De Theognide Megarensi poeta [microform]; commentatio philologica

1쪽

aS partis the Foundations os estern Civiligation Preservation Project

Funded by the

Reproductions may noti made Without permission rom

Columbia Universit Library

2쪽

COPYRIGE T STATEMENT

reproductions of copyrighted materiaL. . Columbia Universit Librar reserves the right to refuse toaccepi a copy orderiis, in iis judgement fulsi liment of the orderwould involve violation of the copyright law.

3쪽

DEME

4쪽

COLUMBI UNIVERSIT LIBRARIES PRESERVATION DEPARTMENT

Master Negative

TECHNICAL MICROFORM DATA

5쪽

Conti meter

6쪽

ST SA

7쪽

QVAM COΝSENS ET AUCTORII ATE AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS IN ALMA LITTERARUM CADEMIA MONASTERIENSI AD SUMMOS IN PHILOSOPHI HONORES RITE IMPETRANDOS

Α. D. XII. ΚΑΙ . FEBR. A. MDCCCLXIII

IN PUBLICO DEFENDET KAROLUS RINT ELEN

MONASTERIL

9쪽

Piimordia poesis Graecorum elegiacae inde ab lexandrinorum iam grammaticorum ad nostram usque aetatem saepe tractata non salis dilucida sunt. Res enim ipsa tot tantisque laborat difficultatibus, ut equidem diu tractatam nitescere posse desperem. Quae testimonia ex ipsa antiquitate de origine et primordiis elegiacae Graecorum o 'Si exStant. non ex integerrimis sontibus derivata sunt, sed pleraque ex Alexandrinorum grammaticorum commentarii per compilatores, glossographos, alios huius generis homines ad nos pervenerunt. Multi quoque iri docti ad artem musicam regredD ndum SSerati sunt, ita ut nunc quaestiones de arte musica et de carminis elegiaci origine non iam divelli possint quo res lubricior eliam sit nam nos non permulta de Graecorum arte musica scire inter omnes constat. Sed has quaestiones ipse attingere nolo, utpote quem vires et aetas deliciant pauca tantum ex aliorum conimentariis excerpta, cum aliena quam Vana proserre maluerim, huc transScribam.

Rationem a plerisque eorum, qui de origine elegia scripserunt, institutam in universum improbare nequeo vocis enim significali investiganda est, unde origo illustretur. Sed cum nulla sere disciplina tot habeat pericula, quot etymologia, et diversis temporibus diversas viri docti rationes secuti sint, sactum est, ut pro sua quisque ratione Vocis elegiae' etiam originem perscrutaretur; quare propter explicationum copiam omnes enumerare nequeo. Sunt autem certi denique sine etiam in litteris, ultra quos nemo progredi potest, nisi vana omnli specie deceptus. Quintiliani illud, multa nescire summam grammatici laudem esse, in his rebus non neglegendum St. Elegiae nomen derivandum est ab elego, cuius Vocis ipsam

10쪽

Didymum omnes secuti sunt, qui apud scholiastam ad Aristo

θρῆυοι. adem Didymi interpretatio apud Ori0nem Thebanum

p. 58. legitur, atque haec additur etymologiae ratio: ,sto τὸ

tametri originem pulchre enarratam Didymi etiam esse censuerim. Pro syn0nymis igitur, ut grammaticorum more loquar, Retrocatque θρῆυος plerumque habentur quare elegiam carmen lugubre suisse contenderunt. Verum, qui illam sectantur Opinionem, quo primum tempore vox ελεγος usurpata sit, neglexerunt. Ubi πρωτου φεῖ 60 et latere videtur, cum Alexandrini grammatici, quos auct0res Horatius sequitur, a. p. 75 scribens: -Versibus impariter iunctis querimonia primum, post etiam inclusa est voli sententia compos. antiquum esse Vocabulum putaverint. Id quod Franckius iam in libro pereleganti de Graecorum elegiae origine, Callini n0mine incripto, summo iure commonuit: nam non invenitur haec vox ante medium saeculum quintum. t Pausanias narrat 0, 7, 3

Echembrotum, qui primus tibicen Delphis Ol. 48 3 586 vicisse sertur, hebis Heracli tripodem collocasse, et hanc inScriptionem insculpsisse: Εχεμ ροτος Αρκας θηκε et lρακλεῖ tχησας

Quam Bottigerus iam, es deuische christen 1. p. 35, non genuinam esse contendit, sed ex verbis extremis editores paucis mutatis distichon essecerunt, et hierschius, acta philol. 0nac. d. p. 586, e primis quoque Verbis versus vestigia licere studuit, cui inscriptionem a Boetii gero defendenti inter ali 0s el- cherus, hi schr. l. p. 65, adsentitur. Licet 3USania ἐπιγραμνια, quo nomine disticha significat, illam inscriptionem nominet, erg-kius tamen, poet lyr. r. p. 739, ed. 2, Echembrotum poetam melicum esse voluit, atque hanc stropham essedit: , Εχεν 'ρ0z0 'Aγχας θηκε et ' Ηρακλει

neque quidquam, quo hane disponendi rati0nem defenderet, addidit nisi is suae in ordinem digessi. Frustra haec in hexametros redigere conati sunt. Sed Summo iure epigrammatum forma usitata desideratur, cum vitiis librariorum eliminatis optime haec legantur se tκητας 6υ' 47αλμ' 'Aμ ptκτυι, u L αεθλοις,

Quod versiculus primus oratione pudestri continetur, offendere nequit Boeckhius enim C. I. Gr. q. p. p. 34. 38 883 uberius egit de hoc Graecorum more, qui interdum in inscriptionibus

orationem pedestrem cum versibus coniungebant. At plerumque orati pedestris versus sequebatur, n0n, ut in nostro disticho, versus orati0num pedestrem Quae prima mihi dubitandi causa fuit. Neque unquam, quantum quidem comperi, apud Graecos eius temporis, quo Echembrotus Vixit, voce reti p. tripti Significatur quem diserte Pausanias nominat, neque forma μελεα pro dactylo usurpati est ab elegiacis poetis, qui tum temporis teste Athenaeo d. p. 32 d. summopere versus vitia effugerunt. Niatus denique illicitus est: nam neque constat digamma aeolicum Ecli embroti tempore ubique sere usurpatum, neque Vocizλεrus unquam praefixum fuisse. Quae argumenta si omnia colliguntur, dubitandi rationes non deesse apparet Licet genuinum sit epigramma et vocabulum usitatum, summo iure mirari debemus, quod haec vox prorsus evanuit, qua poesis tragica optime mi potuit, ut cuius synonyma totiens apud poetas tragicos et lyricos inveniuntur Quam illi non cognoxisse potius, quam diligenter ivitassu identur Quod machius, mist rit poes. r. leg. . , rariorem atque doctioribus tantum cognitam iocum fuisse contendit, non est momenti, et quoniam Echen brotus in inscriptione, ubi plerumque vitae communis vocabula adhibentur, ea sus est, et quia Euripides, quantum D Scimus, primus in Scaenam illam vocem produxit. Non autem ille verbum antiqui tale iam oblitteratum nam inter Echembrotum et Euripidem saeculum sero et dimidium intersuit), quod auctore Bachio ipsius poetae explicatione indigeret, protulisset, neque eum imitatus esset Aristophanus; nam seruioni cultior Atticorum uterque propior est, quam qui ante eos sabulas docuerunt. Ua-