De alliterationis usu Plautino particula prior ...

5쪽

QUAM

AMPLISSIMI PHILOSOPHORUM ORDINIS

ALMA LITTERARUM UNIVERSITATR

7쪽

D. D. D.

9쪽

. multo postquam, qui nostrae posisis indoli atque principiis investigandis operam dederunt viri docti, alliterationis, quae dicitur, vestigia secuti sunt eiusque de legibus et usu in carminibus vetustissimi disputare inceperunt, illud

studium etiam ad linguam latinam et graecam translatum est. Ac primum quidem quaestio illa, quamvis a priorum temporum grammaticis non esset neglecta, parvi videbatur momenti neque magnum promittebat Ventum. Deterrebat, ni fallor, sententia Lachmanni v. illusis., qui ' alliterationem ab usu graecae linguae plane abhorrere, linguae latinae non nisi in priscorum fortasse poesarum operibus hic illic percipi posse confirmavit. Cum autem magis magisque animus attenderetur ad priscae latinitatis sermonem rationemque, cum reliquiae illius aetatis emendarentur et corrigerentur, Virum, quem supra nominavimus doctissimum, in hac re erravisse apparebat.

Iam delectabat, vestigia alliterationis vel in aliorum populorum sermone equi, quod huic quaestioni nova attulit

10쪽

'cheg it , quod multi nostrae aetatis positae Germani, omnibus artificiis confarreandi, ut ita dicam, homoeoteleutis Versus suos plane Xhaustis, ad Vetuatum illum usum redierunt, imprimis illi, qui argumenta sua et sabulas ex heroicis nostrae gentis temporibus depromebant, ut rebus antiquis antiquum darent colorem. Itaque factum est, ut iam ubique in carminibus nostrae gentis atque aetatis illam dicendi figuram inveniamus et ad eam percipiendam a pueris quodammodo a88uefacti simus, magis profecto assuefacti quam aequales nostri, qui non sint Germani Qua de causa a nostratibus grammaticis de alliteratione identidem disputatum est, ab aliorum Opulorum viris doctis hanc quaestionem omnino' sere neglectam Videmus. Atque si hoc loco de alliterationis usu Plautino paucis

di88erere conatus sum, ea de cau8 seci, quod, qua natura

atque indole hae orationis gura in lingua latina suerit, o Plauti sertione optime aptissimeque explicari posse

crediderim. Nihilominus sacere non pos8um, quin usum illius formulae vel in alii priorum posteriorumque temporum monumentis expendam et con8tituere contendam, quomodo orta sit allitoratio et quam vim habeat in gentis Latinae sermone, quamobrem decreverit et quando evanuerit, quia hac quaestione usus Plautinus certe quodammodo illustrabitur. Be igitur explorandae initium altius paullo videtur

petendum 88e: Insantiam quasi orationis humanae omnino magis lege affinitatis et similitudinis, quam varietatis verba componere in effingendis, quae sentiantur, tam Verisimile atque Omprehensibile, quam ex rerum ratione et natura est Con-

η oxoepto Hauot, qui in libri de Saturnio Latinorum versuParir, 1880 p. 26, uberius de hae orationis fiεura sit,