De scholiis veteribus in Pindari carmina

3쪽

QUAM

ORDINIS NILUS, PHORUM ARBURGENSIS UNA CUM THESIBUS

5쪽

QUAM

ΤYPIS C. i. ii I LII. MDCCCLXXII.

7쪽

noech praef. ad seliol pag. XXIV. scholi Vetera ex Didymo aliisque a recentiore homine excerpta digesta novis Observationibus qualibuscunque et iudiciis

aucta 8Se dicit , immo, pergit, mature duae qua8i scholiorum Veterum recensiones esse faetae Videntur, altera e qua vulgaria selioli fluxerunt, altera ea,

quae norat. A miro modo depravata et mutilata perduravit. eique Tyeho Mommsen plausit, ubi ad Theodorum Bergilium epist erit scholiis Germani praem. a XVJl ita seripsit: duae scholiorum Didymeorum recensione extant, quarum prior in solo illo

inclyto ratistaviensi libro invenitur, qui unicum Stsecundi codicum generis documentum mutilum et valde

corruptum, altera in plurimi S modo integrior, modo Ue- cinctior, modo etiam recentioribus supplementis aueta. et mox id potissimum, ait futuro editori Scholiorum Spectandum erit, ut quae primi, quae Secundi, quae tertii quartique generis sint, quae denique reCentiora hoc genus librorum supplementa esse videantur, recte I

8쪽

dispescat. neque aliter iudicavit reperto optimo codice Ambrosiano, quippe cuius scholia vetera non disseranta rati flavi ensibus neve quod de his valeat alienum sit ab illis idem vero in epist ad Fri ederichsium pag. 12 ita novam scholiorum editionem ordinari iubet, ut factis Septem . . columni in ea Septem generum scholia distributa ad singulo poetae locos commode sub uno conspectu legantur: primo loco cholia generis Ambrosiani, seeundo Vaticani, et io deinceps hoc illud certe est cum omnibus scriptorum editoribus ante omnia observandum, tum indaricorum scholiorum editori clarissimo nimis negleetum, ut quid diversi fontes diverse tradiderint, lectoribus perspicue ante

Sed odicum genera generumque discrimina typographorum artifieiis expressisse non suffieit sed cum multorum auetorum manibus scholia debeantur, has ut distinguere discamus Opera danda est auctoriam Vero duo sunt genera altero die Vetustiores grammaticOS, quorum Didymus fere fuerit postremus altero reCentiores, qui Veterum adnotationes Xeerpserunt et in 11OVOS Ordine redegerunt priorum fragmenta collegere huius disputationis non est, sed de Secundo genere nobiS

Seholiorum enim quam possidemus farraginem pro Didymeorum excerptis nobis venditant viri docti, varie illis quidem decurtatis, Onfu8i8, erVerSiS, Perperam eonSertis, ne non auetis ab hominibus indoctis quamvis a posteris male habitus regnat in scholiis ompilator

Didymi, quem ab ipso Didymo plerumque breve distare

minus recte putant.

9쪽

Sed ne id uiden satis certum, compilatoris istius ex Cerpta manibus teneri, passa scilieet quae diXi. nam vestigia deprehenduntur posterioris cuiusdam manuS, quae totum fere scholiorum corpus ad suum modum transformavit. Quae suspitio si vera est, in quantum scholiorum fides periculum vocetur apparet quare illius diiudieatio disputationi nostrae pro argumento sit intricatissimum opus neque primo impetu absol

vendum.

Quaestio igitur instituenda est, quo modo quae ad unum aliquem poetae locum soliolia tradita sunt, inter se disserant tradita autem sunt scholia et in iisdem saepe libris compluria et in diversis libris diversa.

Proposita igitur duplici illa distinctione primum de

eiusmodi locis agemus, ubi eadem scholia in diversis libris diversam recensionem experta sunt. OSten de iis, ubi in eodem libro diversae recensione eXtant. cum autem quid in librorum diversis generibus Omnibus traditum sit nondum satis constet, in Ambrosianorum et vulgarium distinctione scholiorum in hac disputatione adquiescendum erit. Prae ceteris vero eos potissimum loco elegam, de quorum lectione aut e lodicibus Vratistaviensibus. AmbrOSianum passim inspexi non maiore cum fruetuquam omniseri aut e coniectura aliquid in medium

proponere pene me St.

Ut igitur a simplicissima frequentissimaque re initium Sumam, Constat saepe adnotationem aliquam in alio codice pleniorem in alio succinctiorem legi. ad Ol. 1,

10쪽

8erip8it λὶς νυκτός. Sed multo magis placet servata tradita lectione ante vocem σιοδος inserere partieulamo ut Sit την δε ημερα δυνατερα του η io εφη

αυτ α id χοῦ τε καὶ ημερα ξενενονTO. καθὰ εκ τῆς επὶ λὶς αυτης ημερα γεννὰται, Ubi ut ε της αυτης, eiectis επὶ της verbis, aut ἐκ τῆς et κτὰς cribendum videtur horum reeensionem vulgarem hanc habes medio ad v. 56 scholio, norat. D. ita scriptam: παῖδα δεηλὶου την ημερα ειπεν, πε δ ηλιος αυτην γεννα

ἀνατελλων . sequitur disputatio de duobus indaricorum interpretationibus, Ambrosiana haec, admodum mutila: μι ἐβολον δε πότερον υτερ ὀ λόγος καὶ επὶ

Vulg. ), ubi tamen aeque excidit omno indicium,

quo cognoscatur, duas illas explicationes inter se esse contrarias sibique invicem oppositas: υδε πότε ν ευροτυχία σόμεθα θορυβως καὶ ταραχως εν ω του νῆν χρονου, Γδε πότε διατελεύομεν ημεραν ' συχον .... μεο δε et συχιος πειδὴ εν αυτὴ θανόντες ησυχάζομεν.