장음표시 사용
11쪽
REGI BOR AB INT CONS., ACADEMIAE BONENSIS PROFESSOREM.
hi magis praeter exspeetationem mihi potuit aeeidere, quam quod n Vir Clarissime, postquam in Μuseo Rhenano nuper de tribus strophis inmoratii carminum libri primi da prima interpolatis doetissime et sagacissime disputasti, honorifieis mihi rectis e diei seire velle quid ego potissimum de ratione uasentiani. ire sane metus sum, eum Aprili mense exeunte aut Maio ineunte laseieulum illum Μuse vidi. Νam eum studia mea Horatiana inde a vere a. 1844, eum commentatiuneniam illam de aliquot Horatii ea minibus, propter quam Tu me provoeas, sci'ipsissem, praeterquam quod ante hos deeem annos per aliquot hiemis menses huius poetae interpretandi munus mihi impositum fixit, per totum o temporis spatium prorsus quievissent, ita ut non modo nullam paene eius lectionem instituerem, sed etiam opellae illius meae ipse paene oblitus essein, singulare sane mihi visum est, quod deae tanto viro ego et ingenio et doetrina tanto inferior iudieare iussus essem. Nihilo minus tamen ne voluntati uae deessem, sed quantum possem satissarerem, et armen illud denuo legi iterumque ae saepius legi atque examinavi et rationes uas e pendi. Et saepissime eonsilio ad e seribendi apto et dilato nune tandem seriptionis seholastim Measione oblata quid ego de illa ausa sentirem perscripsi et iam ad e mitto, quanquam valde timens, ne ibi hae mea non magnopere satisfaciant. Simul autem hae Gasione areepta meam de arm lore sententiam exposui: ut si ibi videretur, Tu quid de ea renseres mihi signifieares, et praeterea Aesctyleorum et Soph eleoruni studiorum specimina aliquot adiect Ceterum ignoseas mihi velim quod o mihi iuris sumpsi ut eommentationis uae verba magnam partem in annotatione subiieerem, quia timendum erat ne ab iis qui ua aut non legissent aut non ad manum haberent quae ego disputarem parum intelligerentur.
12쪽
Τua de carin. II, disputatio primo eum eam legissem laede mihi persuadebat atque adauam me sententiam addurebat A tertiam quidem stropham: Paullum severae usa tragoediae Desit theatris mox ubi publieas
Res ordinaris, grande munusceeropio repetes othumo, quam Peerlhampius damnaverat, ipse quoque ante hos quattuordecim annos, quia nee haee paullum severae Musa tragoediae desit theatris, mihi placebant, et in his ubi publicas res ordinaris, haerebam, tanquam suspeetam notaveram. Τ vero iam ea attuleras argumenta, quae nullam dubitationem relinquere viderentur. Deinde Tu strophas septimam et nonam tanta eloquentia tanto ingenii ammine, tot tamque gravibus argumentis impugnaveras, ut eausam earum Suscipere sane perieulosae plenum opus aleae es, videretur.
Itaque etiam de his duabus strophis facile ibi assentiebar. Sed de nona stropha unum erat, in quo aedissentiendum mihi putarem. am quia, eum in Oetava stropha: Quis non Latino sanguine pinguior campus sepuleris impia proelia
Hesperiae sonitum ruinae pde terrestribus proeliis sermo esset, horum mentione saeta non saeile fieri potuisse mihi videbatur, ut
navales pugnae silentio praetermitterentur aut nonam stropham:
Qui leg quis gurges aut quae sumina lugubris Ignara belli quod mare Dauniae
Non decoloravere aedes pQuae aret ora eruore nostrop
qualiscunque esset, servari, aut hoc si nullo modo fieri posset, octavam quoque quantumvis bona esset,etiei necesse esse existimabam, ut iam sex stropharum armen relinqueretur. Atque apte quidem ultimam verbis illis o 23, 24 et euneta terrarum subacta praeter atrocem animum Catonia eontinuo subiici potuisse vix quisquam negaverit. Et tum convenientiae partium illius archite eloni eae quam dixerunt, propter
quam Horatius magnopere laudatur, exemplum haberemus egregium. am primis duabus strophis aptissime responderent . 17-24, quippe quae pariter de bello ivili agerent tertia autem ieeta stropha versus l3-17 appellationem haberent Pollionis ultima stropha v. 37 - 40 Musae eompellationem. Qua ratione quid posset esse elegantius Atque in hane sere sententiam ad e scripturus eram. Sed eum diem ex die proerastinarem appropinquavit tempus conventus philologorum ratistariae habendi, ut eumae quoque, qui olimaeadeiniae ratistaviensis deeus suisses, interfuturum sperarem . eommodius mihi videbatur oram de ea re
Tecum agere. Sed spes mea ut videndi deeepta est. Itaque tamen quamvis invitus ad seribendum ompulsus sum. Et re vera Octobri mense medio epistolam ad e seripsi, non absolvi tamen. Atque huius quidem eunetationis me non poenite Νam eum eodem sere tempore propter leviorem quandam quaesti nem granimaticam maiorem Horatii partem ursim perlegens Sat. I. 30 42 b0 ad hae pervenissem: Pollio regum Faeta eant pede ter pereusso, horum verborum me intellexi tum, eum tertiam stropham eius arminis de quo agimus in suspicionem voearem non fuisse memorem. imirum iam diu tum erat quod satiram illam non egeram, Ommentarios autem in illa lectione non consulebam. Iam vero illis verbis monitus eognovi, merito mihi propter id ipsum, quod Horatius tragoediarum lollionis mentionem omissumis esset. nonnihil dubitationis duisse.
13쪽
reeten tertia stropha posset eliminari. Praeterea in mentem mihi venit virgilii de Pollionis tragoediis
Ε erit utareat totum mihi serre per orbem Sola Sophocleo tua armina digna othumo unde apparet quanti illae saetae in Hae eum Te fugere non potuerint, in eo nos apparet disredere quod Tu hae non tanti esse putas, ut Horatius tertiae strophae tot tantisque criminibus obnoxiae auctorsit existimandus, ego poetam, Praesertim eum ollionem oratorem senatorem imperatorem laudet, sine
offensione eius quadam non potuisse tragoedias silentio praetermittere arbitror. Itaque perieulum mihi laetendum putavi ea quaeae merito ostendunt aliquatenus defendendi aut exeusandi. Quamquam libere lateor non illam modo stropham nites parum laeere, sed etiam eam quae sequitur: Insigne maestis praesidium reis Et onsulenti, Pollio, curiae, cui laurus aetemo honores Delmatie peperit triumpho, nisi propter Pollionis appellationem esset neeessaria. si abesset, me non magnopere esse desideraturum. Sed Pollionis nomen nullo alio loco potest inferri. Ferenda igitur mihi videtur utraque stropha. Iam quod severas Musa tragoedia et granda tinus dicitur hae epitheta non ideo mihi videntur addita, ut tragoedia opponeretur historiae et hae quodam modo elevaretur, sed simplieiter illius naturam per se deseribere, ut sint ex mantium quae dieuntur epithetorum genere, simulque fortasse tragoediae eomoedia potissimum, forsitan etiam ab aliis levioribus poesis generibus diversitatem signifieare nullo historiae detrimento. Deinde quamquam iragoediatam in Seenam productio non erat res privata, tamen non est reserenda inter eas res publieas, de quibus historiae belli civilis seriptori agendum erat, quae ad domestiea et belliea partium certamina reserenda sunt. Deinde verba ubi publicas ea ordinaria quae mihi quoque offensioni fuerunt eum rem publieam ordinare longe aliud signifieet, ita mihi defendi posse videntur, ut si sere intelligantur ut Benileius ae post eum Ianius aliique acceperunt. Nam eum res saepissime historiam rerum gestarum significet, res publicas ordinare nihil impedire mihi videtur quo minus
14쪽
idem sit a res domi bellique testas die politistae una militatrisehen Staatseraugnisse ex ordine
referre et describere. Sed restat, ut ad eam quaestionem quam Τ primam posuisti respondendi perieulum saeiam. Ego enim verba paullum severae Musa tragoedia desit theatris nihil sibi velle puto nisi paullis per esset tibi usa, i. e. esses tragoediis faetendis se enae operam dare, hisque verbis magnam suam de Pollionis historia exspeetationem exprimere longum enim sibi videri dum eam legere possit Praeterea quod Τutertiam stropham, si non aliis rationibus damnanda esset, post quartam ponendam esse censes eumque loeum ei fortasse ab interpolatore datum fuisse sunt tamen quae mihi traditum ordinem tueri videantur. amprimum aptius mihi videtur historiam eontinuo tragica poesis sequi, quia utraque in litterarum studiis est posita et cognationis quodam vinculo inter se coniuncta Aecedit quod in quarta stropha insigne triumpho, gradatio quaedam inesse videtur trium illorum munerum oratoris patronique, senatoris, imperatoris; quod si ita se habet, non recte hae exeiperet ommemoratio tragoediae, quae ad rempublieam non modo nihil pertinet, sed etiam a Romanis, ut omnino litterarum et artium studia, prae ori et reipublicae negotiis parvi existimabatur. Denique quinta stropha iam nunc, vostus, nune aptissime subiicitur Verbis: cui laurus aetemo honores Delmatico peperit triumpho. Nam propter id ipsum, quod Pollio imperator fuerat reque bene gesta etiam triumphaverat, maxime idoneus erat qui proelia deseriberet et legentibus quasi ante oeulos poneret. olleretur autem hie nexus, si tertia stropha quartae postponeretur. - Ηae sere sunt. quae pro tertia stropha mihi dici posse videantur, quamquam languidam eam esse et frigidam parumque poetieam non possum non oneedere. Sed partim eonsiderandum est, Horatium quoque interdum dormitare,
partim hoe armen si tricenarius sere secerit, inter priora eius carmina esse reserendum, ut mirum Sse
non possit si quid in eo minus bonum et perseetum reperiatur. Idemque etiam de septima et nona strophadietum volo. am eum eo deductus sim, ut tertiae strophae patrocinium susciperem non poterit mirum videri, quod etiam septimam et nonam tuendi perieulum iaciendum putaverim. Veni igitur iam ad septimam stropham: Iuno et deorum quisquis amicior Afris inulta esserat impotens
Rettulit inserias Iugurthae cuius orationem et verba ne u quidem reprehendere videris alia sunt quae e offendant' At mihi quidem haec sententia, qua mala belli ivilis Romanis ab inimico et infesto aliquo deo aut a pluribus immissa
esse dicuntur, sextae strophae non inepte videtur subiecta, nee minus apte tum, ut illud ita esse demonstretur, multorum proeliorunt, quibus Romanorum inter se saevientium sanguis profusus sit, mentio fieri recte etiam et accommodate Catone eommemorato Africa introducta. Quaerendum erit num Iugurtha is sit, euius vindictam
luno recte suseepisse diei possit. Qui eum post Carthaginis interitum Asrieae, euius tutelaris de Iuno
habebatur, libertatis patronus et defensor quodammodo fuisset ultimus, equidem in eius quamvis nefarii hominis persona nihil offendor, praesertim eum Iuno etiam alibi, imprimis apud Romanorum poetas, eupiditate vehementissima atque ut irae suae satissaeiat iustitiae honestique minime euram habens deseribatur.
15쪽
Reeordemur tantum Virgilius qualem eam indura Mirari igitur non poterimus, quod ea Iugurthae exitii erudelem poenam a Romani expetisse dicitur. Ae de reteris dis, qui ut apud Homerum inter Graecos et Τroianos ste tum inter Romanos et Afros divisi sunt, similiter erit iudieandum ceterum eum Acron explicans ro tum
ossia bella quas postea gesta sunt in Afris ad uindictam Africae uperatae Iunonis ira vel deorum fecerit eo- moueri v. 25 legisse videatur Iuno aut deorum hoc aut pro et si boni codices confirinarent, ego praeserendum
putarem. Ceterum cum his versibus comparetur Lueanus Phars. IV. 788 90, qui fortasse haee Horatii speetaviuvenio iam ad nonam stropham partemque operis suseepti longe dissicillimam. ' Qua de causa harem certe sententia eius mihi deesse nou posse videatur, iam supra dixi conabor igitur quantum fieri poterit eam defendere. Atque o quidem volens lubensque ibi concedo, verborum plus inesse quam
sententiae. Nam ut pariter atque opposita sententia strophae ambitum navalium pugnam mentio expleret, quod non raro apud oratores atque etiam apud poetas videmus, laetum est, ut oratoria topia esset verborum potius quam sententiarum. am eum in praecedente Stropha unam eamque gravem intere
gationem habeamus, in hae ita est institutum, ut per partes res enuntiaretur atque hae quidem Tatiom. Primum totum interrogative ponitur: quis gurges aut quae flumina lugubris ignara bessi' nam quia nece sario seribendum esse u ita vieisti ut dubitari non possit j. Habet autem si etiam lemma Aeronis Q. Bas. 54bὶ Gurges autem quamquam per se ineertae est significationis pariterque fluminis a maris esse
16쪽
potest, hi tamen mare aut partem maris signifieari inde apparet, quod opposita sunt lumina. on est quod exempla poetarum quae sexeenta sunt afferam. Quis gurges autem eum dieitur, loel epitheton quaeritur, ut apud Virgilium est gurges Carpathius, apud Ovidium Iberus, Euboicus, apud Silium Italieum Sicanitis, ae propterea etiam in prosa oratione non qui sed quia urgea dicendum fore Tum vero eadem intere gatio partitive repetitur, ut verbis quis gurges iugubris ignaru belli respondeant haee quod mare Datin via
non decoloravere aedes verbis autem qua sumina lugubris ignara belli haee qua caret ora more nostro νFluminum autem ostia intelligi, ergo oram, sponte apparet. Ceterum hi Versus quae caret ora cruore
nostro nescio an axoφωνέας possit argui, nisi sorte poeta de industria rem horridam sonis horridis exprimere volui Hoe igitur modo hae stropha simpliei ratione defendi posse mihi videtur. eque tamen
eam laudatam volo, sed serendam enseo.
Habes iam, vir Clarissime meam sententiam, quam Tibi me probaturum ne ipse quidem spero, idque eo minus, quia, ut verum latear, mihi ipse parum plaeeo, neque ego intereedam, ne meliora Tu me doctas. Sed fortasse magis ibi satissaeiam emendando loe desperato v. 21. verba sunt: Audire magnos iam videor dures
Νon indeeor pulvere sordidos, Et euneta terrarum subaeta Praeter atrocem animum Catonis. In his verba audire - Videor eorrupta esse paue nune invenientur qui negent; quomodo emendanda sint
in diversa abeunt viri doeti. Bentleius post Beroaldum videre- uideor coniecit, eumque Lineherus secutus est, Perelhampius audare - video, quoda interim dum melius quid repertum esset, adoptasti, Hanovius nuper anteir - video, quod ego quoque tentaveram, sed statim dimisi, alii fortasse aliter Ut eertum undamentum emendationi ponatur, primo de sententia ipsa aecuratius est quaerendum. In proxime anteeedenti stropha:
Perstringis auris, iam litui strepunt, Iam fulgor armorum fugaeis
Terret equos equitumque voltus vividam quandam et illustrem imaginem habemus vietoris exereitus pugnam ineipientis hostemque terrentis. Iam sive audire legitur, sive anteire, hae aut ipsa quoque ad initium proelii reserenda sunt, aut ad mediam eius aetionem; sin vero sudare scribitur, in mediam pugnam indueimur. Sed utravis ratione ante eon- sectum ertamen vasto quodam quasi hiatu traiecto legimus et cuneta terrarum subacta. Quamobrem mihi neeessarium videtur, ut v. l. 22. aut victoria aut elades signifieetur, quam omnium terrarum su actio sit onsecuta. Hae autem non indecoro pulvere sordidos, mihi dubium non esse videtur qui reetius a vieti exereitus duees reserantur, quam ad victoris aptissime enim illi postquam sortissime pugnantes restiterunt, tandem eadentes aut morientes direntur non indeeor pulvere sordidi itaque nulla earum conie-eturarum, quibus eorrupta librorum seriptura adhue tentata est mihi satisfeeit nisi quod Peerlhampi video quasi reetam emendandi viam ostendit; sed diu frustra ipse quoque medietnam ireumspexi; nam talia ardore fracto aut audere lassos iam video duces, etsi ad sensum satis apta, tamen litterarum duetibus nimis a libris diseedunti uper tandem repperisse niihi videor quod et sententiae satissaeeret ne nimis a vulgatae lectionis litteris abiret. Seribendum enim mihi videtur: Adire manis iam video dures Non indecoro pulvere sordidos.
17쪽
Intelligendi sunt Pompeianorum dures qui aut in proelio Oeeiderunt aut in fuga vel sua vel aliorum manu
perierunti Ita autem si legimus, reetissime statim sequuntur verba et cuncta terrarum ambaeta ridem modo
adire manes ut sit mori legitur Ovid. et XIII, 46b:
Vos modo, ne stygios ad eam non libera manes, Este procul.
Hae igitur emendatio si ibi probata fuerit, magnopere gaudebo. Iam direndum mihi si de Carm. I, 28, et quidem partim de tota huius arminis ratione partim
de quattuor versuum 17-20 interpolatione Iam ante hos quattuordeeim annos hos versus: Dant alios Furiae torvo speetaeula Marti, Exitio est avidum mare nautis; Mixta senum ae iuvenum densentur funera nullum Saeva aput Proserpina fugit, ut ab Horatio non profectos uneinis ineluseram eum eerthampius o. 9. 20. interpolatos dixisset; sed quia totius arminis ratio mihi quam maxime erat obseura neque habebam quomodo magnas quae inessent disseultates expedirem, eorum in seriptione illa mea eholasse mentionem feei nullam. Mansi in ea sententia etiam eum ante hos decem annos iterum Horatii armina et primi quidem libri interpretans ad hoe pervenissem Aeeidit tum, ut perleetis interpretum quos ad manum habebam commentariis lumine exstincto insomni noete, quae me vexant plurimae, ut tempus salierem eum diversas hominum doctorum de personis olloquentibus sententias animo agitarem, tum periculum sarerem, memoriane hoe armen tenerem. A dum iterum iterumque repeto singulaque inter se eomparo, subito mihi risus sum videre quod novam lueem carmini afferret simulque et de personarum loquentium ratione et non modo de quattuor illorum versuum interpolatione, sed etiam de tota interpolationis apud Horatium ratione eertius iudiea di sareret saeuitatem Antistrophime enim rationis indicia certa et manifesta apparere mihi videbantur. Qua re ex- eitatus lumine iterum aerens hane rem et statim perseeutus sum, et proximo tempore multum ea me ore pavit, eonsiliumque mihi erat proximae seriptioni scholastieae brevi ommentatione sententiam meam viris doetis proponere. At ortae tum turbae publicae per unum et dimidium mensem institutionem seholasti m nobis interruperunt, neque aut examen publieum sui aut programma prodiit, et mihi oratius e manu Mehytas etiam ex animo excussus es Ab illo enim inde tempore Horatiana studia mihi prorsus iaeuerunt. Rem autem ipsam num illo tempore eum aliquo ommunieaverim neseio; heodoro Sehmidio Haliam stadiae a. 18b paueis verbis me dioere memini verum proximis ante iter ratistaviens diebus etiam huius rei memoria mihi renovata est, et eum Teeum eam ommunieare uumque. iudieium expetere vellem. denuo eam aeeuratius examinavi atque perpendi et ratistaviae in familiari sermone quibusdam viris doctis proposui.
Ex omnibus Horatii arminibus vix ullum est de quo interpretum sententiae magis inter se diseedan Quaeritne unusne loquatur an duorum sit sermo tum sive unus loquitur quis ille sit, sive duo olloquuntur, quinam hi sint deinde unde alterius ratio ineipiat, utrum a v. , an a . l. ae tantumeerta sunt nee eontroversa, primis sex versibus Archytam ompellari. V. 2 sqq. naufragi alimius umbram loqui atque v. 23 sqq. nautam aliquem ab ea implorari ut orpus suum sepelia Quis vero sit naufragus ille Arehytasne an alius aliquis, pariter eontroversum es Quae eum ita sint, eum doetissimorum et aeutissimorum virorum studiis tantum absit ut res iam ad liquidum perducta esse videatur, ut aliae in dies paene sententiae proserantur, non potest dubitari, quin aut poetae hae sit ulpa, siquidem armen sibi ipsum esse pro ommentari oportet, aut iniuriae armini vel eas et seribarum errore vel de industria interpolatoris manu saetae Ae poeta ipse quidem si armen tale quale nune habemus seeerit, ne ea quidem
18쪽
exeusatione satis defendatur, quod, in quo omnes consentiunt, hoc armen priori eius aetati est attribuendum. Verum tamen spero fore ut non IIoratium culpandum esse appareati Iam primum diversas virorum doetorum sententias paucis examinemus. A maxime quidem pervia-gata et a plerisque antiquiorum tradita est haec ratio, ut primi sex versus essent nautae reliqui Archytae: Porrentius, utimannus, alii, Archytae orationem a v. l. incipere volun Utrique igitur re tam esse illum naufragum consentiunt. Itaque ut de hac re primum dieam, nauta eum non in terra esset, sed navi sua veheretur eis. 35. 36. - quid enim causae erat, cur illo Ioco, ubi ne portus nec emporium ullum esset, in terram exscenderet quomodo praetervehens e longinquo poterat agnoscere uiusnameorpus esset et si Archytam alloqui Deinde quod eum alii monuerunt, tum Memehius Philolog. V. l.
p. Tl. a. 1850ὶ Archytam esse Vetant Verba te, cohibent pulveris Migui munera, quae non sepultura arentem indieant, sed huinatum exiguo terrae spatio inclusum. um mirum sane est, quod nauta, praesertim cum arentinum esse probabile sit, ne verbo quidem civem tam illustrem ae de eivitate sua tam bene meritum miseratur. Praeterea si Archytas ille esset, hic v. 21. non dicere poterat me quoque quae quidem ausa Peerlhampium, qui totum armen Archytae orationem esse putat, movit ut . 19. 20.eiiciendos censeret, scilicet ut illa necterentur eum his verbis exitio est avidum mare nautis. Sed de v. 17-20.
post videbimus. Aecedit quod naufragio eleeti orpus non prope litus esse dieendum esset, sed in litore; recte vero Archytae sepulcrum esse prope litus dicitur. Iam qui Arehytae orationem inde a v. 7. incipere volunt, etiam gravius peccant Oantali, ithoni, Minois Pythagorae exempla ab Arehyta dieunt afferri, ut moriendi necessitatem esse doeeat, ergo etiat sibi fuisse moriendum. At num nauta de hae neressitate dubitabat, ut doeendus esset Quid tam longa oratione opus erat Cur non statim id agit ut, quod quam celerrime fieri optare eum necesse est, sepulturam petat At exempla illa Archytas assert, ut etiam alios
quamvis magnos et sive genere, sive pulchritudine, sive sapientia, sive doctrina excellentes viros mortuos
esse doceat eorumque exemplis se quasi conSoletur. Verum enimvero equidem valde vereor, ne Archytas tum Vel arrogantiae possit accusari, qui eum heroibus et a Iove originem dueentibus viris se eo are vel evitatis, cum de Pythagora ipse Pythagoreus ita loquatur, ut si eum irridere velit de qua irrisione
infra pluribus dicetur. Maxime vero etiam hoc salsam illam esse rationem demonstrat, quod Mehytas ineptissime . t 4 dioeret:
Iudie te non sordidus auctor Νaturae Verique,
ad nautae quamvis non plane indoeti provoeans iudicium, cui incommodo ut mederentur, quidam me pro te seribendum rati etiam maius vitium intulerunt. Rectius igitur ii qui nautae orationem usque ad v. 20 pertinere ensent Arehytae reliquos versus tribuunt, in hoc tamen errantes, quod Archytam illum esse opinantur. Sed tamen fuit, eur tot viri docti orationem naufragi sive Archytae, sive alius simius v. 7. inciperenti diam ut nunc poetae Verba leguntur, haec: Oeeidii et Pelopis genitor, conviva deorum, etLnon ita sunt eomparata, ut apte eum iis quae praecedunt connexa esse videantur; sed quoquo modo earmen institutum esse putaveris, haereas illi necesse es Latet enim hi vitium quod unius litterae mutatione sustulisse mihi videor. Iam dicendum est de eomam rationibus qui totam huius carminis orationem uni tribuun Atque hic primo loco coinmemorandi sunt veteres interpretes, Aeron et Porphyrio, qui haec tradunt Inducitur
eorpus naufragi Archytae Tarentini ad litus eaepulsum conqueri de iniuria sua et a praetereuntibus petereaeputaram. iiii iliter coirimentator Cruquianns: Haec de ἐκ τῆς προσωποπoua inducit corpus naufragi Archytae ad litus eaeputium conqueri cum nauta praetereunte de iniuria, nisi ab eo epeliatur. Quam rationem
adoptavit Peerlkampius, sitim de pronomine te v. l. quod illi rationi adversari videri potest, monens
19쪽
Deae revisa, inquit, in si ora iam levifer arena tectu8, quam non si praetereuntes eae religiosa coriauetudine in ignotum cadaver proiecerant. Unde hoe ognovit vir doctissimus Si ex .vv. -3. non recte intellectis. non plus quam iam habet Archytas rogat v. 2 2 et 36. Praeserit novus nauta, qui festinans o cium humanitatis neglectum esse videbatur, et praeterit tum, cum Archytas aecum loqui desierat dicens: e quoque devexi rapidus omes Orionis Illyrieis notus obruit undis Ibi forma orationis mutata est et dixit Me quoque pro Te quoque, quod his fuis8et ob8curum, quia istim ad nautam convertitur. Atque ea rationis mutatio propria est, quum nobiscum is cum animo nostro loquimur. Sed de hae ratione breves esse possumus admitti ea nullo modo potest, quia, ut supra demonstravimus, Mehytas non est ille naufragus qui sepulturam petit. Quae autem praeterea sunt inconVenientia, magna ex parte communia sunt raun ea ratione de qua iam
Ρlurimorum assensum recentissimo tempore tulisse videtur ea sententia, qua totum tamen oratio
putatur esse naufragi alimius umbrae primum ad Areistam euius sepulcrum prope sit, tum inde a v. 23. ad nautam aliquem casu praetervehentem. Primus eius sententiae auctor, quod sciam, eislcius es mea plane sui incognita, primumque nuper ratistaviae de ea sando audivi. am misici disputationem in Ialini Annalibus a. 1830 propositam ego non legi neque eius opiam mihi sacere potui. Postea einelcium et Linelierum vidi et aecedere. Etiam rerentissimorum Horati editorum quidam eam rationem sequitur, Sed tot tantisque prodigiis ac portentis eam adornavit, quae procurare non meum esse ducam. Habet illa ratio id boni, quod Arehytam non eum esse vidit qui sepulturam petat, sed laborat aliis neque paucis incommodis. Habemus naufragum aliquem modo in litus eiectum, insepultum, ut nihil magis eurae esse possit quam ut sepeliatur. clam quomodo fieri putemus, ut . eum casurare tae eodem loco olim eiecti sepulcrum prope adsit, hune et ho quidem modo alloquatur An ut tempus fallat quod longum ei videtur Audio, et Arelistam eadem olim alamitate metum eoncedo apte compellarii etiam hoe intelligo, si verba me quoque recte diei. At primum equidem tamen vellem Areistam naufragio perisse verbis expressum esse, etsi fortasse inde id potest colligi, quod non arenti sed loco plus XX mill Germ. distanti prope litus Matinum sepultus est. um tota ad Archytam oratio talis est, quae naufrago parum eonveniat. Quid φnim potest ab eo alienius esse quam irridere et irridere eum qui eodem quo ipse eas perierit cum irosione autem eris quae de Pythagora dicta sunt dicta esse mihi quidem tam exploratum est, ut nihil magis esse possit. Tum quid sibi volunt exempla antali, ithoni, Minois, Pythagorae ' Archytam plus trecentis annis ante mortuum non potest iis onsolari velle moriendi autem necessitatem eum ipse iam expertus sit, ipsi ne argumentisne exemplis opus est, neque sibi illa dicit, sed Archytae Deinde quisnam est ille naufragus' Nihil dictum est undes de persona eius monteeturam sacere pos4mus, misi quod utique ex . 29. Iare tinum esse effiei potest Unde igitur Arehytae et sepuleri eius notitia 3 unde illa quam prae se fert doetrina' Fuerit arentinus, uerit homo eruditus at ho aliquo modo significandum erat, ut orationem eius personae converire intelligeremus. Ut nune est, ex eo tantum quod ille ea diei colligere debemus reete et apte hoe fieri. ostremo poeta tum ipsum verba eum facientem indueeret, cum casu, dum diceret, nauta appropinquaret, quem ut se sepeliret rogare posset. at Ver casuine hic locus erat' Non puto equidem. Quid si nauta non venisset Quem exitum rationem tum habituram censeamus' quam longam suturam pKrustra et nullo eonsilio tota oratio foret dicta. - Augentur autem haec incommoda, non minuuntur, si, ut quibusdam rideri audivi, Horatius, qui post pugnam Philippensem ex Graecia rediens naufragii perieulum subierit at hoe non ad Matinum ritus, sed prope Palinurum promontorium in insero mari evm III 4, 28. laetum est), semet uisum fingat naufragum et illam rationem habentem, praeterquam quod de doetrina eius sane non possumus dubitare neque irrisio Pythagorae ab eius persona suerit aliena At quo onsilio hoe finxerit poeta AEt quae tandem ista ondicio est naufragi non naufragi mortui non mortui, sepulturam impense orantis ne egentis ea, nee volentis Visum se humari Quodsi hae reet disputata sunt, μονόχορος ratio nullo paeto poterit admitti a
20쪽
Itaque ut tandem quid ego sentiam proferam, necessario duarum personarum Sermonem esse ta-
tuendum mihi videtur et quidem nautae ad Archytam, naufragi alicuius ad nautam. Sed priusquam hoc pluribns exponam, de antistrophica arminis ratione quam ut supra dixi, mihi repperisse videor ae de quattuor versuum 17 20. interpolatione dicendum puto. am illam si probavero, et hos versus, quamquam etiam aliis argumentis damnantur, sponte apparebit non posse ab oratio profectos esse, et nautae orationem ad . 6. usque pertinere, reliquos autem Versus naufragi esse evincetur. Atque etiam Me ekio me spero satissaeturum, qui in Philologo . . rectissime plerorumque rationem gravi reprehensione notavit, cuius verba insta in annotatione subieci. iam utimannus '' recte videra Horatium ipsum pronominum ΤΕ . . et M v. 21. positione earmen duarum partium esse significare voluisse. Cuius disputationem eum primum legerem, nisi memoriam sallit a. 836. iam tum miratus sum, quod hae duae partes non essent aequales, sed prior viginti altera sedecim versuum; sed quia tum Horatium non tractabam, facile eam curam dimisi. Verum ante hos quattuordecim annos eum carminum libros eo eonsilio legerem, ut quae aut spuria aut suspeeta mihi viderentur notarem, versibus 7 20, qui de pluribus ausis subditici mihi videbantur, eiectis aequalitas illa
mihi restituta est. Supererant tamen etiamtum, quae dubium me facerent de alterius partis persona, quam Melistae esse non posse quoque partieula V. l. demonstrare videbatur. Praeterea haerebam etiam . . quod verba oecidit et Pelopis genitor celt eum praecedenti oratione male aut omnino non cohaererent. Sed
tum hae non ita perseeutus sum inquirendo, ut illas mihi dissicultates tollerem. Tandem quattuor annis post eum, ut supra dixi, antistrophicae carminis rationis etiam alia certaque indiei repperissem, eontigit mihi ut priorem dubitationem dirimerem alteram nuper demum sustulisse mihi videor. Τragieos Graecorum poetas constat in antistrophieis arminibus, quo antistrophie ratio magis ad
aures aecideret, saepe magna cura et arte rem ita instituisse ut aut iidem aut similes verborum soni iisdem utriusque partis locis audirentur, eodemque plerumque etiam enuntiationum, membrorum, interpunctionis aequalitatem aecedere, unde non raro certissimum corruptis locis emendandis adiumentum peti
potest idem magna ex parte ab Horatio factum videmus in egregio illo armine amoebaeo III. Simile