장음표시 사용
31쪽
Iam quaeritur πρώτορα et σκοπον nominum utrum adiectivmn utriun substantivum sit. Per se ipsum utrumque esse Potest, sed eoll. v. 366. ubi Morro adiectivi, Gaxa substantivi Deo est, magis eo iniano, ut πράκτορα substantivum esse putem, et si aptissima est Hermanni seriptura. Minus tamen a libris disredet πρώτορ' ἄνω σκοπον es 366. vel quod malo, πρώτορ' ἀεὶ σκοπον. Sed σκοπον fortasse ex simili loe v. 366 hue illatum est eum seriptum esset κότον. v. 626. a. neque metrum recte habet, quod etsi ex parte eris δυπωλεμον, τον seribendo ut Buclerus voluit, emendari potest, tamen extremo versu hiatu preeat neque sententia propter μιαίνοντα, quod Se euius non male m omissum mutari voleba Hermannus, quoniam ubi δ' isce sequitur, redibilius esse ratus simplieiter verbum quod ommor tionem indiearet positum fuisse, seripsit A retroah rari eri claramo ἔry σφ' eae vopos λαυοντα. In his minime mihi arridet crete iv δομος - , quae eunque domus, neque lavae satis aptum videtur. Magis, ut spero, laeebit quod ego eonieei: Azπολεμητον, ων τέ αν δόμος ἔχειν
Iur,iα θνεται reών. Recipiendi aei, inquit Hermannus x piaua, licet, quod sciam, eae Alexandrinis tantum poetis Callimacho et Lycophrona altatum. Mihi dubitatio est non solum propter suspeetam apud Atticos illius vocis auetoritatem, sed etiam quia haereo in verbis πρὼς υ - ris νεται eum προς- Potius exspectes. Aeschylum scripsisse puto: σπρις υ νέον δ' δρηλα θνετα χιών,
Confusae sunt litterae N et Η, haeeque est origo eorruptelae. v. 779. κυσὶ δ' επειὸν Πωρα dare Zωρέω ecmves δεῖπνον - Maismae τάχειν. Iam litu miratus sum, cur aut quo sensu aves dioerentur ἐπ άFeor, nec magis nune intelligo eum per grinae aves nulla lege areeri possent. Canes si si dieerentur, recte se habere Fuitne d υμυuotcpV. 794. δε -- b dio ratoc Artieulum ante νά ς recte inseruit Hermannus. Quod autemidei divisit o δέ, nam, ut apertum esset o viam ab Aeschylo seriptum fuisse, si etiam Me demonstrativum quo signiscaretur en adest dieendum fuisse δ' is etrriet sed tum duo diei ho versu eontineri, ου' ὁ μάρπτις ὁ νάως ioci id vero inconcinnum esse): mea sententia με μάρπτt o cito pilio est:
et raptor it navi advectus est in terra est, hier is de R iuber vom Schi am Lande, ut recte se habeat M.
32쪽
δροέταν res ιν ευσεβῶν sic M. desετ δυαπάλιν G. dτέων aetroii Ρ. Ἀτίετ ὰν oit Rob. Sehol. μῆποτε μετέχων τιμιῆς ἐν τῆ πόλει τῶν εὐσεβῶν, ut desεως aut desετ ν πολιν εὐσεβων legisse videatur vulg. τίετ' dν π ν εὐσεβῶν. Hermamus: quum hi tres vergua praeconis 88 putarentur, non mirandum est quod emendari non potuerunt. Scripsi desero quod rat impune, et dσεβων. Abire iubent ab sedibus suis praeconem impune in urbe aeratas aedes violantem. Recte sine dubio δαβων, de duis etroit dubiis eum sedes illae non essent in urbe, sed aliquantum ab ea distantes. Sed quomodo emendanda ista sint, valde incertum est. ossis oniicere: τὰτ υνατε, ποχέ' ἀσεβῶν, vel Gar πάλυ, α, vel νθε', χε, δα, τὰ ut eum dσεβῶν, ut Hermannus vult, iungatur. Quamquam eseio an pro τίετ' scribendunt sit δυὰρ eis. v. 727. Avare et δυθε pronei se e re navi; χέο, peri commoti est animi signum imperativus inter dτίετα vel dυἱερα et σεβων interpositus ceterum aptissime procedit oratio linque sedes, in navem, prosi et Scere, peri. U. 821. s. μηποτε πάλιν λιμῶἰρεσίβοιον δωρ,
Rectemerinannus metro iubente ἐν inseruit pro τά χα autem, ne dochmius male in brevem exeat, seribendum puto τά χως.
aut quod propius ad litteras credit eum SehWerdito περιχαυδ seribas. Sed etiam quae sequuntur depravata sunt. Habent autem libri haec: δ ἐρωτῆς ἐρωτας G. ἐρωτὰς Rob. ὁ μέrae Milo: βρόγνωσε ποτρέψει ναρσων βριν, unde urnebus ἀποτρέψειεν, ἄχων βριν. Hae Hermannus plena post βρυά posita interpunctione si eorrexit:
33쪽
αωτου tuae. Similiter Schwerditus nuper prima verba eorrexit, qui edidit: δ ἐπωπα σε μέra Muocibβρίγνως, τρέψειεν αἷστον βριν, sed perperam artieulum ante mi ae Νεῖλος omittens; ne facile particula adversativa v. 844. carebimus; et quis serat Di ντος ἶβριν Τπωπῶν legitur Choeph. 679 Eum 272. 56. Deinde nescio an praeserendum sit dποστρέφειεν, quod Hartungus dedit. V. 849. Quod observati eriti. p. 17. eonieci: ὁλκη - οἶχον πλοκαμον οὐδάμ' ἁ mat,oMo pro ου e, eius ne nune quidem me poenitet in Herod. II, 104. U. 85 l. s. βρέτεος ἄρος ατα. αχάδ' Em μ' ἄραχμος ως βάδην νορο, νυαρ μέλαν. Si Hermannus, egregie ov, da pro ναρ, ova restituens, sed . Mi nescio an in hoc doeisio soluta utraque ars media longa thesis in paenultima syllaba minus apta sit. Recepit et ex Eustathio, sed monstruosa librorum seriptura, βροτιοσα ροσατα Μ. E. Doario- ροσάτα G. ducit adtam, et schol. explieans j δὶ βρετέων ἐπικουρία λίπε με legisse videtur βρέτεος ἄρος dra, quod tamen metrum non admittit. Aecedit quod exspeetatum a dei simulacro auxilium virgines non tam perdidit quam derepit, quod id adhue frustra exspeetatum est. Equidem seribendum arbitror: βρετεος ἄρρις ματα, simulacri auxilium unctatur. Sunt autem a v. 850 ad 853. versus omnes iambiei. - Deinde cum . M2.M. G. habeant ast Φει Rob. μάχω τερ, quod Hermannus dedit aio Θει μ', ad sensum quidem est aptissimum sed eum in antistropha v. 862. respondeat purus monometer iambicus, persuadere mihi non possum, illic dactylo pro ambo Ioeum esse. Ab ea parte praestat quod Hermannus scribi potuisse dicit αλανεῖ, sed mihi futurum non probatur, ne βάδην conveni Seriptum ortasse sui vorδ' ἄτε si, vellicando et laeerando me abigit, a verbo μυσσειν, unde se assertur. Ceterum quod scho Iegitur, ic θειν οἶσαν, aperte corrigendum i μώ ν ἶσαν, ad araneae eomparationem aptissimum. De nigra aranea
34쪽
θῆρες δὲ κηραίνουσι και βροτοι τιμῆν.
Ea κνώδώα πτερουντα κά πεδοστιβῆ καρπώματα σώοντα κηρυσσε Κυπρt κάχωρ a ciuiuo υσαν δ αις μένειν ἐρῶ. Si sere libri, nisi quod . 967. . G. Ἐνν v. 971. . sine accentu καλωρα et δωτ, et in contextu μένην, supra scripto et, . δωσγενην. versus 968, 970 et maxime Ti. eorruptos esse patet et duoeerte vitia egregie sanavit Hermannus. v. 968. Scribens τί μην tum antea τέ μιν vel e t editum esset. et deinde καρπώμαδ στύοντα κηρυσσε Κυπρια. De ceteris eius emendationibus tamen dubito. Impatientis8imi inquit, litterae a scribis male geminatae vel non recte μεiti Meentus philologi immobili v ιltu adspererunt feras virginibus pudicitiam eripientes Seripsi δηραις δὲ κηραίνουσέ νιν βροτοι ri μην Et in θῆραις ineidit etiam meselerus Coniset i AeseMy n. p. 245. Quum μην visum 33et tu esse, ut mutatum fuit in ui. Laedunt, inquit, teneram aetatem persequendo homines quid vero quum vel bestiae alatae et in
solo incedentes venerem appetant. Non dubitandum e t quin versus exciderit post v 969. Incredibile est enim, quum aves et quadrupede be8tiae memorentur, praeteritos esse pisces, praesertim a ciet Atheniensi. Et indieat lacunam etiam inconeinnitas dictorum. Seripsit igitur:
Etiam bestias et pennigeras et in solo incedentes et natantes videas fructum captare quem emergentem Venus nuntiat etiam immaturum et arcens ut maneant intra terminum, . e. ne mares citius quam leae permittat
fruetu potiantur Arcere diei venerem eongressum, quia etiam bestiae feminae, quum nondum maturae sint, marem admittere detreetent. Construetum Sse κωλυουσα eum i ut apud Thucydidem Vll. 36. l. τὴν στενοχωρίαν κωλυsse ἄστε ἡ περeπλεῖν. eminem Graeeum ita dieere potuisse puto. Quae e mannus Aesehylo dedit elim hu didis verbis ongruerent, si dietum essat κωλυουσά ν υ μ ἐκβαίνειν Ῥου. Sed ut hoc mittani, sane quam obscura et contorta foret poetae dictio; et eum verba κωλυουσα δ' - Uco praecedentibus opponantur, non κωλυουσα δ' diei poterat, sed debebat esse κωλυε δέ. eque
35쪽
quo pacto defendatur seminarum pudieitia, sed quot quantisque undique periculis obnoxia sit Danaus docere vult. Quod etiam ea quae sequuntur demonstrant. Verum ne Paec quidem . 968. mihi satis plaeet; nam venando Virgines non tam laeduntur quam in periculum adducuntur. Quod denique Hermannus piscium mentionem desiderat, Danaus ea animalia commemorat, quae et potiora sunt et quorum vita et studia in hominum oculos maxime ne runt Rhi locus si scribendus videtur: τέρειν' πωρα δ' εὐφυλωτος θαμως' δε οἱ σφε κηραίνουσe καὶ βροτοί. I: M., -
A deos quidem illa aetate virginibus insidiatos esse et vim intulisse plenae exemplorum sunt poetarum sabulae, ut Danaus filias suas reet ab illis non minus quam a viris iubeat sibi avere. Confusa sunt θΕΟ ΣΦΕ et E ME. Ad κνωδαὰ πτερουντα καὶ πεδοστtβ ex praecedentibus verbis repetendum κηραίνει. Ultimum versum si iam a. 836. emendavi, neque nunc reperio quod magis mihi plaeeat, nisi in eandem sententiam malis: κα- ὰ τόγυσιν aut λωτόγιντ' ἄν ot μέρου γως. Cis. v. b0. ur. Suppl. 449. Iph. A. 793. Maturorum autem fructuum perieulis commemoratis immaturi floris mentionem fieri aptissime nemo, opinor, infitiabitur. Sed hae hactenus quae praete ea in hae fabula notavi, fortasse alio tempore proponam. Sophoclis sabulas eum per quadraginta paene annos saepissime nee longis temporis intervallis legerim a relegerim, modo ursim et festinantius, modo attentius et aeeuratius fieri non potuit quin multa notarem quae cum aut mendosa et corrupta aut dubia et suspecta mihi viderentur, emendationem requirerent quae si omnia proferre Vellem, modico volumini explendo sufficerent. Sunt autem coniecturae meae valde diversorum temporum; sed imprimis multa novissimi anni addiderant, eum Setaeidewini Soph elem aeeuratius examinarem. Sed eum non pauca sint, quae vel ante vel post me alii eadem atque ego invenerint si in iis quae proponam acciderit, ut mea emendatio iam prius ab aliis sit edita, id ego ignoravi. am quaecunque eiusmodi vidi ac legi plurima tamen me fugisse eertum est), semper nomine auetoris addito in marginibus adseripsi simul notans uter prior esset eius coniecturae auetor. o vero loco et hoc tempore pavea ex singulis sabulis speciminis Ioeo in medium proferre mihi lictat. SOPHOCLIS AIAC. v. 269. θμεῖς ae ου νοσουντες τωμεσθα νυν.
demum hi offensum est; unde Hermannus ed. 3. scripsit μεις ἄρ' οὐ νο υντες τώμεσθα νυν, quod miror viro summo probari potuisse A. auehius nuper coniecit: χερ αρ' οὐ os dri νυν. Quem eum alieubi
legissem hune loeum emendasse nec tamen quomodo ipse, qui semper ad illud tempus sine ulla paene
offensione hune versum legissem, accuratius eum examinavi Atque sunt sane quae offendan ' φεῖς pronomen sine vi ac praeter necessitatem positum, um nulla alius cuiusquam aut aliorum sit oppositio; sed desideratur eonfirmatio eius sententiae quam chorus expressit: το διπλαον μεῖον κακον. Itaque scribendum est: δέ σο' ἄρ' o o υντες τωμεσθα νυν. Quae ut obseurius diei non intelligens chorus πως τουτ ελεως οὐ κάτοιδ' πως εrεte rae ecmessa explicata rei ratione ac sententia sua. cuius summa in V. 27b. 76. inest, AEuc ipsius verba V 269.
δό- - - νυν respiciens ἄρ' εστ ταυτα δὶς os ἐξ seritii κακά;
36쪽
In his eorruptum esse . 406. etiamsi non sententiae obseuritate appareret vel antistrophae quae respondent verba v. 424. s. riua ροἱ στρατου, quamquam ne ipsa quidem integra, demonstrarent. Longum est virorum doctorum coniecturas recensere quarum nulla satisfaciat. Itaque statim quid mihi videatur proponam. Nam simul eorrecta ad antistropham Versuum ratione seribendum puto:
εὶ τα μὲν φωνεt, uot, oto δ', οιμοι, έλως, γραῖς δ' ἄγαις προγεόμεθα. Partem veri iam hiersellius vidit seribens rei δ' μου τέχως μωραρ τ' ἄπαις προκείμεθα. Quae Aiax queritur, in duas partes bipartitas diseedunt vindietam quam quaesierit m μευ perisse, pro eo magnum risum se et ludibrium laetum esse stultam praedam quidem se fecisse, sed eius rei exercitui Graecorum nee sua poena daturum. Si sorte eorrepta prima pronominis τοξος ostendat, seribendum erit refoci ro vos coniici possit ἐrtiis vel ἐμου, idque sane saeilius videtur; sed quia in antistropha Pola respondet, tanta poetae aequalitatis syllabarum eura oseo praesero, eandemque ob eausam fortasse προα=μεθα scribendum eis. V. 309 3ll. 325. De seo eis. v. 367. oseo τέχω c. Ad έχω int aut εωέ, ἐσμέν sese. Ovid. Fast L, 438. deus, omnibus, risus erat), aut ἐστί. otum igitur loeum sic interpretor si illa quidem vindicta pereunt sed talis vel tantus, trucidatas pecudes monstrans vae risus
sum, strutaeque praedae assideo, totus autem Mercitus armatus manu me interficiat. In antistropha V. 424. ex Hermania olim iniectura legendum to ου τιν' ἁ Pola, pro υτινα.
V. 7L: μέχρις οὐ uob: sttium o κάτω θεου. iHune versum eum alii ut spurium condemnent, alii eorrecto primi pedis vitio seribentes ἔπ' ν μυχοὼς κίχωσι του κάτω θεου tueantur, ego illis assentior. Νam primum quamquam ἔπ' ἄν interdum per μέχρις ου explieatum est, tamen apud Sophoelem certe neque Icre, neque lar si alibi ita mutatum. Sed quod maius est, non recte mihi Alaeis parentes, nisi ipsi sibi mortem eonsciseant, diei videntur uobe του κατω δεου χειν. am etsi etiam . 657. μολών τε χωρον ἔνθ' υ στί κέχω, et ur. Baech. 896. Herm. euένα δ' ἔκιχεν, hoe verbum eum loe aeeusativo iunetum est, tamen utrubique petitur oeus ille et quaeritur, ut Aiax quidem diei possit laeuouet χεῖν του κάτω νεου, parentes eius non item. Quodsi haec recte disputavi, merito iste versus a viris doctissimi condemnatus est. U. 798. s. τὴνδε δ' ἔλλυδ χεδρέαν ἴαντος ἐλπίζει φέρειν, et v. 800. s. του θεσωρεω μαντεως, καθ ὴμέρανον νυν υτ αὐτω δανατου βίον φέρει, eonsensu libri, nisi quod v. 80 L pro se Laur. b. Flor. V. Pal. Mosq. b. len. τ et φέρεeυ. Horum versuum explicatio quae omnibus probetur nondum est prolata. Mihi si videtur seribendum: τθυο δ' ε ανδ έδρι δμφ' Αντος ἐλπίζειν φέρειν, hune eritum fun tam de Aiace spem asserre et του θεσυρεω μάντεωοῦ καν ἶμέραντην νυν τ' αὐτῶ δύνατο ἶ βίον φέρειν.
37쪽
Εee autem similia omnia: omnes congruunt: Unum Ognoris, Omnis noris.
ELECTR. v. 21. s. Simplicissima et maxime probabilis emendandi ratio mihi haec videtur, ut seribatur: ως ενδ' vel tu' ἔσταμεν, οὐκ εστ ετ' ὀκνεῖν καροι κ Gu Urων dum . CD. Oed. R. es 442. . . V. 12. s. Cum aperte in verbis a mυς δέκω δυησκοντας ὁρῆτε, rem εὐνὰς ποῶεπτομένους turbatum sit et quaedam omissa nam antistrophica hae esse mihi persuasum sq, sortasse poetae manus restituetur si seribendo: σεμνα τε δεω παδες 'Deνύες,
Faeile intelligitur, qui laetum sit ut ὁρῆτε pro ὁρῆτ - γρῆτε relinqueretur, atque δίκως post prius
τοῖς δρωσι και συνδρωαν. Hae verba quocunque modo explices disseultate laborant, ne dubito quin corrupta sint Legendum:
ἀψεγες μέλαν τέρας τυις δρῶσι κά συνδρῶσιν.
38쪽
28 Iam omnia plana et aperta. Infaustum Clytaemnestrae somnium dieitur μέλαν τέρας, neque id ita venisse ut interketores eo gaudeant, non laeta portendens venisse. Similiter atque hie κει et lusis, sic ed. Col. 02l. κων et ἡρμων confusa. Legendum est enim: ν', es με ἐν omem τοῖιοῦδ' ἔχεις τὰς πάιδας,
Ultimi versus depravatio iam perantiqua est, cum inde perversa nominis tμα explicatio, qua id pro eugepositum dieitur, orta sit. At talibus iachinis non est opus Seribendum:
νεοκονητον αἱμα χειροῖν Zέων. 0restes in domum adducitur novum sanguinem manibus profusurus novam eaedem facturus. Ae νεοκονητον quidem reete iam Hermannus cum Schol. Rom. lemmate, sed quod explicat: recens profuso anguine manus conspersas habens, magnopere errat; nam aedes nondum est laeta, sed sutura vera Scriptura νεοκονητοναιμα χεροoi εχων sic tantum posset esse, si εφοῖν Zων dictum esset pro εν ερ ιν εχων, parans novam caedem minus aptum tamen ita foret νεοκονητον epitheton de sutura aede. Sed reeepto illo νεοκύνητο seribendum χέων, ut sit futuri participium. De suturo χέω vid Butimann Gr ampl. II. p. 436.
ed. s. p. 32b. d. 2. Exemplis ibi allatis addatur Aristoph. Lys. 197. Aoristi ue et suturi Τέω eadem
est ratio quae picarum formarum oristi εχευα, suturi χευω. U. 422. .: ae μὴν πάρεισιν οἶδε φοινία δε χεὶρ
cruenta manus a Martis hostia, . . a caede, Stillat necdum rem absolvit, is noe nichi am Ende, nota nitatfretio, nam Aegisthi restat aedes est Aeseli Prom. 742. ους τὰ νυν κηκοας orouci evae δάκει σορμηδέπω 'ν προοιμίοις. in pariter ac pasSivi praesens V. 344. τελουμένων tetroin αν, et Eur Andr. 998 τε Ουμένων δε ελφὶς εἰσετα πέτρα, pro τετεDσμένων et τελεσθέντων, τέλος ἐχοντων, sic aetivi εχειν pro τελέσαι, τετελεκέναι, τέλος εχειν ponatur, scribi possit οὐδέ πω τελει.
39쪽
Πδε Setaeide inus explieat a deo signiflea' , ut ex iis quae dieta essent intelligi potueri At neque μίασμα χώρας v. 97. neque φόνον v. 100. hui explicationi favet, neque ex praegressa oratione pronomen explicari potes Pro τω seribendum do eum χερμάων iungendum est. Ded fol. 1504. πάντα γὰρ δεου τοιαυτα Zeeμάζοντος εἰκάσα πάρα. se nihil est nisi ovo v. 100, et verba cite os ausis χειμον τάδε musam asserunt horum: νδρηλ. θ sias psio ariae λυοντας. v. 198. s. τέλει γὰρ et e betapy, τοῖτ' ἐπ' Da επεται. Πλει eum neque pro τελέω dietum esse possit et pro ἐν τέχει positum anguidum sit, ehneideminus et Nauctius ex Vseri et Ieepit Onieetura seripserunt: τελει ri νυξυφὴ etL: eonficies erim Maxara, totam Thebanorum civitatem depopulabitur, nisi vos opem feretis; nam si quid noae dis erit, id dies invad . Apta quidem est hae sententia, sed τά partieula quam illi supplent nullo pacto omitti poterat; a praeterea tum eum Hermanno pro ἐπ' seribendum ἔπ', nam tmesi loeum esse non puto. fi . tamen Letas. Quaesit epp. p. 76. Ego et sententiae causa et ut metri aequalitas restituatur seribendum arbitror:
lues i. e. vitae enim si quid nox permiserit i. e. si cui no peperceri0, id dies invadit.
πετραῖος ὁ ταυρος. Sie La. ut Hermannus coniectura reposuerat, eum eteri libri vel πετραιος Ac vel πετραγως, vel πέτροις ως habeanta Sed artieulum ferri non posse iam alii monuerunt, eamque ob ea amma Lius Dorvillii eoniecturam πέτρας τε ταυρος tum aliis quibusdam Neepit. In La scriptura leve vitium ommissum est;
feribatur dνά τ' ἄντρα κά πέτραις σόταυρος. v. 822. s. ἄρ' εφυν κακός; . οὐχὶ πῶς Garvoci,' interrogativum quamquam per se si poni potest, ut sententia sit flamativa. tamen hi offendi eum deinceps in eandem sententiam δρ' ou dicatur. Itaque eoniicio: 'tartis οὐ κακος ἔ0ΕDIP. et L. v. 47. s. dia o 9δ' Oo me τοὐξανιστάναι λεως δίχ' ἐστὶ θύρσοις πρόν ' δ ἐνδείξω Ἀρω.9ὐδ' Do me nune plerique reet ex Seidleri coniectura pro οὐδὲ μέντοι aut οὐδ' ἐμον toti ' λέξω libri omnes et ehol. sed hoe verum esse non potesta Gam Schneide in explicatio: mor te de Fuli austaraeige bringe undian ageb was kh thun soli, non potest admitti eum id verbum omissum sit, quod neque deesse neque ex ἐνδείξω intelligi potes Iusto audacius A. Νauchius coniecit: dia οὐδ' ἐμόν ne τοὐξανιστάνα ν' ἔδρας πώε et δέ F ἐστέ, πρίν ' δ ἐνδεέξω τι νέ)quem in tradita seriptura artieulus infinitivo additus τουωνιστάναι offendit iniuria nam si ovati, o μάχεσθαι dieere licet lieet etiam θάρσος ἐστέ μοι, i. e. θαρσερταε μοι τι μάχεσθae neque πολεως eum illo perperam positum dixerim, modo post τοὐξανιστάναι vox paullisper requiesea Νeque vero Sehneide-Win eoiaeetura γόνυ ' δυ ἐνδεέρη πόλις τε δρῶ probari potesti endum ex traieetis litteris ortum est seriptum enim fuisse videtur: πρίν ' αν ἐξειδῶ ὐδρω.
40쪽
Νulla hie fuit ausa auehio de τέ partieula dubitandi, non magis quam . 494, ubi pariter offendi Idem sere est ae: tri σομα τε καὶ - froυμέ e κρυψω ἐμαυτόν, ἐνκουσαμέν τε καὶ δράσομεν , et ocπάξεις. Sed eorTuptum est rata nam Hermam eonieetura και - μου 'ξ ὁδου πύω κρυφον, merito non satisfeciti Sed ne Sinneide ni πέρα pro nota nee quod paullo melius est arriani πέλας probari potes Seribendum και - , ἐξ ὁδου τόδε Ἀρυ φον κατ' umen se. v. 98. .
Si plerique eum rietinio; veteres libri μοίραις, unus μοίρας Reete letum foret ἐν μοδ ποιεῖσθαι μοδε est, μοῖραν μηδεμίαν ἐν μοίρα aut μοῖραν ποιεῖσθαι μηδαμῶς recte diei non puto nisi genitivo ad o*a vel μοῖραν addito. Sed ut ho mittam, vereor ne eontrarium letum sit eius quod direndum
erat: nam M obe δεob μοῖραν ποιεῖσθε μηδαμῶς est: nolite deo in ullo numero habere, eum dieendum esset: nolite eos in nullo numero habere. Itaque multo praestat quod Νauchius ex coniectura dedit: και μῆ, δεους φῶνας, εἶτα τους δεους μαυρους ποιεῖσθε μηδαμαις sed virum doctissimum spero mihi
U. 525. s. aeaxa μ' εὐυρ πάχις οὐδὲν δριν γάμων ἐνεδησεν DF. Libri μεν εὐρο Lb. μ' εὐνs, ut a me et ab aliis eonieetum erat, a vulgo nune si editur corrupta tamen illa puto; nam quod Se eideWinus κακ εὐυ et γάμων τ pari ratione diei ad ἐνέδησεν reserenda esse, sed alterum prioris sententiam Vehementius exprimere, mihi non probatur neque vero κω eous pro
instrumenti dativo haberi potest. Seholiasta quid legerit, non apparet. Mihi seribendum videtur: κααμ μοερ πόλις οὐδὲν vivr ων ἐνέδησεν am; nam pronomine με sacile arere possumus, sin minus, post istis potest inferri. λαχῆ μοίρ id laetum dieit quia et Laio patri et ipsi oraeulo praedietum erat med. R. 791. Similiter . 47. pro καὶ rὰρ ἄλλους ἐφώνευσα κά ωλεσα'νων δὲ καθαρος ive εὶς αδ φ δον, legam oέρ hio De ἐφόνευσα α ἄλεσα, est. Ded. R. 713 793. Ceterum eum v. 525. 26 et 547 48.
sententiae sibi respondeant, probabile est v b23. pro αὐθαίρετον, quod neque metro neque Sententiae eonvenit, seribendum esse, κάθαρτον, es καθαρὸς v. 548. quod etiam G. Wolfllum eonieeisse ex auehit annotatione intelligo. Praeterea in hoe omc pariter ae auehius v. 16. pro ναιδῆ malim ἄναυδα, v. 2 l. pro θυε o ἄκων seribendum puto: νε ον ἄδην. v. bb. s. tali οὐ τὰ es τἀμφανῆ κρυπτειν - νυν et δις θεῶν πατρι ων 9ὶδίπους, πεισθεὶς ἐμοὶ