satis ieiuna commentatione vilis vestris praeiuditur, Μ agistri doctissimi, ita velim existimetis, etiam huic generi

suum esse Pretium. Pleraque enim in litteris eiusmodi sunt, ut priusquam suavitate eorum frui quis possit, aliquid molestiae vel etiam taedii exhauriendum sit. Dicam, qui factum sit, ut in hoc argumentum inciderem. Im. Bekkerus, cuius viri multam et humanitatem et liberalitatem expertus sum, quum ex Gallia et Britannia Berotinum rediens Lipsiam venisset, communicavit mecum fragmenta Phaethontis Euripidei, Parisiis e codice Claromontano a se descripta. Quae ego quum valde corrupta esse animadvertissem , seposui tractanda, si quando otio abundarem.

Nuper vero, allato mihi novissimo volumine Diarii classici, in quo eadem fragmenta G. Burgestus edidit, quum hesus coniecturis non multum profici viderem, ipse aliquot horas huic rei impendi, quumque edenda mihi aliqua disserta tio esset, iam in eo eram, ut aliquid de his versibus conscriberem, quum ex Frid. Osanno, qui Berolino Ienam

Scripta est haec dissertatio a. 1821. Adverterunt haec fragmenta Goethium, quamvis grandaeva in senecta non citharaearentem. Iuvabit contulisso, quae scripsit in libro eui indicem sein Muri iand Amrthum vol. IV. parte R et vol. VI. Parte 1.

13쪽

4 EURIPIDIS FRAGII TA DvO PHAETHONTIS

se Conserens me visum venerat, accepi, II. IIasium, Plin1 . D. qui Dres lae asservandis antiquis statuis Praefectus est, diligenter ad ipsum codicem expressa descripsisse fragmenta illa. Itaque hunc virum, cuius nota mihi erat humanitas, rogavi, ut huius exempli mihi copiam saceret. Talia enim qui emendare aggredi iur, figuras litterarum, quales in eo lice sunt, cognitas habere debet. Ab IIasio non solum liberalissime mihi missum est apographum illud eum exemplo dissertationis, quam, ut Analectis litterariis Wolfit insereretur, scripserat, sed etiam Per litteras Compellatus A. Matthiae, cui IIasius aliud itaque accuratius etiam apographum, ab amne suo, Hasio, qui bibliothecae Regiae Parisinae praesectus est, eum ipso codice iterum iterumque collatum, dederat. Hinc Matthiae quoque, quae est eius erga me Voluntas, ultro ac prius, quam litterae, quibus eum adirem, ipsi redditae erant., mihi scripsit, asservari illud apographum una cum dissertatione ILIIasii et suis aliquot emendationibus Berotini apud UONsum, a quo illud repeterem. Wolfio ea res ex memoria exciderat, sed quum accepisset, delitescere ista scripta

apud Nauckium bibliopolam, reddita sibi remisit Alie

burgum: unde ea statim Alatthiae r aecum communicavit. Ita factum est, ut horum virorum lavore Promptaque V

Iuniale copia mihi fieret ex ipsis litterarum figuris coniectandi, quid scriptum esset in codice. De eo codice, cuius duo Ρostrema folia, in quibus haec Euripidis fragmenta scripta fuerant, reciso imo margine magnitudini codicis aptata, rescripta sunt, deleta veteri scriptura, disseruerunt, quos nominavit Hasius, Melatenius in Prole-gom. in N. T. vol. II. p. s. vel ex Semleri editione P.

544 seqq. Michaelis, Einteitung in dio Schrisen dos

N. B. vol. L p. 594 seqq. Griesbachius in Symb. criti vol. II. p. 5I. et inde Hugo Einlcitvnx in das x T. vol. I. P. 241. atque ipse Hasius in epistola ad Gallium, in eius libro, cui index te Philologue, Vol. IV. Scripturae, quae in codice est, specimine in primo volumuis exhibito. Μihi igitur quae adiumento fuerunt, Ilaec sunt: Priamo quae Bekkeri diligentia eruit, quem legendis codici-

14쪽

bus exercitatissimuin, ita omnia recte legisse apparet, ut perpauca sint, in quibus Oculum fugientes litterae eum fefellisse videantur; deinde apographum illud, quod in adnotationibus prioris nomine distinxi, quod Matthiae mihi misit, iterum iterumque, ut supra dixi, cum ipso codice collatum; alterumque, ab H. Hasio mihi missum, cuius diissertatio magis in describendo codice, quam in eme dandis fragmentis versatur. Virumque apographum ipsis Iliterarum figuris ad codicis exemplum Pictis, sine media camine factum est: unde iactum coniicio, ut Versibus et verbis nonnullis, quae Betaerus dedit, in iis vacuum spatium relictum sit. In priore litterae, quae lectu dubiae sunt, asteriscis notatae. Denique quae A. Matthiae emen-5davit, quae non tam emendationes, quam declarationes scripturae sunt, in apographis illis ambiguae. Unde fere nihil aliud continent, quam quod etiam Be erus dedit. Folia illa duo codicis non iusto ordine iuncta sunt. Pars enim ea tragoediae, quae prior est, incipit fol. 162. verso et continuatur fol. eodem recto; pars posterior incipit sol.

163. verso et continuatur. D to eodem recto. Scripturam

in adnotationibus in sicari litteris capitalibus, sed, qui iudicare de scriptura codicis volent, meminisse debebunt, tenuiores ducis, , quales fere sunt, qui transversi currunt, in apographis aut nullos aut ambiguos esse. Itaque Ii

terae LI, LU, M, N saepissime duplicis Ι speciem Ρrae-hent , II, plures harum litterarum continuae sunt,

admodum ambigua distinctio sit. Porro litterae T, I, T. T, P sacillime confundi possunt. Quarum T ei P Plerumque eo discernuntur, quod longiore recta linea sunt,

quam IT, I, II, Μ, Ν T, et infra versum aliquantulum descendunt. T ab I etiam eo differt, quod in

summo in duas tenues lineas, ut ν, sinditur, quae ipsae interdum obscuriores sunt. Maxima etiam similitudo est

litterarum A, A. Porro rotundae sunt E, ω, O, C, quarum tantilla disserentia est, ut saepe vix dignosci Ροssint. Denique δε et . perexiguo discriani ne discedunt, quum es eamdem sormam habeat, quam nisi Paullo minore linea recta. Auget dissicultatem amendandi, quod Diuiti co by Corale

15쪽

a ΕvRIPIDIS FRAGMmTA DVO PHAETHONTIS eodex hic illic vitiose scriptus est, id quod correctiones

ininio suprascriptae indicant, quae iisdem sunt litteris, et, ut Videtur, ab eadem manu, quae codicem scripsit, s ctae. Hae medicamini veterem scripturam delentis fortius, quam atramentum, restiterunt. Viisum est tamen, fra menta, quo facilius legi possent, statim emendata dare, adnotata scriptura eodicis. Burgestus unde fragmenta ista acceperit, non dixit. A ne ero tamen accepisse puto, siquidem nonnisi in Paucissimis aliam scripturam, quam Be erus, exhibuit, Saepe tamen Pravis accentibus. Ipse perpauca attulit, quibus uii quis possiti Dolendum est enim, hunc virum S millimum esse nostrati Bothio. I trumvis recte noris, lambos noveris. Adeo uterque ingenio suo abutitur tomere omnia lentando potius, quam quidquam accurato pensitando. De fabulae argumento diligentius quaerere nunc nolo.

Ad haec fragmenta intelligenda satis est scire, Ch menen, quae ex Sole clam Phaethontem pepererat, litemPi, regi Aethiopum nuptam esse, Phaethontemque pro filio Meropis haberi. Cui quum, ut Ovidius narrat, de origine

sua dubitatio iniecta esset, a matre, unde natus sit, a Ci- Pit, Solemque ipsum ea de re adire iubetur. Hinc, ut alia sabulae fragmenta ostendunt, Dialis casus Phaethontis Sequebatur, cuius ambustum corpus matri assertur eo iPso tempore, quo Merops nuptias filii instituebat. Deam, vel dearum cuiuspiam filiam ei destinatam uxorem fuisse, Verba Poetae docent. Sed quae illa sit, ego tanto minus Vereor mihi ignotum profiteri, quod etiam Boettigerus, Vir Veteris marthologiae scientissimus, interrogansi mihi non cognitam sibi hanc Phaethontis' sponsam esse respondit. Diuit by Corale

16쪽

Φ. ἀρκεῖ ' πεποιθα γάρ σε μὴ ψευδῆ λεγειν.

1. Incipit solium codicis 162. versum. Scena, cuius hoc Dagmentum est, non longe a principio sabulae fuisse videtur: unde carmen chori, quod sequitur, parodum fuisse Verisimile est. Colloquuntur Clymene et Phaethon, cuius persona in codico ad V. 5. minio litteris OAE adnotata, in quattuor sequentibus autem Ue aibus vices personarum lineola tantum indicatae sunt. Ita dedit etiam Betaerus, sed lineolas istas Burgestus omisit, nee Persona-xum nomina adiecit. Versum primum ita, ut eum dedi, obi-buerunt Behherus et Burgestus, de quo deinceps tacebo, nisi ubi ab eo Behheri scripto, quod in meis manibus est, discedit. Apographum prius EmEOTm, alterum ET CHIA, in utroque. ante quintam litteram minio insertum O cum accentu acuto, et sequenti Iitterae additus apostrophus, item in A positus acutus. SylIabae θεος desunt.

2. Ita Betaerus. Apographa In re morara, ultima littera deficiente, et quattuor praecedentibus dubiis. Minio Πin O mutatum et post eam litteram Τ insertum. 3. Bekkerus, τυγχαννς ε . . . . Vnde idem coniecit ἐτητυ--

tius σαφ'-οτι latere videbatur, idque reposui.

mam Vocem ex Cori ectione supra scriptum notans εἰ τερ. Apo

tera minio in P mutata. Emcndavit Burgestus. 8. Apographum prius ATTOT PON Z, in altero deest in utroque C minio in O mutatum.

mum minusculum N minio additum.

17쪽

EURIPIDIS FRAGMENTA DUO PHAETHONTIS

στρ 10. VItima in Apopaphis RAHAMA , ultimis duabus litteris minio pictis.11. Beuerus, H-. . τας γάμους. Coniiciat quis somtasse θέντος γάμους. Sed aperte repugnat, quod sequitur, καθ' ἡμέραν. Apographa AII NOCIOIAΩΡΙΜOL Minio in his

prima littera inducta et supra scriptum E ut ait εἰ pro Q. Item minio quarta a sno littera I in E mutata, supra scripto A. Litterarum formas intuenti, considerantique sequentes Versus, non potest dubium esse, quin κοιμωμένου scripserit Euripides. 12. verborum καὶ δόμων κειμήλια in apographis nihil nisi primae litterae rara apparent. 13. Apographa ΦOIBAZOIIANX-EPOC. Sexta in secundo littera non O, sed C. 14. In apographis nihil nisi, O AICIOT ILLINA .... octava in priore littera incertum, utrum O an I, in altero LVltimae septem litterae ut dubiae notatae. 15. Apographa, OTTANUM . . . . secunda littera minio inducta, et inter quintam et sextam supra scripto In secundo tres ultimas litterae desunt, quae praecedunt autem, non LIN sed in sunt ).

novem ultimis litteris dubiis. Minio octava in E mutata, supra scripto C. Decima et undecima minio coniunctae, ut so-ret II, et post eas insertum S, atque o, quae tertia decima est, in a mutatum. Post hunc versum Bekkerua ita rversul Macuus κατα γαν a manu corr. - α ab eadem versus Ma uuae.

18쪽

. κατα γαν

μελπει δε δένδρεσι λεπτῶνάζων ἄρμονίαν,

In apographo priore unius versus vacuum spatiuin relictum, in eoque minio scriptum KATAI AN In altero nec spatium, nec voces istae. Sed quattuor versus deesse melo docent. Nou tamen Burgesius, qui Be kerum sequutus est, quamvis aperta antistro pharum indicia aut hic aut in altero carmine animadvertit. Su phas in margino notavi.

23. Ita Behkerus. Apographa AE ONOEmin. 24. Apographa ARMONIAM

25. Mutavi metri indicio ordinem verborum. Bekkerus , --ορευομένα γοοις. Apographa OITO TOMENATBON, penultimis duabus litteris dubiis. Prima versus littera Θ minio adiecta, sequentique duo Puncia superscripta, tertia inducta. Α sine quarta littera in secundo apographo est L26. Pro πολυθρην, apographa NOATO MAI, quattuor ultimis litteris dubiis. 27. Apographa ETHIIS OECHAN, sed S minio inductum et supra scriptum A, item apostrophus additus ad A. Egregie hic versus sormam Ουριβατας tuetur adversus Porsoni opinionem, de qua dixi in Addendis ad p. 740. Elem. doctro metis. Omninoque vereor, ut ει in secunda syllaba horum Composit rum usurpatum suerit, ubi prima diphthongum haberet. Apud Euripidem El. 170. iam pridem restituta est vera scriptura.

19쪽

sινων δέ προτονον ἐπὶ μέσον πελάσσει. τἀ μἐν ουν ἐτέροισι μέριμνα πέλει. ἀντ. . κωμον δ' υμεναίων δεσποσυνων

34. Apographa mAIBυς, Τ minio inducto, et supra scripto O. Etiam in ultimo verbo. ATEI Iittera Γ minio in X

mutata.

35. Omnes ἄκοντοι. Veram scripturam ante Dobreum Matthiae indagavit. Ultima vox in apographis EI HAC, postremis duabus litteris minio adiectis. , 36. Syllabae ανέμων τ' et ἔοθί in apographis in ipso textu, quum a scriba spatium relictum esset, minio suppletae, item primum I in E ICIN in E mutatum. 37. Haec Berierus aruit. In apographis nihil. Lacunam post hunc Versum notaVi versuum quattuor, quos cum Parte solii recisos esse antistrophica docent. 42. Hoc versu solium 163. rectum incipit. Omnes προγονον, quod correxi. Sermo est adhuc de navigatione. Bekkerus et alterum apographum πελασει. Sed in priore IIEAACCI, sicut in secundo C atramento parvum a insertum sit. 43. Codex λάοοι τι, sed correctum m tui . 44. Behherus, κοσμειν υμεναίω δὲ δεσποσυνων. Apud Burge-Bium κοσμῖν' υμεναιω δὲ δεσποσυνων. Apographa, ROGMONME UZNAEAE OCTN AR, duabus penultimis littoris dubiis. Emendavi haec pro sensu loci et metro. 45. Omnes ἐάγει. Deinde καὶ ἔρως Be herus. Apographa KAIPΩN, sed in priore iv in C Correctum attamento. 46. Apographa -m, minio supra scriptis litteris NE. Deinde codex ἀνασσων, sed inductis minio σcs, et supra scri Ptia M. Diqiligoo by Cooste

20쪽

κῆρυξ θ' ιερος και παις Φαέθων 60 βαινουσι, τριπλουν ζευγος, εχειν χρq

dice , sequenti versui addita. Apographum posterius post μολπαὶ ita, ODRCA. TC In priora OPACBEAM , litteris praeter primam dubiis.

minio primum I inductum, HI autem in or mutatum. 50. Pro οἴκοις apographum prius alterum QAIC Ii teris praeter primam dubiis. Vltima minio scripta. 51. Behherus oρἱζετια δὲ τὸ φάος γάμων τέλος. Apographa OPIZEIAPQ ΦΛΟ ΛΜΩNI OX. Litterae T supe scripta minio duo puncta, et duodecimae in unde τοδε scripsi. Quinta a sine in P mutata. 52. Apographa NAE IONTRA EPsa, litteris re minio inductis. 63. Hic versus in codica in duos divisus est, singulis duo vocabula complectentibus. Apographa AMEMNONA Π αEBAN. In αεῖσαν E minio inductum. 65. Baherua ελωκε. Apographa EBΩΚΕΙ, ultima litteraminio inducta.

56. Apographum prius AE EOOICI MEIAIC: in s cundo pro tribus primis litteris puncta. M. Apographa Lu, sed minio I in T mutatum, et praefixum L. Item o in ἀοιδὰ insertum. 68. Πρὸ δομισυ Baherus. Apographa IMAran. ultimis quattuor litteris dubiis. M. Bctherus μένωσι παλ-ν, superscripto penultimae sylla-