장음표시 사용
21쪽
vero, quamquam minus perseetum eius rei exemplum habemus in eo carmine de quo nune quaerimus. Respondent sibi primum, quod uumannus vidit, re v. l. et ME . l. tum vero etiam . 9 et 29
quod eas esse laetum, non onsilio institutum equidem mihi non possum persuadere. Ut etiam re v. 14 et 34, eum non eundem locum in versibus sibi respondentibus hoe pronomen habeat et v. 6. SEMEL v. 36. TER, numeralia adverbia, quae eandem sere sedem tenent, eodem reserantur equidem nolim vetor esse, certe in dubio relinquo Imperfecta tamen illa ratio est eo, quod neque incisa utriusque partis sunt eadem, neque interpunctio. Sed esse illam responsionem eonfirmatur eo, quod sententiae utriusque partis, ut infra pluribus demonstrabo, maximam partem sibi respondent. Quod si ita se habet, necessario sequitur ut versibus 17 0, quae antistrophieam rationem turbantae tollunt, eum de mesodo ne cogitari quidem possit, loeus in hoe armine relinquatur nullus, neque ab Horatio hie positi esse putari possin Aeeedit quod etiam misso hoe argumento alienos eos esse multa probant, et primo quidem si sententiam speetamus. Nam postquam inde a v. . exemplis demonstratum
est omnibus moriendum esse, verbis sed omnes una manet nocet calcanda me vis isti, plane absoluta est
oratio, ut nihil amplius desideretur. Sin vero doeendum erat, alios alia morte perire cur bellum et mare potissimum asseruntur Nonne multo plures neque hoe neque illo moriuntur At maris propter Areistam fit mentio. Audio at quid bellum sibi vult, eum neque antalus, neque ithonus, neque Minos neque Pythagoras in bello perierit Νe melior ratio est verborum: Laeta enum ac iuvenum dementur funera, quae memoriam revocant Homericorum illorum It a 383 οἱ δέ νυ λαοὶ δασκον ἐμασσυτεροι, et Soph elis Oed Reg. v. 175 mo δ' a ciuic προσόδοια- ρμενον κταν προς ἐσπέρου δεos, ut de lue aut
simili alamitate eo temus. Sed ut illa non sint &περβολαῶς dicta, erte nihil neque ad Areistam
neque ad ausam. Aurea tamen quae adhue ut aliena reprehendi sunt prae iis quae sequuntur: nuutim saeva caput Proserpina fugit, in quibus nihil inest quod non modo v. b. multo simplieius letum sit: omnes una manet noα equis igitur inanem istam repetitionem probaverit Itaque ut hi quattuor versus si per se soli ponantur, fortasse non sunt reprehendendi atque in aptam sententiam exeunt si praeeedentibus versibus nexi ineptissimi sunt. eque vero his solis laborant vitiis; nam ne color quidem orationis aut iis quae praecedunt aut iis quae sequuntur eonvenit. am eum eteri carminis oratio simplieitate Meellat egregia, tumidior est quattuor illorum versuum dictio, maxime primae sententiae dant alio Furiae torvo pectacula Marti, et ultimae nullum saeva caput Proserpina fugit. Praeterea eum in sedecim praecedentibus versibus oratio eontinuo a perpetuo flumine procedat omniaque artissime iuncta a nexa sint in his quattuor versibus qui orationem illam continuare velle videantur, Subito in asyndet brevesque sententias incurrimus. Et quamquam etiam inde a v. l. asyndeta habemus, tamen longe alia horum est
ratio, de qua infra pluribus disputabitur.
Quoniam igitur ne Archytam esse euius umbra sepulturam ore demonstratum est, ne unius esse personae totum armen, sed duarum, quarum oratio antistrophica sit eoque aequalem esse eeesse sit,
iam docendum mihi est quaenam personae olloquantur. Atque de hae re idem quod ego sensit vir doetus quidam, Balteri amicus, ut nuper ex minore editione relliana quae a. 18b prodiit intellexi.
Nauta quidam, i. e. mereator sua nave vehens eoque, quae erat eiusmodi hominum eonditio, satis
eruditus et litteratus, arentinus nam ho doeet vel V. 29, Vel Arelistae ognitio , paullo post vehementem procellam o 2 l. 22. Apuliae oram legens litusque Matinum praetervehens Mehytae olim eo Io naufragio laeti sepulerum eonspiratus illum alloquitur'. -l6. In ipso autem 'litore naufragi illa tem-
22쪽
pestate eiecti iacet eorpus, euius umbra nautam inde a v. 23 implorat ut orpus suum sepeliat. Quis naufragus ille sit, nisi quod e v 29. olligi potest et ipsum esse arentinum, eum arent eustodem Νept
num imploret ut sepulturae suae praemium persolvat, intertum fit. Praeclare autem utriusque personae ingenium deseriptum est. auta, ut arentinus et homo non indoetus, Arehytae sepulero onspeet memoria
elarissimi viri et ivis movetur quidem, sed idem ut mereator soli quaestui ae luero addietus, altiora ingenii studia tanquam parum utilia prae divitiis aliisque rebus externis eontemnens, non egregii olim civitatis Τarentinae administratoris et imperatoris quod tamen minus mirandum est, cum iam per dueentos qui quaginta sere annos arentini a Romanis victi libertate amissa horum imperio subieeti essent et Arehytae de republiea merita arentinis iam diu in oblivione iacerent , sed mathematici, astronomi a philosophi meminit quem altissima ingenio petentem sublimia illa studia tamen moriendi neeessitate liberare non potuerint, non magis quam antalum, ithonum, Minoem Summa generis a Iove oriundi nobilitas, ae praeterea antalum deorum eonsuetudo, ithonum propter pulcritudinem in eoelum sublatum Aurorae coniugium, inoem propter sapientiam intima Iovis familiaritas mori prohibuerit, aut Pythagoram summa sapientia et doetrina excellentem id, quod iam semel mortem se effugisse testatus sit; omnibus enim hominibus nullo diserimine moriendum esse. Haec autem ita ille profert, ut pro aetatis illius ingenio et religione et superstitione liberum admodum eum esse appareat. am illas de antalo Tithono, Minoe sabulas pro meris sabulis ab eo haberi id mihi videtur demonstrare, quod Pythagoram eiusque de priore olim Sua vita commentum, roiano bello Euphorbum se suisse, irridet evidentissime id quod vel eo probatur, quod Panthoiden eum appellat. Irridentis est etiam, quod eum dicit nihil ultra nervos atque cutem morti concessisse. Summa autem irrisionis ernitur . 14. in verbis iudice te non ordidus auctor natura verique, quibus non Pythagoram modo cavillatur, sed simul etiam Archytam ipsum, qui illum tam ridicula commentum naturae verique non o
didum auctorem iudicaverit, quo simul Archytae sapientia et doetrina in suspicionem voeatur. Ae ithonum quidem, quem poetae Veterumque pinio immortalitate donatum non esse mortuum perhibebat, sed aut longa minui senectute Hor Carm. I. 16, 30. aut in ei dam mutatum, nauta eum mortuum dieit, fabulis istis fidem se non habere manifesto deelarat. antalum vero eum elopis genitorem vocat neseio an illam de elope a patre iactato disque in convivio apposito sabulam, quam indarus l. I. refellere studet, signifieaverit simulque ut ridieulas et turpes istiusmodi narrationes notare voluerit. alem igitur Horatius nautam deseripsit. Sed latere in eius verbis . . vitium iam supra pag. . signifieavi, maleque
eohaerentem orationem causam fuisse, cur plerique nautae sermonem . . exire opinarentur. olletur
autem ho vitium artissimusque rationis nexus restituetur, si maxima post morituro . . interpunetione sublata v. . pro et scribitur ut: ne quidquam tibi prodest Aetherias tentasse domos animoque rotundum Ρereurrisse polum morituro, Oeeidit ut Pelopis genitor ceti.
Eandem post verbum sedem habet hae particula Carm. I. 37 20. IV. 3, 26. Epod. 6, 31. Sat. Ι. l. 26. 3, 28. alibi, et comparative quidem Sat. I. 3, l4. Itaque ut ipse nauta tranquillo mari laeido aequalique ursu vehitur, si oratio eius uno et continuo quasi flumine tranquille et aequaliter usque ad exitum proeedit omnia artissime iuneta et connexa sunt nusquam asyndeton deprehenditur Longe alia maximeque diversa oratio est naufragi vehemens ea est, graviter urgens, concisa omniumque ambagum expers asyndetis in posteriore parte svv. 30 33. 3b. abundans. Hae si vere dixi, sua sponte apparet non posse eiusdem esse Verba qui praecedentia dixerit. A primo naufragus nautae animum in se convertit vocans eum ae docens quae sua sit eondieto Atque ut hoc quasi praeteriens moneam, ex eo quod me quoque dieit ex hae sola partieula quoque recte colligere possumus Archytam
23쪽
olim nauseagio perisse, euius rei alius testis auctorve nullus extat, quam neque diogenes Laertius neque Suidas memoriae prodidi Iam nautam obseerat ut orpus suum sepeliat quod si sererit, summa ei praemia a Iove Neptunoque optat; sin minus, gravissimas poenas vel ipsi vel posteris eius impreeatne eertissime eonseeuturas ae ne sorte rursus stinationem exei et operam diei esse brevissimam. Ex eo vero, quod Tarent eustos Νeptunus invoeatur, verisimillimum atque adeo ertum est arentinum esse nautam, id quod
ex insigni navis perspiei poterat etiam nauseagum esse eerte probabile est quod si ita se habet, tanto
iustius ille eivis et popularis sui implorat auxilium. Postremo mihi reliquum est, ut quanta utriusque orationis partium sit aequalitas declarem, quo quod einerius iure meritoque in vulgari ratione desiderat, id adesse et apparere demonstrem. Ae primi quidem duo versus in utraque ratione orent quae sit persona priore Ioeo eius qui ompelletur, altero
loquentis. Tum utrobique de sepultura sermo est et quidem 6 2-4 cohibent - munera sepultum esse
Are tam dorent, v. 2 25 at tu dare, sepeliri se velle nauseagum in quo tamen non eadem emitur aequalitas quam apud Graeeos poetas plerumque videmus in tertio tamen versu utroque Ioeo tardo rei est. Tum nautae inius irridenti orationi o 4-s ne quidquam, admisma, respondet naufragi meroedis optatio v. 25-29 aio quodeumque, Tarenti deinde irrisionis nautae quasi fastigio . - 15 harin que, verique, respondet gravissima vehementissimaque nauseagi impreeatio . 20 4: Ulagis, persolvent, in quibus nautae ratio uno verbo prius ne it et duobus Iongius. produeitur; sed . 10-14, 6 30 34, qui sibi respondent toti m sua re trobique dimantur. Iam utroque loe clausula sequitur praeeedenti utriusque sermoni eonveniens. - Si igitur formam armini esse egregiam Horatioque dignissimam mihi videor ex ipsius poetae verbis evidenis demonstravisse. Sed quamquam duarum personarum esse orationem probatum est, tamen, si a poesea arminis forma disredimus, non mala totum unius se monem esse direre possumus. am quidquid nanseam Ioquitur, si rem veram quaerimus, nautae ipsius animi gravis est admonitio dum nausea eo us onspieit 6 21. 22. meminit sanetum illud insepulti orporis humandi ossicium v. 23 25 a m dare quo laeto sperat fore ut a dis praemium sibi obtingat o 2b-29 si quo unque, Tarenti si eontra, gravissimas poenas timet 6 30-34; et rem saeilem brevisque morae esse operam, ut nullum sibi ineommodum inde oriatur, o 35. 36. Si praeelare nautae levitati religionisque eontemptu opponitur etiamtum in animo eius penitus insita religio et humanitas; nam nullo paeto dubitari poterit, quin eo us illud humaturus sit. Itaque levitatem illam praese fert potius, leui multi homine saeiunt; erasione oblata ossietoque flagitante melior animus a natura apparet atque lueet. Iam quo larius hae mea ratio ernatur, carmen ipsum dabo ita ut utriusque personae oratio
ex adverso posita spectetur. . Ira maris et terrae numeroque arentis arenae
rumorem eohibent, Arehyta, Pulveris exigui prope litus parva Minum Munera, ne quidquam tibi prodest
Aetherias tentasse domos animoque rotundum bΡereurrisse polum morituro,
octidit ut Pelopis genitor, eonviva deorum, Tithonusque remotus in auras Et IOHis areanis Minos admissus, ohAbin'ue Tartara Panthoiden iterum ore 10. - quoque devexi rapidus omes Orionis Illyrieismotus obruit undis.
At tu, nauta, vagae ne pare maspius arenae
0ssibus et apiti inhumato Partieulam dare: ssie quodetuique minabitur Eurus raFluetibiis Hesperiis, venIMnae Plectantur silvae te sospite, multaque merces
Unde potest tibi defluat aequo Ab Ori eptunoque aeri enstode MEI T..sΝeglegis immeritis noesturam m
24쪽
Demissum quamvis lipeo roiana refixo Tempora testatus nihil ultra
Nervos atque tutem morti concesserat atrae, Iudire te non sordidus auetor
Naturae verique. Sed omnis una manet nox ab Et ealeanda semel via leti. . Postmodo te natis fraudem ommittere forsit Debita iura ieesque superbae Te maneant ipsum preeibus non linquar inultis, Teque piacula nulla resolventiam Quamquam festinas, non est mora longa; Iieebit Ibinieeto ter pulvere curras. a
Alio autem abibunt versus 17-20: Dant alios Furiae torvo speetaeula Marti,
Exitio est avidum mare nautis; Mixta senum a iuvenum densentur funera nullum
Saeva caput roserpina fugit. v. b. eum einehio dedi aetherias, quod ille neeessari requiri elare demonstravit, pro aerias; v. 6 extr. punctum in Omma mutavi et v. 7. et in ut denique v. 3l eum quibusdam libris pro fors et seripsi forsit, quod etiam alibi saepius in illud abiit; nam mihi quidem et non suo loe positum videtur; rectius ante te maneam ipsum olloearetur, quod tamen fieri non potest. Ceterum . 24 si hiatus serri nequeat, seribendum fortasse ossibus his capitique inhumato Post bus laeti his errore exeidere potuit, quo laeto
ut versus restitueretur, et insertum, que omissum est.
Ceterum si recte de hoc carmine disputari et iudieavi atque versus 17-20. spurios esse ita demonstratum et vietum est, ut dubitationi locus nullus relinquatur, sponte apparet quanti hoe sit momenti ad totam de interpolatis apud Horatium locis quaestionem diiudieandam. am eum in reteris arminibus ii qui negant quidquam interpolatum esse ae nihil non defendunt vimque atque iniuriam Horatio impiam nefariamque fieri lamant, non sine aliqua veri iurisque speei adversariis libidinem quandam et arbitrarium iudierim erimini dare possint, quia non externis sed inhemis maxime argumentis hi niti possunt: in hoe armine Horatio ipso utimur iudiee: ipse ipsius arminis forma ac ratione quattuor istos versus a se abiudieat atque condemnat. Iam vero si vel hoe armen, in quo interpolatori omnis plane aditus
interelusus videretur tamen non est relictum intentatum, quid in iis arminibus quae non ab eiusmodi conatu defensa essent et potuisse fieri et laetum esse censeamus verunt tamen in o genere reetum modum servandum, summa cura atque cautione utendum atque ab omni libidine cavendum esse nemo erit qui non concedat. Ρostremo etiam hoc apparebit in hoe carmine uin stropham et antistropham habeamus, quaternorum versuum strophis me ehi introductis loeum esse nullum, quae vel interpunctionis ratione areentur;
nam praeter eritus rationis nusquam post quaternos Versus Sententiam OneluSam Videmus a terminatam.
Habes iam, Vir clarissime, meum de hoe carmine iudicium iam e derernere velim, verumne viderim an erraverim. Deinde noli mirari quod multorum virorum doctorum rationes a sententias non commemoraverim Setto mihi praeter Henricopetrinam a. 1545. Benueium Ianium, eerthampium, ei-nehium nihil omnino subsidiorum ad manum esse, nee me plus habere voluisse, partim ne longior esse cogerer et iam si longior fiat quam eogitaveram), partim ut hebetissimis meis oculis parcerem, qui omni paene me lucubratione prohibent omninoque studia mea magno saepe dolore meo eoartant ingratum mihi atque molestiun otium imponentes. Quam ob rem omissa aliorum, etiam eorum quorum disputationes legi, ut nuper Rutamundi, mentione Horatii tantum verba quantum possem artissime premenda putavi, Sed ex his
quidquid inesse mihi videretur exprimendum. Quae pella mea ut a e aliisque viris intelligentibus ne improbetur etiam atque etiam opto. igitur et hane disputationem boni eonsulas et quae de aliquot Aesehyli Supplicum et Sophoelis loeis ommentationes subiieientur aequo animo aeeipias. Sed prius quam
25쪽
λε laesam seri-di, addenda mihi sunt pavea de eum. II. 1. video enim . . non satis Tibi me respondisse ad eam quaestionem, qua lege Musa pro tua Musa dictum sit cum oratio ad Pollionem et
ante verba paullum theatri et post eonversa sit; si paullum Musa tragoediae desit Matris idem esse potest quod paulliam diagoediae ne cribantur, hae inter ea quae praecedunt et quae sequuntur intemposita signifieare possunt, tragoediae a te ne inibantur ergo Musa tragoedia derit Matris diei poterat pro
tua Musa reti certe mihi ita videtur. - vale. Posnaniae Idibus Februariis DescLVIII.
Godolaedi Hermanni Aesehylo, postquam per novem lustra a viris doctis aeerrime exspectatus iuerat, tandem sexto abhinc anno post mortem demum viri summi in lucem edito quantum omnium summi illius poetae studiosorum atque admiratorum excitatum sit gaudium, ein ignora Et quamquam immortalis viro memoriae non contigerat ut summam ipse manum operi suo imponeret, tamen eo Aeseisii tragoediari emendatio potissimum tantum profecit, quantum Victribus ante saeculis, ut magnam partem nune tandem opia nobis saeta videatur poetae legendi atque intelligendi. Quod verum esse vel . eo maxime comprobatur, quod inde ab eo tempore, quo noVus ille Aeschylus prodiit, tot tantaque virorum doetissimorum studia ad Aesctylum vel emendandum vel e licandunt oncurrerunt, quot quantaque antea nunquam exstiterunt. Sed minus quam in aliis sabulis id laetum est in Supplicibus A sane eum hane unam sabulam Hermannus ipse iam plane absolvisset, minus perae posteris reliquisse videri potest. amque in hac corruptissima omnium eaque de causa dissicillima tragoedia singularis summi viri sagacitas vel maxime eluxit et quasi triumphavit tot enim Ioeos desperatissimos, ubi non verba ac sententias, sed miseras ta tum verborum ae litterarum pannos et lacinias, quibus quid laeeres nescireS libri tradidissent, tanto ingenii aeumine, tam feliciter nodavit egregiasque sententias Xprompsit ut satis tantum ingenium non possimus admirari. Reliqua tamen etiam nune esse quae emendanda sint, alia minus recte a feliciter ab Hermanno tentata esse, nemini mirum videbitur, qui non unum omnia posse eogitaverit ae librorum miseram eondieionem reputaverit. Itaque veniam mihi datum iri spero, quod nune aliquot huius sabulae locos aliter atque Hemmannus seribendos ratus meam eorum emendationem proposui. Aeeuratioris autem ieetionis huius sabulae tria potissimum mihi tempora suerunt, primae a. 1821, quo tempore Sol Sehueuiano exemplo utens tamen quaedam reetius constitui ut v 347. ex scholiastae interpretatione o πενειὶ, alterius a. 1836. quo tempora multa eoniectavi quae ex parte etiam nune Vera mihi videntur, tertiae sexto abhine anno,
eum Hermanni Aeseisius hoe studium denuo movisset. Atque hae quidem lectio ut tueundissimam mihi remeat memoriam, ita tristissimam movet remesationem Aug. Sehoenbornii, summa plurimarum optimarum artium scientia ae singulari modestia, fide, veritate, illeio, gravitate, sortitudine eonstantia, mihi per triginta paenes duo annos muneris ommunione et amieitiae ineulo eoniunetissimi. quem paveos ante
26쪽
menses nobis ereptum gravissime lugemus cum Me per hiemem a. 18b2Z3. Aescty lectionem instaueram utrique nostrum iucundissimam, a tum quidem Supplites, Prometheum, Persas ab-lvimus. Quo minus vero reliquas etiam sabulas postero tet ore legeremus, intercessit Sehoen mi morbus ille lanesius quo post aliquot annos absumptus est. - Itaque diversorum temporum sunt quae iam proferam, pleraque diuum Hermania perae ognoseendae atque examinandae sua raebentur. AESCHYLI SUPPL. v. M. rvti σεται δε λόrους ς ἐν μιμι. Hae quamquam intelligi possunt, eum oroue ad verba ονέων si scholiasta duce Hermannus libri τά τε νυν, ad quae propius aeredet τοκέων ἐπιδειξω στα rarae Ni referri possit, mihi tamen adros satis otiosum videtur. Itaque seribendum mihi visum est: νωσετα δε λύro ri ἐν μάκει, int. τα στα τε Iista, eamque eoniecturam schol eonfirmat: προώντος του χθου, quae cum vulgata scriptura non conveniunt.
v. 56 sqq. λεάσει τις ἀκουειν π τας Metac μητιδος Otκτρῶς diuου, κροκνάτας γναθος. Hermannus: Recte actoliastes τηρειας μητρας pro θεο Tereo iactum accepit. Montorium et perversum ratquod quidam voluerunt. Philomelam Procnen dici μάντιδος ἐκτράν. Seholiastae explieati, serri nequit. Recte rome dieeretur τηρεtae βια Guοις, non ς εἱα μη δος ἄχορος, non magis quam Xanthippa varata sopia si uota Itaque eorruptum esse μῆτιδες ertum mihi videtur alteram autem explicationem Hermannus merito damnat. Fortasse Aeschylus scripserat υνιδος, orbatae, int Ity filio, aut quod malim propter κροκηχάταις, nido et pullis, et quia orbata est, obem dieitur. Consentire cum hae interpretatione videbimus etiam quae sequuntur.
Si Hermamus ingeniosissime librorum seripturam ἄτα ποχώρων ποταμῶν Ur χένα πενθεῖ νέον οἶκτον θειων emendavit, unde verbis divisis edebatur ar G χώρων ποταμων et ἐργομεν vel elaroμένα. Emendatio illa, quam Hermannus Odysseae verbis XIX. 51 20. eonfirmat, tam elegans est, ut laesseeuiusvis animum capta Ae viarem οἶτον, si strophae versum b. eomparamus, vix dubitari potest quin verum sit. Sed in priore versu dubito num ἐπομένα esse possit διωκομένη, quae sinoliastae est explieatio. Νam primum ἐτείρειν non memini me ita legere ut esset διώκειν tum silaoristus est, non est passivi generis; sin praesens, Immae Arma posteriorum est, non tra eorum; nam quod ur Phaeth. D. II. 29. Ds legitur: rροντα δ' εἰς βοτάνα μυδὼν πώων συγrlat, eodex ilIius fragmenti tam vitiosus est, ut non multum veritati istius formae tribuam Fortasse ibi ρνυντα seribendum. Atque neseio an omnino tanta mutatio non requiratur, sed satis sit seribere: π χώρων προτέρων ψTOμένα, int ab accipitre qui eam nido expulit pullisque orbavit. X-o προτερο statim leuntur φδεα ri pa tieula inserta videtur, postquam προτέρων in ποταμιυ eorruptum est, nisi ei δέ v. 61. ressondere velis. Ae ortasse etiam ἐργομένα homerica forma, ll. ρ 571. servari potest, tum pira formas saepissime Aeschylus adhibueriti V. 67. s. γοεδνὰ δ' vomi Uae δεῖμα, μένουσα φίχους. Si Hermannus pro δειμαίνουσα φίχους μνουσα φίλους si non est adventum cognatorum, Aegypti fili rum, XSpectans vel metuens, quod non aptum Videtur, amicorum auxilium se exspeetare chorus diest, ut idem significetur verbis ει τέ εστι κηδεμών v. 70. go Onieeeram roεδνὰ δ' ἀνθεμόγμα δειν,-χυου , δριχος υ voeali in ἀλυουσα pleorum ratione eorrepta idque etiam nune teneo. v. 70. apparet inie
27쪽
rogative aecipiendum esse; nam verba e e do κηδεμών, pendent ab ἀνθεμίγμα δεῖμα lamentabilite
eolligo metum l. e. metu et angoria plena sum, amens . . vehementer Ferturbata, amicorum vera, num quia huius fugae curam gerat.
δειμαίνω ταν σὰν dis . Praeterea στυτώνας non mutandum puto es v. bl 2. Gευσον ἀνδρων De εἶστυανσας, et e non eum sequentibus verbis, sed eum στυ,ντες ut v bl 2 iungendum: βριν δ' ἐτυμως στυτοντες ευ τά ot duris ' 'η ενδικο ν tot is μύροις in ἐμοῖς). Στυrύντες participium est oristi Homeris στυρον Il. ρ, 694. Od. x H3. Sensus est iuventuti vel robori non praeter fas dato successu, sed insolentiam vere perosi ius sitis aerumnis meis. Utis eum στυτοντες limgatur, suadet etiam strophae inte punctio in extremo versu 66 posita. U. 88. s. βόα δ' urit ἐξαχυεει
28쪽
παρ' tδωριν στυροι νουμένας. Cum v. 272. libri tuae habeant, quod Hermannus in οἶμαι mutavit, pro daoυων omnes sere cum Rob. dederunt κουω. raeterea στραβι usae: G. Rob. idemquem habuisse videtur, eum inter a et littera erasa sit. Dissicultatem movet χθόνα, deinde mirum domrερτονουμένας medium et eum παρά constructum. Itaque gravius hie peccatum puto. quidem eonileio:
terram Aethiopibus nitimam incolatura. Γηνομεῖσθαι etsi non invenitur, legitime tamen formatui est, reeteque id poetarum ratione cum ἴδον iungi non est quod demonstrem. Ceterum recte Hermannus stπποβάμο νκαμ tot eum vectas dieit nihil aliud vult quam amelis equorum instar utentes. a
κα ροῶσσα τοξευσασα μη τὰ καίρια, γένοere μυδου μωος υ θελκτηριος, claratu δυμου κάρτα κινητῆρια, tertio versu eum praecedenti ratione omnino non coniuneto, ut eorruptela loe certa sit. Quare Hermannus, ut verba superioribus necterentur, seripsit:
μ' diret ἁ θυμου κύρτα κρυζτηρια, i. e. cum μὴ dirεῖν Quae rati quamquam est Sagaeissime exeogitata mihi tamen pariter atque in iis quae proxime antecedunt Hermannus versibus 427. 28 transpositis medelam eorrupto oeo adhibuit. ita hi quoque praestare videtur verba χροινὰ δυμου κάρτα κινηTDea statim versui 29. subitet commate post dirειν posito, ut verborum τὰ καψι illa sint appositio. Atque idem iam Stanteium suasisse video. Didorfius contra illum versum ut spurium et plane inutilem eondemnavi Mihi aliter videtur; eris non omnia quae ἄκαιρα, etiam duretν et θυμου κάρτα κινητῆρta sunt Ortum autem
29쪽
vitium inihi sic videtur eum prior versus in aeρ ea, posterior in θεὰ κτὴρ eo ς, ergo in easdem maximam partem litteras exiret eaque de eausa librarius oeulis aberrans posteriorem omisisset animadverso errore in margine eum adseripsit unde tum laetum est ut non suo loe in conteXtum reciperetur. Vulgatus tamen ordo servari poterit, si seri tur: da ινα θυμου κάρτα ex ηTDese, quod si quis praetulerit, nihil intercedam. Ante v. 43b eum legeretur: κάρτα εἱκους τουδ' ἐθω παρο ναι,
Hermannus reprobata scholiastae e lieatione, καὶ τουτ ποιῶν ἐκτις ἔσομαι του νεόκους δεοις et ρετων,
quia hori verba v. 438. Iroiiων ἄκουσον τέρμα al&έων χόρου tam ex abrupto aeeidant, ut aliquid requiramus quo adducta sit virgo, ut si abscis regi optionem det, eo apparere diei versum istum non regis esse, sed ehor intelligentis pereladum sibi esse per tergiversationem regis. Itaque illum versum si seriptum: κάρτ' ἄνοικτος τουδ' ἐρου παροίχομαι,
ehoro tributum ante v. 438. posuit putandum autem esse dueem chori ad sorores suas conversam haeedieere, lim autem regi respondere: Iroiatis ἄκουσον τέρμπ άλέων iis υν. Quamquam hae ratio ingeniosissima est, tamen iusto audacior mihi vivitur ac vix explicari posse quomodo laetum sit ut versus ille suo loe moveretur. Aemilii quidem abrupta illa et abscisa virginum respo si aeeommodatissima videtur. Itaque illum versum ego loco non moverim, sed aperte corruptum si emendo: κάρτα νεόκους οὐδ' drων' πεύχομα e, quae et praecedentibus et insequentibus verbis optime eonveniunt. Ceterum es M. v. 1337. Oot δ' ria ν δε - νείκης rastaeῶς 'χθε.
V. 449. Libri: φκουσα μακιστῆρα καρδίας orov. et M. in ima pagina adseriptum habet μακιστῆρα eoν, quod in G. v. 469. supra adseriptum est. Post Auratum eum Stanteius aliique μαστικτῆρα seribendum censuissent, Hermannus inoliastae annotationem, κουσα θον καρδόας κακόν, dicit ostendere seriptum fuisse δονιστῆρα Mihi propius ad litteras aeredere videtur hae seriptura: φκουσά μου κνιστῆρα καρδόας λύτου. cis Soph. Oed. R. v. 786. εκυρ εχ δε τουτο. V. 482. Omnes φυλαξαι, μη θράσος τέκν ρύβον. Mihi φόνον seribendum videtur idque eonfirmari verbis quae sequuntur: at δὴ uo rie κταν' rvolae sero. U. 498. Libri δε δ'Ἀνάκτων ἐστι δεῖ ἐξαίσιον, in quibus aperte corruptum νάκτων Her-
mannus in νάρκτων mutavit esse enim virgine ἀνάρα in absente patre. Verum o quidem, et puellas propterea supra modum timere consentaneum Si est. v. 19.: υνο μονωθεῖ οὐδεν, sed non in
universum eam sententiam probari posse puto Seribendum videtur: dee υναικῶν ἐστ δεῖν ἐξαίσιον. U. 500 dia' hi visu χρονον ἐρημώσει παTD.
Hermannus o Deest pronomen, neque Arachylu χρονον iamque brevi in medio trimetro posuisset.
Quare Cur hera si s ἐξερημώσει πατεν acripas Dubiis an ἐξερημων eum personae ceusativo poni non possit, certe exempla desidem. Itaque malim dii ουτ δαρὸν δη εν ἐρημώσε πατηρ. V. 501. s. ἐγ δὲ uobe συροώῶν ἐπευρέους
30쪽
δῆμος miasmum Ζευς δ' ἐπεκρανεν adoc. In his primum v. 606. pro cis malim δ isto ut diaei. Et sententiae o. 607. 8. vitio et male productaeseeundae verbi ἐπεκρανεν syllabae notato Hermannus, quia solvi eontio debuerit, pro κουσεν seripsit εχυσεν, eum Blomseldio εὐπιδεις, et, quia Danaus seire non potuerit comprobasse haee Iovem, sed optare debeat ut comprobet v. 608. εὼς δὲ κράνειεν τελος. go propius ad libros me applieans malim: δη πορους δ' Ιστωσεν εὐπιδεῖς στροφὰς δῆμος Πελασm-riberae r ευ κράνα τελος. Populus contionatorum Danai stiarumque eius rereptionem dissuadentium artes oratorias ad nihilum redegit.
M v. 14. quid sibi velit non intelligo; itaque o aut μάν seribendum puto. Gravius vero meeatum V. 616. et contra metrum et ontra sententiam ae eonstructionem Hermannus metri indiei posuisse se dicit τάνδε Πελαστέα deleto πολιν, atque et metro et sententia postulante ταν ἄχροον Optare horum ne urbs incensa deploret caedes proeliantium. Verborum ordinem ostendere hae recta oratione sic procedere:
μπρποτε δε Πελαστὶ τη ἄχορον βοὰν ri te, βοῶσα μάχio ' η. Quod vir larissimus metri causa τά seripsit, praeter neeessitatem feeit eis. v. 378 eum 388, 379 eum 389. v. 707 eum 714, ubi eodem
dochmiorum oe brevibus longae syllabae respondent, quamquam V. 714. fortasse νεας epica forma seriptum fuit, nam ne νῆας quidem, quod item epicorum est, apud tragicos invenitur nisi ur. Iph. A. 2b0.; του autem certe schol legit explieans του la ob πολεμους κατωφερῆ, ' του παλίμβολον, et onfirmatur insequentibus verbis: oret: θερέοντα βροτοὐς ἐν Gioec. Est enim anaphora. eque quae praeterea Hermannus mutavit mihi satisfaciun Ego satiliore mutatione eonieceram: μη τε πυρἱpam τάνδ' ἐλάσae o tu, praeterea nihil mutans. Sic habemus verbum quod desiderabatur, ae sententia orituraecommodatissima ne quando hanc urbem incensam affligat vel subigat funestum clamorem ercitare gestiens Mars Cis Pers. v. 771. γωνίαν τε πῆσαν φλασεν Τόa 880. καὶ ως εὐκτεάνους - ωχυάνδρου et πολεte ἐχαυνων ἐκράτει Vera est igitur scholiastae prior explieatio Ceterum et v. 654. v. 25. ato ἐπιδυμενοι πράκτορ et σκοπονδυς λεμητον, δν ου τις ἐν δόμος Ioedet δρύφων tat νον et α' vbe δ' ἐφίει. Primi versus Ormiptelamiermannus emendavit πράκτορα πάνσκοπον, ut ei schol legisse videtur explicans o stia: φδano του sim σκοποῖντα. Subito equidem: eerte unde Opδώμου sumamus' lambergeri et Marhsehegelii πράκτορ' me Morria per se aptissimum metri ratione damnatur. Intelligi ιδexoro qui tanquam persona similiter a sto ἄρκος ogitatur eertum est. eis. v. 366cis. του φυδεν σκοπον ἐπισκοπε φυλακα πολυπιμυ βροτων - μένει τοι Ζηνος laetio κύτος v. 332 4l2, 461 600.